Πριν πολλά χρόνια , περίπου είσκοσι, είχα ακούσει για πρώτη φορά για το ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ. Τότε νόμιζα πως αυτός που μου το έλεγε μου έκανε πλάκα. Ακούς εκει, να θέλει να πιστέψω πως πάνε με τα πόδια από την Αθήνα ως τη Σπάρτη! Λίγα χρόνια αργότερα, ανακάλυψα πως δε μου έκανε πλάκα, πράγματι υπήρχαν ανθρωποι που έκαναν αυτή την διαδρομή, που εγώ σκεφτόμουν να την κάνω ακόμη και με το αυτοκίνητο, αυτοί την έκαναν με τα πόδια..τρέχοντας! Ω, Θεοί! Τότε πίστεψα πως αυτοί οι άνθρωποι, δεν ήταν ανθρωποι, ήταν μάλλον εξωγήινοι αν όχι κάτι άλλο!
Λίγο μετά η ζωή μου έκανε δώρο έναν ΣΠΟΥΔΑΙΟ φίλο, τον Γιώργο, φέρελπις Σπαρταθλητής τότε, Σπαρταθλητής τώρα έχοντας ήδη συναντήσει τον Βασιλιά Λεωνίδα στη Σπάρτη 6 φορές μέχρι σήμερα και σε λίγες μέρες θα ξεκινήσει πάλι το ταξίδι του από τον Ιερό βράχο της Ακρόπολης για να τον ξανασυναντήσει στην πόλη του τη Σπάρτη.
Η φιλία μου με το Γιώργο, μέσα στα χρόνια άλλαξε όλα όσα πίστευα για το Σπάρταθλο και τους Σπαρταθλητές. Ο φίλος μου, μου έκανε την τιμή να με αφήσει να ρίξω κλεφτές ματιές στον μοναδικό του, μαγικό κόσμο, να δω την αγωνία του, την αφοσίωση του, το πάθος του, τις αδυναμίες του αλλά και τη δύναμή του. Είδα το ήθος του, την αξιοπρέπεια του αλλά και την ταπείνωση του μέσα στον αγώνα του, ακολουθώντας την πορεία του φίλου μου, που λόγω της φιλίας μας θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν ειμαι αντικειμενική, γνωρισα κι άλλους Σπαρταθλητές, είδα φίλους μου αλλά και άλλους αγνωστους σε εμενα ανθρωπους να προσπαθούν, να αποτυγχάνουν και τελικά να καταφέρνουν να αγγίξουν το πολυπόθητο άγαλμα και ο Βασιλιάς να τους δέχεται. Είδα πώς, με πόση αγάπη, με πόση σεμνοτητα έφταναν εκεί στα πόδια του Βασιλιά και εκεί στα τελευταία μέτρα, σε αυτά τα τεσσερα σκαλάκια που τους οδηγουν στην αγκαλιά του Βασιλιά, λυγίζουν, ξεσπούν σε λυγμούς και εξιλεώνονται, αναγεννιούνται και εξιψώνονται!
Όχι όλοι.. είναι και κάποιοι άλλοι, που σαν αθλητές ειναι άξιοι αλλά στα δικά μου μάτια είναι μονο αθλητές, Σπαρταθλητές δεν θα γίνουν ποτέ! Όσες φορές κι αν φτάσουν στη Σπάρτη, ακομη κι αν ειναι σαν αθλητες ικανοι να φτασουν ακομη πιο μακρυά. Δεν ειναι , για εμενα προσωπικά, ξαναλέω, Σπαρταθλητες επειδή δε σεβονται αυτό που κανουν, επειδή η επαρση τους δεν τους αφηνει να δουν, να καταλαβουν, να αναγεννηθουν. Εκεινοι φτάνουν στην Σπάρτη για να τερματίσουν, αυτη ειναι η διαφορά.. Οι Σπαρταθλητές δεν τερματίζουν, αναγεννούνται και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ΞΕΚΙΝΟΥΝ, τη νέα τους ζωή, εξιλεωμένοι, αναλαφροι μεχρι το επόμενο αγγιγμα του Βασιλιά!
Και πείτε με τρελή, αλλά όσες φορές ειχα την τυχη και την τιμή να βρεθω εκει ,ειμαι σιγουρη πως ειδα το Βασιλιά Λεωνίδα να αντιδρά! Σε αλλα αγγιγματα, (αυτά των Σπαρταθλητων) να κατεβαζει λίγο το βλέμα του για να τους δει και σε αλλα αγγιγματα (αυτά των ασεβών αθλητων), να γυρίζει το βλέμα του στον ορίζοντα, μακριά. Όλοι οσοι φτανουν εκεί μπορουν να αγγιξουν το Βασιλιά, η ουσία όμως ειναι, να φτασεις εκεί και να αξιωθείς να σε αγγίξει κι Εκείνος.
Σε λίγες ημέρες, αξιολογοι αθλητές από ολο τον κόσμο θα ξεκινήσουν από την Ακρόπολη των Αθηνών με την ελπίδα να αγγίξουν το Βασιλιά, εγω θα ευχηθώ να τα καταφερουν όλοι, και να αφησουν το Σπάρταθλο να μπει μεσα τους, να διωξει την επαρση και την αλλαζονία και μέσα απο την ταπείνωση, να ερθει η καθαρση, τα δάκρυα της εξιλέωσης, η αναγεννηση και να στεφθουν πραγματικά ΣΠΑΡΤΑΘΛΗΤΕΣ, σεμνοί και Άξιοι, να τιμηθούν με το Αγγιγμα του Βασιλιά.
Και κάθε φορά, να ξέρετε, τα δικά σας δάκρυα κάθαρσης γίνονται ποτάμι με τα δικά μου δάκρυα περηφάνιας όχι μονο για τον δικό μου αγαπημένο φίλο, όχι μόνο για τους άλλους κανουριους ή παλαιότερους φίλους και φίλες που δίνουν ραντεβού με το Βασιλιά αλλά για κάθε έναν και καθε μία που βλέπω να εχει αφησει το Σπάρταθλον να μπεί μέσα του/της και που εγω αναξια να σηκώσω το βλέμα μου πάνω σας Σπαρταθλητές, χειροκροτω από όσο κοντά ή μακριά κάθε φορά βρίσκομαι.
