Εδώ και λίγο καιρό, και για μια δυο φορές την εβδομάδα έχουμε καθιερώσει με την κόρη μου "προπονησούλα" Tae Kwon Do μαζί!
Αυτή η εμπειρία λοιπόν είναι πολύ σημαντική για εμένα... Είναι απίστευτο το πόσο πολύ δενόμαστε με αυτή την κοινή μας δραστηριότητα. Πολύ περισσότερο δε, όταν κατάλαβα ότι η δική της αγάπη για αυτό το άθλημα έχει αρχίσει να γίνεται το ίδιο μεγάλη με τη δική μου!
Το περιμένει πώς και πώς, με ρωτάει "μαμά, σήμερα θα πάμε μαζί για Tae Kwon Do;" Προσπαθεί πολύ να "βγάλει" τα λακτίσματα, με κοιτάει με μάτια που λάμπουν όταν τα καταφέρνει, ξεπερνάει τον εαυτό της, ιδρώνει, κοκκινίζουν τα μαγουλάκια της.... Είναι απλά υπέροχη! Ξέρω, ξέρω θα πεις... "χαζομαμά" Ναι!!!! Είμαι χαζομαμά, και μ' αρέσει! Είναι πολύ σημαντικό για μένα να δέιχνω στη μικρή μου πόσο πολύ ευχαριστιέμαι την ώρα που περνάμε μαζί, πόσο χαίρομαι με τη χαρά της και πόσο περήφανη είμαι για εκείνη.!
Ναι, είναι μπελάς, το κοριτσάκι μου, ναι μερικές φορές με κουράζει και με κάνει να ξεπερνάω κάθε όριό μου, αλλά δεν την αλλάζω με τίποτα!!!!!
Στην τελευταία μας "προπόνηση" λοιπόν, η κοράκλα μου κατάφερε, μετά από πολύ μεγάλη προσπάθεια, να "βγάλει" ένα δύσκολο λάκτισμα! Με το που την είδα να το καταφέρνει και να χτυπάει επιτυχώς με το μικρό της ποδαράκι το στόχο που εγώ της κρατούσα (!) σχεδόν ούρλιαξα από τη χαρά μου!!! Την πήρα αγκαλιά τη σήκωσα ψηλά και κάναμε σβούρες!!! Το μικρό μου κοριτσάκι είχε καταφέρει ένα δυνατό λάκτισμα, με μεγάλο βαθμό δυσκολίας και με σχεδόν άριστη τεχνική.!!! Τότε ήρθε και ο προπονητής μου με τον οποίο, παλιότερα όταν εγώ ασχολιόμουν με το αγωνιστικό Tae Kwon Do, έχουμε ζήσει απίστευτες στιγμές, εντάσεις, χαρές, λύπες, τα πάντα! Πήρε τη μικρή στα χέρια του, με κοίταξε και είπε: "τα γονίδια, δεν κρύβονται! Ελπίζω μόνο η μικρή να είναι πιό έξυπνη από σένα...!" "και εγώ το ελπίζω" του απάντησα! Εκείνη τη στιγμή ήμουν τόσο μα τόσο περήφανη.... Ψήλωσα δέκα πόντους που λένε! Η μικρή λοιπόν, ετοιμόλογη και θρασυτάτη, όπως πάντα μας έπιασε από το χέρι και τους δύο και μας πήγε σε ένα τοίχο της σχολής που υπάρχουν φωτογραφίες από αγώνες..., κάπου εκει μέσα και κάποιες δικές μου, και μας είπε.... "Όταν θα μεγαλώσω λιγάκι ακόμα, και θα μπορώ να κάνω το "μπαντα τόλιο τσάκι" σωστά, τότε θα πάρω κι εγώ πολλά μετάλλια και κύπελα και θα τα δίνω στη μανούλα μου που δεν έχει και τόοοοοοοσα πολλάααα!"
Γελάσαμε, και μετά προσπαθούσαμε για αρκετή ώρα με τον προπονητή μου να εξηγήσουμε στη μικρή ότι ο στόχος μας δεν πρέπει να είναι απαραίτητα το μετάλλιο, ότι πρέπει πρώτα να καταλάβουμε το σώμα μας, να ξέρουμε πότε πρέπει να σταματάμε, να ξέρουμε να σεβόμαστε τον συναθλητή μας, ότι το Tae Kwon Do, δεν είναι μάχη, είναι χαρά, είναι τέχνη, είναι άθλημα και ότι μετά από έναν αγώνα θα κάτσουμε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι, και εμείς και οι "αντιπαλλοί" μας και ότι θα είμαστε φίλοι.
Τώρα βέβαια θα μου πεις: "άντε να τα εξηγήσεις όλα αυτά σε ένα ενθουσιασμένο πεντάχρονο και να τα καταλάβει..."
Έχεις δίκιο, δεν θα τα καταλάβει αμέσως, αλλά αν τα ακούει συχνά και με αγάπη, από ανθρώπους που αγαπάει και εμπιστεύεται, αργά ή γρήγορα και θα τα καταλάβει και θα τα εφαρμόσει!
Και αυτό κάνουμε με τον προπονητή μου, όχι μόνο για την κόρη μου, αλλά και για κάθεμικρό ή μεγαλύτερο παιδάκι που έρχεται να γυμναστεί.
Γιατί ο αθλητής πρέπει πρώτα να είναι άνθρωπος, να σέβεται κυρίως τον εαυτό του και τους άλλους. Πρέπει να είναι ταπεινός και χαμηλών τόνων, γιατί μόνο έτσι, θα μπορέσει να εκτιμίσει και να χαρεί τις όποιες επιτυχίες του, αλλά και τις αποτυχίες του! Πρέπει στα παιδιά μας να δίνουμε την ιδέα του αθλητισμού και όχι του πρωταθλητισμού. Μόνο άν ισχύσουν όλα τα παραπάνω στους χαρακτήρες των μικρών αθλητών θα μπορέσουν αν έρθει η ώρα να αντισταθούν στις χημικές βοήθειες για την καλύτερη επίδοση! Ο αθλητής που σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους ειλικρινά, δεν πρόκειται να ντοπαριστεί ποτέ!!!! Δεν το χρειάζεται, έχει τη φυσική του "ντόπα". Τον ενθουσιασμό και την αγάπη του, γι' αυτό που κάνει! Έχει την ψυχή του! Αυτό είναι το καλύτερο ντοπάρισμα, και είναι και απολύτως νόμιμο, υγιεινό και υπέροχο!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου