Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

Ψίθυροι στο πέλαγος

Υπάρχει μια βάρκα που είναι φίλη μου. Φίλη καλή, από αυτό το είδος φίλων που είναι εκει και στη χαρά σου, αλλά η αξία τους η πραγματική φαίνεται στη λύπη σου, στα δύσκολά σου, εκεί που ο λυγμός και η φωνή μπερδεύονται.
Είναι μια βάρκα που την αγαπώ, χωρίς να ξέρω ποιος είναι ο καπετάνιος της, την αγαπώ γιατί όταν εκείνος λείπει και την αφήνει μόνη δεμένη στο λιμανάκι της, τότε είναι δική μου.
Καθόμαστε ώρες μαζί, να ακούω εγώ το βουβό παράπονό της για την αρμύρα που τη χτυπά, να ακούω το καμάρι της για το πως δάμασε τα κύμματα, να μου λέει σιωπηλά πόσο κουράστηκε να βγάλει την ψαριά αλλά και πόσο χαρούμενη είναι που ο καπετάνιος της θα πάει και σήμερα ικανοποιημένος στα παιδιά του. Μου λέει τα νέα της, πώς οι γλάροι έπαιξαν μαζί της, πώς ο γλάρος ο μικρός εκείνος με το πονηρό το πέταγμα που εκείνη τον είχε ερωτευτεί, τώρα έφυγε και παίζει τα ίδια παιχνίδια με άλλη βάρκα, πιο καινούρια, πιο φανταχτερή. Μου λέει πως πολλές φορές φοβάται μόνη της τη νύχτα και αγκαλιάζει τα δίχτυα της για να μη νιώθει μόνη. Ακούω με προσοχή τις ιστορίες από  τα ταξίδια της και τη θαυμάζω για το πώς έτσι ακούραστη , φροντίζει πάντα τον καπετάνιο της, ακόμη κι όταν εκείνος δεν την ακούει και τη ζορίζει.
Ακούει κι εκείνη εμένα όμως με την ίδια προσοχή, σαν καλή μου φίλη. Της εξιστορώ τα καινούρια κατορθώματα του Θοδωρή, της δείχνω με καμάρι τις ζωγραφιές της Μιχαέλας, με ακούει να της λέω πόσο κουράστηκα μέσα στη μέρα, να της δείχνω τις πληγές μου τις φανερές αλλά και τις κρυφές κυρίως αυτές, που άλλος δεν τις βλέπει. Της μιλάω για τους φίλους μου, για όσους αγαπώ, της λέω πόσο μου λείπουν άνθρωποι που αγαπώ και πόσο πολύ θα ήθελα κάποιους από αυτούς να τους της γνωρίσω. Γελάμε με τη φίλη μου μαζί και το γέλιο μου το παίρνει μαζί της στα ταξίδια της. Κλαίμε με τη φίλη μου μαζί και η αρμύρα της κουπαστής της γίνεται ένα με την αρμύρα από τα δάκρυά μου κι έτσι μαγικά τα δάκρυα εξαφανίζονται. Μα πιο πολύ την αγαπώ γιατί πολλές φορές, μου φέρνει τον αέρα από το πέλαγο και όπως τον αφήνει να περάσει από το βίντσι και τα δίχτυα της, έρχονται ψίθυροι από μακριά οι φωνές όλων όσων αγαπώ και είναι μακριά μου. Και με βλέπει η φίλη μου που δακρύζω νοσταλγικά και μου υπόσχεται πως μια μέρα, θα ξεγελάσει τον καπετάνιο της και θα  με πάρει μαζί της στο πέλαγο να ακούσω της φωνές των αγαπημένων φίλων μου κι αν είναι καλός ο καιρός θα με πάει ως εκεί, να τους δω, να τους αγκαλιάσω για μια στιγμή και μετά να με φέρει πάλι πίσω, εδώ στο λιμανάκι μας, να γυρίσει εκείνη στον καπετάνιο της κι εγώ στη ζεστή αγκαλιά της οικογένειάς μου, και θα είμαστε και οι δυο φύλακες του μικρού μυστικού μας.
Είναι μια βάρκα που την αγαπώ, όσο αγαπώ κι εμένα.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Αντίο Αθήνα

'Ηταν αρχές του χρόνου, που αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πιο σοβαρά με τον Τάσο την ιδέα που πολύ καιρό πριν μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγαμε συχνά.. το ενδεχόμενο να φύγουμε από την Αθήνα και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά μας κάπου αλλού.. «στην επαρχία». Σε λίγες μέρες από σήμερα η ιδέα αυτή γίνεται πραγματικότητα, κί όσο κι αν όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί μόλις ακούν το νέο μας απαντάνε «πω πωω πόσο σας ζηλεύω! Μακάρι να μπορούσα να έφευγα κι εγώ».. η αλήθεια είναι πως η απόφαση αυτή πονάει!

Είναι πολύ ωραία η εικόνα να φαντάζομαι τα παιδιά μου να μεγαλώνουν κοντά στη φύση, να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα σχεδόν για όλο το χρόνο, να τρώνε ψάρια φρέσκα, από τη βάρκα κατευθείαν ψαρεμένα στις θάλασσες του νησιού. Είναι ωραία η εικόνα να με φαντάζομαι ήρεμη και χαλαρή, χωρίς τη βαβούρα της Πρωτεύουσας, να μή χρειάζεται να αλλάξω 2 λεωφορεία και 2 γραμμές μετρό για να πάω στη δουλειά μου. Είναι πολύ όμορφο που θα ξέρω τους γείτονές μου με τα μικρά τους ονόματα ή/και τα «παρατσούκλια» τους και θα με ξέρουν κι εκείνοι. Που θα ανοίγω το παραθυρό  μου και θα βλέπω ουρανό, ορίζοντα και δε θα χρειάζεται να κοιτάξω ψηλά για να δω ένα κομμάτι του ουρανού ανάμεσα σε μπαλκόνια και μπουγάδες με σώβρακα και σεντόνια.
Είναι πολύ όμορφο να με φαντάζομαι να ανοίγω το παράθυρο και να εισπνέω αρώματα που εδώ τα βρίσκουμε μόνο σε αποσμητικά χώρου, ευκάλυπτο, λεβάντα, λουλούδια του αγρού..
Εξίσου όμορφο όμως είναι κι ένα καφεδάκι με φίλους , με τους φίλους που δυστυχώς δεν μπορώ να πάρω μαζί παρά μόνο στην ψυχή μου. Είναι το ίδιο όμορφη η ανάμνηση μιας βόλτας στην πλάκα, ενός περίπατου στην ερμού. Το ίδιο όμορφη είναι η εικόνα της πόλης να αλλάζει χρώματα κι εγώ να την απολαμβάνω με  μια μπύρα κουτάκι παρέα με τους φίλους μου «στον βράχο» στον άρειο πάγο.
Όσο ανυπομονώ να γίνουν τα νερά του Αιγαίου κομμάτι της γειτονιάς μου, τόσο μου λείπει ήδη ο Υμηττός που είναι η τωρινή μου γειτονιά. Όσο λαχταρώ να έρθει η ώρα που θα ανοίξω την πόρτα του καινούριου μου σπιτιού, τόσο δακρύζω στη σκέψη και μόνο της στιγμής που θα κλείσω για πάντα πίσω μου την πόρτα του σπιτιού που μένω τώρα.

«Τί με κρατάει στην Αθήνα;» σκέφτηκα όσο αμφιταλαντευόμουν για το αν πρέπει να πάρουμε το ρίσκο ή όχι «Τίποτα δεν με κρατάει!» απάντησα, δεν είναι ΤΙ με κρατάει στην Αθήνα.. αυτό ήταν το εύκολο, ΤΙΠΟΤΑ! Το δύσκολο είναι να απαντήσεις στο «ΠΟΙΟΣ με κρατάει στην Αθήνα»... εκεί ανεβαίνει ο κόμπος στο λαιμό και τα μάτια τρέχουν ρυάκια.. Πώς να αφήσεις φίλους που έχετε ζήσει μαζί, όσα άλλοι δεν τα ζουν ποτέ στη ζωή τους; Πώς οι βόλτες στο νησί θα μπορέσουν να συναγωνιστούν τις βιαστικές μεν, αλλά γεμάτες χαμόγελα κι αγάπη αστικές βόλτες με αυτούς τους δυο-τρεις-πέντε-οκτώ φίλους που θα με σκέφτονται και θα τους αγαπώ όπου κι αν βρίσκομαι, αλλά δεν θα μπορώ να τους αγγίξω, να τους αγκαλιάσω, να τους δω;

Όλα αυτά τα σκέφτηκα και τα ξανασκέφτηκα πολλές φορές. Το δίλημμα μεγάλο, τελικά αποφάσισα.
Είτε εδώ , είτε εκεί, πάντα κάποιος ή κάτι θα μου λείπει.. ας είμαι εκεί που θα λείψουν τα λιγότερα στα παιδιά μου.

Σε λίγες μέρες από σήμερα, θα κλείσω για πάντα πίσω μου την πόρτα που μέχρι σήμερα άνοιγα για να καλωσορίσω τους φίλους μου στο σπίτι μας, και θα ανοίξω μιαν άλλη, καινούρια, που εύχομαι να μου δώσει την ηρεμία και τη δύναμη να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν χαμογελαστά, να τα καμαρώσω και ίσως κάποτε να έρθει η μέρα που με ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι, με φίλους που θα έχουν έρθει να μας επισκεφθούν, σε ένα από τα κάστρα του νησιού, θα κοιτάζουμε το αιγαίο να αλλάζει χρώματα στο ηλιοβασίλεμα  και θα μπορώ να πώ «χαλάλι..»


Κυριακή 17 Απριλίου 2016

η πιο ωραία στιγμή της ημέρας με το δικό μου κουνελάκι

Το 2003 η ζωή μου άλλαξε με την έλευση της κόρης μου, τα πράγματα μεμιάς άλλαξαν διάσταση όσα νόμιζα μέχρι τότε σημαντικά έγιναν ασήμαντα κι ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι ήταν ό,τι πιο πολύτιμο , πιο σημαντικό , πιο υπέροχο υπήρχε σ' αυτόν τον κόσμο! Και το ανθρωπάκι μεγάλωνε, μπουσούλησε, περπάτησε, μίλησε, πήγε σχολείο.. κι εγω με τον πατέρα της την καμαρώναμε, λέγαμε "κοίτα τί παιδί φτιάξαμε!" Μια μέρα θυμάμαι πριν 3-4 χρόνια είχα πει στο σύντροφό μου τον Τάσο, απογοητευμένη από μια εγκυμοσύνη που δεν ερχόταν, "καλύτερα Τάσο μου, αν κάνουμε και δεύτερο παιδί, θα το αδικήσουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε να το αγαπήσουμε τόσο όσο αγαπάμε τη Μιχαέλα, θα είναι πάντα, δεύτερο.." και συμφωνήσαμε και οι δύο σε αυτο.. πως κανένα άλλο παιδί δεν θα μπορούσε να ζεστάνει την καρδιά μας τόσο όσο η πανέμορφη κόρη μας.

Πριν λίγους μήνες στη ζωή μας ήρθε και προστέθηκε ένα ακόμη μικροσκοπικό ανθρωπάκι, ο μικρός, υπέροχος, γιος μας, ο οποίος μας απέδειξε περίτρανα οτι κάναμε λάθος!!! Μπορούμε να αγαπήσουμε και το δεύτερο παιδί ακριβώς όσο και τη Μιχαέλα, και μάλιστα από την πρώτη στιγμή! Ανακαλύψαμε οτι η αγάπη μας δε χρειάζεται να μοιραστεί, πολλαπλασιάζεται αυτόματα κι άν όλα μας φαίνονταν  μια φορά όμορφα μέχρι τώρα, με τον ερχομό του μικρού έγιναν δυο φορές όμορφα!

Όπως και η αγαπημένη μου στιγμή των πρωινών στο κρεβάτι. Τους τελευταίους μήνες έχω καθιερώσει μια (και μερικές φορές και δυο) ώρες που τις αφιερώνω σε μένα και στο μικρό μου "πριγκηπιθηκάκι", το μικρό μου κουνελάκι! 

Όταν φεύγουν όλοι από το σπίτι και μένουμε οι δυο μας, ξαπλώνουμε μαζί στο μεγάλο κρεβάτι του μπαμπά και της μαμάς, κι αρχίζουν τα γαργαλητά, τα γελάκια, οι αγάπες και τα χαρούμενα ξεφωνητά. Όμως κάνουμε κι άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα, να του διηγούμαι ιστορίες που δεν τις καταλαβαίνει αλλά από τον τόνο της φωνής μου και τις εκφράσεις μου εντυπωσιάζεται και λές και συμμετέχει, του μιλάω για τα χρόνια που ήμουν εγώ παιδί, για τα μέρη που έχω ταξιδέψει, για τα μέρη που θα ήθελα να πάμε μαζί, του λέω για τους ανθρώπους που αγαπώ, του εξηγώ πόσο περήφανη είμαι που έχω τα δυο πιο υπέροχα παιδιά του κόσμου! Του λέω οτι τον αγαπώ πολύ και καμιά φορά του τραγουδάω... ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια είναι κι αυτό, το "κουνελάκι" του Φ. Δεληβοριά και μερικές φορές εκεί που το τραγούδι λέει, κι εγώ με τη σειρά μου λέω στο γιο  μου ..
 "Κι όταν έρθεις πάλι πίσω το πρωί,
κάτσε λίγο και χουζούρεψε
συγχώρα τη ζωή
που ‘χει κάτι βιαστικό 
που δεν κοιτάει ποτέ της πίσω,
κι όταν θέλεις φώναξέ μου να ξυπνήσω..."
.. έ με πιάνουν τα κλάμματα. 


"Κουνελάκι μου στις κούνιες που θα πας
πες μου πως θα με θυμάσαι 
πες μου πως θα μ' αγαπάς
βάλε μες στο κουβαδάκι σου μια πέτρα και για μένα,
βάλε και δυο λουλουδάκια πατημένα.

Κι όταν θα βρεθείς στην υπεραγορά
μπες μες στο καρότσι κι άπλωσε τα χέρια σου ψηλά
κι ό,τι βρίσκεται στο πάνω πάνω ράφι κράτησέ το
και το βράδυ απ’ το μπαλκόνι πέταξέ το.

Κουνελάκι μου όταν φτάσεις της γιαγιάς
πες μου πως θα με θυμάσαι 
πες μου πως θα μ’ αγαπάς
μπες μες στην παλιά ντουλάπα κρύψου πίσω από τα ρούχα
μύρισε το παιδικό σκοτάδι που ‘χα.

Κι όταν βρεις τα χίλια χάρτινα κουτιά
που 'χουν μέσα κοιμησμένους, υπερήρωες και παπιά
βρες αυτό που πιο πολύ θα με θυμίζει στη φιγούρα
σκίσ' το εξώφυλλο και κάν’ του μια μουντζούρα.

Κουνελάκι μου, στον ύπνο σου όταν πας
πες μου πως θα με θυμάσαι 
πες μου πως θα μ’ αγαπάς
κι αν πετύχεις την αράχνη τ’ ουρανού, τη μαύρη χήρα
χάιδεψέ την, μη φοβάται η κακομοίρα.

Κι όταν έρθεις πάλι πίσω το πρωί,
κάτσε λίγο και χουζούρεψε
συγχώρα τη ζωή
που ‘χει κάτι βιαστικό 
που δεν κοιτάει ποτέ της πίσω,
κι όταν θέλεις φώναξέ μου να ξυπνήσω..."

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

Μαραθωνογαμπροί της Ευτυχίας




Στα social media γίνεται ένα νυφοπάζαρο με συμμετέχοντες κάθε ηλικίας και κάθε οικογενειακής κατάστασης. Αυτάρεσκες φωτογραφίες, άλλες δήθεν αυθόρμητες, άλλες που υποτίθεται εστιάζουν αλλού κι από σπόντα φαίνεται ένα μέρος του εαυτού μας ή και ολόκληρη η φάτσα μας..π.χ. "ΑΧ! άνθισε η γλάστρα στο μπαλκόνι μου..." η λεζάντα που συνοδεύει τη φωτογραφία με το βυζί στο πρώτο πλάνο και πίσω κάπου στο βάθος και μια γλάστρα με ένα βλασταράκι τόσο δα μικρό.
Όχι ότι αυτά τα κάνουμε μόνο οι γυναίκες.. κάθε άλλο! Κι οι άντρες.. και οι άντρες.. ίσως όχι με το βυζί, αλλά με ένα γυμνασμένο χέρι, κοιλιακούς φέτες ή και όχι τόσο φέτες κλπ.
Και στις δυο περιπτώσεις η ανάρτηση της φωτογραφίας συνοδεύεται με σχόλια από κάτω..
"ΩΩΩΩΩΩΩ!!!!"
"Είσαι θεά/ος!"
"Τί όμορφο γλαστράκι..." τα οποία σχόλια τα συνοδεύουν  διάφορα, γελάκια, καρδούλες, φιλάκια και μετά στα πριβέ να γίνεται ο χαμός! Κι συνήθως, στο υπογράφω φίλε αναγνώστη, το αντικείμενο του πόθου σου σου απαντάει μαζί με τη φίλη της ή το φίλο του λέγοντας
"καλέ είναι τρελός για μένα σου λεω. τον έχω όποτε θέλω! κοίτα, κοίτα απαντήσεις.."  ή
"καλά σου λέω το έχω τρελάνει το γκομενάκι, δες ρε μαλάκα τί μου στέλνει"
Το φλερτ είναι ωραίο πράγμα και υγιές, και όλοι μα όλοι συμμετέχουμε ως ένα βαθμό στο παραπάνω νυφοπάζαρο, κι έχει και την πλάκα του. Το πράγμα ξεφεύγει και γίνεται γελοίο όμως μερικές φορές και άνθρωποι που τους εκτιμούσες  γίνονται μικροί στα μάτια σου.. και τους βλέπεις να κάνουν πράγματα αστεία για να κερδίσουν όσο γίνεται περισσότερες/ους διαδικτυακούς και όχι μόνο θαυμαστές/στριες.

Κι επειδή έχω πολύ καιρό να καταπιαστώ με τους φίλους και τις φίλες μου που έχουν σα χόμπι το τρέξιμο, σήμερα θα χρησιμοποιήσω παραδείγματα από το δικό τους  χώρο με την ελπίδα οτι γνωρίζοντας πως τους συμπαθώ πολύ δε θα το πάρουν και προσωπικά!

Μέχρι τώρα φίλε δρομέα για να "βγάλεις" γκόμενα δήλωνες "μαραθωνοδρόμος"  έτσι αόριστα χωρίς να παραθέτεις στην αποδέκτρια των αυτοσυστάσεων σου, μέτρα σύγκρισης,  όπως για παράδειγμα, τί χρόνο έκανες εσύ και τί χρόνος θεωρείται "καλός".. τότε η κοπέλα εντυπωσιαζόταν και σε έβλεπε πιο ψηλό, πιο όμορφο, πιο δυνατό.. και όσο να πείς και πιο γοητευτικό! Ωραία; Ωραία!  Έλα μου ντε που τώρα και η ίδια έτρεξε μαραθώνιο και σε απομυθοποίησε και  είδε οτι τελικά της τα φούσκωνες λιγάκι άρα δεν σε βλέπει και τόσο γοητευτικό πια.. Ομοίως όμως η ίδια ρίχνει στη μάπα του άλλου του απ' έξω, το χαρτί "εχω τρέξει μαραθώνιο" και τότε ο άλλος ο τρίτος βλέπει εκείνη πιο γοητευτική...
Τί να κάνεις κι εσύ μαραθωνοδρόμε που βλέπεις  ξαφνικά να χάνεις την κουτάλα μαζί με τα ζουμιά; Λύση υπάρχει ! Και στη δίνουν οι λεγόμενοι "μεγάλοι αγώνες" .. Σκέφτεται λοιπόν ο μαραθωνογαμπρός... "ο μαραθώνιος είναι λίγος ε; θα σου δείξω εγώ!" Και πάει βρίσκει στα καλεντάρια αγώνες μεγαλύτερης απόστασης και , αφου και οι διοργανωτές πολλών από αυτούς τους αγώνες, για να μαζέψουν κόσμο δεν εχουν κριτήρια συμμετοχής και όποιος θέλει ,με δική του ευθύνη πάντα, μπορεί να συμμετέχει τσουπ ο φίλος μας ο μαραθωνογαμπρός δηλώνει συμμετοχή και βαφτίζεται "υπεραποστάσιος" υπεραθλητής, υπερηρωας, υπεργαμπρός. Τί κι αν κοντεψε να αφησει τα κοκκαλάκια του στην άσφαλτο ή τα βουνα; Η μαραθονωνύφη άρχισε να τον βλέπει και πάλι πιο όμορφο πιο ψηλό και πιο γοητευτικό!
Μέχρι βεβαια να πάρει κι εκείνη την απόφαση οτι ο μαραθώνιος δεν είναι αρκετός για να εντυπωσιάσει τον απ' έξω ο οποίος γράφτηκε σε μια ομάδα και άρχισε να τρέχει σε αγώνες και ετοιμαζεται κι αυτός να τρεξει τον πρώτο του μαραθώνιο και η ηρωίδα μας να μεταμορφωθεί σε υπεραποστάσια, υπερδρομέας, υπερμάνα, υπερερωμένη, υπερσύζυγος ..

Και τώρα δικαίως θα με ρωτήσεις, φίλε αναγνώστη, "κι εσύ τί ζόρι τραβάς κυρά μου;"
Να σου πώ τί ζόρι τραβάω.. Όπως είπα και στην αρχή τους περισσότερους τουλάχιστον φίλους δρομείς τους συμπαθώ, κάποιους άλλους του εκτιμώ και υπάρχουν δυο τρεις που τους εκτιμώ απεριόριστα. Κοίτα τώρα να δείς τί γίνεται.. εσένα που σε συμπαθώ, όταν σε βλέπω να γελοιοποιείς έτσι των εαυτό σου σε λυπάμαι. Μετά θυμώνω γιατί με τη συμπεριφορά σου χαλάς την εικόνα εν γένει του χώρου σου κι άρα και την εικόνα των ανθρώπων που εκτιμώ. Επιπλέον οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό που εσύ ξεφτιλίζεις μειώνοντάς το, αδικούνται από τη δική σου συμπεριφορά. Εχω πει πολλές φορές  πως δεν είμαστε όλοι για όλα.. άλλος τρέχει πολύ, άλλος γρήγορα, άλλος ζωγραφίζει κι εγω φτιάχνω καλή μπεσαμέλ.
Έκαστος στο είδος του, αγαπητέ Μαραθωνογαμπρέ, να μπεις σε μεγαλύτερους αγώνες, φυσικά! Όχι ομως για να ριξεις τη γκόμενα, ούτε χωρίς να έχεις προετοιμαστεί, γιατί τελικά αντι για την μαραθωνονύφη, βλέπω να πέφτεις εσύ σε κανα φορείο.

 Κάντο επειδή το γουστάρεις, αλλά μονο εφόσον μπορείς και αφού έχεις προετοιμαστεί σωστά. Για να σε καμαρώσουμε κι εμείς, να καμαρωσεις κι εσύ, να το ευχαριστηθείς κιόλας


Κι εσύ μαραθωνονυφούλα μου, μη  ξεφτιλίζεσαι έτσι.. δεν σε βλέπει κανείς όμορφη όταν κάνεις κάτι για το οποίο δεν έχεις φροντίσει να αποκτήσεις πρώτα τα εφόδια. Ξέρω οτι για εσένα είναι ακόμη πιο δελεαστικό, αφού οι γυναίκες είναι μετρημένες στα δάχτυλα στις "υπεραποστάσεις",  ομως σκέψου εγωιστικά! Γιατί να γελοιοποιηθείς; 
Κι εσύ μαζί με τον φίλο μαραθωνογαμπρό! Αν μπορείς να το κάνεις, προετοιμάσου και κατάπληξέ μας! Να σε χειροκροτήσουμε, να σε θαυμάσουμε και να σου βγάλουμε το καπέλο.
Γιατί, οι άνθρωποι, άντρες -γυναίκες  που το κάνουν αυτό, συνειδοτοποιημενα, το σέβονται! και πονάνε γι  αυτο! Δίνουν πολλά, χρονο, στιγμές, αγάπη, και χρήμα αν θες. Το πονάνε πολύ φίλε  μαραθωνογαμπρε , και δεν το κάνουν για τους λάθος λόγους. Το κάνουν για εκείνους κι επειδή το αγαπούν! Και πίστεψέ με, επειδή δυο τρεις απο αυτούς εχω την τύχη να τους γνωρίζω, το αγαπούν πολύ! Και δεν το κάνουν για να τους δεις... Αυτούς λοιπον αν σου αρέσει αυτός ο χώρος κοιτα να τους μιμηθείς, όχι μονο στην απόσταση, ή στις επιδόσεις, αλλά κυρίως στο ηθος και τη συμπεριφορά.