Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Τζάμπα Μάγκας!

Πριν 2 εβδομάδες περίπου, καθώς έκανα μια όμορφη βόλτα στο άλσος της περιοχής μου, μαζί με τη σκυλίτσα μου, μου "την έπεσε" ένας τοξικομανής (σε άσχημη κατάσταση, "τελειωμένος" που λέμε) με μια σύριγγα στο χέρι, απειλώντας με ότι αν δεν του δώσω χρήματα θα με "τρυπήσει" με τη σύριγγα η οποία υποτίθεται ήταν μολυσμένη με AIDS. Φυσικά αιφνιδιάστηκα, αλλά δεν τρόμαξα, προσπάθησα να τον αγνοήσω και τελικά καταλήξαμε να πιαστούμε στα χέρια.. με αποτέλεσμα να του ρίξω και μια στο κεφάλι με το λουρί του σκυλιού που είχα στο χέρι μου και να φύγει κακήν κακώς! Λίγα λεπτά μετά, ένιωσα πολύ άσχημα που τον χτύπησα γιατί ΞΕΡΩ ότι αν ήταν νηφάλιος, ή οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του, αντί του αδύναμου τοξικομανή εκείνη την ώρα θα ήμουν ΚΟΤΑ!, Κατά πάσα πιθανότητα θα του έδινα ό,τι είχα επάνω μου, και θα τον παρακαλούσα να μη με πειράξει ίσως και να έκλαιγα. Τώρα όμως, τον είδα που ήταν "κομμάτια" και "την είδα" παλικάρι! Ντράπηκα! Μετά σκέφτηκα ότι μπορούσα να τον τραυματίσω πολύ σοβαρά έτσι όπως τον χτύπησα με το λουρί με τον μεταλλικό κρίκο να τον βρίσκει στο κεφάλι. Σιχάθηκα τον εαυτό μου! Τηλεφώνησα στην αστυνομία, όχι για να καταγγείλω την "επίθεση", αλλά για να τους πω ότι κάποιον χτύπησα, ο οποίος δεν ήταν και σε καλή κατάσταση και που χώθηκε μέσα στο δάσος στο βουνό και ανησυχώ μήπως τον έχω χτυπήσει περισσότερο από όσο νομίζω και πάθει τίποτα σοβαρό ο άνθρωπος. Μου είπαν να μη φύγω από το σημείο και σε λίγα λεπτά ήρθαν 2 μηχανές και ένα περιπολικό, σύνολο 6 αστυνομικοί για κάτι  τόσο απλό! Έμεινα άφωνη! ..Τους είπα τί έγινε, μου ζήτησαν να τους περιγράψω τον τύπο, το έκανα, αλλά συνέχεια τους τόνιζα ότι τον έχω χτυπήσει στο κεφάλι και φοβάμαι μήπως του έχω κάνει κάποια ζημιά... η απάντηση του ενός αστυνομικού αποστομωτική! "Ε, και; Τί φοβάσαι, θα σου πει κανείς τίποτα; καλά του έκανες" Έπεσα από τα σύννεφα! Πώς μπορεί να το λέει αυτό αυτός ο οποίος πληρώνεται απο εμένα αλλά και από τους γονείς αυτού του νεαρού για να μας προστατεύουν;; Του απάντησα ότι αν εμένα με χτυπούσε κάποιος στο κεφάλι θα ήθελα να "να του πει κάποιος κάτι" για να μη το ξανακάνει.. Δεν είμαστε ζούγκλα έχουμε κανόνες... και καθώς τα έλεγα αυτά, έρχεται κοντά μου  ο μεγαλύτερος σε ηλικία αστυνομικός και μου λέει. "Κορίτσι μου, κατέβα από το ροζ συννεφάκι σου και πάτα στην πραγματικότητα... κανείς δε νοιάζεται γα τα πρεζάκια!"...  έφυγα απογοητευμένη και γεμάτη σκέψεις από εκεί..Κυρίως τρομαγμένη απο τη συμπεριφορά μου, πώς εκμεταλλεύτηκα την αδυναμία του άλλου για να το  "παίξω μαγκάκι".. πώς αυτό που έκανα εγώ το κάνουν τόσοι άλλοι σε εμένα.. Πώς τελικά βρίσκει τέλεια εφαρμογή το "δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται " σε κάθε μορφή ανθρώπινης σχέσης στις ήμερες μας.. Φυσικά και δεν έπρεπε κι εκείνος να κυκλοφορεί με μια σύριγγα και να απειλεί, θα μπορούσε αντί για εμένα να απειλήσει μια γιαγιούλα, μια έγκυο, ένα παιδί.. δε δικαιολογώ τον "δράστη",  ούτε όμως και τη δική μου συμπεριφορά, κι εγώ παρανόμησα χτυπώντας τον και δεν ήμουν σε άμυνα, αφού σου λέω, τον καημένο "φου" του έκανες και έπεφτε...
Είμαι κι εγώ σαν τους άλλους, αυτούς που κοροϊδεύω, που δείχνω με το δάχτυλο σαν παραδείγματα προς αποφυγή. Είμαι κι εγώ σαν κι εσένα που όταν βρεις ευκαιρία και "πρόσφορο" έδαφος, θα δείξεις τη δύναμή σου έναντι κάποιου άλλου πιο αδύναμου από εσένα.. ίσως έναντι εμού.. και μετά θα κλαίγομαι και θα παραπονιέμαι που με εκμεταλλεύτηκες, που με αδίκησες, που ήσουν κακός απέναντί μου.. πόσο κακός είσαι! Και μετά όταν θα βρω ευκαιρία σε κάποιον πιο αδύναμο από εμένα θα κάνω επίδειξη της δικής μου δύναμης, θα εκμεταλλευτώ εγώ κάποιον άλλον, θα αδικήσω έναν τρίτο, όπου με παίρνει πάντα.. όπως κι εσύ. Σε εσένα θα κάνω την κότα, και  μετά θα κλαφτω μπας και κερδίσω καμιά συμπάθεια, κι εσύ σε μένα θα βγάλεις τη δύναμή σου σε κάποιον άλλον όμως θα είσαι κότα.. Μαλάκες είμαστε όλοι.. κι εγώ κι εσύ... κωλόπαιδα, καθίκια που κανιβαλίζουμε στην πρώτη ευκαιρία..
Τζάμπα Μάγκες!

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Α beautiful day!

Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα! Το πρωί με την οικογένεια βόλτα σε κοντινό πάρκο, παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσης με αποκορύφωμα το σκαρφάλωμα και των τριών μας σε ένα δεντρόσπιτο όπου κάναμε ένα μίνι πικ νικ και καταστρώσαμε τα σχέδια για το υπόλοιπο της ημέρας. Το απόγευμα και ώς το βράδυ μια πολύ καλή παρέα ήρθε να μονιμοποιήσει το χαμόγελο στα χείλη μου!
Θυμάστε πριν 2-3 χρόνια που με μια πολύ καλή και χαρούμενη παρέα έπαιρνα τα βουνά; Ε κάποιοι και κάποιες από αυτή την παρέα με επισκέφθηκαν και κάναμε μια μεγάλη τρεχαλοβόλτα στο δικό μου το βουνό.. τον Υμηττό! Πέρασα καταπληκτικά! Γέλια, πειράγματα, ατάκες..αναμνήσεις, κουτσομπολιά! Ήταν απίστευτο! Στη διαδρομή μας συναντήσαμε και ό,τι μπορείς να φανταστείς! Πέρδικες, κότσυφες, χελώνες σε μέγεθος βράχου, αλεπούδες μέχρι και τσακάλι! (εκεί είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει κιόλας και το τσακαλάκι μας έδωσε μια επιπλέον ώθηση να επιστρέψουμε στον πολιτισμό!) Εντυπωσιάστηκα πολύ με τις πέρδικες.. έχουν εξημερωθεί πλήρως θαρρώ! Περάσαμε από δίπλα τους κάνοντας και αρκετό θόρυβο μπορώ ναπώ.. και ούτε που μετακινήθηκαν! Γύρισα στο σπίτι γεμάτη όμορφα συναισθήματα (και πολύ σκόνη, χαρακτηριστικό είναι ότι τα πόδια μου είχαν άλλο χρώμα από το λάστιχο της κάλτσας και πάνω, για να μην αναφέρω το χρώμα του νερού στη μπανιέρα που έτρεχε από πάνω μου κάνοντας ντους γιατί για μια αξιοπρέπεια ζούμε) αλλά και όμορφες εικόνες! Η Αθήνα από ψηλά είναι όμορφη.. πολύ όμορφη.. μόνη παραφωνία κατά το σούρουπο ήταν κάποιες σειρήνες "ο ήχος του κακού"...
Γενικά είχαμε πολύ πλάκα.. ειδικά σε κάτι ανηφόρες όπου στην πραγματικότητα προσποιούμασταν ότι τρέχουμε.. Ή μετά σε κάτι κατηφόρες που άρχισαν οι γλίστρες και στο τσακ κάποιοι απέφυγαν το φαινόμενο "ντόμινο" .  Το σίγουρο είναι ότι με τα γέλια μας και τις φωνές μας ανησυχήσαμε τους μόνιμους και νόμιμους κατοίκους του βουνού.. ίσως γι αυτό μας έστειλαν τον τσάκαλο να μας συνετίσει.. αλλά τελικά πιο αποτελεσματικά ήταν τα κουνούπια.. αφού αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές το σώμα μου σε πολλά σημεία είναι "πουά" από τα τσιμπήματα!
Οκ, ναι, το κείμενο είναι λίγο ασυνάρτητο.. όπως είμαι κι εγώ γενικά αλλά τον τελευταίο καιρό λίγο παραπάνω. Αλλά το νόημα βγαίνει ε; Επίσης σημειώνω ότι η φωτογραφία με τη διαδρομή των που ακολουθήσαμε "ανέβηκε" μόνο και μόνο επειδή προσπαθώ εδώ και ώρα να τη στείλω με μέιλ στον Γιάννη να δει πού τραβήχτηκε η αδελφή του, σε ποια κατσάβραχα, αλλά δε πάει με τίποτα και πρέπει να κοιμηθώ κάποια στιγμή η καημένη ε; Συγχωρέστε με λοιπόν οι λοιποί! Ευχαριστώ !
Πέρα από την πλάκα όμως και του ασυνάρτητου της αναρτήσεως αυτής.. θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω όλους αυτούς που σήμερα με έκαναν τόσο χαρούμενη.. Είχα ξεχάσει πόσο ανάλαφρος νιώθει ο άνθρωπος  όταν γελά!

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Diamonds and rust

Μου είπαν "φταίει" το φεγγάρι...η πανσέληνος. Εγώ ξέρω όμως ότι φταίει μόνο η καρδιά μου, η αγάπη μου, και το γεγονός ότι ακόμη δεν το "έβγαλα" από μέσα μου. Έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος κι όμως είναι σα να ήταν χθες. Ακόμη έχω "νωπά" τα αρώματα τους... Αψύ κι αλμυρό, αντρίκιο του Ρομάν, γλυκό, καλοκαιρινό και φρουτενιο της Κατερίνας, μα πιο πολύ θυμάμαι αυτό το άρωμα της μικρής.. το κεφαλάκι της "μύριζε μωρό".. μυρωδιά των αγγέλων.. έτσι όπως μονό τα μωρά μυρίζουν.. παράδεισο! έρχονται στο μυαλό μου εικόνες, φωνές, γέλια, στιγμές. Όλες με αρώματα αγάπης, φιλίας, ζεστασιάς. Όταν τους έχασα, έχασα ένα κομμάτι μου, έχασα λίγο από τον εαυτό μου, έχασα τη δύναμή μου. Ακόμη και τώρα, πάνω από ένα χρόνο μετά η απορίες μου δεν έχουν φύγει. Πόνεσαν; τρόμαξαν, υπέφεραν; γιατί; γιατί.. γιατί; Κλείνω τα μάτια μου και ερχονται εικόνες.. οι τελευταιες τους στιγμές, σα να θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου που δεν ήμουν εκεί.. που δεν ήμουν δίπλα τους, που θύμωσα που δεν απαντούσαν στο τηλέφωνο.
Θυμάμαι την πρώτη στιγμή της μικρούλας μας στον κόσμο, ήμουν εκεί! Την πρώτη της ανάσα, το κλάμα της που έγινε δάκρυ χαράς για εμάς! Τα όνειρα που κάναμε για τη ζωή της, πώς αναρωτιόμασταν και φανταζόμασταν την πρώτη της λεξούλα, τα πρώτα της βήματα, που δεν πρόλαβε ποτέ να κάνει..., πώς μου υπόσχονταν όταν έφυγαν για τη Γαλλία ότι "καμιά απόσταση δεν είναι αρκετή για να μας χωρίσει!"
Κι όμως μια απόσταση δεν την είχαμε υπολογίσει.. και τελικά μας χώρισε...

Μου είπαν πως φταίει το φεγγάρι που πονάω τόσο πολύ απόψε και βγήκα να το κοιτάξω κατάματα να του ζητήσω το λόγο. Και καθώς κοίταξα εκεί ψηλά σα να τους είδα και τους τρεις να μου χαμογελούν, ανάμεσα στα άστρα και το φωτεινό φεγγάρι όπως τους αξίζει! Για μια στιγμή πίστεψα ότι μπορώ να πετάξω ψηλά και να φτάσω εκεί, να τους πάρω και να τους φέρω πίσω.. κοντά μου.. για μια στιγμή μονάχα, γιατί αμέσως μετά κατάλαβα ότι είμαι ανύμπορη,  Μπήκα μεσα κι έβαλα το cd, αμεσως το αγαπημενο μας τραγούδι, το τραγούδι που αγκαλιασμενοι σφικτά και οι τρεις κλάψαμε απο ευτυχία όταν μαθαμε ότι το μωράκι είχε "γαντζωθει" για τα καλα μέσα στη μανούλα Κατερίνα κι έδινε το δικό του αγωνα να μεγαλώσει και να ειναι γερό και δυνατό για να έρθει να μας συναντήσει σε λίγους μήνες. Αυτού του τραγουδιού τους στίχους καναμε ύμνο μας, και αυτούς στους στιχους ψιθυρίζω καθε φορά που τους σκέφτομαι, όπως και τωρα που κόμπος στο λαιμό δε λεει να φύγει, που τα δάκρυά μου δίνουν γευση αλμυρή στο κόκκινο κρασί, πο υ τα ματια μου θολώνουν και μετα βίας μπορω να δω τα γραμματα να χοροπηδάνε στην οθόνη του υπολογιστή.. αυτούς τους στίχους που είναι η αλήθεια μου, η αλήθεια μας...

"It's all come back too clearly, Yes!!! I loved you dearly....."
 

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Τοίχοι


Από τη μέρα που παντρεύτηκαν οι γονείς μου πριν 38 χρόνια και μέχρι σήμερα το απόγευμα έμεναν στο ίδιο σπίτι. Όχι δεν ήταν δικό τους το νοίκιαζαν, επί 38 ολόκληρα χρόνια. Εκεί γέλασαν, έκλαψαν, γέννησαν τα παιδιά τους θρήνησαν τους γονείς τους, έντυσαν τις κόρες τους "νυφούλες" όλα εκεί!
Γιατί τώρα στα ξαφνικά μετά από τόσα χρόνια το άφησαν; τί να σου πώ.. εν μέρει θύματα της "κρίσης"! Κάτι που ο ιδιοκτήτης μετά από 40 χρόνια αποφάσισε ότι θέλει να το ανακαινίσει και να το πουλήσει, κάτι που οι γονείς μου μόνο με την αναπηρική σύνταξη του πατέρα μου (η μητέρα μου βλέπεις είναι ακόμη νέα, μπορεί να έχει συμπληρώσει τα "ένσημα" αφού δούλευε από τα 16 της αλλά όχι το όριο ηλικίας), δύσκολα μπορούσαν να νοικιάσουν άλλο σπίτι, λίγο που του "καρφώθηκε" στο μυαλό του ξεροκέφαλου πατέρα μου να πάει να μείνει μόνιμα στο νησί αδιαφορώντας για τα προβλήματα υγείας που έχει και τις δυσκολίες που θα προκύψουν, παρακάμπτοντας την επιθυμία της μητέρας μου να μείνουν εδώ "κοντά στα εγγόνια τους" .. αποφασίστηκε να αφήσουν την πόλη και να ζήσουν στο χωριό.
Ίσως να μην είμαι αντικειμενική με τον πατέρα μου, αφού από την εφηβεία μου είχε σημειωθεί μεγάλη ρήξη στη σχέση μας σε τέτοιο βαθμό που πιστεύω ότι και οι δυο ανεχόμασταν ο ένας τον άλλον για χάρη της μητέρας μου και όχι πάντα με επιτυχία. Νοιαζόμαστε ο ένας  για τον άλλον.. αλλά δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλον.. περίεργη σχέση.. Όμως εξακολουθώ να του "χρεώνω" ότι μου στερεί, αυτή τη στιγμή που τη χρειάζομαι πολύ, τη μαμά μου.. και κακά τα ψέμματα όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο πολύ νοιώθουμε οτι "στενεύουν" τα περιθώρια και φοβόμαστε ότι δε θα μας φτάσει ο χρόνος να καλύψουμε τα κενά που άφησαν τα προηγούμενα χρόνια.. τότε που η μαμά δούλευε και μετά το απόγευμα φρόντιζε το σπίτι και  και ποτέ δεν είχε χρόνο να βγει μια βόλτα να ξεσκάσει, ή αργότερα που εκείνη είχε περισσότερο χρόνο για εκείνη και για εμάς αλλά εμείς είχαμε μεγαλώσει και προτιμούσαμε να περνάμε το χρόνο μας με τους φίλους μας παρά με εκείνη.. και τώρα που πήγαμε να αναπληρώσουμε τα κενά.. "τσούπ" μου την άρπαξε μέσα από τα χέρια ο εγωιστής πατέρας μου..
Η απώλεια που νοιώθω είναι μεγάλη.. κι αυτό γιατί δεν πάνε σε ένα μέρος κοντινό να πεις θα πάω ενα σαββατοκύριακο να τους δω και θα έρχονται κι εκείνοι.. οχι! Πάνε στο νησί.. 12 ώρες με το καράβι, άντε 8-9 ώρες με το "γρήγορο".. δύσκολες οι μετακινήσεις και το κόστος υψηλό... δεν είναι όμως μόνο ότι αποχωρίζομαι τους γονείς μου.. είναι ότι αποχωρίστηκα κάθε τι "απτό" από την μέχρι τώρα ζωή μου, αφού σήμερα το απόγευμα πάτησα το πόδι μου για τελευταία φορά στο σπίτι που γεννήθηκα, μπουσούλησα, περπάτησα για πρώτη φορά.. Στο σπίτι που έμαθα να γράφω τα πρώτα μου γραμματάκια, που ειδα όνειρα όμορφα και γλυκά τις νύχτες και που κάποιες άλλες με ξύπναγαν τρομαγμένα άσχημοι εφιάλτες. Σα να έκλεισε ένας τόμος βαρύς και να μπήκε στο ψηλότερο ράφι της βιβλιοθήκης..
Η στιγμή που "αποχαιρέτισα" το σπίτι ΜΟΥ,  το πατρικό μου, ήταν για μενα τόσο δυνατή σα να κήδευα κάποιον που αγαπώ πολύ..
Πόσο απίστευτα μουντό και αποπνικτικό μου φάνηκε έτσι άδειο όπως ήταν.. πόσο θλιμμένοι ήταν οι τοίχοι, λες και δάκρυσαν.. Αυτοί οι τοίχοι πόσα έχουν δει και πόσα έχουν ακούσει.. πόσα πράγματα έχουν κρατήσει μέσα τους, για πόσα χρόνια μας προστάτευαν από κρύα, χιόνια και βροχές, αλλά και από καύσωνες και δυνατούς νοτιάδες... Πόσα μυστικά έχουν κρατήσει.. πόσες πόζες δεν χουν φιλοξενήσει πάνω τους.. και τώρα... άδειοι και βουβοί! Βρώμικοι και θλιμμένοι λές και ήθελαν να με καταπιούν όταν πήγα να αφήσω το κλειδί για τον ιδιοκτήτη...Έμοιαζε το σπίτι εγκαταλειμμένο κι ας ήταν μόνο 2 ώρες που είχαν φυγει για πάντα από εκεί οι τελευταίοι του ενοικιαστές..
Λες και άκουσα το πρώτο μου κλάμα, σα να είδα τη μικρή μου αδερφή να μπουσουλάει στην κόκκινη φλοκάτη, ειδα τη γιαγιά μου να μας λέει παραμύθια στην πολυθρόνα του σαλονιού, τη μητέρα μου να κεντάει στον καναπέ έχοντας μια μεγάλη κούπα μοσχομυριστό ελληνικό καφέ δίπλα της στο τραπεζάκι.. Είδα τους πρώτους μου έρωτες που τους "έμπασα" λαθραία όταν οι γονείς έλειπαν για Σαββατοκύριακο, είδα τις μερες και τις νυχτες που ξενυχτούσαστο γραφείο μου προσπαθώντας να καταλάβω αυτά τα ρημάδια τα ολοκληρώματα, είδα τις φίλες μου να με "ντύνουν νυφούλα", είδα την κόρη μου και τον ανιψιό μου να μπουσουλάν εκεί που μπουσουλούσαμε εγώ και η αδερφή μου.. έγινα πάλι μωρό, παιδί, έφηβη, γυναίκα μέσα  σε λίγες στιγμές που μπήκα στο άδειο διαμέρισμα..
Ήθελα να αγκαλιάσω τους τοίχους που με μεγάλωσαν.. και που δε θα τους ξαναδώ..
μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να αγαπώ τόσο πολύ μια χούφτα τοίχους;...

Εύχομαι  αυτοί οι τοίχοι, τώρα που θα ανακαινιστούν να δώσουν τόση χαρά, όση έδωσαν και σε έμενα  όλα αυτά τα χρόνια,  στον επόμενο που θα βρει ζεστασιά στην αγκαλιά τους!