Σάββατο 1 Ιουλίου 2017

365 ημέρες

Ήταν 01/07/2016 η μέρα που φορτώσαμε ολα μας τα υπάρχοντα σε ένα καράβι κι αφήσαμε πίσω μας την Αθήνα και την ως τότε ζωή μας για μια νέα γειτονιά και μια νέα, καλύτερη ελπίζαμε, ζωή στο πανεμορφο νησί της Λέσβου.
Σήμερα 01/07/2017 ένα χρόνο μετά βρισκομαι εδώ στο όμορφο νησί και γραφω αυτές τις γραμμές για τη ζωή μας εδώ. 365 ημέρες γεμάτες εικόνες, χρώματα, αρώματα κι αρμύρα. Ένας χρόνος που άλλοτε μοιάζει σαν αστραπή κι άλλοτε σαν αιώνας..
Μέσα σε ένα χρόνο ζήσαμε πολλά.. καινούριος τόπος, νέοι φίλοι, άλλο κλίμα, νέες συνήθειες, καινούρια χόμπι. Όλα ή σχεδόν όλα διαφορετικά, άλλα πολύ καλύτερα, άλλα το ίδιο καλά κι άλλα πιο άσχημα. Πέρασε ένας χρόνος με καύσωνες, πλημμύρες, χιόνια, βροχές, σεισμούς, ξανά καύσωνες.. με χαμόγελα, δάκρυα, φωνές, γέλια, κλάματα, νοσταλγία, ενθουσιαμό.. με τη σκέψη να πηγαινοέρχεται, Αθήνα-Λέσβο.
365 μερες.. 365 περιστροφές της Γης γυρω απο τον εαυτό της.. 365 φορες ανοιξαμε τα ματια μας και μας καλημερισε ο ουρανός της Λέσβου.
Θυμάμαι παλιά.. 25 περιπου χρονια πριν που ερχομασταν εδώ για τις καλοκαιρινές μας διακοπές, κάθε χρόνο ανελλιπώς τραγουδούσαμε καποια στιγμή των διακοπών μας, όλη η παρέα μαζί: «Κι όμως ειμ' ακόμα εδώ! Κι αυτό το καλοκαίρι! Λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι!» Αγκαλιασμένοι όλοι μαζί, τραγουδούσαμε και χοροπηδούσαμε..
Απόψε το θυμηθήκα αυτό το «έθιμο» της παρέας των εφηβικών μου καλοκαιριών, καθισμένη μόνη μου στο μπαλκόνι μου, με μια μπύρα σκεπτόμενη πώς.. πέρασε κιόλας ένας χρόνος κι ενώ έλεγα πως δεν θα τα καταφερνα να αντέξω την αλλαγή.. πώς μόλις ερχοταν ο χειμώνας θα λύγιζα, ενω...« ειχα πει θα φυγω κι ομως..είμαι ακόμα εδώ κι αυτό το καλοκαίρι.. »