Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Aνάποδα Χριστούγεννα, αληθινές ευχές!



Τα Χριστούγεννα είναι μια κατ΄εξοχήν "οικογενειακή" γιορτή, με πολλά "τραπεζώματα", φιλιά και αγκαλιές, και καλά να ήταν μόνο οι άνθρωποι που πραγματικά αγαπάς.... Μαζεύονται συνήθως και κάτι τριτοξάδερφα και θειάδες και θείτσοι που ΄χεις να τους δεις απ΄τον τελευταίο γάμο ή/και κηδεία του σογιού! Και δώστου οι αβρότητες και οι ψεύτικες φιλοφρονήσεις.... "Αχ, γλυκιά μου, πώς ομόρφυνες..... κούκλα, κούκλα... φτου σου!" και μόλις γυρίσεις την πλάτη σου..... " πω πώ την καημένη.... 30 είναι και σαν 50 φαίνεται.... άσε και το μαλλί..... χάθηκε ο κόσμος να πάει σ' ένα κομμωτήριο; Χριστούγεννα είναι... τσ, τσ, τσ....!"


Τέλος πάντων αυτές τις οικογενειακές "μαζώξεις" τις σιχαινόμουν από μικρή!!!! Τα Χριστούγεννα τα λάτρευα ΠΑΝΤΑ, αλλά ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε αυτή η αγαπημένη γιορτή του Χρόνου , να συνοδεύεται απαραιτήτως από όλο μου το σόι στιβαγμένο στους καναπέδες του σπιτιού μου,και την καημένη τη μανούλα μου να μαγειρεύει επί τρία μερόνυχτα για να ικανοποιήσει τα πολλά και διαφορετικά γούστα του κάθε ξαδερφο-θειο-συμπέθερου.... ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΟΪ ΜΟΥ!!!!


Ενι γουέι , που λέμε και στο χωριό μου, πάντα φορούσαμε το καλυτερο μας χαμόγελο, και "τα γιορτινά" μας ρούχα (και μιλάω για τα παιδικά εφηβικά μου χρόνια) και περιμέναμε το πολυπληθές σόι μας να καταλάβει κάθε σπιθαμή του υπέροχα στολισμένου σπιτιού μας!!!!


Κατέφθαναν όλες οι χοντροκώλες θείτσες, με τα φανταχτερά τους ταγεράκια, που 'χαν πάνω την Άρτα, τα Γιάννενα και κάνα-δυο παρακείμενα χωριά....ακόμα!


Θυμάμαι τη μητέρα μου να τρέχει πάνω-κάτω σαν τον Βέγγο για να τους ικανοποιήσει όλους και σχεδόν καμμία από τις παραπάνω σημαιοστολισμένες θείτσες δεν προσφέρθηκε ποτέ να βοηθήσει....


Μην με παρεξηγείτε, δεν είμαι ούτε απόγονος του Σκρούτζ, ούτε ο γρουσούζης των Χριστουγέννων.... Τα Χριστούγεννα μου αρέσουν πολύ, τα οικογενειακά τραπεζώματα σιχαίνομαι......!


Τέλος πάντων, κάποτε ήρθε η ώρα να απογαλακτιστώ, να αυτονομηθώ και πήγα και νοίκιασα το πρώτο μου σπίτι.... Έλεγα λοιπόν η αθώα νεαρά τότε... "Χα! φέτος τα Χριστούγεννα θα τα γιορτάσω στο δικό μου σπίτι και μόνο με τους ανθρώπους που πραγματικά αγαπάω...." Ναι καλά! Τί ώρα; που λέμε....Με το που έφτασαν οι "Άγιες" εκείνες μέρες... άρχισε η μανούλα.... "Έλα κοριτσάκι μου, πού να κάνεις Χριστούγεννα μόνη σου, εκεί στην τρύπα που μένεις, και τί θα φας; Έλα να φάμε όλοι μαζί, θα φτιάξω και γαλοπούλα γεμιστή, και μπλα, μπλά, μπλά....." -Αλήθεια σε όλο τον κόσμο την γαλοπούλα την λένε "Τουρκάλα" εμείς και μόνο εμείς την λέμε "γαλοπούλα"-


Να μην στα πολυλογώ... υπέκυψα... και Χριστούγεννα έκανα πάλι στο πατρικό μου... και πάλι με όλους τους κομπάρσους της ζωής μου.... ΦΤΟΥ ΣΟΥ !!!!!


Μετά από κάποια χρόνια παντρεύτηκα..... ΕΕΕΕ ΤΩΡΑ λέω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗ ΓΛΙΤΩΣΑ!


Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι..... τελικά το έργο επαναλήφθηκε, αλλά με κάποιες διαφορές....! Και εξηγούμαι...: Οι πρωταγωνιστές ήταν οι ίδιοι, αλλά οι κομπάρσοι διαφορετικοί και χειρότεροι!!! Άσε που τώρα δεν έτρεχε η Μανούλα μου αλλά εγώ η καψερή!!!! Όταν δε, ήρθε και το παιδί.... ποιός είδε τα σόγια και δεν τα φοβήθηκε!!!! Κανονική παρέλαση γινόταν στο σπίτι μου.... παρέλαση από θειάδες, κουμπάρους, πεθεροπεθερές, και όλα τα λοιπά μπατζανακοσυμπέθερα.... ΕΛΕΟΣ!!!!


Φέτος λοιπόν όλα άλλαξαν! Όρθωσα το ανάστημά και είπα: "Ααααα, όλα κι όλα! Αν θέλετε να φάμε μαζί θα είμαστε μόνοι μας.... αλλιώς εγώ προσωπικά θα τιμήσω το εορταστικό μενού κοντινού ταχυφαγείου!!!! Έτσι κι έγινε! Μόνο η άμεση οικογένεια! Και εκεί που τρώγαμε τα υπέροχα εδέσματα από τα χεράκια της Περσεφόνης... (η μανούλα) η οποία λόγω συνήθειας ειχε μαγειρέψει για ένα ολόκληρο στρατόπεδο... ο "μπαμπάς" μου πετάχτηκε και είπε.... "ΑΝΑΠΟΔΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ" κάνουμε φέτος!


Ναί μωρέ σιγά!!!! Επειδή δεν μαζεύτηκε η Σάρα η Μάρα και το κακό συναπάντημα, ήταν τα Χριστούγεννα ΑΝΑΠΟΔΑ! (η Μάρα ήταν εδώ μαζί μας) Η σάρα και το κακό συναπάντημα έλειπαν ευτυχώς!!!!!!


Μπορεί τα Χριστούγεννα να ήταν "Αναποδα" αλλά οι ευχές που ανταλλάξαμε ήταν αληθινές


Με αγάπη πραγματική, ουσιαστική, και ειλικρινή συναισθήματα!


Όταν λέγαμε ο ένας στον άλλον "χρόνια πολλά" το εννοούσαμε, όταν λέγαμε "ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ" ήταν αλήθεια.. και όταν κοιτούσαμε τον άλλον ήταν με αγάπη και οχι για να δούμε αν λεκιάστηκε το μπούστο του από τη γέμιση της γαλοπούλας!!!! Όυτε να δούμε αν κόλλησε μαρούλι στο δόντι του, έτσι ώστε να μην του το πουμε, να χαζογελάσουμε εμείς και να το σχολιάσουμε μεταξύ μας!


ΖΗΤΩ ΤΑ ΑΝΑΠΟΔΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΕΥΧΕΣ!


Από μένα για όλους εσάς.... αληθινές ευχές, με αληθινή αγάπη .... για υγεία , ευτυχία και πολλές πολλές επιτυχίες σε κάθε τομέα της ζωή σας!!!




Ποδηλάτρης (και ίσως για μερικούς ο γρουσούζης των Χριστουγέννων!)






Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

TAE KWON DO με την πεντάχρονη κόρη μου!


Εδώ και λίγο καιρό, και για μια δυο φορές την εβδομάδα έχουμε καθιερώσει με την κόρη μου "προπονησούλα" Tae Kwon Do μαζί!

Αυτή η εμπειρία λοιπόν είναι πολύ σημαντική για εμένα... Είναι απίστευτο το πόσο πολύ δενόμαστε με αυτή την κοινή μας δραστηριότητα. Πολύ περισσότερο δε, όταν κατάλαβα ότι η δική της αγάπη για αυτό το άθλημα έχει αρχίσει να γίνεται το ίδιο μεγάλη με τη δική μου!

Το περιμένει πώς και πώς, με ρωτάει "μαμά, σήμερα θα πάμε μαζί για Tae Kwon Do;" Προσπαθεί πολύ να "βγάλει" τα λακτίσματα, με κοιτάει με μάτια που λάμπουν όταν τα καταφέρνει, ξεπερνάει τον εαυτό της, ιδρώνει, κοκκινίζουν τα μαγουλάκια της.... Είναι απλά υπέροχη! Ξέρω, ξέρω θα πεις... "χαζομαμά" Ναι!!!! Είμαι χαζομαμά, και μ' αρέσει! Είναι πολύ σημαντικό για μένα να δέιχνω στη μικρή μου πόσο πολύ ευχαριστιέμαι την ώρα που περνάμε μαζί, πόσο χαίρομαι με τη χαρά της και πόσο περήφανη είμαι για εκείνη.!

Ναι, είναι μπελάς, το κοριτσάκι μου, ναι μερικές φορές με κουράζει και με κάνει να ξεπερνάω κάθε όριό μου, αλλά δεν την αλλάζω με τίποτα!!!!!

Στην τελευταία μας "προπόνηση" λοιπόν, η κοράκλα μου κατάφερε, μετά από πολύ μεγάλη προσπάθεια, να "βγάλει" ένα δύσκολο λάκτισμα! Με το που την είδα να το καταφέρνει και να χτυπάει επιτυχώς με το μικρό της ποδαράκι το στόχο που εγώ της κρατούσα (!) σχεδόν ούρλιαξα από τη χαρά μου!!! Την πήρα αγκαλιά τη σήκωσα ψηλά και κάναμε σβούρες!!! Το μικρό μου κοριτσάκι είχε καταφέρει ένα δυνατό λάκτισμα, με μεγάλο βαθμό δυσκολίας και με σχεδόν άριστη τεχνική.!!! Τότε ήρθε και ο προπονητής μου με τον οποίο, παλιότερα όταν εγώ ασχολιόμουν με το αγωνιστικό Tae Kwon Do, έχουμε ζήσει απίστευτες στιγμές, εντάσεις, χαρές, λύπες, τα πάντα! Πήρε τη μικρή στα χέρια του, με κοίταξε και είπε: "τα γονίδια, δεν κρύβονται! Ελπίζω μόνο η μικρή να είναι πιό έξυπνη από σένα...!" "και εγώ το ελπίζω" του απάντησα! Εκείνη τη στιγμή ήμουν τόσο μα τόσο περήφανη.... Ψήλωσα δέκα πόντους που λένε! Η μικρή λοιπόν, ετοιμόλογη και θρασυτάτη, όπως πάντα μας έπιασε από το χέρι και τους δύο και μας πήγε σε ένα τοίχο της σχολής που υπάρχουν φωτογραφίες από αγώνες..., κάπου εκει μέσα και κάποιες δικές μου, και μας είπε.... "Όταν θα μεγαλώσω λιγάκι ακόμα, και θα μπορώ να κάνω το "μπαντα τόλιο τσάκι" σωστά, τότε θα πάρω κι εγώ πολλά μετάλλια και κύπελα και θα τα δίνω στη μανούλα μου που δεν έχει και τόοοοοοοσα πολλάααα!"

Γελάσαμε, και μετά προσπαθούσαμε για αρκετή ώρα με τον προπονητή μου να εξηγήσουμε στη μικρή ότι ο στόχος μας δεν πρέπει να είναι απαραίτητα το μετάλλιο, ότι πρέπει πρώτα να καταλάβουμε το σώμα μας, να ξέρουμε πότε πρέπει να σταματάμε, να ξέρουμε να σεβόμαστε τον συναθλητή μας, ότι το Tae Kwon Do, δεν είναι μάχη, είναι χαρά, είναι τέχνη, είναι άθλημα και ότι μετά από έναν αγώνα θα κάτσουμε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι, και εμείς και οι "αντιπαλλοί" μας και ότι θα είμαστε φίλοι.
Τώρα βέβαια θα μου πεις: "άντε να τα εξηγήσεις όλα αυτά σε ένα ενθουσιασμένο πεντάχρονο και να τα καταλάβει..."
Έχεις δίκιο, δεν θα τα καταλάβει αμέσως, αλλά αν τα ακούει συχνά και με αγάπη, από ανθρώπους που αγαπάει και εμπιστεύεται, αργά ή γρήγορα και θα τα καταλάβει και θα τα εφαρμόσει!
Και αυτό κάνουμε με τον προπονητή μου, όχι μόνο για την κόρη μου, αλλά και για κάθεμικρό ή μεγαλύτερο παιδάκι που έρχεται να γυμναστεί.
Γιατί ο αθλητής πρέπει πρώτα να είναι άνθρωπος, να σέβεται κυρίως τον εαυτό του και τους άλλους. Πρέπει να είναι ταπεινός και χαμηλών τόνων, γιατί μόνο έτσι, θα μπορέσει να εκτιμίσει και να χαρεί τις όποιες επιτυχίες του, αλλά και τις αποτυχίες του! Πρέπει στα παιδιά μας να δίνουμε την ιδέα του αθλητισμού και όχι του πρωταθλητισμού. Μόνο άν ισχύσουν όλα τα παραπάνω στους χαρακτήρες των μικρών αθλητών θα μπορέσουν αν έρθει η ώρα να αντισταθούν στις χημικές βοήθειες για την καλύτερη επίδοση! Ο αθλητής που σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους ειλικρινά, δεν πρόκειται να ντοπαριστεί ποτέ!!!! Δεν το χρειάζεται, έχει τη φυσική του "ντόπα". Τον ενθουσιασμό και την αγάπη του, γι' αυτό που κάνει! Έχει την ψυχή του! Αυτό είναι το καλύτερο ντοπάρισμα, και είναι και απολύτως νόμιμο, υγιεινό και υπέροχο!!!!!

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

ΠΗΡΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ...(και μ΄αρέσει)


Πόσες φορές δεν έχουμε πεί όλοι μας "θα πάρω τα βουνά!!" σε κάποια δύσκολη φάση της ζωής μας; Ε, λοιπόν το είπα και εγώ... και το έκανα!!!!

Δεν θυμάμαι άν σας ανέφερα την "τραγική" απώλεια που είχα... ΜΟΥ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΑΚΙ ΜΟΥ! πριν λίγο καιρό... ευτυχώς όμως οι φίλοι μου ποδηλάτες μου δανείζουν τα ποδηλατάκια τους και πάμε όλοι μαζί κάποιες βόλτες!!!

Έχοντας λοιπόν αρκετό καιρό, που είμαι χωρίς ποδήλατο η μόνη άσκησή μου ήταν το αγαπημένο μου TAE KWON DO και πού και πού άντε και λίγο τρεξιματάκι... πολύ χαλαρό και πολύ αργό ... σε σημείο ντροπής! Με αποτέλεσμα να μου έχει λέιψει αυτό που λέμε στα ελληνικά "outdoor" άσκηση....!

Χτες όμως, μια καλή μου φίλη μου έδωσε το δικό της ποδήλατο (το οποίο είναι και πολύ καλύτερο και ελαφρύτερο από το "πρώην" δικό μου) και μαζί με κάποιους άλλους φίλους ποδηλάτ(ρ)ες πήραμε τα βουνα!!!!!!!!

Ξεκινήσαμε πολύ νωρίς το πρωί και πήραμε το δρόμο για το κοντινό μας και αγαπημένο μας βουνό τον Υμηττό! Είμασταν όλοι αποφασισμένοι ότι αυτή τη φορά θα φτάναμε όλοι στην κορυφή με κάθε τρόπο και όποιο κόστος (και ας μας έπιανε και το βράδυ βρε αδερφέ!!!)

Έτσι κι έγινε.... αρχίσαμε την ανάβασή μας και ελπίζαμε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.. (να φτάσουμε όλοι σώοι και αβλαβείς ως την κορυφή του βουνού! -ματαιόδοξα πλάσματα)

"Άντε και λίγο ακόμη," " όχι από ΄δω, να πάμε από το μονοπάτι καλύτερα," "Ρε σεις θα μας πιάσει βροχή," " ώχ άρχισαν οι κράμπες" και άλλα τέτοια ωραία και χαρούμενα ήταν τα όσα ανταλλάζαμε μεταξύ μας καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής.

Και στάσεις κάναμε, και ισοτονικά πίναμε, και κουράγιο ο ένας στον άλλον δίναμε... μέχρι και μασάζ σε "λαβωμένο" φίλο-συναθλητή-συνοδοιπόρο κάναμε... Μεγαλεία σας λέω!!!

Σε κάποια φάση της διαδρομής νομίζω ότι το μότο που θα μας ταίριαζε καλύτερα είναι το γνωστό "Που πα ρε Καραμήτρο;;;" Αλλά εμείς εκεί... ο επιμένων νικά!!! Να φανταστείτε δε, ότι την είχαμε οργανώσει την "αποστολή" άψογα! Τί τζι πι ες με παλμογράφους και μετρητές πεταλιάς,(Νίκος), Τί έξτρα ντίζες και αλενόκλειδα, και κατσαβίδια,(σχεδόν όλοι μας), τί ισοτονικά, τι τζελάκια, τί κρέμες και βαζελίνες, τί ένερτζυ μπάρς, και φυσικά και ένα αυτοκίνητο συνοδός με όλα τα συμπράγκαλα φορτωμένα (συν τα έξτρα ρούχα) έτοιμο με τον οδηγό του να μας παρασταθεί σε κάθε δύσκολη στιγμή!!!

Ο Υμηττός δεν είναι και κανένα ιδιαίτερα ψηλό βουνό, μέχρι τα μισά του το έχουμε "καταφέρει" κάνα δυο φορές ματά βασάνων και κόπων ομολλογουμένως, αλλά τώρα ο στόχος ήταν το ρανταρ, η κορυφή!!!

Φτάσαμε μετά από πολλές στάσεις λίγο μετά την "Καλοπούλα" για όσους ξέρουν, και ξαφνικά τα ποδήλατα, μάλλον επηρρεασμένα και από το γενικότερο κλίμα των ημερών, έκαναν την δική τους επανάσταση... Δεν πήγεναν πουθενά! Ρε δώστου να κάνουμε πετάλι, δε δώστου να βάζουμε τα δυνατά μας... τίποτα! Καμμία ανταπόκριση, πλήρης ανυπακοή! Το παλέψαμε λίγο ακόμη... κάτι καταφέραμε αλλά τα πράγματα ήταν πολύ σκούρα! Τότε η υπεραισιόδοξη και νεαρά Χριστίνα ρίχνει την ιδέα! Μή σταματάτε παιδιά τώρα που έχουμε ζεσταθεί, αφήστε τα ποδήλατα, θα τα φορτώσουμε στο αυτοκίνητο και θα συνεχίσουμε τρέχοντας, και λίγο παρακάτω τα ξαναπέρνουμε και συνεχίζουμε! Εεε ρεεε τρέλααα! Ναι, λοιπόν αυτό κάναμε...! Αφήσαμε τα ποδήλατα και το πλήρωμα του αυτοκινήτου-συνοδού, τα φόρτωσε και μας άφησε εμάς να συνεχίσουμε το μεγαλόπονοο σχέδιό μας.... Να πατήσουμε την κορυφή του Βουνού!

Ξεκινήσαμε να ... ας πούμε ¨τρέχουμε" πιό πολύ σαν χοροπηδηχτό δυναμικό βάδισμα ήταν αυτό που κάναμε παρά τρέξιμο... αλλά η προσπάθεια μετράει!!!

Το πόσες φορές αναθεματίσαμε, το τσιγάρο, το ποτό, τις κρεπάλες, το κακό στρώμα του κρεβατιού, την άτιμη κοινωνία και ό,τι άλλο μας ερχόταν στο μυαλό να κατηγορίσουμε για την δική μας απαράδεκτη φυσική κατάσταση, δεν λέγεται!

Παρ΄όλα αυτά, δεν το βάλαμε κάτω, συνεχίσαμε... κυρίως τρέχοντας και κάποιες φορές (χμμ αρκετές θα έλεγα) περπατώντας! Και νααααα κατά τη μία το μεσημέρι, ο ουρανός μαύρισε πολύ και απειλητικά και είπε να μας δροσίσει με μια καταρρακτώδη βροχή! Εμείς όμως... όλα κι όλα είχαμε ένα στόχο... και η αλήθεια είναι ότι έιμασταν πολύ-πολύ κοντά στον στόχο μας! Κοντεύαμε στην κορυφή! Πήραμε τα αδιάβροχα-αντιανεμικά πανωφόρια μας από το αυτοκίνητο και συνεχισαμε την πορεία μας! Ήταν απλά ΥΠΕΡΟΧΑ! Να τρέχεις μέσα στη βροχή, με καλούς φίλους, μέσα στη φύση, με τις υπέροχες μυρωδιές του βουνού είναι κάτι που λατρεύω! (Γενικά εγώ επηρρεάζομαι πολύ από τη βροχή και τη μουντάδα και κατά ένα περίεργο τρόπο θετικά!)

Συνεχίσαμε όλοι μαζί, δίνοντας ο ένας κουράγιο στον άλλο.. πιαστίκαμε χέρι -χέρι, μοιραστήκαμε κομμένες ανάσες, κράμπες, πονάκια, ισοτονικά, τζελάκια και πολύ όμορφες στιγμές! Κάποια στιγμή ένας φίλος πήρε στα χέρια του μια κοπέλα από την παρέα και την ανέβασε λίγα μέτρα πιο πάνω γιατί εκείνη είχε κουραστεί πολύ, σταματούσαμε , πέρναμε μιαν ανάσα και συνεχίζαμε, και κάποια στιγμή και η βροχη σταμάτησε, και ο Ήλιος ξαναβγήκε στον Αττικό ουρανό! Και με ταπολλά.... (τα πάρα πολλά μπορώ να πώ!) φτάσαμε επιτέλους στην πολυπόθητη κορυφή του βουνού!!!

"ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ!!!!" αναφωνήσαμε όλοι μαζί!!!!

Και πραγματικά νοιώσαμε πολύ περήφανοι που καταφέραμε να φτάσουμε τον στόχο μας!

Αμέσως μετά ακολούθησε κρασοκατάνυξη σε κουτουκάκι της περιοχής...

και σήμερα όλοι μα όλοι όσοι συμμετείχαμε σε αυτό το "εγχείρημα" έχουμε την ίδια απορρία: "Μαα πώς είναι δυνατόν να έχουν πιαστεί σημεία του κορμιού μας που ούτε να φανταστούμε δεν μπορούσαμε , ότι και εκεί υπάρχει κάποιος μυς και ενοχλήθηκε από εμάς τους αφθάδεις!"


Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Tο όνειρο που με στοίχειωσε....


Ήταν λέει σούρουπο, ο ουρανός είχε αυτο το κόκκινο-ροζ χρώμα στην ακρη του ορίζοντα και σιγά -σιγά σκούραινε καθώς ανέβαινε το βλέμμα προς τα πάνω... ψηλότερα, ξεκινώντας από το απαλό γαλάζιο και φτάνοντας σταδιακά μέχρι το βαθύ μπλέ, αυτό που όταν το κοιτάς σε μπερδεύει και σε κάνει να το νομίζεις για μαύρο. Σε ξεγελάει όμως... δεν είναι μαύρο..!

καθόμουν σε ένα βραχάκι εκεί δίπλα στο γκρεμό... κάτω από τα πόδια μου ο κόσμος όλος, νόμιζες πως άν ανοίξεις τα χέρια σου θα έπερνες αγκαλιά όλη την πόλη, όλη τη χώρα, όλη τη Γη.!! Σηκώθηκα όρθια, πήγα στην άκρη, στο χείλος του γκρεμού και καθώς πάτησα το πόδι μου εκει, ένα-δυο πετραδάκια κύλησαν και έπεσαν στο κενό... τα ακολούθησα με το βλέμμα μου.... ένοιωσα έναν ίλιγγο, μιά ζάλη... (όπως όταν είμαι στην αγκαλιά σου) πισωπάτησα, και μόλις ένοιωσα πιο ασφαλής άνοιξα τα χέρια μου για να αγκαλιάσω όλο τον κόσμο... (και μαζί του και εσένα!) Έμεινα εκεί όρθια με τα χέρια ανοιχτά και άφηνα το βραδυνό αεράκι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, το πρόσωπο, μπήκε από το ανοιχτο μου πουκάμισο και με φίλισε φευγαλέα στο στέρνο, μόνο για μια στιγμή (όπως κάνεις και εσύ) και γώ ανατρίχιασα στο αγγιγμά του (όπως και στο δικό σου)... 'Ηξερα οτι δεν ήσουν εσύ εκεί, ήξερα πως ήταν ο αγέρας.... άλλωστε του μοιάζεις τόσο πολύ....! το ίδιο φευγαλέος ,το ίδιο αόρατος αλλά ταυτόχρονα τόσο ζωντανός, τόσο δυνατός, το ίδιο άπιαστος....

Άκουσα μια φωνή, πολλές φωνές, χαρούμενες, νομίζω τραγουδούσαν... γύρισα και κοίταξα πίσω μου... κανείς! Αλλά το τραγούδι και τα γέλια όλο και δυνάμωναν όλο και γινόντουσαν πιο καθαρά, ναι τώρα ήμουν σίγουρη! Άκουγα τραγούδια, φωνές γέλια... και κιθάρες... ναι , ναι και κιθάρες! Ξανακοίταξα... να! τώρα τους είδα .... ένα καραβάνι Τσιγγάνων με πλησίαζε... νεαρές Τσιγγάνες με πολύχρωμα φανταχτερά μακρυά φουστάνια και λουλούδια στα μαλλιά χόρευαν και γελούσαν... κάποιες μεγαλύτερες σε ηλικία χτυπούσαν παλαμάκια και δίναν το ρυθμό... ένας άλλος Τσιγγάνος έπαιζε εκστατικά στην κιθάρα του ένα υπέροχο κομμάτι... νεαροί Τσιγγάνοι κοιτούσαν τις γοητευτικές χορεύτριες με βλέμματα γεμάτα πόθο.. ήταν όλοι χαρούμενοι... κι ας ήταν το τραγούδι μελαγχολικό...! Έφτασαν μπροστά μου... σταμάτησαν, με χαιρέτισαν, από μια άμαξα στολισμένη με όλων των ειδών τα μπιχλιμπίδια κατέβηκαν δυο μικρά κοριτσάκια πανέμορφα, μαλαχροινά με μάτια που έλαμπαν. Το ένα ήρθε και με έπιασε από το χέρι χαμογελόντας! Με τράβηξε προς την άμαξα, την ακολούθησα, μου άνοιξε την πόρτα που έκανε έναν αστείο αλλά και μαγικό θόρυβο από τα πάμπολα κουδουνάκια και στολίδια που είχε πάνω της. Μπήκα μέσα...

Μια γριά Τσιγγάνα καθόταν σκυφτή δεν έβλεπα το πρόσωπό της, ένοιωθα όμως τα μάτια της πάνω μου. Χτύπησε την παλάμη της απαλά στο κάθισμα δίπλα της κάνοντας μου νόημα να καθίσω. Υπάκουσα! Τότε γύρισε προς το μέρος μου και τράβηξε το μαντήλι από τα μαλλιά της. Φάνηκαν δυο μικρά ματάκια ανάμεσα σε χιλιάδες ρυτίδες, χαμογέλασε και ένα χρυσό δόντι , το μοναδικό ίσως που είχε στο στόμα της, έλαμψε εκτυφλωτικά...!

-Γεια σου μικρή ! Μου είπε

-Γεια σας. Απάντησα εγώ.

Παρόλο που η εμφάνισή της πρόδιδε ότι πλησίαζε στο να συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής, η φωνή της, ήταν μπάσα και βραχνή (από το πολύ κάπνισμα υποθέτω) αλλά σταθερή και δυνατή σαν αυστηρής δασκάλας.

-Μην περιμένεις! μου είπε, δεν θα έρθει...

-Ποιος; ρώτησα εγώ με μεγάλη αφέλεια, δεν περίμενα κανέναν και τα λόγια της μου έκαναν μεγάλη εντύπωση (γιατί κατά βάθος ήξερα ότι κάποιον περίμενα να έρθει)

-Αυτός που περιμένεις δεν θα έρθει, άδικα στέκεσαι εδώ και έχει πέσει η νύχτα! έλα μαζί μας και αν αυτός θέλει να σε βρει και στου βοδιού το κέρατο να κρυφτείς θα σε βρει. Μη σκας!

-Που να έρθω; Πού θα πάτε;

-Οπου μας βγάλει ο δρόμος κορίτσι μου! Εμείς δεν έχουμε προορισμό.....Έλα μαζί μας!

-'Ερχομαι! της είπα χωρίς να το σκεφτώ καθόλου.....


Και πήγα μαζί τους... και σε κάθε στάση που κάναμε στηνότανε γιορτή... fiesta flamenca λέγανε οι Φίλοι μου....όλοι γιόρταζαν εγώ όχι.... η γριά Τσιγγάνα μου είχε πεί ότι αν θέλεις να με βρεις θα με βρεις ακομη κι αν ήμουν στου βοδιού το κέρατο... Εγώ δεν ήμουν εκεί, ήμουν δίπλα σου κοντά σου.... μιαν ανάσα από σένα... κι όμως δεν ερχόσουν να με βρεις... μου είπε η Τσιγγάνα ψέμματα, ή εσύ δεν θέλεις να με βρεις;

Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι η γριά Τσιγγάνα δεν λεει ποτέ ψέμματα... άρα εσύ δεν θέλεις να με βρεις.... Τότε ήταν που έκλαψα με όλη μου την ψυχή, τότε ήταν που αποφάσισα να γίνω κι εγω Τσιγγάνα... τότε ήταν που μπήκα κι εγώ στο χορό, και χόρευα εκστατικά μέχρι που νόμισα ότι σε είδα μπροστά μου... και τινάχτικα!

Άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα γύρω μου, δεν ήμουν με το καραβάνι, ήμουν στο σπίτι μας, στο κρεβάτι μας γύρισα να σε αγκαλιάσω, να σε δω, να σε αγκαλιάσω, αλλά εσύ δεν ήσουν εκεί... είχες φύγει... Τελικά ο καθένας μας ακολούθησε κι από ένα καραβάνι, με διαφορετική κατεύθυνση, που όμως κάποιες φορές συναντιούνται τυχαία.... και τότε καθόμαστε όλοι μαζί και απολλαμβάνουμε μια fiesta flamenca, και εκεινες τις ελάχιστες φορές γιορτάζουν όλοι, κι εγώ γιορτάζω.... γιατί είσαι κι εσύ εκεί με το δικό σου το καραβάνι, αλλά εκεί, δίπλα μου, μαζί μου, μπορώ να σε δώ και να σε αγγίξω...έστω και για λιγο... μπορώ να δω τη φωτιά να αντανακλαται στα μάτια σου...και τότε είναι εκείνες οι στιγμές που παρακαλώ το Θεό να πάρει την Τσιγγάνα ψυχή μου, γιατί μέσα σε τόση ευτυχία θα ήθελα να πεθάνω... κοιτώντας τα μάτια σου, αγγίζοντας το κορμί σου σε μια fiesta flamenca...... www.youtube.com/watch?v=Spz1LS6ZqTY&feature=related

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Ζεστή σοκολάτα...


Στην κόρη μου αρέσει πολύ η ζεστή σοκολάτα σε ρόφημα. Μόλις δεί το φλυτζάνι μπροστά της, τα ματάκια της λάμπουν! Χαμογελάει και με τα μικρά της χεράκια πρσπαθεί να πιάσει τις λεπτές κορδέλες αχνού που ανεβαίνουν από το φλυτζανάκι της και ανεβαίνουν ψηλά.... μέχρι που χάνονται! Φυσάει το ροφημά της κάνοντας μικρά "κυμματάκια" πηχτής, ζεστής σοκολάτας που "σκάνε" στο εσωτερικό της κούπας της.

Η ζεστή σοκολάτα είναι η μικρή απόλαυση, η μικρή πολυτέλεια, που γευόμαστε εγώ και η κόρη μου μαζί. Για κάποια άλλα παιδιά, η ζεστή σοκολάτα δεν υπάρχει, δεν την έχουν γευτεί ποτέ, δεν έχουν κανένα να τους την φτιάξει.....

Υπάρχουν παιδιά που ο αγώνας για τη ζωή είναι η μόνη πολυτέλεια που έχουν! Κάποια από αυτά δεν έχουν γονείς, ή θα τους χάσουν σύντομα... Κάποια άλλα, δεν θα προλάβουν να γευτούν ένα φλυτζάνι ζεστή σοκολάτα γιατί το AIDS θα τα έχει σκοτώσει! Υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται με τη νόσο γιατί η μαμά τους ήταν ήδη ασθενής όταν τα συνέλαβε. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν καν τί είναι το AIDS, υπάρχουν παιδιά που το μαθαίνουν άκομψα!!!! Υπάρχουν παντού, αλλά τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν και εκείνα το ίδιο χρώμα με τη ζεστή σοκολάτα.... Στις χώρες της Αφρικής, χιλιάδες παιδιά χάνουν τη ζωή τους από το AIDS, λόγω της άγνοιας των οικείων τους και της αδιαφορίας της δική μας... Αυτά τα πανέμορφα παιδάκια με το σοκολατένιο χρώμα και τα θλιμμένα μάτια, ζητάνε και πρέπει να σωθούν.! Όλοι εμείς οι "πολιτισμένοι" και "αναπτυγμένοι" λαοί, μπορούμε να τα σώσουμε ή έστω να τα βοηθήσουμε να σωθούν! Μπορούμε να ενημερώσουμε τους μεγάλους, να τους εκπαιδεύσουμε, να τους βοηθήσυμε., και να επαναφέρουμε το χαμόγελο στους μικρούς!!!!

Από τα χρήματα που σκορπάμε είτε σαν χώρες , είτε σαν μεμονωμένα άτομα -και μην βγάζεις την ουρά σου απ΄έξω- για όπλα, για εξοπλισμούς, για τζόγο, για "γκάτζετ", για πολυτελή αυτοκίνητα, για τα ελικόπτερα του Εφραίμ, για την τελευταία TFT 42άρα τηλεόραση στο σαλόνι, για τα "prada" παπούτσια -και για όλα αυτά που ξέρεις και ξέρω- αν λοιπόν από αυτά τα χρήματα ένα μέρος μόνο το ξοδευαμε για να ενημερωθούν αυτοί οι άνθρωποι, για να σταλλούν φάρμακα και ειδικευμένο προσωπικό υγείας και εκπαίδευσης, για να φτιαχτούν σχολεία ώστε να μορφωθούν και να μπορούν να κατανοήσουν τους κινδύνους, τότε.... κάποιες χιλιάδες ακόμη παιδιά, θα μπορούσαν να γευτούν μια γλυκιά ζεστή σοκολάτα... σαν αυτή που πίνει η κόρη μου... και όλη η Γή θα γέμιζε από αυτό το γλυκό άρωμα της ζεστής σοκολάτας και τα χαμόγελα των παιδιών θα ήταν υπερδιπλάσια και έτσι οι μέρες όλων μας θα ήταν πιο φωτεινές και οι νύχτες μας πιο γαλήνιες... γιατί και η συνείδησή μας θα έπινε μια ζεστή σοκολάτα και θα κοιμόταν ήσυχη με ένα χαμόγελο " στολισμένο" με υπολείμματα ροφήματος στο πάνω χείλος....



Η 1η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως "Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS"


Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Το πρώτο μου ποδήλατο...!


Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 1980, καθόμουν στο χαλί και έπαιζα με ένα ξύλινο αλογάκι που είχε ζωγραφιστές λεπτομέρειες, μάτια, καφέ χαίτη και ουρά, και μια σέλα με πολλές λεπτομέρεις από την οποία κρέμονταν δύο δερματάκια που στο τελείωμά τους είχαν δύο μεταλλικούς κρίκους το καθένα οι αναβολείς.


Καθώς έπαιζα, ήρθε η μητέρα μου, έγκυος τότε στην αδερφή μου, κάθισε δίπλα μου, και έβγαλε ένα χαρτί με δύο καμπανάκια που τα ένωνε ένα γκυ, ζωγραφισμένα από την ίδια στην πάνω δεξιά γωνία του χαρτιού. Το ακούμπησε δίπλα μου και μαζί του έβαλε ένα κόκκινο μολύβι.


Τί είναι αυτό μαμά; Τη ρώτησα. "Είναι το χαρτί που θα γράψουμε το γράμμα σου για τον Άγιο Βασίλη." απάντησε.


-Μπορώ να ζητήσω ό,τι θέλω;


"ό,τι θέλεις!!" μου απάντησε και χαμογέλασε... τα μάτια μου έβγαλαν σπίθες!!!! Ήξερα ακριβώς τί ήθελα να ζητήσω από τον Άγιο Βασίλη... Και ξεκίνησα την υπαγόρευση.... (εγώ δεν ήξερα ακόμη να γράφω παρά μόνο το όνομά μου και αυτό με πολύ μεγαλη δυσκολία...)




Αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη, είμαι η "ποδηλάτρισσα" και ήμουν πολύ καλό παιδί όλο το χρόνο που πέρασε! "μη λες ψέμματα στον Αγιο Βασίλη, αυτός σε βλέπει κάθε μέρα όλη μέρα και ξέρει όλες τις σκανταλιές σου" μου είπε η μαμά μου.. και γώ συνέχισα.. καλά δεν ήμουν συνέχεια καλό παιδί, αλλά ήμουν μόνο λίγο σκανταλιάρα, και θέλω να σου πω τι δώρο θα ήθελα να μου φέρεις για τα Χριστούγεννα, θα μου φέρεις δωρο ε; Η μαμά μου λέει οτι μπορώ να σου ζητήσω οοοοό,τι θέλω!! Εγώ ξέρω τι θέλω αλλά δεν ξέρω αν χωράει στο σάκο σου, αλλά εσύ που κάνεις τόσα μαγικά και μπορείς να κάνεις τους Τάρανδους να πετάξουν, θα τα καταφέρεις να χωρέσεις το δώρο μου μαζί με τα άλλα δώρα, αν δεν χωράει να το δέσεις πάνω στο έλκηθρο και να μου το φέρεις. !!!


Άγιε μου Βασίλη, αυτό που θέλω να μου φέρεις είναι ένα ποδήλατο!!! Με τρεις ρόδες για να μην πέφτω κάτω και σπάω το κεφάλι μου συνέχεια..... και αν μπορείς Άγιε Βασίλη μου, το ποδηλατάκι που θα μου φέρεις να είναι μαγικό!!!!!! Να πετάει ψηλά στον ουρανό, να με πηγαίνει στα σύννεφα, ψηλά και πιο πάνω.... να πιάσω τα αστέρια, να με πάει να κοιμηθώ στο φεγγάρι, να πετάμε ψηλά και να σκορπίζουμε χρυσόσκονη στον ουρανό και να φαίνεται ότι φτιάχνουμε αστέρια!!!! Άγιε μου Βασίλη, θέλω με το ποδηλατάκι μου να πάω στον πλανήτη Β-12 και να δώ την τριανταφυλλένια, να την ποτίσω και να της κάνω παρέα! Και μετά μαζί με το ποδήλατο και τον Μικρό Πρίγκηπα θα πιαστούμε από την ουρά του κομήτη και θα γυρίσουμε πίσω στο σπίτι μου, μήν φύγω για πολύ και η μαμα θα ανησυχεί!!!


Αχ , Άγιε Βασίλη μου... θέλω ένα μαγικό ποδηλατάκι... σε παρακαλώ... και θα βάζω και το μωρό μας πάνω όταν γεννηθεί, δεν θα το αφήνω μόνο του! ΠΟΤΕ! Θα το προσέχω και θα το πέρνω μαζί μου και θα το μάθω να κάνει και ποδήλατο...!!!!!!!!


Σε ευχαριστώ πολύ... ξέρω ότι με αγαπάς και δεν θα μου χαλάσεις το χατήρι...


Α!!! το ποδηλατάκι μου Άγιε Βασίλη... θέλω να έιναι... κόκκινο, όχι χρυσό!, όχι όχι, καλύτερα μπλέ, ή μήπως κίτρινο; Ούφ δεν ξέρω! διάλλεξε εσύ το χρώμα....αλλά μην ξεχάσεις να έχει τρεις ρόδες!!!! Και εγώ θα σου βάλω στο τραπέζι μελομακάρονα, κουραμπιέδες και γάλα, αλλα μην φάς πολλά γιατί είσαι ήδη χοντρός και μπορεί να σφηνώσεις πουθενά... Εμείς που δεν έχουμε τζάκι και καμινάδα, μην ανησυχείς θα αφήσω λίγο ανοιχτή την πόρτα του μπαλκονιού που είναι δίπλα από το δέντρο, αν την έχει κλείσει η μαμά μου, έλα να μου χτυπήσεις το παράθυρο στο δωμάτιό μου και εγώ θα σου ανοίξω! Σε αγαπώ πολύ... με αγάπη... "ποδηλάτρισσα"


Και έτσι κι έγινε.... τη Πρωτοχρονιά το πρωί που ξύπνησα κάτω από το δέντρο υπήρχε ένα ολοκαίνουριο ποδηλατάκι με τρεις ρόδες!!!!!!!! Και αν θέλετε το πιστεύετε, ήταν πράγματι ΜΑΓΙΚΟ!!!! Και πού δεν πήγα μαζί του... και ποιόν δεν συννάντησα... Πήγα στον ουρανό, πήγα σε μυστικές χώρες που κρύβονται μαγεμένα πλάσματα, συνάντησα, πρίγκηπες, πριγκήπισσες, αλλά και τέρατα... κάθε πλάσμα και κάθε μέρος που γεννά η παιδική φαντασία, το επισκέφθηκα με το ποδηλατάκι μου.... Τελικά το ποδηλατάκι ήταν πράσινο με κόκκινη πλαστική σέλα και το έχω ακόμη.... μαζί με το γράμμα στον Άγιο Βασίλη που το είχε φυλλάξει η μανούλα μου! Το ξύλινο αλογάκι το έσπασε τελικά η κόρη μου....! Χαλάλι της!

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

3 αθλητές με τεράστια ψυχή και μεγάλα.......κότσια!



Σήμερα δεν θα μιλήσουμε ούτε για μένα ούτε για το ποδηλατάκι μου. Σήμερα θέλω να σας πω για κάποιους ανθρώπους που ξεπερνούν τα οριά τους.... και που μας δίνουν την αφορμή να σκεφτούμε και να καταλάβουμε ότι όλα γίνονται, ότι δεν υπάρχουν όρια παρά μόνο αυτά που καθορίζουμε εμείς, και ότι αν υπάρχει θέληση και ψυχική δύναμη, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει πολλά πράγματα.!


Αν ρωτήσουμε κάποιον να μας πεί τί διαφορετικό έιχε η χτεσινή ημέρα, το πολύ πολύ να μας πει ότι γιόρταζαν οι Άγγελοι, οι Σταμάτηδες, οι Αγγελικές , οι Μιχάληδες κλπ. κλπ. Αν το κάνουμε πιο συγκεκριμένο και δώσουμε ένα τιπ και πούμε ότι μιλάμε για ένα αθλητικό-δρομικό γεγονός άντε κάποιος να πει : "Ο κλασσικός Μαραθώνιος της Αθήνας αλλά δεν ήταν χτες.. Σήμερα ήταν..." Πολλοί λίγοι θα ξέρουν να μας πουν ότι χτες στην Τοσκάνη της Ιταλίας γινόταν το παγκόσμιο και πανευρωπαϊκο 100χλμ.! Και μάλιστα με τρεις Ελληνικές συμμετοχές!!!!


Για αυτά τα τρία παιδιά θέλω να μιλήσω σήμερα.... Δεν θα αναφέρω τα ονόματά τους γιατί δεν έχω τρόπο να ζητήσω την αδειά τους για κάτι τέτοιο, αλλά θα σας πώ όσα κατάφερα να μάθω για αυτή τους την προσπάθεια...



Οι δρομείς αυτοί αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν και το κάνουν σχεδόν μόνοι τους! Δεν έχουν την βοήθεια που θα έπρεπε να έχουν ούτε από τους αρμόδιους φορείς (κάτι που συμβαίνει και σε πολλά άλλα αθλήματα αλλά αυτό θα είναι άλλο ποστ), ούτε από την πολιτεία, αλλά ούτε κι απο μας τους "υπόλοιπους" που πολλές φορές τους παρενοχλόυμε όταν τους πετύχουμε να κάνουν την προπόνησή τους σε κάποιο χώρο. Επίσης οι χώροι που έχουν στη διάθεσή τους για να προπονηθούν είναι ελάχιστοι και όχι καλής ποιότητας. Ένα άλλο θέμα είναι οι ευκαιρίες που έχουν να λάβουν μέρος σε αντίστοιχες εγχώριες διοργανώσεις, αυτές είναι ελάχιστες και έτσι οι εμπειρίες που μπορούν να "μαζέψουν" είναι λίγες.

Παρ' όλα αυτά όμως αυτοί οι τρεις αθλητές και μαζί τους κάποιοι ακόμη δρομείς υπεραποστάσεων που ζουν και προπονούνται στην Ελλάδα, κάνουν πολύ καλές εμφανίσεις σε διάφορους αγώνες υπεραποστάσεων που γίνονται ανά τον κόσμο.!


Στο χτεσινό Πανευρωπαϊκό 100χλμ. στην Ιταλία από τους τρεις Έλληνες συμμετέχοντες, οι δύο κατάφεραν να τερματίσουν σημειώνοντας πολύ καλούς χρόνους για τα δικά τους μέτρα. Όσο για τον τρίτο της ομάδας που δεν ολοκλήρωσε την προσπάθειά του, είναι νομίζω εύκολο να καταλάβουμε ότι η συμμετοχή και μόνο σε ένα τόσο δύσκολο αγώνα, είναι μεγάλη επιτυχία!


Για την ιστορία θα σας πώ ότι ο πρώτος της Ελληνικής ομάδας σημείωσε χρόνο 08:29:59 και κατέλαβε την 80η θέση στη γενική κατάταξη, ενώ ο δεύτερος ολοκλήρωσε τη διαδρομή των 100χλμ σε 09:38:34 καταλαμβάνοντας την 129η θέση στη γενική κατάταξη!!


Αν αυτές οι θέσεις και οι χρόνοι δεν σας φαίνονται και κανένα τρομερό επίτευγμα, λάβετε υπόψη σας ότι υπήρξαν πολλοί άλλοι δρομείς που τερμάτισαν μετά από τους "δικούς μας", και με πολύ μεγαλύτερους χρόνους που έφταναν και ξεπερνούσαν τις 13 ώρες, και έπειτα αναλλογιστείτε το βαθμό δυσκολίας αυτής της προσπάθειας καθώς και τα όσα είπα παραπάνω για τις δυνατότητες και τις δυσκολίες προπόνησης και προετοιμασίας που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες δρομείς!!!


Εγώ προσωπικά το θεωρώ μεγάλη επιτυχία και "βγάζω το καπέλο" και στους τρεις τους!!!!!!



Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πετύχετε κάποιον "τρελό" να τρέχει στο πάρκο της γειτονιάς σας, πρίν ενοχληθείτε από την παρουσία του, πρίν αφήσετε το σκυλί σας να τον κηνυγήσει, πρίν πείτε "δες ένα μαλάκα που δεν έχει τί να κάνει και μας ζαλίζει πρωινιάτικα",
πριν σχολιάσετε το κοντό σορτσάκι και το κωλαράκι (είτε είναι άντρας είτε γυναίκα), πριν πριν πριν..... (ξέρετε εσείς!!!! πόσα λέμε και πόσα κάνουμε όταν δούμε κάποιον να κάνει κάτι που δεν θα κάναμε εμείς...) ΣΚΕΦΤEIΤΕ.... ότι ίσως αυτός ο "τρελός" να έιναι ένας άνθρωπος με τεράστια ψυχή και μεγάλα κότσια.... που απλά προσπαθεί να κάνει αυτό που αγαπά με όσα μέσα τον αφήνουμε εμείς και η πολιτεία να έχει!!!!



ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ!!!!

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ , ΑΛΛΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ!!!!
UPDATE!!!! Μόλις με ειδοποιούν από το κοντρόλ ότι οι παραπάνω επιδόσεις ήρθαν μετά από τραυματισμό(;).. Επομένως αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο και εύχομαι να μην ισχυει φυσικά.... όχι απλά ΜΠΡΑΒΟ..... ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!!!!

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Όταν ο δίκαιος γίνεται κακός και ο ευαίσθητος δεν αντέχει άλλο....


Θέλω και πάντα προσπαθώ να είμαι δίκαιη, να είμαι αμερόληπτη και να κάνω πάντα το σωστό....


Μαλακίες! Και που το κάνω; τουλάχιστον αυτό που θεωρώ εγώ το σωστό και δίκαιο, τί γίνεται; Ακόμη κι αν έχω βάλει το δικό μου συμφέρον στην άκρη για το όφελος κάποιου άλλου, θεωρούμαι κακιά, ύπουλη, ότι οι κινήσεις μου έχουν απότερο σκοπό... ότι, ότι, ότι....!




Ρε φίλε... μην μας τη λές έτσι...! Είναι άδικο, πληγώνει, πονάει και στην τελική δεν μου αξίζει!!!! Το να δίνω τα πάντα για τους φίλους μου, για τις σχέσεις μου, για την οικογένειά μου, είναι κάτι που το κάνω αυθόρμητα, σχεδόν πάντα γυρνάει πάνω μου σαν μπούμεραγκ με αντίθετα αποτελέσματα αλλά δεν θα σταματήσω ποτέ να το κάνω... δεν με νοιάζει το αποτέλεσμα, δεν περιμένω τίποτα από κανέναν, το κάνω γιατί έτσι είμαι! Το κάνω γιατί όταν αγαπάω και νοιάζομαι για έναν άνθρωπο, τον αγαπώ και τον νοιάζομαι πραγματικά και με όλο μου το είναι! Δεν ζητάω να με αγαπάει και αυτος, το μόνο που ζητάω είναι να με αφήσει να τον αγαπώ...




Το ίδιο κάνω σε όλους τους τομείς της ζωής μου... εμπιστεύομαι όλο τον κόσμο, πιστεύω τους πάντες, θεωρώ ότι όλοι έχουν καλές προθέσεις, φίλοι, γείτονες, γνωστοί, συγγενείς, συνάδελφοι! Όταν κάποιος χρειάζεται βοήθεια την έχει πάντα, στο βαθμό που μπορώ και με τα μέσα που διαθέτω... αλλά μην μου λες μετά ότι το έκανα για μένα!!!! Δεν μπορώ να αφήσω να γίνει μια αδικία και να πάρω το μέρος σου επειδή εσένα σε ξέρω πιο πολύ καιρό... και ακόμη χειρότερα, μη μου λες ότι αυτό ήταν κακία...




Κι έτσι ο δίκαιος έγινε "κακός"....




Σαν άνθρωπος είμαι πολύ ευαίσθητη, κλαίω με λυγμούς αν νοιώσω ότι πρέπει να το κάνω, δακρύζω και μόνο με μία σκέψη αν αυτή η σκέψη αξίζει τα δάκρυά μου, πονάω όταν πονάς, γελάω όταν γελάς και χαίρομαι με τη χαρά σου....


Είμαι ευαίσθητη, αλλά αντέχω, έχω υπομονή και περιμένω, θα σου περάσει, και εγώ θα είμαι πάλι εδώ ετοιμη να σου δώσω τα πάντα, όχι υλικά, γιατί δεν έχω τίποτα υλικό να σου δώσω, τα χρήματα και ό,τι αγοράζεις με αυτά μου είναι αδιάφορα, δεν τα κηνυγάω, αλλά αν τα έχω και τα χρειαστείς θα στα δώσω.


Την καρδιά μου, την ψυχή μου και την αγάπη μου αυτά μπορώ να σου δώσω αυτά είναι τα πάντα, και στα δίνω... και όχι μόνο όταν τα αξίζεις ! Στα δίνω και όταν ξέρω ότι θα πονέσω αλλά παράλληλα εσύ, αυτός , αυτή που θα τα πάρει θα έχετε έστω και μια στιγμή χαράς! Αυτό είναι που θέλω να βλέπω... χαμόγελα! Ακόμη και αν αυτό το χαμόγελο εμένα μου φέρει δάκρυα.... είτε χαράς είτε λύπης!




Δεν με θεωρώ θύμα, κι αν εσύ με βλέπεις έτσι, κάνεις λάθος!




Θύμα είναι αυτός που φοβάται να αγαπήσει και να αγαπήθεί! Είναι θύμα του εγωισμού του.


Θύμα είναι αυτός που κηνυγάει το χρήμα και τη δόξα! Είναι θύμα της απληστίας του.


Θύμα είναι αυτός που θέλει να βλέπει και να κάνει τους άλλους να πονούν! Είναι θύμα της κακίας του!




Εγώ είμαι ευαίσθητη, αλλά όχι θύμα!


Θέλω να αγαπάω και δεν φοβάμαι ούτε να αγαπήσω ούτε να αγαπηθώ!


Δεν με νοιάζουν τα λεφτά και η δόξα! Χάρισμά σου!


Θέλω να βλέπω τους άλλους να γελούν και να χαίρονται!




Κουράστηκα όμως να είμαι ευαίσθητη.... θέλω πολύ να γίνω θύμα, του εγωισμού, της απληστίας και της κακίας μου!




Προσπάθησα να το κάνω, δεν μπόρεσα.... ξαναπροσπάθησα, πάλι δεν τα κατάφερα....




Εξακολουθώ όμως να νοιώθω λίγο κουρασμένη από την ευαισθησία μου, και πάνω που λέω ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω και θα γίνω επιτέλους ΘΥΜΑ! ....




Να σου κάποιο χαμόγελο, να μια μικρή στιγμή ευτυχίας κάποιου που τη μοιράστηκε μαζί μου και ξαναπέφτω στην κατρακύλα.... της αγάπης και της ευαισθησίας!




Και οι δυνάμεις μου εξαντλούνται, και πάλι πληγώνομαι, και πάλι προσπαθώ, και πάλι τα δίνω όλα, και πάλι κουράζομαι αλλά το προσπερνάω.... Και πάλι δίνω ευκαιρίες, και πάλι , και πάλι και πάλι......




Κι έτσι ο ευαίσθητος δεν αντέχει άλλο.....




Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Πίνοντας καφέ με τον Da Vinci.....!



Είναι πρωί, ο ήλιος λάμπει στον ουρανό της Φλωρεντίας αλλά η υγρασία στην ατμόσφαιρα δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια... το πανωφόρι χρειάζεται! Ανηφορίζω το πλακόστρωτο δρομάκι που οδηγεί στο σπίτι του Λεονάδρου, έξω από την πόρτα του σταμάτησα να ανασάνω τις περίεργες μυρωδιές που ανέδυε η γειτονιά... Αγριολούλουδο, κάτι σαν γιασεμί, μούχλα, κανέλα και φρέσκος καφές! Πήρα μια βαθειά ανάσα και χτύπησα τη βαριά πόρτα του Λεονάρδου. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, δεν είναι και λίγο, είχα ραντεβού με τον ίδιο τον Ντα Βίντσι..! Σκεφτόμουν πώς πρέπει να φερθώ, πώς να τον προσφωνήσω, (κύριε; , δάσκαλε; ή κάπως αλλιώς;....)


Από τις σκέψεις μου με έβγαλε το γαύγισμα ενός σκύλου που τόση ώρα ήταν πίσω μου και εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα... τινάχτηκα, τρόμαξα και πρίν καλά καλά συνέλθω χτύπησε η καμπάνα της μονής που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το σπίτι του Λεονάρδου! Η καρδιά μου τώρα χτυπούσε ακόμη πιο γρήγορα, όχι μόνο από το άγχος αλλά και από την τρομάρα!


Καθώς είχα γυρίσει και κοιτούσα προς το καμπαναριό αναθεματίζοντας την καμπάνα που χτυπούσε και με τρόμαξε, άκουσα το τρίξιμο της βαριάς ξύλινης πόρτας του Λεονάρδου που άνοιγε... τα πόδια μου κόπηκαν... γύρισα και κοίταξα τον μεγάλο δάσκαλο που με υποδεχόταν με ένα πλατύ χαμόγελο...

"Καλημέρα" ψέλλισα και δεν είμαι ακόμη σίγουρη αν ακούστηκα, το στόμα μου ήταν στεγνό.


"Καλώς την" είπε ο Λεονάρδος, "πέρασε μέσα, είναι νωρίς και έξω έχει ψύχρα". Μπαίνοντας μέσα γύρισα και κοίταξα το σκυλί, ήταν ακόμη εκεί, αλλά τώρα που αντίκρυζε τον Λεονάρδο, δεν γαύγιζε, αντίθετα κλαψούριζε, και είχε βάλει την ουρά στα σκέλια. "Βλέπω γνώρισες τον Κλαούντιο ε;" είπε ο δάσκαλος και έριξε ένα ζεστό ψωμάκι στον απορρημένο σκύλο πρίν κλείσει την πόρτα πίσω μας...


Το εσωτερικό του σπιτιού του ήταν σκοτεινό και με μια πολύ βαριά ατμόσφαιρα, ( η μούχλα και ο καφές που η όσφρησή μου είχε εντοπίσει πριν λίγη ώρα όσο στεκόμουν έξω ήταν από εδω σίγουρα). Με οδήγησε σε ένα χώρο πολύ πιο φωτεινό, με ένα πολύ παλιό ξύλινο καναπέ με βελούδινη ταπετσαρία σε ένα απροσδιόριστο χρώμα, μία πολυθρόνα που μάλλον σέταρε τον καναπέ, ένα ξύλινο τραπεζάκι με πολλά σκαλίσματα, ένα καβαλέτο, πολλή σκόνη, και πολλά μα πάρα πολλά πινέλα, χάρακες, διαβήτες, και άλλα σύνεργα.


Ο ίδιος ήταν πολύ νεότερος από όσο τον φανταζόμουν, τα μάτια του έλαμπαν, και η γενειάδα του γκρίζα και όχι λευκή όπως θα περίμενε κανείς, πλαισίωνε με κάποια περίεργη χάρη το χαμόγελό του.


"Κάθισε" μου είπε δέιχνοντάς μου τον καναπέ. Κάθισα και μόλις σταμάτησε το τρίξιμο ακουγόταν καθαρά το "τσικ τσικ τσικ" που έκανε το σαράκι κατατρώγοντας κάθε τί ξύλινο που υπήρχε μέσα σε αυτό το δωμάτιο. "Καφέ θέλεις; Πίνω πολλούς καφέδες... αλλά και φτιάχνω τον καλύτερο καφέ σε όλη τη Firenze". Kούνησα καταφατικά το κεφάλι, με μια αέρινη κίνηση, τελείως αφύσικη για την ηλικία του, (αλήθεια ποιά είναι η ηλικία του;) σηκώθηκε από την πολυθρόνα του και χάθηκε σε έναν σκοτεινό διάδρομο, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η σιλουέτα του φάνηκε να έρχεται και πάλι προς το μέρος μου. Πράγματι ο Λεονάρδο μπήκε στο δωμάτιο κρατώντας στο χέρ ι του ένα φλυτζάνι με ζεστό, αχνιστό και μυρωδάτο καφέ. Μου τον προσέφερε και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου, έκλεισα τα μάτια, έγυρα λίγο πίσω το κεφάλι μου και άφησα την υπέροχη μυρωδιά να γεμίσει τα ρουθούνια μου και την ψυχή μου! Ήπια μια γουλιά από τον καφέ (που πραγματικά ήταν ο καλύτερος που έχω πιεί ποτέ στη ζωή μου), και έκανα την κίνηση να βγάλω από την τσέπη του τζην μπουφάν μου, το πακέτο με τα τσιγάρα. Μόλις με είδε ο Λεονάρδος, πετάχτηκε από την πολυθρόνα του, μου έπιασε το χέρι και είπε: "Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ Ο ΚΑΦΕΣ ΠΙΝΕΤΑΙ ΣΚΕΤΟΣ! ΧΩΡΙΣ ΖΑΧΑΡΗ, ΧΩΡΙΣ ΚΡΕΜΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΧΩΡΙΣ ΤΣΙΓΑΡΟ!" Ντράπηκα πολύ, κοκκίνισα είμαι σίγουρη γιατί ένοιωσα ένα κάψιμο στα μάγουλά μου, και έβαλα τα τσιγάρα πίσω στη θέση τους. "Συγγνώμη..., δεν...ήξερα!" είπα... "μην ανησυχείς δεν παρεξηγώ, τσιγάρο μπορείς να κάνεις μετά τον καφέ, μάλιστα θα με κεράσεις κι εμένα ένα, αλλά τη γεύση του καφέ μου, δεν επιτρέπω σε τίποτα και σε κανέναν να την αλλοιώσει" Αυτά είπε και κάθισε δίπλα μου, "λοιπόν; τί σε φέρνει ως το κατώφλι μου νεαρή μου;" "Εσεις!" του απάντησα, "ΕΣΥ! μου λέει, ενικός... δεν είμαι δα και τόσο γέρος...." είπε και ξέσπασε σε δυνατά, βροντερά γεμάτα υγεία, γέλια... και εγώ τον ακολούθησα.


Μετά από πολλες ώρες, γεμάτες ερωτήσεις και απαντήσεις φτάσαμε και στο θέμα που τελικά ήταν και αυτό που με έσυρε ώς την πόρτα του... "Μα τί είναι αυτό που σε κρατάει στη ζωή και μάλιστα ακμαιότατο όπως βλέπω; Μήπως μαζί με όλες τις υπόλοιπες εφευρέσεις σου, έχεις βρεί και το ελιξήριο της αθανασίας; Τί είναι αυτό που σε κρατάει τόσα χρόνια ,αφύσικα, ζωντανό;" Ο Λεονάρδος τότε μου χάρισε το πιο ζεστό του χαμόγελο, μου έπιασε τα χέρια , με κοίταξε κατάματα και μου είπε: "Αυτό που με κρατάει τόσα χρόνια "ζωντανό' και όχι ζωντανό, είναι η καρδιά σου, η δική σου η καρδιά και όλων των άλλων ανθρώπων που με αγάπησαν πραγματικά, με τις ιδιοτροπίες μου, τον εγωισμό μου, τις ιδιαιτερότητές μου και την τρέλα μου... Αυτό είναι που με κρατάει "ζωντανό' και αυτό είναι που θα κρατήσει κι εσένα "ζωντανή" όταν πεθάνεις.... η καρδιά όσων σε αγάπησαν γι αυτό που πραγματικά είσαι..."

Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, σηκώθηκε και μου έδειξε την πόρτα, το έκανε πολύ ευγενικά και χωρίς να με προσβάλει... σηκώθηκα, και τότε ένα δάκρυ από τα μάτια μου έπεσε στο ξύλινο πάτωμα, είχα συγκινηθεί πολύ από τα λόγια του, τότε ο Λεόνάρδος έβγαλε ένα μαντήλι και μου σκούπισε τα μάτια, "αυτά τα δάκρυα, μαζί με τα δάκρυα όλων όσων αγάπησαν πραγματικά κάποιον άνθρωπο με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, αυτά μπορεί να είναι πραγματικά, το ελιξήριο της αθανασίας...."


Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Μα... που πήγαν όλοι;


Μετά από αρκετό καιρό... είπα να αφήσω τα βουνά και να πάω με το ποδηλατάκι μου σε έναν κοντινό, υπαίθριο χώρο άθλησης που τους προηγούμενους μήνες γινόταν το αδιαχώρητο! Φτάνοντας εκεί και μάλιστα σε ώρα υποτιθέμενης "αιχμής" για τον εν λόγω χώρο, παρατηρώ ότι ήμασταν εκεί τρείς και ο κούκος! Πράγμα που οφείλω να ομολογήσω με ευχαρίστησε ιδιαίτερα, αλλά με έβαλε και σε σκέψεις... Εκεί που συνήθως συναντάς ανθρώπους κάθε ηλικίας και αν βρεις μια γωνιά να κάνεις με ησυχία τις διατάσεις σου είναι σα να σου "έκατσε" ο πρώτος αριθμός του λαχείου, τώρα ήμουν σχεδόν μόνη. Αν εξαιρέσω πέντε ή έξι άτομα που έτρεχαν στο στάδιο, ήμουν πραγματικά μόνη! Και αναρρωτήθηκα "Μα, πού πήγαν όλοί;" Φαίνεται πως για κάποιους το γεγονός ότι δεν πάνε πια στην παραλία είναι αρκετό για να σταματήσουν να αθλούνται! Αυτοί θα ξαναβγούν για "άσκηση" κατά τον Απρίλιο - Μάιο, τότε "που ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η Γης χορτάρι...".
Μέχρι τότε εμείς οι υπόλοιποι "τρελοί", όπως μας αποκαλλούν κάποιοι, θα απολαμβάνουμε την ησυχία και την άπλα μας..! Δέ λέω... κατά καιρούς θα εμφανίζονται δάφορες "νέες φάτσες" για να το ρίξουν στο τρέξιμο ακόμη και εκτός εποχής... αλλά πάντα για κάποιο λόγο π.χ. "παντρέυομαι τον άλλο μήνα και θέλω να ρίξω την κοιλιά",
ή... "γνώρισα καινούριο(α) γκόμενο(α) και πρέπει να σφίξω λιγάκι" και άλλοι τέτοιοι λόγοι.

Μην με παρεξηγείτε, κάθε λόγος για άσκηση είναι δεκτός, αρκεί όμως να κατανοεί και ο άλλος ότι δεν αθλούμαστε μόνο για την εξωτερική μας εμφάνιση, αθλούμαστε κυρίως για την υγεία μας, και γιατί όχι, για να ξεσκάσουμε, να καθαρίσουμε το μυαλό μας από σκέψεις και, όσο και αν ακούγεται παράξενο,για να ξεκουραστούμε!
Επίσης, πρέπει κάποιος να ενημερώσει όλους αυτούς τους "διάτωντες αστέρες" της άθλησης ότι από μόνος του ένας άντε και δύο μήνες τρέξιμο ή ποδήλατο, δεν κάνει θαύματα! Δεν πρόκειται έτσι να αποκτήσει κανείς την "Απολλώνια" κορμάρα που ονειρεύεται.. πόσο μάλλον δε, αν αυτή την άσκηση την ακολουθεί μετά μια μερίδα γύρος έτσι γιατί κουραστήκαμε από το τρέξιμο!!!!!

Μην δουλευόμαστε παιδιά!!! Μακάρι να ήταν γεμάτοι αυτοί οι χώροι άθλησης 365 ημέρες το χρόνο!!!! Μακάρι όλοι κάποια στιγμή της ημέρας να βάζαμε την αθλητική μας περιβολή, και να κάναμε ο καθένας αυτό που μας ευχαριστεί κυρίως για την υγεία μας! Αυτό δυστυχώς είναι ουτοπικό, και το αποδεικνύει περίτρανα η εικόνα που αντίκρυσα μόλις έφτασα εκεί στο στάδιο! Σε αντίθεση με την εικόνα που αντικρύζω σε όλες της καφετέριες της πόλης!!! Και να μου το θυμηθείτε! Μετά τις 9/11/2008 που θα έχει τελειώσει η προετοιμασία για τον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας και το 10άρι και το
5άρι που τον συνοδεύουν, θα αδειάσουν ακόμη περισσότερο αυτοί οι υπαίθριοι χώροι άθλησης, τα πάρκα και τα στάδια...
Θα μείνουμε πραγματικά "τρεις και ο κούκος" και μετά σιγά - σιγά όλοι εμείς οι ρομαντικοί της άθλησης, που μπορεί και να μας πετύχεις να τρέχουμε ή να κάνουμε ποδήλατο με ένα Τ-shirt τόσο φθαρμένο που να βάζουμε στοιχήματα ο ένας με τον άλλον για το πότε θα ανοίξει τρύπα, θα γίνουμε πάλι μάρτυρες μιας απίστευτης πασαρέλας αντρών και γυναικών που με το που βάζει η φύση τα "καλά" της βάζουν και αυτοί τα ακριβά και επώνυμα αθλητικά "καλά" τους και βγαίνουν να καταπλήξουν τα πλήθη!

Έχω δεί, και αν θέλετε πιστέψτε το, κοπέλα νεαρή και πολύ όμορφη να τρέχει βαμμένη σα να πρόκειται να πάει στα μπουζούκια! Και μάλιστα μετά αναρρωτιόταν γιατί την τσούζουν τα μάτια της όταν τρέχει... Γλυκιά μου κοπέλα, τη βάζεις που τη βάζεις τη μάσκαρα, φρόντισε να είναι τουλάχιστον αδιάβροχη! Τί διάολο θα ιδρώσεις! και αυτή η ρουφιάνα η βαρύτητα, προς τα κάτω τα σέρνει όλα... στα ματάκια σου θα μπει η μάσκαρα και θα σε τσούζουν άσε που θα είσαι σα να έφαγες μπουνιά στο μάτι από τη μουτζούρα!

Ακούγομαι κακιά το ξέρω, και ίσως και να είμαι... αλλά κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα καταπιώ!
Γι αυτό θα κόψω τη γκρίνια και τη μουρμούρα, θα αρπάξω το ποδηλατάκι μου και θα χαρώ όσο προλαβαίνω την άπλα στους παραπάνω χώρους... γιατί δεν θα αργήσει να έρθει πάλι η εποχή που θα πρέπει να κάνω κράτηση για ένα τετραγωνικό μέτρο για να ακουμπήσω το σάκο μου ή να κάνω τις διατάσεις μου...


Vive l' hiver!!!!!!!

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Δέσμιοι του μυαλού, της ζωής και της ρουτίνας μας...


Και ξαφνικά μου ήρθε!!! Είμαι κι εγώ φυλακισμένη... Ποιός δεν έχει νοιώσει έστω και μία φορά, ότι είναι εγκλωβισμένος σε μια ζωή, σε μια δουλειά, σε μία σχέση; Όλοι... και λίγο πολύ έτσι είναι.
Είμαστε δέσμιοι... αλλά τελικά νομίζω ότι, ως ένα βαθμό, την επιλέγουμε αυτή τη σκλαβιά μόνοι μας. Επιλογή δική μας είναι να "συντηρούμε" αυτά που μας σκλαβώνουν.
Αν δεν τολμάμε να σπάσουμε "τα δεσμά" μας είναι δικό μας το λάθος... γιατί στην ουσία όλα μπορούμε να τα αλλάξουμε αλλά δεν έχουμε το θάρρος! Ποιός φταίει? Εμείς και κανείς άλλος!
Αν δεν είσαι ικανοποιημένος από τη ζωή σου... άλλαξέ την! Τρόποι υπάρχουν, θάρρος και θέληση δεν υπάρχει!

Και γίνομαι πιο σαφής!
Ας πάρουμε την κάθε "φυλακή" ξεχωριστά.
Ξεκινόντας με την εργασία, η οποία είναι για τους περισσότερους από εμάς η μεγαλύτερη "φυλακή".

Φυλακή #1 Η δουλειά!
Νοιώθεις ότι καταπιέζεσαι, ότι δεν σου δίνονται ευκαιρίες, ότι δεν μπορείς να εκφραστείς και διάφορα άλλα τέτοια "ωραία" συναισθήματα...( ενδεχομένως). Άλλαξε δουλειά! Δεν το κάνουμε όμως... όχι για κάποιον άλλο λόγο παρά μόνο γιατί φοβόμαστε να χάσουμε τη "βολή" μας!
Είμαστε δέσμιοι της συνήθειας!


Φυλακή #2 οι σχέσεις!!!
Είσαι σε μία σχέση ας πούμε, και καταπιέζεσαι πολύ, ακυρώνεται η προσωπικότητά σου, δίνεις τα πάντα και δεν λαμβάνεις τίποτα,ή απολαμβάνεις ελάχιστες χαρές... οι οποίες κρατάνε για πολύ λίγο... Τα δικά σου θέλω παραμερίζονται για να ικανοποιήσεις τα θέλω του άλλου, κάποιες φορές μπορεί και να βρεθείς υπόλογος ακόμη, δεν περνάς καλά... χάνεις τα όνειρά σου, πολλές φορές προσπαθείς να αλλάξεις πτυχές της προσωπικότητάς σου για να ικανοποιήσεις τον άλλον, ο οποίος άλλος μπορεί να είναι είτε σύντροφος έιτε φίλος.. και οι δύο σχέσεις είναι..
κάνεις και αυτό το λάθος... προσπαθείς να προσποιηθείς ότι όλα είναι καλά... ενώ δεν είναι... γιατί δεν φεύγεις από αυτή τη σχέση; Είτε είναι ερωτική είτε φιλική είτε όποιου είδους σχέση σε κάνει να μην περνάς καλά...
Η απάντηση είναι απλή... δεν φεύγεις γιατί δεν θέλεις να παραδεχτείς το λάθος σου.. γιατί έκανες λάθος επιλλογή, φοβάσαι να πεις στον εαυτό σου.. "Μεγάλε την πατήσαμε! Κάναμε λάθος!" Το μυαλό σου δεν σε αφήνει ( άλλά και εσύ δεν το αφήνεις ) να "ξεκολλήσει" και να πας παρακάτω!
Είμαστε δέσμιοι του μυαλού μας!

Φυλακή #3 Η οικογένεια!
Άλλο κι αυτό το πράγμα με την οικογένεια... ειδικά την Ελληνική! Δε λέω η οικογένεια είναι σπουδαίο κομμάτι της ζωής μας.. αλλά κάποιες φορές και μάλιστα.. ουκ ολίγες, η ζωή μας, οι επιλλογές μας ακόμη και οι ανάγκες μας περιορίζονται ή και "θάβονται" εξ αιτίας της οικογένειας μας! Κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη, τα μέλη μιας οκογένειας, υποτίθεται ότι πρέπει να στηρίζουν και να υποστηρίζουν το ένα το άλλο... σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να παρεμβαίνει ο ένας στη ζωή του άλλου και ακόμη χειρότερα, οι αποφάσεις που αφορούν τη ζωή του κάθε μέλους να λαμβάνονται με γνώμονα το τί περιμένουν και τί θα ήθελαν οι υπόλοιποι της οικογενείας από αυτόν.Πόσες φορές δεν έχει περάσει από το μυαλό σας το "τί θα κάνουν οι γονείς μου, αν τους πώ το τάδε ή το δείνα;" Πόσα παιδιά δεν έκαναν αυτό που ήθελαν τελικά για να μην στεναχωρηθούν τα μέλη της οικογένειάς τους; Πόσοι άνθρωποι δεν πήραν σημαντικές αποφάσεις για την ζωή τους κάνοντας στην ουσία το χατίρι της οικογένειάς τους; Και όταν λέω σημαντικές αποφάσεις το εννοώ... από σπουδές και επαγγελματική σταδιοδρομία μέχρι ΓΑΜΟΣ!!!!
Την οικογένειά σου δεν μπορείς να την αλλάξεις αλλά μπορείς να θέσεις όρια... Δεν το κάνεις ή το κάνεις σε πολύ μικρό βαθμό... γιατί δεν το κάνουμε; Γιατί φοβόμαστε την "κατακραυγή", γιατί μας μεγάλωσαν με το "τίμα τον πατέρα και τη μητέρα σου", γιατί και οι γονείς μας έτσι έκαναν, γιατί... γιατί... γιατί.!
Είμαστε δέσμιοι της κουλτούρας μας!




Φυλακή # 4 το internet!

Κάποτε κάποιος είχε αναρρωτηθεί αν υπάρχει ζωή έξω από το internet... τότε έσπευσα να τον διαβεβαιώσω ότι φυσικά και υπάρχει ζωή έξω από το internet, αλλά με τον καιρό κατάλαβα οτι για κάποιους, και μάλιστα για πολλούς, η ζωή εκτός internet είναι τρομακτική! Η πραγματική, παραδοσιακή ζωή όπως την ξέραμε τόσα χρόνια, με το πραγματικό αληθινό και ανθρώπινο φλέρτ, και όχι το φλερτ του facebook για παράδειγμα, είναι πολύ δύσκολη! Ο κόσμος πια ( μέσα σε αυτούς και εγώ κάποιες φορές) έχει συνηθίσει στην "ασφάλεια" που τους παρέχει η απόσταση του ίντερνετ, που ναι μεν σου επιτρέπει να έχεις έναν διάλογο σε πραγματικό χρόνο αλλά κρύβει επιμελώς τις αντιδράσεις σου, τα συναισθήματά σου και κυρίως τις εκφράσεις σου...! Δεν κινδυνεύεις να δει ο συνομιλητής σου ότι χαμογελάς, ότι δακρύζεις ή ακόμη και ότι γελάς με όσα σου λέει... Μπορείς πολύ έυκολα να βγείς off line και έτσι να απφύγεις την "δύσκολη" θέση που μπορεί να σε έφερε ο άλλος... στην πραγματική εκτός ίντερνετ ζωή, όπου οι διάλογοι γίνονται κατά πρόσωπο, δεν μπορεις να εξαφανιστείς... πρέπει οποσδήποτε να απαντήσεις. Αυτό για πολλούς, και κάποιες φορές και για μένα, έιναι μεγάλο πλεονέκτημα της εντός ίντερνετ ζωής...
Το ίντερνετ είναι σαφώς , και δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό, ένα πολύ σημαντικό εργαλείο της σημερινής εποχής, πολλές φορές ακόμη και σπουδαία συντροφιά, ΑΛΛΑ.... το κακό με το ίντερνετ είναι ότι για κάποιους από εμάς έχει γίνει φυλακή! Μας έχει εγκλωβίσει μέσα στον κόσμο του και δεν μας αφήνει να δούμε έξω από αυτό... Μας έχει κάνει να ντρεπόμαστε για τις ανθρώπινες αντιδράσεις μας, μας έχει κάνει να φοβόμαστε να αντικρύσουμε τον άλλο στα μάτια και όλα αυτά το ίντερνετ μας τα κάνει γιατί εμείς του το επιτρέπουμε! Μπορούμε να κλέισουμε τον υπολογιστή μας και να βγούμε έξω... να γνωρίσουμε νέους φίλους, νέους ανθρώπους, νέους εραστές με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο... αλλά δεν το κάνουμε... από τον φόβο... για να μήν πώ τρόμο, να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό! Στην ζωή εκτός ιντερνετ δεν υπάρχει μια οθόνη ανάμεσά μας για να μπορέσουμε να κρυφτούμε πίσω από αυτή, δεν μπορούμε να βγούμε off line και να αποφύγουμε τον άλλο, δεν μπορούμε να πούμε ψέμματα ότι π.χ. έχουμε δουλειά ενώ στην πραγματικότητα παίζουμε μια παρτίδα τάβλι με κάποιον άγνωστο στο διαδύκτιο... Δεν έχουμε πια το θάρρος να δούμε τον άνθρωπο και όχι το Νickname... Παλιά μας έπιανε το γνωστό σφίξιμο στο στομάχι μόλις βλέπαμε τόν καλό/ή μας... τώρα η ταχυκαρδία και το σφίξιμο έρχονται μόλις βγεί η ειδοποίηση στο msn "Ο χρήστης Χ εισήλθε".....
Είμαστε δέσμιοι της αλλοτρίωσης και του κακού μας του καιρού!!!!


Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

12 + 1 Θεοί του Ολύμπου, εγώ και η παρέα μου....


Δευτέρα, 13 Οκτωβρίου 2008

Με αφορμή κάποιον ποδηλατικό αγώνα που γινόταν κοντά στην Ελασσόνα, μαζευτήκαμε 5-6 άτομα και είπαμε να πάμε κατά 'κει να παρακολουθήσουμε τις προσπάθειες των ποδηλατών και με την ευκαιρία να κάνουμε κι εμείς μια βόλτα στο βουνό των Θεών... τον Όλυμπο!

Έτσι κι έγινε... Σάββατο νωρίς το μεσημέρι (γιατί κάποιοι από εμάς είχαν επαγγελματικές υποχρεώσεις) και αφού τα αυτοκίνητα ήταν φορτωμένα από την Παρασκευή... ξεκινήσαμε από την Αθήνα με προορισμό την Ελασσόνα και κατ' επέκταση το πανέμορφο βουνό των Θεών (που πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου τυχαίο το οτι το διάλεξαν οι Θεοί για έδρα τους!)

Τα αυτοκίνητα φορτωμένα με ποδήλατα, εξοπλισμό πεζοπορείας, χάρτες, Gps, και μια παρέα γεμάτη κέφι και ίσως και λίγο ανυπομονησία για μερικούς (μέσα σε αυτούς και εγώ).

Σε περίπου 4 ώρες είχαμε ήδη φτάσει στον προορισμό μας, τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας και μιας και ήταν ακόμη νωρίς σχετικά και ο Ήλιος θα ήταν για κάμποση ώρα ακόμη ψηλά στον ουρανό, αποφασίσαμε να κάνουμε μια ποδηλατοβόλτα στον Ελασσονίτη ποταμό. Η θερμοκρασία ήταν σχεδόν ιδανική, το τοπίο πολύ όμορφο, και αν εξαιρέσει κανείς τις ρυπές αέρα που σήκωναν αρκετή σκόνη που περνούσε τα γυαλιά και έμπενε στα μάτια μας όλα ήταν σχεδόν άψογα! Κάναμε μια πολύ ωραία βόλτα κοντά στον ποταμό και γυρίσαμε στα δωμάτιά μας. Κάναμε ένα μπανάκι, συναντηθήκαμε με κάποιους από τους ποδηλάτες που θα λάμβαναν μέρος στον αγώνα της Κυριακής και όλοι μαζί πήγαμε σε ένα κοντινό ταβερνάκι όπου με πολλά γέλια, αστεία, και πειράγματα κλείσαμε τη μέρα μας...


Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε πολύ πρωί, ετοιμαστήκαμε, τσεκάραμε τα σακίδιά μας και ξεκινήσαμε για τον Όλυμπο. Όταν φτάσαμε εκεί, ο Ήλιος μόλις ξεκινούσε την πορεία του στο δικό μας ημισφάιριο, το κρύο ήταν τσουχτερό, και οι μυρωδιές του Θεϊκού βουνού... υπέροχες!

Μετά από έναν τελευταίο έλεγχο σε εξοπλισμό, προμήθειες κλπ. ξεκινήσαμε την πορεία μας....

Ξεκινήσαμε μια πολύ όμορφη ανάβαση, ο Βαγγέλης, ο ποίος κατάγεται από τα μέρη εκείνα και έχει κάνει πολλές φορές αυτή την πορεία στον Όλυμπο, ήταν και ο οδηγός μας.

Ανεβήκαμε ένα πολύ ωραίο μονοπάτι, και κάποια στιγμή οδηγηθήκαμε σε ένα ξέφωτο, εκεί κάποιοι από την παρέα θέλησαν να κάνουν ένα διάλειμμα, και έτσι οι υπόλοιποι αποφασίσαμε να τρέξουμε λιγάκι... έτσι για την εμπειρία (και για να ζεσταθούμε λίγο αφού ήταν ακόμη νωρίς και η θερμοκρασία ήταν αρκετά χαμηλή)
Αυτό το τρέξιμο λοιπόν στον Όλυμπο, αποδείχθηκε μια εξαιρετική αλλά και διασκεδαστική εμπειρία! Το χαρακτηριστικό ήταν ( το οποίο έγινε και η "ατάκα" της εκδρομής) το εξής: Καθώς τρέχαμε, με εξαιρετικά χαμηλούς ρυθμούς όπως μπορείτε να φανταστείτε, μια κοπέλα άπό την παρέα λέει: "Βαγγέλη, πρέπει να έχουμε κάνει τουλάχιστον πέντε - έξι χιλιόμετρα, δεν γυρίζουμε πίσω να βρούμε και τους άλλους και να συνεχίσουμε την πορεία;" Ο Βαγγέλης λοιπόν κοιτάζει το Gps και της απαντά: "Γλυκιά μου, έχουμε τρέξει μόνο.. 1200 μέτρα!" και τότε η φίλη μας απάντησε: "Τί μόνο ένα χιλιόμετρο; Αχ! και μου τό λεγε η μανούλα μου.... άσε τα όρη και τ' άγρια βουνά και άντε σε κανά μπουζούκι να βρείς και κανά γαμπρό... στο ράφι θα μείνεις!"
Πραγματικά η ένταση της προσπάθειας και λόγω της μορφολογίας του εδάφους, και του υψόμετρου αλλά κυρίως της δικής μας απειρίας σε αυτού του είδους άθληση, μας έκανε να νομίζουμε ότι είχαμε διανύσει μεγαλύτερη απόσταση από τα 1200 μέτρα... ίσως όχι 5-6 χιλιόμετρα που είπε η Κατερίνα, αλλά σίγουρα και εγώ στο μυαλό μου το είχα για περισσότερο.
Όπως καταλαβένετε, όλη την ημέρα, τα πειράγματα για την ατάκα της Κατερίνας έδιναν και έπερναν!

Αφού γυρίσαμε πίσω λοιπόν και βρήκαμε τους υπόλοιπους της παρέας συνεχίσαμε την πορεία μας πάντα υπό την καθοδήγηση του Βαγγέλη. (Να ΄ναι καλά το παιδί, γιατί εμένα προσωπικά άν με άφηνες εκεί μόνη μου, θα με είχαν φάει τα τσακάλια που λένε... προσανατολισμός μηδέν!)

Μετά από πέντε περίπου ώρες από την άφιξή μας στο βουνό και αφού η ώρα ήταν πιά λίγο μετά τις 12:00 το μεσημέρι... φτάσαμε σε ένα σημείο όπου από κει είχαμε εκπληκτική Θέα!!! Ήμασταν κουραμένοι, πολύ κουρασμένοι, αλλά μόλις αντικρύσαμε τη θέα... μείναμε Εκστατικά αποχαυνωμένοι!!! Να γιατί λοιπόν οι 12 Θεοί της αρχαιότητας διάλεξαν αυτό το βουνό για να εγκατασταθούν! ( Και φανταστείτε ποιά θα είναι η ομορφιά που αντικρύζουν όσοι τυχεροί έχουν τα "κότσια" και τις γνώσεις να πατήσουν στην κορυφή του Ολύμπου!!!!)

Εκεί λοιπόν, μας φάνηκε πως είδαμε να αχνοφαίνονται οι Θρόνοι των Θεών... ένας μεγάλος και επιβλητικός που καθότανε ο Δίας, και γύρω του σε μικρότερους θρόνους καθόντουσαν όλοι οι υπόλοιποι Θεοί και Θεές... και νά δίπλα από την πανέμορφη Αφροδίτη ήταν ένας άλλος μικρότερος θρόνος κενός... τους μετρήσαμε ξανά... όλοι οι Θεοί και οι δώδεκα ήταν εκεί... οι θρόνοι όμως ήταν δεκατρείς... για ποιόν ήταν αυτός ο μικρός αλλά πανέμορφος θρόνος και μάλιστα εκ δεξιών της Αφροδίτης;

Αφού το σκεφτήκαμε και το συζητήσαμε αρκετή ώρα μεταξύ μας καταλήξαμε ότι αυτός ο δέκατος τρίτος Θρόνος ανήκε στον Έρωτα τον γιο της Αφροδίτης! Αυτός όμως δεν ήταν εκεί... απουσίαζε από το συμβούλιο των Θεών, αψήφησε το κάλεσμα του Δία!

"Μα πώς; γιατί δεν είναι εδώ ο Έρωτας; Δεν θα έχει κυρώσεις;" Ρώτησε μια άλλη κοπέλα από την παρέα...

"Δεν τον νοιάζει!" της απάντησα εγώ... "Ο Έρωτας είναι ο ύστατος παράνομος..."


Αυτά είπαμε, και αφήσαμε την κουβέντα εκεί...
Συνεχίσαμε την πορεία μας αλλά ο καθένας από εμας...μέχρι το απόγευμα που κατεβήκαμε από το βουνό, αναρρωτιόταν πού να ήταν ο Έρωτας και όλοι μας είχαμε και από μία διαφορετική εξήγηση...

Όταν κατεβήκαμε πάλι πίσω στα αυτοκίνητα και γυρίσαμε στα δωμάτιά μας, είμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι αλλά και λίγο θλιμένοι ίσως, είχαμε αποχαιρετήσει το βουνό που μας μάγεψε, και ετοιμαζόμασταν για την επιστροφή.

Στις εννιά περίπου το βράδυ που καθίσαμε όλοι μαζί για ένα τελευταίο καφεδάκι στο ξενοδοχείο πρίν φύγουμε.. κάποιος ανέφερε ξανά τον Έρωτα... μας είχε κάνει μεγάλη εντύπωση ο δέκατος τρίτος θρόνος και το θράσσος του νεαρού Έρωτα να λέιψει από το συμβούλιο των Θεών... κανείς δεν μίλησε και ξαφνικά όλοι μαζί κοιταχτήκαμε και είπαμε με μια φωνή... " Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΣΤΑΤΟΣ ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ!!!" χαμογελάσαμε και παραγγείλαμε από ένα ποτό ο καθένας... "ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ! ΤΟΥ ΥΣΤΑΤΟΥ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ!!!"

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Επιστροφή στο Τae Kwon Do...!

Tετάρτη, 1 Οκτώβριος 2008

Kαλό μας μήνα!!!
Θυμάστε που σας έλεγα για τις αθλητικές μου αγάπες;
Η μεγάλη μου αγάπη όπως ήδη έχουμε πει είναι το Τae Kwon Do! To TKD είναι ένα άθλημα γεμάτο ένταση, συγκινήσεις και σε όποιον ασχολείται με αυτό, δίνει μια ικανοποίηση, μια χαρά και τόση ενέργεια που αν δεν το έχεις ζήσει δεν το καταλαβαίνεις... Πριν πολλά χρόνια ασχολιόμουν με το ΤΚD και μάλιστα με το αγωνιστικό TKD, αλλά διάφοροι προσωπικοί λόγοι με έκαναν να αφήσω την μεγάλη μου αθλητική αγάπη. Τώρα, σχεδόν 12 χρόνια μετά, μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναγυρίσω εκεί που καρδιά μου ανήκει... Έτσι πριν λίγες μέρες έκανα την πρώτη μου προπόνηση... εννοείται πως για αγώνες πια ούτε λόγος, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου ούτως ή άλλως. "Κάθε πράγμα στον καιρό του" που λέει και ο σοφός λαός...
Μόλις φόρεσα το "τόμποκ" μου, (το "τόμποκ" είναι η χαρακτηριστική λευκή στολή-φόρμα του ΤΚD) ένιωσα μια μικρή ανατριχίλα, δεν είναι υπερβολή αν χρησιμοποιήσω τη λέξη ΔΕΟΣ! Μου ήρθαν στο μυαλό πολλές αναμνήσεις, άλλες καλές, άλλες άσχημες αλλά όλες αγαπημένες! Θυμήθηκα τον πρώτο μου αγώνα, το πρώτο μου μετάλλιο, τις σκληρές προπονήσεις, τα ξενύχτια από τον πόνο κάποιου τραυματισμού, τα δάκρυα χαράς και ικανοποίησης για κάποιο στόχο που είχα πετύχει τότε... Θυμήθηκα την μυρωδιά της θερμαντικής κρέμας, σα να άκουσα για λίγο πάλι τη φωνή του προπονητή μου και άλλα πολλά, κι όλα αυτά μέσα στις λίγες στιγμές που χρειάστηκα για να δέσω τη ζώνη μου και να βγω από τα αποδυτήρια για να μπω στον χώρο προπόνησης.
Μόλις μπαίνεις στον κυρίως χώρο του προπονητηρίου, είσαι υποχρεωμένος να υποκλιθείς, στον προπονητή-δάσκαλό σου και να πεις "Ντεκόν". Αυτός είναι ένας Κορεάτικος χαιρετισμός που σημαίνει κάτι περίπου σαν ... "τα σέβη μου". Ας μην ξεχνάμε ότι το ΤΚD είναι και αυτό μια πολεμική τέχνη και κρύβει πίσω του μια φιλοσσοφία η οποία σε πολλούς μπορεί και να φανεί αστεία... για μένα δεν είναι! Ξεκίνησα λοιπόν την πρώτη μου προπόνηση μετά από πολλά πολλά χρόνια.. και εγώ αλλά και ο προπονητής μου είμασταν συγκινημένοι αλλά και πολύ χαρούμενοι... και αυτό με συνεπήρε και κάποια στιγμή ξέχασα την ηλικία μου, ξέχασα και τα τόσα χρόνια αποχής μου από το άθλημα, και υπερέβαλα εαυτόν με αποτέλεσμα ένα ωραιότατο και ισχυρότατο θα έλεγα τράβηγμα στον αριστερό προσαγωγό...! Εδώ πρέπει να συνυπολλογιστεί και το γεγονός ότι η ενασχόλησή μου με την άλλη μεγάλη μου αγάπη, το ποδήλατο, μου έχει κοστίσει λίγο σε "ανοίγματα"... Λίγο αυτό, λίγο η βλακεία μου, λίγο η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μου... ( άλλο το λάκτισμα όταν είσαι 18 άλλο το λάκτισμα όταν είσαι 30φεύγα...)δωράκι το τράβηγμα!!!! Δεν πειράζει χαλάλι, εγώ το χάρηκα πάρα πολύ, ένοιωσα πολύ όμορφα και δεν έχω πλέον σκοπό να αφήσω καμμία από τις δύο μεγάλες μου αγάπες... το TKD και το ποδήλατο, η μία θα συμπληρώνει την άλλη... "Οι μεγάλες αγάπες πάνε στον παράδεισο..."
και καμμιά φορά μας πονάνε τόσο που θέλουμε φυσικοθεραπεία!

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

"Eίχα τ' όνειρό μου, το ποδηλατό μου κι όλα έμοιαζαν σωστά..."


Τετάρτη 24 Σεπτέμβριος 2008

Φυσικά και αναγνωρίσατε τους στίχους από το αγαπημένο τραγούδι "το ποδήλατο"...
Έτσι λοιπόν κι εγώ.. "είχα τ' όνειρο μου, το ποδηλατό μου.." Τί γίνεται όταν το όνειρο "την κάνει", ή ακόμα χειρότερα γίνει εφιάλτης; Σου μένει το ποδήλατο!

Αυτή την περίοδο στη ζωή μου συμβαίνουν πολλά... άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, άλλα πολύ μεγάλα, κάποια πιο σημαντικά, κάποια άλλα πιο ασήμαντα, και πάει λέγοντας! Βέβαια το πόσο σημαντικά είναι αυτά που μας συμβαίνουν είναι υποκειμενικό και πέρνουν το "βάρος" τους ανάλογα με την κρίση του καθενός!

Γενικά σαν άνθρωπος προσπαθώ να το "παλεύω" που λέμε και να βρίσκω κάτι θετικό μέσα στο γενικότερο "μπάχαλο"... έλα ντε όμως που κάποιες φορές ψάχνω- ψάχνω και δεν το βρίσκω.. κάτι τέτοιο ζώ τώρα... Λίγο οι συγκυρίες, λίγο οι χαρακτήρες, λίγο η δουλειά... όλα χάλια.. άστα να πάνε στο διάολο!!! "Είναι και ο Ερμής ανάδρομος..." μου είπε μια φίλη...

Έτσι λοιπόν πάει το όνειρό μου και μου μεινε το ποδήλατό μου!

Τί να σου κάνει κι αυτό... το τραβάω κι αυτό το καημένο σε βουνά και σε λαγκάδια, του λέω τον πόνο μου, δεν μου απαντάει όμως και εκνευρίζομαι και όσο εκνευρίζομαι εγώ η τρελή τόσο πιο πολύ το ζορίζω το καημενούλι μου... μετά αποφασίζει και ΄κείνο να με ζορίσει έτσι για να δώ "τη γλύκα"! Και να το πιάσιμο στα πόδια, να οι παλμοί να χτυπάνε κόκκινο, να η κομμένη ανάσα... και παραδίνομαι! Σταματάμε σε μια άκρη λοιπόν και το συζητάμε... πάλι δεν μου απαντάει όμως... και κάτι το ισοτονικό, κάτι οι παλμοί που επανέρχονται στα κανονικά τους, κάτι που τα νεύρα μου εξακολουθούν να είναι "κρόσια", ξεσπάω πάλι στο ποδηλατάκι μου....!!!
Αυτό το καημενούλι έχει πολύ υπομονή τελικά! Ανέχεται πολλά πριν με ξαναζορίσει τόσο ωστε να το ξανασκεφτώ και να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη από τα άψυχο μεν , αλλά πιστό και υπομονετικό φιλαράκι μου!

Τί τα θες όμως; Αυτό όλα τα κάνει για μένα αλλά δεν μου δίνει το πιο σημαντικό... ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ στα τόσα "γιατι", "πώς" και ξανά μανά "γιατί" που του έχω θέσει όση ώρα κάναμε τη βόλτα-ψυχοθεραπεία μας!
Σήμερα το πρωί λοιπόν του παραπονέθηκα και γι αυτό! Του παραπονέθηκα ήρεμα όμως χωρίς να του βάλω τις φωνες, χωρίς να το απειλήσω με πτώση στο γκρεμό, του μίλησα γλυκά και με δάκρυα στα μάτια. Το ρώτησα γιατί δεν μου απαντάει, να με βοήθήσει λίγο... και τότε ξαφνικά έγινε το ανέλπιστο... το ποδηλατάκι... μου μίλησε και μου είπε: "Ποδηλάτρη μου, εγώ δεν έχω απαντήσεις σε αυτά που με ρωτάς. Τις έχουν όμως οι άνθρωποι που τις έκαναν να γεννηθούν μέσα σου, αυτούς να ρωτήσεις και απ' αυτούς να περιμένεις την απάντηση. Εγώ μπορώ μόνο να σε ακούω!"

Μόλις άκουσα το ποδηλατάκι μου να μου μιλάει ένιωσα μια γαλήνη αλλά και μια απογοήτευση! Γαλήνη γιατί το δίτροχο φιλαράκι μου δεν μου κράτησε κακία, και απογοήτευση γιατί το δίτροχο άψυχο φιλαράκι μου, νοιάζεται τελικά περισσότερο για μένα από ότι τα δίποδα και έμψυχα φιλαράκια μου...

Δε βαριέσαι πρώτη φορά απογοητεύτικα; Δυστυχώς ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία θα'ναι..
Αυτά είπα και πήγα να χαιδέψω το τιμονάκι του φίλου μου, σαν να του πιάνω το χεράκι και τότε ακούω έναν περίεργο ηλακτρονικό ήχο... "Τι τι τι...Τι τι τι" Ωχ το ξυπνητήρι, ώρα για δουλειά..

Τελικά είχα τ' όνειρό μου, το ποδηλατό μου, κι όλα έμοιαζαν σωστά!

Όνειρο ήταν και πάει... τίποτα δεν είναι σωστό για την ώρα, αλλά που θα πάει θα τη βρώ την άκρη ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΦΙΛΟ...!

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

Tα πρωτοβρόχια


Σάββατο, 20 Σεπτέμβριος 2008

Καλώς ήρθες Φθινόπωρο!
Επιτέλους, ήρθε το πολυπόθητο και αγαπημένο Φθινόπωρο, με τις βροχούλες του, τη δροσιά του, τα μουντά αλλά υπέροχα χρώματά του, αυτά τα χρώματα που γεμίζουν τις καρδιές μας συναισθήματα, αναμνήσεις, και προσδοκίες!
Το φθινόπωρο είναι αγαπημένη εποχή, είναι η νέα αρχή! Είναι η εποχή των αλλαγών αλλά και της επαναφοράς. Μετά το ξεσάλλωμα και το "φόρτωμα στον κόκκορα" του Καλοκαιριού, έρχεται το Φθινόπωρο να μας επαναφέρει στην τάξη και απαιτεί από εμάς να θέσουμε τους νέους μας στόχους... σε όλους τους τομείς!!!!!!

Οι αλλαγές πολλές, τα σχολεία άνοιξαν (για τους μικρότερους), τα εργασιακά καθήκοντα και υποχρεώσεις επέστρεψαν δριμύτερα (για τους μεγαλύτερους), οι έξοδοι στα διάφορα μαγαζιά-στέκια άρχισαν να αραιώνουν (για τους πάντες), οι προπονήσεις γίνονται πιο εντατικές -αρχίζουν οι αγώνες γαρ- (για τους αθλητές)και πάει λέγοντας!

Με τέτοιο μουντό καιρό οι περισσότεροι από εμάς θέλουν να μείνουν σπίτι, με καλή παρέα, λίγο κρασάκι και καλή μουσική! Κι εγώ το θέλω! Αλλά θέλω και κάτι άλλο....

Θέλω βόλτες στο βουνό, στα πάρκα, στη Φύση γενικά... Θέλω να απολλαύσω τα χρώματα, το περίεργο αυτό φως του Φθινοπωρινού πρωινού, και κυρίως.. θέλω να απολλαύσω τις μυρωδιές!!!! ΑΧ! ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ!!!!

"Ανοίγουν τα πνευμόνια σου" που έλεγαν και οι παλιότεροι..!
Έχετε ανασάνει το άρωμα του Ευκάλυπτου μετά τη βροχή ή/και κατά την διάρκειά της;
Έχετε μυρίσει το βρεγμένο χώμα; Έχετε τρέξει ή έχετε κάνει ποδήλατο μέσα στο ψιλόβροχο αναπνέοντας όλα αυτά τα υπέροχα αρώματα της Φύσης;
Αν όχι... δεν ξέρετε τι χάνετε!

Θα μου πείτε τώρα, "από όλες τις μέρες του χρόνου εγώ θα βγω για ποδήλατο ή τρέξιμο μες τη βροχή; Κι αύριο μέρα είναι!!!" Από μία άποψη σωστό! Από την άλλη όμως... Είναι μια εμπειρία μοναδική που εμένα τουλάχιστον μου είναι απαραίτητο να τη ζήσω τουλάχιστον μία φορά κάθε Φθινόπωρο... Προσέξτε όμως γιατί είναι εθιστική!!!


Φυσικά και θα γεμίσω λάσπες, φυσικά και θα βραχώ,σίγουρα κάποια στιγμή θα νιώσω οτι όσο πετάλι και να κάνω ή όσο κι αν τρέξω δεν θα ζεσταθώ με τίποτα! Αλλά.... δεν με νοιάζει!!!!!
Αδιάβροχα και αντιανεμικά δόξα τω Θεώ υπάρχουν, ένα δεύτερο ζευγάρι κάλτσες και παπούτσια για να αλλάξω μετά, θα το βρώ, κι όταν με το καλό γυρίσω στο σπιτάκι μου ένα ζεστό μπανάκι θα με επαναφέρει!

Αλλά εκείνο το βράδυ, όταν θα κλείσω τα μάτια μου για να κοιμηθώ, θα έχω όμορφες εικόνες, θα επιστρέψουν υπέροχες μυρωδιές και θα κοιμηθώ πολύ όμορφα!

Τώρα για να λέμε και την πάσα αλήθεια... το φταρνισματάκι μου θα το έχω, λίγο παραπάνω πόνους και τσιμπιματάκια στους μύες επίσης! "Αλλά δε βαριέσαι βρε αδερφέ... δεν το κάνω και κάθε μέρα!!!!!"

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Τα παιδιά μες την πλατεία....


Χτες Κυριακή, και ο καιρός, καθώς και η φύση της ημέρας, προσφέρονταν για μια βόλτα σε μία από τις πολλές πλατείες της πόλης. Σε μία από 'κείνες τις πλατείες που απαντάς ανθρώπους καθε ηλικίας, μόρφωσης, κουλτούρας και εθνικότητας. Σε μία από 'κείνες τις πλατείες που σε κάνουν να θυμηθείς ότι η πόλη μας πλέον ειναι πολυπολιτισμική παρόλο που οι κάτοικοί της στην πλειοψηφεία τους, δυστυχώς, δεν είναι έτοιμοι για κάτι τέτοιο...

Σε μία τέτοια πλατεία λοιπόν χτες το απογευματάκι βρέθηκα και εγώ...
Εκεί, αναπόσπαστα κομμάτια της πλέον, ήταν ο περισσότερο ή λιγοτερο συμπαθητικός "μπαλονάς", οι παππούδες και οι γιαγιάδες με τα εγγονάκια τους, οι νεαροί "emo", "trendy" & "κάγκουρες", τα ζευγαράκια κάθε ηλικίας, οι αργόσχολοι, οι κουτσομπόλες, οι μικροπωλητές, και... τα παιδιά της πλατείας"!!!

Ποιά είναι αυτά τα παιδιά; Οι "bmxάδες", οι "skateboarders", oι "parcourάδες" και λοιποί "extreme" νεαροί και νεαρές...!

"Τα παιδιά της πλατείας" λοιπόν, είναι μία από τις μεγάλες μου συμπάθειες!
Και αυτό γιατί:
1ον αγαπάνε αυτό που κάνουν
2ον έχουν κέφι και όρεξη
3ον χαίρονται τα απλά πράγματα (όπως ένα ποδήλατο, μία σανίδα, μία ράμπα κλπ.)
4ον (και σημαντικότερο) σε πείσμα όλων των άλλων βρίσκουν πάντα ένα μέρος να κάνουν το κέφι τους!

Αυτά τα παιδιά λοιπόν γίνονται πολλές φορές στόχοι επιθέσεων από όλους τους υπόλοιπους θαμώνες της πλατείας, με αγαπημένη τους "ατάκα επίθεσης" το αμίμητο... "Άντε από ΄δω χάμω βρε αλήτες μας πήρατε το κεφάλι... Η πλατεία δεν είναι δική σου, είναι για όλο τον κόσμο"

Μάλισταααα, αυτό ακριβώς, αφού η πλατεία είναι για όλους τότε είναι και για τον πιτσιρικά με το bmx ή το skateboard σωστά;

Από την άλλη δεν ενοχλούν παραπάνω αυτά τα παιδιά απ' ότι ενοχλούν τα δικά σου που παίζουν ποδόσφαιρο μες την πλατεία και όλο και κάποια μπαλιά χάνει το στόχο της και προσγειώνεται στο κεφάλι κάποιου περαστικού...(!) Αυτό όμως μπορεί και να το βρεις χαριτωμένο, γιατί..."είδες ο γιος μου; γεννημένος Maradonna!"

Και ΄γω ενοχλώ κάποιους με τη συμπεριφορά μου (αναπόφευκτα), και "τα παιδια της πλατείας" ενοχλούν κάποιους άλλους, και ο καθένας με τη σειρά του σίγουρα ενοχλεί και ενοχλείται από κάποιον άλλον... έτσι είναι αυτά, κύκλος, αλυσίδα.!

Ας το χωνέψουν λοιπόν μερικοί ότι η πλατεία, ως δημόσιος χώρος, είναι για όλους και ακόμη ας σκεφτούν οτι για τα παιδιά που τους αρέσει ο ποδόσφαιρο π.χ. υπάρχει εναλλακτική, τα γήπεδα και αν και όποτε θελήσουν μπορούν να πάνε...
για τα παιδιά της πλατείας όμως πίστες δυστυχώς ,πλην ελαχίστων περιοχών, δεν υπάρχουν, οπότε τους μένει μόνο η πλατεία! Όταν κάποιος σκεφτεί να φτιάξει χώρους ειδικά διαμορφωμένους για αυτά τα παιδια, να ΄στε σίγουροι ότι θα σας αφήσουν ελεύθερη την πλατεία που όμως θα έχει χάσει λίγο ή πολύ από το "χρώμα" της!!!

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

ΕΠΙΣΤΟΛΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ "Κ."


Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

Αγαπητέ φίλε "Κ",
Καταρχήν, πρέπει να σε ευχαριστήσω που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις και να ασχοληθείς με όλα όσα γράφτηκαν εδώ!

Επίσης ΠΡΕΠΕΙ να σου πώ οτι με εντυπωσίασε το μένος της επίθεσης που δέχτηκα από σένα και την υπόλοιπη "ποδηλατοπαρέα"!!!

Το γεγονός φίλε μου οτι εσύ αποφάσισες να ασχοληθείς με αγώνες ποδηλάτου δεν σε κάνει περισσότερο ποδηλάτη από 'μένα, ή τον κάθε ένα που γουστάρει να "καβαλάει" το ποδήλατό του και να κάνει την "βόλτα" του - και πρόσεξε ποτέ δεν είπα προπόνηση! εγώ σε βόλτες αναφέρομαι- είτε για να γυμναστεί, έιτε για να ξεσκάσει, είτε για να πάει στη δουλειά του, είτε για όλα αυτά μαζί! Εξάλλου κι εσύ μέχρι πριν πολύ λίγο καιρό στην ίδια κατηγορία ποδηλατών ανήκες!!!! ΜΑΖΙ κάναμε τέτοιου είδους βόλτες και τις χαιρόμασταν!

Η δική μου σχέση με το ποδήλατο είναι τελείως διαφορετική από τη δική σου...
Όταν εγώ κάνω ποδήλατο το κάνω για τελείως διαφορετικούς λόγους από τους δικούς σου!

ΔΕΝ με ενδιαφέρει να επιδείξω στους άλλους το τελευταίο μοντέλο ποδηλάτου ή αξεσουάρ,
ΔΕΝ θα με δείς ποτέ πάνω στο ποδήλατο ντυμένη σα νυφούλα ή ακόμη χειρότερα σα να βγήκα άπό τον τελευταίο κατάλογο της ΝΙΚΕ!!!
ΔΕΝ κοιτάζω με προσοχή να βρώ το μέρος με τον περισσότερο κόσμο και να πάω εκεί ( Το αντίθετο μάλιστα)ώστε να κάνω τη "φιγούρα" μου!

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ! και φυσικά δεν στο απαγορεύει κανείς και καλά κάνεις!

Αλλά ρε φίλε αν για σένα το ποδήλατο είναι το μέσο για να γίνεις δημοφιλής στην παρέα σου ή στα κοριτσάκια που κατά καιρούς συχνάζουν στα πάρκα ή όπου αλλού κάνεις εσύ την προπόνησή σου και εγώ τη βόλτα μου, δεν είναι απαράιτητο να είναι έτσι και για τους άλλους!

Άκου λοιπόν πώς αντιλλαμβάνομαι εγώ τη σχέση μου με το ποδήλατο..

Το ποδήλατό μου είναι το φιλαράκι μου...
Όταν έχω πράγματα να σκεφτώ και αποφάσεις να πάρω, όταν είμαι στεναχωρημένη ή/και χαρούμενη, όταν θέλω να μείνω μόνη ή να χαρώ την βόλτα μου, όταν θέλω να γυμναστώ ή να ξεσκάσω, είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι!
Δεν με απασχολούν επιδόσεις και χρόνοι, θέτω τους δικούς μου στόχους και όταν τους πετύχω το χαίρομαι ιδιαίτερα!
Αν ο δικός σου στόχος είναι ενα μετάλλιο, ο δικός μου είναι να ανέβω τον Υμηττό μέχρι τα ραντάρ! Ο δικός σου στόχος μεγάλος αλλά και ο δικός μου επίσης! Μπορεί όταν πετύχεις εσύ τον στόχο σου να το μάθει όλη η Ελλάδα και όταν πετύχω εγώ τον δικό μου να το ξέρω μόνο εγώ... αλλά αυτό σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι εγώ δεν πέτυχα τίποτα!

Σου εύχομαι λοιπόν κάθε επιτυχία και πολλές και καλές επιδόσεις!
Και μία συμβουλή αν θες μιας και είμαι και μεγαλύτερη! Για να πετύχεις όσα θες στην ποδηλασία εκτός από σκληρή δουλειά και προπόνηση μην ξεχνάς ποτέ ποιός ήταν ο πρώτος λόγος που σε έκανε να αγαπήσεις το ποδήλατο!

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ

Τρίτη 09 Σεπτεμβρίου 2008

Και όπως το υποσχέθηκα , και όπως δκαιωματικά και λόγω ονόματος του ανήκει... η "Επίσημη πρώτη" είναι αφιερωμένη στο ποδήλατο...

Σε όλες (μα όλες) τις χώρες της Ευρώπης, αλλά και πιο "εξω" φυσικά, οι ποδηλάτες μπορούν να χαρούν το ποδηλατό τους παντού, χωρίς να κινδυνεύουν οι ίδιοι αλλα και χωρίς να θέτουν τους άλλους σε κίνδυνο! Πώς γίνεται αυτό; Μα με οργανωμένους ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΥΣ φυσικά!

Στην Ολλανδία για παράδειγμα είναι ο παράδεισος του ποδηλάτη... ! Ξεκινάς το πρωί από το σπίτι σου, πέρνεις το ποδηλατάκι σου, ξεκινάς και πάς μια χαρά στη δουλίτσα σου χωρίς να φοβάσαι οτι κάπου στη διαδρομή ο βιαστικός κύριος τάδε θα περάσει από πάνω σου με το ολοκαίνουριο αλλα και δυσκίνητο αυτοκινητάκι του. Ο οποίος δεν μπορεί να καταλάβει ότι με ένα ποδήλατο ίσως και να πήγαινε πιο γρήγορα στη δουλειά του...

Στην Ολλανδία λοιπόν και αλλού ο ποδηλατες ζουν ευτυχισμένοι.... και ποδηλατόδρομους έχουν, και το ποδήλατο στα μέσα μαζικής μεταφοράς μπορούν να πάρουν και ο Κ.Ο.Κ. είναι φιλικός προς αυτούς και όλα καλά!!!

Εδώ τί γίνεται;;;;;;

Δυστυχώς τίποτα...! Τουλάχιστον όχι ακόμη...!
Στην προσπάθεια λοιπόν να γίνουν κάποια από τα παραπάνω πραγματικότητα και στην Ελλάδα, και με αφορμή την Ευρωπαϊκή ημέρα ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ, Στις 21/09/2008 θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση στο Πεδίον του Άρεως και μετά ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ.

Εγώ θα είμαι εκεί! Εσείς;

Nα 'μαι κι εγώ....!


Τρίτη 09/09/08,


Εδώ και πολύ καιρό, μια φίλη μου blogger με "τρώγεται" να φτιάξω κι εγώ το δικό μου blog... και τελικά την άκουσα...! Καλώς ή κακώς θα το δείξει ο χρόνος!

Ο σκοπός αυτού του blog λοιπόν ποιος είναι;

Νομίζω ότι το έφτιαξα για να έχω κι εγώ το χώρο μου, να μπορώ να λέω αυτά που σκέφτομαι, που με ενοχλούν, που με διασκεδάζουν... και ό,τι άλλο μου έρθει στο μυαλό...! Τώρα ποιός θα τα μοιράζεται όλα αυτά μαζί μου; Όλοι εσεις μαλλον, οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου, οι συνάδελφοι, οι απλώς περίεργοι και περαστικοί, οι όχι και τόσο "φιλοι" μου, κ.ο.κ. Όλοι ευπρόσδεκτοι!
Όπως λοιπόν λέει και το "όνομά" μου, είμαι μια λάτρης του ποδηλάτου... και όχι μόνο!
Αγαπώ πολύ κάθε είδος άθλησης με μία ιδιαίτερη αγάπη για το ΤΑΕ ΚWON DO, αγαπώ την φύση, τη μουσική, τον καλό κινηματογράφο και άλλα πολλά που θα τα δείτε με τον καιρό..
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, εδώ μέσα θα γίνεται ένα..."τουρλουμπούκι" δεν εχουμε συγκεκριμένη κατηγορία... αλλά τιμής ένεκεν και λόγω του ονόματος... λέω να ξεκινήσω με το ποδήλατο!