Σάββατο 21 Απριλίου 2012

M' αγαπάς μωρε;

Είναι ωραίο να σου λένε "Σ' αγαπώ"! Ακόμη πιο ωραίο να  νιώθεις ότι πράγματι σε αγαπά αυτός που στο λέει.. και δεν το λέει έτσι για να το πει... αλλά ας μη το βαρύνω τώρα. Όλοι μας λοιπόν θέλουμε να το ακούμε και όταν δεν μας το λένε ρωτάμε για να μας απαντήσουν και να το ακούσουμε. Μερικές φορές κι εμείς που τόσο μας αρέσει να το ακούμε.. "ξεχνάμε" να το πούμε κι εμείς με τη σειρά μας εκεί που πρέπει. και τότε μας ρωτάν εμάς. "Μ' αγαπάς;" και απαντάμε εμείς "ναι!" ή "πολύ" ή "φυσικά και σ'αγαπώ" άλλοτε το εννοούμε, άλλοτε όχι και 100%, και κάποιες άλλες φορές το λέμε ή και το ακούμε αυτό το πολυπόθητο "Σ'αγαπώ" μόνο από συνήθεια ή και από υποχρέωση (μάλιστα, μάλιστα από υποχρεωση!) αλλά πάλι θα το σοβαρέψω και δε θέλω, τουλάχιστον όχι απόψε, ίσως μια άλλη ανάρτηση να αφιερωθεί στο "σ'αγαπώ της υποχρέωσης".

Σήμερα λοιπόν.. γυρίζω από τη δουλειά και στον καθρέφτη του ασανσέρ της πολυκατοικίας με κοιτούσα και δε με γνώριζα.. πόσο γερασμένη, άσχημη, κουρασμένη και "σπασμένη" μου φάνηκε η κυρία της αντανάκλασης που γύρισα πίσω μου να δω αν είχε μπει και κανείς άλλος μαζί μου στο ασανσέρ χωρίς να το καταλάβω, δεν ήθελα να πιστέψω ότι ΕΓΩ ήμουν αυτό το.. πράγμα που έβλεπα! Γύρισα το βλέμμα μου αλλού να μη τη βλέπω αυτήν εκεί την ταλαίπωρη. Καθώς εστίασα λοιπόν στις γρατζουνιές του τοίχου του φρεατίου που "κατέβαιναν" καθώς περνούσαν οι όροφοι ακούω από πίσω μου ένα "ψιιιιτ"!! Γυρίζω..  δεν βλέπω κανέναν και τίποτα! Με την άκρη του ματιού μου βλέπω αυτή την ασχημούλα της αντανάκλασης να μου γνέφει.
-Ψιιτ, εσένα μιλάω καλέ!
-Εμενα;;;; τί θέλετε;
-Άσε τον πληθυντικό και τις τυπικούρες! Πες μου μ' αγαπάς;;; 
-Ορίστε; 
-Μ' αγαπάς;
-ΕΕΕ.. ποιά εισαι;
-εσύ είμαι, πες μου τώρα.. μ' αγαπάς;
-τι εννοείς.. βέβαια και .. νομίζω δηλαδή πώς..
-Μ' αγαπάς μωρέ;; ή δε μ' αγαπάς;
-ε, όχι! Δε σ'αγαπάω! Γιατί να σε αγαπάω; σε ξέρω; με νοιάζεσαι; σε νοιάζομαι; με προσέχεις; Πώς να σε αγαπώ αν δεν ισχύουν όλα αυτά; 
-Εγώ σε αγαπάω! Σε νοιάζομαι, σε φροντίζω.. σε προστατεύω, γερνάω εγώ για να μένεις φρέσκια εσύ! Κλαίω εγώ για να γελάς εσύ, πονάω εγώ για να χαίρεσαι εσύ.
-Μα πώς..
-M' αγαπάς μωρέ;

Στο σημείο αυτό λοιπόν έφτασα και στον όροφό μου βγήκα βιαστικά χωρίς να κοιτάξω πίσω μου και μπήκα γρήγορα στο διαμέρισμα. Πέταξα την τσάντα μου στον καναπέ και σωριάστηκα και 'γω δίπλα της. "Πολύ κουράστηκα σήμερα, τα 'χω παίξει τελείως, παραισθήσεις!" σκέφτηκα και με πήρε ο ύπνος καθώς έφερνα στο μυαλό μου την εικόνα της ταλαιπωρημένης κυριούλας του ασανσέρ.. έκλεισα τα μάτια μου και την είδα πάλι μπροστά μου.. αυτή τη φορά τα μάτια της πίσω από τους μαύρους κύκλους μου φάνηκαν κάπως πιο λαμπερά ή μήπως υγρά;.. πάντως διαφορετικά.
Μου είπε με σιγανή φωνή: "φταις! εσύ φταις.. εσύ που δε μ' αγαπάς, δε μ' αγαπάς όσο μου πρέπει, με αδικείς και με κουράζεις. Όσο δε μ' αγαπάς εσύ, τόσο σε αγαπώ εγώ όμως.. και θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς! Σκέψου και πές μου τελικά.. μ' αγαπάς μωρέ ή δε μ' αγαπάς;" και η φωνής της άλλαζε και γινόταν πιο λεπτή και πιο χαρούμενη μεχρι που έγινε ίδια με τη φωνή της κόρης μου, άνοιξα τα ματια μου, ειδα την ομορφη κορη μου να είναι χαμογελαστή πανω απο το κεφάλι και τραγουδούσε χαρούμενα το τραγούδι που ακουγόταν απο τον υπολογιστή ...


"Μ' αγαπάς μωρέεεε; ή δε μ' αγαπάς!.. πές μου αν το θελεις τωρα...."


Δε μπορω να μην αναφερω εδω οτι το συγκεκριμενο τραγουδι το επιστρατεύουμε με έναν πολύ αγαπημενο μου φίλο καθε φορα που θέλουμε να φτιάξουμε ο ένας το κέφι του άλλου.
Η μικρή μου δε, το βρίσκει πολύ ωραίο και ρυθμικό, "σαν παιδικό τραγουδάκι" όπως λέει η ίδια :)