Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

they shook us all night long....



















Ήταν περίπου 7 παρά τέταρτο το απόγευμα όταν έφτασα στις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού σταδίου. Αυτό που αντίκρυσα ήταν απίστευτο. Χιλιάδες κόσμου, περίπου 60000 έμαθα αργότερα. Στάθηκα έξω από την είσοδο για την "αρένα" και περίμενα τους φίλους μου να έρθουν για να μπούμε όλοι μαζί. Μήν έχοντας τί άλλο να κάνω, και μη μπορώντας να αντισταθώ στην κουτσομπόλα γυναικεία φύση μου παρατηρούσα το πλήθος που πηγαινοερχόταν θυμίζοντας μου πολύ έντονα τα μυρμήγκια που πάνε κι έρχονται στην φωλιά τους. Το τί είδα δεν λέγεται, τον κλασσικό παππού-ροκά με δερμάτινο παντελόνι και γιλέκο, τους AC/DC fans με βερμούδα, γραβάτα και τραγιάσκα, είδα κοπέλες με τακούνια 12πόντα(!), είδα dc Martins' και θυμήθηκα τα εφηβικά μου χρόνια, είδα μπαμπάδες με τα παιδάκια τους στους ώμους, στέκες με κόκκινα κερατάκια που αναβόσβηναν παντού, Είδα τους τρελαμένους κάθε ηλικίας που είχαν ήδη μεθύσει και τραγουδούσαν όλοι μαζί τα τραγούδια που επρόκειτο να ακούσουμε σε λίγη ώρα, είδα μπάφους να "γυρνάνε", είδα σεκιουριτάδες να κηνυγάνε τα πιτσιρίκια που πήδηξαν την περίφραξη, ζευγάρια κάθε ηλικίας και κάθε ύφους και στυλ, είδα μια έγκυο κοπέλα σε αρκετά προχωρημένη εγκυμοσύνη να έχει κολλήσει τα γνωστά κερατάκια στην κοιλιά της! Είδα μαυραγορίτες να "σκοτώνουν" εισητίρια, και καντινιέρηδες και μικροπωλητές να διαλαλούν τα εμπορεύματά τους, τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα, ανθρώπους, φάτσες και στυλ που όμως με έναν παράξενο τρόπο έδεναν τόσο πολύ μεταξύ τους.. Είδα όλα όσα βλέπεις σε μια τέτοια συναυλία και επιπλέον είδα και φίλους που είχα πολύ καιρό να δώ...
Ωρα 8 και μισή και επιτέλους είμαστε μέσα στο στάδιο. Η σκηνή εκστατικά μεγάλη, 196 ηχέια μετρήσαμε μόνο στη σκηνή 98 αριστερά και άλλα τόσα δεξιά, δεν ξέρω κι εγώ πόσα ακόμη στον υπόλοιπο χώρο. Το συγκρότημα που έκανε "σαπόρτ" ήταν πάνω στη σκηνή και μας κρατούσε συντροφιά μέχρι να ετοιμαστεί το αγαπημένο συγκρότημα και κυρίως μέχρι να προλάβουν όλοι όσοι είχαν έρθει να τους παρακολουθήσουν να μπουν μέσα στο στάδιο.
Στις 9 και μισή σβήνουν τα φώτα, αρχίζουν οι κραυγές από εμάς, ανοίγει το βίντεο γουόλ και ξεκινάει το ταξίδι... το μέσο μας; το Τρένο των AC/DC..... τελειώνει το μικρό βιντεάκι ανοίγει στη μέση η οθόνη και σαν αμοιβάδα χωρίζεται στα δύο και στη μέση πάνω ακριβώς από τη ντραμς το Τρενο, εκεί να βγάζει καπνό.... και......... BACK TO BLACK!
Mε αυτό το αγαπημένο κομμάτι ξεκίνησε η βραδυά, το τί έγινε από εμάς δεν περιγράφεται... το πώς μας κράτησαν να χοροπηδάμε ασταμάτητα επι δύο ολόκληρες ώρες οι παππούδες, αλλά ακόμη περισσότερο πώς "χτυπιόντουσαν" εκείνοι και πώς πραγματικά έδειχναν να το χαίρονται αυτό που κάνουν, ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟ!
-HELLO ATHENS!
-πανικός από κάτω...
και τί δεν είπαν... "Thunderstruck", "Ηell's bells" με τον τραγουδιστή να κρέμεται από μια τεράστια καμπάνα επί σκηνής και να τη χτυπάει, "You shook me all night long", "TNT", εκεί ήταν πραγματική έκρηξη, "Dirty deeds done dirt cheap" όλα, κάθε τραγούδι τους που μας ερχόταν στο μυαλό και λέγαμε "μπααα δεν θα το παίξουν", σε λίγα λεπτά το ακούγαμε... και η βραδυά έκλεισε με το "FOR THOSE ABOUT TO ROCK"...we salute you!

O δε Ανκους Γιανγκ, έδωσε ρέστα που λέμε, αφοπλιστικά γεμάτος ενέργεια, μας μάγεψε όλους όχι μόνο με την δεξιοτεχνία του στην κιθάρα, αλλά και με τη ζωντάνια του και την "τρέλα" του!
Νοιώθω πραγματικά τυχερή που παρακολούθησα αυτή τη συναυλία, έχω βρεθεί σε πολλές συναυλίες, κάθε είδους μουσικής, σαν τη χτεσινή ΚΑΜΜΙΑ!

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Οδοιπορικό στη γη των Κενταύρων!


Τρείς μέρες γεμάτες! Τρεις μέρες γεμάτες από φύση, περπάτημα, μυρωδιές και εικόνες!

Την πρώτη μέρα βρεθήκαμε στον Αλμυρό Βόλου. Εκεί βρίσκεται το δάσος Κουρί. 11ΟΟ στρέμματα περιφργαμένα από τον Δήμο Αλμυρού ο οποίος έχει και την ευθύνη συντήρησης του χώρου. Σε προηγούμενη επίσκεψή μου σε αυτό το κάποτε όμορφο δάσος είχα συναντήσει όμορφα ζώα όπως ζαρκάδια, ελάφια, παγώνια, κύκνους, αγριόπαπιες, πάπιες κλπ. Προχτές όμως και μετά από 8 περίπου χρόνια από την προηγούμενη επίσκεψή μου αυτό που αντίκρυσα ήταν εγκατάλειψη, σκουπίδια, τρομαγμένα ζώα και βρώμικες τεχνητές λίμνες! Τα ελάφια και τα ζαρκάδια που κάποτε τριγύριζαν χαρούμενα συνοδεύοντας μας στον περίπατο ή την άσκησή μας τώρα ήταν άφαντα. Ούτε ένα δεν είδαμε. Τα παγώνια που γέμιζαν τον τόπο με τα όμορφα φτερά τους τώρα ήταν ελάχιστα και μαδημένα!!! Έμαθα ότι ντόπιοι και όχι μόνο κυνηγοί, "εξαφάνισαν" τα ζαρκάδια και τα ελάφια, και ότι οι ασυνείδητοι επισκέπετες μαδάνε τα παγώνια για να πάρουν σαν "σουβενίρ" ένα φτερό από την όμορφη ουρά των άμοιρων αρσενικών! Τα δε νηκτικά πουλιά, όσα από αυτά δηλαδή πεισματικά συνεχίζουν να ζουν εκεί, γίνονται στόχος των μικρών επισκεπτών του δάσους με την ανοχή των γονέων τους! Ειλικρινά ντράπηκα πολύ! Ντράπηκα για το θέαμα που αντίκρυσα, και γέλασα με τις πινακίδες που έγραφαν! Ο ΔΗΜΟΣ ΑΛΜΥΡΟΥ ΑΓΑΠΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ή κάτι τέτοιο τελος πάντων.. φαντάσου να μην το αγαπούσε δηλαδή... Το προσπερνάω προς το παρών , αν και θα μαζέψω υλικό γι αυτό το θέμα και θα επιστρέψω με μιά ανάρτηση καθαρά και μόνο για το δάσος Κουρί. Σε αυτά τα 1100 στρέμματα λοιπόν, ξεχυθήκαμε κι εμεις για έναν όμορφο περίπατο ξεκινώντας έτσι και την τριήμερη παραμονή μας στην όμορφη Μαγνησία. Φλατ διαδρομή, χαλαρά και όμορφα. Μετά την περιήγησή μας στο δάσος επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε γιατί τις επόμενες 2 μέρες είχαμε αποφασίσει να ακολουθήσουμε τα βήματα των Κενταύρων στο μαγευτικά όμορφο Πήλιο.

Ημέρα Δεύτερη, ξεκινήσαμε από την παραλία Αγριάς πολύ νωρίς το πρωί, ανεβήκαμε στο βουνό, περάσαμε από τα πολύ όμορφα και φιλόξενα χωριά και καταλήξαμε στην παραλία του Χορευτού το απογευματάκι όπου όλοι μαζί αφεθήκαμε στην αγκαλιά του όμορφου Αιγαίου. Η διαδρομή κουραστική μεν, πανέμορφη και αναζωογονητική δε!

Ημέρα τρίτη και πιο αγαπημένη. Το πάθος μου για την Πορταριά του Πηλίου είναι γνωστό σε όσους με ξέρουν λιγότερο ή περισσότερο. Όνειρο της ζωής μου είναι κάποια στιγμή να ζήσω μόνιμα εκεί. Σε αυτό το πανέμορφο χωριό με τη θέα που σου κόβει την ανάσα! Μόλις 12 χιλιόμετρα από τον Βόλο κι όμως είναι σα να βρίσκεσαι σε άλλο πλανήτη! Ημέρα τρίτη λοιπόν, μόλις ο ήλιος ανέβηκε λίγο στον ουρανό του Πηλιου, ξεκινήσαμε από την Πορταριά και ακολουθήσαμε το υπέροχο μονοπάτι των Κενταύρων! Δροσιστίκαμε στον καταρράκτη, μυρίσαμε τα υπέροχα αρώματα της φύσης, Ρίγανη, θυμάρι, βασιλικός, κάρυ το ελληνικόν, ακόμη και λίγες παπαρούνες επέμεναν. Βιολέτες, μαργαρίτες, αγριολούλουδα.. και τί δεν είδαμε και τί δεν μυρίσαμε εκεί. Σε κάποια σημεία, δυσκολεύτικα γιατί τα παπούτσια μου δεν ήταν τα κατάλληλα για αυτή τη διαδρομή και γλιστρούσα, άσε που η μέρα ήταν πολύ ζεστή και το δίλημμα μεγάλο. Μακρύ κολάν;... Μπά, πολύ ζεστη! Κοντό;....τσουκνίδες και αγκάθια απειλούν τα πόδια μας... Ήταν πολλές οι φορές που βγάζαμε το ένα και βάζαμε το άλλο... μέχρι που βαρεθήκαμε και μείναμε με το μακρύ τελικά οι περισσότεροι, κι ας ιδρώσαμε λίγο παραπάνω!

Πορταριά, μακρυνίτσα, μαγεία! Το δε μονοπάτι των Κενταύρων ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ! Ήταν ένα υπέροχο, τριήμερο και που μάλιστα μου έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσω ίσως το όνειρό μου... αυτό θα το δούμε σε λίγους μήνες! Ως τότε.. θα μείνω με την ανάμνηση!




Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Birthday wish!


14/05/1977.. 19:45'

σε μία κλινική κάπου κοντά στον Σταθμό Λαρίσης ήρθε στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι!

Αυτό το κορίτσι έμαθε να γιορτάζει κάθε χρόνο τα γενέθλιά της, την γενέθλια επέτειο της πιο σωστά. Μεγαλώνοντας κάπου διάβασε ότι κάποιοι λαοί θεωρρούν (και μάλλον έχουν δίκιο) ότι η μέρα των γενεθλίων μας είναι "Η προσωπική μας Πρωτοχρονιά". Από τότε αποφάσισε να τα ζει ώς τέτοια! Δηλαδή κάθε φορά θα γιορτάζει τα γεννεθλιά της μόνο με τους ανθρωπους που αγαπά και με τρόπο που να την κάνει να νοιώθει ευτυχισμένη!

Κι έτσι κι έκανε! Πάντα γιόρταζε τα γεννεθλιά της με τους ανθρώπους που θα ήθελε να έχει στη ζωή για τουλάχιστον έναν ακόμη χρόνο...

Κάποιος της είπε ότι αν κάνεις μια ευχή την ημέρα των γεννεθλίων σου και ζητήσεις κάτι που θέλεις πραγματικά .. τότε αυτό θα συμβεί! Το έκανε κι αυτό...

Κάθε χρόνο ευχόταν και κάτι που πραγματικά ήθελε.

Πέρυσι για παράδειγμα ευχήθηκε να ΕΡΩΤΕΥΘΕΙ!
Κι αυτό γιατί τα γεννέθλια της την βρήκαν σε μια φάση της ζωής της που ο έρωτας και όλα αυτά που τον συνοδεύουν (σφίξιμο στο στομάχι, ταχυπαλμίες , χαμόγελα χωρίς λόγο κλπ) την είχαν εγκαταλείψει και την θέση τους είχαν πάρει, η ρουτίνα, η αδιαφορία, και η μοναξιά! Λίγες μέρες μετά τα γενέθλιά της η ευχή της πραγματοποιήθηκε... γνώρισε τον άνθρωπο που θα την έκανε να τον ερωτευθεί με όλη τη δύναμη της ψυχής της!

Μετά από αυτό, πέρασε τον πιο περίεργο χρόνο της ζωής της! Της συνέβησαν τα πιο απίστευτα πράγματα, μερικά από αυτά συμβαίνουν μόνο σε υπερπαραγωγές του Χόλυγουντ! Αυτός ο χρόνος που πέρασε ήταν και ο πιο γρήγορος της ζωής της. Όλα μα όλα έμοιαζαν να συμβαίνουν με την ταχύτητα του φωτός, (και τα καλά και τα άσχημα).

Τα φετινά της γεννέθλια ήθελε να τα περάσει μόνο με έναν άνθρωπο. Με τον άνθρωπο που έκανε την περσινή της ευχή να πραγματοποιηθεί!
Του το ζήτησε ένα μήνα πριν, για να μπορέσει να φτιάξει το προγραμμά του έτσι ώστε εκείνη τη μέρα, της προσωπικής της Πρωτοχρονιάς να περνούσαν μαζί έστω 10 λεπτά! 'Ενα βλέμμα, μια αγκαλιά και μετά θα ήταν ελεύθερος...
Τελικά τα γενέθλια της τα "γιόρτασε" με όλους εμάς τους υπόλοιπους που την αγαπάμε και μας αγαπάει, αλλά όχι με τον Έρωτά της. Περίμενε έστω ένα τηλεφωνημα που να έλεγε "προσπάθησα αλλά τελικά ήταν αδύνατο να τα καταφέρω" Ακόμη κι αυτό της αρκούσε. Αλλά.... ούτε καν αυτό δεν ήρθε!
Όλοι εμείς οι λοιποί, βάλαμε τα δυνατά μας και την κάναμε να γελάσει, κάποιες στιγμές να ξεκαρδιστεί, αλλά στο βλέμμα της υπήρχε πάντα και συνέχεια, η προσμονή, η απορία, η απογοήτευση....

Όταν ήρθε η ώρα της ευχής των γεννεθλίων, την έκανε φωναχτά έστι ώστε να την ακούσουμε όλοι όσοι είμασταν εκεί και μάλλον πιο πολύ για να την ακούσει η ίδια.... Κλείνοντας τα μάτια της ,για να συγκρατήσει τα δάκρυά της αλλά και για να πιστέψει πραγματικά στην ευχή που ετοιμαζόταν να κάνει, κλείνοντας τα μάτια της λοιπόν και σφίγγοντας τα χέρια της γροθιές η Αγγελική είπε:
"Εύχομαι να μην είχε πραγματοποιηθεί η ευχή που έκανα πέρυσι... Εύχομαι να μην ξαναερωτευτώ ποτέ τον ΛΑΘΟΣ άνθρωπο! Στην υγειά μας παιδιά!!!!"


Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Μία λίστα διαφορετική...



Υπάρχουν πράγματα απλά, καθημερινά που μπορεί να περάσουν απαρατήρητα για τους πολλούς, αλλά που μπορεί να κάνουν κάποιον άλλο, να χαμογελάσει, να δακρύσει, να χαρεί, ή να προβληματιστεί. Μια τέτοιου είδους "λίστα" απλών καθημερινών σκηνών, ενεργειών και συναισθημάτων θα παραθέσω εδώ... και όποιος θέλει μπορεί να προσθέσει και τα δικά του μικρά, καθημερινά "θαύματα" που τον έκαναν, να χαμογελάσει, να δακρύσει, ή να χαρεί κλπ.

Χαμογέλασα:

από θαυμασμό: Όταν είδα τη Σοφία να τρέχει στο κοντινό παρκάκι σπρώχνοντας το καροτσάκι με τη νεογέννητη κορούλα της μόνο και μόνο για να συνοδέυσει τον σύντροφό της στην προπόνησή του.

από χαρά: Όταν ο μικρός Γιωργάκης που βοηθώ στην προπόνησή του πήρε το πρώτο του μετάλλιο στο TAE KWON DO.

από περηφάνια: Όταν είδα την κόρη μου να μαζεύει από το πεζοδρόμιο το χαρτάκι που πέταξε ένας περαστικός και να το πετάει εκείνη στον κοντινό κάδο.

ειρωνικά ,με αγανάκτηση και κουνόντας το κεφάλι: Όταν μου έκαναν παρατήρηση από τη δουλειά μου επειδή έλειψα μια μέρα για να πάω να δω στο νοσοκομείο την ετοιμοθάνατη γιαγιά μου.

από θαυμασμό (πάλι): Όταν είδα τον αλλοδαπό εργάτη οικοδομής, να αφήνει τη δουλειά του για να βοηθήσει μια ηλικιωμένη κυρία να κουβαλήσει τα ψώνια από την κοντινή λαϊκή αγορά ώς το σπίτι της.

από ευτυχία: Όταν είμασταν μαζί.

από ικανοποίηση: Όταν κατάφερα να φτάσω στην κορυφή του Υμηττού με το (απολεσθέν πια) ποδηλατάκι μου, και τους αγαπημένους μου φίλους.

χωρίς λόγο: Όταν σε σκέφτομαι.

Δάκρυσα:

από μοναξιά: Όταν καθόμουν σε 'κείνο το παγκάκι στο πάρκο μια νύχτα.

από απόγνωση: Όταν έκανα τη λίστα με τα έσοδα και τα έξοδα μου.

από χαρά: Όταν έπιασα στα χέρια μου για πρώτη φορά την κορούλα μου.

από περηφάνια: Όταν πριν πολλά χρονια σε έναν αγώνα μου εκτός Αθηνών, είδα στις κερκίδες τους συμμαθητές μου.

από αγωνία: Όταν ήθελα να ήμουν εγώ θεατής σε κάποιον άλλο αγώνα, αλλά οι συνθήκες το απαγόρευαν.

από θλίψη: Όταν η γιαγιά μου υπέφερε κι εγώ ήμουν ανύμπορη να κάνω κάτι για να τη βοηθήσω.

από πόνο: Όταν άγνωστοι μου επιτέθηκαν χωρίς λόγο.

από ευτυχία: Όταν άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη "μαμά" από την κορούλα μου.

από εγωισμό: Όταν δεν κατάφερα κάτι που ήθελα.(γενικά)

χωρίς λόγο: Όταν σε σκέφτομαι.

Γέλασα:

από κακία: Όταν είδα τον ξαδερφό μου που μόλις είχαμε τσακωθεί να πέφτει από το ποδήλατο του, στην προσπάθειά του να εντυπωσιάσει μια γειτόνισσα που γούσταρε. (πριν πολλά πολλά χρόνια αλλά ακόμη το θυμάμαι)

από αυτοσαρκασμό: Όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη ένα πρωί μόλις ξύπνησα.

με την ψυχή μου: Όταν με τη Μάρα και την Τζουλιάνα κάναμε τα "σότα" μας... όπως λέμε μεταξύ μας.

από ευγένεια: Όταν κάποιος μου διηγήθηκε ένα ηλίθιο ανέκδοτο.

από το αλκοόλ: Όταν είχα πιεί ολόκληρο το αποστακτήριο.

από ανάγκη: Όταν ήθελα να νοιώσω καλύτερα.

χωρίς λόγο: Όταν σε σκέφτομαι.

Έκλαψα:

από λύπη: Όταν είδα πόσο πολύ είχαν παραμορφώσει το πρόσωπο της αγαπημένης μου γιαγιάς οι μαλάκες του γραφείου τελετών.

από τρόμο: Όταν βρέθηκα μόνη, αβοήθητη και χτυπημένη στο πάρκο ένα βράδυ.

από πόνο (ψυχής): Όταν είδα μωρά παιδιά παραμορφωμένα ή/και νεκρά από τις "έξυπνες" βόμβες.

από πόνο (σωματικό): Όταν ήρθε η μαγική ώρα του τοκετού.

από τύψεις: Όταν δεν μπορούσα να βρώ λύση στα προβλήματα που δημιουργήθηκαν εξ αιτίας μου σε κάποιον άλλον.

από μοναξιά: Όταν πάρα πολλές νύχτες θαύμαζα την πόλη από ψηλά, χωρίς να έχω κάποιον να μοιραστώ αυτό το συναίσθημα.

από χαρά: Όταν έπιασα την πιο όμρφη κούπα του κόσμου, που φτιάχτηκε ειδικά για μένα από την κόρη μου σε κάποια σχολική δραστηριότητα.

χωρίς λόγο: Όταν σε σκέφτομαι.

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Όνειρο, εφιάλτης, πραγματικότητα!

Είμαι ξαπλωμένη κατάχαμα, στο πάτωμα βρώμικα νερά, τα ρούχα μου είναι μούσκεμα, κρυώνω, ανοίγω τα μάτια μου και με κόπο σηκώνομαι όρθια και πάλι. Δεν ξέρω που είμαι, αλλά μοιάζει σαν παλιό, παμπάλαιο, βιομηχανικό εργαστήριο ή κάτι τέτοιο. Σκουριασμένοι σωλήνες, μια σπασμένη παλιά μπανιέρα, βρώμικοι τοίχοι, και στη μέση του δωματίου ένα χειρουργικό τραπέζι. Ο χώρος μυρίζει κάτι σαν... κιμωλία. Κάνω να κινηθώ προς το τραπέζι αλλά κάτι με κρατάει, κοιτάω κάτω και βλέπω ότι γύρω από τον αριστερό μου αστράγαλο, είναι τυλιγμένη μια χοντρή αλυσίδα που καταλήγει κλειδωμένη σε έναν από τους πολλούς παλιούς σκουριασμένους σωλήνες. Είμαι ξυπόλητη και τα δάχτυλα των ποδιών μου έχουν μελανιάσει, κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου πηδώντας πάνω από την αλυσίδα που με κρατάει δεμένη και πλατσουρίζοντας στα βρώμικα παγωμένα νερά. Ουρλιάζω δυνατά!!! Δεν είναι δυνατόν, κάποιος τρόπος θα υπάρχει, να κόψω την αλυσίδα για αρχή και μετά να ψάξω να βρω μια έξοδο, έναν τρόπο να βγώ από δω μέσα! Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά! Τα δόντια μου χτυπάνε από το κρύο και τα χέρια μου τρέμουν από τα νεύρα!
Κοιτάω στην άλλη άκρη του δωματίου μια λάμπα φθορίου που τρεμοπαίζει μου αποκαλύπτει στιγμιαία ότι δεν είμαι μόνη μου στο δωμάτιο, εκεί μαζί μου στο ίδιο τεράστιο και παγωμένο δωμάτιο είναι αλλες δυο γυναίκες. Μια κοντούλα και κάπως άσχημη Ασιάτισα και μια άλλη ψηλή ξανθιά με γαμψή μύτη.
-ΕΕΕ! εσείς!
-....
-Ντεν μιλλλάου καλλά Ελληνικά λέει η ψηλή ξανθιά!!!
-Οκ! Ινγκλις???
-Γιες
-Γιες...
(για λόγους πρακτικούς οι διάλλογοι που θα ακολουθήσουν θα είναι μεταφρασμένοι στα Ελληνικά εκτός εαν κάποιοι από αυτούς δεν είναι δυνατόν να μεταφραστουν)
-Από πού είστε εσείς;
-Κορέα
-Βουλγαρία
Ωραία λοιπόν έχουμε και λέμε, σκέφτηκα, μια Ελληνίδα, μια Κορεάτισσα και μια Βουλγάρα! Μα τί σκατά; Τί κοινό έχουμε εμείς οι τρείς; Γιατί είμαστε εδώ; Και πώς βρεθήκαμε εδώ;
-Είστε κι εσείς δεμένες;
-Όχι
-Όχι
-!!!!! Είστε σίγουρες;
-Ναι
-Ναι
-Ε τότε ελάτε εδώ να με βοηθήσετε να λυθώ κι εγω... γιατί μένετε εκεί στο σκοτάδι αφού μπορείτε να κινηθείτε ελεύθερα στο χώρο;
-Σε φοβάμαι! λέει η Κορεάτισσα
-Και καλά κάνεις! Αλλά τώρα δεν εχεις και πολλές επιλογές!
-Ερχομαι εγώ! λέει η Βουλγάρα!
Πράγματι ήρθε κοντά μου, ήταν όμορφη, με υπέροχα μπλέ και όχι γαλάζια μάτια, κατάξανθα λαμπερά μαλλιά και μια μύτη γαμψή! (Αυτό ήταν το μόνο άσχημο χαρακτηριστικό της αλλά της το συγχωρούσες δεν το πρόσεχες πολύ)
-Πώς σε λένε; τη ρώτησα
-Μαρία
-Εσένα; ρωτάω την Κορεάτισσα που κάθεται ακόμη στην άλλη άκρη του δωματίου
-Λι ξιν Χιάο. (ή κάτι τέτοιο...) αλλά αυτό για τους Χριστιανούς μεταφράζεται ώς Μαρία

Μάλιστα, δυό Μαρίες κι εγώ!! Εμένα όμως δε με λένε Μαρία, άρα δεν είναι αυτό το κοινό μας στοιχείο. Κάτι άλλο πρέπει να είναι, γιατί δεν γίνεται, κάτι πρέπει να μας συνδέει στα σίγουρα!
Η κοντούλα φοβισμένη, και εμφανώς ταλαιπωρημένη Κορεάτισσα με κοιτάει με τρόμο!
-Μή φοβάσαι, δεν δαγκώνω, έλα κι εσυ εδώ, όλες μαζί ίσως μπορέσουμε να βγούμε από εδώ!
Της είπα με ένα πολύ ειλικρινές χαμόγελο. Τότε η ξανθιά Βουλγάρα έρχεται προς το μέρος μου και μου λέει εμπιστευτικά! "Αυτή σε έδεσε όσο κοιμόσουν!"

-ΤΙΙΙΙΙΙΙ; Γιατί μωρή αποβολή με έδεσες; Με ξέρεις; Τί σου έκανα μωρή; Είσαι ηλίθια τελείως; Γαμώ το κερατό μου μέσα! Και είχα σε εκτίμηση τους κατατρεγμένους Ασιάτες! Ηλίθιο κορμί, πάρε γρήγορα την κακομουτσουνάρα σου κι έλα εδώ να με λύσεις ΤΩΡΑΑΑ! ΑΚΟΥΣ; ΤΩ-ΡΑ!!

Η καημένη η Κορεάτισσα, τρόμαξε έβαλε τα κλάμματα και ψέλισσε! "Δεν φταίω εγώ... συγγνώμη αυτός μου είπε ότι αν θέλω να σωθώ και να βγω από δω μέσα ζωντανή πρέπει να σε δέσω..."

-Ωωωωπαααα; ΑΥΤΟΣ; ποιός δηλαδή; Υπάρχει κι άλλος εδω μέσα; Λέγε γλυκιά μου, λέγε και μην κλαις, γίνεσαι ακόμη πιο άσχημη!!!!
-Θα εννοεί αυτόν με τα μαύρα ρούχα που σε έφερε και σε πέταξε εδω μέσα, σου πηρε και κάτι από την τσέπη. Είπε η Βουλγάρα.
Έψαξα την τσέπη μου... έλειπαν μόνο 3 φωτογραφίες.
Δηλαδή όταν εγώ έφτασα , οι άλλες δύο ήταν ήδη εδώ!

-Κι εσείς πώς ήρθατε εδω; Ο ίδιος μαλάκας μας έφερε όλες; Τον ξέρουμε; εσείς τον ξέρετε; Εγώ τον ξέρω;
-Άκου να δεις, ξεκινάει η Κορεάτισσα, Αυτόν που με έφερε εδώ τον ξέρουμε εγώ κι εσυ αλλά δεν τον ξέρει η Βουλγάρα...
-Κι αυτόν που έφερε εμένα εδω τον ξέρουμε εμείς οι δύο αλλά δεν τον ξέρει η Κορεάτισσα! Είπε η Βουλγάρα...
-Άρα υπάρχουν 2 μαλάκες που τους ξέρω ( και που άμα τους πιάσω αλοίμονό τους) ....
-ΌΧΙ!! λένε και οι δύο μαζί... Ένας είναι!!!!
-Εεεεεε! Θα με τρελάνετε εσείς! Τώρα δεν είπατε ότι τον έναν τον ξέρει η μία και όχι η άλλη και τούμπαλιν; άρα είναι δύο!!!!!!!!!!!!!!
-Όχι! ΕΝΑΣ είναι με ΔΥΟ πρόσωπα! Είπε η Βουλγάρα και ξέσπασε σε κλάμματα.
-ΟΚ! Μην κλαις κι εσυ τώρα, πώς τον λένε; Τί θέλει; Και γιατί σας είπε να με δέσετε; Κι εσύ Κορεατισσούλα μου έλα να με λύσεις επιτέλους!!!
Η μικρή σε μέγεθος αλλά μάλλον και σε ηλικία Κορεάτισσα επιτέλους με έλυσε, συνεχίσαμε την κουβέντα οι τρεις μας και καταλήξαμε στο εξής: Καμμία από τις δυο τους δεν ήξερε το όνομά του, τον ήξεραν αλλά πτέ δεν είχαν μάθει πως τον λένε. Αυτός ο μυστήριος μαλάκας τους είπε να με δέσουν γιατί διαφορετικά ΕΓΩ θα τις σκότωνα! (άκου να δεις!)
Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα αυτός.... με κοιτάει και γελάει...
Δεν τον διακρίνω καθαρά, αλλά μόλις πλησιάζει λίγο ακόμη τον αναγνώρισα!
-ΑΑΑΑΑ! Ωστέ εσύ είσαι πουλάκι μου ε; Έπρεπε να το είχα καταλάβει... Μόνο ένας άνθρωπος τόσο γελοίος όσο εσύ θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο. Και καλά παιδί μου, αφού εμένα θες να ξεκάνεις, τί σου φταίξανε τα δόλια τα αλλοδαπά; Γιατί τις ταλαιπωρείς κι αυτές τις έρμες;
-Ποίος είναι; Ρωτάει η Κορρεάτισσα
-Σςςςς περίμενε, θα σου πώ. κάτσε να μας πει ο μαλάκας γιατί σας τραβολογάει κι εσάς εδώ; Αφού εμένα θέλι να ξεκάνει!
"Τις έφερα εδώ, για να δεις καθαρά αυτό που δεν πρόκειται να γίνεις! Η Κορεάτισσα έιναι η καλή νοικοκυρά, η καλή μάνα, η καλή σύζυγος, η ασχημούλα που σε κερδίζει με την καρδιά (αλλά και την πονηριά της) Αυτή που ξέρει να το βουλώνει και να γίνεται η καλή και το "θύμα", αυτή που όλοι εκτιμούν για τις αρχές της και την αφοσίωσή της στους άλλους! Αυτό που δεν είσαι και δεν θα γίνεις ποτέ! (Μαρία σαν την Παναγιά)
άλλη, η Βουλγάρα είναι αυτή που εντυπωσιάζει με το παρουσιαστικό της, που μαγεύει τους άντρες με τα μάτια της, αυτή που όλοι την αγαπούν και την θέλουν για να τους ομορφαίνει τη ζωή, αυτή που θα κοιτάξει την πάρτη της και κανέναν άλλον, αυτή που θα ζει ευτυχισμένη ό,τι κι αν γίνει! ακόμη και εις βάρος των άλλων! Αυτό που δεν είσαι και δεν θα γίνεις ποτέ! (Μαρία σαν την Μαγδαληνή)" Είπε ο τυπάς κα ξέσπασε σε γέλια βροντερά και δυνατά!

-ΜΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ!!!! Ή και οι δυο μαζί ή ακόμη καλύτερα και οι τρεις μαζί!!!
-Αυτό δεν θα γίνει ποτέ! Γιατί αυτές είναι κάτι! Εσύ είσαι ΤΙΠΟΤΑ!!!
-Πες μου ποιος είναι θα σκάσω! είπε η Κορεάτισσα καθώς αυτός τις τραβούσε και τις δύο έξω από το δωμάτιο και κλείνοντας την βαριά πόρτα πίσω τους..
-Είναι ο άλλος μου εαυτός!!! Της φώναξα... Είναι εγώ!!!
Και πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου.. άκουσα την πόρτα να κλειδώνει, είδα τα φώτα να σβήνουν και ένοιωσα την παγωμένη αλυσίδα να τυλίγεται ξανα γύρω από το πόδι μου...

Ήμουν μόνη..... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!