magnetism (ή αλλιως.. "στήσε πόλο")

Μαγνήτες.. θυμάμαι πόσο με είχαν εντυπωσιάσει όταν άρχισα να τους γνωρίζω λίγο πιο.. "επιστημονικά". Πώς από "φυσικού" τους μπορούσαν να ελκύουν τα μέταλλα.. τα μέταλλα! Τα πιο βαριά στοιχεία της φύσης.. δεν μπορούσαν να αντισταθούν στη γοητεία του μαγνήτη! Ζήλευα λίγο αυτή την αόρατη, κρυφή τους δύναμη.. βλέποντας ένα μαγνήτη τίποτα δεν προδίδει τη δύναμή του.. ούτε μούσκουλα, ούτε περίτεχνη εμφάνιση, ούτε γραμμωμένα μπράτσα.. τίποτα.. ένα ασήμαντο, άσχημο, μαύρο σαν βρώμικο (συνήθως) αντικείμενο. Αυτό είναι ο μαγνήτης. Οι μαγνήτες όμως αν προσανατολιστούν σωστά έλκονται και μεταξύ τους, αρκεί να αντικρίσει ο κάθε πόλος το αντίθετό του.. μόλις γίνεται αυτό η έλξη είναι ακαριαία και ισχυρότατη και σε πολλές περιπτώσεις η "αποκόλληση" των δύο μαγνητών είναι τόσο δύσκολη που μοιάζει ακατόρθωτη. Το άλλο εντυπωσιακό με τους μαγνήτες είναι πώς ενώ όταν "κοιταχτούν" με το σωστό τρόπο, όπως είπαμε μόλις, γίνονται "ένα".. αν αντικρίσουν ο ένας την όμοια πλευρά του άλλου, τον ίδιο πόλο πιο "επιστημονικά" η προσέγγιση τους είναι αδύνατη! Μια μυστήρια δύναμη, απαγορεύει το άγγιγμα μεταξύ τους, τους απωθεί, ορθώνεται ένα αδιαπέραστο τείχος ανάμεσά τους και οι δυο μαγνήτες μένουν για πάντα χωριστά! (εκτός αν αλλάξουν και πάλι θέση.. και κανείς από τους δυο πόλους δεν βλέπει τον όμοιο του)...όλα αυτά σαν σχολιαρόπαιδο μου προκαλούσαν δέος! Σχετικά πρόσφατα ανακάλυψα πόσο σπουδαίο μάθημα ήταν για τη ζωή μου-μας εκείνο το μάθημα της  φυσικής που μιλούσε για τους μαγνήτες..
Αν κατανοήσουμε τη συμπεριφορά των μαγνητών, τότε κατανοούμε κι άλλα πολλά για τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Κατ' αρχήν κατανοείς ότι οι άνθρωποι όπως και οι μαγνήτες έχουν τα "συν" και τα "πλην" τους.. και είναι εξίσου χρήσιμα και τα δυο...
Οι άνθρωποι μπορούμε να συνυπάρχουμε αρμονικά και πάντα ενωμένοι μόνο με το αντίθετό μας.. νόμος!
Είσαι δειλός; θέλεις κάποιον γενναίο δίπλα σου.. να σε "τραβάει" μαζί τους και να σε κάνει να τολμάς εκεί που εσύ θα δέιλιαζες, είσαι γενναίος; χρειάζεσαι κάποιον δειλό, να σου δείχνει την παράμετρο κίνδυνος και να σε συγκρατεί όταν εσύ το παρακάνεις.
Είσαι αδύναμος; Χρειάζεσαι κάποιον δυνατό, να τον βλέπεις και να παίρνεις παράδειγμα, να "κλέβεις" λίγο από τη δύναμη του και να τα καταφέρεις να ξεπερνάς εμπόδια μαζί του που μόνος σου δε θα είχες τη δύναμη να υπερπηδήσεις.
Είσαι δυνατός; χρειάζεσαι κάποιον αδύναμο δίπλα σου, να διοχετεύσεις όλη αυτή την ενέργεια που σου περισσεύει και που σου τρώει το μέσα σου.. γιατί ο δυνατός χωρίς τον αδύναμο δίπλα του θα έμενε πάντα μόνος..
Κάτι άλλο που έμαθα από τους μαγνήτες είναι ότι όταν είναι στη φάση "αυτοκόλλητοι" αρκεί ο ένας να γυρίσει πλευρό και να φτάσουμε στο άλλο άκρο.. σε αυτή την κατάσταση που όσο κι αν το πιέζεις οι δυο μαγνήτες όχι μόνο δεν αγγίζουν, αλλά δεν πλησιάζουν καν ο ένας τον άλλο..
Και το αντίθετο.. όταν οι δυο μαγνήτες είναι σε "face to face" κατάσταση με το όμοιο τους κομμάτι.. αρκεί ο ένας από τους δυο μαγνήτες να γυρίσει πλευρό και τότε πάλι αγκαλιάζονται σφικτά και δεν τους χωρίζει τίποτα!
Πόσο απίστευτα εφαρμόσιμο είναι και αυτό στις ανθρώπινες σχέσεις, κάθε είδους.. ερωτική, φιλική, σχέση γονέα-παιδιού, επαγγελματική.. παντού!
Αρκεί ο ένας από τους δυο να βρει το κουράγιο να κάνει τη "στροφή" για να "φτιάξουν" ή να καταστραφούν τα πάντα.... όμως επειδή η δουλειά του μαγνήτη είναι να έλκει και όχι να απωθεί είναι και λίγο εξαρτημένος από αυτό.. τι εννοώ; Ότι στην προσπάθεια του να κρατήσει την μαγνητική του ιδιότητα.. μπορεί να τρελαθεί στη σβούρα.. και να στριφογυρίζει συνέχεια σαν τρελός για να "στήνει τον σωστό πόλο", ανάλογα με τις ορέξεις του απέναντι μαγνήτη κάθε φορά χάνοντας τριγύρω του άλλα πολύτιμα μέταλλα που θα μπορούσε να μαγνητίσει..
Είναι δύσκολο πράγμα να είσαι μαγνήτης... αλλά και εντυπωσιακό.. και μπορεί να σου ζητάνε να "στήνεις πόλο" καθημερινά, αλλά εσύ αποφασίζεις πότε θα κάνεις τη στροφή και θα φέρεις τον άλλον κοντά σου ή θα τον απομακρύνεις. Αν θα μείνεις να στριφογυρίζεις κυνηγώντας τον ατίθασο μαγνήτη απέναντί σου ή αν θα αρκεστείς στην έλξη που ασκείς στα διάφορα άλλα τριγύρω σου μέταλλα.. ρινίσματα, κομμάτια, πολύτιμα και μή. Επίσης κανείς δε σου απαγορεύει να στολιστείς με περίτεχνα σχέδια και χρώματα και να μείνεις σε ένα ψυγείο κολλημένος κρατώντας γερά τους λογαριασμούς του μήνα..  κερδίζοντας σε όψη και "ασφάλεια" και χάνοντας την ομορφιά της  περιπέτειας, της προσπάθειας του στριφογυρίσματος για χάρη του αγαπημένου σου μαγνήτη.. και τέλος πάντων υπάρχουν τόσα ήδη μαγνήτη για να διαλέξεις..
Το πείραμα με τους μαγνήτες το ζώ καθημερινά κι εγώ.. είναι φορές που με μια του κουβέντα ο Τάσος, ένα βλέμμα, μου θυμίζει όλους τους λόγους για τους οποίους διάλεξα να ζήσω τη ζωή μου μαζί του, να κάνουμε παιδιά, οικογένεια.. είναι τότε που βλέπω το αντίθετό μου σε εκείνον... όλα όσα δεν έχω εγώ και τα έχει εκείνος και με συμπληρώνει, και είναι φορές που με μιά του κουβέντα, ένα του βλέμμα, μια έκφραση..με κάνει να  απορώ τί δουλειά έχω εγώ εδώ.. γιατί είμαι μαζί του, είναι τότε που βλέπω τον όμοιό μου Τάσο.. αυτόν που έχει τα ίδια συν αλλά και κυρίως "πλην" με εμένα.. και που αυτά τα "πλην" δε θέλω να τα δω.. και τα απωθώ... "στήνω πόλο" ομώνυμο και όποιον πάρει ο χάρος....
Είμαι μαγνήτης το ξέρω.. όπως είσαι κι εσύ.. κάποιοι λένε ότι είναι και μαλακομαγνήτες, (αυτό όμως είναι θέμα για άλλη ανάρτηση), και είναι δύσκολο να στήνεις πόλο.. αλλά τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά αρκεί να θυμάσαι ότι η δουλειά σου σαν μαγνήτης είναι να έλκεις και όχι να απωθείς και ότι πάντα μπορείς να αντιστρέψεις μια κατάσταση αρκεί να.... στήσεις πόλο!

πηγη φωτό: www.deviantart.com

Αρχέλαος το λαχανιασμένο λάχανο!

Ο Αρχέλαος το λαχανιασμένο λάχανο ήταν ένας από τους ήρωες της "φρουτοπίας", ένα χοντρούλικο, λαχανιασμένο λάχανο που,(πού ακούστηκε) ήθελε να γίνει πρωταθλητής στο τρέξιμο! Για να δούμε τώρα πώς εμπλέκεται ο Αρχέλαος στη δική μου ιστορία.
Όπως σας έχω κάνει ήδη γνωστό, μέσα σε όλα τα άλλα, προσπαθώ να βρίσκω χρόνο ώστε να φορέσω τα αθλητικά μου και να βγω στους δρόμους για λίγο τρέξιμο. Μέσα σε όλες τις υποχρεώσεις που έχω στριμώχνω και αυτό κυρίως γιατί με κάνει να νιώθω όμορφα για τον εαυτό μου. Μέσα από αυτό που και πού.. για να έχω "ζωντανή" τη σπίθα και να προκαλώ τον εαυτό μου θέτω κάποιους στόχους..άλλοτε "κρυφούς" και " ανεπίσημους" (π.χ. να τρέξω λίγο παραπάνω ή λίγο πιο γρήγορα σε μια "προπόνηση" μου) κι άλλοτε πιο "επίσημους" και έχουν να κάνουν με τη συμμετοχή μου σε κάποιους λαϊκούς αγώνες δρόμου με στόχο άλλοτε τον τερματισμό και άλλοτε το λίγο πιο γρήγορα από την προηγούμενη φορά ή και το "με λιγότερους πόνους από την προηγούμενη φορά" στόχοι καθαρά προσωπικοί και στις δύο περιπτώσεις, αφού οι "επιδόσεις" μου αντικειμενικά είναι κατά πολύ κάτω του μετρίου. Χωρίς όμως αυτό να μειώνει τη δική μου χαρά και περηφάνια όταν επιτυγχάνω τους δικούς μου στόχους!
Τώρα λοιπόν έχω θέσει έναν άλλον στόχο στον εαυτό μου, που έχει να κάνει με τη συμμετοχή μου σε έναν αγώνα τον επόμενο μήνα. Για διάφορους λόγους κυρίως λόγω διάθεσης, δεν έχω τρέξει αρκετά αυτόν τον καιρό, τους τελευταίους δυο μήνες, με το ζόρι καταφέρνω να βγω για τρέξιμο 2 ή το πολύ 3 φορές την εβδομάδα, με αποτέλεσμα όσο πλησιάζει ο καιρός να με πιάνουν οι ανασφάλειες μου και οι φόβοι μου γι αυτή μου τη συμμετοχή.
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο ο μόνος άνθρωπος,  του οικογενειακού μου περιβάλλοντος, που εκμυστηρεύομαι τις ανησυχίες μου και μιλάω σοβαρά για το τρέξιμο μου και τα άγχη μου γύρω από αυτό, είναι η 7χρονη κόρη μου!
Έτσι λοιπόν και χθες, το μεσημέρι που τρώγαμε παρεούλα της είπα ότι το απόγευμα θα την πάω λίγο στη γιαγιά για να πάω για τρέξιμο. Με ρώτησε λοιπόν με απόλυτη σοβαρότητα.. "Πώς πάνε οι προπονήσεις σου μαμά;"
Και από αυτή της την ερώτηση βρήκα την ευκαιρία να πώ τον πόνο μου...
"Τί να σου πω βρε Μιχαέλα μου.. δεν πάνε καλά! Δεν τρέχω αρκετά και ακόμη και όταν έχω χρόνο να το κάνω είναι φορές που δε μου "βγαίνει", όπως χθες που έφυγα και γύρισα μέσα σε μισή ώρα; έτσι.. είναι κάποιες φορές που φοβάμαι πώς δεν πρέπει να πάω σε αυτόν τον αγώνα. Είμαι σαν τον Αρχέλαο, το λαχανιασμένο λάχανο.. που ήθελε να γίνει πρωταθλητής στο τρέξιμο και όλοι τον κορόιδευαν!"
Τότε η μικρή μου νεραιδούλα με αφόπλισε και με συγκίνησε για άλλη μια φορά με την έξυπνη και τρυφερή απάντησή της.
"Ναι αλλά ο Αρχέλαος δεν το έβαλε κάτω! Δεν τον ένοιαζε τί λένε οι άλλοι γι αυτόν.. και συνέχιζε να τρέχει και να προσπαθεί να γίνει πρωταθλητής! Φαντάσου εσύ που δεν είσαι λάχανο! Το απόγευμα δε θα πάω στη γιαγιά, θα έρθω μαζί σου να σε δω να τρέχεις!" και συνέχισε να τρώει σα να μου έλεγε. "ΕΛΗΞΕ! Το απόγευμα μαζί!"
Πράγματι χθες το απόγευμα αργά πήγαμε μαζί για τρέξιμο, και για να έχουμε φως επέλεξα ένα μικρό χωμάτινο γηπεδάκι ποδοσφαίρου στο άλσος, αντί για το συνηθισμένο σκοτεινό, τσιμεντένιο "στίβο" που τρέχω συνήθως. Ξεκίνησα το τρέξιμο μου και η μικρή μου καθόταν με ένα παιχνιδάκι της και τη σκυλίτσα μας σε μια γωνιά και μου φώναζε κάθε φορά που περνούσα από μπροστά της: "Μανουλίδι μου  ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ!".. Και εγώ καμάρωνα και χαιρόμουν... και η χαρά μου ακόμη μεγαλύτερη όταν στο τέλος του τρεξίματός μου.. έρχεται η κορούλα μου και μου λέει "Θα τρέξω μαζί σου!" και τρέξαμε 2 χιλιόμετρα γύρω-γύρω στο γηπεδάκι.. μαζί! Με γέλια και χαρές! Και το σκυλάκι μας μαζί να μας ακολουθεί και να χοροπηδάει κι αυτό χαρούμενο! Όταν φτάσαμε στο σπίτι, μετά τα μπάνια μας, όταν ήρθε η ώρα του ύπνου.. ξαπλώσαμε μαζί , μου ζήτησε να της διαβάσω λίγο "ΦΡΟΥΤΟΠΙΑ", (πώς να της αρνηθώ; ) και λίγο πριν την πάρει για τα καλά ο ύπνος μου είπε: "Μαμά, το μετάλλιο (τερματισμού) που θα φέρεις από τον αγώνα.. θα μου το χαρίσεις;"
"Ναι αγάπη μου! Εννοείται!"
"Σε αγαπώ μανούλα.." με κλειστά ματάκια.. "Κι εγώ καρδιά μου.. και εγώ!" της απάντησα αλλά την είχε ήδη πάρει ο ύπνος!

(ξε)ΜΠΕΡΔΕΜΑ(τα)

Μπέρδεμα, μπέρδεμα, μπέρδεμα! Όχι σαν κι αυτό της φωτογραφίας από τα "άλλα" τα όχι και τόσο ευχάριστα! Ναι μωρέ.. αν εξαιρέσεις το πιθανό λουμπάγκο και τις κράμπες αυτό το μπέρδεμα είναι ευχάριστο. Εγώ μιλάω για τα άλλα μπερδέματα ή/και ξεμπερδέματα, αυτά που σε κάνουν να χάνεις τον ύπνο σου και νυχτιάτικα με ένα ποτήρι κρασί να κάθεσαι να ξεσπας στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή σου φερ' ειπείν!
Όσο τα σκέφτομαι, τόσο πιο πολλά μου φαίνονται τα μπερδέματα.. είναι αυτά που ξεκινάνε από ένα τέτοιο "ευχάριστο" μπέρδεμα και τελικά εξελίσσονται σε άλλου είδους μπέρδεμα όπου οι κράμπες και το λουμπάγκο φαντάζουν χάδια τρυφερά!
Μετά υπάρχει κι άλλο ένα πολύ σοβαρό είδος μπερδέματος αυτό που απορρέει από την έλλειψη του παραπάνω μπερδέματος. Που κάθεσαι και κοιτάς αυτη τη φωτό γέρνοντας το κεφάλι και αναπολείς στιγμές ερωτικού μεγαλείου, τότε που για να προσανατολιστείς που ήταν το ταβάνι και πού το πάτωμα κοιτούσες  να βρεις το λαμπάκι της τηλεόρασης μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο!
Άλλο μεγάλο μπέρδεμα.. όταν "μπερδεύεσαι" παντοιοτρόπως και μονίμως με το λάθος άτομο. Θες γκόμενος, θες εργοδότης, συνεργάτης, δάσκαλος, γείτονας... αν σου "κάτσει" τέτοιο μπέρδεμα.. μνημονεύεις το Μεγαλέξανδρο (sic) και τη λύση του στον γόρδιο δεσμό.
Είναι και το άλλο το μπέρδεμα.. αυτό που μπερδεύεις τη φαντασία με την πραγματικότητα.. τα όνειρα με την πραγματική ζωή, τον ύπνο με τον "ξύπνιο". Και πάνω που πάς να βρεις την άκρη, να την πιάσεις, να την τραβήξεις και να ξεμπερδέψεις το κουβάρι, "ντριιιιν" χτυπάει το ξυπνητήρι (άλλοι το λένε  και συνείδηση, άλλοι  πάλι μαλακία) και εσύ μένεις με το κουβάρι στο χέρι που είναι πιο μπερδεμένο από πριν και ξαφνικά μισείς την αγαπημένη ειδυλλιακή εικόνα κάθε νηπίου.. "γιαγιά+κουνιστή πολυθρόνα+πλεκτό+κουβάρι στο πάτωμα+γατούλα+(προαιρετικά)τζάκι"
Κοίτα τώρα.. πάνω που νόμισα ότι τα εξάντλησα όλα τα μπερδέματα.. είναι και το άλλο.. μεγάλο μπέρδεμα.. εκεί που μπερδεύεις τα "πρέπει" με τα "θέλω", τα "μου" με τα "σου" χωρίς να υπάρχει "μας". Το σωστό με το λάθος, το καλό με το κακό.. εν ολίγοις όταν μπερδεύεις αυτό που είσαι με αυτό που νομίζεις ότι είσαι... όταν μπερδέψεις τη σύνεση με την παράνοια, εκεί, εκεί γίνεται το μπάχαλο. Άλλα θέλεις, άλλα κάνεις, άλλα εννοείς, άλλα λες,,, και άντε εσύ ξεμπέρδευε...