Σχοινοβάτης

Σήμερα θα σας πω για 'μενα ένα μικρό μυστικό.
Εγώ γεννήθηκα μέσα σε μια τέντα, πάνω σε ένα σχοινί. Είμαι εκ γεννετής σχοινοβάτης!

Ο σχοινοβάτης περπατά πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Αυτό δεν ειναι κάτι ευκολο. Κάθε άλλο!! Είναι δύσκολο πολύ! Όταν είναι τα φωτα αναμμένα και τα καθίσματα γεμάτο κόσμο, είναι λίγο πιο εύκολο φυσικά, παιρνεις κουραγιο απο το χειροκρότημα τους, σου δίνει ρυθμό και η μουσική. Καμμιά φορα μου έδινε κάποιος κι ένα κοντάρι να με βοηθά λεει να βρω ισορροπία. Εκεί να δεις τί γίνεται. Ερχονται και κάθονται δεξιά κι αριστερά στις άκρες του κονταριού τα πρέπι και τα θέλω. Ποτε βαραίνει το ένα πότε το άλλο άκρο αλλα σε καθε περίπτωση η κατασταση αυτη σε τραβαει κατω. Δε σε αφηνει να σταθεις και να ισορροπήσεις στο σχοινί. Αλλοτε αντι των πρεπει και των θέλω ερχονται και βαραίνουν το κονταρι το παρελθόν και το παρόν. Επιστρατευεις το μέλλον να ερθει να κατσει στη μεση να σε ισορροπήσει και τα κάνεις χειρότερα. Τοτε ειναι που η πείρα μου (ειπαμε εγω ειμαι εκ γεννετης σχοινοβατης, αυτα τα παιζω στα δαχτυλα) με εχει μαθει να πεταω το κονταρι και να ισορροπώ χωρίς τη βοήθεια του. Ακόμη πιο δύσκολο φυσικά αλλα λιγότερο επικίνδυνο πιστεψε με. Όπως είπα πριν οταν εχει κοινό η δουλεια του σχοινοβατη ειναι πιο εύκολη, έστω και λογω ματαιοδοξίας. Όταν σβηνουν τα φωτα, και φευγει το κοινό και ο σχοινοβατης μενει μόνος πανω στο σχοινι, να παλεύει με τον αέρα, το κρύο, τη μοναξία, το σκοτάδι, την κούραση, την πείνα.. και δεν εχει κανεναν εκεί να τον χειροκροτησει, να τον ενθαρυνει, να του παρασταθεί, να του πει μια καλη κουβεντα, ένα μπραβο! Εκείνες οι ώρες της μοναξίας ειναι που κάνουν τη διαφορα μεταξύ σχοινοβατη και εκ γεννετης σχοινοβατη.
Όμως το κοινό καμμιά φορά δεν ειναι ευκολο και "βολικό" Ο,τι και να κανει ο σχοινοβατης δεν τους αρκεί για να ειναι ικανοποιημενοι. Δεν ειναι αρκετο να τον βλεπουν να ισορροπεί. Καθονται απο κατω με το κεφαλι τους στραμμενο ψηλά και του φωνάζουν "πιο γρηγορα" "πιο δυνατα" "πιο πολύ" "κλεισε τα ματια" "κανε μια φιγούρα".. "κανε μια φιγούρα"!
Ο σχοινοβατης εχει και μια άλλη δυσκολη δουλεια να φερει εις πέρας. Πρεπει να χαμογελα! Να φαινεται ότι διασκεδαζει. Όσο κι αν πονά, αν φοβαται, αν κρυώνει αυτο δεν πρεπει να φανει!! Πρεπει να κοιταζει το κοινό και να χαμογελαει! Κι εκείνοι αποκατω να φωναζουν: "Μπραβο, μπραβο!!! κάνε μια στροφή.. κάνε μια φιγούρα!.... κάνε μια φιγούρα.." Και όταν τρεμουν τα πόδια του στο σχοινι, και όταν το πέλμα του ματωνει, εκείνος πρέπει να χαμογελά, να δειχνει χαρούμενος, και να τους διασκεδαζει. Και όταν όλοι φευγουν κι εκείνος μενει πάνω στο σχοινί τα πόδια του τρεμουν από κούραση, από φόβο, από το κρύο.. εκείνος πάλι πρεπει να προσπαθει κι ας του φευγει και κανα δάκρυ.. και κλαιγοντας εκείνος χαμογελά μονο και μόνο για να μην ξεχασει πώς να το κάνει, όταν το κοινο θα ξαναρθει να μην τους απογοητεύσει...

Είναι φορές που ο αέρας τον ραπίζει δυνατά μεσα στο σκοτάδι, κι εκείνος πάντα ακούει μια φωνή να τον προσταζει: "κι άλλο, κι άλλο πιό γρήγορα, πιο δυνατά, πιο πολύ.. κάνε μια φιγουρα.. κάνε μια φιγουρα!" κι εκείνος παλεύει να σταθεί να μην πέσει απο το σκοινί και χασει τη δουλειά του! Για τον σχοινοβατη, ετσι του εχουν πει, αν τελειωσει η παρασταση θα γκρεμιστεί ο κόσμος!

Κι εκείνος μενει πάνω στο σχοινι που όλο και ψηλώνει και όσο πιο ψηλά τόσο πιο δυνατές ανεμου ριπές χτυπανε το κορμί του. όσο πιο ψηλά τόσο πιο πολλοί προστιθενται στο κοινό και ολο και πιο απαιτητικοί γίνονται απεναντι του. Πιο δυνατά, πιο πολύ.. πιο γρηγορα, κανε μια φιγούρα.. κανε μια φιγούρα. Κι εκείνος όλο και τρεμει πιο πολύ και όλο και φοβαται.. και όλο προσπαθει.. και παντα χαμογελάει.. κι ας ματωσαν τα πέλματα, κι ας παγωσε η καρδιά του.. κάνει μια φιγούρα, το κοινο πρέπει να χαρει, να φυγει ευχαριστημενο κι ακόμη κι αν εκείνος φωναξει "μια στιγμή! δωστε μου μια στιγμη ματωνουν τα πέλματα μου, δωστε μια στιγμή.. φοβαμαι να πάρω μιαν ανασα" οι φωνες των θεατων ειναι πιο δυνατες και παντα καλύπτουν τη δική του "πιο δυνατα, πιο πολύ πιο γρηγορα.. κανε μια φιγούρα.. κανε μια φιγούρα!!"
Τοτε σφιγγει τα δοντια πιο πολύ και την κάνει τη φιγούρα.. πιο δύσκολη, πιο δυνατη, πιο εντυπωσιακή και καμμια φορα σκέφτεται πως ισως πρέπει να ροκανίσει το σχοινί, ετσι ωστε σε ενα βημα δυνατο σπάσει, να πέσει κατω να τσακιστεί και η παρασταση να τελειωσει. Δεν το κάνει όμως ποτε και ξερεις γιατι; για δυο, τέσσερα, άντε έξι ματια στο κοινό που τον κοιτανε σιωπηλά, χωρίς να του φωναζουν, για εκείνα τα ζευγαρια ματια στο κοινό που αν εκείνος δεν τα δει δεν θα μπορει να κανει ουτε βημα! Για εκείνα τα ματια που δεν του ζητανε τη φιγούρα, που τον βλεπουν και τον κοιτούν! Αυτα τα ζευγαρια ματια που καμμια φορα ριχνουν και μια ματια στο σχοινι να σιγουρευτουν οτι δεν ειναι φθαρμενο.

Και ο σχοινοβατης συνεχιζει.. οσο κι αν πονά, όσο κι αν κρυώνει.. ακόμη και όταν φοβαται..

Κι εγω ο εκ γεννετης χοινοβατης για το δικο μου το κοινο φθανω στην άκρη του σχοινιού για να ψαξω τα "δικα" μου ζευγαρια ματια αυτα που για χαρη τους δεν θα ροκανισω το σχοινι και η παρασταση θα συνεχίσει..

Αγκαλιά

Όπως όλοι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο έχω κι εγώ τα άγχη μου. Κάτι τα οικονομικά, κάτι το άγχος στη δουλειά, λίγο η αβεβαιότητα, λίγο το σπίτι και η φροντίδα του παιδιού. Λίγο οι τύψεις που λείπω πολλές ώρες λόγω δουλειάς.. έχω φτάσει στο σημείο "κλαταρίσματος". Χρόνος για εμένα δεν υπάρχει πλέον.. χρόνος για να δω φίλους μου ούτε με το κιάλι! Στενοχώριες, ευθύνες.. και μερικές παραπάνω ευθύνες έτσι για να μην ξεχνιόμαστε! Μέσα σε όλα πρέπει και θέλω να είμαι σύντροφος, να φροντίζω τον σύζυγό μου, να τον καθησυχάζω, να απαλύνω τα δικά του άγχη, να τον στηρίζω να τον ακούω, να τον κάνω να νιώθει δυνατός, ασφαλής, ευτυχισμένος. Πρέπει και θέλω να είμαι μητέρα. Να ακούω το παιδί μου, να παίζω μαζί της, να τη φροντίζω, να την κάνω να νιώθει ασφάλεια. Να παρακολουθώ την πρόοδό της, να την κάνω ευτυχισμένη. Να της δίνω παραδείγματα. Να τις μεταδίδω αξίες, να είμαι δίπλα της.

Ισως και λόγω χαρακτήρα δεν θελω να με βλεπουν οσοι αγαπω να λυγίζω. Νιώθω χρέος μου να παρέχω ασφάλεια και δύναμη στην οικογένειά μου, από όπου κι αν χρειάζεται να την αντλώ εγώ για να τους την δώσω. Κάνοντας λοιπόν όλα αυτά, έρχονται στιγμές που εξαντλούμαι που "αδειάζω" που απογοητεύομαι.. είναι φορές που φοβάμαι. τρομοκρατούμαι και τότε είναι που χρειάζομαι μια αγκαλιά να μου δώσει κι εμένα αισθηση ασφάλειας, να μου δώσει δύναμη, κουράγιο και αγάπη. Τότε έρχεται ο Τάσος, ο οποίος δείχνει κατανόηση στα ξεσπάσματα μου , αλλά κυρίως με αγαπάει, με αγαπά πολύ. Τη μισή μας ζωή την έχουμε περάσει μαζί..17 χρόνια, νεανικός έρωτας, που πέρασε τις μπόρες του αλλά νίκησε όπως δείχνει η ιστορία  τα εμπόδια που βρέθηκαν μπροστά του. Αυτός ο Τάσος λοιπόν, ο φίλος μου, ο σύντροφός μου, ο άνθρωπός μου είναι που στη δύσκολη στιγμή έρχεται, ανοίγει τα χέρια του και με βάζει μες την αγκαλιά του, με  χαϊδεύει τρυφερά, φιλάει τα μαλλιά μου και μου λέει: "Μη στενοχωριέσαι κούκλα μου, εγώ ειμαι εδώ". Αυτό μου αρκεί, αυτό θέλω να ξέρω, ότι είναι εκεί δίπλα μου, ότι δεν είμαι μόνη μου, ότι όταν πισωπατώ είναι κάποιος εκεί  να με συγκρατήσει.
Τον Τάσο όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε μαζί, εχουν έρθει φορές που τον έχω πληγώσει πολύ! Τόσο που αν ήμουν στη θέση του ίσως και να είχα φύγει. Εγώ δεν είμαι τόσο δυνατή όσο εκείνος! Μέσα απο την αγάπη του γίνομαι κι εγώ δυνατή! για μένα, για εκείνον για την κορούλα μας...
Δύναμη μου δίνει αυτή η αγκαλιά.. αυτή που χώνομαι μέσα της κι αφήνω να βγουν τα δάκρυα μου, καυτά. Αυτή η αγκαλιά που με κρατάει τόσο κοντά του ώστε οι χτύποι της καρδιάς μου να μπερδεύονται με αυτούς της δικής του καρδιάς... και τότε ξέρω ότι αξίζει κάθε δυσκολία που συναντώ, κάθε βάρος που κουβαλάω. Αξίζουν όλα για τους ανθρώπους που αγαπώ, και πάλι είναι λίγα..
Κάποιες φορές θέλω να του ζητήσω συγγνώμη, εκεί έτσι όπως με κρατάει στην αγκαλιά του. Να του ζητήσω συγγνώμη που δεν είμαι εντάξει καμμιά φορά, που δεν είμαι πάντα δυνατή, που ξεσπάω σε εκείνον καμμια φορά, το άγχος και τις στενοχώριες άσχετες με εκείνον και την οικογένειά μας.. και όταν πάω να απολογηθώ, τότε με σφίγγει πιο δυνατά στην αγκαλιά του και μου ψιθυρίζει: "σσσσς, σε αγαπώ" και τότε ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά!
Μια τέτοια αγκαλιά απόψε πάνω στον καναπέ στο σαλόνι μας.. μια τέτοια αγκαλιά κι ένα γλυκό, τρυφερό φιλί στα μαλλιά μου έγιναν η αιτία να κλάψω από τύψεις, από χαρά, από αγάπη.. και τελικά να "ξελαφρώσω", να είμαι τώρα εδώ και να κάνω τα εν οίκω, εν δήμω μονο και μόνο επειδή είμαι περήφανη για τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.(κι επειδή κάποια από όσα έγραψα εδώ, θέλω να τα διαβάσει, γιατί δεν είμαι αρκετά δυνατή να του τα πω κοιτώντας τον στα μάτια)