Παραξενη μερα!

Η χθεσινή ήταν πράγματι μια παράξενη μέρα, από αυτές που τα έχουν όλα και που στο τέλος τους αναρωτιέσαι πώς γίνεται να χωράνε τόσο πολλά πράγματα και συναισθήματα σε μία μόνο μέρα!
Ξεκίνησε το πρωί ως συνήθως.. ξύπνημα λίγο πριν τις 7, ετοιμασία πρωινού, φιλί στην "ωραία κοιμωμένη" για να ξυπνήσει και να ετοιμαστεί για το σχολείο, βόλτα το σκύλο και επιστροφή στο σπίτι. Έτσι ξεκινάει κάθε μα κάθε μου μέρα. Χτες λοιπόν, αφού τελείωσα με τα "καθημερινά" έβαλα σε μια τσάντα μια αλλαξιά ρούχα, πήρα τον λογαριασμό που "κρεμόταν" με ένα μαγνητάκι στην πόρτα του ψυγείου, το πορτοφόλι μου κι έφυγα..
Ο καιρός περίεργος, μια ήλιος, μια σύννεφα, ξαφνικά βροχή.. (η πρώτη από τις πολλές φορές που έγινα μούσκεμα χτες), βγαίνοντας από το κτίριο της ΔΕΗ και πηγαίνοντας προς το μετρό ο καιρός έφτιαξε πάλι και ο Ήλιος ξαναβγήκε στον Αττικό ουρανό. Στο σύνταγμα βγαίνοντας από το μετρό και πηγαίνοντας προς το τραμ.. (σε 8 λεπτά μέσα από την τελευταία φορά που κοίταξα τον ουρανό και είχε ήλιο) ο καιρός είχε αλλάξει πάλι.. γκρίζα σύννεφα πάνω από το κεφάλι μου! Κοιτάζω το κινητό μου, είχα ένα μήνυμα από τη φίλη μου που με περίμενε να πάω για να τρέξουμε παρέα. "Πριν ξεκινήσεις πάρε με τηλέφωνο, ο καιρός δεν είναι και πολύ καλός, έβρεχε πριν λίγο"  -"Δε πειράζει, τώρα σταμάτησε" απάντησα και το ξαναέβαλα στην τσέπη μου.
Έφτασα μοσχάτο, με περίμενε η φίλη μου στη στάση, πήγαμε μαζί στο σπίτι της, άφησα τα πράγματά μου και ξεκινήσαμε για ένα μεγάααααλο και αργόοοοοο τρέξιμο. Ξεκινήσαμε με ήλιο, αλλά ήλιο δυνατό και που έκαιγε.. σε σημείο να με ενοχλεί κιόλας! Πήραμε το δρόμο δίπλα από τη θάλασσα, αριστερά μας αυτοκίνητα, φορτηγά, κόρνες, φασαρία, κακό, καυσαέρια.. και δεξιά μας θάλασσα, αεράκι, χρώματα, ομορφιά, ηρεμία..
Σε λίγο ο ήλιος κρύφτηκε και συνεχίσαμε με μια όμορφη, όχι απειλητική συννεφιά πάνω από το κεφάλι μας.. και πήγαμε.. και πήγαμε... και πήγαμε.. "γυρίζουμε ή όχι ακόμη;" .. "μέχρι την πινακίδα και πίσω"...(η  εν λόγω πινακίδα δυο ώρες μακρυά από το σπίτι της φίλης μου) και με το που κάνουμε την αναστροφή.... άνοιξαν οι ουρανοί.. στην αρχή ψιχάλα έντονη, μετά βροχή! Και αέρας και κρύοοο κι εμείς πολύ μακρυά από το ζεστό σπιτάκι μας! Συνεχίσαμε..(δεν είχαμε κι άλλη επιλογή) ελπίζοντας ότι θα σταματούσε όπως έκανε όλη μέρα τώρα από το πρωί.. Τζίφος.. όχι μόνο δε σταματούσε άλλα δυνάμωνε κιόλας.. είχαμε βραχεί μέχρι κόκκαλο (η δεύτερη φορά που έγινα μούσκεμα) με τα πολλά και αφού βρεχόμασταν επί μία ώρα τουλάχιστον και αφού είχαμε αρχίσει (εγώ τουλάχιστον) να κρυώνω πολύ.. να χτυπάνε τα δόντια μου και να τρέμω μου ήρθε η ιδέα!  "Θα γυρίσουμε με το τραμ! Δεν αντέχω ούτε μια σταγόνα ακόμη να πέσει πάνω μου ΚΡΥΩΝΩ!!!" Έτσι κι έγινε.. 2 τρελές στη στάση του τραμ που η μία προσπαθεί τρέμοντας να κρυφτεί πίσω από το εκδοτήριο εισιτηρίων για να μη τη "χτυπάει" ο αέρας (εγώ)  και η άλλη να κάνει διατάσεις στο παγκάκι!!!!(η φίλη μου). Σε 14 λεπτά μας ενημέρωνε η πινακίδα θα ερχόταν ο συρμός... αφού τσακώθηκα με το εκδοτήριο που μου "έφαγε" το κέρμα χωρίς να μου βγάλει εισιτήριο, και αφού άκουσα τον ήχο κάθε οστού μου χωριστά από το κρύο ήρθε επιτέλους το τραμ.. ανοίγει τις πόρτες του και μπαίνουν μέσα 2 τύπισσες μούσκεμα (από ιδρώτα και βροχή) με παπούτσια-ενυδρεία από το νερό, χωρίς μπουφάν και "με αστεία ρούχα" όπως είπε ένα πιτσιρικάκι δείχνοντάς μας...Ζεστάθηκε λίγο το κοκαλάκι μου μέχρι να φτάσουμε στη στάση μοσχάτο και από κει κάνα 10λεπτο ακόμη μέχρι το σπίτι της φίλης μου μες τη βροχή πάλι.... Φτάσαμε επιτέλους στο σπίτι και εγώ ορκιζόμουν σε όλη τη διαδρομή ότι είναι η τελευταία φορά που τρέχω. Τουλάχιστον η τελευταία φορά που τρέχω τόσες ώρες και που ταλαιπωρώ έτσι τον εαυτό μου και που ξοδεύω το χρόνο μου... και που είμαι ηλίθια και ... και .... και..... μέχρι τη στιγμή που σηκώνω απότομα το κεφάλι μου (είχα σκύψει και με μια πετσέτα προσπαθούσα να στεγνώσω τα μαλλιά μου..) και κοιτάζομαι στον καθρέπτη του μπάνιου.. αυτό που είδα είχα καιρό να το δω και μου άρεσε!! Είχα καιρό να κάνω ένα τρέξιμο "μεγάλο" με τα όλα του..με τη γλυκιά κούραση και την υπνηλία μετά, με τα αλάτια στο πρόσωπο, με τα μάγουλα ρουφηγμένα, με τις ρυτίδες-σκάματα γύρω από τα μάτια όταν σταματάς... αυτά είχα καιρό να τα δω και τα είδα στον καθρέφτη.. και χαμογέλασα.. και μου άρεσε πολύ!!! Τώρα θα μου πεις ποια λογική γυναίκα της ηλικίας μου θα δει τον εαυτό της αφυδατωμένο, κουρασμένο και όχι όμορφο στον καθρέπτη και θα χαρεί για τις ρυτίδες γύρω από τα μάτια της! Καμία και θα έχεις δίκιο. Έμενα όμως μου άρεσε... όχι αισθητικά δεν είμαι τόσο χαζή! Μου άρεσε.. γιατί προσπάθησα! Γιατί για 3μιση ώρες έκανα κάτι για μένα.. που εγώ το επέλεξα! Μου άρεσε, γιατί αυτές οι ρυτίδες σημαίνουν ότι πήγα ένα βήμα πιο πέρα από την προηγούμενη φορά..μου άρεσε γιατί ξέρω ότι δεν είναι μόνιμες..και τα μαγουλάκια θα ξαναφουσκώσουν και οι ρυτίδες θα εξαφανιστούν μόλις πιω λίγα υγρά και ξεκουραστώ λιγάκι. Αρα εκ του ασφαλούς τις καμάρωσα! (μεταξύ μας ε; )
Ντύθηκα, έβαλα τα στεγνά μου και πήρα το δρόμο για τον ηλεκτρικό.. (ξανά βροχή, ξανά μούσκεμα αλλά όχι τόσο πολύ όσο πριν).. Φτάνω σπίτι, πάω να πάρω τη μικρή από τη γιαγιά της, και αφού λέμε τα νέα μας η μία στην άλλη.. ήρθε η ώρα του διαβάσματος.. και των νέων!!!
Τί μέρα η χθεσινή.. νέα από φίλους και συγγενής.. νέαααα, καταιγισμός νέων, ευχάριστων και μή!
Γέννες, χωρισμοί, βραβεύσεις, μετακομίσεις, επανασυνδέσεις, αρρώστιες... όλα! Κάθε φορά που χτύπαγε το τηλέφωνο ή το msn  κάποιος λιγότερο ή περισσότερο δικός μου άνθρωπος είχε κάτι να μου πει. Με κάποια στεναχωρήθηκα, με άλλα χάρηκα.. με άλλα απόρησα..γέμισε η μέρα μου!
Το βράδυ.. λίγο από όλα.. διαφωνίες με το σύντροφό μου, μετά συγγνώμες, πονόδοντος της μικρής.. (άτιμα γλειφιτζούρια και ξεροκέφαλες γιαγιάδες) τηλέφωνο της τελευταίας στιγμής στην οδοντίατρό μας.. επίσκεψη εκεί.. κλάματα, φωνές κακό και φύγαμε άπραγοι. Μέσα σε όλα η γιαγιά ήθελε να το "τσικνίσουμε"... με μισή καρδιά βρέθηκα στο πατρικό μου, οι γονείς μου κι εμείς οι τρεις.. βαρετά μέχρι αηδίας.. και από φαγητό; Σουβλάκια που πήγα και τα πήρα εγώ από την πλατεία.. γιατί αν περιμέναμε να μας τα φέρουν ντελίβερι.. η μικρή θα κοιμόταν στάνταρ.. Σε απόσταση 500 μέτρων.. έγινα παπί στην κυριολεξία! Άνοιξαν οι ουρανοί και δε σταμάτησαν ποτέ! Έφτασα πίσω στο πατρικό μου.. μούσκεμα.. να κρυώνω, και να τρέμω ΠΑΛΙ.. μες τα νεύρα.. που όμως μου πέρασαν.. κοιτάζοντας γύρω μου και βλέποντας ανθρώπους που αγαπώ να είναι δίπλα μου γελαστοί και χαρούμενοι... Γυρίζουμε επιτέλους στο σπίτι.. βγάζω τα βρεγμένα.. κάνω ένα ντουζάκι ζεστό, ένα ποτό και χώσιμο στον καναπέ... κοιμόντουσαν όλοι.. ησυχία.. κλείνω τον υπολογιστή και απολαμβάνω την ησυχία στο σπίτι..
Έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα πόσα πράγματα που έχω δε μου αξίζουν... χαμογέλασα.. μια γουλιά ακόμη από το ποτό.. ήθελα παρέα,.. και την είχα!  ήταν λίγο πιο πέρα πάνω σε ένα ράφι. Το πρωί ξύπνησα εκεί στον καναπέ με τον "ΤΡΥΠΟΚΑΡΥΔΟ" ακουμπισμένο στο στήθος μου.

I won't be your Valentine

Από μικρή ήμουν "αντι-βαλεντίνα".. στο γυμνάσιο μάλιστα έιχα "φαει" αποβολή απο τον ίδιο τον γυμνασιάρχη επειδή εσκισα, μάσησα και τελικά έφτυσα μες το πρόσωπο ενός συμμαθητή μου την απάισια γλυκανάλατη χαζοκάρτα "του Αγίου Βαλεντίνου" που μου χάρισε. Δεν το κάνω απο αντίδραση.. το κάνω επειδή πιστεύω στον έρωτα, επειδή είμαι ένας άνθρωπος ερωτευμένος! Πάντα ήμουν. Από τότε που ανακάλυψα τον  ερωτα είμαι παντα ερωτευμένη. Και τωρα ίσως πιο πολύ από ποτέ! Ακριβώς λοιπόν επειδή σέβομαι τον έρωτα και τους πραγματικά ερωτευμένους.. σιχαίνομαι όλη αυτη την παρωδία! Τί σχέση έχει ο πραγματικός έρωτας με χαζοχαρούμενα τριχωτά αρκουδάκια που φοράνε μποξεράκια με καρδούλες και κρατάνε τριαντάφυλα; Τί σχέση έχει ο έρωτας με τα σοκολατάκια; (Εγώ ξέρω ότι η σοκολάτα είναι ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ του έρωτα) Τί σχέση έχει το σφίξιμο στο στομάχι, η ταχυπαλμία, το μούδιασμα, η έκρηξη συναισθημάτων που νοιώθει ο ερωτευμένος για το "ταίρι" του με τα μπιφτέκια σε σχήμα καρδιάς, την κατεψυγμένη φράουλα κομμένη κι αυτή σε σχήμα καρδιάς που προσφέρουν τα "ενημερωμένα" εστιατόρια λόγω της ημέρας.. και όλα αυτα τα γλυκανάλατα χνουδωτά "δωράκια"; Καμμία απολύτως!
Ερωτας είναι να σε αγκαλιάζει το ταίρι σου και να χάνεις τη γη κάτω απο τα πόδια σου, να τον-ην κοιτας στα ματια και να νομίζεις ότι η καρδιά σου ακούγεται πιο δυνατά κι απο ταμ-ταμ  στη ζούγκλα. Να φιλιέστε και να θες να κλάψεις απο ευτυχία! Να τον-ην αγγίζεις και να καίγεσαι, να ξαπλώνεις δίπλα του-της και να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο διάστημα. Αυτό είναι έρωτας!
Τα μπαλόνια που γράφουν "σ'αγαπώ"! Τί αστοχία! Η πιο σπουδάια λέξη του κόσμου.. γραμμένη πάνω σε μια φούσκα! Που αν δε "πεταξει" μακρυά , θα σκάσει ή το λιγότερο.. θα ξεφουσκώσει! Δεν το δέχμαι! Αρνούμαι να το δεχτώ! Οταν λέω "σ' αγαπώ" σημαίνει ότι εισαι "εγω", είσαι ο εαυτός μου.. και όταν δε μιλάμε για συγγενή..(που κατα κάποιο τρόπο.. η αγάπη είναι και λίγο.. "υποχρεωτική") αλλά μιλάμε για έναν άνθρωπο ξένο.. που γνωρίσαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας και που είδαμε μέσα του, στην ψυχή του στα μάτια του, τον εαυτό μας, τότε αυτή η αγάπη είναι ακόμη πιο σπουδαία, είναι πέρα και πάνω.. απο κάθε ορισμό και σίγουρα πολύ παραπάνω από μια φούσκα!
Αρνούμαι πεισματικά να δεχτώ ότι άνθρωποι που είναι πραγματικά ερωτευμένοι πέφτουν στην παγίδα του Βαλεντίνου.. κάτι τόσο δυνατό δεν το ξεφτυλίζεις τυλιγοντάς το σε ροζ χαρτί με κόκκινο φιόγκο, φορώντας στιγκάκια με κόκκινες φούντες, μποξεράκια με καρδούλες που γραφουν "σ'αγαπώ"(ειναι σα να γραφεις την αγάπη στα @@ σου!!!!) και πίνωντας "strawberry daquiri" επειδή είναι ροζ!
Ουτε με το εγω γιορταζω καθε μερα συμφωνω.. έιναι κι αυτό ψέμμα! Δεν το δέχομαι! Στον έρωτα και στην αγαπη δεν είναι όλα γιορτή! Και θα γελάσεις αλλά και θα κλάψεις.. αυτό το κάνει τόσο σημαντικό..το γεγονός ότι τα ΖΕΙΣ όλα στο έπακρο... αυτό είναι η αγάπη.. ΖΩΗ!

Εμενα αν με ρωτήσεις λοιπον θα σου πω ότι είμαι ερωτευμένη! Με τρέλα.. με κάθε κύτταρο μου.. (με τα μπούνια που θα έλεγε και η γιαγιά μου αν ζούσε), ζω και αναπνέω για ένα φιλί, για ένα ΄χαδι, για μια αγκαλιά! Την ζω αυτή την αγκαλιά, τη γεύομαι, μου δίνει δύναμη και δεν πρόκειται να την κλείσω σε ένα κουτί σοκολατάκια.. και να τη  μειώσω τόσο πολύ.. γιατι απλούστατα η "γλύκα"  της σοκολάτας είναι πολύ λίγη για να συγκριθεί με τη γλύκα αυτής της αγκαλιάς! Ετσί λοιπόν πείτε με "αντιρομαντικιΆ", "αναισθητη", "αντιδραστική" και όσα άλλα εχω ακούσει κατα καιρούς και θα ακούσω ακόμη.. αλλά " sorry, I won't be your Valentine"

Μαυρο παλτό

Απόγευμα προς βραδάκι.. κάπου γύρω στις 8. Βγαίνω φορτωμένη τσάντες από το σουπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Από 5-6 σακούλες στο κάθε χέρι, και ενα φάκελο που είχα αγορασει νωρίτερα από το βιβλιοπωλείο στο στόμα, αναμεσα στα χείλη για να μη τον χαλάσω μέχρι να βρω να ακουμπήσω κάπου τα ψωνια και να τα βολέψω όλα. Εμφάνιση.. χμμμμ τουλάχιστον αστεία! Τα μαλλιά πιασμένα μια χαλαρή αλογοουρά που έχει χαλαρώσει ακόμη πιο πολύ και "τσουλούφια" πέφτουν  μες τα μάτια μου, κι εγω με το φακελο στο στόμα προσπαθω παράλληλα να φυσήξω προς "τα πάνω", να διώξω το ατίθασο "τσουλούφι". Ρούχα.. τα ρούχα μου υπερπαραγωγή! ένα τζην παντελόνι, ένα ξεχειλωμενό φούτερ και αθλητικά παπούτσια. Με λίγα λόγια.. "δράμα η κατάσταση"! Την τραγική μου εικόνα έρχεται να συμπληρώσει το βαρύ βήμα "μπατάρω-δεξιά-αριστερά-σαν-τη-βαρκα-του-Κακάμπουρα" απο το βαρος του φορτίου και η πεποίθησή μου ότι τα μαλλιά μου (και τα ρούχα μου μάλλον) μυρίζουν "ψητό κατσαρόλας"! Καθώς λοιπόν ανεβαίνω τον "γολγοθά" που μόλις περιέγραψα συμβαίνει και αυτό που δεν έπρεπε να συμβεί! Χτυπάει το κινητό μου! "Γαμωτ' γαμώτ' γαμώτ!!!" σκέφτηκα και κάνοντας μια τρισχαριτωμένη κίνηση που θα ζήλευε και η ίδια η Καταρίνα Βιτ καταφέρνω να σκοντάψω, να μου πέσουν οι μισές τσάντες κάτω κι εγω να "πέσω" πάνω σε ένα μάυρο παλτό που.. μύριζε υπέροχα! Σηκώνω το κεφάλι μου (αρκετά ψηλότερα) και βλεπω τον πιο όμορφο άντρα που έχω δει στη ζωή μου να χαμογελάει (και να με βλεπει στην κατασταση που περιέγραψα λίγο πριν) Ντροπήηηηη!!!
Ο εν λόγω κύριος... καπου γύρω στα 35-40, ψηλός, μελαχροινός με εντονα ζυγωματικά και όμορφα μαύρα ή έστω πολύ σκούρα καφέ μάτια! Κοντοκουρεμένος, χαμογελαστός με τέλεια οδοντοστοιχία! (φυσική ή τεχνητή δε μας απασχολεί.. το αποτέλεσμα μετράει) Την ίδια στιγμή πέρασαν από μπροστάμου όλα όσα ειχα επάνω μου και δεν θα ήθελα να εχει δει ο κύριος "τελεια εμφάνιση" Μαλλιά, ντύσιμο, εικόνα.. πάει ρεζίλι έγινα σκέφτηκα! Και αυτός ο .... "ειμαι-όμορφος-και-μυρίζω-υπέροχα" τύπος με πιάνει από τους ώμους για να μην πέσω και σωριαστω στο πεζοδρόμιο.. γιατι η "σκουντούφλα" ήταν ακόμη σε εξελιξη.. και με ρωτάει χαμογελαστα:
-Χτύπησες; θές βοήθεια;
-Όχι, όχι ευχαριστώ! Σας λέρωσα;
-'Οχι.. θα το σηκώσεις;
-Ε, ναι... (πωωω ξεφτύλα έγινα) αφήνω κάτω τα ψωνια και απαντώ στο τηλέφωνο. "Ναι; ελα, να σε πάρω εγω σε λίγο; είμαι φορτωμενη, σε 5' σε παίρνω από το σπίτι. Οκ!"

Βαζω το κινητό στην τσεπη κι αρχίζω να φορτώνομαι πάλι μία-μία τις τσάντες.. ώσπου το "μάυρο-παλτό-με-το-υπέροχο-άρωμα" ήρθε προς το μέρος μου πάλι για να μου δώσει το φάκελο (ναι, αυτόν που πριν λίγο τον είχα στο στόμα σαν σκύλος Αγ. Βερνάρδου!)
Ευχαριστώ πολύ! Είπα και χαμογέλασα.. αλλα την ίδια στιγμή είδα την αντανάκλασή μου στη τζαμενια πορτα του σούπερ μάρκετ και δεν κρατηθηκα.. ξέσπασα σε γέλια! Μου φάνηκα πολύ αστεία! Αφενός λόγω του φορτίου δεξιά-αριστερά σα γαϊδουράκι, αφετέρου σκέφτηκα ότι πρέπει να ήμουν πολύ αστεία έτσι όπως τον κοίταξα τον άνθρωπο.. σα 15χρονη ρουβίτσα που βλέπει το Ρουβά.. μόνο Σάκηηηηηη δε φώναξα! και μέσα στο "πνίξημο" του γέλιου ψέλισσα κι ένα "συγγνώμη που γελάω"και συνέχισα να χασκογελάω.. φανερά ντροπιασμένη και δέιχνοντας δειλά την άντανάκλαση στην αυτόματη πορτα που ανοιγίοκλεινε και με διαπλασίαζε και με διαιρούσε ανάλογα με το αν έμπαινε ή έβγαινε κάποιος...
"Γιατί συγγνώμη; Το γέλιο είναι καλό.. κι εσύ γελάς όμορφα!" Αυτό ήταν.. μόλις το άκουσα κι αυτό.. έψαχνα να βρω πού ήταν κρυμμένο το συνεργείο.. σίγουρα είχα πέσει θύμα τηλεοπτικής φάρσας τύπου "κάντιτ κάμερα"!!!!  Μου κόπηκε και το γέλιο.. κοκκίνισαν τα μάγουλά μου (το ξερω γιατι τα ένοιωσα" να κάινε) από ντροπή, μάζεψα πάλι τα πράγματα μου όσο πιο γρηγορα μπορούσα για να εξαφανιστω!
"Να σε βοηθήσω;" ρωτάει το μαύρο παλτό..
"Όχι, όχι ευχαριστω.. εδώ πιο κάτω μένω.. δυο βήματα είναι. Δε χρειάζομαι βοήθεια!"
"Ε αφού είναι δυο βήματα.. να τα κάνω μαζί σου δεν είναι πολλά"..
Τότε κάθε ρομαντική εικόνα καταστράφηκεκαι άρχισα να σκέφτομαι πονηρά! "Για να επιμένει αυτός.. ή πορτοφολάς είναι, ή ληστής ή κακοποιός! ας μη κανω σκηνή μες τον δρόμο.. θα τον πάω από την άλλη μεριά, να μη μαθει που μένω και να είμαι πάντα στον κεντρικό δρόμο με τα φώτα κλπ. θα σταματήσω σε μια οποιαδήποτε πολυκατοικία και θα προσποιηθω πως εφτασα στο σπίτι μου".
Ετσι έκανα... αφού το παλτό (που τωρα, καχύποπτη ούσα, δε μύριζε και τόσο υπέροχα) επεμενε και δε με άφηνε να του πάρω την τσάντα με το απορρυπαντικό από το χέρι... ξεκίνησα να προχωρώ προς την αντίθετη κατεύθυνση απο αυτή που ήταν κανονικά το σπίτι μου.. και τωρα πια.. δεν έβλεπα τα όμορφα μάτια του.. αλλά που είχε το χέρι του.. τί εκανε, πού κοιτούσε.. και σκεφτόμουν διάφορους τρόπους αυτοάμυνας σε περίπτωση επίθεσης! Λίγα μετρα πιο κάτω.. σταματώ στην είσοδο μιας πολυκατοικίας και λέω πολύ απότομα! "Εδώ είμαστε! Ευχαριστώ πολύ.. μπορείτε να φύγετε!" Και γυρίζω προς την κλειδαριά ψάχνωντας υποτίθεται να βρω το κλειδί μου... "Καληνύχτα!" είπε το μαύρο παλτό και΄χαμογελασε.. ενώ γυρνωντας την πλάτη του άρχισε να σφυρίζει το "strangers in the night"...

Kαι μένω εγώ "μαλάκας" που λέμε.. στην είσοδο μιας ξένης πολυκατοικίας.. με χιλια δυο πραγματα να   κουβαλήσω.. να περιμένω να απομακρυνθεί το μάυρο παλτό που σφύριζε σινάτρα, και να σκέφτομαι ότι ειμαι των άκρων.. πολύ ηλίθια και ρομαντική, αθώα σε βαθμό κακουργήματος, και την ίδια ώρα τρομερά καχύποπτη, κακοπροαίρετη ίσως κάποιες φορές, πονηρή ή και κουτοπόνηρη.. Χάθηκε ο μέσος όρος; Δε μπορω να έιμαι απλά φυσιολογική;...
Αυτή την περίεργη συνάντηση τη σκεφτόμουν όλο το βραδυ.. ακόμη και σήμερα το πρωί με αυτή τη σκέψη ξύπνησα..
Τελικά το μαύρο παλτό μύριζε υπέροχα και ανήκε σε έναν απο τους τελευταίους ευγενείς; ή μήπως βρωμούσε πατσουλί και κάλυπτε τη σήψη κάποιου παρανοϊκού κακοποιού;