tag:blogger.com,1999:blog-65189837270423784032024-03-13T17:22:09.048+02:00ΠοδηλάτρηςΑμνησία είναι να μην ξέρεις ποιός είσαι και να θέλεις απελπισμένα να το ανακαλύψεις.
Ευφορία είναι να μην ξέρεις ποιός είσαι και να μη σε νοιάζει.
Έκσταση είναι να ξέρεις πολύ καλά ποιός είσαι αλλά και πάλι να μη σε νοιάζει.
Tom RobbinsΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.comBlogger147125tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-10964190517509226912017-09-13T14:05:00.000+03:002017-09-13T17:28:45.777+03:00Αθλητές και Σπαρταθλητές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-wfJXzYMpPtc/WbkQxt6J3sI/AAAAAAAAF9w/X-Ha3cOR_gMA2kJpn3_ShzUgnHO4qU8NACLcBGAs/s1600/ImageHandler2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="213" data-original-width="772" height="110" src="https://4.bp.blogspot.com/-wfJXzYMpPtc/WbkQxt6J3sI/AAAAAAAAF9w/X-Ha3cOR_gMA2kJpn3_ShzUgnHO4qU8NACLcBGAs/s400/ImageHandler2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Πριν πολλά χρόνια , περίπου είσκοσι, είχα ακούσει για πρώτη φορά για το <a href="http://www.spartathlon.gr/el/">ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ</a>. Τότε νόμιζα πως αυτός που μου το έλεγε μου έκανε πλάκα. Ακούς εκει, να θέλει να πιστέψω πως πάνε με τα πόδια από την Αθήνα ως τη Σπάρτη! Λίγα χρόνια αργότερα, ανακάλυψα πως δε μου έκανε πλάκα, πράγματι υπήρχαν ανθρωποι που έκαναν αυτή την διαδρομή, που εγώ σκεφτόμουν να την κάνω ακόμη και με το αυτοκίνητο, αυτοί την έκαναν με τα πόδια..τρέχοντας! Ω, Θεοί! Τότε πίστεψα πως αυτοί οι άνθρωποι, δεν ήταν ανθρωποι, ήταν μάλλον εξωγήινοι αν όχι κάτι άλλο!<br />
Λίγο μετά η ζωή μου έκανε δώρο έναν ΣΠΟΥΔΑΙΟ φίλο, τον <a href="http://trexalaki.blogspot.gr/">Γιώργο</a>, φέρελπις Σπαρταθλητής τότε, Σπαρταθλητής τώρα έχοντας ήδη συναντήσει τον Βασιλιά Λεωνίδα στη Σπάρτη 6 φορές μέχρι σήμερα και σε λίγες μέρες θα ξεκινήσει πάλι το ταξίδι του από τον Ιερό βράχο της Ακρόπολης για να τον ξανασυναντήσει στην πόλη του τη Σπάρτη.<br />
Η φιλία μου με το Γιώργο, μέσα στα χρόνια άλλαξε όλα όσα πίστευα για το Σπάρταθλο και τους Σπαρταθλητές. Ο φίλος μου, μου έκανε την τιμή να με αφήσει να ρίξω κλεφτές ματιές στον μοναδικό του, μαγικό κόσμο, να δω την αγωνία του, την αφοσίωση του, το πάθος του, τις αδυναμίες του αλλά και τη δύναμή του. Είδα το ήθος του, την αξιοπρέπεια του αλλά και την ταπείνωση του μέσα στον αγώνα του, ακολουθώντας την πορεία του φίλου μου, που λόγω της φιλίας μας θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν ειμαι αντικειμενική, γνωρισα κι άλλους Σπαρταθλητές, είδα φίλους μου αλλά και άλλους αγνωστους σε εμενα ανθρωπους να προσπαθούν, να αποτυγχάνουν και τελικά να καταφέρνουν να αγγίξουν το πολυπόθητο άγαλμα και ο Βασιλιάς να τους δέχεται. Είδα πώς, με πόση αγάπη, με πόση σεμνοτητα έφταναν εκεί στα πόδια του Βασιλιά και εκεί στα τελευταία μέτρα, σε αυτά τα τεσσερα σκαλάκια που τους οδηγουν στην αγκαλιά του Βασιλιά, λυγίζουν, ξεσπούν σε λυγμούς και εξιλεώνονται, αναγεννιούνται και εξιψώνονται!<br />
Όχι όλοι.. είναι και κάποιοι άλλοι, που σαν αθλητές ειναι άξιοι αλλά στα δικά μου μάτια είναι μονο αθλητές, Σπαρταθλητές δεν θα γίνουν ποτέ! Όσες φορές κι αν φτάσουν στη Σπάρτη, ακομη κι αν ειναι σαν αθλητες ικανοι να φτασουν ακομη πιο μακρυά. Δεν ειναι , για εμενα προσωπικά, ξαναλέω, Σπαρταθλητες επειδή δε σεβονται αυτό που κανουν, επειδή η επαρση τους δεν τους αφηνει να δουν, να καταλαβουν, να αναγεννηθουν. Εκεινοι φτάνουν στην Σπάρτη για να τερματίσουν, αυτη ειναι η διαφορά.. Οι Σπαρταθλητές δεν τερματίζουν, αναγεννούνται και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ΞΕΚΙΝΟΥΝ, τη νέα τους ζωή, εξιλεωμένοι, αναλαφροι μεχρι το επόμενο αγγιγμα του Βασιλιά!<br />
Και πείτε με τρελή, αλλά όσες φορές ειχα την τυχη και την τιμή να βρεθω εκει ,ειμαι σιγουρη πως ειδα το Βασιλιά Λεωνίδα να αντιδρά! Σε αλλα αγγιγματα, (αυτά των Σπαρταθλητων) να κατεβαζει λίγο το βλέμα του για να τους δει και σε αλλα αγγιγματα (αυτά των ασεβών αθλητων), να γυρίζει το βλέμα του στον ορίζοντα, μακριά. Όλοι οσοι φτανουν εκεί μπορουν να αγγιξουν το Βασιλιά, η ουσία όμως ειναι, να φτασεις εκεί και να αξιωθείς να σε αγγίξει κι Εκείνος.<br />
Σε λίγες ημέρες, αξιολογοι αθλητές από ολο τον κόσμο θα ξεκινήσουν από την Ακρόπολη των Αθηνών με την ελπίδα να αγγίξουν το Βασιλιά, εγω θα ευχηθώ να τα καταφερουν όλοι, και να αφησουν το Σπάρταθλο να μπει μεσα τους, να διωξει την επαρση και την αλλαζονία και μέσα απο την ταπείνωση, να ερθει η καθαρση, τα δάκρυα της εξιλέωσης, η αναγεννηση και να στεφθουν πραγματικά ΣΠΑΡΤΑΘΛΗΤΕΣ, σεμνοί και Άξιοι, να τιμηθούν με το Αγγιγμα του Βασιλιά.<br />
Και κάθε φορά, να ξέρετε, τα δικά σας δάκρυα κάθαρσης γίνονται ποτάμι με τα δικά μου δάκρυα περηφάνιας όχι μονο για τον δικό μου αγαπημένο φίλο, όχι μόνο για τους άλλους κανουριους ή παλαιότερους φίλους και φίλες που δίνουν ραντεβού με το Βασιλιά αλλά για κάθε έναν και καθε μία που βλέπω να εχει αφησει το Σπάρταθλον να μπεί μέσα του/της και που εγω αναξια να σηκώσω το βλέμα μου πάνω σας Σπαρταθλητές, χειροκροτω από όσο κοντά ή μακριά κάθε φορά βρίσκομαι.<br />
<br />
<br />
<br /></div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-9487773323737389672017-07-01T00:13:00.003+03:002017-07-01T01:56:51.171+03:00365 ημέρες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ήταν 01/07/2016 η μέρα που φορτώσαμε ολα μας τα υπάρχοντα σε ένα καράβι κι αφήσαμε πίσω μας την Αθήνα και την ως τότε ζωή μας για μια νέα γειτονιά και μια νέα, καλύτερη ελπίζαμε, ζωή στο πανεμορφο νησί της Λέσβου.<br />
Σήμερα 01/07/2017 ένα χρόνο μετά βρισκομαι εδώ στο όμορφο νησί και γραφω αυτές τις γραμμές για τη ζωή μας εδώ. 365 ημέρες γεμάτες εικόνες, χρώματα, αρώματα κι αρμύρα. Ένας χρόνος που άλλοτε μοιάζει σαν αστραπή κι άλλοτε σαν αιώνας..<br />
Μέσα σε ένα χρόνο ζήσαμε πολλά.. καινούριος τόπος, νέοι φίλοι, άλλο κλίμα, νέες συνήθειες, καινούρια χόμπι. Όλα ή σχεδόν όλα διαφορετικά, άλλα πολύ καλύτερα, άλλα το ίδιο καλά κι άλλα πιο άσχημα. Πέρασε ένας χρόνος με καύσωνες, πλημμύρες, χιόνια, βροχές, σεισμούς, ξανά καύσωνες.. με χαμόγελα, δάκρυα, φωνές, γέλια, κλάματα, νοσταλγία, ενθουσιαμό.. με τη σκέψη να πηγαινοέρχεται, Αθήνα-Λέσβο.<br />
365 μερες.. 365 περιστροφές της Γης γυρω απο τον εαυτό της.. 365 φορες ανοιξαμε τα ματια μας και μας καλημερισε ο ουρανός της Λέσβου.<br />
Θυμάμαι παλιά.. 25 περιπου χρονια πριν που ερχομασταν εδώ για τις καλοκαιρινές μας διακοπές, κάθε χρόνο ανελλιπώς τραγουδούσαμε καποια στιγμή των διακοπών μας, όλη η παρέα μαζί: «Κι όμως ειμ' ακόμα εδώ! Κι αυτό το καλοκαίρι! Λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι!» Αγκαλιασμένοι όλοι μαζί, τραγουδούσαμε και χοροπηδούσαμε..<br />
Απόψε το θυμηθήκα αυτό το «έθιμο» της παρέας των εφηβικών μου καλοκαιριών, καθισμένη μόνη μου στο μπαλκόνι μου, με μια μπύρα σκεπτόμενη πώς.. πέρασε κιόλας ένας χρόνος κι ενώ έλεγα πως δεν θα τα καταφερνα να αντέξω την αλλαγή.. πώς μόλις ερχοταν ο χειμώνας θα λύγιζα, ενω...« ειχα πει θα φυγω κι ομως..είμαι ακόμα εδώ κι αυτό το καλοκαίρι.. »<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/-Ulm6P9IP-s" width="560"></iframe><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-ctUUdmIK4hg/WVa-qQCV6QI/AAAAAAAAF6Y/10oCYTopWycxk33cWB57bqheKHS5UrZZACLcBGAs/s1600/13418978_1225764060797344_7660293036061304625_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="700" height="227" src="https://4.bp.blogspot.com/-ctUUdmIK4hg/WVa-qQCV6QI/AAAAAAAAF6Y/10oCYTopWycxk33cWB57bqheKHS5UrZZACLcBGAs/s400/13418978_1225764060797344_7660293036061304625_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-rMhX1SbVJ5Q/WVa-qhcuQwI/AAAAAAAAF6g/TyzbbKsqBzUVXRjwmVoR7EAumGKzzlyJQCLcBGAs/s1600/13419098_1225764010797349_6186527186366860945_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="960" height="225" src="https://2.bp.blogspot.com/-rMhX1SbVJ5Q/WVa-qhcuQwI/AAAAAAAAF6g/TyzbbKsqBzUVXRjwmVoR7EAumGKzzlyJQCLcBGAs/s400/13419098_1225764010797349_6186527186366860945_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-8fKyPrD2ZPM/WVa-qcUUTAI/AAAAAAAAF6c/n3Cln15XopUVtOAAcW11nAa59_V-C33JQCLcBGAs/s1600/13427754_1225765027463914_2606179280156779445_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="412" data-original-width="550" height="298" src="https://1.bp.blogspot.com/-8fKyPrD2ZPM/WVa-qcUUTAI/AAAAAAAAF6c/n3Cln15XopUVtOAAcW11nAa59_V-C33JQCLcBGAs/s400/13427754_1225765027463914_2606179280156779445_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-XFBxPLLx2Gc/WVa-sGWFTXI/AAAAAAAAF6s/VwMvs8bC7JIVKpA-a7hNQWaYTlr5XPt5ACLcBGAs/s1600/13686577_1272516022788814_2245294506798229467_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="960" height="240" src="https://3.bp.blogspot.com/-XFBxPLLx2Gc/WVa-sGWFTXI/AAAAAAAAF6s/VwMvs8bC7JIVKpA-a7hNQWaYTlr5XPt5ACLcBGAs/s400/13686577_1272516022788814_2245294506798229467_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-WaArRa4-7OU/WVa-sHJsBOI/AAAAAAAAF6o/MLMM0kHTRhQrmbrEggkCspIrkj4tPcIKwCLcBGAs/s1600/13729125_1263476483692768_4222903581016325694_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="960" height="240" src="https://3.bp.blogspot.com/-WaArRa4-7OU/WVa-sHJsBOI/AAAAAAAAF6o/MLMM0kHTRhQrmbrEggkCspIrkj4tPcIKwCLcBGAs/s400/13729125_1263476483692768_4222903581016325694_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-vZUR_2ALmUA/WVa-rWKqoSI/AAAAAAAAF6k/Q0LBvtQq12MgOhEqnvHymWvby4I6rU5HQCLcBGAs/s1600/13769416_1263800466993703_8644463228833476170_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="480" height="300" src="https://4.bp.blogspot.com/-vZUR_2ALmUA/WVa-rWKqoSI/AAAAAAAAF6k/Q0LBvtQq12MgOhEqnvHymWvby4I6rU5HQCLcBGAs/s400/13769416_1263800466993703_8644463228833476170_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-1u9wGkQdZAA/WVa-sVa_8aI/AAAAAAAAF6w/0eqzx3N6bzQ0IascN8uFKqZY-3MAQXSQgCLcBGAs/s1600/13925265_1272515989455484_5355036878085475101_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="960" height="240" src="https://2.bp.blogspot.com/-1u9wGkQdZAA/WVa-sVa_8aI/AAAAAAAAF6w/0eqzx3N6bzQ0IascN8uFKqZY-3MAQXSQgCLcBGAs/s400/13925265_1272515989455484_5355036878085475101_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-VT4tSWIwPC0/WVa-s7nGiHI/AAAAAAAAF60/5cCh_jzGblcM0eddpqI9NhFJswaXB9VYACLcBGAs/s1600/14117794_1291628427544240_6235262646764706751_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="480" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-VT4tSWIwPC0/WVa-s7nGiHI/AAAAAAAAF60/5cCh_jzGblcM0eddpqI9NhFJswaXB9VYACLcBGAs/s400/14117794_1291628427544240_6235262646764706751_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-1844fVF9nPQ/WVa-tKyjEZI/AAAAAAAAF64/vyW2Kq1pQuUTGJBXLYnrzMkEegAHaizjACLcBGAs/s1600/14232374_1312993605407722_3582530090793080445_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="960" height="240" src="https://4.bp.blogspot.com/-1844fVF9nPQ/WVa-tKyjEZI/AAAAAAAAF64/vyW2Kq1pQuUTGJBXLYnrzMkEegAHaizjACLcBGAs/s400/14232374_1312993605407722_3582530090793080445_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-H-8MKSL7Cmw/WVa-tuVeJ-I/AAAAAAAAF68/4neKAxaRIgEn1HFOaL5GumsLQGUZJXJlACLcBGAs/s1600/14233046_1314487775258305_8912763942594636536_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="960" height="240" src="https://4.bp.blogspot.com/-H-8MKSL7Cmw/WVa-tuVeJ-I/AAAAAAAAF68/4neKAxaRIgEn1HFOaL5GumsLQGUZJXJlACLcBGAs/s400/14233046_1314487775258305_8912763942594636536_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-lJnnwvQJ6_c/WVa-thAO2mI/AAAAAAAAF7A/uAKkhtCzsp8Ei2r8M7Q8VLIZ6W_x4BO0QCLcBGAs/s1600/15380310_1430400203667061_3933805277217586809_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="716" data-original-width="960" height="297" src="https://3.bp.blogspot.com/-lJnnwvQJ6_c/WVa-thAO2mI/AAAAAAAAF7A/uAKkhtCzsp8Ei2r8M7Q8VLIZ6W_x4BO0QCLcBGAs/s400/15380310_1430400203667061_3933805277217586809_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-VZ4mIGcB0mU/WVa-t_HwwsI/AAAAAAAAF7E/d1x6yEvq0ww47lQCmcn7WjvWV8jMImoGACLcBGAs/s1600/15977441_1478665158840565_6756258276771376447_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="716" data-original-width="960" height="297" src="https://4.bp.blogspot.com/-VZ4mIGcB0mU/WVa-t_HwwsI/AAAAAAAAF7E/d1x6yEvq0ww47lQCmcn7WjvWV8jMImoGACLcBGAs/s400/15977441_1478665158840565_6756258276771376447_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-ZjubinPgNo4/WVbXHrZsvwI/AAAAAAAAF7U/F9S2RIsjkSslmv38X8RhA5LGgUZB3oxmQCLcBGAs/s1600/15873146_1478665055507242_1589870541186602149_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="716" data-original-width="960" height="297" src="https://2.bp.blogspot.com/-ZjubinPgNo4/WVbXHrZsvwI/AAAAAAAAF7U/F9S2RIsjkSslmv38X8RhA5LGgUZB3oxmQCLcBGAs/s400/15873146_1478665055507242_1589870541186602149_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br /></div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-44408225654553604342016-10-24T15:27:00.002+03:002016-10-24T15:27:49.893+03:00Ψίθυροι στο πέλαγος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-0JlBS0Pg_Pk/WA33R53POHI/AAAAAAAAFwo/ZA_emmi5lu8bZ3cdd0F7meaP7nCqNwH4QCLcB/s1600/barka.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-0JlBS0Pg_Pk/WA33R53POHI/AAAAAAAAFwo/ZA_emmi5lu8bZ3cdd0F7meaP7nCqNwH4QCLcB/s400/barka.jpg" width="400" /></a></div>
Υπάρχει μια βάρκα που είναι φίλη μου. Φίλη καλή, από αυτό το είδος φίλων που είναι εκει και στη χαρά σου, αλλά η αξία τους η πραγματική φαίνεται στη λύπη σου, στα δύσκολά σου, εκεί που ο λυγμός και η φωνή μπερδεύονται. <br />
Είναι μια βάρκα που την αγαπώ, χωρίς να ξέρω ποιος είναι ο καπετάνιος της, την αγαπώ γιατί όταν εκείνος λείπει και την αφήνει μόνη δεμένη στο λιμανάκι της, τότε είναι δική μου.<br />
Καθόμαστε ώρες μαζί, να ακούω εγώ το βουβό παράπονό της για την αρμύρα που τη χτυπά, να ακούω το καμάρι της για το πως δάμασε τα κύμματα, να μου λέει σιωπηλά πόσο κουράστηκε να βγάλει την ψαριά αλλά και πόσο χαρούμενη είναι που ο καπετάνιος της θα πάει και σήμερα ικανοποιημένος στα παιδιά του. Μου λέει τα νέα της, πώς οι γλάροι έπαιξαν μαζί της, πώς ο γλάρος ο μικρός εκείνος με το πονηρό το πέταγμα που εκείνη τον είχε ερωτευτεί, τώρα έφυγε και παίζει τα ίδια παιχνίδια με άλλη βάρκα, πιο καινούρια, πιο φανταχτερή. Μου λέει πως πολλές φορές φοβάται μόνη της τη νύχτα και αγκαλιάζει τα δίχτυα της για να μη νιώθει μόνη. Ακούω με προσοχή τις ιστορίες από τα ταξίδια της και τη θαυμάζω για το πώς έτσι ακούραστη , φροντίζει πάντα τον καπετάνιο της, ακόμη κι όταν εκείνος δεν την ακούει και τη ζορίζει. <br />Ακούει κι εκείνη εμένα όμως με την ίδια προσοχή, σαν καλή μου φίλη. Της εξιστορώ τα καινούρια κατορθώματα του Θοδωρή, της δείχνω με καμάρι τις ζωγραφιές της Μιχαέλας, με ακούει να της λέω πόσο κουράστηκα μέσα στη μέρα, να της δείχνω τις πληγές μου τις φανερές αλλά και τις κρυφές κυρίως αυτές, που άλλος δεν τις βλέπει. Της μιλάω για τους φίλους μου, για όσους αγαπώ, της λέω πόσο μου λείπουν άνθρωποι που αγαπώ και πόσο πολύ θα ήθελα κάποιους από αυτούς να τους της γνωρίσω. Γελάμε με τη φίλη μου μαζί και το γέλιο μου το παίρνει μαζί της στα ταξίδια της. Κλαίμε με τη φίλη μου μαζί και η αρμύρα της κουπαστής της γίνεται ένα με την αρμύρα από τα δάκρυά μου κι έτσι μαγικά τα δάκρυα εξαφανίζονται. Μα πιο πολύ την αγαπώ γιατί πολλές φορές, μου φέρνει τον αέρα από το πέλαγο και όπως τον αφήνει να περάσει από το βίντσι και τα δίχτυα της, έρχονται ψίθυροι από μακριά οι φωνές όλων όσων αγαπώ και είναι μακριά μου. Και με βλέπει η φίλη μου που δακρύζω νοσταλγικά και μου υπόσχεται πως μια μέρα, θα ξεγελάσει τον καπετάνιο της και θα με πάρει μαζί της στο πέλαγο να ακούσω της φωνές των αγαπημένων φίλων μου κι αν είναι καλός ο καιρός θα με πάει ως εκεί, να τους δω, να τους αγκαλιάσω για μια στιγμή και μετά να με φέρει πάλι πίσω, εδώ στο λιμανάκι μας, να γυρίσει εκείνη στον καπετάνιο της κι εγώ στη ζεστή αγκαλιά της οικογένειάς μου, και θα είμαστε και οι δυο φύλακες του μικρού μυστικού μας. <br />
Είναι μια βάρκα που την αγαπώ, όσο αγαπώ κι εμένα. </div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-63455453707257561812016-06-15T01:28:00.001+03:002016-06-15T02:05:00.477+03:00Αντίο Αθήνα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
'Ηταν αρχές του χρόνου, που αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πιο σοβαρά με τον Τάσο την ιδέα που πολύ καιρό πριν μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγαμε συχνά.. το ενδεχόμενο να φύγουμε από την Αθήνα και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά μας κάπου αλλού.. «στην επαρχία». Σε λίγες μέρες από σήμερα η ιδέα αυτή γίνεται πραγματικότητα, κί όσο κι αν όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί μόλις ακούν το νέο μας απαντάνε «πω πωω πόσο σας ζηλεύω! Μακάρι να μπορούσα να έφευγα κι εγώ».. η αλήθεια είναι πως η απόφαση αυτή πονάει!<br />
<br />
Είναι πολύ ωραία η εικόνα να φαντάζομαι τα παιδιά μου να μεγαλώνουν κοντά στη φύση, να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα σχεδόν για όλο το χρόνο, να τρώνε ψάρια φρέσκα, από τη βάρκα κατευθείαν ψαρεμένα στις θάλασσες του νησιού. Είναι ωραία η εικόνα να με φαντάζομαι ήρεμη και χαλαρή, χωρίς τη βαβούρα της Πρωτεύουσας, να μή χρειάζεται να αλλάξω 2 λεωφορεία και 2 γραμμές μετρό για να πάω στη δουλειά μου. Είναι πολύ όμορφο που θα ξέρω τους γείτονές μου με τα μικρά τους ονόματα ή/και τα «παρατσούκλια» τους και θα με ξέρουν κι εκείνοι. Που θα ανοίγω το παραθυρό μου και θα βλέπω ουρανό, ορίζοντα και δε θα χρειάζεται να κοιτάξω ψηλά για να δω ένα κομμάτι του ουρανού ανάμεσα σε μπαλκόνια και μπουγάδες με σώβρακα και σεντόνια.<br />
Είναι πολύ όμορφο να με φαντάζομαι να ανοίγω το παράθυρο και να εισπνέω αρώματα που εδώ τα βρίσκουμε μόνο σε αποσμητικά χώρου, ευκάλυπτο, λεβάντα, λουλούδια του αγρού..<br />
Εξίσου όμορφο όμως είναι κι ένα καφεδάκι με φίλους , με τους φίλους που δυστυχώς δεν μπορώ να πάρω μαζί παρά μόνο στην ψυχή μου. Είναι το ίδιο όμορφη η ανάμνηση μιας βόλτας στην πλάκα, ενός περίπατου στην ερμού. Το ίδιο όμορφη είναι η εικόνα της πόλης να αλλάζει χρώματα κι εγώ να την απολαμβάνω με μια μπύρα κουτάκι παρέα με τους φίλους μου «στον βράχο» στον άρειο πάγο.<br />
Όσο ανυπομονώ να γίνουν τα νερά του Αιγαίου κομμάτι της γειτονιάς μου, τόσο μου λείπει ήδη ο Υμηττός που είναι η τωρινή μου γειτονιά. Όσο λαχταρώ να έρθει η ώρα που θα ανοίξω την πόρτα του καινούριου μου σπιτιού, τόσο δακρύζω στη σκέψη και μόνο της στιγμής που θα κλείσω για πάντα πίσω μου την πόρτα του σπιτιού που μένω τώρα.<br />
<br />
«Τί με κρατάει στην Αθήνα;» σκέφτηκα όσο αμφιταλαντευόμουν για το αν πρέπει να πάρουμε το ρίσκο ή όχι «Τίποτα δεν με κρατάει!» απάντησα, δεν είναι ΤΙ με κρατάει στην Αθήνα.. αυτό ήταν το εύκολο, ΤΙΠΟΤΑ! Το δύσκολο είναι να απαντήσεις στο «ΠΟΙΟΣ με κρατάει στην Αθήνα»... εκεί ανεβαίνει ο κόμπος στο λαιμό και τα μάτια τρέχουν ρυάκια.. Πώς να αφήσεις φίλους που έχετε ζήσει μαζί, όσα άλλοι δεν τα ζουν ποτέ στη ζωή τους; Πώς οι βόλτες στο νησί θα μπορέσουν να συναγωνιστούν τις βιαστικές μεν, αλλά γεμάτες χαμόγελα κι αγάπη αστικές βόλτες με αυτούς τους δυο-τρεις-πέντε-οκτώ φίλους που θα με σκέφτονται και θα τους αγαπώ όπου κι αν βρίσκομαι, αλλά δεν θα μπορώ να τους αγγίξω, να τους αγκαλιάσω, να τους δω;<br />
<br />
Όλα αυτά τα σκέφτηκα και τα ξανασκέφτηκα πολλές φορές. Το δίλημμα μεγάλο, τελικά αποφάσισα.<br />
Είτε εδώ , είτε εκεί, πάντα κάποιος ή κάτι θα μου λείπει.. ας είμαι εκεί που θα λείψουν τα λιγότερα στα παιδιά μου.<br />
<br />
Σε λίγες μέρες από σήμερα, θα κλείσω για πάντα πίσω μου την πόρτα που μέχρι σήμερα άνοιγα για να καλωσορίσω τους φίλους μου στο σπίτι μας, και θα ανοίξω μιαν άλλη, καινούρια, που εύχομαι να μου δώσει την ηρεμία και τη δύναμη να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν χαμογελαστά, να τα καμαρώσω και ίσως κάποτε να έρθει η μέρα που με ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι, με φίλους που θα έχουν έρθει να μας επισκεφθούν, σε ένα από τα κάστρα του νησιού, θα κοιτάζουμε το αιγαίο να αλλάζει χρώματα στο ηλιοβασίλεμα και θα μπορώ να πώ «χαλάλι..»<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-CNBaKA-W5Dk/V2CE1-3t9_I/AAAAAAAAFl4/Bz_9Pt1pQqoiTOPu53oURCQ1JovDgRDfwCLcB/s1600/goodbye.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-CNBaKA-W5Dk/V2CE1-3t9_I/AAAAAAAAFl4/Bz_9Pt1pQqoiTOPu53oURCQ1JovDgRDfwCLcB/s400/goodbye.jpg" width="355" /></a></div>
<br />
* </div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-62586699643275481572016-04-17T19:53:00.001+03:002016-04-17T19:56:50.753+03:00η πιο ωραία στιγμή της ημέρας με το δικό μου κουνελάκι <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-1sHGUIkbT60/VxO_ZLFTmCI/AAAAAAAAFg8/cn6vqEh332gFcmys4_zyfcjWQ2c8KgDoQCLcB/s1600/IMG_20160409_101409.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="192" src="https://1.bp.blogspot.com/-1sHGUIkbT60/VxO_ZLFTmCI/AAAAAAAAFg8/cn6vqEh332gFcmys4_zyfcjWQ2c8KgDoQCLcB/s320/IMG_20160409_101409.jpg" width="320" /></a></div>
Το 2003 η ζωή μου άλλαξε με την έλευση της κόρης μου, τα πράγματα μεμιάς άλλαξαν διάσταση όσα νόμιζα μέχρι τότε σημαντικά έγιναν ασήμαντα κι ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι ήταν ό,τι πιο πολύτιμο , πιο σημαντικό , πιο υπέροχο υπήρχε σ' αυτόν τον κόσμο! Και το ανθρωπάκι μεγάλωνε, μπουσούλησε, περπάτησε, μίλησε, πήγε σχολείο.. κι εγω με τον πατέρα της την καμαρώναμε, λέγαμε "κοίτα τί παιδί φτιάξαμε!" Μια μέρα θυμάμαι πριν 3-4 χρόνια είχα πει στο σύντροφό μου τον Τάσο, απογοητευμένη από μια εγκυμοσύνη που δεν ερχόταν, "καλύτερα Τάσο μου, αν κάνουμε και δεύτερο παιδί, θα το αδικήσουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε να το αγαπήσουμε τόσο όσο αγαπάμε τη Μιχαέλα, θα είναι πάντα, δεύτερο.." και συμφωνήσαμε και οι δύο σε αυτο.. πως κανένα άλλο παιδί δεν θα μπορούσε να ζεστάνει την καρδιά μας τόσο όσο η πανέμορφη κόρη μας.<br />
<br />
Πριν λίγους μήνες στη ζωή μας ήρθε και προστέθηκε ένα ακόμη μικροσκοπικό ανθρωπάκι, ο μικρός, υπέροχος, γιος μας, ο οποίος μας απέδειξε περίτρανα οτι κάναμε λάθος!!! Μπορούμε να αγαπήσουμε και το δεύτερο παιδί ακριβώς όσο και τη Μιχαέλα, και μάλιστα από την πρώτη στιγμή! Ανακαλύψαμε οτι η αγάπη μας δε χρειάζεται να μοιραστεί, πολλαπλασιάζεται αυτόματα κι άν όλα μας φαίνονταν μια φορά όμορφα μέχρι τώρα, με τον ερχομό του μικρού έγιναν δυο φορές όμορφα!<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Όπως και η αγαπημένη μου στιγμή των πρωινών στο κρεβάτι. Τους τελευταίους μήνες έχω καθιερώσει μια (και μερικές φορές και δυο) ώρες που τις αφιερώνω σε μένα και στο μικρό μου "πριγκηπιθηκάκι", το μικρό μου κουνελάκι! </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όταν φεύγουν όλοι από το σπίτι και μένουμε οι δυο μας, ξαπλώνουμε μαζί στο μεγάλο κρεβάτι του μπαμπά και της μαμάς, κι αρχίζουν τα γαργαλητά, τα γελάκια, οι αγάπες και τα χαρούμενα ξεφωνητά. Όμως κάνουμε κι άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα, να του διηγούμαι ιστορίες που δεν τις καταλαβαίνει αλλά από τον τόνο της φωνής μου και τις εκφράσεις μου εντυπωσιάζεται και λές και συμμετέχει, του μιλάω για τα χρόνια που ήμουν εγώ παιδί, για τα μέρη που έχω ταξιδέψει, για τα μέρη που θα ήθελα να πάμε μαζί, του λέω για τους ανθρώπους που αγαπώ, του εξηγώ πόσο περήφανη είμαι που έχω τα δυο πιο υπέροχα παιδιά του κόσμου! Του λέω οτι τον αγαπώ πολύ και καμιά φορά του τραγουδάω... ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια είναι κι αυτό, το "κουνελάκι" του Φ. Δεληβοριά και μερικές φορές εκεί που το τραγούδι λέει, κι εγώ με τη σειρά μου λέω στο γιο μου ..</div>
<div>
"<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Κι όταν έρθεις πάλι πίσω το πρωί,</span></div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">κάτσε λίγο και χουζούρεψε</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">συγχώρα τη ζωή</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">που ‘χει κάτι βιαστικό </span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">που δεν κοιτάει ποτέ της πίσω,</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">κι όταν θέλεις φώναξέ μου να ξυπνήσω..."</span><br />
<div>
<span style="background-color: white;"><span style="color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 17px;">.. έ με πιάνουν τα κλάμματα. </span></span><br /><br /><span style="color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: 13px; line-height: 17px;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/oTuP3j2gBh8" width="560"></iframe><br /></span></span></span><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">"Κουνελάκι μου στις κούνιες που θα πας</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">πες μου πως θα με θυμάσαι </span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">πες μου πως θα μ' αγαπάς</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">βάλε μες στο κουβαδάκι σου μια πέτρα και για μένα,</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">βάλε και δυο λουλουδάκια πατημένα.</span><br />
<br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Roboto, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Κι όταν θα βρεθείς στην υπεραγορά</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">μπες μες στο καρότσι κι άπλωσε τα χέρια σου ψηλά</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">κι ό,τι βρίσκεται στο πάνω πάνω ράφι κράτησέ το</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">και το βράδυ απ’ το μπαλκόνι πέταξέ το.</span><br />
<br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Roboto, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Κουνελάκι μου όταν φτάσεις της γιαγιάς</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">πες μου πως θα με θυμάσαι </span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">πες μου πως θα μ’ αγαπάς</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">μπες μες στην παλιά ντουλάπα κρύψου πίσω από τα ρούχα</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">μύρισε το παιδικό σκοτάδι που ‘χα.</span><br />
<br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Roboto, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Κι όταν βρεις τα χίλια χάρτινα κουτιά</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">που 'χουν μέσα κοιμησμένους, υπερήρωες και παπιά</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">βρες αυτό που πιο πολύ θα με θυμίζει στη φιγούρα</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">σκίσ' το εξώφυλλο και κάν’ του μια μουντζούρα.</span><br />
<br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Roboto, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Κουνελάκι μου, στον ύπνο σου όταν πας</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">πες μου πως θα με θυμάσαι </span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">πες μου πως θα μ’ αγαπάς</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">κι αν πετύχεις την αράχνη τ’ ουρανού, τη μαύρη χήρα</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">χάιδεψέ την, μη φοβάται η κακομοίρα.</span><br />
<br style="background-color: white; color: #333333; font-family: Roboto, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Κι όταν έρθεις πάλι πίσω το πρωί,</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">κάτσε λίγο και χουζούρεψε</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">συγχώρα τη ζωή</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">που ‘χει κάτι βιαστικό </span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">που δεν κοιτάει ποτέ της πίσω,</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">κι όταν θέλεις φώναξέ μου να ξυπνήσω..."</span><span style="background-color: white;"><br /></span></div>
</div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-63003262627935508902016-01-11T14:26:00.001+02:002016-01-11T14:31:46.780+02:00Μαραθωνογαμπροί της Ευτυχίας <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-SLUlwd_E2DE/VpOfbPLgbMI/AAAAAAAAFcc/8wWCdhi0aSU/s1600/marath.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-SLUlwd_E2DE/VpOfbPLgbMI/AAAAAAAAFcc/8wWCdhi0aSU/s1600/marath.png" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Στα </span>social media <span lang="EL">γίνεται ένα νυφοπάζαρο με συμμετέχοντες κάθε ηλικίας και κάθε
οικογενειακής κατάστασης. Αυτάρεσκες φωτογραφίες, άλλες δήθεν αυθόρμητες, άλλες
που υποτίθεται εστιάζουν αλλού κι από σπόντα φαίνεται ένα μέρος του εαυτού μας
ή και ολόκληρη η φάτσα μας..π.χ. "ΑΧ! άνθισε η γλάστρα στο μπαλκόνι
μου..." η λεζάντα που συνοδεύει τη φωτογραφία με το βυζί στο πρώτο πλάνο
και πίσω κάπου στο βάθος και μια γλάστρα με ένα βλασταράκι τόσο δα μικρό. <br />
Όχι ότι αυτά τα κάνουμε μόνο οι γυναίκες.. κάθε άλλο! Κι οι άντρες.. και οι
άντρες.. ίσως όχι με το βυζί, αλλά με ένα γυμνασμένο χέρι, κοιλιακούς φέτες ή
και όχι τόσο φέτες κλπ. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Και στις δυο
περιπτώσεις η ανάρτηση της φωτογραφίας συνοδεύεται με σχόλια από κάτω..<br />
"ΩΩΩΩΩΩΩ!!!!"<br />
"Είσαι θεά/ος!"<br />
"Τί όμορφο γλαστράκι..." τα οποία σχόλια τα συνοδεύουν διάφορα, γελάκια, καρδούλες, φιλάκια και μετά
στα πριβέ να γίνεται ο χαμός! Κι συνήθως, στο υπογράφω φίλε αναγνώστη, το
αντικείμενο του πόθου σου σου απαντάει μαζί με τη φίλη της ή το φίλο του
λέγοντας <br />
"καλέ είναι τρελός για μένα σου λεω. τον έχω όποτε θέλω! κοίτα, κοίτα
απαντήσεις.." ή <br />
"καλά σου λέω το έχω τρελάνει το γκομενάκι, δες ρε μαλάκα τί μου
στέλνει"<o:p></o:p></span></div>
<span lang="EL" style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Το φλερτ είναι ωραίο πράγμα και υγιές, και όλοι μα
όλοι συμμετέχουμε ως ένα βαθμό στο παραπάνω νυφοπάζαρο, κι έχει και την πλάκα
του. Το πράγμα ξεφεύγει και γίνεται γελοίο όμως μερικές φορές και άνθρωποι που
τους εκτιμούσες γίνονται μικροί στα
μάτια σου.. και τους βλέπεις να κάνουν πράγματα αστεία για να κερδίσουν όσο
γίνεται περισσότερες/ους διαδικτυακούς και όχι μόνο θαυμαστές/στριες.<br />
<br />
Κι επειδή έχω πολύ καιρό να καταπιαστώ με τους φίλους και τις φίλες μου που
έχουν σα χόμπι το τρέξιμο, σήμερα θα χρησιμοποιήσω παραδείγματα από το δικό
τους χώρο με την ελπίδα οτι γνωρίζοντας
πως τους συμπαθώ πολύ δε θα το πάρουν και προσωπικά! <br />
<br />
Μέχρι τώρα φίλε δρομέα για να "βγάλεις" γκόμενα δήλωνες
"μαραθωνοδρόμος" έτσι αόριστα
χωρίς να παραθέτεις στην αποδέκτρια των αυτοσυστάσεων σου, μέτρα σύγκρισης, όπως για παράδειγμα, τί χρόνο έκανες εσύ και
τί χρόνος θεωρείται "καλός".. τότε η κοπέλα εντυπωσιαζόταν και σε
έβλεπε πιο ψηλό, πιο όμορφο, πιο δυνατό.. και όσο να πείς και πιο γοητευτικό!
Ωραία; Ωραία! Έλα μου ντε που τώρα και η
ίδια έτρεξε μαραθώνιο και σε απομυθοποίησε και είδε οτι τελικά της τα φούσκωνες λιγάκι άρα
δεν σε βλέπει και τόσο γοητευτικό πια.. Ομοίως όμως η ίδια ρίχνει στη μάπα του
άλλου του απ' έξω, το χαρτί "εχω τρέξει μαραθώνιο" και τότε ο άλλος ο
τρίτος βλέπει εκείνη πιο γοητευτική...<br />
Τί να κάνεις κι εσύ μαραθωνοδρόμε που βλέπεις ξαφνικά να χάνεις την κουτάλα μαζί με τα
ζουμιά; Λύση υπάρχει ! Και στη δίνουν οι λεγόμενοι "μεγάλοι αγώνες"
.. Σκέφτεται λοιπόν ο μαραθωνογαμπρός... "ο μαραθώνιος είναι λίγος ε; θα
σου δείξω εγώ!" Και πάει βρίσκει στα καλεντάρια αγώνες μεγαλύτερης
απόστασης και , αφου και οι διοργανωτές πολλών από αυτούς τους αγώνες, για να
μαζέψουν κόσμο δεν εχουν κριτήρια συμμετοχής και όποιος θέλει ,με δική του
ευθύνη πάντα, μπορεί να συμμετέχει τσουπ ο φίλος μας ο μαραθωνογαμπρός δηλώνει
συμμετοχή και βαφτίζεται "υπεραποστάσιος" υπεραθλητής, υπερηρωας,
υπεργαμπρός. Τί κι αν κοντεψε να αφησει τα κοκκαλάκια του στην άσφαλτο ή τα
βουνα; Η μαραθονωνύφη άρχισε να τον βλέπει και πάλι πιο όμορφο πιο ψηλό και πιο
γοητευτικό! <br />
Μέχρι βεβαια να πάρει κι εκείνη την απόφαση οτι ο μαραθώνιος δεν είναι αρκετός
για να εντυπωσιάσει τον απ' έξω ο οποίος γράφτηκε σε μια ομάδα και άρχισε να τρέχει
σε αγώνες και ετοιμαζεται κι αυτός να τρεξει τον πρώτο του μαραθώνιο και η
ηρωίδα μας να μεταμορφωθεί σε υπεραποστάσια, υπερδρομέας, υπερμάνα,
υπερερωμένη, υπερσύζυγος ..<br />
<br />
Και τώρα δικαίως θα με ρωτήσεις, φίλε αναγνώστη, "κι εσύ τί ζόρι τραβάς
κυρά μου;"<br />
Να σου πώ τί ζόρι τραβάω.. Όπως είπα και στην αρχή τους περισσότερους
τουλάχιστον φίλους δρομείς τους συμπαθώ, κάποιους άλλους του εκτιμώ και
υπάρχουν δυο τρεις που τους εκτιμώ απεριόριστα. Κοίτα τώρα να δείς τί γίνεται..
εσένα που σε συμπαθώ, όταν σε βλέπω να γελοιοποιείς έτσι των εαυτό σου σε
λυπάμαι. Μετά θυμώνω γιατί με τη συμπεριφορά σου χαλάς την εικόνα εν γένει του
χώρου σου κι άρα και την εικόνα των ανθρώπων που εκτιμώ. Επιπλέον οι άνθρωποι
που ασχολούνται με αυτό που εσύ ξεφτιλίζεις μειώνοντάς το, αδικούνται από τη
δική σου συμπεριφορά. Εχω πει πολλές φορές
πως δεν είμαστε όλοι για όλα.. άλλος τρέχει πολύ, άλλος γρήγορα, άλλος
ζωγραφίζει κι εγω φτιάχνω καλή μπεσαμέλ. <br />
Έκαστος στο είδος του, αγαπητέ Μαραθωνογαμπρέ, να μπεις σε μεγαλύτερους αγώνες,
φυσικά! Όχι ομως για να ριξεις τη γκόμενα, ούτε χωρίς να έχεις προετοιμαστεί,
γιατί τελικά αντι για την μαραθωνονύφη, βλέπω να πέφτεις εσύ σε κανα φορείο.</span><br />
<span lang="EL" style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> Κάντο
επειδή το γουστάρεις, αλλά μονο εφόσον μπορείς και αφού έχεις προετοιμαστεί σωστά. Για να σε καμαρώσουμε κι εμείς, να καμαρωσεις κι εσύ, να το ευχαριστηθείς
κιόλας<br /><br />
</span><br />
<span lang="EL" style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Κι εσύ μαραθωνονυφούλα μου, μη
ξεφτιλίζεσαι έτσι.. δεν σε βλέπει κανείς όμορφη όταν κάνεις κάτι για το
οποίο δεν έχεις φροντίσει να αποκτήσεις πρώτα τα εφόδια. Ξέρω οτι για εσένα
είναι ακόμη πιο δελεαστικό, αφού οι γυναίκες είναι μετρημένες στα δάχτυλα στις
"υπεραποστάσεις", ομως σκέψου εγωιστικά! Γιατί να γελοιοποιηθείς; </span><br />
<span lang="EL" style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Κι
εσύ μαζί με τον φίλο μαραθωνογαμπρό! Αν μπορείς να το κάνεις, προετοιμάσου και κατάπληξέ
μας! Να σε χειροκροτήσουμε, να σε θαυμάσουμε και να σου βγάλουμε το καπέλο. <br />
Γιατί, οι άνθρωποι, άντρες -γυναίκες που
το κάνουν αυτό, συνειδοτοποιημενα, το σέβονται! και πονάνε γι αυτο! Δίνουν πολλά, χρονο, στιγμές, αγάπη, και
χρήμα αν θες. Το πονάνε πολύ φίλε μαραθωνογαμπρε , και δεν το κάνουν για τους
λάθος λόγους. Το κάνουν για εκείνους κι επειδή το αγαπούν! Και πίστεψέ με,
επειδή δυο τρεις απο αυτούς εχω την τύχη να τους γνωρίζω, το αγαπούν πολύ! Και
δεν το κάνουν για να τους δεις... Αυτούς λοιπον αν σου αρέσει αυτός ο χώρος
κοιτα να τους μιμηθείς, όχι μονο στην απόσταση, ή στις επιδόσεις, αλλά κυρίως
στο ηθος και τη συμπεριφορά. <br /><br /><br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--></span></div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-43859635024140625182015-10-02T19:24:00.000+03:002015-10-02T19:34:46.512+03:00Beautiful boy<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-BpyOMOjEX60/Vg6vVl9E0aI/AAAAAAAAFXg/E9bWB8ThXe4/s1600/12034402_1059802457393506_1459650361647983506_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="239" src="http://3.bp.blogspot.com/-BpyOMOjEX60/Vg6vVl9E0aI/AAAAAAAAFXg/E9bWB8ThXe4/s320/12034402_1059802457393506_1459650361647983506_o.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Τρίτη 25 Αυγούστου, το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6:00 το πρωί, σηκώθηκα από το κρεβάτι, έπλυνα τα δόντια μου, χτένισα τα μαλλιά μου, διάλεξα προσεκτικά τα ρούχα που θα φορούσα έλεγξα την τσάντα με τα πράγματά μου και ήμουν πλέον έτοιμη για το μεγάλο ραντεβού!<br />
Πήρα αγκαλιά την κόρη μου, κάθισα μαζί της στο τραπέζι όσο έτρωγε το πρωινό της, φίλησα τον άντρα μου λέγοντας του, "σε λίγες ώρες θα τον έχουμε αγκαλιά", χώθηκα για λίγο στην αγκαλιά της μαμάς μου και αφού σηκώθηκα, όλοι μαζί ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο. Εκεί σε λίγη ώρα θα ερχόταν κι ο αγαπημένος μου φίλος, ο Γιώργος, για να είναι κοντά μας κάθε λεπτό σε αυτή την τόσο μεγάλη χαρά μας. Για εμένα ήταν πολύ σημαντικό να ξέρω ότι θα είναι εκεί όλοι οι δικοί μου άνθρωποι μέσα σε αυτούς και ο Γιώργος.<br />
<br />
Στην υποδοχή ασθενών έδωσα τα στοιχεία μου καθώς και του γιατρού μου, άφησα τα πράγματά μου στους δικούς μου, φίλησα την κόρη μου πρώτα (η οποία ανησυχούσε πολύ) κι έπειτα, τον Τάσο και τη μητέρα μου.<br />
<br />
Ξεκινά η προετοιμασία, εξετάσεις, αιμοληψίες, καρδιογραφήματα, καρδιοτοκογράφοι, κι αναμονή.. Έτοιμη να μπω στο χειρουργείο, σε λίγα λεπτά θα κρατήσω το αγοράκι μου στην αγκαλιά μου, η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και το χαμόγελο μόνιμο στα χείλη μου!<br />
Μια τελευταία επίσκεψη (με το φορείο) στους συγγενείς πριν το χειρουργείο, βλέπω την κόρη μου και τη μητέρα μου, "οι άλλοι που είναι;" ρωτάω, "έχουν πάει να πάρουν καφέ, έρχονται","δεν τους προλαβαίνω, να μου τους φιλήσεις!"<br />
Ήταν προγραμματισμένο να γεννήσω με καισαρική τομή, λόγω προηγηθείσας καισαρικής και κάνα δυο ακόμη παραγόντων. Περιμένω λοιπόν τον αναισθησιολόγο, να μου κάνει την επισκληρίδιο νάρκωση, ξαφνικά κι ενώ είμαι έτοιμη και περιμένω αυτό άλλαξε, έρχεται ο γιατρός μου η μαία μου και η αναισθησιολόγος με μια μάσκα στο χέρι.. "ξέρεις, δε θα κάνουμε επισκληρίδιο τελικά ο καρδιολόγος ζήτησε να σου κάνουμε ολική νάρκωση" μου έλεγε ενώ ταυτόχρονα μου πίεζε τη μαύρη μάσκα πάνω στη μύτη και το στόμα μου. Έλεγα κι εγώ τα δικά μου, κανείς δε μου έδινε σημασία και ξαφνικά ακούω φωνές, δυνατές πάνω από το κεφάλι μου "Αγγελική! Αγγελική!" και ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, ανοίγω τα μάτια μου, νύσταζα, δεν εστίαζα καλά από τη νύστα, "Έλα κορίτσι μου, τελειώσαμε! Όλα καλά, κι ο κούκλος σου μια χαρά!" η φωνή της Άννας της μαίας μου, εκείνη με χάιδευε, η πρώτη ερώτηση που έκανα ήταν: "η κόρη μου είδε τον αδερφό της;" όμως όπως αποδείχθηκε μόνο εγώ καταλάβαινα τί έλεγα γιατί όσοι ήταν γύρω μου ρωτούσαν ο ένας τον άλλο αν κατάλαβαν τί είπα. Βάζω όλη τη δύναμη μου να συγκεντρωθώ και ξανά ρωτάω: "Η Μιχαέλα, είδε τον αδερφό της;" "Ναι, τον είδε, και τώρα θα σε πάμε να σε δουν κι εσένα"<br />
Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, ζαλιζόμουν, αλληθώριζα, μπέρδευα τα λόγια μου, δεν ήθελα να με δουν έτσι, θα έβαζα τα δυνατά μου να φανώ όσο γίνεται πιο φυσιολογική! Ανοίγει η πόρτα και τους βλέπω, όλους εκεί, χαμογελαστούς, δεν τους έβλεπα καλά αλλά από τη χροιά της φωνής του καθενός καταλάβαινα το χαμόγελό του, η κόρη μου ήταν τρομαγμένη, της είπα ότι είμαι καλά, όμως η εικόνα μου δεν την άφησε να με πιστέψει. Ξανά μέσα, ήρθε η ώρα να συναντήσω το μωρό μου, να τον κρατήσω στα χέρια μου για πρώτη μας φορά, ήμουν ξαπλωμένη στο φορείο, μου φέρνει μια νοσοκόμα ένα μωράκι και το ακουμπάει πάνω μου στο στήθος μου, δεν τον βλέπω καλά όμως ακόμη έχω την υπέροχη μυρωδιά του στα ρουθούνια μου, βγάζει τους πιο γλυκούς ήχους που έχει βγάλει ποτέ μωρό και κατευθείαν "αρπάζει" το στήθος μου, εγώ του φίλησα πολλές φορές το κεφαλάκι και έκλαιγα από χαρά, κλάμα λυτρωτικό που έβγαινε από την ψυχή μου κατευθείαν.<br />
Θα τον ξανα έβλεπα σε 24 ώρες, μέχρι τότε το τυπικό έλεγε ότι έπρεπε να νοσηλευτώ εκτός θαλάμου για επιπλέον παρακολούθηση κι ως εκ τούτου, δεν μπορούσα να είμαι με το μωρό μου, ούτε και με τους δικούς μου, θα τους έβλεπα για μισή ώρα πάλι το απόγευμα. κοιμήθηκα πολύ, νομίζω περισσότερο από όσο χρειαζόμουν μόνο και μόνο για να κάνω το χρόνο να περάσει πιο γρήγορα.<br />
Ήμουν καλά, τώρα πια μιλούσα κανονικά κι εστίαζα, έβλεπα καθαρά κι όχι σκιές, όμως στενοχωριόμουν, και μάλιστα πολύ, γιατί εγώ αλλιώς το είχα φανταστεί, ήθελα να δω την κόρη μου να κρατάει τον αδερφό της, ήθελα να δω τον Τάσο, να τον κοιτάξω στα μάτια και να του πω οτι τον αγαπώ πολύ, οτι η δική μας αγάπη είναι η αιτία γι αυτά τα δυο πανέμορφα παιδιά μας όσο και οι δυο μαζί θα κρατούσαμε το μωράκι μας, το μωράκι που το περιμέναμε για πάνω από 10 χρόνια.. ήθελα να δω τη μαμά μου, να της πω ότι τώρα έχει έναν ακόμη λόγο να είναι χαρούμενη, να είναι ευτυχισμένη κι έναν επιπλέον λόγο να προσέχει τον εαυτό της. Ήθελα να δω τον Γιώργο που είχε έρθει από τα άγρια χαράματα, διασχίζοντας όλη την Αθήνα για να είναι κοντά μας και που το μεσημέρι έφυγε άρον άρον να ξανακάνει αυτό το δρομολόγιο για να πάει για δουλειά, και που δεν είχα προλάβει να τον δω το πρωί, ήθελα να τον δω και να του πώ "Ευχαριστώ"! ό,τι και να πω σε οποιονδήποτε κανείς δε θα καταλάβει το πόσο καλό μου έκανε να ξέρω πως όλοι αυτοί, οι δικοί μου άνθρωποι ήταν εκεί για μενα, ήταν έξω από την πόρτα και κάθε φορά που εγώ φοβόμουν ή ανησυχούσα ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά γιατί αυτοί οι τρεις ήταν έξω, εκεί μαζί μου. 'Ηθελα να κρατήσω το μωρό μου αγκαλιά και να το θηλάσω από την πρώτη στιγμή, ήθελα... αλλά τελικά κάποια πράγματα όσο και να τα θέλουμε δεν γίνονται πάντα έτσι.<br />
Πέρασε αυτό το 24ωρο επιτέλους κι ας μου φάνηκε αιώνας, πήγα σε θάλαμο και επιτέλους μπόρεσα να κρατήσω και τα δυο παιδιά μου αγκαλιά! Τί ευτυχία!! Απερίγραπτο συναίσθημα, από τη μία να κρατώ την κόρη μου που είναι πια ολόκληρη κοπέλα κι από την άλλη ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι, τον γιο μου! Τόσα χρόνια έλεγα οτι η καρδιά μου δε χωράει άλλη αγάπη οτι την είχε γεμίσει όλη η Μιχαέλα, κοίτα να δεις όμως που έκανα λάθος! Είχε χώρο και για άλλη αγάπη, εξίσου μεγάλη και τρυφερή!<br />
Το πρώτο βράδυ από τη λαχτάρα μου το πέρασα ΟΛΟ με το μωρό ακουμπισμένο πάνω μου, τον χάιδευα, του έλεγα τα σχέδια που έχω για εκείνον όταν θα πάμε σπίτι μας, του μιλούσα για τον μπαμπά του για τον πιο υπέροχο μπαμπά του κόσμου, του μιλούσα για την φοβερή αδερφή του, που τον περίμενε τόσα χρόνια! Του έλεγα για το δωμάτιό του, για τους κανόνες του σπιτιού, του είπα για την Κίρκη και τον Συλβέστρο που θα τον περιμένουν κι εκείνοι με αγωνία. Του τραγουδούσα, του έλεγα παραμύθια, του μιλούσα για τον παππού του που για λίγο δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει κι ας τον περίμενε με ανυπομονησία, του έλεγα για εμένα, του είπα όλα όσα με αφορούν, καλά και κακά, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, εκ του ασφαλούς όμως, αφού τώρα ο πανέμορφος αυτός νεαρός που κοιμόταν στην αγκαλιά μου δεκάρα δεν έδινε για όσα του έλεγα, μόνο στα χάδια αντιδρούσε λιγάκι.<br />
<br />
Όσο τον έβλεπα τόσο μου ερχόταν στο μυαλό ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι του John Lennon το "Beautiful Boy" τον είχα αγκαλιά μου να κοιμάται και του σιγοψιθύριζα αυτούς τους στίχους:<br />
<div class="verse" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #292929; font-family: proxnov-reg, arial, sans-serif; line-height: 24px;">
<br /></div>
<div class="verse" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #292929; font-family: proxnov-reg, arial, sans-serif; line-height: 24px;">
<br /></div>
<div class="verse" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #292929; font-family: proxnov-reg, arial, sans-serif; line-height: 24px;">
</div>
<div style="text-align: center;">
Out on the ocean sailing away</div>
<div style="text-align: center;">
I can hardly wait to see you come of age</div>
<div style="text-align: center;">
But I guess, we'll both just have to be patient</div>
<div style="text-align: center;">
'Cause it's a long way to go, a hard row to hoe</div>
<div style="text-align: center;">
Yes, it's a long way to go but in the meantime</div>
<br />
<div class="verse" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #292929; font-family: proxnov-reg, arial, sans-serif; line-height: 24px;">
</div>
<div style="text-align: center;">
Before you cross the street</div>
<div style="text-align: center;">
Take my hand</div>
<div style="text-align: center;">
Life is what happens to you</div>
<div style="text-align: center;">
While you're busy making other plans</div>
<br />
<div class="verse" style="background-color: white; box-sizing: border-box;">
</div>
<div style="color: #292929; font-family: proxnov-reg, arial, sans-serif; line-height: 24px; text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
Beautiful, beautiful, beautiful</div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #292929; font-family: proxnov-reg, arial, sans-serif; line-height: 24px;">Beautiful boy</span><br />
<span style="color: #292929; font-family: proxnov-reg, arial, sans-serif; line-height: 24px;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: left;">
(Κι επειδή μάλλον δεν καταλάβαινε τα αγγλικά του έκανα και μια μετάφραση)</div>
<div style="text-align: left;">
Κι έτσι σιγά σιγά η ζωή μας άλλαξε, προς το καλύτερο.. το σπίτι μας ομόρφυνε κι άλλο και εγώ προσωπικά νιώθω πιο ήρεμη (κι ας είμαι εξαντλημένη), πιο σοφή και πολύ πολύ δυνατή! Κι όλα αυτά χάρη στα δυο πανέμορφα παιδιά μου, την αγαπημένη μου φιλεναδίτσα και το νεαρό "beautiful boy" που εδώ και πέντε εβδομάδες ομόρφυνε και τη ζωή μας </div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/L_j-tpmdPlI/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/L_j-tpmdPlI?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #292929; font-family: proxnov-reg, arial, sans-serif; line-height: 24px;"><br /></span></div>
</div>
</div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-36044100575189484712015-06-13T17:13:00.000+03:002015-06-13T18:24:24.837+03:00Blind Date<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έχετε ακούσει για τις γυναίκες που επικοινωνούν με άγνωστους άνδρες και μετά από κάποιο καιρό αποφασίζουν να συναντηθούν μαζί τους χωρίς να έχουν ιδέα πώς είναι ο άλλος (οκ σου έχει στείλει φωτογραφίες αλλά δεν ξέρεις καν αν είναι οι δικές του ή κάποιου άλλου άσχετου) και παρόλο που δεν τους έχουν δει ποτέ έχουν τις "πεταλούδες" στο στομάχι και την ανυπομονησία μιας ερωτευμένης γυναίκας; Λοιπόν εγώ δεν έχω μόνο ακούσει γι αυτές τις, αν θέλετε, περιπετειώδεις γυναίκες... εδώ και κάποιους μήνες νομίζω πως ζω κάτι τέτοιο...!!<br />
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: ήταν Δεκέμβρης, ο Δεκέμβρης που μας πέρασε κάπου μέσα στις γιορτές όταν έλαβα ένα μήνυμα.. δεν έδωσα πολύ σημασία αλλά κατα βάθος ήθελα να επιβεβαιώσω ότι αυτό το μήνυμα δεν μου ήρθε κατά λάθος, οτι ο πραγματικός παραλήπτης ήμουν εγώ... Η επιβεβαίωση ήρθε λίγες μέρες μετά, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να το πιστέψω, από τη μια χαιρόμουν, από την άλλη φοβόμουν σαν παιδί. Κάποιες μέρες μετά έλαβα μια φωτογραφία, μακρινή, σκοτεινή, πολύ "αρτιστίκ", ασπρόμαυρη, που στην ουσία σε άφηνε μόνο να φανταστείς, εσύ στην πραγματικότητα έβλεπες μόνο σκιές και στο βάθος μια κουκίδα σαν φουντούκι που ήταν αυτός!<br />
Την κοίταζα κάθε μέρα, την είχα κάτω από το μαξιλάρι μου, προσπαθούσα να φανταστώ πώς είναι, αλλά ακόμη φοβόμουν, μήπως δεν ήταν για μένα; μήπως αν χαρώ και πιστέψω ότι μου συμβαίνει αυτό, αυτός ο (πολύ νεαρότερός μου) άνδρας με αφήσει και φύγει για πάντα μακρυά; και δεν το έλεγα πουθενά... μόνο οι πολύ δικοί μου άνθρωποι ήξεραν.<br />
Ένα μήνα περίπου μετά, κι άλλη φωτογραφία, λίγο πιό κοντινή, πάλι ασπρόμαυρη, με σκιές και γραμμές, με παιχνιδίσματα του φωτός, με υποψία σιλουέτας... πιο δυνατό το σκίρτιμα στην καρδιά, πιο μεγάλο το χαμόγελο στο πρόσωπό μου κάθε που την κοίταζα.. ο φόβος ομως μην τον χάσω, παρέμενε και κάθε μέρα γινόταν και πιο μεγάλος.. ειδικά που τώρα, μέρα νύχτα, σκεφτόμουν μόνο αυτόν, με όσα ήξερα για εκείνον προσπαθούσα να βρω πληροφορίες, να σχηματίσω μια εικόνα..<br />
Με την τρίτη φωτογραφία, το ίδιο σκοτεινή, με παιχνιδίσματα φωτός, σκιές και ασαφής όσο οι προηγούμενες μόνο που τώρα, φαινόταν κάπως το προφίλ του, μια υπέροχη, κομψή μύτη και δυο χειλη όμορφα ήταν πια τα όνειρά μου,με αυτή λοιπον τη φωτογραφία άρχισαν δειλά δειλά τα "poke" και τα σκουντήγματα.. τα δεχόμουν με μεγάλη χαρά, κάθε σκούντηγμα με έκανε και πιο ευτυχισμένη.. ανταπέδιδα συχνά, σχεδόν ποτέ δεν έπαιρνα άμεση απάντηση, όμως έκανα υπομονή και περίνενα με κομμένη την ανάσα το επόμενο "σκούντηγμά" του. Ο φόβος παρέμενε.. αυτός είναι τόσο όμορφος (έτσι τον φανταζομαι) και τόσο μικρός κι εγώ πια είμαι μεγάλη.. τα έχω ξεχάσει κάπως κι αυτα τα "παιχνίδα" σχεδόν 12 χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που είχα αντίστοιχη εμπειρία, κι άν φύγει ξαφνικά; κι αν με αφήσει; τώρα που τον συνήθισα; τώρα που έχω αρχίσει να τον νιώθω πια κομμάτι δικό μου, να τον κουβαλάω μέσα μου όπου κι αν πάω, νύχτα ή μέρα.. κι αν με αφήσει τώρα; Κι ένα ακόμη σκούντηγμα ήρθε σαν απάντηση. Ο γοητευτικός νεαρός ήταν ακόμη εκεί, κι ασχολιόταν κι εκείνος μαζί μου.<br />
Όλο αυτό το διάστημα άρχισα να προσέχω λίγο παραπάνω τον εαυτό μου, για χάρη του, και περίμενα την επόμενη φωτογραφία.. και τακτικότατα, συνέχισα να λαμβάνω μια περίπου κάθε μήνα.. όλο και πιο κοντινές, αλλά πάντα μυστηριώδεις, ασπρόμαυρες, με σκιές, με ασάφεια, και τα σκουντήγματα, όλο και πιο συχνά, και τώρα πια είχαμε άλλη επικοινωνία, πιο άμεση, έλεγα κάτι εγω; είχα την απάντησή του, τη φωνή του δεν την έχω ακούσει ποτέ, εκείνος τη δική μου, την ακούει κάθε μέρα, το προσωπό του, το σώμα του, δεν το έχω δει, παρά μόνο μέσα από τις "αρτιστίκ" ασπρόμαυρες, φωτογραφίες, αυτός δεν με έχει δει ποτέ.. κι ο καιρός περνούσε, περνάει..<br />
Πολλοί λένε οτι το καλοκαίρι, κι ο Αύγουστος ειδικά είναι η πιο ρομαντική εποχή, τότε λοιπον αποφασίσαμε να συναντηθούμε για πρώτη φορά. Τον Αύγουστο που μας έρχεται, και η αγωνία μεγαλώνει, προσπαθώ να φανταστώ το πρόσωπό του, τη μυρωδιά του, ανυπομονώ, να τον αγγίξω, να τον φιλήσω να του πώ πως τον αγαπώ, να γύρει πάνω μου, να τον αφήσω να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου.. Τον έχω ήδη ερωτευτεί κι ας μην τον έχω δει ποτέ, και εχω τέτοια αγωνία γι αυτό το πρωτο μας ραντεβου που όμοιά της δεν έχω νοιώσει ποτέ πριν, για κανένα άλλο ραντεβού με κανέναν άλλο άντρα.. Διαλέγω από τώρα τα ρούχα που θα φορώ, το μέρος που θα συναντηθούμε να είναι όπως αξίζει της πρώτης μας φοράς, μετράω τις μέρες τι ώρες και κάνω υπομονή ξέρω ότι θέλει το χρόνο του για να είναι έτοιμος γι αυτή τη συνάντηση.. χρειάζομαι κι εγώ κάποιο χρόνο, για να είναι όλα καλά, όλα όπως πρέπει ώστε να έρθει εκείνη η μέρα που θα γνωρίσω, θα συναντήσω για πρώτη φορά και θα αγκαλιάσω τον... ΓΙΟ ΜΟΥ!! </div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-10992355292001909252015-05-28T02:01:00.001+03:002015-05-28T12:16:20.792+03:00Να σας γνωρίσω...Από εδώ ο Μπαμπάς μου..ο Μιχάλης!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εμένα πάνω κάτω με ξέρετε, θέλω τώρα να σας γνωρίσω τον μπαμπά μου.<br />
Ο μπαμπάς μου ο Μιχάλης, όλη μου την παιδική ηλικία και μέχρι την εφηβεία μου ήταν η μεγάλη μου αγάπη! Δεν μπορούσα να φανταστώ άλλον άνθρωπο πιο υπέροχο, πιο μοναδικό, πιο αστείο και στοργικό από τον μπαμπά μου. Ίσως όπως όλες οι κόρες, έτσι κι εγώ του είχα απεριόριστη αγάπη και αδυναμία. Μαζί κοιμόμασταν τα μεσημέρια αγκαλιά.. να μου λέει παραμύθια που τα έβγαζε απο το μυαλό του κι εγώ να ξεκαρδίζομαι μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος, εκεί στην αγκαλιά του ακόμη θυμάμαι την ιδιαίτερη μυρωδιά του, μια ανάμιξη του απορρυπαντικού που χρησιμοποιούσε η μαμά, κολόνιας "old spice" και τροπικών ξύλων. Τροπικά ξύλα μύριζαν τα ρούχα του, το μπουφάν του και θυμάμαι που από τα πλεκτά χειμωνιάτικα πουλόβερ του, ξεκολλούσα με μανία τις μικρές ακίδες που είχαν καρφωθεί ανάμεσα στις ίνες του ρούχου. Τροπικά ξύλα, ρετσίνι και πριονίδι μύριζαν και τα μαλλιά του, ό,τι σαμπουάν κι αν χρησιμοποιούσε, τροπικά ξύλα μύριζε.. Ο μπαμπάς μου ήταν ξυλέμπορος κι ακόμη πριν ανοίξει το δικό του μαγαζί πάλι για ξυλέμπορους δούλευε. Οδηγός φορτηγού. Μαζί του πήγαινα από τριών χρονών θυμάμαι, ίσως να πήγαινα και νωρίτερα ποιος ξέρει; (θα ρωτήσω τη μάνα μου για σιγουριά). Μαζί του, έφευγε το πρωί για δουλειά και ξύπναγα κι εγω, έπινα το γάλα μου, ζήταγα από τη μανούλα μου να μου φορέσει την τζήν τη σαλοπέτα για να ταιριάζω με τα ρούχα της δουλειάς του μπαμπά κι ανέβαινα μαζί του στο φορτηγό (που μου φαινόταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο) και ξεκινάγαμε. Πηγαίναμε στο λιμάνι να φορτώσουμε ξύλα, σε προμηθευτές όπως ο "Μουρίκης", ο "Τζήλος", η "Ξυλεμπορία" κι όπου πηγαίναμε με είχαν μάθει πια όλοι κι ο μπαμπάς μου καμάρωνε, καμάρωνα κι εγώ! Κρατούσα στα χεράκια μου το μπλοκ με τα δελτία αποστολής και τα τιμολόγια κι ένιωθα τόσο σημαντική!! Κι ο μπαμπάς μου να μου δείχνει, να μου μαθαίνει, κάθε λεπτό πράγματα, διάφορα, στα μάτια μου τόσο σπουδαία και φοβερά!<br />
-Το βλέπεις αυτό το μικρό βαρκάκι Αγγελικούλα; Χωρίς να πάει αυτό να οδηγήσει και να κάνει κουμάντο αυτό το μεγάααλο πλοίο, το κρουαζιερόπλοιο δεν μπορεί να μπει στο λιμάνι! Είδες πόσο σημαντικό είναι τόσο δά μικρό; Σαν κι εσένα! Αν εσύ δεν μου κρατάς τα τιμολόγια στη σωστή σειρά εγώ δεν μπορώ να κάνω σωστά τη δουλειά μου, δε θα ξέρω πού να πάω μετά και θα χασομερήσω! Γι αυτό σε διάλεξα για βοηθό μου!<br />
κι έμενα εγω με το στόμα ανοιχτό, και το πίστευα ότι είμαι τόσο σημαντική για τη δουλειά του κι έμπαινα στο ρόλο, και παρόλη τη μικρή μου ηλικία δεν μου κακοφαινόταν το 8ωρο, ή και παραπάνω μερικές φορές. Τί να με νοιάξει άλλωστε εγώ ήμουν με τον μπαμπά μου!<br />
Και περνούσαν τα χρόνια και όταν πια πήγα νηπιαγωγείο και δεν μπορούσα να πηγαίνω μαζί του στη δουλειά πάντα έβρισκε χρόνο να κάνουμε κάτι άλλο μαζί.<br />
Μια άλλη αγαπημένη μας διασκέδαση ήταν να πηγαίνουμε στο γήπεδο! Ο Πατέρας μου ήταν "Απολλωνιστής" έτσι λοιπόν πολλές Κυριακές μας έβρισκαν τις τσιμεντένιες κερκίδες της Ριζούπολης με τα φελιζολένια μαξιλαράκια φωνάζοντας "και με χιονια και με κρυα ελαφρα ταξιαρχια!!" και χαζέυοντας τις γραμμές του τρένου στο ημίχρονο τρώγωντας σάμαλι από τον κύριο "φαντα_κόλα_μπύρα_ παγωμένα_ έχω_ παιδιά"<br />
Με το ίδιο πάθος και καμάρι ερχόταν στις γυμναστικές μου επιδείξεις στην ενόργανη που πήγαινα. και με την κάμερά του βιντεοσκοπούσε όλη την εκδήλωση και μετά μάζευε όλους τους φίλους και συγγενείς στο σπίτι μας οπου γινόταν η προβολή για να καμαρώσουν τις κόρες του! Και φούσκωνε ο μπαμπάς μου ο Μιχάλης σαν διάνος από καμάρι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Τα ταξίδια ήταν η μεγάλη του αγάπη, ποτέ δεν καθόμασταν σε μια γωνιά, μας χάρισε στιγμές που πολύ λίγα παιδιά είχαν την τύχη να ζήσουν. Δούλευε σαν το σκυλί για να μπορεί να ταξιδεύει, δεν τον ένοιαζαν ούτε σπίτια ούτε εξοχικά να αποκτήσει, τον ενδιέφερε να επισκεφθούμε όσο πιο πολλά μέρη μπορούσαμε. Μαζί του η οικογένειά μας γύρισε ολόκληρη την Ελλάδα και τη μισή ευρώπη. Η χαρά του ήταν να οδηγάει, αυτή ήταν η ελευθερία του και ας το κρατήσουμε αυτό. Ερχόταν Πέμπτη μεσημέρι γυρίζαμε εμείς από το σχολείο κι εκείνος από τη δουλειά, μετά το φαγητό άνοιγε έναν μεγάλο χάρτη της Ελλάδας, μας έλεγε κλείστε τα μάτια, στριφογύριζε το χάρτη κι όπου έπεφτε το δάχτυλό μας, εκεί θα πηγαίναμε για το Σαββατοκύριακο. Παρασκευή μεσημέρι μετά το φαγητό χειμώνα καλοκαίρι φεύγαμε και γυρίζαμε την Κυριακή όλοι χαρούμενοι, ξεκούραστοι, ευτυχισμένοι.. κάθε βδομάδα σχεδόν και μια περιπέτεια. Στις διακοπές Χριστουγέννων ή Πάσχα το ταξίδι ήταν πιο μεγάλο, συνήθως εξωτερικό. Το καλοκαίρι είχε διάφορες εκδρομές, αλλά ο Αύγουστος ήταν αδιαπραγμάτευτα εξολοκλήρου αφιερωμένος στη Λέσβο. Και πάντα μα πάντα μεσα στο αυτοκίνητο ακούγαμε τσιτσάνη "Απόψε στις Ακρογιαλιές" κι ο πατέρας μου δυνάμωνε την ένταση και χτυπούσε δυνατά παλαμάκια τραγουδώντας κι εμείς του φωνάζαμε γελώντας.. "Μπαμπάααααα το τιμόνιιιιι"<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/v5fBHAVuvV4/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/v5fBHAVuvV4?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
Όταν τέλειωναν τα σχολεία και μέχρι να φύγουμε για διακοπές είτε Χριστούγενα, Πάσχα ή καλοκαίρι, οταν μεγαλώσαμε λίγο, έπρεπε να πηγαίνουμε στο μαγαζί. Γκρινιάζαμε ξεγκρινιάζαμε έπρεπε να πάμε. "Να έρχεστε να σκουπίζετε, να σηκώνετε τηλέφωνα, κάτι να κάνετε κι εγω θα σας πληρώνω, δεν θα το κάνετε τζάμπα, θα πληρώνεστε, αλλά ξεχάστε το να κοιμάστε μέχρι το μεσημέρι. ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟ! Τότε ούτε εγώ ούτε και η αδελφή μου καταλαβαίναμε το καλό που μας έκανε. Μάθαμε να εκτιμάμε τα χρήματα και να μην τα ξοδεύουμε αλόγιστα από εδώ κι από εκεί. Ξαφνικά η τσάντα η naf-naf και το παντελόνι το Levi's δεν ήταν τόσο απαραίτητα όταν πηγαίναμε με τα δικά μας λεφτά στο ταμείο να τα αγοράσουμε. Δεν μετρούσα πια την τιμή σε χιλιάδες δραχμές αλλά σε πόσα φαράσια πριονίδι σκούπισα για να βγάλω αυτά τα λεφτά. Αργήσαμε πολύ με την αδερφή μου να καταλάβουμε πόσο σπουδαίο μάθημα μας έκανε δώρο ο πατέρας μας τότε. <br />
<br />
'Ετσι περνούσαν τα χρόνια με τον μπαμπά μου, χαρούμενα, ξέγνοιαστα, όμορφα, Γεμάτα! Μέχρι τα μισά της εφηβείας μου.. εκεί, ίσως και αναμενόμενα, η σχέση μας άλλαξε, έγινε διαφορετική, απομυθοποιήσαμε ο ένας τον άλλο; μπορεί; Μπορεί και να περιμέναμε ο ένας από τον άλλο περισσότερα, ή μπορεί να βλέπαμε ο ένας στον άλλο τον εαυτό του. Τώρα 20 χρόνια μετά αν με ρωτήσεις θα σου πω οτι γι αυτό άλλαξε η σχέση μας, επειδή ήμαστε ίδιοι. Δεν είναι τοσο τα όσα καλά, άσχημα ή αδιάφορα συνέβησαν εκείνη την εποχή, είναι ότι εγώ έβλεπα στον πατέρα μου εμένα κι εκείνος σε έμενα τον εαυτό του. Δεν απομακρυνθήκαμε ποτέ, ό,τι κι αν μας συνέβαινε, ομως η μαγεία της σχέσης μας ειχε χαθεί, τσακωνόμασταν, βριζόμασταν, πληγωναμε ο ένας τον άλλο και μετά πάλι από την αρχή.. 'Όπως μου είπε κάποιος. "Τί περίεργο βρίσκεις σε αυτό; έτσι είναι οι μεγάλες αγάπες γεμάτες ένταση"<br />
Όμως όσο κι αν του θύμωνα σε εκείνες τις ηλικίες αυτός ο πατέρας, με έκανε αυτό που είμαι, δίνοντας μου παραδείγματα πότε προς μίμηση πότε προς αποφυγή. Με έκανε όσο δυνατή είμαι, σε εκείνον το οφείλω γιατί με τον τρόπο του με ανάγκασε να είμαι δυνατή, με τον δικό του μοναδικό τρόπο μου έδειξε οτι αν εγω δεν μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου κανείς δεν θα με φροντίσει. Με έμαθε να στέκομαι στα πόδια μου με αυτοπεποίθηση και να λέω ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μη μπορώ να καταφέρω. Όπως μου είπε πριν από λίγες μέρες: "Όταν είσαι μπαμπάς τα παιδιά σου τα αγαπάς όπως και να έχει, μερικές φορές όμως πρέπει να θυσιάσεις την "αίγλη" σου στα μάτια τους για να καταλάβουν οτι εσύ δεν θα υπάρχεις για πάντα εκεί να τα προσέχεις"<br />
<br />
Ο μπαμπάς μου ο πιο περίεργος άνθρωπος στον κόσμο! Ένας άνθρωπος αντικειμενικά καλός! που βοηθούσε όλο τον κόσμο! Έχω πολλά παραδείγματα να πω περιπτώσεων που δείχνουν το μεγαλείο της ψυχής του, για να μην κουράσω όμως θα σας διηγηθώ ενδεικτικά ένα περιστατικό: Τον έχει τρακάρει ένας άνθρωπος ο οποίος έφταιγε για το τροχαίο αλλά δεν είχε ασφάλεια, για να μην τον μπλέξει παραπάνω ο πατέρας μου συμφώνησε να μη καλέσει την τροχαία και να περάσει από το σπίτι του άλλου κυρίου σε συμφωνημένη στιγμή να πάρει τα χρήματα να καλύψει τη ζημιά στο αυτοκίνητό του. Όταν ήρθε αυτή η μέρα πήγε στο σπίτι του ανθρώπου αυτού, και είδε ότι είχε ένα μικρό παιδάκι, μωρό λιγότερο από ενός έτους που μην έχοντας κάτι άλλο να το ταϊσουν του έδιναν με το δάχτυλο να γλείψει λιωμένη πατάτα γιαχνί. Ο πατέρας μου λοιπόν φυσικά δεν πήρε τα χρήματα που δικαιούταν, άφησε ένα χρηματικό ποσό στο τραπέζι κι έφυγε για να ξαναγυρίσει μετά από λίγο με πολλές σακούλες γεμάτες τρόφιμα για την οικογένεια αλλά και γάλατα για το μωρό.<br />
Άνθρωπος που τον αγάπησα και τον μίσησα κάποιες φορές με το ίδιο ακριβως πάθος.<br />
Με χαρακτήρα ισχυρό, πεισματάρης μέχρι να σε βγάλει από τα ρούχα σου και την ίδια ώρα παραπονιάρης και γλυκός σαν μωρό παιδί. Ισχυρός κι ανήμπορος ταυτόχρονα. Ισχυρός και ικανός για τα πάντα κι ανήμπορος μακρυά από την οικογένειά του και κυρίως μακρυά από την αγαπημένη του Περσούλα, τη μαμά μου.<br />
Ο άνθρωπος που με αγάπησε, με επαίνεσε και με τιμώρησε πολλές φορές. Μάλλον ο πιο σημαντικός άντρας της ζωής μου για χίλιους διαφορετικούς λόγους.<br />
Ο μπαμπάς μου ο Μιχάλης ένας άνθρωπος που έζησε όλα όσα ήθελε να ζήσει, έκανε όλα όσα ήθελε να κάνει χωρίς να αφήνει απωθημένα, εκτός από ένα πράγμα.. ένα "μαράζι" μονο θυμάμαι από μικρή να έχει. Που δεν τον άφησε ο πατέρας του να γίνει καπετάνιος! Αν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη για τον πατέρα μου εκτός της Μαμάς μου, αυτή είναι η θάλασσα!<br />
<br />
Κι έτσι διάλεξε να "φύγει" μέσα στην αγκαλιά της μιας μεγάλης του αγάπης και διπλα στην άλλη μεγάλη του αγάπη. Μέσα σε ένα καράβι της γραμμής έχοντας δίπλα του τη μαμά μου. Ήρεμος, γαλήνιος, μπορεί χαρούμενος που πια δεν είχε κανένα απωθημένο, Τα είχε όλα μελετήσει, θα εκπλήρωνε το ένα του απωθημένο αυτό της θάλασσας, τώρα έγινε καπετάνιος! Δεν ήθελε να αφήσει άλλο απωθημένο, ανέφερα πιο πάνω οτι η ελευθερία του ήταν να οδηγεί, στο ταξίδι αυτο λοιπόν που δεν ολοκλήρωσε, ερχόταν από τη Λέσβο για να νοσηλευθεί και όπως όλα έδειχναν ο διαβήτης που τον ταλαιπωρούσε χρόνια, τρώγοντας τον σιγά - σιγά αυτή τη φορά θα του στερούσε το ένα του πόδι σίγουρα καθώς και τμήμα του άλλου. "Πώς θα οδηγώ χωρίς πόδια; ζωή είναι αυτή;" Τον ακούω να λέει μες τα αυτιά μου και καταλαβαίνω οτι συνειδητά δεν επέτρεψε ποτέ να γίνει αυτό. Κι επειδή όπως είπαμε νωρίτερα σκοπός του ήταν να με κάνει δυνατή αποφάσισε να βάλει τη στολή του καπετάνιου και να φυγει μακρυά σε θάλασσες άγνωστες σε εμάς την ημέρα των γενεθλίων μου. Για να ειναι σίγουρος οτι όχι μόνο θα μαθω να είμαι ακόμη πιο δύνατη αλλά και ότι θα τον θυμάμαι πάντα!<br />
<br />
<br />
Μετά από όλα οσα σας είπα γι αυτόν θα ήθελα να σας τον γνωρίσω.... Από εδώ ο μπαμπάς μου ο Μιχάλης! (κι αν οι φωτογραφίες με τα χρόνια ξεθώριασαν, οι αναμνήσεις μου παραμένουν έντονα ζωηρές και χρωματιστές)<br />
<br />
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-zkOtVmO1Jtc/VWZLYcC0BKI/AAAAAAAAFWE/SfKqcDea9DI/s1600/image1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="http://1.bp.blogspot.com/-zkOtVmO1Jtc/VWZLYcC0BKI/AAAAAAAAFWE/SfKqcDea9DI/s400/image1.JPG" width="256" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Στη βάπτισή μου</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-EPnY9bsN0yQ/VWZLXU_fJtI/AAAAAAAAFV8/7z1vuK0FANM/s1600/image2.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="http://4.bp.blogspot.com/-EPnY9bsN0yQ/VWZLXU_fJtI/AAAAAAAAFV8/7z1vuK0FANM/s400/image2.JPG" width="335" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Στα πρώτα μου γενέθλια</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-pTLNzTQJht8/VWZLZFN1lcI/AAAAAAAAFWI/koBdVFQOmns/s1600/image3.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="http://2.bp.blogspot.com/-pTLNzTQJht8/VWZLZFN1lcI/AAAAAAAAFWI/koBdVFQOmns/s400/image3.JPG" width="335" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Στη Λέσβο, γυρίζοντας από τους ψαράδες</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-uyBFsimOOis/VWZLZynovLI/AAAAAAAAFWQ/qhn0UoEF2_w/s1600/image4.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="367" src="http://1.bp.blogspot.com/-uyBFsimOOis/VWZLZynovLI/AAAAAAAAFWQ/qhn0UoEF2_w/s400/image4.JPG" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Στη Λέσβο μαθαίνοντάς μου πως όλα τα ζώα είναι φίλοι μας</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-ORAXehIX5Vs/VWZLRosIUDI/AAAAAAAAFVs/eaUB3Z_2Diw/s1600/11009949_987134461326973_7110073307471851908_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="255" src="http://4.bp.blogspot.com/-ORAXehIX5Vs/VWZLRosIUDI/AAAAAAAAFVs/eaUB3Z_2Diw/s400/11009949_987134461326973_7110073307471851908_n.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Στη Μύκονο Τριήμερο Αγίου Πνεύματος</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-GV6BLEWPn6U/VWZLVUvCwiI/AAAAAAAAFV0/G5Sx-A-G8T4/s1600/image1%2B%25281%2529.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="http://1.bp.blogspot.com/-GV6BLEWPn6U/VWZLVUvCwiI/AAAAAAAAFV0/G5Sx-A-G8T4/s400/image1%2B%25281%2529.JPG" width="345" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Στο γάμο μου, περήφανος με "παραδίδει" στον Τάσο.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<span id="goog_892019786"></span><span id="goog_892019787"></span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-66793839084827564842014-07-06T12:55:00.002+03:002014-07-07T14:40:53.328+03:00Η χοντρή του στίβου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-BbaNWYhGJHo/U7kanSFc2_I/AAAAAAAADsU/GbS911pEJH0/s1600/1392721_10201999895137540_429984568_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-BbaNWYhGJHo/U7kanSFc2_I/AAAAAAAADsU/GbS911pEJH0/s1600/1392721_10201999895137540_429984568_n.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
Είναι φορές που την κακή μας διάθεση την "πληρώνει" ο ίδιος μας ο εαυτός. 'Ετσι και τη δική μου κακή διάθεση των τελευταίων μηνών την "πλήρωσε" (κυρίως) ο εαυτός μου. Λέω κυρίως γιατί σαφώς αποδέκτες ήταν και άλλοι άνθρωποι και κατά κύριο λόγο, άνθρωποι κοντινοί, αγαπημένοι, όμως για την στριφνάδα μου προς τους άλλους και τα νεύρα μου θα γράψω άλλη φορά, σήμερα θα ασχοληθώ με κάτι άλλο. Με το σώμα μου..<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Αυτή την κακή διάθεση που περιέγραψα πιο πάνω, την απέκτησα, μάλλον αθροιστικά, τους τελευταίους μήνες λίγο τα οικονομικά, λίγο τα επαγγελματικά, λίγο τα σόγια, λίγο η καθημερινότητα "ήρθε κι έδεσε" που λέμε.. έχασα τον ύπνο μου, έχασα την υπομονή μου, έχασα τη διάθεση να φροντίσω τον εαυτό μου. Πάχυνα, ασχήμυνα, γέρασα...</div>
<div>
Ντρεπόμουν για εμένα κάποιες φορές και όταν έλεγα στον εαυτό μου "σήκω, βάλε παπούτσια και πάμε να περπατήσουμε, να κάνουμε jogging" κοιταζόμουν στον καθρέφτη μου κι έλεγα.."ντρέπομαι να πάω στο στίβο να με δουν έτσι" Αυτή η "ντροπή", εκτός από το αδύναμο του χαρακτήρα μου τη δεδομένη χρονική στιγμή, οφειλόταν και στα σχόλια άλλων , όχι για έμενα, αλλά για άλλους ανθρώπους ίδιου μεγέθους ή και μικρότερου από εμένα μεγέθους. Όταν ακούς να αποκαλούν "χοντρή, χοντροκώλα" κλπ μια γυναίκα που φοράει 2 νούμερα μικρότερο παντελόνι από εσένα, ε! όση αυτοπεποίθηση κι αν έχεις.. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αποτέλεσμα; να ντρέπομαι εγώ η ίδια για τον εαυτό μου!<br />
<br />
Αποφάσισα να το αλλάξω αυτό, να αρχίσω πάλι να πηγαίνω για κανένα τρεξιματάκι (έχω και μια υπόσχεση να τηρήσω που έχει να κάνει με το τρέξιμο) όμως πώς; Όχι όπως είχα συνηθίσει τόσο καιρό.. πήγαινα ώρες που ήξερα ότι δεν θα δω πολύ κόσμο (καλά αυτό γινόταν και για άλλους λόγους, όχι μόνο επειδή δεν ήθελα να με δουν τη χοντρή να τρέχω) με έπαιρναν τηλέφωνο οι φίλες μου που συνηθίζαμε να πηγαίνουμε μαζί και έβρισκα δικαιολογίες να τις αποφύγω επειδή εγώ η χοντρή δεν θα μπορούσα να τις ακολουθήσω ούτε στο ρυθμό, ούτε στην απόσταση.. πήγαινα για μισή ωρίτσα (δεν άντεχα παραπάνω) τρέξιμο και το έκανα κρυφά, μη με δουν.. σαν την έφηβη λολίτα που κρύβεται να μη τη δουν στο ραντεβού με τον παντρεμένο γκόμενο. </div>
<div>
Μια μέρα.. είχε ζέστη και δεν ήθελα να φορέσω τη μακρυά ζεστή φόρμα μου, αποφάσισα να βάλω ένα από τα κολάν μου.. κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.. σαν κεφτεδάκι με αθλητική περιβολή.. Σκέφτηκα να αλλάξω ρούχα, αλλά ξέρω οτι θα υπέφερα από τη ζέστη. "Γιατί να βασανίσω τον εαυτό μου; Σε όποιον δεν αρέσει ο κώλος μου ή η κοιλιά μου ας κοιτάξει αλλού! Τόσοι κώλοι καλλίγραμοι υπάρχουν στον στίβο να δουν. ΝΑΙ σήμερα θα πάω στο στίβο! Να πα' να γαμηθούνε όλοι, και οι λεπτοί και οι χοντροί, και οι αθληταράδες και τα "μοντέλα" από πότε εγώ ασχολούμαι και επηρεάζομαι με και από τη γνώμη του κάθε ένα άσχετου; Με ξερει; Όχι; ας κρίνει αυτό που βλέπει αυτό που δε ξέρει και που δε βλέπει αυτό είναι το σημαντικό. </div>
<div>
Μπήκα για λίγο, όπως όλοι καταλάβαμε, στο τριπάκι να αλλάξω τον εαυτό μου γιατί δεν αρέσει στους άλλους. ΟΠΑ!! Εδώ σταματάω! Μου αρέσω εμένα έτσι όπως είμαι; Όχι! ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ! Όχι όμως για το πώς με βλέπουν οι άλλοι.. έχω μεγαλώσει αρκετά για να χρειάζομαι την αποδοχή των άλλων για να είμαι εγώ καλά. </div>
<div>
Εκείνο το απόγευμα έβαλα το κολάν μου και ας διαγραφόταν το σωσίβιο της κοιλιάς μου και πήγα για jogging στο στίβο.. άκρη- άκρη για να μην ενοχλώ όσους τρέχουν και όχι για να κρύβομαι. Έκανα την άσκησή μου και παρατηρούσα γύρω μου, ήμουν οι χοντρή του στίβου! Έτρεχα με την ταχύτητα που άλλοι περπατάνε, ίδρωνα σα γουρούνι και κοκκίνιζα, η σκία μου με άφηνε να δω το αστείο στυλ μου. Ημουν η χοντρή του στίβου κι αυτό είχε πλάκα!!! Είχε πλάκα γιατί αυτή η χοντρή ήμουν εγώ και ήμουν χαρούμενη επειδή αποδέχθηκα και πάλι τον εαυτό μου. Αυτή η χοντρή βάζει τα δυνατά της και με κάνει περήφανη ακόμη κι αν χρειάζεται τη διπλάσια ώρα από τους περισσότερους για να διανύσει την ίδια με αυτούς απόσταση. Είμαι περήφανη γιατί αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω, δεν το βάζω κάτω, κι αν εκεί που πάς και τρέχεις εσύ υπάρχει μια χοντρή που τη βλέπεις να κοπανιέται και (κρυφο)γελάς με το πόσο αργά πάει έχε στο νού σου οτι εκείνη έχει προσπαθήσει ακριβώς όσο κι εσύ, μπορεί κάποιες φορές και παραπάνω. Αν τη δεις μια μέρα να χαμογελάει με ικανοποίηση επειδή κατάφερε να κάνει ένα γύρο παραπάνω στον δικό της γρήγορο ρυθμό που είναι ο δικός σου ρυθμός γρήγορου περπατήματος να ξέρεις ότι μέσα της έχει χαρά εφάμιλλη με αυτή του πρώτου νικητή!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αν δεις τη χοντρή του στίβου να λαμβάνει μέρος σε κανέναν αγώνα από αυτούς που πας κι εσύ και τερματίζει τελευταία πολύ ώρα μετά από εσένα και όμως να χαίρεται ή ακόμη και να κλαίει από χαρά να ξέρεις ότι είναι περήφανη γιατί τα έχει δώσει όλα! ΟΛΑ όσα είχε. και αυτό είναι σπουδαίο πράγμα! Αν είχε περισσότερα θα τα έδινε κι εκείνα.. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όταν η χοντρή του στίβου βάζει την XL μπλούζα της και δένει τα κορδόνια της το κάνει με την ίδια χαρά κι αγάπη που το κάνεις κι εσύ ο στεγνός από λίπος με το ωραίο σώμα. </div>
<div>
Όταν η χοντρή ή ο χοντρός του στίβου ξεφυσάει δίπλα σου και καταφέρνει να πιάσει τον δικό του στόχο της ημέρας είναι το ίδιο ικανοποιημένος με εσένα. </div>
<div>
Όταν η χοντρή του στίβου κάνει στην άκρη για να περάσεις εσύ ο πιο γρήγορος δεν το κάνει επειδή ντρέπεται το κάνει επειδή σε σέβεται. </div>
<div>
Όταν η χοντρή του στίβου κλαίει από χαρά που τερμάτισε τελευταία έναν αγώνα κάθε της δάκρυ έχει την ίδια αξία με το δάκρυ του πρώτου!<br />
Όταν η χοντρή του στίβου ανεβαίνει στη ζυγαριά και βλέπει 500 γρ. λιγότερα έχει κερδίσει ακόμη ένα μετάλλιο μέσα της. </div>
<div>
Όταν η χοντρή του στίβου σε δεί σε κάποια από τις διαδρομές της θα σε χαιρετήσει. </div>
<div>
Είμαι η χοντρή του στίβου και χαίρομαι να κάνω αυτό που κάνω! </div>
<div>
<br />
<br />
<br /></div>
</div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-13698019295325942402014-06-03T23:00:00.001+03:002014-06-03T23:23:32.371+03:00Που τρέχει ο λογισμός μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-51GqSLoPCJo/U44WiG_r0JI/AAAAAAAACug/AnyMc63bYwM/s1600/Running-Under-the-Rain-768x1366.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-51GqSLoPCJo/U44WiG_r0JI/AAAAAAAACug/AnyMc63bYwM/s1600/Running-Under-the-Rain-768x1366.jpg" height="223" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Στάθηκα για μια στιγμή και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη με τα διπλωμένα ρούχα στην αγκαλιά και τα μαλλιά αχτένιστα, έτσι όπως ήμουν. "Γέρασες" σκέφτηκα, "πάχυνες τον παράτησες τον εαυτό σου, σε παράτησε κι αυτός.. έτσι πάει." Στη στίβα με τα διπλωμένα ρούχα που προορίζονταν για την ντουλάπα ήταν κι ένα κολάν απ' αυτά που φοράω στο "τρέξιμο". Το τράβηξα από τη στίβα, το ξεδίπλωσα και το "άπλωσα" πάνω στο κρεβάτι. "Φόρεσε το και πάμε για λίγο jogging" έλεγε ο άλλος μου εαυτός. "Πού να πάμε με τέτοια μέρα; είναι κι ο καιρός περίεργος" απαντούσα εγώ. "Κι εσύ περίεργη είσαι πάμε!" φώναζε ο παλιός μου εαυτός. "Δε γαμιέται πάμε" είπα εγώ και παράλληλα έψαχνα για μια φαρδιά και μακριά μπλούζα για να καλύπτει την κοιλιά μου. "Κοίτα να δεις που τώρα στα γεράματα θα αποκτήσω κι ανασφάλειες.." σκέφτηκα ποιός εγώ! Που το μόνο πράγμα που δε μου έλειψε ποτέ ήταν η αυτοπεποίθηση σε όλους τους τομείς. Τώρα ξαφνικά θέλω να καλύψω τα παχάκια μου σαν άλλη στρουθοκάμηλος. Λες κι αν βάλω φαρδιά και ντυθώ σαν τον Ντέμυ Ρούσσο τα παχάκια θα φύγουν. Αμ δε! Εκεί θα μείνουν εκτός κι αν κάνω κάτι εγω γι αυτό. π.χ. να αρχίσω πάλι να ασχολούμαι με τον εαυτό μου και να διώξω τα περιττά κιλά μου επειδή ΕΓΩ το διάλεξα. Όχι επειδή είναι μόδα, ούτε για να αρέσω στους άλλους... αλλά για να αρέσω εγώ στον εαυτό μου λίγο πιο πολύ.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Με αυτές τις σκέψεις φόρεσα το παλιό ξεθωριασμένο μου κολάν, τα ακόμη πιο παλιά ξεχειλωμένα μου παπούτσια και την πρώτη μπλούζα που βρήκα μπροστά μου και βγήκα να κάψω λίπος. Μα πιο πολύ όμως, όπως αποδείχτηκε τελικά, "έκαψα" μελαγχολία.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Εκεί που έκανα το τρέξιμο μου, λόγω της βροχής των προηγούμενων ωρών είχαν σχηματιστεί "λιμνούλες" με λασπόνερα. Στην αρχή τις απέφευγα κι έκανα κάτι άτσαλα αλματάκια για να περάσω από πάνω ή δίπλα τους, αργότερα όμως θυμήθηκα τότε που πηγαίναμε για ποδήλατο ή περίπατο με τον Ρομάν στο δάσος και σα πεντάχρονα πλατσουρίζαμε στις λάσπες και γελούσαμε με την καρδιά μας. Στην επόμενη λακουβίτσα πάτησα μέσα και σα να άκουσα τη φωνή της Κατερίνας να λέει.. "Ρε σείς; δε ντρέπεστε; Γουρούνια! Δε θα ενηλικιωθείτε ποτέ εσείς;" Και γέλια.. πολλά γέλια, ξέγνιαστα. Σκέφτηκα την Κατερίνα και το Ρομάν, χαμογέλασα.. Λίγο πιο πέρα σκέφτηκα πως ενώ γενικά όλο γκρινιάζω στην πραγματικότητα είμαι μάλλον τυχερή. Έχω μια υπέροχη κόρη, όμορφη έξυπνη και με πολύ καλή ψυχή, έχω ανθρώπους που με αγαπούν, έχω φίλους που είναι οικογένεια, είμαι ερωτευμένη, να,για όλα αυτά είμαι τυχερή! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Τα πόδια μου πονούσαν, κοίταξα κάτω τα πέλματα μου και τα παλιά ξεχειλωμένα μου παπούτσια που τώρα ήταν και λασπωμένα, "σε λίγο θα πάμε σπίτι" είπα, σα να απευθυνόμουν στο μικρό δαχτυλάκι του αριστερού μου ποδιού. Συνέχισα να σκέφτομαι και να τρέχω κι αν το σώμα μου ακολουθούσε ρυθμούς χελώνας το μυαλό μου έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Με "είδα" μικρό παιδάκι στην αγκαλιά της μάνας μου να διαβάζουμε τη Φρουτοπία, με θυμήθηκα έφηβη να πηγαίνω σινεμά με την παρέα μου και να νιώθουμε οτι κατακτήσαμε το έβερεστ. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Με "είδα" να κλαίω σε κρεβάτι νοσοκομείου. Με "είδα" να γελάω υστερικά. Θυμήθηκα το χαμόγελο του Τάσου όταν βγήκα με το τεστ εγκυμοσύνης στο χέρι και του είπα "είναι θετικό!" Τα μάτια του έλαμψαν! Μέσα στο μυαλό μου πέρασε σχεδόν όλη μου η ζωή και τα πόδια μου δεν είχαν διανύσει παρά μόνο λίγα χιλιόμετρα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έκανα τη σύγκριση στο μυαλό μου, "όλα είναι σχετικά" σκέφτηκα.. Σχεδόν σαράντα χρόνια ζωής χώρεσαν σε 40 λεπτά jogging.</div>
Στην τελευταία μου αυτή σκέψη ήρθαν και "κούμπωσαν" τα λόγια του φίλου μου του Γιώργου "γράψε στο μπλόγκ, γράψε κάτι όμορφο, γράψε ό,τι νά 'ναι αλλά γραψε!"<br />
<br />
Και νά λοιπόν που μετά από καιρό γράφω στο μπλογκ.. κι ας έλεγα λίγες ώρες πριν ότι θα το κλείσω. Γράφω αυτά που σκέφτηκα σε 40' τρέχοντας, γράφω για όσα με κάνουν να δακρύσω από χαρά ή θλίψη, γράφω μάλλον επειδή ο Γιώργος επέμεινε να το κάνω. Και τον ευχαριστώ πολύ!<br />
Γιατί τί είναι τελικά οι φίλοι αν όχι αυτοί που θα πατήσουν μαζί μας στις λάσπες, θα γελάσουμε μαζί και όταν κολλήσουμε στο βάλτο θα μας δώσουν το χέρι τους να μας τραβήξουν έξω. Ακόμη κι αν πρέπει να μας τραβήξουν από τα μαλλιά.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<br /></div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-13305749361705338432014-04-03T12:47:00.000+03:002014-04-03T12:52:55.757+03:00No More Drama <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-6_6tjlN3dIc/Uz0t4LTEOTI/AAAAAAAABVk/o1RzT-EZkGw/s1600/change-architect-sign-2.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-6_6tjlN3dIc/Uz0t4LTEOTI/AAAAAAAABVk/o1RzT-EZkGw/s1600/change-architect-sign-2.png" height="252" width="320" /></a></div>
<br />
Κι έρχεται η μέρα που όλα όπως τα ήξερες αλλάζουν, παύουν να υπάρχουν ή δεν υπήρξαν ποτέ.<br />
Σηκώνεις το κεφάλι, μπήγεις μόνος σου το μαχαίρι εκεί που πονάει περισσότερο (για να μην το κάνει άλλος κι έχεις να κρατάς κακίες) και τραβάς το μόνο δρόμο που σου έχει απομείνει μέχρι την επόμενη διασταύρωση. Εύχεσαι να μην αργήσει το σταυροδρόμι που θα σου αλλάξει πορεία, αλλά επίσης να είναι και καλύτερο από αυτό που διανύεις τώρα ή από αυτό που ανοίγεται μπροστά σου. Γιατί ποιο το νόημα να αλλάξεις δρόμο αν αυτός που θα συναντήσεις δεν είναι καλύτερος από αυτόν που ακολουθείς ήδη;<br />
Αν πριν λίγα χρόνια μου έλεγε κάποιος ότι θα πάρω τις αποφάσεις που καλούμαι να πάρω τώρα, ότι θα διάλεγα ή θα αναγκαζόμουν να διαλέξω τη ζωή που ζω τώρα και που ετοιμάζομαι να ζήσω σε λίγους μήνες θα τον έλεγα τουλάχιστον τρελό, .όμως να που το "ποτέ μη λες ποτέ" ξαναβρίσκει εφαρμογή στη ζωή μου.<br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b>Βαθιά ανάσα, σφίγγω γροθιές και χείλη κι έφυγα μωρό μου!</b></span></div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-31552289914651584122013-11-23T01:23:00.002+02:002013-11-23T01:23:56.199+02:00η Αύρα μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-WbOUgwVunEA/Uo_nG_Gm6TI/AAAAAAAAA5c/h3eAkNE83ps/s1600/4028864_orig+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-WbOUgwVunEA/Uo_nG_Gm6TI/AAAAAAAAA5c/h3eAkNE83ps/s320/4028864_orig+(1).jpg" width="267" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
Η γιαγιά μου μας έλεγε σε εμάς τις εγγόνες της μια ιστορία. Έλεγε ότι κάποιες ψυχές δε χωρούσαν σε ένα σώμα κι έτσι μοιράζονταν σε δύο διαφορετικά σώματα. Οι άνθρωποι που ζούσαν σε αυτά τα σώματα δεν ήξεραν ότι η ψυχή τους ήταν μοιρασμένη και δεν το καταλάβαιναν παρά μόνο όταν κάποια στιγμή στη ζωή τους τα έφερνε έτσι οι μοίρα που συναντούσαν τον άλλο άνθρωπο, το άλλο σώμα που κουβαλούσε το υπόλοιπο της ψυχής τους. Τον άνθρωπο με τον οποίο ήταν ουσιαστικά και πραγματικά ψυχή τε και σώματι ΕΝΑ. Το ίδιο, το αυτό! <div>
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι όμως τόσο τυχεροί ώστε στη διάρκεια της ζωής τους να συναντήσουν το ίδιο τους ή ακόμη κι αν το συναντήσουν κάποιοι δεν το αναγνωρίζουν αμέσως.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όταν δύο τέτοια σώματα λοιπόν, που μοιράζονται την ίδια ψυχή, ενωθούν μεταξύ τους, τότε το ένα συμπληρώνει το άλλο, το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο κι αγκαλιάζονται ενσωματώνονται, δεν μπορούν να διακρίνουν που τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο. Και μέσα από τα σώματα που γίνονται ένα, η ψυχή η μία που μοιραζότανε στα δυο σώματα, ενώνεται επιτέλους, ολοκληρώνεται κι από την ένωση αυτή παράγεται μια ενέργεια απίστευτη, μια αύρα που περιβάλει τα κορμιά, τα εξυψώνει.. και παίρνει τα σώματα και τις ψυχές και τα μεταφέρει αλλού, εκεί που αυτό το ΕΝΑ είναι αδιαίρετο, εκεί που κανείς και τίποτα δεν είναι πιο δυνατός από αυτή τη μία ψυχή. Εκεί που το σύμπαν ολοκληρώνεται και σε ολοκληρώνει. Εκεί που κανείς άλλος δεν μπορεί να φτάσει ποτέ! Εκεί που η λέξη "αγάπη" έχει άλλο νόημα! Εκεί που η ζωή γίνεται ένα με το θάνατο!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κι αυτή η αύρα είναι τόσο δυνατή που λειτουργεί σαν μπαταρία.. δίνει τη δύναμη στα σώματα και στην ψυχή να συνεχίσουν να ζουν πάλι με την ψυχή μοιρασμένη μέχρι την επόμενη φορά που τα σώματα θα ενωθούν και η ψυχή θα ολοκληρωθεί και η αύρα θα τους ταξιδέψει. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μόνο οι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει με την αύρα αυτή καταλαβαίνουν τη δύναμή της.<br />Και η δύναμη αυτή είναι η δύναμη στις ζωές τους.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Είμαι πολύ τυχερή που στη ζωή μου συνάντησα το ένα μου, το ίδιο μου! Ακόμη πιο τυχερή που κατάφερα να το αναγνωρίσω. Και μάλλον ευλογημένη που ταξίδεψα με την Αύρα της ολοκλήρωσης αυτής. Με την Αύρα της αγαπης. Κι εύχομαι να συνεχίσω να ταξιδεύω μέχρι τα βαθειά μου γεράματα και τότε κι εγώ με τη σειρά μου να εξιστορώ στα δικά μου εγγόνια τα οδοιπορικά της ολοκλήρωσης, της απόλυτης αγάπης. </div>
</div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-1511034071200668352013-08-12T11:36:00.000+03:002013-08-12T11:38:05.154+03:00Ιστορία αγάπης.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-ZdV2wvetSVU/Uge-PvX4KlI/AAAAAAAAA2s/JwmSgyH7by4/s1600/Love+story.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="278" src="http://1.bp.blogspot.com/-ZdV2wvetSVU/Uge-PvX4KlI/AAAAAAAAA2s/JwmSgyH7by4/s320/Love+story.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Στην περιοχή που βρίσκομαι αυτές τις μέρες, υπάρχει ο θρύλος μιας απίστευτης ιστορίας αγάπης. Ήξερα οτι κάτι υπάρχει αλλά δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με αυτό, εξ άλλου δεν πίστευα οτι είναι αληθινή ιστορία. ήμουν σίγουρη οτι πρόκειται περί "αστικού μύθου" περισσότερο, αν όχι μιας καλοστημένης τουριστικής ατραξιόν. Κι αυτό γιατί όλοι ήξεραν οτι υπήρχε μια ιστορία αγάπης πολλών ετών, αλλά κανείς δεν ήξερε ποιοί ήταν οι πρωταγωνιστές, ούτε ποιά ακριβώς ήταν αυτή η ιστορία. Έτσι λοιπόν εγώ "αντιδρούσα" κι αρνιόμουν να ασχοληθώ με τα κουτσομπολιά που μίλαγαν για δυο ανθρώπους που αγαπιούνται για πολλά χρόνια. Ε και; σιγά τα ωά! παντού υπάρχουν άνθρωποι που αγαπιούνται μια ολόκληρη ζωή. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Όλα αυτά μέχρι πριν δυο -τρεις μέρες όπου δίπλα μου στην παραλία ήταν μια κοπέλα πολύ νεότερή μου, που ήταν εκστασιασμένη γιατί όπως έλεγε είχε ανακαλύψει τους πρωταγωνιστές ή καλύτερα τον ένα από τους πρωταγωνιστές και μάλιστα τυχαία αφού η γυναίκα της ιστορίας μας ήταν η γιαγιά της! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Δύσπιστη εγώ, τη ρώτησα να μου πει λεπτομέρειες όχι τις "πικάντικες" αλλά τουλάχιστον έπρεπε κάποιος να με πείσει οτι αυτή η ιστορία είχε κάτι που την έκανε να ξεχωρίζει από όλες τις άλλες ιστορίες έρωτα κι αγάπης. Τότε η κοπέλα με τα όμορφα λαμπερά μάτια, άρχισε να ξετυλίγει ένα κουβάρι λέξεων, εικόνων και συναισθημάτων που η αρχή του έφτανε 60 χρόνια πίσω. Στην αρχή την άκουγα κάπως αδιάφορα, μετά από λίγο όμως δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω μου που να με απασχολεί παρά μονο η κοπέλα, η ιστορία που μου αφηγούταν και το πώς θα γίνει να γνωρίσω τη γιαγιά της! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
-Είσαι από εδώ; με ρώτησε </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
-Όχι έχω έρθει για διακοπές, δεν είμαι από εδω, είμαι από την Αθήνα.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
-Θα τη ρωτήσω κι αφού δεν εισαι από εδώ και αφού θα φυγεις σύντομα ίσως.. ΙΣΩΣ (το τόνισε) να θελήσει να σου μιλήσει. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Μέχρι να επιστρέψει η νεαρή κοπέλα το απόγευμα είχα άγχος όμοιο με αυτό που έχει ένα κορίτσι που περιμένει το αγόρι της. Σφίξιμο στο στομάχι, εκνευρισμό, χαρά, ανυπομονησία...τελικά ήρθε! Όμορφη με λυτά μαλλιά, φορώντας ένα όμορφο φόρεμα που θύμιζε "αρχαιοελληνικό" και που η κόρη μου με ενημέρωσε οτι το λένε "τόνγκα" ή κάπως έτσι. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
-Γειά σας.. είπε ναι! Η γιαγιά μου είπε ΝΑΙ! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Και όσο μίλαγε έβλεπα οτι ο δικός της ενθουσιασμός ήταν αν όχι μεγαλύτερος τουλάχιστον ίδιος με τον δικό μου! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Πήγαμε μαζί στη γιαγιά της, μια γυναίκα, γύρω στα 80 υπολόγισα 86 μου είπε εκείνη, που φαινόταν ξεκάθαρα οτι κάποτε ήταν μια πανέμορφη κοπέλα, σαν την εγγονή της.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Αρχίσαμε να μιλάμε, στην αρχή για το πώς περνάω τις διακοπές μου, για την κόρη μου, για την ανεργία για την οικονομική κρίση κι άλλα "άσχετα" μέχρι που η γιαγιά της όμορφης κοπέλας, σηκώθηκε πήγε στο δίπλα δωμάτιο και επέστρεψε με ένα κουτί σαν μεγάλη μπιζουτιέρα στα χέρια. Το ακούμπησε στο τραπέζι, το χάιδεψε με στοργή, σα να χάιδευε το κεφαλάκι ενός μωρού που κοιμάται και τελικά το άνοιξε αποκαλύπτοντας έναν μικρό θησαυρό! Φωτογραφίες, αποκόμματα, επιστολές, ραβασάκια.. αναμνήσεις! Κι έτσι μπροστά μου άρχισε να ξετυλίγεται ένα παραμύθι! Μια ιστορία που δεν μπορούσα να πιστέψω. Μια ιστορία που μέσα της είδα τον εαυτό μου! Είδα εμένα (δεν τολμώ να πω κι εσένα, διότι δεν μπορώ έτσι αυθαίρετα να σου "χρεώσω" τόσο δυνατά συναισθήματα, όμως με σιγουριά θέλω να μπορούσα να πώ κι εσένα. εμένα κι εσένα.. εμάς!) </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Μια ιστορία που όταν την άκουσα με συνεπήρε.. με τρόμαξε σχεδόν, ήταν σαν γροθιά στο στομάχι. Όταν έφυγα απο εκεί, τα μάτια μου έτσουζαν και στον λαιμό μου είχε "κάτσει" ένας κόμπος που με έπνιγε. Μπήκα τρέχοντας στη θάλασσα, δε ξέρω αν το έκανα για να μπερδέψω την αλμύρα της θάλασσας με το αλμυρό των δακρύων μου ή επειδή χρειαζόμουν μια αγκαλιά που να μη ρωτάει τί και πώς μόνο να με πάρει μέσα της και να μου διώξει τον κόμπο. Και η θάλασσα έχει μεγάλη αγκαλιά...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Κολύμπησα πολύ πάρα πολύ.. μέχρι που ένας τύπος με κανό (ή κατι τέτοιο, εγώ όλα κανό τα λέω) με πλησίασε και μου είπε,</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
-ειναι επικίνδυνο να είσαι εδώ χωρίς πλωτήρα, περνάνε διάφοροι με τζετ σκί, φουσκωτά, wind surf κι εσύ δε φαίνεσαι, θα σου πάρουν το κεφάλι.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
-έχεις δίκιο, συγγνωμη. είπα και ξεκίνησα την επιστροφή μου</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Όσο ήμουν στη γιαγιά της είχα πει. "Αυτή η ιστορία είναι μοναδική, πρέπει να τη δώσετε σε κάποιον να τη γραψει να γίνει βιβλίο ίσως ταινία, να μάθει όλος ο κόσμος γι αυτη την αγάπη. Να μή ξεχαστεί ποτέ! Να τη μάθουν όλοι!" επέμενα.. η απάντηση που πήρα ήταν ένα.. "Μπάα" ένα απλό "μπάα" . </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Εκεί μέσα στην αγκαλιά της θάλασσας αναρρωτιόμουν γιατί όχι, γιατί να μη μάθουν όλοι γι αυτή την αγάπη; Και η απάντηση ήρθε από μόνη της. Γιατί πολύ απλά κάποιες αγάπες, μεγάλες, σπουδαίες, ζωντανές, για να συνεχίσουν να υπάρχουν, να μεγαλώνουν, να θεριεύουν και να γεμίζουν τις ζωές των ανθρωπων είναι καλύτερα να μην μαθαίνει κανείς γι αυτές. </div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-size: x-small;">(μια ιστορία λίγο αληθινή, λίγο φανταστική, χωρίς ονόματα)</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
</div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-15248382586019307202013-07-29T11:18:00.000+03:002013-07-29T11:18:03.805+03:00Μισή ζωή..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Σαν σήμερα.. πριν 19 χρόνια μπήκε ο Τάσος στη ζωή μου. Μή ρωτάς πώς έγινε.. μεγάλη ιστορία.. Το αποτέλεσμα μετράει. Ποιό είναι αυτό; 19 χρόνια γεμάτα! Γεμάτα ζωή με τα όλα της! Με γέλια, χαρές, πείσματα, τσακωμούς, χωρισμούς, "επανασυνδέσεις", αγάπη, χιούμορ, στενοχώριες, δυσκολίες, αγκαλιές, δύναμη, φόβο, δάκρυα, τόλμη.. Με τα λάθη μας, τα σωστά μας, τις συγγνώμες μας, τα "Σ' αγαπώ" μας. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Η μισή μας ζωή μαζί! Στην ουσία μεγαλώσαμε παρέα.. αλλάξαμε κι αλλάζουμε συνεχώς. Μισή ζωή μαζί.. κι έτσι θα πάει αυτό μέχρι που η μισή ζωή θα γίνει.... Μια ολόκληρη ζωή, μαζί ως το τέλος! Γιατί έτσι μάθαμε εμείς.. ό,τι κι αν συμβεί όπως κι αν ξεκινήσει πάντα καταλήγουμε μαζί, δυνατοί με την αγκαλιά μέσα στην οποία "περνάνε όλα"!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Στον Τάσο που ξέρω εγώ, όπως τον ξέρω εγώ, με τα καλά του και τα στραβά του. Στον Τάσο που ξέρω οτι με αγαπά ακόμη κι όταν δεν το δείχνει. Στον Τάσο που μερικές φορές αδικώ, που αγαπώ όσο με αγαπά κι εκείνος. Στον Τάσο που "παιδεύω", στον Τάσο που στηρίζω και με στηρίζει, στον Τάσο που δέχεται όλη μου την ένταση κι ας μην την εχει δημιουργήσει εκείνος. Στον Τάσο της ζωής μου χρωστάω, ένα "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ"<span style="font-size: x-small;">(για όλα)</span><span style="font-size: xx-small;"> </span>, μια "ΣΥΓΓΝΩΜΗ"<span style="font-size: x-small;">(για όλα)</span>, ένα Σ' ΑΓΑΠΩ"<span style="font-size: x-small;"> (για πάντα)</span>. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-SiNvMQwUH28/UfYgdlRQvxI/AAAAAAAAA08/BLma79IwKLk/s1600/iyd6iry9ndpd6qylroyqbonml4vx0yk2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://3.bp.blogspot.com/-SiNvMQwUH28/UfYgdlRQvxI/AAAAAAAAA08/BLma79IwKLk/s400/iyd6iry9ndpd6qylroyqbonml4vx0yk2.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-54616824766079876122013-05-27T12:45:00.002+03:002013-05-27T12:45:43.856+03:00Τα παιδιά της γειτονιάς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ένας δυσκοίλιος γείτονας μαλώνει τα παιδιά που παίζουν στη γειτονιά (σημειωνω ΟΧΙ σε ώρα κοινης ησυχίας) ακόμη και πετώντας τους κουβάδες με νερό! Εκείνα βρήκαν έναν όμορφο και δημιουργικό τρόπο να ζητήσουν τα αυτονόητα το ΔΙΚΑΙΩΜΑ τους στο παιχνίδι και το ΣΕΒΑΣΜΟ που τους οφείλουμε. Ο στρυφνός γείτονας πήρε το κλειδί του και τους έσκισε τα χαρτάκια που με τόσο χρώμα ομόρφαιναν την κολόνα της ΔΕΗ κάτω από το σπίτι του..<br />
Εγώ πάντως με τα παιδιά της γειτονιάς είμαι! καλά που έχουμε κι αυτά κι ακούμε και λίγα γέλια εκτός από "ουφ" και Χριστοπαναγίες..<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-VkX8FBb-rT8/UaMql3JHseI/AAAAAAAAAy8/0nR69vmxEow/s1600/964291_577721032268320_705965166_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://4.bp.blogspot.com/-VkX8FBb-rT8/UaMql3JHseI/AAAAAAAAAy8/0nR69vmxEow/s320/964291_577721032268320_705965166_o.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
"Δείτε αυτό, κι αυτό.. κι αυτό.. κι ό,τι απέμεινε"</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-ufZJYK3YJOM/UaMqnsaPUvI/AAAAAAAAAzE/TuSQN2qFT2A/s1600/964304_577720955601661_471273354_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-ufZJYK3YJOM/UaMqnsaPUvI/AAAAAAAAAzE/TuSQN2qFT2A/s320/964304_577720955601661_471273354_o.jpg" width="240" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
"Δικαιούμαστε ελεύθερο παιχνίδι! Με εκτίμηση, οι μικρότεροί σας γείτονες!</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-mfD-SglRE2c/UaMqn1-24bI/AAAAAAAAAzI/wn7JBfAUIpo/s1600/979815_577720878935002_1685155544_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-mfD-SglRE2c/UaMqn1-24bI/AAAAAAAAAzI/wn7JBfAUIpo/s320/979815_577720878935002_1685155544_o.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
"Θέλουμε λίγο σεβασμό..Τα παιδιά της γειτονιάς" </div>
<br /></div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-59132805931334832042013-02-22T00:26:00.001+02:002013-02-22T00:26:05.098+02:00Ο Μιχαλάκης, ο Μεχμέτ και η Φροσάρα η Αλατσατιανή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία πραγματική. Μια ιστορία αγάπης, έρωτα και φιλίας που εκτυλίχθηκε στις αρχες του προηγούμενου αιώνα στο Σιβρισάρι και τα Αλάτσατα της Ερυθραίας της Μικράς Ασίας και που μέσα από αυτήν γεννήθηκε κι ένα επίθετο... ένα επίθετο που συνοδεύει ακόμη και σήμερα τα επίσημα έγγραφα ταυτότητας των μελών μιας οικογένειας. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή..<br />
Στο Σιβρισάρι ζούσε ένας νέος όμορφος, έλεγε η γιαγιά μου, και "θεωρητικός".. ο Μιχαλάκης ο Σκευοφύλαξ. Ο Μιχάλης ήταν πολύ καλό παιδί, φιλότιμος, εργατικός και πάνω από όλα δίκαιος! Δεν αδικούσε ποτέ κανέναν και γινότανε θεριό ανήμερο αν κάποιος προσπαθούσε να αδικήσει κάποιον άλλον ή κι εκείνον τον ίδιο. Ήταν επίσης πολύ καλός φίλος, τους φίλους του τους έβαζε "πάνω από όλους και όλα. Αδελφικός του φίλος ήταν ένα Τουρκόπουλο ο Μεχμέτ (εδώ οι γνώμες διίστανται, διότι η γιαγιά επέμενε στο Μεχμέτ, η κουνιάδα της όμως ορκιζόταν οτι το τουρκόπουλο δεν το έλεγαν Μεχμέτ αλλά Μουράτ.. εγώ θα διαλέξω την εκδοχή της γιαγιάς διοτι ως γνωστό.. "αν δεν παινέψεις το σπίτι σου..") ο Μιχαλάκης κι ο Μεχμέτ λοιπόν.. φίλοι αχώριστοι από μικρά παιδιά.. στην ίδια γειτονιά μεγάλωσαν, τα ίδια παιχνίδια έπαιξαν.. πάντα μαζί, αχώριστοι! Και περνούσαν τα χρόνια και τα αγόρια μεγάλωναν κι έγιναν παλικαράκια κι ήρθαν και οι πρώτοι έρωτες... τότε ήταν που ο Μεχμέτ γνώρισε την όμορφη Φρόσω, την ερωτεύτηκε παράφορα, κεραυνοβόλα! Το ίδιο όμως και η Φροσάρα.. (έτσι την έλεγε η γιαγιά) ερωτεύτηκε τον Μεχμέτ και δεν ειχε μάτια για άλλον. Η Φρόσω λένε ήταν κόρη Αλατσατιανή. όμορφη, με μαύρα μακρυά μαλλιά, λευκή επιδερμίδα κι ελιά στο μάγουλο. Από οικογένεια αρχοντική και πλούσια. Έμαθε η μάνα της από "καλοθελητές" οτι η κόρη της "τραβιέται με τον Τούρκο" και την κλείδωσε στο σπίτι. Το 'πε η μάνα στον πατέρα κι έκεινος θύμωσε πολύ κι αφού της τις έβρεξε για τα καλά, κάλεσε αμέσως τη Σουλτάνα την προξενήτρα. έπρεπε επειγόντως η Φρόσω να αρραβωνιαστεί και σύντομα να παντρευτεί με Ελληνα και μάλιστα της τάξης τους! Η Σουλτάνα άλλο που δεν ήθελε, τέτοια κόρη όμορφη, πλούσια και με καταγωγή ήταν εύκολο να την παντρέψει.. κι έτσι κι έγινε, η Σουλτάνα η προξενήτρα πήγε στον πατέρα της Φρόσως γαμπρό, πλούσιο, Έλληνα και κοιλαρά. Ο πεθερός ενθουσιάστηκε, ο αρραβωνιάρης ήταν σοβαρός, μετρημένος και έμπορας από τους καλύτερους της Ερυθραίας. Τί κι αν είχε τα χρόνια του; Αυτός θα έπαιρνε την κόρη του κι ας ήταν κοιλαράς...<br />Πίσω στο Σιβρισάρι ο πατέρας του Μεχμέτ για να αποφυγει τα χειροτερα, του απαγόρευσε να φευγει από το χωριό και πάντα κυκλοφορούσε με συνοδεία . Ο Μιχαλάκης έβλεπε το φίλο του που έλειωνε μέρα με τη μέρα.. και τρελαινόταν ήθελε να τον βοηθήσει. Ενα βράδυ έπεισε τον πατέρα του Μεχμετ να τους αφήσει τους δυο τους να πιουνε ενα ρακί στον καφενέ. "Θα τον προσέχω εγώ!" υποσχέθηκε ο Μιχαλάκης και ο γερό Εκρέμ τον εμπιστεύτηκε. Όλοι τον ξέραν τον Μιχαλάκη, ντόμπρο παιδί, ο λόγος του συμβόλαιο! Κάθισαν τα δυο φιλαράκια στον καφενέ.. ο Μεχμέτ απαρηγόρητος, "αν πάρει άλλον, στο λέω Μιχάλη θα σκοτωθώ!!" έλεγε ξανάλεγε κι έπινε ρακί σαν να τανε νεράκι. "Τί ΄ναι αυτά που λες ωρέ!" τον μάλωνε ο Μιχάλης.. και το μυαλό του δούλευε.. σκεφτόταν τί να κάνει πώς να βοηθήσει τον φίλο του..<br />Την άλλη μέρα το πρωί, αξημέρωτα πήγε κρυφά και χώθηκε κάτω από το παράθυρο της Φρόσως, μόλις έφυγε ο πατέρας της βρήκε ευκαιρία και χώθηκε στο δωμάτιό της. "Πες μου κόρη μια φορά και ευθύς θα φύγω. Το Μεχμέτ τον θες; τον αγαπάς;" "Τον Μεχμέτ θέλω εγώ! ο πατέρας μου θέλει να με παντρέψει μ' άλλον, δε θα τον αφήσω όμως, θα φαρμακωθώ! καλύτερα στο χώμα παρά νύφη σε κρεβάτι βρώμικο!"<br />αυτό ήθελε να ακούσει ο Μιχάλης, αφού κι η Φρόσω ήθελε τον Μεχμέτ δε θα άφηνε να παντρευτεί άλλον, δε θα επέτρεπε μια τέτοια αδικία. "Δε θα κάνεις τίποτα εσύ, μη φέρεις καμμιά αντίρρηση στον πατέρα σου κι έχε μου εμπιστοσύνη" είπε ο Μιχαλάκης κι έφυγε σαν τον άνεμο από το δωμάτιο της κοπέλας.<br />Τη μέρα που τα Αλάτσατα είχαν στολιστεί κι ετοιμάζονταν να γιορτάσουν το γάμο της Φροσάρας με τον έμπορα την ίδια μέρα στο Σιβρισάρι ο Μεχμέτ αρρωσταίνε από καημό και ο Μιχαλάκης αρμάτωνε το άλογό του.. Το καβαλησε, ζώστηκε τα άρματα και εφυγε σαν αστραπή για τα Αλάτσατα μπούκαρε όπως ήταν αρματωμένος μες την Αγια Τριάδα και άρπαξε τη νύφη την ώρα του μυστηρίου. έτσι ο Μιχαλάκης έκλεψε τη Φροσάρα για λογαριασμό του φίλου του του Μεχμέτ και επειδή κανείς στα Αλάτσατα δεν ήξερε το όνομά του, όταν ρωτούσαν ποιός έκλεψε τη Φροσάρα όλοι λέγαν.. "ένας νέος από το Σιβρισάρι, ο Μιχάλης ο Αρματωλός!!!"<br />Κι έτσι η Φροσάρα κι ο Μεχμέτ έζησαν ζωή χαρισάμενη κι έκαναν πολλά παιδιά κι ο Μιχαλάκης μέσα σε μια στιγμή από Μιχαήλ Σκευοφύλαξ του Γωργίου, έγινε Μιχαήλ Αρματωλός του Γεωργίου.. και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς.. καλύτερα μέσα από τις ιστορίες τους.. </div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-47525126689042113182012-12-17T12:23:00.001+02:002012-12-17T12:25:16.615+02:00Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες.. (Η Διομελένια)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-vtm0O1nyZVw/UM7yj7xTDOI/AAAAAAAAAuM/kzsQmVHuJYc/s1600/christmas-night-magic-house.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-vtm0O1nyZVw/UM7yj7xTDOI/AAAAAAAAAuM/kzsQmVHuJYc/s320/christmas-night-magic-house.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<span style="color: #333333; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 17px;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="color: #333333; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 17px;"><br /></span></span></div>
<div>
<span style="color: #333333; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 17px;">Στο πνεύμα των ημερών σκέφτηκα να μοιράζομαι εδώ μαζί σας όμορφες Χριστουγεννιάτικες ιστορίες που διαβάζουμε τα βράδια με την κόρη μου. Κι αν σας αρέσουν να τις διαβάσετε κι εσείς σε κάποιον που αγαπάτε</span></span></div>
<br />
<b style="color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;"><u></u></b><br />
<div>
<b style="color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;"><u><b style="color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;"><u><br /></u></b></u></b></div>
<b style="color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;"><u>
<div>
<b style="color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;"><u><br /></u></b></div>
Η Διομελένια...</u></b><br />
<br style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Η Νύχτα και το Σκοτάδι ήταν δύο αγαπημένα αδερφάκια. Μόνο που διέφεραν πολύ. Η Νύχτα ήταν χαρούμενη και ξέγνοιαστη ενώ το Σκοτάδι ήταν μελαγχολικό κι απομονωμένο στην έρημη και απόμερη μεριά της πόλης. Γι αυτό, το Σκοτάδι ένιωθε πλήξη, μονοτονία και μοναξιά. Μάταια το καλούσε η αδερφή του η Νύχτα να βγεί από την βαθειά κρυψώνα του, να έρθει στη γιορ</span><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">τινή πλατεία με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και τους Αγιο Βασίληδες και να παίξουνε με τα παιδιά που έτρεχαν τριγύρω χαρούμενα.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Όταν η θεία τους η Μέρα κουραζόταν από τις πολλές και δύσκολες δουλειές των ανθρώπων, ζαλισμένη από τις πολλές κουβέντες και τις φωνές τους, τα πέρα- δώθε στους δρόμους και στα γραφεία, άνοιγε ένα στόμα τεράστιο και χασμουριόταν. Τότε από μέσα ξεπετάγονταν νυχτοπούλια, νυχτερίδες, κουκουβάγιες και ξωτικά της νύχτας.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Ο Μπάρμπα Ήλιος, αποκαμωμένος κι αυτός, μάζευε τις κόρες του τις ηλιαχτίδες κι αφού έριχνε ένα τελευταίο βλέμμα τριγύρω, αν όλα ήταν τακτοποιημένα, έλεγε καληνύχτα στη θεία Μέρα κι έγερνε στο πίσω κρεβάτι των λόφων. Σιγά- σιγά, οι δρόμοι, τα κτίρια και τα μαγαζιά ερήμωναν.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Το χιόνι έπεφτε δίχως διακοπή. Ψυχή δεν υπήρχε πουθενά και μόνο δύο παράξενες σκιές άρχιζαν να σαλεύουν. Η Νύχτα και το Σκοτάδι, τα δύο αγαπημένα αδερφάκια. ''Έλα, πού είσαι; Βγες να παίξουμε'', ψιθύριζε η Νύχτα στο Σκοτάδι καθώς έκανε τσουλήθρα στους παγωμένους δρόμους. Μα τα σκοτάδια δεν φαίνονται, αφού πάντα είναι κρυμμένα σε απόμερα μέρη. Η Νύχτα επέμενε και καλούσε το Σκοτάδι να βγει χορεύοντας και σιγοτραγουδώντας χαρούμενη, μέσα στους γιορτινούς δρόμους, παρέα με τις νιφάδες χορεύτριες του χιονιού που έπεφταν απαλά επάνω στα κράσπεδα των πεζοδρομίων και στα περβάζια των μπαλκονιών. Τα λαμπιόνια από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα αναβόσβηναν μπροστά στα παράθυρα των σπιτιών που ήταν στολισμένα με αγγελάκια και Αγιοβασίληδες. ''Βγες να δεις τι ωραία που είναι όλα'', ξαναείπε η Νύχτα και καθώς παραπάτησε επάνω σε κάτι, πήρε μια τούμπα και ξαπλώθηκε φαρδιά - πλατιά επάνω στο χιόνι. Τότε έγινε διακοπή ρεύματος. Όλα τα φώτα της πόλης έσβησαν, μα κι από τον ουρανό σα να έσβησαν ξαφνικά όλα τα αστέρια.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Η Νύχτα βρήκε το Σκοτάδι και τα δύο αδερφάκια συμφώνησαν τελικά να παίξουν ένα παιχνίδι που έπαιζαν συχνά... τις αστρόμπαλες. Καθώς έψαχνε η Νύχτα στον ουρανό να κατεβάσει μια χούφτα αστέρια, το Σκοτάδι της έδειξε κάτι που λαμπύριζε λίγο πιο πέρα στη μέση του δρόμου.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Η Νύχτα έσκυψε και είδε ότι ήταν ένα μικρό αστέρι που στραφτάλιζε το φως του, σαν ψάρι που ανέπνεε στην ξηρά. ''Πώς βρέθηκες εσύ εδώ''; Είπε η Νύχτα και το πήρε προσεκτικά στην αγκαλιά της. Το μικρό αστέρι πρώτα κοκκίνισε, ύστερα έγινε ροζουλί και στο τέλος πήρε ένα χρώμα μελί! Ήταν τόσο όμορφο και φωτεινό που το Σκοτάδι βγήκε από την κρυψώνα του και χαμογέλασε.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Τότε μισοφωτίστηκε η έρημη κι απόμερη γωνιά της πόλης.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">- Πώς σε λένε αστέρι - αστεράκι;</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">- Διομελένια με λένε, είπε αυτό κι αφού γαλαζοπρασίνισε ξανάγινε μελί!</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">- Και πού μένεις Διομελένια;</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">- Ουρανού και Σελήνης 4, ζαλίστηκα κι έπεσα εδώ, είπε και χρυσαφοκιτρίνισε, πριν γίνει πάλι μελί!</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Το Σκοτάδι είχε πλησιάσει τόσο πολύ το αστέρι που φωτίστηκε κι άλλαζε κι αυτό χρώματα.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">- Θέλω να μείνεις για πάντα εδώ. Να σ'αγαπώ και να με φωτίζεις, είπε το Σκοτάδι.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">- Όχι, θα με ψάχνει η γιαγιά μου η Πούλια, πρέπει να φύγω, είπε κι έσταξε ένα μικρό διαμαντάκι, σαν δάκρυ, στα πόδια της Νύχτας.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Το Σκοτάδι έσκυψε να σηκώσει το διαμαντάκι του αστεριού.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">- Μπορώ τουλάχιστον να κρατήσω το διαμαντάκι σου; ρώτησε, μα το αστέρι είχε εξαφανιστεί.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Στο κατώφλι της γης, η γιαγιά η Πούλια είχε φέξει με το αστροφάναρό της κι αφού είδε τη Διομελένια, την πήρε από την αγκαλιά της Νύχτας και την καρφίτσωσε στο πέτο του ουρανού! Αμέσως άναψαν όλα τα φώτα της πόλης!</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Η γιαγιά η Πούλια κι η Διομελένια γύρισαν πίσω στο σπίτι τους κι όλα στον ουρανό και στη γη ξανάγιναν γιορτινά και χαρούμενα! Με τα λαμπιόνια από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα να αναβοσβήνουν μπροστά στα παράθυρα των σπιτιών!</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Με τον Αϊ Βασίλη που κάθε τόσο πάρκαρε το έλκηθρο του στις σκεπές των σπιτιών για να ρίξει από τις καμινάδες τα δώρα των παιδιών και με τις νιφάδες χορεύτριες που είχαν στήσει τρελό χορό ολόγυρα στους γιορτινούς δρόμους!</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Σκοτάδι κρυμμένο στην έρημη κι απόμερη μεριά της πόλης σταμάτησε να είναι μελαγχολικό και δεν ένοιωθε πια πλήξη, μοναξιά και μονοτονία, αφού έκρυβε μέσα του το διαμαντάκι του αστεριού! Κάθε τόσο έπαιζε με την αδερφή του τη Νύχτα και διασκέδαζαν αλλάζοντας χρώματα, όπως το αστέρι.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Ίσως σε κάθε σκοτάδι να υπάρχει κρυμμένο ένα τέτοιο μικρό διαμαντάκι!</span></div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-64476793419283002042012-11-12T11:55:00.001+02:002012-11-12T12:00:26.955+02:00Πιάσε με<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-99TO0IsrTcg/UKDBWBzMmkI/AAAAAAAAAtY/MCyPWaAFSWg/s1600/holding+hands_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://4.bp.blogspot.com/-99TO0IsrTcg/UKDBWBzMmkI/AAAAAAAAAtY/MCyPWaAFSWg/s320/holding+hands_1.jpg" width="320" /></a></div>
Σήμερα το πρωί ξεκίνησα νωρίς από το σπίτι μου για να πάω να στηθώ στην ουρά ωστε να εγγραφώ κι εγω επισήμως στις λίστες ανέργων της χώρας. Καθώς επέστρεφα σπίτι μου και στο μυαλό μου ειχα την, όχι και τόσο κολακευτική, εικόνα-σκέψη εμενα να ζητιανέυω τα χρήματα που το κράτος κοστολόγησε τη ζωή μου κάθε μήνα, και σκεπτόμενη παράλληλα οτι πρέπει να καταπιώ την αξιοπρέπειά μου σε διάφορους τομείς..<br /> περπατούσα και περπατούσα και περπατούσα.. ώσπου πέρασα κάτω από ένα μικρό μπαλκονάκι ενός υπερυψωμένου ισογείου διαμερίσματος. Αυτά τα μπαλκονάκια που ίσα χωράει μια καρέκλα κι αυτή με τα δυο από τα τέσσερα πόδια της μέσα στο δωμάτιο.<br /> Σε μιά τέτοια καρέκλα καθόταν ένας νεαρός που το πρόσωπό του πρόδιδε ότι μάλλον ήταν ένα απο αυτά τα ιδιαίτερα παιδιά της "οικογένειας του συνδρόμου Down". <br />Μέσα από το διαμέρισμα ακουγόταν η φωνή της Τσαλιγοπούλου να τραγουδάει "Πιάσε μεεε, αν μπορείς έλα και πιάσε μεε" τη συνόδευε με την όμορφη φωνή του κι ο νεαρός του μπαλκονιού" Καθώς πλησίαζα το βλέμμα μου έπεσε πάνω του, χαμογέλασα με την ομορφιά του και την ευτυχία του εκείνη τη στιγμή. Αυτός άπλωσε τα χέρια του από την κουπαστή του προστατευτικού του μπαλκονιου, και μου φωναξε τραγουδώντας "πιάαασε μεεεε, κοπέλαα, πιάσε με, αν μπορείς έλα και πιάσε με!!" μου προέτεινε τα χέρια του και τον έπιασα, στην αρχή το ένα του χέρι, μετά το άλλο.. και χορέψαμε!! Μαζί, εκείνος απο το μπαλκονάκι του κι εγώ στο πεζοδρόμιο..μας έβλεπαν οι γείτονες και ειμαι σίγουρη οτι κατα βάθος με ζήλευαν! όλα έφυγαν μακρυά, και οι σκέψεις και ο ο αεδ και τα προβλήματα.. αυτές οι λίγες στιγμές ήταν αρκετές για να χαμογελάω ακόμη 2 ωρες μετά..<br />
Τελείωσε το τραγούδι, αφήσαμε τα χέρια και ο όμορφος καβαλιέρος μου, μου είπε: "Γεια σου κοπέλα! Ευχαριστω!"<br />
Εγω σε ευχαριστώ όμορφε, εγώ! ειπά κι έφυγα.. καθώς απομακρυνόμουν τον ακουσα που φωναξε "Κοπέλααααα να ξανα-ρθεις.." και λίγα δευτερόλεπτα μετά τη φωνή του να τραγουδάει.. "πιάαασεεε μεεεε, αν μπορείς ελα και πιάσε μεεεε"<br />
<br />
Εγώ ήμουν από τους τυχερούς που τον έπιασαν.. και ακόμη και τωρα που σας γραφω.. σιγοψιθυρίζω.. "πιάσε μεεε"<br />
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/a6SeIYjTLEw" width="420"></iframe></div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-52032966061929841632012-10-16T19:15:00.002+03:002012-10-16T19:44:14.114+03:00Από έρωτα..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-8uOjF4oBaeA/UH1uDcJWHrI/AAAAAAAAAtA/qmgWYn4BV1o/s1600/silver_mask.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="239" src="http://4.bp.blogspot.com/-8uOjF4oBaeA/UH1uDcJWHrI/AAAAAAAAAtA/qmgWYn4BV1o/s320/silver_mask.jpg" width="320" /></a></div>
Ένα πρωί καθώς πήγαινα στη δουλειά μου, ανέβηκε στο λεωφορείο ένας επιβάτης που ήταν φανερό ότι επρόκειτο για άνθρωπο που έκανε χρήση ναρκωτικών. Ηλικία απροσδιόριστη.. άλλωστε, έχουν ηλικία τα φαντάσματα; Όπως ήταν αναμενόμενο τράβηξε πολλά (αν όχι όλα) βλέμματα πάνω του κατά την είσοδό του. Ο ίδιος έψαξε το χώρο με το βλέμμα του και εντόπισε κάποιες άδειες θέσεις, πάει λοιπόν και κάθεται εκεί. Θυμάμαι ακόμη τί φορούσε, καρό καθαρό πουκάμισο κι ένα χακί παντελόνι. Τα ρούχα του περιποιημένα, ο εαυτός του όχι. (Αργότερα υπέθεσα ότι κάποια ηλικιωμένη μανούλα μάλλον φροντίζει να βρίσκει ο γιος της φρεσκοπλυμένα και σιδερωμένα ρούχα)<br />
<br />
Κάθισε λοιπόν σε μια από τις "ανάποδες" θέσεις με αποτέλεσμα να τον έχω συνεχώς, στο οπτικό μου πεδίο. Τον έβλεπα και σκεφτόμουν αν η οικογένεια του είχε αντιληφθεί εγκαίρως το πρόβλημά του και αν ειχαν προσπαθήσει να τον βοηθήσουν, όπως είπα και πριν ήταν περιποιημένα τα ρούχα του, φαινόταν οτι κάποιος φρόντιζε γι αυτά, αρα κάποιος τουλάχιστον τον αγαπούσε. Από τις σκέψεις μου αυτές με έβγαλε μια του κίνηση, η κίνηση που έκανε για να βγάλει από την τσέπη του ένα μικρό διπλωμένο χαρτάκι.. άρχισε να το ξεδιπλώνει, μελάνια σε χρώματα πολλά.. οπως το άνοιγε παρατήρησα ότι ήταν αυτά τα χαρτιά με τους αγώνες του στοιχήματος του οπάπ. "Παμε στοιχημα" έγραφε πάνω. Όσο ξεδίπλωνε είχα ήδη καταλάβει τί γινόταν μπροστά μου. αλλά αρνιόμουν να το πιστέψω.. μέχρι που άνοιξε καλά το χαρτάκι το στερέωσε ανάμεσα στον αντιχειρα και τον μέσο, ενώ με το δείκτη συγκρατούσε τη σκόνη που ήταν "κρυμμένη" για να μην πέσει. Με το άλλο χέρι έβγαλε ένα κομμένο κόκκινο καλαμάκι κι άρχισε εκεί μπροστά σε όλους να "σνιφάρει"! Ό,τι απέμεινε με μια γρήγορη σχετικά κίνηση γεμάτη λαχτάρα, άρχισε να το γλύφει από το χαρτάκι! Ξαναδίπλωσε το χαρτάκι και το έβαλε στην τσέπη του. Οι συνεπιβάτες τον κοιτούσαν, άλλοι κουνουσαν το κεφάλι τους, άλλοι χαζογελούσαν δείχνοντας τον, άλλοι έστρεφαν το κεφάλι τους άλλου, αλλά τα μάτια τους εκεί, καρφωμένα πάνω του! Εγώ σκέφτηκα οτι ήμουν πολύ τυχερή που δεν ήταν μαζί η κόρη μου. Πώς θα απαντούσα στις ερωτήσεις που θα γεννούσε το μυαλουδάκι της; Όμως κανείς δε μίλησε, ούτε κι εγω..<br />
Αμέσως μετά, έβγαλε κι άλλο χαρτάκι "Πάμε στοίχημα" έγραφε κι αυτό, ξεκινά μια παρόμοια διαδικασία μόνο που τώρα η σκόνη που "κοιμόταν" μέσα δεν ήταν τόσο άσπρη όσο η προηγούμενη, ήταν λίγο πιο.. καφέ, πιο "βρώμικο" λευκό. Ανατρίχιασα, δεν ήθελα να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Κι όμως ο τύπος αυτός, έβγαλε κάποια σύνεργα και άρχισε να προετοιμάζεται να "σουτάρει" εκεί μες το λεωφορείο! Πάλι κανείς δε μίλησε ούτε κι εγω.. ήταν άλλωστε η στάση μου έπρεπε να κατέβω.<br />
<br />
Κατέβηκα και καθώς το σκεφτόμουν αυτό το περιστατικό άρχισα να θυμώνω με τον εαυτό μου!! Κατ' αρχήν θύμωσα που το πρόβλημα μου ήταν οτι ο άνθρωπος αυτός έκανε χρήση μέσα στο λεωφορείο και όχι το οτι έκανε χρήση γενικά!! Το <b>πού</b> ήταν αυτό που μας πείραξε; ή ότι υπάρχουν αιτίες που τον έσπρωξαν εκεί κι άνθρωποι-τέρατα που του πουλάνε αυτό το δηλητήριο; Αν αυτός ο άνθρωπος ήταν πατέρας μου, αδελφός μου, γιος μου θα ήθελα οι συνάνθρωποι να τον κοιτάνε και να μην τον βλέπουν; να τον προσπερνάνε και να μην ενοχλούνται για τίποτα παρα μόνο για το ότι τους χάλασε την αισθητική τους πρωί-πρωί;<br />
<br />
Θύμωσα και με τους άλλους, γιατί κανείς δεν βρέθηκε να κάνει κάτι διαφορετικό, όλοι κάναμε την "πάπια"! Κι αφού μας ενοχλούσε, κανείς δεν είχε τα "κότσια" να του κάνει παρατήρηση. Να του δώσει έστω κι έτσι κάποια σημασία. Η αλήθεια είναι οτι τον φοβόμασταν! Ναι! Φοβόμασταν να του μιλήσουμε, την ίδια ώρα που κι εκείνος (και το πιστεύω αυτό) φοβόταν εμάς!<br />
<br />
Αυτές τις σκέψεις μου αργότερα μέσα στη μέρα τις μοιράστηκα με τον "άλλο μου εαυτό", έναν άνθρωπο δικό μου με τον οποίο συζητάω τα πάντα σα να μιλάω στον εαυτό μου, σε εκείνον δε ντρεπόμουν να πώ αυτά που ένοιωσα. Κι όμως ακόμη είχα αυτή την πίκρα του <i>"γιατί δεν μίλησα;"</i><br />
<i><br /></i>
<i><br /></i>
Δυο - τρεις μέρες αργότερα στην ίδια στάση που είχε ανέβει την προηγούμενη φορά, την ίδια ώρα ο ίδιος άνθρωπος μπήκε στο λεωφορείο. Ίδιες κινήσεις, "σκάναρε" το χώρο, βρήκε διαθέσιμη θέση, έκατσε κι έβγαλε απο την τσέπη του το χαρτάκι που έγραφε "πάμε στοίχημα".. Ειχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που "έπαιζε στοιχημα" την ίδια του τη ζωή! Χωρίς να το πολυσκεφτώ, πήγα και κάθισα δίπλα του. Οι συνεπιβάτες σχεδόν κρατούσαν την αναπνοή τους. Κάθισα εκεί δίπλα του κι αυτός συνέχιζε τα όσα έκανε. Έσκυψα προς το μέρος του και τον ρώτησα : "Γιατί ρε φιλαράκο μου; γιατί;" (Η αλήθεια είναι οτι περίμενα να με βρίσει το λιγότερο)<br />
Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε με ένα βλέμμα που δεν μπορώ να το περιγράψω, άδειο και ταυτόχρονα ζωηρό. Παγωμένο και ταυτόχρονα ζεστό και υγρό. Φοβισμένο και αποφασιστικό μαζί.<br />
"Πίνω για να γαμήσω το μυαλό μου!" αυτή ήταν η απάντηση που πήρα.. "να γαμήσω το μυαλό μου" ! <br />
Το μόνο που σκέφτηκα να του πώ εκείνη την ώρα ήταν : "Αν θες να γαμήσεις το μυαλό σου, άσε τις χημείες κι ερωτέψου ρε!" Τότε κάτι σαν χαμόγελο ειρωνικό πήγε να σχηματιστεί στο πρόσωπό του και μου ήρθε η απάντηση κεραυνός! "Από έρωτα την πάτησα κοπελιά! Από έρωτα! έγινα έτσι για ένα μουνί!"<br />
Τον προέτρεψα να με κοιτάξει στα μάτια η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά, δεν ήξερα ούτε τί έκανα ούτε γιατί. "Κοίτα με, κοίτα με στα μάτια!!" του ειπα.. αυτός πολύ δειλά σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε, του είπα αυτό που έβλεπα: "Κάτω από τη μάσκα που το δηλητήριο που ποτίζεις το κορμί και την ψυχή σου, εχει φτιάξει στο πρόσωπό σου, εγώ βλέπω έναν άντρα όμορφο και δυνατό που πολλές κοπέλες θα ΄ήθελαν να έχουν δίπλα τους! Αρκεί.. να βγάλεις τη μάσκα που σου φόρεσε το δηλητήριο, κι αυτή τη μάσκα μόνο εσύ μπορείς να τη βγάλεις και να την πετάξεις μακρυά!"<br />
Στο άκουσμα αυτής μου της φράσης ο άνθρωπος δίπλα μου ΕΛΑΜΨΕ! Τελικά αυτό που χρειαζόταν ήταν ένας άνθρωπος να μιλήσει. Μου είπε κι άλλα πολλά που δε θέλω (νομίζω είναι αδιακρισία) να τα γράψω εδώ. Όμως θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες λεπτομέρειες.<br />
<br />
Ο άνθρωπος αυτός λαχταρούσε να μιλήσει και κάποιος να τον ακούσει ακόμη κι αν έλεγε σαχλαμάρες Να δείξει κάποιος ενδιαφέρον στα όσα τον απασχολούν.<br />
Οι συνεπιβάτες στη ροή της διαδρομής άρχισαν να κοιτάνε εμένα σαν τρελή! (μπορεί και να είμαι)<br />
<br />
Όλοι είχαν αποστροφή στο βλέμμα τους, κανείς δεν καταδέχτηκε να χαμογελάσει ή έστω να κοιτάξει το συνομιλητή μου.<br />
<br />
Μια κυρία όταν κατέβαινα τραβήχτηκε να μην την ακουμπήσω. Μάλλον η ευγένεια λερωνει..<br />
<br />
Ο άνθρωπος αυτός μάλλον οταν κατέβηκα εγω συνέχισε ό,τι ειχε ξεκινήσει να κάνει, όμως έστω και για λίγα λεπτά έπαψε να σκέφτεται την "παραμύθα" του κι αυτό, βοήθησα <b>εγώ</b> να γίνει, κάτι για το οποίο θα καμαρώνω σε όλη μου τη ζωή! (μακάρι να ειχα τον τρόπο και τις γνώσεις να έκανα κάτι παραπάνω από αυτή την ολιγόλεπτη παράταση)<br />
<br />
Όταν έφτασα στη στάση μου του είπα: "Εδώ κατεβαίνω" μου είπε.. "Να 'σαι καλά!" και όταν διέσχιζα τον δρόμο τον είδα που με κοιτούσε απο το παράθυρο του λεωφορείου.<br />
<br />
Είμαι σίγουρη οτι οι συνεπιβάτες μου σιχαίνονταν να κοιτάξουν τον ταλαιπωρημένο ανθρωπο δίπλα μου, αλλά τον κοστουμαρισμένο με το πανάκριβο αυτοκίνητο διακινητή του δηλητηρίου που δηλώνει "επιχειρηματίας" θα ήταν περήφανοι να τον έχουν σε ένα τραπέζι στο σπίτι τους, να κάθεται δίπλα στα παιδιά τους.<br />
<br />
Τελευταία λεπτομέρεια, εύχομαι κάθε μέρα από τότε, ο άνθρωπος αυτός να βρει κουράγιο να (ξανά) ερωτευτεί και να γαμήσει έτσι το μυαλό του, μόνο ο έρωτας μπορεί να τον "σώσει" γιατί ο έρωτας είναι ζωή! Κι αφού αυτός τον έμπλεξε.. τώρα οφείλει να τον ξεμπλέξει!<br />
<br /></div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-45836671047657155702012-10-02T16:06:00.003+03:002012-10-02T16:07:14.696+03:00Βαρέα και ανθυγιεινά <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-OKviosx_mvw/UGrWBmMLRdI/AAAAAAAAAso/HJHaLH0o75o/s1600/crying-man.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="http://3.bp.blogspot.com/-OKviosx_mvw/UGrWBmMLRdI/AAAAAAAAAso/HJHaLH0o75o/s320/crying-man.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Τον τελευταίο καιρό κατακλύζομαι από πολύ έντονα συναισθήματα βιώνοντας έντονες καταστάσεις.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Συγκίνηση, χαρά, θυμός, περηφάνια, λύπη.. όλα μα όλα στο ΜΕΓΙΣΤΟ βαθμό. θα μπορούσα να γράψω για όλα αυτά τα συναισθήματα και τις αιτίες τους και για το καθένα ξεχωριστά, αλλά θα σταθώ σε ένα περιστατικό μόνο, αφενός για να μη γίνω φλύαρη μετά από τόσους μήνες απουσίας από τη μπλογκόσφαιρα και αφετέρου, ακριβώς επειδή είναι όλα τόσο μα τόσο έντονα, τους αξίζει ξεχωριστή αναφορά για το κάθε ένα! </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Γυρίζω σπίτι μου αργά, μετά από μια πολύ δύσκολη ημέρα με πολλά απρόοπτα και δύσκολες καταστάσεις. Καυγάδες, νεύρα, ατυχίες.. (τέλος πάντων μία από αυτές τις ημέρες που ο Μέρφυ εχει νικήσει τον Κοέλλιο κι εσύ εύχεσαι να ξημερώσει η επόμενη όσο πιο σύντομα γίνεται! ) και κάθομαι στον υπολογιστή να τσεκάρω τα μέιλ μου. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Στο σπίτι φιλοξενώ και τους γονείς μου οι οποίοι μόλις νωρίτερα το απόγευμα επέστρεψαν στο σπίτι μετά από πολυήμερη νοσηλεία του πατέρα μου σε νοσοκομείο της πόλης. Πάω να κάτσω λίγο κοντά τους να μάθω τα νέα τους μιλάμε για λίγο και τους αφήνω στο σαλόνι καθώς πάω προς το παιδικό δωμάτιο να κάτσω λίγο και με την κόρη μου πριν κοιμηθεί. Πριν ανοίξω την πόρτα του δωματίου της ακούω έναν θόρυβο από το σαλόνι, έναν γδούπο.. αμέσως πάγωσα.. ήξερα τί είχε συμβεί.. ο πατέρας μου στην προσπάθειά του να σηκωθεί από τον καναπέ και να καθίσει στο "καροτσάκι" του ώστε να πάει στο δωμάτιο του για να κοιμηθεί.. δεν άντεξαν τα πόδια του και είχε πέσει κάτω .. στο πάτωμα! Τρέχω κοντά του να τον βοηθήσω.. οι μύες του όμως δεν έχουν πιά καμία δύναμη και πρέπει να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει με ποιό τρόπο εγώ και η μητέρα μου θα βοηθήσουμε τον αδύναμο μεν, υπέρβαρο δε πατέρα μου να σηκωθεί. Είναι πολύ δύσκολο να το καταφέρουμε και οι πρώτες προσπάθειες δεν απέδωσαν. Γύρισα προς τον καναπέ, να πάρω τα μαξιλάρια του και να τα τοποθετήσω διαδοχικά το ένα μετά το άλλο κάτω απο το σώμα του πατέρα μου ετσι ώστε σταδιακά να αυξηθεί η απόσταση του απο το έδαφος και να βοηθηθεί κι εκείνος στην προσπάθειά του/μας να σηκωθεί και να κάτσει σε μια καρέκλα, μέσα στα κλάσματα δευτερολέπτου που μεσολάβησαν ειδα τον άλλοτε "γίγαντα" πατέρα μου να κείτεται στο πάτωμα και να κλαίει σα μωρό.. ψιθυρίζοντας "σακατεύτηκα τελείως, αχρηστεύτηκα!" Μόλις τον ειδα έτσι αυτόματα στο κεφάλι μου έγινε ενα απίστευτο flash back... γύρισα πίσω, τότε που ο πατέρας μου έφευγε ξημερώματα για να γυρίσει νύχτα, δουλεύοντας πάντα πολύ σκληρά, δουλειές χειρονακτικές κυρίως, τον είδα να σηκώνει δέματα ξύλων "σουηδικών" και να τα φορτώνει στο φορτηγό σα να ήταν πούπουλα. Γύρισα πίσω τότε που του έλεγαν οι φίλοι του "σκληρή δουλειά κάνεις Μιχάλη μου.." και συμπλήρωναν πριν απαντησει ο ίδιος "δεν πειράζει όμως, σου κολλάνε βαρέα, όταν έρθει η ώρα θα πάρεις καλή σύνταξη"..</div>
Και η μάνα μου του έλεγε "Πρόσεχε λίγο βρε Μιχάλη μου, μη κουράζεσαι τόσο πολύ.. " κι εκείνος της απαντούσε.. "μη φοβάσαι γυναίκα, αντέχω.. και μου βάζουνε βαρέα, θα πάρουμε σύνταξη καλή.. και στα γεράματά μας, θα έχουμε παντρέψει τις κόρες μας και θα σε έχω βασίλισσα.. όπου θες θα σε πηγαίνω".. αυτό παντα ήταν η παρηγοριά τους.. "δουλεύω τώρα σαν το σκυλί αλλά όταν έρθει η ώρα θα αποζημιωθώ.. 14.000 βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα μάζεψα Περσούλα μου, θα πάρουμε σύνταξη καλή.. Βασίλισσα, θα σ' έχω!" Τώρα στα 63 χρόνια του και αφού εχει σκοτώσει τον οργανισμό του κουβαλώντας από τα 15 του ξύλα, τροπικά, σουηδικά και μελαμίνες χωρίς παράπονο ποτέ και όταν λύγιζε πάντα έλεγε "μου κολλάνε βαρέα, θα πάρω σύνταξη καλή" .. τώρα, μετά από τόσο κόπο γι αυτά τα γαμημένα "βαρέα" είναι εδώ μπροστά μου, στο πάτωμα του σπιτιού μου, ανύμπορος να σηκωθεί και κλαίει.. κλαίει σα μωρό.. ποιός; ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ! αυτός που δέσποζε πάντα και παντού και λόγω όγκου (πανύψηλος και παχύς) αλλά και λόγω ιδιοσυγκρασίας και ταυτότητας (και γι αυτό ίσως να χάλασαν κάπως οι σχέσεις μας όσο μεγάλωνα . του μοιάζω λένε) αυτός ο Μιχάλης που θαύμαζαν όλοι για τη δυναμη του.. αυτός.. αυτός με κοιτάει τωρα στα μάτια και με παρακαλάει να βρω τρόπο να τον βοηθήσω γιατί πονάει.. με παρακαλάει βουβά.. κι εγω πρέπει τωρα να πάρω τη θέση του και να γίνω εγώ ο γίγαντας που θα φροντίσω για όλους. που θα σκεφτω ψυχραιμα και αποφασιστικά, εγω θα πρέπει να γίνω ο γίγαντας που θα βρει τη λύση που θα τον βοηθήσει και κυρίως πρεπει να γίνω ο γίγαντα που θα κρύψει τα δάκρυα από τα μάτια μου και θα βγάλει τον κόμπο απο το λαιμό, να μη τα δει ο γίγαντας που έχω μπροστά στα πόδια μου... Κι έγινα.. όσο δύσκολο κι αν ήταν.. γιγαντωθηκα εγω για να μη "συρρικνωθεί" κι άλλο ο πατέρας μου. Πάτησα στα πόδια μου γερά, πήρα το αυστηρό μου και ειπα με αυτοπεποίθηση "δωσε μου τα χέρια σου, βάλε κόντρα στα ποδια μου, μή φοβάσαι δεν πονάω, και μόλις σου πώ βάλε λίγη δύναμη.. εχε μου εμπιστοσύνη, θα τα καταφέρουμε μπαμπάκα!"<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
και "με το τρία" τον τράβηξα.. κι έβγαλα μια κραυγή.. μια κραυγή γίγαντα.. την κραυγή που βγάζουν οι γίγαντες όταν πονάει το σώμα και η ψυχή τους.. και έβαλα κι άλλη κόντρα στα πόδια μου.. και φώναξα "λίγο ακόμη ρε μπαμπάκα, λίγο ακόμη μη τα παρατάς.. ΤΩΡΑ πάμε σφίξε κοιλιακούς πάμε σου λέω!" και τα καταφέραμε! Ο γίγαντας Μιχάλης ήταν πια πάνω στον καναπέ, λαχανιασμένος και γελαστός, εγώ ειχα γίνει πάλι μικρή στα λογικά μου μεγέθη.. έσυρα κοντά του την πολυθρονίτσα του, έβαλα το φρένο, του λέω: "Ελά τώρα μπορείς και μόνος σου!" μου ειπε "δωσε μου το χέρι σου να βάλω κόντρα" του το έδωσα.. τώρα ο Γίγαντας ήταν στο θρόνο του.. στον θρόνο που ποτέ δεν φαντάστηκε οτι θα είχε όταν έλεγε στη μανα μου "θα σε κάνω βασίλισσα".. Πότε δεν υποψιάστηκε οτι σκοτώνοντας τον εαυτό του για τα "βαρέα" η σύνταξη η καλή που του υπόσχονταν θα ήταν σκάρτα 500€ όταν το μηνιαίο κόστος θεραπείας του θα ξεπερνάει τα 800€..</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Κι εγω βλέποντας τον σε αυτό το θρόνο θύμωσα. Θύμωσα γιατί τον στερήθηκα πολύ, δεν τον ειχα διπλα μου όταν τον χρειαζόμουν γιατί πάλευε για τα "βαρέα, θα έπαιρνε σύνταξη καλή, και με τη μανα μου στα γεράματα θα πέρναγαν βασιλικά.. άξιζε τον κόπο.. έλεγαν!" </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Πιο πολύ θύμωσα όμως γιατι με είδα έμενα εκεί στη θέση του.. σε έναν παρόμοιο ίσως "θρονο" χρόνια μετά.. και την κόρη μου απέναντι μου.. να σκέφτεται. "Θυμωσα.. γιατί όταν τη χρειαζόμουν εκείνη δούλευε 12ωρα και δεν της "κόλαγαν" ουτε κάν βαρέα. χαζή μαμα.." </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<br /></div>
ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-70036948412674100132012-04-21T03:20:00.001+03:002012-04-21T03:34:32.887+03:00M' αγαπάς μωρε;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είναι ωραίο να σου λένε "Σ' αγαπώ"! Ακόμη πιο ωραίο να νιώθεις ότι πράγματι σε αγαπά αυτός που στο λέει.. και δεν το λέει έτσι για να το πει... αλλά ας μη το βαρύνω τώρα. Όλοι μας λοιπόν θέλουμε να το ακούμε και όταν δεν μας το λένε ρωτάμε για να μας απαντήσουν και να το ακούσουμε. Μερικές φορές κι εμείς που τόσο μας αρέσει να το ακούμε.. "ξεχνάμε" να το πούμε κι εμείς με τη σειρά μας εκεί που πρέπει. και τότε μας ρωτάν εμάς. "Μ' αγαπάς;" και απαντάμε εμείς "ναι!" ή "πολύ" ή "φυσικά και σ'αγαπώ" άλλοτε το εννοούμε, άλλοτε όχι και 100%, και κάποιες άλλες φορές το λέμε ή και το ακούμε αυτό το πολυπόθητο "Σ'αγαπώ" μόνο από συνήθεια ή και από υποχρέωση (μάλιστα, μάλιστα από υποχρεωση!) αλλά πάλι θα το σοβαρέψω και δε θέλω, τουλάχιστον όχι απόψε, ίσως μια άλλη ανάρτηση να αφιερωθεί στο "σ'αγαπώ της υποχρέωσης".<br />
<br />
<div>
Σήμερα λοιπόν.. γυρίζω από τη δουλειά και στον καθρέφτη του ασανσέρ της πολυκατοικίας με κοιτούσα και δε με γνώριζα.. πόσο γερασμένη, άσχημη, κουρασμένη και "σπασμένη" μου φάνηκε η κυρία της αντανάκλασης που γύρισα πίσω μου να δω αν είχε μπει και κανείς άλλος μαζί μου στο ασανσέρ χωρίς να το καταλάβω, δεν ήθελα να πιστέψω ότι ΕΓΩ ήμουν αυτό το.. πράγμα που έβλεπα! Γύρισα το βλέμμα μου αλλού να μη τη βλέπω αυτήν εκεί την ταλαίπωρη. Καθώς εστίασα λοιπόν στις γρατζουνιές του τοίχου του φρεατίου που "κατέβαιναν" καθώς περνούσαν οι όροφοι ακούω από πίσω μου ένα "ψιιιιτ"!! Γυρίζω.. δεν βλέπω κανέναν και τίποτα! Με την άκρη του ματιού μου βλέπω αυτή την ασχημούλα της αντανάκλασης να μου γνέφει. <br />
-Ψιιτ, εσένα μιλάω καλέ!</div>
<div>
-Εμενα;;;; τί θέλετε;<br />
-Άσε τον πληθυντικό και τις τυπικούρες! Πες μου μ' αγαπάς;;; </div>
<div>
-Ορίστε; </div>
<div>
-Μ' αγαπάς;<br />
-ΕΕΕ.. ποιά εισαι;<br />
-εσύ είμαι, πες μου τώρα.. μ' αγαπάς;<br />
-τι εννοείς.. βέβαια και .. νομίζω δηλαδή πώς..<br />
-Μ' αγαπάς μωρέ;; ή δε μ' αγαπάς;<br />
-ε, όχι! Δε σ'αγαπάω! Γιατί να σε αγαπάω; σε ξέρω; με νοιάζεσαι; σε νοιάζομαι; με προσέχεις; Πώς να σε αγαπώ αν δεν ισχύουν όλα αυτά; </div>
<div>
-Εγώ σε αγαπάω! Σε νοιάζομαι, σε φροντίζω.. σε προστατεύω, γερνάω εγώ για να μένεις φρέσκια εσύ! Κλαίω εγώ για να γελάς εσύ, πονάω εγώ για να χαίρεσαι εσύ.<br />
-Μα πώς.. <br />
-M' αγαπάς μωρέ;<br />
<br />
Στο σημείο αυτό λοιπόν έφτασα και στον όροφό μου βγήκα βιαστικά χωρίς να κοιτάξω πίσω μου και μπήκα γρήγορα στο διαμέρισμα. Πέταξα την τσάντα μου στον καναπέ και σωριάστηκα και 'γω δίπλα της. "Πολύ κουράστηκα σήμερα, τα 'χω παίξει τελείως, παραισθήσεις!" σκέφτηκα και με πήρε ο ύπνος καθώς έφερνα στο μυαλό μου την εικόνα της ταλαιπωρημένης κυριούλας του ασανσέρ.. έκλεισα τα μάτια μου και την είδα πάλι μπροστά μου.. αυτή τη φορά τα μάτια της πίσω από τους μαύρους κύκλους μου φάνηκαν κάπως πιο λαμπερά ή μήπως υγρά;.. πάντως διαφορετικά.<br />
Μου είπε με σιγανή φωνή: "φταις! εσύ φταις.. εσύ που δε μ' αγαπάς, δε μ' αγαπάς όσο μου πρέπει, με αδικείς και με κουράζεις. Όσο δε μ' αγαπάς εσύ, τόσο σε αγαπώ εγώ όμως.. και θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς! Σκέψου και πές μου τελικά.. μ' αγαπάς μωρέ ή δε μ' αγαπάς;" και η φωνής της άλλαζε και γινόταν πιο λεπτή και πιο χαρούμενη μεχρι που έγινε ίδια με τη φωνή της κόρης μου, άνοιξα τα ματια μου, ειδα την ομορφη κορη μου να είναι χαμογελαστή πανω απο το κεφάλι και τραγουδούσε χαρούμενα το τραγούδι που ακουγόταν απο τον υπολογιστή ...</div>
</div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/8EQUWdo465c" width="420"></iframe><br />
<br />
"Μ' αγαπάς μωρέεεε; ή δε μ' αγαπάς!.. πές μου αν το θελεις τωρα...." <br /><br /><br />
Δε μπορω να μην αναφερω εδω οτι το συγκεκριμενο τραγουδι το επιστρατεύουμε με έναν πολύ αγαπημενο μου φίλο καθε φορα που θέλουμε να φτιάξουμε ο ένας το κέφι του άλλου.<br />
Η μικρή μου δε, το βρίσκει πολύ ωραίο και ρυθμικό, "σαν παιδικό τραγουδάκι" όπως λέει η ίδια :)<br />
<br />
<br /></div>ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-35020792349709793892012-03-09T19:09:00.001+02:002012-04-19T12:13:36.812+03:00Άτιτλο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 16px; text-align: -webkit-auto;">Σήμερα το απόγευμα λίγο πριν τις 15:00 βρέθηκα για άλλη μια φορά αντιμέτωπη με την καθημερινή εικόνα του κέντρου της Αθήνας. Κόσμος να τρέχει να προλάβει τα φανάρια, άλλοι να περιμένουν το λεωφορείο που θα τους παει σπίτι τους και δίπλα τους ΑΚΡΙΒΩΣ κάποιοι άλλοι πουλάνε και άλλοι αγοράζουν ΘΑΝΑΤΟ! Κυριολεκτικά.. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και φύλου βρίσκονται καθισμένοι σε ένα πεζούλι και τρυπάνε το κορμί τους αφήνοντας το δηλητήριο να μπει στις φλέβες τους κατασπαράζοντας το μυαλό, το κορμί και τέλος την ίδια τους τη ζωή. Εικονα πλέον καθημερινή και επι 24ωρου βάσεως σρο κέντρο της πόλης, ακόμη και σε μερη παραδοσιακά πολυσύχναστα που μεχρι πρότινως κανεις δε θα φανταζοταν οτι θα εβλεπε αυτες τις εικόνες και μάλιστα μερα-μεσημερι.. Παρακάτω επισυνάπτω 2 φωτογραφίες κακοτραβηγμενες απο κινητό, αλλα δεν θα μπορουσε να ήταν αλλιώς αφενός γιατι αν "στηθεις" να βγαλεις φωτογραφία και σε παρει χαμπαρι ο πρεζεμπορας θα ψαχνουν οι δικοί σου φωτογραφία γα τις αφίσσες "missing person" και αφετερου διοτι δεν θελω και δεν πρέπει να φαινονται τα πρόσωπα των ανθρωπων αυτών.. οι οποίοι ειναι ευάλωτοι και φυσικά εχουν οικογενεια..<br />
Σημερα ειδα με τα ματια μου να γινονται μαθηματα "τρυπηματος" σε προφανως νέους, άμαθους χρήστες! Είδα κύριο κουστουμαρισμένο, καλοβαλμένο, με τον χαρτοφύλακα στο χερι, να μπαινει στο παρκάκι πίσω απο τη βιβλιοθηκη να καθεται στο πεζουλι, να σηκωνει το μανικι να τρυπιεται και λίγη ώρα μετα να φευγει, ποιος ξερει, ίσως για να γυρισει στο γραφειο του...<br />
Ειδα βαποράκι σαν άλλος πλανόδιος πωλητης να περιφερεται με μια συριγγα στο χέρι διαφημίζοντας έτσι την πραμματεια του κοιταζοντας τους περαστικούς στα ματια με νόημα! Ολοι πια ειναι υποψηφιοι πελάτες! Τις προάλλες ειδε με μεγαλη στενοχωρια στην πλάκα ενα παιδακι ήταν δεν ήταν 15 χρονων να σηκώνει το μανίκι και να καρφωνει τη συριγγα οσο οι συνομήλικοι φίλοι του "κραταγαν" τσιλιες!<br />
Σημερα παλι μπήκα στον πειρασμο να κανω αισθητη την παρουσία μου να δω αν θα αντιδρασει καποιος και πώς; Ειδα εναν ανδρα που ειχε σηκώσει το παντελόνι του και προσπαθουσε να βρει φλέβα στη γάμπα του. Τον κοιταξα επίμονα κρατωντας καποια αποσταση, αυτος δε μου εδωσε καμμια απολύτως σημασία, παρόλο που με ειδε και συναντηθηκαν για αρκετη ωρα τα βλεματα μας.. ομως ο "πλανόδιος" που ανεφερα πιο πανω κι άλλος ενας προφανώς "τσιλιαδόρος" με πλησίασαν αποφασιστηκά κάνοντας μου ενα νευμα με το κεφαλι.. προσποιήθηκα οτι μιλάω στο κινητο και χαιρετησα με αφελεια.. Αυτη την κινηση βεβαια δεν θα τομλούσα ουτε να τη σκεφτω στην απέναντι πλευρα του πεζοδρομίου προς το πνευματικό κέντρο και τη Νομική.. εκεί δεν σηκώνουν τετοια! Μπορεις να περνας και να ξαναπερνας όσες φορες θέλεις αρκεί ομως να μη σηκώσεις το βλέμμα σου στα πρόσωπα τους! Οχι τοσο των χρηστών.. όσο των τυπων που εκεί εχουν στησει τη μπίζνα τους! Βλέποντας και πολλά ανήλικα παιδιά εκεί.. απευθυνθηκα σε έναν απο τους ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΥΣ αστυνομικούς των ΥΜΕΤ που βρισκονται κατα μηκος της οδου καθόλη τη διαρκεια του 24 ωρου, λέγοντας του. Δεν τους βλεπετε; εκεί ειναι, χωρις να κρυβονται και πουλάν ναρκωτικά σε ΠΑΙΔΙΑ! Δεν θα κανετε κατι; ειδοποιείστε οποιον αρμόδιο, ειναι επικίνδυνοι και το ξερετε καλύτερα απο εμενα!</span><span style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 16px; text-align: -webkit-auto;"> η απάντηση που πήρα ήταν: "</span><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 14px;">εχεις κανεναν δικο σου εδω; αν οχι, τοτε μην ανακατευσαι!!"<br />
"Ανακατεύομαι για να μην έχω ποτέ καποιον δικό μου εδώ, και κανείς αλλος να μη χρειαστει να ψαξει καποιον δικό του αναμεσα σε σκισμενα ρουχα και βρωμικες συριγγες"Αυτο ήθελα να απαντησω στο νεαρό "μπατσακο" ομως κότεψα! φοβούμενη "μην μπλεξω" και 'ίσως κατα βαθος "ανακουφισμενη" οτι την καλή μου πραξη την έκανα.. κι εγω η βολεμενη του καναπε μου.. που ειδα τους ανθρωπους αυτους σαν ντοκυμαντερ,κι εζησα κι εγω λίγο την εξαψη της αδρεναλίνης παραμυθιάζοντας τον εαυτο μου οτι έκανα κατι σοβαρό.. οτι προσπαθησα να αλλαξω τον κόσμο! Εγω εκανα το χρεος μου, ας παω τωρα σπίτι μου να φαω μήν κρυώσει και το φαγητό.. Τετοια ειμαι κι εγω.. μη νομίζεις..<br />
</span></span><br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-R8x-TxRllyw/T1o3xzBQdBI/AAAAAAAAAq4/ltdN8EgIz20/s1600/IMG_20120309_144921.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-R8x-TxRllyw/T1o3xzBQdBI/AAAAAAAAAq4/ltdN8EgIz20/s320/IMG_20120309_144921.jpg" width="240" /></span></a></div><span style="font-size: large;"> Αλλοι πιο έμπειροι κι αποφασισμενοι, άλλοι λίγο πιο διστακτικοί.. όμως όλοι τελικά εκαναν την ίδια κίνηση...</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-ZKYhWSL5lyo/T1o38oVl3AI/AAAAAAAAArA/h3HKY4ZhK3g/s1600/IMG_20120309_145209.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-ZKYhWSL5lyo/T1o38oVl3AI/AAAAAAAAArA/h3HKY4ZhK3g/s320/IMG_20120309_145209.jpg" width="240" /></span></a></div></div></div><span style="font-size: large;">Κι αν τα χερια εχουν κουραστει και προσπαθουν να φυλάξουν τον οργανισμό "κρυβοντας" τις φλέβες.. η εξαρτηση δείχνει άλλον δρόμο.. φωνάζει "ε! ψιτ! εχεις και στο πόδι φλέβες" </span></div>ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-41537744524898330482011-11-20T23:59:00.000+02:002011-11-20T23:59:03.784+02:00Σχοινοβάτης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-WcKaswBiTkU/Tsl4E7rNWGI/AAAAAAAAApg/BlurRjIvv28/s1600/rope-walker.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-WcKaswBiTkU/Tsl4E7rNWGI/AAAAAAAAApg/BlurRjIvv28/s320/rope-walker.jpg" width="263" /></a></div><br />
</div>Σήμερα θα σας πω για 'μενα ένα μικρό μυστικό.<br />
Εγώ γεννήθηκα μέσα σε μια τέντα, πάνω σε ένα σχοινί. Είμαι εκ γεννετής σχοινοβάτης! </div><br />
Ο σχοινοβάτης περπατά πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Αυτό δεν ειναι κάτι ευκολο. Κάθε άλλο!! Είναι δύσκολο πολύ! Όταν είναι τα φωτα αναμμένα και τα καθίσματα γεμάτο κόσμο, είναι λίγο πιο εύκολο φυσικά, παιρνεις κουραγιο απο το χειροκρότημα τους, σου δίνει ρυθμό και η μουσική. Καμμιά φορα μου έδινε κάποιος κι ένα κοντάρι να με βοηθά λεει να βρω ισορροπία. Εκεί να δεις τί γίνεται. Ερχονται και κάθονται δεξιά κι αριστερά στις άκρες του κονταριού τα πρέπι και τα θέλω. Ποτε βαραίνει το ένα πότε το άλλο άκρο αλλα σε καθε περίπτωση η κατασταση αυτη σε τραβαει κατω. Δε σε αφηνει να σταθεις και να ισορροπήσεις στο σχοινί. Αλλοτε αντι των πρεπει και των θέλω ερχονται και βαραίνουν το κονταρι το παρελθόν και το παρόν. Επιστρατευεις το μέλλον να ερθει να κατσει στη μεση να σε ισορροπήσει και τα κάνεις χειρότερα. Τοτε ειναι που η πείρα μου (ειπαμε εγω ειμαι εκ γεννετης σχοινοβατης, αυτα τα παιζω στα δαχτυλα) με εχει μαθει να πεταω το κονταρι και να ισορροπώ χωρίς τη βοήθεια του. Ακόμη πιο δύσκολο φυσικά αλλα λιγότερο επικίνδυνο πιστεψε με. Όπως είπα πριν οταν εχει κοινό η δουλεια του σχοινοβατη ειναι πιο εύκολη, έστω και λογω ματαιοδοξίας. Όταν σβηνουν τα φωτα, και φευγει το κοινό και ο σχοινοβατης μενει μόνος πανω στο σχοινι, να παλεύει με τον αέρα, το κρύο, τη μοναξία, το σκοτάδι, την κούραση, την πείνα.. και δεν εχει κανεναν εκεί να τον χειροκροτησει, να τον ενθαρυνει, να του παρασταθεί, να του πει μια καλη κουβεντα, ένα μπραβο! Εκείνες οι ώρες της μοναξίας ειναι που κάνουν τη διαφορα μεταξύ σχοινοβατη και εκ γεννετης σχοινοβατη. <br />
Όμως το κοινό καμμιά φορά δεν ειναι ευκολο και "βολικό" Ο,τι και να κανει ο σχοινοβατης δεν τους αρκεί για να ειναι ικανοποιημενοι. Δεν ειναι αρκετο να τον βλεπουν να ισορροπεί. Καθονται απο κατω με το κεφαλι τους στραμμενο ψηλά και του φωνάζουν "πιο γρηγορα" "πιο δυνατα" "πιο πολύ" "κλεισε τα ματια" "κανε μια φιγούρα".. "κανε μια φιγούρα"!<br />
Ο σχοινοβατης εχει και μια άλλη δυσκολη δουλεια να φερει εις πέρας. Πρεπει να χαμογελα! Να φαινεται ότι διασκεδαζει. Όσο κι αν πονά, αν φοβαται, αν κρυώνει αυτο δεν πρεπει να φανει!! Πρεπει να κοιταζει το κοινό και να χαμογελαει! Κι εκείνοι αποκατω να φωναζουν: "Μπραβο, μπραβο!!! κάνε μια στροφή.. κάνε μια φιγούρα!.... κάνε μια φιγούρα.." Και όταν τρεμουν τα πόδια του στο σχοινι, και όταν το πέλμα του ματωνει, εκείνος πρέπει να χαμογελά, να δειχνει χαρούμενος, και να τους διασκεδαζει. Και όταν όλοι φευγουν κι εκείνος μενει πάνω στο σχοινί τα πόδια του τρεμουν από κούραση, από φόβο, από το κρύο.. εκείνος πάλι πρεπει να προσπαθει κι ας του φευγει και κανα δάκρυ.. και κλαιγοντας εκείνος χαμογελά μονο και μόνο για να μην ξεχασει πώς να το κάνει, όταν το κοινο θα ξαναρθει να μην τους απογοητεύσει...<br />
<br />
Είναι φορές που ο αέρας τον ραπίζει δυνατά μεσα στο σκοτάδι, κι εκείνος πάντα ακούει μια φωνή να τον προσταζει: "κι άλλο, κι άλλο πιό γρήγορα, πιο δυνατά, πιο πολύ.. κάνε μια φιγουρα.. κάνε μια φιγουρα!" κι εκείνος παλεύει να σταθεί να μην πέσει απο το σκοινί και χασει τη δουλειά του! Για τον σχοινοβατη, ετσι του εχουν πει, αν τελειωσει η παρασταση θα γκρεμιστεί ο κόσμος! <br />
<br />
Κι εκείνος μενει πάνω στο σχοινι που όλο και ψηλώνει και όσο πιο ψηλά τόσο πιο δυνατές ανεμου ριπές χτυπανε το κορμί του. όσο πιο ψηλά τόσο πιο πολλοί προστιθενται στο κοινό και ολο και πιο απαιτητικοί γίνονται απεναντι του. Πιο δυνατά, πιο πολύ.. πιο γρηγορα, κανε μια φιγούρα.. κανε μια φιγούρα. Κι εκείνος όλο και τρεμει πιο πολύ και όλο και φοβαται.. και όλο προσπαθει.. και παντα χαμογελάει.. κι ας ματωσαν τα πέλματα, κι ας παγωσε η καρδιά του.. κάνει μια φιγούρα, το κοινο πρέπει να χαρει, να φυγει ευχαριστημενο κι ακόμη κι αν εκείνος φωναξει "μια στιγμή! δωστε μου μια στιγμη ματωνουν τα πέλματα μου, δωστε μια στιγμή.. φοβαμαι να πάρω μιαν ανασα" οι φωνες των θεατων ειναι πιο δυνατες και παντα καλύπτουν τη δική του "πιο δυνατα, πιο πολύ πιο γρηγορα.. κανε μια φιγούρα.. κανε μια φιγούρα!!" <br />
Τοτε σφιγγει τα δοντια πιο πολύ και την κάνει τη φιγούρα.. πιο δύσκολη, πιο δυνατη, πιο εντυπωσιακή και καμμια φορα σκέφτεται πως ισως πρέπει να ροκανίσει το σχοινί, ετσι ωστε σε ενα βημα δυνατο σπάσει, να πέσει κατω να τσακιστεί και η παρασταση να τελειωσει. Δεν το κάνει όμως ποτε και ξερεις γιατι; για δυο, τέσσερα, άντε έξι ματια στο κοινό που τον κοιτανε σιωπηλά, χωρίς να του φωναζουν, για εκείνα τα ζευγαρια ματια στο κοινό που αν εκείνος δεν τα δει δεν θα μπορει να κανει ουτε βημα! Για εκείνα τα ματια που δεν του ζητανε τη φιγούρα, που τον βλεπουν και τον κοιτούν! Αυτα τα ζευγαρια ματια που καμμια φορα ριχνουν και μια ματια στο σχοινι να σιγουρευτουν οτι δεν ειναι φθαρμενο.<br />
<br />
Και ο σχοινοβατης συνεχιζει.. οσο κι αν πονά, όσο κι αν κρυώνει.. ακόμη και όταν φοβαται.. <br />
<br />
Κι εγω ο εκ γεννετης χοινοβατης για το δικο μου το κοινο φθανω στην άκρη του σχοινιού για να ψαξω τα "δικα" μου ζευγαρια ματια αυτα που για χαρη τους δεν θα ροκανισω το σχοινι και η παρασταση θα συνεχίσει.. </div>ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6518983727042378403.post-42918219285357938342011-11-05T01:06:00.000+02:002011-11-05T01:06:53.465+02:00Αγκαλιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-Fo7H19TSIqo/TrRv9CzIXjI/AAAAAAAAApQ/WIgr5AlsYRQ/s1600/%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-Fo7H19TSIqo/TrRv9CzIXjI/AAAAAAAAApQ/WIgr5AlsYRQ/s320/%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B1.JPG" width="194" /></a></div>Όπως όλοι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο έχω κι εγώ τα άγχη μου. Κάτι τα οικονομικά, κάτι το άγχος στη δουλειά, λίγο η αβεβαιότητα, λίγο το σπίτι και η φροντίδα του παιδιού. Λίγο οι τύψεις που λείπω πολλές ώρες λόγω δουλειάς.. έχω φτάσει στο σημείο "κλαταρίσματος". Χρόνος για εμένα δεν υπάρχει πλέον.. χρόνος για να δω φίλους μου ούτε με το κιάλι! Στενοχώριες, ευθύνες.. και μερικές παραπάνω ευθύνες έτσι για να μην ξεχνιόμαστε! Μέσα σε όλα πρέπει και θέλω να είμαι σύντροφος, να φροντίζω τον σύζυγό μου, να τον καθησυχάζω, να απαλύνω τα δικά του άγχη, να τον στηρίζω να τον ακούω, να τον κάνω να νιώθει δυνατός, ασφαλής, ευτυχισμένος. Πρέπει και θέλω να είμαι μητέρα. Να ακούω το παιδί μου, να παίζω μαζί της, να τη φροντίζω, να την κάνω να νιώθει ασφάλεια. Να παρακολουθώ την πρόοδό της, να την κάνω ευτυχισμένη. Να της δίνω παραδείγματα. Να τις μεταδίδω αξίες, να είμαι δίπλα της.<br />
<div>Ισως και λόγω χαρακτήρα δεν θελω να με βλεπουν οσοι αγαπω να λυγίζω. Νιώθω χρέος μου να παρέχω ασφάλεια και δύναμη στην οικογένειά μου, από όπου κι αν χρειάζεται να την αντλώ εγώ για να τους την δώσω. Κάνοντας λοιπόν όλα αυτά, έρχονται στιγμές που εξαντλούμαι που "αδειάζω" που απογοητεύομαι.. είναι φορές που φοβάμαι. τρομοκρατούμαι και τότε είναι που χρειάζομαι μια αγκαλιά να μου δώσει κι εμένα αισθηση ασφάλειας, να μου δώσει δύναμη, κουράγιο και αγάπη. Τότε έρχεται ο Τάσος, ο οποίος δείχνει κατανόηση στα ξεσπάσματα μου , αλλά κυρίως με αγαπάει, με αγαπά πολύ. Τη μισή μας ζωή την έχουμε περάσει μαζί..17 χρόνια, νεανικός έρωτας, που πέρασε τις μπόρες του αλλά νίκησε όπως δείχνει η ιστορία τα εμπόδια που βρέθηκαν μπροστά του. Αυτός ο Τάσος λοιπόν, ο φίλος μου, ο σύντροφός μου, ο άνθρωπός μου είναι που στη δύσκολη στιγμή έρχεται, ανοίγει τα χέρια του και με βάζει μες την αγκαλιά του, με χαϊδεύει τρυφερά, φιλάει τα μαλλιά μου και μου λέει: "Μη στενοχωριέσαι κούκλα μου, εγώ ειμαι εδώ". Αυτό μου αρκεί, αυτό θέλω να ξέρω, ότι είναι εκεί δίπλα μου, ότι δεν είμαι μόνη μου, ότι όταν πισωπατώ είναι κάποιος εκεί να με συγκρατήσει.<br />
Τον Τάσο όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε μαζί, εχουν έρθει φορές που τον έχω πληγώσει πολύ! Τόσο που αν ήμουν στη θέση του ίσως και να είχα φύγει. Εγώ δεν είμαι τόσο δυνατή όσο εκείνος! Μέσα απο την αγάπη του γίνομαι κι εγώ δυνατή! για μένα, για εκείνον για την κορούλα μας...<br />
Δύναμη μου δίνει αυτή η αγκαλιά.. αυτή που χώνομαι μέσα της κι αφήνω να βγουν τα δάκρυα μου, καυτά. Αυτή η αγκαλιά που με κρατάει τόσο κοντά του ώστε οι χτύποι της καρδιάς μου να μπερδεύονται με αυτούς της δικής του καρδιάς... και τότε ξέρω ότι αξίζει κάθε δυσκολία που συναντώ, κάθε βάρος που κουβαλάω. Αξίζουν όλα για τους ανθρώπους που αγαπώ, και πάλι είναι λίγα..<br />
Κάποιες φορές θέλω να του ζητήσω συγγνώμη, εκεί έτσι όπως με κρατάει στην αγκαλιά του. Να του ζητήσω συγγνώμη που δεν είμαι εντάξει καμμιά φορά, που δεν είμαι πάντα δυνατή, που ξεσπάω σε εκείνον καμμια φορά, το άγχος και τις στενοχώριες άσχετες με εκείνον και την οικογένειά μας.. και όταν πάω να απολογηθώ, τότε με σφίγγει πιο δυνατά στην αγκαλιά του και μου ψιθυρίζει: "σσσσς, σε αγαπώ" και τότε ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά!<br />
Μια τέτοια αγκαλιά απόψε πάνω στον καναπέ στο σαλόνι μας.. μια τέτοια αγκαλιά κι ένα γλυκό, τρυφερό φιλί στα μαλλιά μου έγιναν η αιτία να κλάψω από τύψεις, από χαρά, από αγάπη.. και τελικά να "ξελαφρώσω", να είμαι τώρα εδώ και να κάνω τα εν οίκω, εν δήμω μονο και μόνο επειδή είμαι περήφανη για τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.(κι επειδή κάποια από όσα έγραψα εδώ, θέλω να τα διαβάσει, γιατί δεν είμαι αρκετά δυνατή να του τα πω κοιτώντας τον στα μάτια) </div></div>ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣhttp://www.blogger.com/profile/09780374699976929189noreply@blogger.com8