Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

H παρεούλα μου..


Είμαι τυχερή και πολύ περήφανη που στη ζωή μου απέκτησα αυτό το παιδί. Τόσο καλό παιδί.. Μεγάλωσε τωρα και είναι εκτός από κόρη μου, και παρεούλα μου, φίλη μου, με καταλαβαίνει .. καταλαβαίνει τη διάθεσή μου χωρίς να πώ λέξη. Είναι υπομονετική, είναι γλυκιά, είναι καλόκαρδη..στα δυσκολά μου προσπαθεί με το δικό της τροπο.. με ένα χάδι , ένα φιλί, μια αγκαλιά.. μια ζωγραφιά να με βοηθήσει. Να με κάνει να χαρώ.. μου δίνει δύναμη.. με αγαπά! Ακόμη και όταν μου θυμώνει.. τα ματάκια της φωνάζουν "σ' αγαπώ"!

Ειλικρινά είναι φορες που αναρωτιέμαι αν την αξίζω αυτή την αγάπη... Εύχομαι μετά από χρόνια πολλά όταν κοιτάζω τα ματάκια της να βλέπω ακόμη την ίδια αγαπή και να μην έχει παρει τη θέση της η απογοήτευση..

εύχομαι οι επιλλογές μου να μη την πληγώσουν ποτέ.. είναι δύσκολο να είσαι ανταξιος γονιός τόσο υπέροχων παιδιών...

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

42195 αξέχαστες στιγμές!

Ο Μαραθώνιος Δρόμος είναι ένας αγώνας αντοχής με μια επίσημη απόσταση 42,195 χιλιομέτρων. Η ονομασία "Μαραθώνιος" προέρχεται από το μύθο του Φειδιππίδη, του Έλληνα αγγελιοφόρου που ο μύθος δηλώνει ότι στάλθηκε από την πόλη του Μαραθώνα στην Αθήνα για να αναγγείλει ότι οι Πέρσες νικήθηκαν στη μάχη του Μαραθώνα. Λέγεται ότι έτρεξε ολόκληρη την απόσταση χωρίς παύση και μπήκε στην Συνέλευση της Βουλής, όπου αναφώνησε "Νενικήκαμεν" πριν καταρρεύσει και πεθάνει. Αλλά όπως είπαμε πρόκειται για μύθο, χωρίς καμμία ιστορική επιβεβαίωση.. Από την άλλη ο Ηρόδοτος δεν κάνει καμία αναφορά για κανένα αγγελιοφόρο που στέλνεται από το Μαραθώνα στην Αθήνα. Αναφέρει όμως ότι το κύριο μέρος του αθηναϊκού στρατού, που έχει ήδη πολεμίσει και κέρδισε την εξαντλητική μάχη, φοβάται μια ναυτική επιδρομή από τον Περσικό στόλο ενάντια στην ανυπεράσπιστη Αθήνα, και βάδισε γρήγορα από τον τόπο της μάχης, δηλαδή το Μαραθώνα, πίσω στην Αθήνα με πλήρη εξάρτηση, φθάνοντας την ίδια μέρα στο σημερινό Φάληρο.. Όπως και νά 'χει τελικά αυτή η διαδρομή έμελλε να μείνει στην ιστορία και να αποτελεί όνειρο πολλών (αν όχι όλων) ερασιτεχνών και μή δρομέων ή/και περιπατητών.

Ανέκαθεν θαύμαζα όσους τολμούσαν να τρέξουν έναν Μαραθώνιο, οποιονδήποτε Μαραθώνιο όχι μόνον αυτόν της Αθήνας. Η απόσταση φάνταζε τεράστια! Θυμάμαι μια φορά που έχουμε στηθεί με την αδερφή μου στη μεσογείων ψηλά μετά την Αγία Παρασκευή προς Γέρακα να δούμε τους "τρελούς" που έτρεχαν 42 χιλιόμετρα μες τη βροχή!! Αν μου έλεγε κάποιος τότε ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα ήμουν κι εγω μία απο αυτούς τους "τρελούς" δε θα τον πίστευα με τίποτα!

Χθες λοιπον.. 31/10/2010 ήμουν κι εγω μία απο τις 12.500 τρελούς από όλο τον κόσμο που έτρεξαν την Κλασσική (όπως λέγεται λόγω αυθεντικότητας) Μαραθώνιας διαδρομής. Λίγο μετά τις 6:30 το πρωί βρίσκομαι μέσα σε ένα απο τα λεωφορεία που θα μετεφεραν τους δρομείς απο συγκεκριμένα σημεία της πόλης στο Μαραθώνα για την εκκίνηση. Το τηλέφωνο μου χτυπάει πολλές φορές. Είναι οι πρώην συνάδελφοί μου που εκείνη την ώρα σχόλαγαν από τη νυχτερινή τους βάρδια, ήξεραν ότι θα έτρεχα, με θυμήθηκαν και ήθελαν να μου δώσουν κι αυτοί τα κουραγια τους, τις ευχές τους, την αγάπη τους! Χάρηκα πολύ! Η Μαντώ ήρθε ως τη σταση του μετρό που βρισκόμουν για να με δει και να μου ευχηθεί από κοντα. Η Ανεζούλα μου έφτιαξε ακόμη πιο πολύ τη διάθεση με τη χαρούμενη φωνή της.. Τηλεφωνήματα, μηνύματα ευχές..Τους ευχαριστώ πολύ όλους κι από εδώ!
Για ένα περιεργο λόγο δεν είχα καθόλου άγχος.. μόνο χαρά! Χαρά σα να πήγαινα εκδρομή. Ενιωθα δυνατή, ήμουν σίγουρη ότι αυτό που τολμούσα θα το έφερνα εις περας! Ο μόνος μου φόβος και το μοναδικό μου άγχος ήταν το στομάχι μου. Φοβόμουν μήπως με προδώσει και με αναγκάσει να εγκαταλείψω την προσπάθεια μου, το όνειρο μου, τον αγώνα μου! Είχα ακολουθήσει κατα γράμμα κάθε οδηγία του γιατρού μου, είχα μαζί μου και κάποια χαπάκια που θα με βοηθούσαν σε περίπτωση που ένιωθα ενόχληση.

Αφιξη στο χώρο.. από το λεωφορείο ήδη, δεν ήμουν μόνη, και με το που φτάσαμε είδα άλλους 10 φίλους μαζεμένους.. όλοι τους με λαμπερά χαμόγελα! Ενα-δυο πειράγματα, μια δυο κουβέντες, πολλά χαμόγελα, βαζελίνη, αντιηλιακό και έτοιμοι! Πάμε να παραδώσουμε τα ρούχα μας, "ραντεβού εδώ" λέμε με κάποιους.. μες τον κόσμο όμως χαθήκαμε.. έψαξα να τους βρω να τους πω δυο κουβέντες πριν τη πιστολιά αλλά δεν τα κατάφερα. Στενοχωρήθηκα λιγάκι αλλά δε μπορούσα να κάνω και τίποτα άλλο πέρα από το να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι θα τους δω σε λίγες ώρες στο Καλλιμάρμαρο και θα τους τα πω εκεί.
Πάω και χώνομαι κι εγώ στο μπλόκ μου.. το πράσινο μπλόκ, το 5ο κατα σειρά.
Μπαμ! ο αφέτης έδωσε το σύνθημα για την εκκίνηση.. "Αυτό ήταν" λέω στον εαυτό μου.. "Τωρα θα ζήσεις ό,τι ονειρευτηκες τόσες μέρες, μήνες.. KANTO ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!"

Ξεκινάω να τρέχω γρήγορα.. πολύ γρήγορα "όπα κόψε κοπελιά κι έχεις δρόμο μπροστά σου" έριξα το ρυθμό μου πολύ, το σώμα μου ανυπόμονο, ευτυχώς το μυαλό μου πιο συνετό! λίγο πριν τον τύμβο ακούω οικείες φωνές να λένε το όνομά μου. Είναι ο Αντρέας με τον Κωνσταντίνο, λίγο πιο κάτω και ο Βασίλειος ξαφνικά εκεί που ήμουν μόνη μου βρέθηκα να τρέχω με άλλους τρεις πολλές φορές και τέσσερις γνωστούς.. κόβω λίγο ακόμη συνειδητά και για πολλούς λόγους, ο Αντρέας έχει ήδη φυγει νωρίτερα πιο μπροστά σε λίγο επιταχύνει και ο Βασίλειος, στην παρέα έχει προστεθεί και ο Αριστείδης αλλά κάπως χαθήκαμε. Εχουμε ήδη συμπληρώσει 12 χιλιόμετρα, τα πόδια μου νιώθω ότι έχουν δύναμη αρκετή ώστε να με κάνουν το γύρο του κόσμου! Είμαι χαρούμενη, έχω πιστέψει ότι όλα θα πάνε καλά! Ακόμη καλά καλά δεν έχω ιδρώσει.. ο Ρομάν μου είχε πει "Όταν θα τρεξεις Μαραθώνιο να μη ξεχάσεις ποτέ να πινεις μια γουλιά νερό σε κάθε σταθμό από τον πρώτο ως τον τελευταίο! Ακόμη κι αν δε διψάς!" Δε ξερω αν είναι σωστό ή λάθος εγώ το ακολούθησα. Μια γουλιά, ίσα να βρεξω τα χείλη μου πολλές φορες δεν το καταπινα καν.. και η αλήθεια είναι ότι επι 42 χιλιόμετρα δεν ένιωσα να διψώ ούτε μια στιγμη! Εκεί στο 12,5 λοιπον είχε νερά.. το στομάχι μου είχε αρχίσει να με ενοχλεί, "όχι από τωρα γαμώτο" Στο τσεπάκι του κολάν μου είχα μέλι και χάπια για το στομάχι. Ανοιγω το φερμουάρ βγάζω ένα και το μασώ.. κόβω ακόμη πιο πολύ και περπατάω. Ο Κωνσταντίνος μου λέει "Μη περπατάς" Εγω όμως ξέρω το σώμα μου.. και ξέρω ότι 2 λεπτά ηρεμίας θα μου κάνουν καλό και θα φύγει ο πόνος.. καλύτερα να χάσω τωρα 5 λεπτά παρά όλο τον αγώνα.
-Φύγε Κώστα φύγε.. εγω θα ερθω πιο μετά.. καλό τερματισμό!
-Να σε περιμένω;
-Όχι θα περπατήσω..
-Οκ.. τα λέμε ίσως πιο κάτω..
-Ναι
Γρήγορα ένιωσα καλύτερα, γιατι αυτή τη φορά ήμουν προετοιμασμένη.. με τις σωστές τροφές πριν και ό,τι μπορεί να χρειαζόμουν μαζί μου. Ασε που πια το έχω μάθει το άτιμο το στομάχι και τα αναγνωρίζω τα συμπτώματα στην αρχή τους! Μόλις ένιωσα καλύτερα, άνοιξα λίγο το ρυθμό μου... βλέπω μπροστά τη Ντέμη της φωνάζω..
-Καλή δύναμη!
-Επίσης! κάτι είπαμε και για τον καιρό.. μάλλον ότι θα σκάσουμε από τον ήλιο αλλά δε θυμάμαι ακριβώς. χωριζόμαστε.. λίγο πιο κάτω η Ιωάννα.. την οποία δευτερόλεπτα πριν σκεφτόμουν έντονα γιατί έιχε ένα μικρό πρόβλημα με το ποδι της.. δυο κουβέντες μια υπόσχεση η μία στην άλλη και λίγα βήματα μαζί χέρι με χέρι.. Πιο μπροστα και ο Λεωνίδας συναντιούνται με την Ιωάννα και πάνε για λίγο μαζί.. εγω ακριβώς 5 βήματα πίσω τους .. μου άρεσε που τους είχα κοντά αλλά ήθελα να είμαι μόνη! Για έναν παράξενο λόγο όλοι θέλουν να τρέχουν με κάποιον παρέα, εγώ (ίσως εγωιστικά ; Δε ξερω..) λειτουργώ πολύ καλύτερα μόνη μου στον αγώνα. Έχουμε ήδη φτάσει στα μισά σχεδόν.. είμαστε στο 20 χιλιόμετρο όταν βλέπω το Λεωνίδα να σταματάει! Τον πλησιάζω..
-Τί έγινε ρε ψηλέ;
-Πάω σπίτι μου!
-Τί έγινε; Ελα πάμε μαζί λίγο πιο κάτω..
-Όχι ρε δεν είμαι καλά..
-Τί έχεις; Ελα ρε συ δοκίμασε το για λίγο ακόμη σίγουρα δε σε παίρνει;
-Όχι, όχι δε μπορω.. φύγε εσύ συνέχισε γερά!
Τον άφησα εκεί και συνέχισα.. λυπήθηκα πολύ που δε θα συνέχιζε!

Για τον αγώνα αυτό είχα τυπώσει ένα μπλουζάκι που στην πλάτη έγραφε "Today is MY day!" Η απήχηση που είχε λοιπόν αυτό το μότο ειδικά στους ξένους ήταν απίστευτη! Κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάποιος-α ερχόταν και μου φώναζε "Τοday is YOUR day!!" Κάποια στιγμή βρήκα έναν νεαρό ουαλό τον Dave περπατούσε αλλά δε φαινόταν τόσο κουρασμένος.. του χτύπησα τον ώμο καθώς τον προσπέρασα.. με κοιτάει "Πάμε μαζί!" Του λέω.. "μη σταματάς τωρα.." Μου απαντάει.. "Μα είναι ανηφόρα" γελάω και του λέω.. "για τα επόμενα 15 χιλιόμετρα ανηφόρα θα είναι..έλα πάμε μαζί!" μου παντά: "Ok, I listen to you.. I trust you, today is OUR day!"
Και τρέξαμε κανα δυο χιλιόμετρα μαζί.. μετά χωριστήκαμε.. του ευχήθηκα καλή δύναμη και έφυγα λίγο πιο μπροστά.
Στο 24ο χιλιόμετρο νόμιζα πως μέχρι εκεί ήταν για μένα! Τα πόδια μου ήταν μια χαρά δυνατά σα να ξεκινησα τώρα, αλλά το στομάχι και τα πνευμόνια μου είχαν άλλη γνώμη! Ξανά χαπάκι αλλά τωρα δεν ήθελα να περπατήσω ήταν ανηφόρα.. φοβόμουν ότι αν έκοβα στην ανηφόρα δε θα συνέχιζα ποτέ.. έκανα πως τρέχω.. (νομίζω πως αν περπατούσα θα πήγαινα πιο γρήγορα) μάζεψα όλη τη δύναμη του μυαλού μου για να πείσω το σώμα μου να ξεπεράσει τον οξύ πόνο στο στομάχι.. πήρα μια βαθιά ανάσα.. τόσο βαθιά που ένιωσα τα κύτταρά μου να οξυγονώνονται! Σκέφτηκα τους ανθρώπους που με περιμένουν στο στάδιο. Ο Τάσος, η κόρη μας, η Ελευθερία.. που ήταν εκεί από το πρωί ενώ ήξερε ότι θα φτάσω αργά το μεσημέρι, η Ιωάννα που έχουμε τρέξει μεγάλο κομμάτι της προετοιμασίας μου μαζί.. Μετά σκέφτηκα και τους φίλους που το πρωί ξεκινήσαμε μαζί και που ήξερα ότι θα ήταν εκεί να με περιμένουν κάποιοι μετά τον τερματισμό τους. Πήρα πολύ δύναμη από τη σκέψη όλων αυτών, πέρασε και το στομάχι και μετά πέταξα!! Αρχισα να προσπερνάω δρομείς τον έναν μετά τον άλλον.. Εβλεπα το δρόμο μπροστά μου.. ένα πολύχρωμο ανθρώπινο ποτάμι!! Με ευχαρίστησε τόσο πολύ αυτή η εικόνα που σκέφτηκα "Δεν έχω δει τίποτα πιο όμορφο στη ζωή μου!!".. Συνέχισα να τρέχω από το 15 χιλιόμετρο ένοιωθα μια φουσκάλα να γεννιέται στην αριστερή μου φτερνα.. λίγο πριν τη γέφυρα του Σταυρού καταλαβα ότι οι φουσκάλες εκεί ήταν σίγουρα περισσότερες από μία! Ευχήθηκα μόνο να μη σπάσουν! Κι ας είναι όσες θέλουν! Μόλις έφτασα στο Carrefour του Γερακα.. είπα: "Αυτό ήταν κοπελιά αφού έφτασες ώς εδώ ΔΕ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΩ να σταματήσεις για κανένα λόγο!" Φτάνω στη γέφυρα. Αρχίζω να κατηφορίζω και βλέπω μπροστά μου ενα ανθρώπινο ποτάμι να περπατάει!! Μα τί διάολο κανείς δεν τρέχει; Εγώ θα τρέξω!!! Και με πιάνει ένα παραλλήρημα και αρχίζω και τρέχω σαν τρελή! Ανέβηκα την ανηφόρα αέρας.. μια παρέα Ολλανδών που με είδαν να τους προσπερνάω άρχισαν να με χειροκροτούν, τους έκανα νόημα να έρθουν μαζί.. ξεκίνησαν κι αυτοί, το ίδιο και ένα ζευγάρι από τη Μανίλα.. και μαζί μας κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι.. και έγινε ένα πάρτυ.. φωνάζαμε και χειροκροτούσαμε ο ένας τον άλλον και ξεσηκώθηκε και ο κόσμος που ήταν πάνω στη γέφυρα.. κι εκει που όλοι περπατούσαν τώρα όλοι τρέχαμε.. χέρι χέρι μια ανθρώπινη αλυσίδα πολλών ατόμων στη σειρά.. κάποιοι βγήκαν μες τον δρόμο να μας φωτογραφίσουν, μια κοπέλα που διάβασε το όνομά μου κάτω από το νούμερο μου φώναξε: "Αγγελική είσαι απίστευτη!" Της χαμογέλασα.. δεν είχα ανασα να της μιλήσω και της εκανα νόημα με το χέρι "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ". Αυτό με τον κόσμο ήταν εκπληκτικό! Μεχρι αργά το μεσημέρι ήταν στο δρόμο με τα μωρά τους πολλοί στην αγκαλιά, για να μας χειροκροτήσουν και μου έκανε εντύπωση που όλοι μα όλοι όταν τους λέγαμε "Ευχαριστούμε πολύ" απαντούσαν όλοι το ίδιο "Εμείς σας ευχαριστούμε.. εμείς!" Καπου σε μια στάση δε θυμάμαι που ίσως να ήταν λίγο μετά το Πικέρμι ήταν μια γιαγιά.. τουλάχιστον 80 ετών και χειροκροτούσε ρυθμικά.. πάω κοντά και της δίνω το χέρι μου της λέω: "Ευχαριστούμε πολύ γιαγιά! Να είσαι πάντα καλά!" μου έσφιξε το χέρι και μου είπε: "Εγω ευχαριστώ κορίτσι μου! Να ξερατε τί χαρα μου δίνετε με τα νειάτα σας!!" και ήταν δακρυσμένη η γιαγιάκα! Πήρα πολύ δύναμη κι από αυτή τη γιαγιά.. στενοχωρήθηκα που δε τη ρωτησα το όνομά της..

Εχω φτάσει πλέον στην Ερτ στην Αγία Παρασκευή.. πλησιάζω την πλατεία.. εχω κουραστεί αλλά εχω ορκιστεί στον εαυτό μου ότι δε θα σταματήσω από κούραση.. όλοι κουραζονται δεν είναι δικό μου προνόμιο αυτό.. Τα πόδια, ευτυχώς, παραμένουν ακόμη δυνατά! Επομένως έχω να παλέψω μόνο με τις ανεπαρκείς ανάσες μου.. εκεί που τα σκέφτομαι όλα αυτά ακούω μια φωνή "έλα ρε Αγγελική! Μπράβο!" Γυρνάω πίσω και τί να δω; Ο κύριος Γιωργος ο πατέρας της φίλης μου της Ελευθερίας που εκείνη βρικόταν στο Στάδιο! Μόλις τον είδα.. έφυγε και η κούραση φύγαν όλα.. τον χαιρέτησα και έφυγα δυνατά για τον τερματισμό! Κάπου εκεί στο νομισματοκοπείο νιώθω πάλι να μην έχω ανάσες, σα να μη δουλευαν οι πνευμονες μου σα να μην είχαν αρκετο χώρο μέσα στο θωρακα να βολευτούν.. επρεπε να απασχολήσω το μυαλό μου, ακούω πισω μου 2 φίλους να ρωτανε πόσο μας εχει μεινει ακόμη.. γυρίζω τους κοιτάζω και λέω.. "μη στενοχωριέστε λίγο πιο κάτω έχει μετρό, το παιρνουμε και κατεβαίνουμε Ευαγγελισμό μετά τί εμεινε; 1 χιλιομετράκι!" Γελάσαμε και κάναμε λίγα βήματα μαζί.. είπαμε για τη λεβεντογέννα Κρητη και τις ομορφιές της, ευχηθήκαμε καλούς τερματισμούς και συνεχίσαμε.. "ακόμα δεν εχω περπατήσει από την τελευταία φορά που με επιασε το στομάχι" σκέφτηκα κι ένοιωσα πολύ περήφανη. Βεβαια έιχα χαρίσει στον εαυτό μου λίγες στιγμές ξεκούρασης στους τελευταίους σταθμούς ανεφοδιασμού όπου είχα αποφασίσει να σταματώ για λίγα δευτερόλεπταν και να πίνω δυο γουλιες νερό, όχι τρεχοντας ούτε καν περπατώντας.. έτσι κι αλλιώς δεν είχα να κυνηγήσω κανενα χρόνο ή επίδοση.. να τερματίσω ήθελα. Άσε που ήταν τόσο ωραιο όλο αυτό που δε με πείραζε καθόλου να το ζήσω λίγη ώρα παραπάνω!
Φτάνουμε στο Ντυνάν! Αντε λέω.. λίγο ακόμη και φτάσαμε αλλα βλέπω στη Φειδιππίδου να την περπατάω την ανηφόρα! Ο ενθουσιασμός μου όμως ήταν τόσο μεγάλος που δεν περπατησα καθόλου ούτε κι εκεί! Μάλιστα λίγο μετα στην πλατεία αμπελοκήπων και στην πλατεία Μαβίλλη χοροπηδούσα και τσίριζα σα χαζή μαζί με κάτι κοριτσάκια που ήταν εκεί για να χειροκροτήσουν τους δρομείς.. Μόλις έφτασα στο Χίλτον άρχισα να συνειδητοποιώ ότι τα είχα καταφέρει! Κάπου εκεί πάλι συναντησα τον Αριστείδη που είχαμε χωριστεί από πολύ νωρίς.. τρεξαμε για λίγο μαζί.. μέχρι που ένιωσα να ότι δυσκολεύομαι να ανασάνω.. πονούσε και ο λαιμός μου από τις φωνές.. τόσε ώρες όλο μιλούσα, τσίριζα και γελούσα.. Γαμώτο θα περπατήσω τώρα λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό;;;; Έκανα το πολύ 10 βήματα περπατώντας, μετά μου θύμωσα που τα έκανα κι αυτά και ξεκίνησα να τρέχω με όση δύναμη μου είχε απομείνει.. η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή όχι από κούραση αλλά από χαρά!!! Κατέβηκα την Ηρόδου Αττικού.. κόσμος πολύς με κουδούνες, με μπαλόνια, με τύμπανα όλοι τους χαρούμενοι.. μαζί τους κι εγώ! Πολύ χαρούμενη!!! Μπαίνω μέσα στο στάδιο.. ψάχνω με το βλέμμα μου τους δικούς μου.. λίγο πριν το ρολόι τους βλέπω! Βλέπω την κόρη μου με ένα σημαιάκι στο χέρι όρθια να το κουνάει, να με κοιτάει μες τα μάτια και να χαμογελάει.. τρελάθηκα! Αρχισα να κουνάω σαν τρελή τα χέρια μου για να τους χαιρετίσω! Περνάω τη γραμμή του τερματισμού και συνεχίζω να τρέχω.... Δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι τελείωσε! Μόλις είδα τον Τασο, τη Μιχαέλα αλλα και την φίλη μου την Ελευθερία μπορούσα να τρεξω αλλα 10 χιλιόμετρα για πλάκα! Συνεχίζω περπατώντας στο πεταλο και μόλις περνάω στην απέναντι πλευρά του σταδίου ξεσπασα σε κλάμματα! Κλάμματα χαράς με λυγμούς! Τέτοιου είδους κλάμμα .. λύτρωσης κι ευτυχίας έχω κάνει μόνο μία ακόμη φορά στη ζωή μου! Μόλις αντίκρυσα για πρώτη φορά την κόρη μου!