Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Πίνοντας καφέ με τον Da Vinci.....!



Είναι πρωί, ο ήλιος λάμπει στον ουρανό της Φλωρεντίας αλλά η υγρασία στην ατμόσφαιρα δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια... το πανωφόρι χρειάζεται! Ανηφορίζω το πλακόστρωτο δρομάκι που οδηγεί στο σπίτι του Λεονάδρου, έξω από την πόρτα του σταμάτησα να ανασάνω τις περίεργες μυρωδιές που ανέδυε η γειτονιά... Αγριολούλουδο, κάτι σαν γιασεμί, μούχλα, κανέλα και φρέσκος καφές! Πήρα μια βαθειά ανάσα και χτύπησα τη βαριά πόρτα του Λεονάρδου. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, δεν είναι και λίγο, είχα ραντεβού με τον ίδιο τον Ντα Βίντσι..! Σκεφτόμουν πώς πρέπει να φερθώ, πώς να τον προσφωνήσω, (κύριε; , δάσκαλε; ή κάπως αλλιώς;....)


Από τις σκέψεις μου με έβγαλε το γαύγισμα ενός σκύλου που τόση ώρα ήταν πίσω μου και εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα... τινάχτηκα, τρόμαξα και πρίν καλά καλά συνέλθω χτύπησε η καμπάνα της μονής που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το σπίτι του Λεονάρδου! Η καρδιά μου τώρα χτυπούσε ακόμη πιο γρήγορα, όχι μόνο από το άγχος αλλά και από την τρομάρα!


Καθώς είχα γυρίσει και κοιτούσα προς το καμπαναριό αναθεματίζοντας την καμπάνα που χτυπούσε και με τρόμαξε, άκουσα το τρίξιμο της βαριάς ξύλινης πόρτας του Λεονάρδου που άνοιγε... τα πόδια μου κόπηκαν... γύρισα και κοίταξα τον μεγάλο δάσκαλο που με υποδεχόταν με ένα πλατύ χαμόγελο...

"Καλημέρα" ψέλλισα και δεν είμαι ακόμη σίγουρη αν ακούστηκα, το στόμα μου ήταν στεγνό.


"Καλώς την" είπε ο Λεονάρδος, "πέρασε μέσα, είναι νωρίς και έξω έχει ψύχρα". Μπαίνοντας μέσα γύρισα και κοίταξα το σκυλί, ήταν ακόμη εκεί, αλλά τώρα που αντίκρυζε τον Λεονάρδο, δεν γαύγιζε, αντίθετα κλαψούριζε, και είχε βάλει την ουρά στα σκέλια. "Βλέπω γνώρισες τον Κλαούντιο ε;" είπε ο δάσκαλος και έριξε ένα ζεστό ψωμάκι στον απορρημένο σκύλο πρίν κλείσει την πόρτα πίσω μας...


Το εσωτερικό του σπιτιού του ήταν σκοτεινό και με μια πολύ βαριά ατμόσφαιρα, ( η μούχλα και ο καφές που η όσφρησή μου είχε εντοπίσει πριν λίγη ώρα όσο στεκόμουν έξω ήταν από εδω σίγουρα). Με οδήγησε σε ένα χώρο πολύ πιο φωτεινό, με ένα πολύ παλιό ξύλινο καναπέ με βελούδινη ταπετσαρία σε ένα απροσδιόριστο χρώμα, μία πολυθρόνα που μάλλον σέταρε τον καναπέ, ένα ξύλινο τραπεζάκι με πολλά σκαλίσματα, ένα καβαλέτο, πολλή σκόνη, και πολλά μα πάρα πολλά πινέλα, χάρακες, διαβήτες, και άλλα σύνεργα.


Ο ίδιος ήταν πολύ νεότερος από όσο τον φανταζόμουν, τα μάτια του έλαμπαν, και η γενειάδα του γκρίζα και όχι λευκή όπως θα περίμενε κανείς, πλαισίωνε με κάποια περίεργη χάρη το χαμόγελό του.


"Κάθισε" μου είπε δέιχνοντάς μου τον καναπέ. Κάθισα και μόλις σταμάτησε το τρίξιμο ακουγόταν καθαρά το "τσικ τσικ τσικ" που έκανε το σαράκι κατατρώγοντας κάθε τί ξύλινο που υπήρχε μέσα σε αυτό το δωμάτιο. "Καφέ θέλεις; Πίνω πολλούς καφέδες... αλλά και φτιάχνω τον καλύτερο καφέ σε όλη τη Firenze". Kούνησα καταφατικά το κεφάλι, με μια αέρινη κίνηση, τελείως αφύσικη για την ηλικία του, (αλήθεια ποιά είναι η ηλικία του;) σηκώθηκε από την πολυθρόνα του και χάθηκε σε έναν σκοτεινό διάδρομο, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η σιλουέτα του φάνηκε να έρχεται και πάλι προς το μέρος μου. Πράγματι ο Λεονάρδο μπήκε στο δωμάτιο κρατώντας στο χέρ ι του ένα φλυτζάνι με ζεστό, αχνιστό και μυρωδάτο καφέ. Μου τον προσέφερε και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου, έκλεισα τα μάτια, έγυρα λίγο πίσω το κεφάλι μου και άφησα την υπέροχη μυρωδιά να γεμίσει τα ρουθούνια μου και την ψυχή μου! Ήπια μια γουλιά από τον καφέ (που πραγματικά ήταν ο καλύτερος που έχω πιεί ποτέ στη ζωή μου), και έκανα την κίνηση να βγάλω από την τσέπη του τζην μπουφάν μου, το πακέτο με τα τσιγάρα. Μόλις με είδε ο Λεονάρδος, πετάχτηκε από την πολυθρόνα του, μου έπιασε το χέρι και είπε: "Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ Ο ΚΑΦΕΣ ΠΙΝΕΤΑΙ ΣΚΕΤΟΣ! ΧΩΡΙΣ ΖΑΧΑΡΗ, ΧΩΡΙΣ ΚΡΕΜΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΧΩΡΙΣ ΤΣΙΓΑΡΟ!" Ντράπηκα πολύ, κοκκίνισα είμαι σίγουρη γιατί ένοιωσα ένα κάψιμο στα μάγουλά μου, και έβαλα τα τσιγάρα πίσω στη θέση τους. "Συγγνώμη..., δεν...ήξερα!" είπα... "μην ανησυχείς δεν παρεξηγώ, τσιγάρο μπορείς να κάνεις μετά τον καφέ, μάλιστα θα με κεράσεις κι εμένα ένα, αλλά τη γεύση του καφέ μου, δεν επιτρέπω σε τίποτα και σε κανέναν να την αλλοιώσει" Αυτά είπε και κάθισε δίπλα μου, "λοιπόν; τί σε φέρνει ως το κατώφλι μου νεαρή μου;" "Εσεις!" του απάντησα, "ΕΣΥ! μου λέει, ενικός... δεν είμαι δα και τόσο γέρος...." είπε και ξέσπασε σε δυνατά, βροντερά γεμάτα υγεία, γέλια... και εγώ τον ακολούθησα.


Μετά από πολλες ώρες, γεμάτες ερωτήσεις και απαντήσεις φτάσαμε και στο θέμα που τελικά ήταν και αυτό που με έσυρε ώς την πόρτα του... "Μα τί είναι αυτό που σε κρατάει στη ζωή και μάλιστα ακμαιότατο όπως βλέπω; Μήπως μαζί με όλες τις υπόλοιπες εφευρέσεις σου, έχεις βρεί και το ελιξήριο της αθανασίας; Τί είναι αυτό που σε κρατάει τόσα χρόνια ,αφύσικα, ζωντανό;" Ο Λεονάρδος τότε μου χάρισε το πιο ζεστό του χαμόγελο, μου έπιασε τα χέρια , με κοίταξε κατάματα και μου είπε: "Αυτό που με κρατάει τόσα χρόνια "ζωντανό' και όχι ζωντανό, είναι η καρδιά σου, η δική σου η καρδιά και όλων των άλλων ανθρώπων που με αγάπησαν πραγματικά, με τις ιδιοτροπίες μου, τον εγωισμό μου, τις ιδιαιτερότητές μου και την τρέλα μου... Αυτό είναι που με κρατάει "ζωντανό' και αυτό είναι που θα κρατήσει κι εσένα "ζωντανή" όταν πεθάνεις.... η καρδιά όσων σε αγάπησαν γι αυτό που πραγματικά είσαι..."

Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, σηκώθηκε και μου έδειξε την πόρτα, το έκανε πολύ ευγενικά και χωρίς να με προσβάλει... σηκώθηκα, και τότε ένα δάκρυ από τα μάτια μου έπεσε στο ξύλινο πάτωμα, είχα συγκινηθεί πολύ από τα λόγια του, τότε ο Λεόνάρδος έβγαλε ένα μαντήλι και μου σκούπισε τα μάτια, "αυτά τα δάκρυα, μαζί με τα δάκρυα όλων όσων αγάπησαν πραγματικά κάποιον άνθρωπο με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, αυτά μπορεί να είναι πραγματικά, το ελιξήριο της αθανασίας...."


7 σχόλια:

Τα σπορτέξ είπε...

τελικα ο λεοναρντο καπνισε;

πολυ καλο ,μπραβο

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

Γειά σου τρεχαλάκη, καιρό είχες να φανείς από τα μέρη μας,

χαίρομαι που σου άρεσε το ποστ, η γνώμη σου μετράει!

Ναι ο Λεονάρδος και κάπνισε και λιμοντσέλο ήπιε... Έρχομαι από τη γειτονιά σου... τα φιλιά μου!

antinetrino είπε...

Ρε συ την επόμενη φορά που θα πας παρε κανα τηλέφωνο, να πάμε μαζί για καφέ...και θα φέρω πούρα μαζί μου, ελπίζω να μην τον ενοχλούν κι αυτά.Γεια.

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

Γειά σου Antinetrino, καλέ το συζητάς; Όσο πιο πολλοί τόσο το καλύτερο! Ούτε τα πούρα ούτε τα τσιγάρα τον ενοχλούν αρκεί να είναι μετά τον καφέ... τα φιλιά μου.

Α! με πήρε τηλέφωνο ο Μποτιτσέλλι για κανα κοψίδι... ψήνεσαι;

antinetrino είπε...

XeXe!...πλάκα έχεις.
Για τα κοψίδια μέσα....γειά.

Coco είπε...

δεν σου έδειξε και τα σχέδια για το μοντέλο του ποδηλάτου του;

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@ antinetrino

Ωραία κανονίστηκε! Τον πήρα τηλέφωνο και δεν χρειάζεται να πάμε εμείς, θα έρθει εκείνος στη Χασιά! Θα σε ενημερώσω!

Τα φιλιά μου!


@ coco

Kαλώς ήλθες! Τα σχέδια για το Da vincoποδήλατο, φυσικά και μου τα έδειξε! Αλλά αυτά δεν τα μοιράζομαι... θα τα κρατήσω μόνο για μένα!!

Τα φιλιά μου!