Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

H παρεούλα μου..


Είμαι τυχερή και πολύ περήφανη που στη ζωή μου απέκτησα αυτό το παιδί. Τόσο καλό παιδί.. Μεγάλωσε τωρα και είναι εκτός από κόρη μου, και παρεούλα μου, φίλη μου, με καταλαβαίνει .. καταλαβαίνει τη διάθεσή μου χωρίς να πώ λέξη. Είναι υπομονετική, είναι γλυκιά, είναι καλόκαρδη..στα δυσκολά μου προσπαθεί με το δικό της τροπο.. με ένα χάδι , ένα φιλί, μια αγκαλιά.. μια ζωγραφιά να με βοηθήσει. Να με κάνει να χαρώ.. μου δίνει δύναμη.. με αγαπά! Ακόμη και όταν μου θυμώνει.. τα ματάκια της φωνάζουν "σ' αγαπώ"!

Ειλικρινά είναι φορες που αναρωτιέμαι αν την αξίζω αυτή την αγάπη... Εύχομαι μετά από χρόνια πολλά όταν κοιτάζω τα ματάκια της να βλέπω ακόμη την ίδια αγαπή και να μην έχει παρει τη θέση της η απογοήτευση..

εύχομαι οι επιλλογές μου να μη την πληγώσουν ποτέ.. είναι δύσκολο να είσαι ανταξιος γονιός τόσο υπέροχων παιδιών...

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

42195 αξέχαστες στιγμές!

Ο Μαραθώνιος Δρόμος είναι ένας αγώνας αντοχής με μια επίσημη απόσταση 42,195 χιλιομέτρων. Η ονομασία "Μαραθώνιος" προέρχεται από το μύθο του Φειδιππίδη, του Έλληνα αγγελιοφόρου που ο μύθος δηλώνει ότι στάλθηκε από την πόλη του Μαραθώνα στην Αθήνα για να αναγγείλει ότι οι Πέρσες νικήθηκαν στη μάχη του Μαραθώνα. Λέγεται ότι έτρεξε ολόκληρη την απόσταση χωρίς παύση και μπήκε στην Συνέλευση της Βουλής, όπου αναφώνησε "Νενικήκαμεν" πριν καταρρεύσει και πεθάνει. Αλλά όπως είπαμε πρόκειται για μύθο, χωρίς καμμία ιστορική επιβεβαίωση.. Από την άλλη ο Ηρόδοτος δεν κάνει καμία αναφορά για κανένα αγγελιοφόρο που στέλνεται από το Μαραθώνα στην Αθήνα. Αναφέρει όμως ότι το κύριο μέρος του αθηναϊκού στρατού, που έχει ήδη πολεμίσει και κέρδισε την εξαντλητική μάχη, φοβάται μια ναυτική επιδρομή από τον Περσικό στόλο ενάντια στην ανυπεράσπιστη Αθήνα, και βάδισε γρήγορα από τον τόπο της μάχης, δηλαδή το Μαραθώνα, πίσω στην Αθήνα με πλήρη εξάρτηση, φθάνοντας την ίδια μέρα στο σημερινό Φάληρο.. Όπως και νά 'χει τελικά αυτή η διαδρομή έμελλε να μείνει στην ιστορία και να αποτελεί όνειρο πολλών (αν όχι όλων) ερασιτεχνών και μή δρομέων ή/και περιπατητών.

Ανέκαθεν θαύμαζα όσους τολμούσαν να τρέξουν έναν Μαραθώνιο, οποιονδήποτε Μαραθώνιο όχι μόνον αυτόν της Αθήνας. Η απόσταση φάνταζε τεράστια! Θυμάμαι μια φορά που έχουμε στηθεί με την αδερφή μου στη μεσογείων ψηλά μετά την Αγία Παρασκευή προς Γέρακα να δούμε τους "τρελούς" που έτρεχαν 42 χιλιόμετρα μες τη βροχή!! Αν μου έλεγε κάποιος τότε ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα ήμουν κι εγω μία απο αυτούς τους "τρελούς" δε θα τον πίστευα με τίποτα!

Χθες λοιπον.. 31/10/2010 ήμουν κι εγω μία απο τις 12.500 τρελούς από όλο τον κόσμο που έτρεξαν την Κλασσική (όπως λέγεται λόγω αυθεντικότητας) Μαραθώνιας διαδρομής. Λίγο μετά τις 6:30 το πρωί βρίσκομαι μέσα σε ένα απο τα λεωφορεία που θα μετεφεραν τους δρομείς απο συγκεκριμένα σημεία της πόλης στο Μαραθώνα για την εκκίνηση. Το τηλέφωνο μου χτυπάει πολλές φορές. Είναι οι πρώην συνάδελφοί μου που εκείνη την ώρα σχόλαγαν από τη νυχτερινή τους βάρδια, ήξεραν ότι θα έτρεχα, με θυμήθηκαν και ήθελαν να μου δώσουν κι αυτοί τα κουραγια τους, τις ευχές τους, την αγάπη τους! Χάρηκα πολύ! Η Μαντώ ήρθε ως τη σταση του μετρό που βρισκόμουν για να με δει και να μου ευχηθεί από κοντα. Η Ανεζούλα μου έφτιαξε ακόμη πιο πολύ τη διάθεση με τη χαρούμενη φωνή της.. Τηλεφωνήματα, μηνύματα ευχές..Τους ευχαριστώ πολύ όλους κι από εδώ!
Για ένα περιεργο λόγο δεν είχα καθόλου άγχος.. μόνο χαρά! Χαρά σα να πήγαινα εκδρομή. Ενιωθα δυνατή, ήμουν σίγουρη ότι αυτό που τολμούσα θα το έφερνα εις περας! Ο μόνος μου φόβος και το μοναδικό μου άγχος ήταν το στομάχι μου. Φοβόμουν μήπως με προδώσει και με αναγκάσει να εγκαταλείψω την προσπάθεια μου, το όνειρο μου, τον αγώνα μου! Είχα ακολουθήσει κατα γράμμα κάθε οδηγία του γιατρού μου, είχα μαζί μου και κάποια χαπάκια που θα με βοηθούσαν σε περίπτωση που ένιωθα ενόχληση.

Αφιξη στο χώρο.. από το λεωφορείο ήδη, δεν ήμουν μόνη, και με το που φτάσαμε είδα άλλους 10 φίλους μαζεμένους.. όλοι τους με λαμπερά χαμόγελα! Ενα-δυο πειράγματα, μια δυο κουβέντες, πολλά χαμόγελα, βαζελίνη, αντιηλιακό και έτοιμοι! Πάμε να παραδώσουμε τα ρούχα μας, "ραντεβού εδώ" λέμε με κάποιους.. μες τον κόσμο όμως χαθήκαμε.. έψαξα να τους βρω να τους πω δυο κουβέντες πριν τη πιστολιά αλλά δεν τα κατάφερα. Στενοχωρήθηκα λιγάκι αλλά δε μπορούσα να κάνω και τίποτα άλλο πέρα από το να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι θα τους δω σε λίγες ώρες στο Καλλιμάρμαρο και θα τους τα πω εκεί.
Πάω και χώνομαι κι εγώ στο μπλόκ μου.. το πράσινο μπλόκ, το 5ο κατα σειρά.
Μπαμ! ο αφέτης έδωσε το σύνθημα για την εκκίνηση.. "Αυτό ήταν" λέω στον εαυτό μου.. "Τωρα θα ζήσεις ό,τι ονειρευτηκες τόσες μέρες, μήνες.. KANTO ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!"

Ξεκινάω να τρέχω γρήγορα.. πολύ γρήγορα "όπα κόψε κοπελιά κι έχεις δρόμο μπροστά σου" έριξα το ρυθμό μου πολύ, το σώμα μου ανυπόμονο, ευτυχώς το μυαλό μου πιο συνετό! λίγο πριν τον τύμβο ακούω οικείες φωνές να λένε το όνομά μου. Είναι ο Αντρέας με τον Κωνσταντίνο, λίγο πιο κάτω και ο Βασίλειος ξαφνικά εκεί που ήμουν μόνη μου βρέθηκα να τρέχω με άλλους τρεις πολλές φορές και τέσσερις γνωστούς.. κόβω λίγο ακόμη συνειδητά και για πολλούς λόγους, ο Αντρέας έχει ήδη φυγει νωρίτερα πιο μπροστά σε λίγο επιταχύνει και ο Βασίλειος, στην παρέα έχει προστεθεί και ο Αριστείδης αλλά κάπως χαθήκαμε. Εχουμε ήδη συμπληρώσει 12 χιλιόμετρα, τα πόδια μου νιώθω ότι έχουν δύναμη αρκετή ώστε να με κάνουν το γύρο του κόσμου! Είμαι χαρούμενη, έχω πιστέψει ότι όλα θα πάνε καλά! Ακόμη καλά καλά δεν έχω ιδρώσει.. ο Ρομάν μου είχε πει "Όταν θα τρεξεις Μαραθώνιο να μη ξεχάσεις ποτέ να πινεις μια γουλιά νερό σε κάθε σταθμό από τον πρώτο ως τον τελευταίο! Ακόμη κι αν δε διψάς!" Δε ξερω αν είναι σωστό ή λάθος εγώ το ακολούθησα. Μια γουλιά, ίσα να βρεξω τα χείλη μου πολλές φορες δεν το καταπινα καν.. και η αλήθεια είναι ότι επι 42 χιλιόμετρα δεν ένιωσα να διψώ ούτε μια στιγμη! Εκεί στο 12,5 λοιπον είχε νερά.. το στομάχι μου είχε αρχίσει να με ενοχλεί, "όχι από τωρα γαμώτο" Στο τσεπάκι του κολάν μου είχα μέλι και χάπια για το στομάχι. Ανοιγω το φερμουάρ βγάζω ένα και το μασώ.. κόβω ακόμη πιο πολύ και περπατάω. Ο Κωνσταντίνος μου λέει "Μη περπατάς" Εγω όμως ξέρω το σώμα μου.. και ξέρω ότι 2 λεπτά ηρεμίας θα μου κάνουν καλό και θα φύγει ο πόνος.. καλύτερα να χάσω τωρα 5 λεπτά παρά όλο τον αγώνα.
-Φύγε Κώστα φύγε.. εγω θα ερθω πιο μετά.. καλό τερματισμό!
-Να σε περιμένω;
-Όχι θα περπατήσω..
-Οκ.. τα λέμε ίσως πιο κάτω..
-Ναι
Γρήγορα ένιωσα καλύτερα, γιατι αυτή τη φορά ήμουν προετοιμασμένη.. με τις σωστές τροφές πριν και ό,τι μπορεί να χρειαζόμουν μαζί μου. Ασε που πια το έχω μάθει το άτιμο το στομάχι και τα αναγνωρίζω τα συμπτώματα στην αρχή τους! Μόλις ένιωσα καλύτερα, άνοιξα λίγο το ρυθμό μου... βλέπω μπροστά τη Ντέμη της φωνάζω..
-Καλή δύναμη!
-Επίσης! κάτι είπαμε και για τον καιρό.. μάλλον ότι θα σκάσουμε από τον ήλιο αλλά δε θυμάμαι ακριβώς. χωριζόμαστε.. λίγο πιο κάτω η Ιωάννα.. την οποία δευτερόλεπτα πριν σκεφτόμουν έντονα γιατί έιχε ένα μικρό πρόβλημα με το ποδι της.. δυο κουβέντες μια υπόσχεση η μία στην άλλη και λίγα βήματα μαζί χέρι με χέρι.. Πιο μπροστα και ο Λεωνίδας συναντιούνται με την Ιωάννα και πάνε για λίγο μαζί.. εγω ακριβώς 5 βήματα πίσω τους .. μου άρεσε που τους είχα κοντά αλλά ήθελα να είμαι μόνη! Για έναν παράξενο λόγο όλοι θέλουν να τρέχουν με κάποιον παρέα, εγώ (ίσως εγωιστικά ; Δε ξερω..) λειτουργώ πολύ καλύτερα μόνη μου στον αγώνα. Έχουμε ήδη φτάσει στα μισά σχεδόν.. είμαστε στο 20 χιλιόμετρο όταν βλέπω το Λεωνίδα να σταματάει! Τον πλησιάζω..
-Τί έγινε ρε ψηλέ;
-Πάω σπίτι μου!
-Τί έγινε; Ελα πάμε μαζί λίγο πιο κάτω..
-Όχι ρε δεν είμαι καλά..
-Τί έχεις; Ελα ρε συ δοκίμασε το για λίγο ακόμη σίγουρα δε σε παίρνει;
-Όχι, όχι δε μπορω.. φύγε εσύ συνέχισε γερά!
Τον άφησα εκεί και συνέχισα.. λυπήθηκα πολύ που δε θα συνέχιζε!

Για τον αγώνα αυτό είχα τυπώσει ένα μπλουζάκι που στην πλάτη έγραφε "Today is MY day!" Η απήχηση που είχε λοιπόν αυτό το μότο ειδικά στους ξένους ήταν απίστευτη! Κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάποιος-α ερχόταν και μου φώναζε "Τοday is YOUR day!!" Κάποια στιγμή βρήκα έναν νεαρό ουαλό τον Dave περπατούσε αλλά δε φαινόταν τόσο κουρασμένος.. του χτύπησα τον ώμο καθώς τον προσπέρασα.. με κοιτάει "Πάμε μαζί!" Του λέω.. "μη σταματάς τωρα.." Μου απαντάει.. "Μα είναι ανηφόρα" γελάω και του λέω.. "για τα επόμενα 15 χιλιόμετρα ανηφόρα θα είναι..έλα πάμε μαζί!" μου παντά: "Ok, I listen to you.. I trust you, today is OUR day!"
Και τρέξαμε κανα δυο χιλιόμετρα μαζί.. μετά χωριστήκαμε.. του ευχήθηκα καλή δύναμη και έφυγα λίγο πιο μπροστά.
Στο 24ο χιλιόμετρο νόμιζα πως μέχρι εκεί ήταν για μένα! Τα πόδια μου ήταν μια χαρά δυνατά σα να ξεκινησα τώρα, αλλά το στομάχι και τα πνευμόνια μου είχαν άλλη γνώμη! Ξανά χαπάκι αλλά τωρα δεν ήθελα να περπατήσω ήταν ανηφόρα.. φοβόμουν ότι αν έκοβα στην ανηφόρα δε θα συνέχιζα ποτέ.. έκανα πως τρέχω.. (νομίζω πως αν περπατούσα θα πήγαινα πιο γρήγορα) μάζεψα όλη τη δύναμη του μυαλού μου για να πείσω το σώμα μου να ξεπεράσει τον οξύ πόνο στο στομάχι.. πήρα μια βαθιά ανάσα.. τόσο βαθιά που ένιωσα τα κύτταρά μου να οξυγονώνονται! Σκέφτηκα τους ανθρώπους που με περιμένουν στο στάδιο. Ο Τάσος, η κόρη μας, η Ελευθερία.. που ήταν εκεί από το πρωί ενώ ήξερε ότι θα φτάσω αργά το μεσημέρι, η Ιωάννα που έχουμε τρέξει μεγάλο κομμάτι της προετοιμασίας μου μαζί.. Μετά σκέφτηκα και τους φίλους που το πρωί ξεκινήσαμε μαζί και που ήξερα ότι θα ήταν εκεί να με περιμένουν κάποιοι μετά τον τερματισμό τους. Πήρα πολύ δύναμη από τη σκέψη όλων αυτών, πέρασε και το στομάχι και μετά πέταξα!! Αρχισα να προσπερνάω δρομείς τον έναν μετά τον άλλον.. Εβλεπα το δρόμο μπροστά μου.. ένα πολύχρωμο ανθρώπινο ποτάμι!! Με ευχαρίστησε τόσο πολύ αυτή η εικόνα που σκέφτηκα "Δεν έχω δει τίποτα πιο όμορφο στη ζωή μου!!".. Συνέχισα να τρέχω από το 15 χιλιόμετρο ένοιωθα μια φουσκάλα να γεννιέται στην αριστερή μου φτερνα.. λίγο πριν τη γέφυρα του Σταυρού καταλαβα ότι οι φουσκάλες εκεί ήταν σίγουρα περισσότερες από μία! Ευχήθηκα μόνο να μη σπάσουν! Κι ας είναι όσες θέλουν! Μόλις έφτασα στο Carrefour του Γερακα.. είπα: "Αυτό ήταν κοπελιά αφού έφτασες ώς εδώ ΔΕ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΩ να σταματήσεις για κανένα λόγο!" Φτάνω στη γέφυρα. Αρχίζω να κατηφορίζω και βλέπω μπροστά μου ενα ανθρώπινο ποτάμι να περπατάει!! Μα τί διάολο κανείς δεν τρέχει; Εγώ θα τρέξω!!! Και με πιάνει ένα παραλλήρημα και αρχίζω και τρέχω σαν τρελή! Ανέβηκα την ανηφόρα αέρας.. μια παρέα Ολλανδών που με είδαν να τους προσπερνάω άρχισαν να με χειροκροτούν, τους έκανα νόημα να έρθουν μαζί.. ξεκίνησαν κι αυτοί, το ίδιο και ένα ζευγάρι από τη Μανίλα.. και μαζί μας κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι.. και έγινε ένα πάρτυ.. φωνάζαμε και χειροκροτούσαμε ο ένας τον άλλον και ξεσηκώθηκε και ο κόσμος που ήταν πάνω στη γέφυρα.. κι εκει που όλοι περπατούσαν τώρα όλοι τρέχαμε.. χέρι χέρι μια ανθρώπινη αλυσίδα πολλών ατόμων στη σειρά.. κάποιοι βγήκαν μες τον δρόμο να μας φωτογραφίσουν, μια κοπέλα που διάβασε το όνομά μου κάτω από το νούμερο μου φώναξε: "Αγγελική είσαι απίστευτη!" Της χαμογέλασα.. δεν είχα ανασα να της μιλήσω και της εκανα νόημα με το χέρι "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ". Αυτό με τον κόσμο ήταν εκπληκτικό! Μεχρι αργά το μεσημέρι ήταν στο δρόμο με τα μωρά τους πολλοί στην αγκαλιά, για να μας χειροκροτήσουν και μου έκανε εντύπωση που όλοι μα όλοι όταν τους λέγαμε "Ευχαριστούμε πολύ" απαντούσαν όλοι το ίδιο "Εμείς σας ευχαριστούμε.. εμείς!" Καπου σε μια στάση δε θυμάμαι που ίσως να ήταν λίγο μετά το Πικέρμι ήταν μια γιαγιά.. τουλάχιστον 80 ετών και χειροκροτούσε ρυθμικά.. πάω κοντά και της δίνω το χέρι μου της λέω: "Ευχαριστούμε πολύ γιαγιά! Να είσαι πάντα καλά!" μου έσφιξε το χέρι και μου είπε: "Εγω ευχαριστώ κορίτσι μου! Να ξερατε τί χαρα μου δίνετε με τα νειάτα σας!!" και ήταν δακρυσμένη η γιαγιάκα! Πήρα πολύ δύναμη κι από αυτή τη γιαγιά.. στενοχωρήθηκα που δε τη ρωτησα το όνομά της..

Εχω φτάσει πλέον στην Ερτ στην Αγία Παρασκευή.. πλησιάζω την πλατεία.. εχω κουραστεί αλλά εχω ορκιστεί στον εαυτό μου ότι δε θα σταματήσω από κούραση.. όλοι κουραζονται δεν είναι δικό μου προνόμιο αυτό.. Τα πόδια, ευτυχώς, παραμένουν ακόμη δυνατά! Επομένως έχω να παλέψω μόνο με τις ανεπαρκείς ανάσες μου.. εκεί που τα σκέφτομαι όλα αυτά ακούω μια φωνή "έλα ρε Αγγελική! Μπράβο!" Γυρνάω πίσω και τί να δω; Ο κύριος Γιωργος ο πατέρας της φίλης μου της Ελευθερίας που εκείνη βρικόταν στο Στάδιο! Μόλις τον είδα.. έφυγε και η κούραση φύγαν όλα.. τον χαιρέτησα και έφυγα δυνατά για τον τερματισμό! Κάπου εκεί στο νομισματοκοπείο νιώθω πάλι να μην έχω ανάσες, σα να μη δουλευαν οι πνευμονες μου σα να μην είχαν αρκετο χώρο μέσα στο θωρακα να βολευτούν.. επρεπε να απασχολήσω το μυαλό μου, ακούω πισω μου 2 φίλους να ρωτανε πόσο μας εχει μεινει ακόμη.. γυρίζω τους κοιτάζω και λέω.. "μη στενοχωριέστε λίγο πιο κάτω έχει μετρό, το παιρνουμε και κατεβαίνουμε Ευαγγελισμό μετά τί εμεινε; 1 χιλιομετράκι!" Γελάσαμε και κάναμε λίγα βήματα μαζί.. είπαμε για τη λεβεντογέννα Κρητη και τις ομορφιές της, ευχηθήκαμε καλούς τερματισμούς και συνεχίσαμε.. "ακόμα δεν εχω περπατήσει από την τελευταία φορά που με επιασε το στομάχι" σκέφτηκα κι ένοιωσα πολύ περήφανη. Βεβαια έιχα χαρίσει στον εαυτό μου λίγες στιγμές ξεκούρασης στους τελευταίους σταθμούς ανεφοδιασμού όπου είχα αποφασίσει να σταματώ για λίγα δευτερόλεπταν και να πίνω δυο γουλιες νερό, όχι τρεχοντας ούτε καν περπατώντας.. έτσι κι αλλιώς δεν είχα να κυνηγήσω κανενα χρόνο ή επίδοση.. να τερματίσω ήθελα. Άσε που ήταν τόσο ωραιο όλο αυτό που δε με πείραζε καθόλου να το ζήσω λίγη ώρα παραπάνω!
Φτάνουμε στο Ντυνάν! Αντε λέω.. λίγο ακόμη και φτάσαμε αλλα βλέπω στη Φειδιππίδου να την περπατάω την ανηφόρα! Ο ενθουσιασμός μου όμως ήταν τόσο μεγάλος που δεν περπατησα καθόλου ούτε κι εκεί! Μάλιστα λίγο μετα στην πλατεία αμπελοκήπων και στην πλατεία Μαβίλλη χοροπηδούσα και τσίριζα σα χαζή μαζί με κάτι κοριτσάκια που ήταν εκεί για να χειροκροτήσουν τους δρομείς.. Μόλις έφτασα στο Χίλτον άρχισα να συνειδητοποιώ ότι τα είχα καταφέρει! Κάπου εκεί πάλι συναντησα τον Αριστείδη που είχαμε χωριστεί από πολύ νωρίς.. τρεξαμε για λίγο μαζί.. μέχρι που ένιωσα να ότι δυσκολεύομαι να ανασάνω.. πονούσε και ο λαιμός μου από τις φωνές.. τόσε ώρες όλο μιλούσα, τσίριζα και γελούσα.. Γαμώτο θα περπατήσω τώρα λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό;;;; Έκανα το πολύ 10 βήματα περπατώντας, μετά μου θύμωσα που τα έκανα κι αυτά και ξεκίνησα να τρέχω με όση δύναμη μου είχε απομείνει.. η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή όχι από κούραση αλλά από χαρά!!! Κατέβηκα την Ηρόδου Αττικού.. κόσμος πολύς με κουδούνες, με μπαλόνια, με τύμπανα όλοι τους χαρούμενοι.. μαζί τους κι εγώ! Πολύ χαρούμενη!!! Μπαίνω μέσα στο στάδιο.. ψάχνω με το βλέμμα μου τους δικούς μου.. λίγο πριν το ρολόι τους βλέπω! Βλέπω την κόρη μου με ένα σημαιάκι στο χέρι όρθια να το κουνάει, να με κοιτάει μες τα μάτια και να χαμογελάει.. τρελάθηκα! Αρχισα να κουνάω σαν τρελή τα χέρια μου για να τους χαιρετίσω! Περνάω τη γραμμή του τερματισμού και συνεχίζω να τρέχω.... Δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι τελείωσε! Μόλις είδα τον Τασο, τη Μιχαέλα αλλα και την φίλη μου την Ελευθερία μπορούσα να τρεξω αλλα 10 χιλιόμετρα για πλάκα! Συνεχίζω περπατώντας στο πεταλο και μόλις περνάω στην απέναντι πλευρά του σταδίου ξεσπασα σε κλάμματα! Κλάμματα χαράς με λυγμούς! Τέτοιου είδους κλάμμα .. λύτρωσης κι ευτυχίας έχω κάνει μόνο μία ακόμη φορά στη ζωή μου! Μόλις αντίκρυσα για πρώτη φορά την κόρη μου!

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Bib 7583


Χτες το απόγευμα ανοίγω τα μέιλ μου, πάω στα εισερχόμενα και βλέπω αποστολέας: "ΑΤHENS CLASSIC MARATHON "
το στομάχι μου σφίχτηκε όπως όταν βλέπεις από μακρυά τον καλό σου να έρχεται προς εσένα.. βάζω τον κερσορα πάνω στον αποστολέα και κάνω "κλικ" περιμένωντας με τη λαχτάρα μικρού παιδιού να "ανοίξει" το μήνυμα...
αλλάζει σελίδα στην οθόνη του υπολογιστή και τότε το βλέπω.. :

Αγαπητή κυρία ,

Σε συνέχεια του παρακάτω μηνύματός σας, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι ο αριθμός συμμετοχής σας στο Μαραθώνιο Δρόμο της φετινής διοργάνωσης είναι 7583, γεγονός που σας κατατάσσει στο 5ο από τα επτά (7) blocks εκκίνησης. Για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία σχετικά με τη συμμετοχή σας, παρακαλούμε να επικοινωνήσετε με τον Αρχηγό της Ομάδας σας.

Παραμένουμε πάντα στη διάθεσή σας,

Με εκτίμηση,

αυτο ήταν λοιπον.. bib 7583

... και τότε η καρδιά μου χτύπησε δυνατα!!! Τερμα τα ψέμματα! Η απάντηση που περίμενα ήρθε! Η συμμετοχή μου στον 28ο Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας ήταν σε πλήρη ισχύ! Και ξαφνικά όλοι οι φόβοι μου, όλα τα άγχη μου, όλες οι αμφιβολίες μου έκαναν φτερά! Θα την τρεξω αυτή τη διαδρομή, θα την τρεξω και θα τη χαρώ κιόλας.. ναι είναι δύσκολη, ναι άλλοι είναι πολύ καλύτερα προετοιμασμένοι από μενα, αλλά και σίγουρα κι εγω καλύτερα από κάποιους άλλους.. Θα πονέσω, το ξερω, θα βλαστημίσω κι αυτό το ξέρω.. θα κλάψω από χαρά.. αυτό το προσδοκώ, θα χαμογελάσω, θα δακρύσω, θα φωνάξω, θα σιωπήσω όλα θα τα κάνω εκίνη την ημέρα γιατί πολύ απλά η 31η Οκτώβρη θα είναι η μέρα ΜΟΥ!

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καταλάβει πόσο πολύ θέλω να το κάνω αυτό μέχρι που έλαβα αυτό το μέιλ...

Τωρα ζω για εκείνη τη μερα!! Μετράω τις ώρες και τα λεπτά.. ξερω ότι θα με πιάσει ο πεισμισμός μου κι άλλες φορες μέχρι εκείνη τη μέρα, και στη διάρκεια της διαδρομής πολλές φορές.. αλλά έχω κίνητρα ισχυρά για να τον αντιπαρέλθω!!

Μπορεί να ακούγεται χαζό, κι εγώ να επαναλλαμβάνομαι χωρίς λόγο, αλλά είμαι πραγματικά χαρούμενη!!!

Ισως έπρεπε να σας γραψω κάτι για την ιστορία της διαδρομής, για την επέτειο των 2500 χρόνων, για τον Γρηγόρη Λαμπράκη .. για τα χίλια δυο τόσο σημαντικά που αφορούν την κλασσική διαδρομή αλλά συγχωρέστε με.. για μενα αυτή τη στιγμή το πιο σημαντικό είναι ότι ΘΑ είμαι κι εγώ εκεί.. και το πρωί στο Μαραθώνα στη γραμμή εκκίνησης αλλά (θέλω να πιστεύω) ΣΙΓΟΥΡΑ και στο Καλλιμάρμαρο το μεσημέρι στη γραμμή του τερματισμού!

Δε σκέφτομαι πια ούτε ανηφόρες, ούτε κούραση, ούτε καιρό, ούτε τίποτα.. μόνο πρόσωπα, τα πρόσωπα που θα με περιμενουν εκεί, καρτερικά, να φτασω κουτσαίνοντας ίσως, αλλά γεμάτη όσο ποτέ και να με δουν να περνάω την αψίδα του τερματισμού..

Bib 7583 and my dream will come true!


Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

μια ιστορία

-ήρθες; καλώς την! Πέρνα μέσα.(χαμόγελο ζεστό, εγκάρδιο)
-Καλησπέρα κύριε Γιάννη τί κάνετε; όλα καλά;
-Μια χαρά κορίτσι μου! Ομόρφυνες πολύ εσύ! Κούκλα έγινες!(βλεμμα ευθύ, κατευθείαν μες τα μάτια)
-Ευχαριστώ... (αμηχανία, και ανεξήγητος φόβος, δυσφορία).. εε, πάω μέσα να δω τα παιδιά να φύγετε κι εσείς..
-Λέω να μην φυγω απόψε..
-.......(απορρία) Δηλαδή δε με χρειάζεστε, να φύγω;
-'Οχι κάτσε μαζί μου να με βοηθήσεις μέχρι να έρθει η γυναίκα μου.. δε τα πάω καλά με τα αλαγματα και τα ταϊσματα!
-Εντάξει, όπως θελετε...
Η έφηβη μπέιμπι σίτερ σηκώθηκε και πήγε προς το δωματιο των παιδιών, ο πατέρας των μικρών την παρακολουθούσε καθώς βάδιζε στον διάδρομο.. εκείνη για κάποιον λόγο ενοιωθε άβολα, ανατρίχιασε..της έκανε εντύπωση σε αυτό το σπίτι είχε σχεδόν μεγαλώσει, ήταν το δεύτερο σπίτι της, ο Κύριος Γιάννης και η γυναίκα του είναι αδελφικοί φίλοι του πατέρα της.. κάτι σαν θείοι της...
Επαιξε λίγο με τον μεγαλο γιο της οικογένειας κι έβαλε τη μικρή για ύπνο.. όταν βγήκε από το παιδικό δωμάτιο, αναζήτησε τον μικρό.. πουθενά.. ξαφνικά ακούει θόρυβο από το μπάνιο.. κλαμματα.. ο μικρός είχε κλειδωθεί μέσα.. πάει να τον βγάλει, τότε εμφανίζεται μπροστά της ο κύριος Γιάννης..
-άστον εκεί!!!!!!!
-Τί λετε; Ό,τι κι αν έκανε, δεν είναι τιμωρία αυτή για ένα τρίχρονο αγοράκι.. έλεος! Δώστε μου το κλειδί σας παρακαλώ!
-Δεν είναι τιμωρία! Είναι εκεί για να μη μας ενοχλεί!!! (χαμόγελο απαίσιο.. σαδιστικό)
-Σας παρακαλώ, κλαίει, αφηστε τον να βγει.. σπαραζει η καρδιά μου..
-Κι εμενα η δικιά μου που σε βλέπω καθε μερα να μεγαλώνεις, να ανθίζεις κι εγω να χάνω τον ύπνο μου!
-Ορίστε;
Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της, ο "θείος" την είχε ήδη πιάσει σφιχτά στα χέρια του.. και προσπαθούσε να τη φιλήσει ερωτικά με το απαίσιο στόμα του.. εκείνη χτυπιόταν σαν τρελή.. κουνούσε το κεφάλι της δυνατά δεξιά-αριστερά.. τον χτύπησε.. εκείνος θύμωσε.. τη χαστούκισε δυνατά και την έριξε με δύναμη στο πάτωμα. Επέσε πάνω της, με τα βρώμικα χέρια του άγγιζε το εφηβικό της κορμί.. της ήρθε αηδία.. ούρλιαξε "ΦΥΓΕΕΕΕ" αυτός της έκλεισε το στόμα και την ίδια στιγμή ακούστηκε ο μικρός φυλακισμένος του μπάνιου να κλαίει και να φωνάζει το όνομά της.. δεν έπρεπε να τον ανησυχήσει πιο πολύ. Τα παιδιά δε φταίνε σε τίποτα. Έκλαιγε βουβά, παρακαλώντας να πεθάνει εκείνη τη στιγμή, όσο ο γέρος σάτυρος έσβηνε τη δίψα του για παρθένες εμπειριες..Σκέφτηκε χίλιους τρόπους για να τον σκοτώσει όσο εκείνος βόγγαγε σαν τρενο πάνω της.... από τη μια η ζεστή απάισια βρωμερή ανάσα κι από την άλλη το γοερό κλάμμα του μικρού στο μπάνιο. Ποιο πολύ λυπόταν αυτά τα παιδιά παρά τον εαυτό της! Κουράγιο έκανε για αυτα τα αγγελούδια, να μην καταλάβουν τίποτα και καταστραφει η ζωούλα τους για πάντα.
Όταν πια τελειωσε το μαρτύριο της.. σηκώθηκε γρήγορα πάνω σκούπισε τα μάτια της.. τον κοίταξε βαθιά μεσα στα μάτια με βλέμμα σκοτεινό, γεμάτο μίσος του έτεινε την παλάμη της και είπε αποφασιστικά με σφιγμένα δόντια!
-Το κλειδί να μη σε σκοτώσω! Το κλειδί ΤΩΡΑ !!!!!!!
Πήρε το κλειδί και πήγε να "ελευθερώσει" το μικρό αγόρι!
-Γιατί άργησες τόσο; Είναι φοβιστικά στο μπάνιο!
-Δεν έβρισκα το κλειδί αγάπη μου.. γι αυτό! Τωρα όμως μη φοβάσαι όλα τελειώσανε.. είμαι εγω εδώ και σε έχω αγκαλίτσα!
-Εκλαιγες; Γιατι;
-Ε... από το νευρα μου που δεν έβρισκα το κλειδί... τωρα είμαι καλά! Θα προσέχουμε ο ένας τον άλλον έτσι;
Καθώς έφευγε ο βιαστής της πρόλαβε να της πεί:
-Και μή το πεις πουθενά! Κανείς δεν θα σε πιστέψει και θα βγεις τρελή! ξεσπώντας σε γέλια βροντερά!
Και τελικά είχε δίκιο.. δεν τη πίστεψε κανείς..ούτε καν ο ίδιος της ο πατερας........

(αληθινή παλιά ιστορία, ας μας γίνει μάθημα και Α) Να έχουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά μας και να τα πιστεύουμε χωρίς αμφιβολίες και Β) Να μην έχουμε εμπιστοσύνη σε ότι έχει ν ακάνει με την ασφάλεια του παιδιού μας ούτε στον ίδιο μας τον αδελφό, ας έχουμε πάντα μια επιφύλαξη και αχρείαστη νά 'ναι)

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Μια λίμνη, ένας αγώνας, πολλα δάκρυα..


4ος Γύρος Λίμνης Ιωαννινων, 19.09.2010 Ενας αγώνας που περίμενα να τον ξανατρέξω από τη στιγμή του τερματσιμού μου πέρυσι. Τόσο πολύ μου άρεσε.. η διαδρομή, η διοργάνωση, η παρέα, η πόλη.. τα πάντα! Πλησίαζε ο καιρός για τη φετινή διοργανωση.. πήρα άδεια από τη δουλειά μου για εκείνο το Σαββατοκύριακο κανόνισα τη μεταφορά μου και τη διαμονή μου με το σύλλογο δρομέων που και πέρυσι είχαμε πάει στην ίδια εκδρομή.. και περίμενα να έρθουν οι μέρες... Λίγο καιρό πριν μου αλλάζουν το πρόγραμμα στη δουλειά και δεν θα προλάβαινα το λεωφορείο του συλλόγου.. εκεί ερχεται μια φίλη μου που λέει: Μη στενοχωριέσαι θα πάμε μαζί με το αυτοκίνητό μου! Διπλή η χαρά μου.. και θα πήγαινα αλλά και θα είχα κάποιον δικό μου μαζί! ... Ελα μου όμως που δεν ήταν να πάω ήρεμη στα Γιάννενα φέτος... 4 μερες πριν την αναχώρηση κάποιο σοβαρό πρόβλημα που προέκυψε στη φίλη μου δεν την άφησε να έρθει μαζί.. το προσπάθησε και η ίδια πολύ να έρθει αλλά δυστυχώς δε γινόταν.. και ξαφνικά τελευταία στιγμή μένω παλι χωρίς μεταφορικό μέσο... αρχίζουν οι προσπάθειες και τα παρακάλια για να αλλάξω το πρόγραμμα στη δουλειά μου και να προλάβω το λεωφορείο... και πάνω που έχω υποχρεωθεί σε όλη την εταιρία ... αργά το βραδυ της Τετάρτης (Σαββατο φευγαμε για Ιωαννινα) χτυπάει το τηλέφωνό μου.. είναι κάποιος από το σύλλογο για να με ενημερώσει ότι η εκδρομή ακυρώνεται! Τετάρτη βράδυ, λίγο πριν τα μεσάνυχτα δεν έχω ούτε μέσο, ούτε δωμάτιο και δε ξέρω και τί πρόγραμμα θα έχω στη δουλειά! Με πίάνει πανικός!!! Δεν ήθελα να το χάσω με τίποτα, ειδικά φετος! Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου και σε ανθρωπους πολύ σημαντικούς για εμένα που δυστυχώς δεν τους έχω πια μαζί μου.. ότι θα είμαι εκεί!
Κι εκεί που έχω απελπιστεί έρχεται ένας φίλος αγαπημένος και πολύ σπουδαίος άνθρωπος ως άλλος φύλακας άγγελος μου να με "σώσει"! Μόλις του είπα για το πρόβλημα μου.. έσπευσε να με βοηθήσει... υποχρεώθηκε ο ίδιος σε κάποιον τρίτο που θα πήγαινε στα Ιωάννινα να με πάρει μαζί του με το αυτοκίνητό του.. ήταν πρόθυμος να με βοηθήσει και με τη διαμονή μου αλλά αυτό θα πήγαινε πάρα πολύ.. εξάλλου είχα βρει δωμάτιο.. (το πλήρωσα κάτι τις παραπάνω άλλα άξιζε τον κόπο) .. Ετσι λοιπόν, χάρη σε αυτόν τον φίλο μου πήρα βαθεια ανασα και είπα: "Τελος οι αναποδιές! Τωρα όλα θα πάνε καλά!" και ξεκίνησα χαρούμενη το ταξίδι μου παρέα με δυο καινούριους φίλους για την όμορφη πολη των Ιωαννίνων.. Στη διαδρομή χτυπάει το τηλέφωνό μου.. ήταν ο Κωνσταντίνος φίλος που θα συμμετειχε κι εκείνος στο γύρο της λίμνης. "Ελα είμαι στη γραμματεία, να σου πάρω και το δικό σου νούμερο να μην τρεχεις μετά να προλάβεις;" -Ναι ευχαριστώ! απαντώ.. Σε δυο λεπτά ξανα ο Κωνσταντίνος,
-Ρε συ δε σε βρίσκουν πουθενά γραμμένη.. δεν υπάρχει συμμετοχή με το όνομα σου
-Με τον ΣΔΥΠ είμαι γραμμένη κοιτάξτε στις ομαδικές εγγραφές...
-Οκ.. περίμενε!
.........
-ουτε εδω.. δεν υπάρχει συμμετοχή , με το όνομά σου!
-Θα τρεξω χωρίς νούμερο σκασίλα μου!
-είναι πολλές οι συμμετοχές και είπαν πως δε θα αφήσουν κανέναν χωρίς νούμερο να λάβει μέρος...
-Κοίτα για ακυρώσεις.. τόσοι δεν θα έρθουν τελικά.. ας πάρω το νούμερο κάποιου που δεν θα έρθει...
Να μη στα πολυλογώ... για άλλη μισή ώρα σε αναμμένα κάρβουνα και με το κινητό στο χέρι.. πλησίαζα στην Αμφιλοχία και δεν ήξερα ακόμη αν θα καταφέρω να τρεξω ή όχι... μέχρι ποιυ χτυπάει το τηλέφωνο και είναι πάλι ο Κων/νος..
-Ελα σε έφτιαξα! Σου πήρα νούμερο, θα στο αφήσω στη ρεσεψιόν!
-Είσαι Θεός! σε ευχαριστώ!
και συνεχίζουμε το ταξίδι μας..

Πρωτα μια σταση σε ένα χωριο ορεινο λίγο έξω από τα Γιάννενα τη Μυροδάφνη, εκεί μας περίμεναν οι γονείς του Χρήστου του "οδηγού" μας.. εξαιρετικοί άνθρωποι! Γελαστοί, πρόσχαροι αυθεντικοί, φιλόξενοι. Το τραπέζι μας περίμενε στρωμένο, μακαρόνια με κοτόπουλο, κρασάκι σπιτικό και χορτόπιτα από τη χρυσοχέρα κυρία Ευανθία.. Δεν είχαμε πολύ χρόνο στη διαθεσή μας.. χαιρετίσαμε τους αξιαγάπητους οικοδεσπότες και φύγαμε αμέσως μετά το γεύμα.
Φτασαμε στο ξενοδοχείο μου, κλειδί από τη ρεσεψιόν, τη συμμετοχή μου και βουρ στο δωμάτιο. Καραχλιδα.. δε μπορω να πώ.. όσο είναι το σπίτι που έμενα με την ξαδερφη μου ηταν το δωμάτιο μου.. αλλά άχρηστη πολυτέλεια για τη μια διανυκτέρευση και χωρίς παρέα που το ήθελα εγω. Ενα ντουζάκι και βόλτα έξω με τους υπόλοιπους της παρέας που ήταν ήδη εκεί από την Παρασκευή οι περισσότεροι. Γέλια πειράγματα, δέιπνο και βόλτα στη λίμνη για παγωτό. Εκεί είδαμε κι άλλους πολλούς διαδικτυακούς κυρίως φίλους που έχουμε το ίδιο χόμπυ. Τέλος της βόλτας και επιστροφή στο δωμάτιο..
Ξαφνικά με κυριεύει άγχος.. και με πιάνει παραπονο.. παραπονο που είμαι μόνη μου, παράπονο που όλοι όσοι θα ήθελα να είναι εκεί δεν ήταν. Παραπονο.. παραπονο.. θέλω να μιλήσω σε κάποιον.. το κινητό μου δεν είχε σήμα μέσα στο δωμάτιο και το τηλεφωνικό κέντρο του ξενοδοχείου είχε ένα πρόβλημα και μόνο από τη ρεσεψιον μπορούσα να τηλεφωνήσω.. γύρισα πλευρό λοιπόν πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι κι έκλαψα.. προσπαθώντας έτσι να διώξω το άγχος μου (για κάποιο περίεργο λόγο ήμουν σίγουρη ότι αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρω), ενιωσα πολύ μόνη εκείνες τις στιγμές.. και όσο κι αν προσπαθούσα να μη το σκέφτομαι τα λόγια του Romain από τον περσυνό αγώνα στριφογύριζαν στο κεφάλι μου..
"Ξέρεις πόσο περήφανοι είμαστε για σένα; Πόσο πολύ σε χαιρόμαστε γι αυτή σου τη θέληση; γι αυτό το πείσμα που έχεις; Του χρόνου θα είμαστε κι εμείς εκεί και στον τερματισμό θα σε περιμένει η μικρή συνονόματη σου! Μπράβο σου!" και το σκεφτόμουν και το ξανασκεφτόμουν κι έλεγα "γιατί ήρθα εδώ; τόσο καιρό ήθελα να τρεξω στη λίμνη για τους φίλους μου, μετά τους έχασα.. και τότε ο νονός μου πού ήξερε πόσο αγαπούσα το Ρομαν την Κατερίνα και τη μικρή Ανζελίκ μου υποσχέθηκε ότι θα πηγαίναμε μαζί.. θα ερχόταν μαζί μου.. και με έπιασε ένας πανικός ξαφνικά! Πίστεψα ότι έχω μια κατάρα.. κάτι ότι δεν πρέπει να αγαπώ κανέναν άνθρωπο πια αν θέλω να ζήσει ευτυχισμένος! Φοβήθηκα για τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου και που τους αγαπώ πιο πολύ απ' αυτήν την ίδια μου τη ζωή.. κοιμήθηκα πολύ αργά με άσχημες σκέψεις, έναν ύπνο ανήσυχο και τραχύ..
Το πρωί 7 η ωρα ραντεβού στην άιθουσα του πρωινού με τους υπόλοιπους.. ντύνομαι, βάζω το χαμόγελό μου και κατεβαίνω κάτω.. ένα καφέ στα γρήγορα και φύγαμε για τη λίμνη...
σε όλη τη διαδρομή, 10 λεπτα περίπου περπάτημα, προσπαθούσα να με πείσω ότι "το'χω".. η ανασφάλεια είχε πάρει για τα καλά τη θέση της αυτοπεποίθησης.. Στάθηκα στη γραμμή της εκκίνησης παρέα με κάποιους φίλους πραγματικά με μισή καρδιά.. ξεκινάμε με τον Κωνσταντίνο μαζί.. μόλις ξεκινήσαμε το "υποχρεωτικό" χαμόγελο που φόρεσα το πρωί, έφυγε και τη θέση του πήρε το άλλο.. το πραγματικό! Ήμουν χαρούμενη που ήμουν εκεί.. μου αρέσει αυτό το πολύχρωμο πλήθος .. τα πειράγματα μεταξύ γνωστών και αγνώστων.. ο ήχος των χιλιάδων βημάτων ... και τα χαμόγελα! Ακόμη όμως δεν ήμουν σίγουρη για τον εαυτό μου... λίγη ώρα μετά άρχισε να με ενοχλεί το στομάχι μου... σαν πλυντήριο στριφογύριζε.. και λίγο αργότερα όταν περάσαμε από ένα σημείο της λίμνης που... τα νερά μύριζαν άσχημα "μου ήρθε ο θάνατος" που λένε.. κρυάδες, ανατριχίλα και το στομάχι να συσπάται.. λέω στον Κωνσταντίνο να φύγει.. εγώ συνεχίζω πιο αργά.. πολύ πιο αργά λιγο πιο κάτω ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομά μου γυρίζω πίσω ήταν η Ντέμη.. σταματώ για λίγα δευτερόλεπτα.. έρχεται και συνεχίζουμε για κανα χιλιόμετρο μαζί.. η καταστασή μου χειροτέρευε.. η τρίχα κάγκελο.. κρυάδες και ανακατωσούρα.. μετά από αυτό σταματησα ακόμη και να μιλάω στη Ντεμη.. ενιωθα απαίσια.. την αφήνω να φύγει κάνω δεξια στην άκρη του δρόμου σκύβω και με δυο συσπάσεις του στομάχου μου άδειασα το περιεχόμενό του στην άκρη.. ενιωσα λίγο καλύτερα και συνέχισα.. στην αρχή περπατώντας, μετά τρεχοντας αργά και αργότερα σχεδόν με τον αρχικό μου ρυθμό. Μέχρι που η ιστορία επαναλήφθηκε... Για πρώτη φορα έτρεξα σε αγωνα με το κινητό μαζί μου.. δε ξερω γιατί.. μάλλον γιατί περίμενα τηλεφώνημα από την κόρη μου μόλις ξυπνούσε.. στο 16ο χιλιόμετρο της διαδρομής αποφασίζω ότι θα σταματήσω.. βγάζω το τηλέφωνο και καλώ τον Τάσο.. περπατάω
-Ελα..
-Έλα, πού είσαι; Τερμάτισες κιόλας;
-Όχι, είμαι στο 16.. δεν είμαι καλά, λέω να σταματήσω...
-Τί εχεις; Τι εννοείς δεν είσαι καλά; Να σταματήσεις αν δε νιώθεις καλά να σταματήσεις..
-Το στομάχι μου.. ανακατεύομαι και τρεμω..
-Σταμάτα! Μη ρισκάρεις χωρίς λόγο..
-Θα δουμε.. θα γυρίσω πίσω στο σταθμό στο 15ο χιλιόμετρο να με μαζέψουν.
-Εντάξει αγάπη μου.. μη στενοχωριέσαι σε αγαπάμε πολύ!
-Κι εγώ...
Γυρίζω προς τα πίσω να πάω στο 15 ή αν βρω καποιον από τους ερυθροσταυρίτες στο δρόμο να τους ενημερωσω.. έτσι κι αλλιώς η "σκούπα" δεν πρέπει να είναι πολύ πίσω μου..
Όλη αυτή την ώρα με περνούσαν διαφοροι δρομείς..
-είσαι καλά;
-Ναι, όλα καλά, καλή συνέχεια!
Λίγο πριν φτασω πίσω στο σταθμό κοιτάω ψηλά τον ουρανό.. είχε ήλιο... ήμουν απογοητευμένη από τον εαυτό μου... δεν ήθελα να το βάλω κάτω γαμώτο.. σκέφτηκα ότι αν ήταν εδώ ο Ρομάν.... μα, για μια στιγμή! ΗΤΑΝ εκεί ο Ρομάν, και η Κατερίνα, και η μικρή, και ο Τζον Τζον.. όλοι τους ήταν εκεί.. και περίμεναν να έιμαι όπως με ξερουν πεισματάρα.. και εγω δεν θελω να τους απογοητεύσω.. έπειτα ήταν και ο Γιώργος.. τόσο κόπο είχε κάνει για να φροντίσει να φτάσω εγώ εδω στα Γιάννενα κι εγώ θα τα παρατούσα τόσο εύκολα; Ξεκινάω να τρεχω πάλι.. προς την αντίθετη κατεύθυνση.. ξαναπερνάω το ταμπελάκι που έγραφε "16".. συνεχίζω... ξανα το στομάχι.. ξανα περπατημα.. αλλά τωρα πια το έιχα πάρει απόφαση..θα τερματίσω έστω και μπουσουλώντας κι ας κάνω και 5 ώρες... το ίδιο σκηνικό ένιωθα καλύτερα; έτρεχα.. και έτρεχα δυνατά.. πετούσα! Μετα ξανά στομάχι.. ξανά ανάσες, ξανά περπατημα.. λίγο νερό και ξανά τρέξιμο.. όταν έφτασα στο 20 είπα: Αυτό ήταν βλέπω Γιάννενα.. τελειώσαμε! Από το 25 και μετά το στομάχι "φρονίμεψε" και με άφησε να χαρώ τα τελευταία χιλιόμετρα.. και να τερματίσω δυνατά και χαρούμενη δέιχνοντας ψηλά στον ουρανό και φωνάζοντας "Για 'σενα ρε φιλαράκι... για σένα!" και ξέσπασα σε κλάματα χαράς! Ευτυχίας! Ενιωσα πολύ γεμάτη... έκανα σχεδόν τεσσερις ώρες να κάνω το γύρο της λίμνης δηλαδή 30-40 λεπτα περισσότερο απο αυτό που ήθελα και που μπορούσα να κάνω.. αλλά οι αγκαλιές των φίλων στον τερματισμό, το συναίσθημα χαράς κι ευτυχίας και η έκπληξη των δικών μου όταν τους πήρα ξανα τηλέφωνο για να τους πω: "Δεν τα παρατησα τελικά, ΤΕΡΜΑΤΗΣΑ γαμώ το κερατό μου!!!" το έκαναν.. μακράν τον πιο όμορφο και πιο δυνατό αγώνα και τερματισμό μου!!! Μεχρι τώρα δηλαδή, γιατί έχω σκοπό να νιώσω πολλές φορες ακόμη τόσο γεμάτη κι ας έιμαι η τελευταία που θα περναει τη γραμμή του τερματισμού!!!


Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

o Νονός μου ο λεβέντης!


Ο νονός μου, ένας άντρας "ίσαμε 'κει πάνω"! Λεβεντάνθρωπος, ψηλός, επιβλητικός, γλεντζές, καλόψυχος.. Ο δεύτερος πατέρας μου, ο άνθρωπος που με έλεγε "κόρη" και καμάρωνε! Ο Νονός μου, που με αγαπούσε με όλη του την καρδιά, που χαιρόταν με τη χαρά μου και γινόταν "θεριό" όταν ήμουν στενοχωρημένη. Ο Νονός μου τη μέρα του γάμου μου έκλαψε από χαρά όσο και οι γονείς μου, με καμάρωσε "νυφούλα" όπως έλεγε και το μεσημέρι που τρώγαμε μαζί στο σπίτι του είχε σηκωθεί όρθιος εκεί στην κεφαλή του τραπεζιού και σα να έιχε βγει από άλλη εποχή είπε: "Εδώ μπροστά σε όλους για να σας έχω μάρτυρες έχω να πώ αυτό: Ο Τάσος είναι πολύ καλό παιδί, και την αγαπάει την Αγγελική μας, ΑΛΛΑ! Αν τη στενοχωρήσει, την πληγώσει ή της φερθεί άσχημα τότε θα έχει να κάνει μαζί μου!!" Ο Νονός μου... ο Κυρ- Γιάννης για τη γειτονιά, ο Τζον-Τζον για τους γιούς του και τις νύφες του, o Νονούλης μου για μένα! Με το νονό μου, ηπια το πρώτο μου κρασι, με το νονό μου κάπνισα το πρώτο μου τσιγάρο, ο νονός μου με έμαθε να οδηγώ, μόνο με το νονό μου άκουγα Καζαντζίδη.. Τον λάτρευε τον Καζαντζίδη! Μια εικόνα έχω πάντα όταν κλείνω τα μάτια μου για να σκεφτώ τον Τζον-τζον.. Εκείνος με ένα ποτηράκι κρασί στο χέρι, ακουμπισμένος πίσω στην πλάτη της καρέκλας, με τα ματια του κλειστά και το κεφάλι του ελαφρώς γερμένο προς τα πίσω. Από το βάθος ακούγεται χαμηλά μουσική και ο νονός μου με την υπέροχη φωνή του τραγουδάει σχεδόν ψυθιριστά: "στο τραπέζι που τα πίνω, λείπει το ποτήρι σου..." Μερακλής σε όλα του, δε θα μπορούσε να μην είναι μερακλης και στο φαγητό! Το βασίλειό του έδινε για καλό μεζέ και καλό κρασί. Πόσες φορές δε με 'παιρνε τηλέφωνο για να μου πει.. "Στο κηνύγι χτες μάζεψα κάτι μανιταράκια τρέλα, να στα φέρω να τα φτιάξεις κόρη μου; Θα φτιάξω και μια συκωταρίτσα εγώ, θα φέρω και κρασάκι να ακούσουμε καμμιά πενιά ε κορούλα μου;" Να έρθεις νονέ, να έρθεις! Ο νονός μου πάντα έπαιρνε το μέρος μου στις διαφορές που είχα με τους γονείς μου ως ενήλικη. Πάντα ήταν δίπλα μου σε όλα! Ακόμη κι αν δεν ήξερε τί με απασχολούσε πάντα είχε μια συμβουλή να μου δώσει.. και μια αγκαλιά και κυρίως πάντα με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου, στη δύναμή μου...
Κάτι άλλο που του άρεσε πολύ ήταν να του χτενίζω τα μαλλιά.. και να του κάνω μασάζ στην πλάτη.. Κουρασμένος άνθρωπος, δουλευταράς, στο μεροκάματο από παιδί.. και πάντα σε βαριές δουλειές.. (τα βάρη που σήκωσαν ο νονός μου και ο πατέρας μου στη ζωή τους καθημερινά ξεπερνούσαν κατά πολύ τα κιλά που σήκωνε ένας αρσιβαρίστας επιδόσεων στην καθημερινή του προπόνηση! Και αυτό τεκαρισμένο δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά θα αναφερθώ άλλη φορά σε αυτό).
Και την κόρη μου τη λάτρευε! Καμάρωνε για μας! Πηγαινε με τη μικρή βόλτα και καμάρωνε: "Δείτε μια εγγόνα που έχω εγώ!" Του Άκη ή του Γιώργου είναι; τον ρωτούσαν οι φίλοι του για να μάθουν ποιου γιου του είναι το παιδί.. κι εκείνος έλεγε της Αγγελικής μου είναι! Το καλύτερό του ήταν όταν μαζευόμασταν όλοι μαζί..με τα παιδιά μας, και είχε όλα τα εγγόνια του μαζί και τα 5! (3 από τους γιούς του, ένα από εμένα κι ένα από την αδελφή μου) πώς καμάρωνε! Ήταν ευτυχισμένος! Τα μάτια του έλαμπαν από χαρά πίσω από τα γυαλιά του! Ήταν όμορφος..
Αδυναμία μου είχε, όπως κι εγω σε εκείνον! Και πάντα ήθελε να ειναι κοντά μας σε όλα.. έπαιρνε ζωή από τη ζωή μας έλεγε.. δεν ήξερε όμως τί δυναμη μου έδινε εκείνος και σε μένα και σε όλους μας!
Στους αγώνες του Τάσου και του Άκη ήταν πάντα εκεί.. παλιότερα και πάνω στα βουνά, τώρα τελευταία μόνο κάτω στο σέρβις πάρκ, μαζί με τους μηχανικούς και πάντα καμαρωτός και γελαστός. Και μόλις τερμάτιζαν τα παιδιά και φορτώναμε τα αγωνιστικά στα τρέιλερ.. ο Τζον-τζον έιχε ήδη βρει την πιο καλή ταβέρνα της περιοχής για να πάμε να το γιορτάσουμε.
Στην τελευταία μου τρέλα το τρέξιμο, ο πιο φανατικός μου θαυμαστής! Μάλιστα είχε καημό που πέρυσι στα Γιάννενα στο γύρω της λίμνης δε μπορεσε να έρθει μαζί να με καμαρώσει και να πιούμε τσίπουρα όπως έλεγε και μου είχε υποσχεθεί: "Φέτος κόρη μου θα έρθω κι εγω! Και μόλις τερματίσεις θα πάμε στο νησάκι για τσίπουρα!"
Και το ξέρω ότι θα είναι εκεί φέτος να με καμαρώσει κι ας "εφυγε" ήδη από τις 7 Αυγούστου. Τσίπουρα δε θα πιούμε μαζί, αλλά εκείνος θα τα πίνει σίγουρα με το φίλο του τον Στέλιο που θα τραγουδάει μόνο για κείνον, και θα καμαρώνει και θα του λέει: "Την βλέπεις αυτήν εκεί στο τέλος πίσω -πίσω; Αυτή η ψηλή, κόρη μου είναι! Η βαφτισιμιά μου, 2 μέτρα γυναίκα, από το νονό της πήρε" Και θα τραγουδάνε μαζί..και τις καραμέλες που πάντα είχε στην τσέπη του ξέρω ότι θα τις δίνει στη μικρή Ανζελίκ! Κι εγώ θα τους έχω όλους εκεί μαζί μου.. και αυτή η βόλτα στη λίμνη θα είναι η πιο ωραία μου, και όταν με το καλό κάνω τον κύκλο της το πρώτο πράγμα που θα κάνω θα είναι να πάω στο νησάκι, να πιώ τσίπουρα και να ακούσω Καζαντζίδη!!!!

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Μη φωνάζεις... ακούω!

Φωνές, ουρλιαχτά, απειλές... καμμιά φορά και ψίθυρος με σφιγμένα όμως τα δόντια και βλέμμα γεμάτο οργή, μίσος.. κακία! Βρισιές, προσβολές ειρωνία.. Μπορεί όλα αυτά να συνοδεύονται και απο βίαιο χτύπημα του χεριού στο τραπέζι, στον τοιχο, στη ντουλάπα.. ή με το σπάσιμο εύθραυστων αντικειμένων.. (πιάτα, ποτήρια, κορνίζες...) και ξανά φωνές.. φωνές.. φωνές.. από αυτές που δεν τις ακούς πια με τα αυτιά σου.. τις ακούς με την ψυχή σου, με το κορμί σου που ανατριχιάζει.. με την καρδιά σου που πάει να σπάσει.. με το μυαλό σου που γυρίζει σε μονοπάτια σκοτεινά και κρύα.. ΑΥΤΕΣ τις φωνές.. αυτες που σε πονάνε πιο πολύ κι από το πιο δυνατό χαστούκι.. ΑΥΤΕΣ τις φωνές που σε παραλύουν..
Εσύ που φωνάζεις για να επιβληθείς στο παιδί σου, στη γυναίκα σου, στον υπάλληλό σου.. σκέψου το λίγο καλύτερα την επόμενη φορά.. Δεν είναι καλύτερο να σε σέβονται παρά να σε φοβούνται; Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί κάποια στιγμή αυτοί που αγαπάς και τους "φωνάζεις για το καλό τους" (άλλο πάλι και τούτο) μπορεί να μαζέψουν όση αξιοπρέπεια τους έχει απομείνει, όσο θάρρος κρύβουν μέσα τους και να φύγουν μακρυά; τόσο μακρυά που ακόμη και η πιο δυνατή σου φωνή δε θα τους φτάνει;..
Αυτές οι φωνές.. αυτές που πονάνε σαν γροθιά στο στομάχι, αυτά τα λόγια τα υποτιμητικά, οι ειρωνίες, οι βρισιές και οι απειλές.. μόνο καλό δεν κάνουν σε κανέναν... και καποια στιγμή θα κόψουν σαν ξυράφι κάθε δεσμό αγάπης, μίσους ή φοβου.. και τότε οι φωνές αυτές θα χτυπούν στον καθρέφτη και θα γυρίζουν πίσω πιο δυνατές.. και θα χτυπάνε εσένα!

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Περασμένα μεγαλεία...


Πριν πολλά χρόνια είχα και γω την τιμή να ανήκω στους αθλητές.. αυτούς που θυσιάζουν πράγματα, στιγμές, απολαύσεις για το άθλημα που αγαπούν.. για να πάνε ένα βήμα παραπέρα, να ξεπεράσουν τον εαυτό τους (και κακά τα ψέμματα.. και τους άλλους) Το άθλημα που με κέρδισε.. και στο οποίο ήμουν καλή.. έως πολύ καλή κάποιες φορές ήταν το Tae Kwon Do.
To Tkd είναι ένα άθλημα "ζωντανό", γεμάτο συγκινήσεις γι αυτόν που το αγαπά. Ναι μεν ανταγωνίζεσαι τον αντίπαλλό σου αλλά παράλληλα τον σέβεσαι.. από τις πιο όμορφες στιγμές στους αγώνες και κυρίως στους σημαντικούς αγώνες ήταν η αγκαλιά στο τέλος.. η σφικτή αγκαλιά και τα ειλικρινά συγχαρητήρια με την "αντιπαλλό" μου είτε έιχα χάσει είτε είχα κερδίσει.. και αυτό γιατί και οι δύο ξέραμε τί είχε θυσιάσει η καθεμιά μας για να σταθεί εκεί, σε εκείνον τον αγώνα φορώντας το τόμποκ της... και ήταν πολλά!
Tότε δε με ένοιαζε τίποτα άλλο.. παρά να τα παω καλά σε κάθε μου αγώνα, ζούσα για το χαμόγελο του προπονητή μου μετά από κάθε μου νίκη.. (και το παγωτό).. για τους πανηγυρισμούς με τους συναθλητές μου.. αυτή ήταν οι οικογένεια μου.. παραπονό μου τότε..που κανείς δικός μου δε με έιχε συνοδεύσει ούτε μια φορά σε αγώνα μου.. όσο σημαντικός κι αν ήταν. Αλλά είχα πάντα την άλλη μου οικογένεια.. το Σταύρο, την Κατερίνα, τη Δάφνη, τον Παναγιώτη, το Νικο... συναθλητές όλοι.. εκεί μαζί μου. Εκτός το συναισθηματικό του πράγματος όμως αυτό είχε και έναν άλλον αντίκτυπο.. δεν έχω ενθύμια από τότε.. δεν έχω φωτογραφίες.. γιατί κανείς δεν ήταν εκεί να τις τραβήξει.. τότε δε με ένοιαζε.. τωρα με στενοχωρεί το γεγονός ότι εκτός από τις αφηγήσεις δεν έχω εικόνες να νοιραστώ με την κόρη μου.. Πρόσφατα είχε ξεθάψει η μητέρα μου τις 3 μοναδικές φωτογραφίες που είχα από το ΤΚD...και τις είχε εκεί κάπου στο σπίτι της μέχρι που χτες ο 3χρονος ανηψιός μου τις έκανε βούτημα για την κρέμα του και χάθηκαν κι αυτές..
Κάτι άλλο που με στονοχωρεί είναι οτι ο τότε σύλλογος μου.. κράτησε σχεδόν όλα μου τα έπαθλα και δεν μου τα έδωσε ποτέ.. μέχρι που χάθηκαν τα μισά και τα άλλα μισά τα έφαγαν τα ποντίκια μέσα σε κούτες σε μια αποθήκη μετά την τελευταία μετακόμιση των γραφείων του συλλόγου.. Πες με ματαιόδοξη.. αλλά τα ήθελα αυτά τα έπαθλα, τα διπλώματα, τα κύπελλα, τα μετάλλια.. όχι για να κάνω το κομμάτι μου.. (ίσως και γι αυτό) αλλά κυρίως γιατί για μένα κάθε ένα από αυτά τα κομματάκια μέταλλο είναι μια σειρά δυνατών αναμνήσεων.. κάθε δίπλωμα μου θυμίζει πόνους, αγωνίες, δάκρυα χαράς ή λύπης που τα συνόδευσαν.. Γιατί για μένα αυτά τα έπαθλα ήταν θησαυρός που απέκτησα με κόπο και που τώρα θα ήταν η οπτική επένδυση στις αφηγήσεις μου στο παιδί μου..
Με αναμεικτα συναισθήματα ανακάλυψα σήμερα ότι από τις μέρες τις "δόξας" μου μου έχουν απομείνει μονάχα 4 μετάλλια, 2 διπλώματα, μια τιμητική πλακέτα.. κι ευτυχώς χιλιάδες όμορφες αναμνήσεις..!

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

ο επαίτης


Είναι φορές που ντρέπομαι.. Είναι φορές που κάποιοι άνθρωποι που μπορεί να μην τους ξέρω καν με κάνουν να νοιώθω τόσο μικρή μπροστά τους, τόσο ασήμαντη..

Έτσι και σήμερα το απόγευμα μια γιαγιάκα,.. με μια της κίνηση "έβγαλε" τόσο μεγαλείο.. τόση ανθρωπιά..

Έξω από γνωστό σουπερ μάρκετ στη γειτονιά μου βρισκόταν ένας σαραντάρης επαίτης, εγώ φύσει καχύποπτη τον παρατηρούσα για λίγα δευτερόλεπτα προσπαθώντας να βρω την πονηριά στο βλέμμα του, να διαβάσω το "χα! σας την έφερα κορόιδα" πίσω από το ψιθυριστό "σας παρακαλώ" που έβγαινε από τα χείλη του. Τον κοιτούσα κι έψαχνα να βρω αυτό το κάτι που θα μου πιστοποιούσε ότι είναι απλά τεμπέλης.. Στην φωνή του "καλού" που μου έλεγε να του δώσω κάτι.. απαντούσε η φωνή του "κακού" λέγοντας μου: δε σου περισσεύουν να πάει να δουλέψει... Ξεχνώντας ότι ίσως ο άνθρωπος να θέλει αλλά να μη μπορεί να βρει δουλειά.., παρακάμπτωντας το γεγονός ότι 10 λεπτά πριν είχα ξοδέψει τουλάχιστον 5 ευρώ σε άχρηστα πράγματα! Σβήνοντας από το μυαλό μου..κάθε τρυφερό συναίσθημα προς όποιον συνάνθρωπο και κρατώντας ψηλά τη σημαία του εγωισμού μου.. τον προσπέρασα και σχεδον καμάρωσα που αντιστάθηκα στον πειρασμό του απατεώνα επαίτη... και τότε..

Τότε τον πλησιάζει μια γιαγιάκα που έβγαινε από το σούπερ μάρκετ κρατώντας ένα μπουκάλι λάδι κι ένα πακέτο παξιμάδια.. Πήγε δίπλα του, άνοιξε το μαύρο της πορτοφολάκι με τα ζαρωμένα χεράκια της κι έβγαλε το κάτι τις της και το έδωσε στο νεαρό.. εκείνος πήγε να της πει ευχαριστώ και η γιαγιάκα,του χαιδεψε τα μαλλιά τόσο στοργικά, μά τόσο στοργικά σα να ήταν γιος της..και ταυτοχρονα του έλεγε: "σώπα, σώπα.."

Εγώ έσκυψα το κεφάλι ντροπιασμένη.. για να κρυφτώ .. από ποιον; από τον εαυτό μου; Δε γίνεται αυτό.. Κοίταξα πάλι τη γιαγιάκα.. και το νεαρό, πλησίασα κι έδωσα κι εγώ ό,τι μπορούσα μου είπε ευχαριστώ.. ψιθύρισα συγγνώμη..

Πήγα στο σπίτι μου κάθισα στον καναπέ κι αναρρωτήθηκα.. "που στο διάλο πήγε η ανθρωπιά μου;"

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Τρέχοντας για τους αγγέλους..

Με τον Ρομάν και την Κατερίνα κανονίζαμε γεμάτοι ενθουσιασμό τωρα τέλος του μήνα να κάνουμε μια τεράστια βόλτα, λίγο τρέχοντας & λίγο ποδηλατώντας ξεκινώντας από την Κινέττα και καταλήγοντας στην Αρχαία Επίδαυρο. Εκεί θα βαφτίζαμε και το μωρό τους τη μικρή Αngelique και ήμουν πολύ χαρούμενη που θα γινόμουν η νονά της!!! Γεματη περηφάνια..Τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα θέλαμε όμως.. Τα έχουμε ήδη πει και δεν έχει νόημα να τα ξαναλέω.
Εγώ όμως δεν μπορούσα να ησυχάσω.. ένοιωθα ότι αυτή τη βόλτα τη χρωστούσα! Σε μένα, στους φίλους μου.. στις ψυχές τους! Η απόσταση πολύ μεγάλη και ανέφικτο να την καλύψω όλη.. περίπου 107 χιλιόμετρα. Ήθελα όμως ένα κομμάτι της.. το πιο όμορφο να το τρέξω.. έτσι σαν μνημόσυνο, σα φόρο τιμής.. σαν ψυχοθεραπεία. Και το προσπάθησα, το έκανα χτες!

Λίγο μετά της 5 και μισή το πρωί η φίλη μου η Ελευθερία ήταν κάτω από το σπίτι μου, φορτώσαμε τα "χρειαζούμενα" στο πορτ μπαγκάζ και ξεκινήσαμε για το σπίτι της Ελένης. Κατά τις 6 ήμασταν στην Εθνική οδό. Είχε πολύ κίνηση και ο Ήλιος ανέβαινε πολύ γρήγορα. Λίγο πριν τη Νέα Πέραμο στο "Νεράκι" αποφάσισα ότι έπρεπε να ξεκινήσουμε σιγά-σιγά γιατί η ζέστη προβλεπόταν έντονη!! Η Ελένη προσφέρθηκε να με συνοδεύσει τρέχοντας μαζί μου..
Έβαλα τα αθλητικά μου παπούτσια, έσφιξα τα κορδόνια και ξεκίνησα.. δίπλα μου η Ελένη, και η Ελευθερία με το αυτοκίνητο που ενώ της είχα πει να με περιμένει ανα 7-10 χιλιόμετρα, κάθε δυό την βρίσκαμε στη δεξιά πλευρά του δρόμου, να μας περιμένει, να μας χαμογελά και να ρωτάει αν θέλουμε κάτι.. Τις ευχαριστώ πολύ και τις δύο! Όμως εγώ ήμουν "μόνη" μου εκεί.. ή καλύτερα ήμουν εκεί με τη δική μου συντροφιά! Στα μάτια μου πολλές φορές είδα την Κατερίνα να μου χαμογελά και να μου λέει: "Έλα ρε Αγγελικάρα!" ("Αγγελικάρα".. έτσι με έλεγε από τότε που είμασταν παιδιά..) και η κούραση έφευγε.. Όσο παράλογο κι αν είναι μπορώ να πάρω όρκο ότι άκουγα το Ρομάν με την αστεία του προφορά να με παροτρύνει.. "Αλέ, κογίτσι μού.. εμείς είμαστε οι δυνατοί.. νεσπά;;;" Και δάκρυζα.. και ήταν η πρώτη φορά που η φανέλα μου μουσκεψε πρώτα από δάκρυα και ύστερα από ιδρώτα.. Και η μικρή.. ήταν συνέχεια εκεί.. άκουγα το γελάκι της όπως το άκουγα κάθε φορά που "μιλούσαμε" στο μσν και ο μπαμπάς της την έβαζε μπροστά στην κάμερα.. έβλεπε τη φατσούλα της, της έκανε τρομερή εντύπωση και ξεκαρδιζόταν! Και συνέχιζα να τρέχω.. με την Ελένη διπλα μου πάντα αλλά χωρίς να της μιλάω.. χωρίς να την ακούω. Και άλλο ένα δάκρυ έτρεξε στο μάγουλό μου.. τότε άκουσα την Κατερίνα να μου λέει: "Τα ματάκια αυτά δεν πρέπει να κλαινε ε;" Και χαμογέλασα.. είχε δίκιο.. δεν ήμουν εκεί για μένα.. για όλους μας ήμουν.. αυτή θα ήταν μια εκδρομή χαράς... Σε ένα κομμάτι της διαδρομής ήταν και κάποιος άλλος στο μυαλό μου, ο μοναδικός άνθρωπος που ήξερε το λόγο της "τρεχάλας" αυτής.. (ακόμη και οι φίλες μου που ήταν εκεί νόμιζαν ότι πρόκειται για μια "τρελή" προπόνηση, αυτό ήταν κάτι πολύ προσωπικό, πολύ δικό μου για να το μοιραστώ με οποιονδήποτε άλλον) και αυτός ο άνθρωπος μου θύμισε πόσο ήθελα να το κάνω.. με ένα μήνυμα του στο κινητό, όταν παραπονέθηκα για την δυσκολία της διαδρομής.. "Ναι, αλλά αξίζει!!" Πόσο δίκιο είχε.. αν άξιζε λέει.. με χίλια! για πολλούς και διαφορετικούς λόγους...
Και συνέχισα τη "βόλτα" μου, έχοντας πάντα τους φίλους μου μαζί.. και στο χέρι μου το "βαφτηστικό" σταυρό της μικρής που δεν θα φορέσει ποτέ.. Ο στόχος ήταν (αν ξεκινούσα από την Κινέττα) να έφτανα στην Ισθμία, στην παλιά γέφυρα του Ισθμού και να τον ρήξω στο νερό.. σαν άλλη "βάπτιση"... Λόγω ζέστης ξεκίνησα από αλλού.. και τελικά δεν έφτασα στον Ισθμό. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα φτάσω εκεί και θα γίνουν όλα όπως θέλω, ο σταυρός εδώ είναι..
Σήμερα, μετά από τη βόλτα αυτή.. είμαι πιο ήρεμη, τώρα μπορώ πραγματικά να συνεχίσω...

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Ο,τι δε σε σκοτωνει...

... σε κανει πιο δυνατο, πιο ζωντανο. Κι έτσι είναι! Αλλά τί γίνεται αν σε έχει ήδη σκοτώσει μέσα σου κι εσύ απλά δεν το ΄χεις καταλάβει; ή αρνήσαι να το δεχτείς; ε; τί γίνεται τότε;

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Ο πυροσβέστης


Η πρόσφατη τραγωδία εκτός από ντροπή και αηδία.. μου "ξύπνησε" και μνήμες και συναισθήματα άλλου είδους.. Δεν στενοχωρήθηκα μόνο για τους νεκρούς της Μαρφίν και το αγέννητο μωράκι.. Δεν βλαστήμισα μόνο το Βγενόπουλο, τους προβοκάτορες, τα τσογλάνια που θέλουν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο.. Τους αλήτες που δε λογαριάζουν ούτε τις ανθρώπινες ζωές. Δεν καταράστηκα μόνο αυτούς που μας έφεραν ως εδώ. Δεν μάλωσα μόνο τον εαυτό μου που είμαι και γω μερος του προβλήματος όπως κι εσύ, και όλοι μας! Ενοιωσα κι άλλα πράγματα..
Ο Ρομάν σαν πυροσβέστης πάντα μου έλεγε ότι ο χειρότερος φόβος του ήταν μήπως δεν προλάβει και κάποια φορά και βρει τους ανθρωπους που χρειάζονταν τη βοηθειά του πολύ αργά.. Μου περιέγραφε πόσο απαίσιο είναι να αντικρίζεις αυτά τα άψυχα κορμιά και ώντας ευαίσθητος ό ίδιος μου περιέγραφε πως ξεφνικά γέμιζαν το μυαλό του οι τελευταίες σκέψεις των νεκρών.. κι ας μην τους ήξερε.
Η Κατερίνα σαν σύντροφος πυροσβέστη είχε πάντα την αγωνία μή πάει κάτι στραβά.. μη συμβεί κάτι και ο καλός της δε γυρίσει πίσω.. 'Εχω γίνει μάρτυρας στιγμής που χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι των παιδιών λίγο μετά τα μεσάνυχτα και ενώ ο Ρομάν είχε νυχτερινή βάρδια. Και η Κατερίνα είχε παγώσει.. ήταν σιγουρη ότι το τηλεφώνημα δεν ήταν για καλό.. κια δεν μπορούσε να σηκώσει το ακουστικό.. Τελικά ήταν κάποιοι έφηβοι που έκαναν μεταμεσονύχτιες φάρσες.. ήταν όμως ενδεικτική σκηνή της αγάπης και της αγωνίας της κοπέλας για το συντροφό της.. !
Η γαμημένη η ζωή όμως παίζει πολύ ασχημα παιχνίδια και φαίνεται για να μου δώσει να καταλάβω αυτό που εννοούσε ο Ρομάν, και που εγώ αδυνατούσα να καταλάβω, όταν μίλαγε για τις φωνές και τις σκέψεις των νεκρών.. μου το έκανε λιανά!
Ο Ρομάν που σαν πολύ καλός άνθρωπος δε μπορούσε να μην είναι και καλός πυροσβέστης! Ρισκάριζε πάντα, το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν μερόνυχτα στις φλόγες.. εθελοντικά από ένα σημείο και μετά! Και πάντα ευχόταν να μηνν έχουμε ανθρώπινες απώλειες, κανένας πυροσβέστης να μη νοιώσει τόσο κενός και τόσο μικρός όπως όταν "φτάνει αργά" Κι όμως έγινε ο ίδιος και οι οικογένειά του η αιτία κάποιοι άλλοι πυροσβέστες να νοιώσουν μικροί, κενοί, ανήμποροι γιατί δεν πρόλαβαν να τους βγάλουν από το φλεγόμενο όχημά τους. Ο Ρομάν, η Κατερίνα, και η μόλις 6 μηνών Ανζελίκ, γίναν η αιτία να καταλάβω τί ακριβώς εννοούσε ο Ρομάν όταν έλεγε ότι οι τελευταίες σκέψεις των νεκρών έφταναν στο μυαλό του.. Ενα μήνα σχεδόν μετά την δική τους τραγωδία εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ ακόμη καλά.. με βασανίζουν σκέψεις όπως: Πώς ένοιωσαν; Πόνεσαν; Πόσο πολύ υπέφερε η Κατερίνα βλέποντας την καταστροφή και ούσα ανύμπορη ν αβοηθήσει το παιδί και τον άντρα της;
Πόσο πολύ τρόμαξε το γλυκό μου το κοριτσάκι; Γίναν τουλάχιστον όλα αρκετά γρήγαροα ώστε να μην υποφέρουν;
Και οι νεκροί της Μαρφίν.. πόσο υπεφεραν; Πόσο φρικτά ένοιωσε εκείνη η Αγγελική που ένοιωθε ότι πεθαίνει άδικα και ότι μαζί της φεύγει και το αγέννητο μωρό της; Φαινεται πως με το θάνατο του , ο δικος μου πυροσβέστης μου "εδωσε" αυτό που εκείνος ενοιωθε και τον έκανε καλύτερο άνθρωπο.. για να γίνω κι εγώ καλύτερος άνθρωπος! κι ετσι εχω στο μυαλό μου την Αγγελική μέσα στο χωρο της εργασίας της να νιώθει το τελος κρατώντας την κοιλιά της.
Ο Ρομάν ο πυροσβέστης, η Κατερίνα η σύντροφος του, και η μικρή κορούλα τους έφυγαν για παντα μακρυα μας.. Και τωρα άλλοι πυροσβέστες τρεχουν να προλάβουν να σωσουν όσους τους εχουν αναγκη, όπως αυτοί που έτρεξαν να σωσουν τον Ρομαν και την οικογενειά του, αλλα δυστυχώς δεν πρόλαβαν.. Τωρα κι εγω εκτος απο τα φιλαρακια μου , εχω χασει και τους "πυροσβεστες" μου αυτούς που πάντα μου έσβηναν τις φωτιές που καινε την ψυχή μου...
ζητώ συγγνώμη για το κειμενο που δεν εχει λογική σειρά και συνέχεια.. αλλα αντικατοπτριζει αυτα που νοιώθω.. ετσι ειναι όλα μέσα μου κουβάρι!!

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Κομπρεσέρ αγάπη μου!

Μια άκρως κουραστική μέρα έφτασε στο τέλος της και λές εσύ αθώα σκεπτόμενη: Επιτέλους! θα πέσω στο κρεβατάκι μου, θα ισιώσω το κορμάκι μου και αυτό ήταν! Θα κλείσω τα μάτια μου και θα αφεθώ στην αγκαλιά του Μορφέα! Ναι αλλά λογάριαζες χωρίς τον ξενοδόχο που λέει κι ο σοφός λαός! Γιατί ο καλός σου, αφού εξαντλήσατε το θέμα, τσιγάρο δωμάτιο, μυρωδιές ύπνος και λοιπά έχει σκοπό, άθελα του βεβαίως, να σου στερήσει τη μοναδική ευκαιρία ξεκούρασης που σου έχει απομείνει. Τον ύπνο! Πως; Με το μεγαλειώδες ροχαλητό του (για το οποίο και επιμένει πως το κάπνισμα δεν το επιβαρύνει)!! Ξέρεις τί είναι να προσπαθείς να ηρεμήσεις και πάνω που πας να κλείσεις τη "ματοφλάδα" που λένε και στο χωριό μου να τραντάζεται το σύμπαν και εσύ να νομίζεις πως ο μετροπόντικας πήρε σβάρνα το κρεβάτι σου; ΜΑΡΤΥΡΙΟ! Και στην τελική τί φταίει και ο ασθενής; Το διάφραγμα φταίει.. αλλά εκεί που πας να τα διακαιολογήσεις όλα θυμάσαι ότι πριν πέσει για ύπνο άναψε κι ένα τσιγαράκι.. το 17ο της ημέρας! Εεεε έλεος! Ναι οκ το διάφραγμα μπλα μπλα μπλααα... αλλά μη το προκαλείς κι εσύ καλέ μου! Και αρχίζουν τα σκουντήγματα..
-...μμμ...
-Γύρνα!
-...μμμ;;;
-Ροχαλίζεις!!!!!
-σ..ώμη..
Και με το που γυρίζει πλευρό.. πιο δυνατό, σε πιο ενοχλητική συχνότητα ροχαλητό.. και να το νιώθεις να σου τρυπάει το κεφάλι, να το ακούς και μέσα από το μαξιλάρι σου.. και τα νεύρα σου τσατάλια!
Σηκώνεσαι μες τη μαύρη νύχτα, τραβιέσαι στον καναπέ, δε χωράς κιόλας, πιάνεσαι και ΝΑΙ γαμώτο ακούγεται μέχρι εκεί! Δεν είναι ίδια η ένταση όμως, μπορείς να κοιμηθείς, ναι αλλά πονάνε τα πόδια σου που δε μπορείς να τα τεντώσεις στον καναπέ..και πάλι δεν κοιμάσαι! Σηκώνεσαι και κόβεις βόλτες μες το σπίτι.. το βλέφαρο έχει φτάσει στο πηγούνι από τη νύστα.. πλησιάζεις στο υπνοδωμάτιο.. αφουγκράζεσαι.. σχετική ηρεμία! Ήπιο ροχαλητό.. ανεκτό! Ζυγίζεις τις εναλλακτικές: καναπές που δε σε χωράει ή κρεββάτι με ήπιο ροχαλητό που μπορείς να απλωθείς (και στο συρτάρι του κομοδίνου έχει ωτοασπίδες) Κρεβάτι!
Μπαίνεις στο δωμάτιο σαν τη γάτα, μην κάνεις θόρυβο, μην τον ενοχλήσεις και αλλάξει θέση και σε ταράξει πάλι.. πιάνεις μια γωνίτσα στο κρεβάτι, δεν έχεις και με τί να σκεπαστείς γιατί έχει τυλιχτεί όλο το πάπλωμα. Δε πειράζει μια γωνίτσα αρκεί.. και κλείνεις τα μάτια σου!
Αλλά το "κομπρεσέρ" δίπλα σου λειτουργεί μάλλον με φωτοκύταρρο και με το που το πανω βλέφαρο συναντά το κάτω στα δικά σου μάτια.. το ντεσιμπελόμετρο βαράει κόκκινο δίπλα σου! Γαμώτο! Δεν το βάζεις κάτω.. ανοίγεις το συρτάρι παίρνεις τις ωτοασπίδες (δεν είναι και ότι καλύτερο να κοιμάσαι με δαύτες αλλά τουλέχιστον κοιμάσαι!) Τις φοράς και... όχιιιι! Μπορεί να μειώσαν κατά πολύ την ένταση αλλά με τους κραδασμούς τί γίνεται; Που αυτός ο βρυχυθμός μεταφέρεται από τα ελατήρια του στρώματος; Σηκώνεσαι πάλι, πας στο σαλόνι, βλέπεις ό,τι κυκλοφορεί σε τηλεμάρκετινγκ, πρήζεις, φίλους και γνωστους που είναι ξύπνιοι τέτοια ώρα στα τηλέφωνα. Είσαι τόσο κουρασμένη που λές ότι όοο,τι κι αν γίνει ΤΩΡΑ θα κοιμηθείς!
Πας πάλι στο κρεβάτι σκουντάς πάλι λίγο τον καλό σου όχι για να σταματήσει να ροχαλίζει, αυτό δεν γίνεται το ξέρεις πια, αλλά για να πάρεις το μερίδιο που σου αναλογεί από το πάπλωμα, έχει σχεδόν ξημερώσει σκέφτεσαι ότι έχεις μία ώρα γεμάτη για να κοιμηθείς τόσο βαθιά που δεν θα σε ξυπνήσει τίποτα.. Κλείνεις τα μάτια, το ροχαλητό εκεί.. αλλά δε σε πτοεί, η κούρασή σου και η ανάγκη του οργανισμού σου για ύπνο είναι πιο δυνατή. Και ναι κοιμάσαι.. και εκεί πού δεν καταλαβαίνεις ούτε τη μυρωδιά του τσιγάρου στα μαλλιά του διπλανού σου και δε σε ενοχλεί ούτε κι αυτό πια.. τότε γίνεται κάτι μαγικό! Αυτη η ρημάδα η μια ωρα που είχες να κοιμηθείς έχει συρικνωθεί μάλλον, και έχει ήδη εξαντληθεί.. και ακούς το γνώριμο ήχο του ξυπνητηριού που σε ενημερώνει ότι πρέπει να σηκωθείς, να ετοιμάσεις το παιδί για το σχολείο, και να ξεκινήσεις την επόμενη κουραστική μέρα!
Τότε ξυπνάει και ο καλός σου που σε κοιτάει φρέσκος-φρέσκος, σου χαμογελάει και σου λέει:
"Καλημέρα κούκλα μου! Κοιμήθηκες καλά;"

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Η μπάλα η λευκή!


Μπιλιάρδο! Μεγάλη μου, παραμελημένη αγάπη τα τελευταία χρόνια! Αμερικάνικο οχτάμπαλο ή το γρήγορο και "τυχερούτσικο" εννιάμπαλο, Γαλλικό, Ρώσσικο και η μεγάλη μου αγάπη το Snooker. Για κάθε παιχνίδι, άλλο διαφορετικό τραπέζι, άλλοι κανόνες, άλλες στέκες συχνά και άλλες μπάλες! Μόνο η μία και μοναδική μπάλα είναι κοινή σε όλα τα παιχνίδια.. η ΛΕΥΚΗ!!!
Αυτή η τοσο σημαντική αλλά παρεξηγημένη μπάλα. Στο πιο δημοφιλές όλων παιχνίδι το αμερικάνικο 8μπαλο ο πόθος όλων, η μπάλα που κερδίζει την προσοχή είναι η "8" η γνωστή σε όλους "μαύρη". Αφού γίνει το "σπάσιμο" και ο πρώτος παίχτης διαλλέξει "μονές" ή "διπλές" δηλαδή μονόχρωμες ή δίχρωμες μπάλες σκοπός του είναι να καταφέρει να "διώξει" από το τραπέζι και τις 7 μπάλες που του αναλογούν πριν τον αντιπαλό του και να "κλείσει" το παιχνίδι "Καθαρίζοντας" το τραπέζι στέλνοντας την "8" σε μία από τις 6 τρύπες του τραπεζιού. Για να το καταφέρει αυτό χρησιμοποιεί την "άσπρη" Τη χτυπάει με τη στέκα του άλλοτε δυνατά, άλλοτε απαλά, τρυφερά, άλλοτε με "φάλτσο" για να μπορέσει αυτή να χτυπήσει την όποια άλλη μπάλα έχει στοχεύσει ο παίχτης να την στείλει σε μιά από τις τρύπες του τραπεζιού και παράλληλα η λευκή να "στηθεί" εκεί και όπως πρέπει για να βγει το επόμενο χτύπημα.
Η λευκή μπάλα είναι το πιο σημαντικό κομμάτι του μπιλιάρδου.. μαζί με τη στέκα. Αυτή δέχεται τα χτυπήματα όλων, κάνει όλη τη δουλειά, αν δε σταθεί εκεί που πρέπει ο παίχτης την κατηγορεί αλλά δεν σκέφτεται ότι ΑΥΤΟΣ την έστειλε εκεί. Αυτός έβαλε παραπάνω ή λιγότερη δύναμη από όσο έπρεπε, αυτός δεν έβαλε τα σωστά "φάλτσα". Ακόμη μερικές φορές ο "φιγουρατζής" παίχτης κακοποιεί βάναυσα την λευκή μπάλα χωρίς λόγο για να κάνει κάποιο κόλπο, ή κάποιο δεξιοτεχνικό τρικάκι για να εντυπωσιάσει το κοινό του. Αλλά ποτέ κανείς δεν αναγνωρίζει την αξία της άσπρης μπάλας.
Όταν έπαιζα εγώ μπιλιάρδο, μου άρεσε να τη φροντίζω την άσπρη μπάλα.. την καθάριζα από το τεμπεσίρι που έμενε πάνω της από τις βίαιες επαφές της με τη στέκα, την γυάλιζα τρίβοντας την με απαλό πανάκι σα να της έκανα μασάζ να την ανακουφίσω. Κάποιοι άλλοι με κορόιδευαν σχεδόν.. Πήγαιναν και μιλούσαν στην "8" της έταζαν, την καλόπιαναν, αλλά δεν σκεφτόντουσαν ότι αν δεν θέλει η λευκή.. η "8" από μόνη της ΔΕΝ πάει πουθενά!
Εγώ πάλι μιλούσα στη λευκή της έλεγα "έλα κορίτσι μου, θα σε πονέσω λίγο τώρα αλλά πρέπει να σε "σκάψω" λίγο, γιατί η "12" είναι κρυμμένη και αφού την χτυπήσεις απαλά (δεν θέλει πολύ δύναμη ίσα να τη "γλείψεις") να πας να σταθείς πίσω από την "8" να τηνέχεις έτοιμη, καθαρή να τελειώνουν τα βάσανα μας!" Και με άκουγε.. και αν καμμιά φορά δεν γινόταν όπως τα είχα σχεδιάσει ήξερα πως δεν έφταιγε αυτή.. εγώ έκανα κάτι λάθος.
Η άποψη μου λοιπόν είναι ότι ενώ κανείς δε δίνει σημασία στη λευκή μπάλα, ότι ενώ περνάει απαρατήρητη, στην πραγματικότητα, παιχνίδι χωρίς άπρη μπάλα δεν γίνεται! Επομένως είναι αν όχι περισσότερο, τουλάχιστον εξίσου σημαντική με όλες τις υπόλοιπες μπάλες του παιχνιδιού κόμη και με αυτή την υπερεκτιμημένη, μαύρη, υπεροπτική "8"!!!

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Τα πάνω -κάτω!


Εκεί που συνηθίζεις κάτι, που το αποδέχεσαι και που μαθαίνεις να ζεις με αυτό.. Τσουπ! Έρχεται κάποιος, γίνεται κάτι και σου "φέρνουν τα πάνω -κάτω"..
Έτσι κι εγώ η έρμη η ποδηλάτρισσα, την πάτησα, έχασα τα στάνταρντς μου.. ξαφνικά και με κάθε τρόπο και επί παντός θέματος...
Είχα την ομορφούλα ξανθούλα τόσες μέρες να ορκίζεται ότι έπεσε θύμα και ότι το τρικάμερο ήταν καθαρά προσωπικές της στιγμές. Τό πε μια τό πε δυο.. την πίστεψα.. άαα όλα κι όλα είμαι και καλός άνθρωπος εγώ και άμα δω τον 'άλλο να επιμένει σθεναρά στην άποψή του.. δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω.. όλα κι όλα! Και η κοπέλα επέμενε.. το ΦΩΝΑΖΕ καλέ!
Ο υποτίθεται καλός της, αυτός ντεεεε που την εκμεταλεύτηκε κι έβγαλε τα σώψυχά της και τα ξέκωλά της στο κλαρί; Α να γεια σου.. αυτός με το τατού στο μπράτσο! στην αρχή Γιώργος.. μετά έρχεται η πρώτη ανατροπή! Ο Γιώργος ο Έλληνας, το καμάρι και ο φθόνος κάθε αρσενικού εν Ελλάδι.. ξάφνου και χωρίς καμμιά απολύτως προειδοποίηση γίνεται Ίαν εκ Παρισσίων, με ξενέρωτη Γαλλόφατσα, (συγγνώμη Ρομάν αλλά εσύ δεν πιάνεσαι στους ξενέρωτους έτσι κι αλλιώς, εσύ είσαι μυγάς!) και άποψη για όλες τις Ελληνίδες (ακούς εκεί φίλε μου.. μία σου έκατσε όλες στο ίδιο καζάνι; Ντροπή Ευρω-πέος άνθρωπος!).
Ακούς; Ακούω να λες! Και πάνω που προσπαθώ να χωνεψω την Γαλλοποίηση του Γιωργάκη μου σκάει και το παραμύθι.. "Ποιές προσωπικές στιγμές καλέ; Τσόντα ήταν και μάλιστα με κορόιδεψαν μου δώκανε λιγα ενώ η ατάλαντη πήρε 150.000 ευρώ"!!! Τάδε έφη ο Ίαν επαγγελματίας τσοντογαμήκουλας σου λέει.. Μπράβο το παλικάρι..
Αλλά σκατά επαγγελματίας είσαι ρε Γαλλάκι άμα σε έπιασε κώτσο το Τζουλάκι μας (προσέχεις ε; με "Ζ" όχι με "Σ" .. τΖουλάκι είπα.. ά!) και σε κορόιδεψε στη μοιρασιά!
Κι εγώ εξακολουθω να πιστεύω ότι ήρθε το Γαλλάκι διακοπές , το Τζουλάκι (πάλι "ζ") του έριξε ένα "καμ γουιθ μι για να τη βρεις.." λίγο το κρασί, λίγο το Ηλιοβασίλεμα δεν ήθελε και πολύ το νέο το αγόρι.. κουκλάρα και το Τζουλάκι μας...("ζ" μη τα ξαναλέω) και παίξανε το γιατροοο! Αλλά ατακτούλικο και άφραγκο το Γαλλάκι, σκέφτηκε να πουλήσει τις προσωπικές τους στιγμές! Το δέχομαι! ΑΑΑ είπα εγώ την πιστεύω την κοπέλα!
Και έρχεται τώρα και η άλλη ανατροπή.. Βγαίνει το Τζουλάκι... και λέει:
- Ναι λοιπόν... Τσόντα ήταν!
εγώ: 'Εεεεελααα! Α ΠΟ ΚΛΕΙ Ε ΤΑΙ!!
-Ναι τσόντα ήταν και είμαι σίγουρη ότι κάθε κοπέλα για αυτά τα ποσά θα την έκανε τη συμφωνία. Εμένα μου πήρε 5 λεπτά για να το αποφασίσω. Και στο κάτω-κάτω δεν έκανα κάτι κακό.. ΣΕΞ έκανα. Όλοι το κάνουν!
-Όχι ρε Τσουλάκι! (με "σ" καλά έιδες..) σεξ μπορεί να κάνουν όλοι.. αλλά τσόντες δεν κάνουν όλοι... Μη με πληγώνεις έτσι...Και ποιός σου είπε μαρή αλόγα ότι θα συμφωνούσαμε όλες να κάνουμε την τσόντα για τα λεφτά που πήρες; Εγώ μπορεί να το παζάρευα και να έβγαζα τα διπλάσια .. ποιά είσαι εσύ που μας χαλάς την πιάτσα; Κι επίσης ΑΝ έκανα εγώ το τρικάμερο θα έβαζα άλλα παπούτσια μαρήηη χάλια ήταν αυτά, και κυρίως θα έλεγα.. "Γύρισα ΤΣΟΝΤΑ παιδιά!" και όχι με εκμεταλεύτηκε ο Γιώργος που έγινε Ιαν που ήταν γκόμενος και ξαφνικά έγινε συπρωταγωνιστής... Μεταξύ μας ειλικρίνεια!
Τέλος πάντων.. αφού έκανα μερικές ψυχοθεραπείες.. το κατάπια και αυτό.. το ξεπέρασα το σοκ.. Και συμβιβάστηκα με το γεγονός ότι δεν την εκμεταλεύτηκαν την κοπελιά και ότι το έβγαλε το διαμερισματάκι της με ένα πήδημα! Μαγκιά της! Προνοητική..τη λες! Καλά στερνά.. αμέεε! Και είπα στον εαυτό μου: "Εντάξει μην κάνεις έτσι.. πίστεψες τα λόγια της κοπέλας.. δεν φαντάστηκες ότι το Τζουλάκι μας το εθνικό μας το Τσουλάκι.. είπε ψέμματα. Ωραία δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου!"

Αμάν! Τό 'χα ξεχασει αυτό.. 2 χρονάκια μας μείνανε.. το Δεκέμβρη του 2012 σου λέει.. ΤΟ ΤΕΛΟΣ! THE END! LE FIN!.. Έτσι ήξερα κι εγώ, έτσι έλεγαν και στις τηλεοράσεις, έτσι λέγαν και στις ταινίες.. ολόκληρο Χόλυγουντ σιγά μην κάνει λέθος! Και πήγα και γω και πηρα δάνεια, και πήρα και τηλεοράσεις μέχρι και αυτοκίνητο πήρα, απ' αυτά που είναι σαν το πλοίο της αγάπης ΤΕΡΑΣΤΙΑ! και όλα αυτά με δόσεις φυσικά, με πρώτη δόση 01-01-2013! Αμέεε! Τους έπιασα κορόιδο λέω! όλα τσάμπα!! Και πάνω που πάω να χαρώ τα 2 τελέυταία χρόνια της ζωής μου και του κόσμου μας.. ανέμελη και ξέγνοιαστη.. χωρίς σκοτούρες και μες την υλιστική χλίδα.. έρχεται η άλλη η ανέραστη που δεν την πηδάει ούτε πληρωμένος κασκαντέρ (οχι σαν το Τζουλάκι μας.. τη Τζουλάρα μας!) και πάει να πνίξει την αγαμία της στα αρχεία του Βατικανό! (πούστη Νταν Μπράουν εσύ φταις για όλα)
Και πάει που λέτε η ασχημομούρα και κάνει μελέτες επί μελετών στα έργα του Ντα βίντσι και αποκρυπτογραφεί λέει, η ανέραστη ένα κωδικό σε ένα από τα έργα του που λέει ότι... το τέλος του κόσμου θα έρθει την... 1η Νοεμβρίου του... 4006!!!!
Τί λες μωρή παναθεμάσεεεε; Και ποός θα πληρώσει τα δάνεια μου; ΕΕΕΕΕ; Αμα το 'ξερα μωρή αραχνιασμένη θα χρεωνόμουνα;; ΟΧΙ βέβαια! Και τέλςο πάντων ποιά είσαι εσύ που έρχεσαι να μας φέρεις τα πάνω -κάτω για το πιό σοβαρό θέμα της χρονιάς; Το τέλος του κόσμου! Τόσα βιβλία ο Λιακόπουλος τί θα τα κάνει; ε; Όχι σε ρωτάω και θέλω απάντηση! Τόσες ταινίες, τόσα σκηνικά, τί θα απογίνουν μωρή; Τίποτα δεν σκέφτεσαι τέλος πάντων; Κι εμείς; Εμείς που είπαμε 2 χρονάκια μας μείνανε ας το ρίξουμε λίγο έξω τί θα κάνουμε μωρή κακούργαα;
άχου Παναγίτσα μου... πόσα να αντέξει η ψυχή της γυναικός πια; Τί άλλο θα ακούσω; Πώς θα πορευθώ;.. Τόσες ανατροπές μέσα σε λίγες μέρες... στο τσάκ αντέχω ακόμη... το μόνο που μου μένει να ακούσω ακόμη είναι ότι τον Παρθενώνα τον έχτισε ο Βωβός!!!

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Ταρακούνημα

Εδώ και πολύ καιρό ένας άνθρωπος που αγαπώ επιμένει πως έχω πολύ δύναμη μέσα μου και με μαλώνει και με προτρέπει να τη βρω, να την ξανα-βρω όπως λέει εκείνος. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει πουθενα αυτή η δύναμη ο τρόπος του, η χροιά της φωνής του, τα μάτια του που κοιτάν βαθιά μες τα δικά μου όταν το λέει, με έκαναν να το πιστέψω.. Χτες ο ίδιος άνθρωπος με ταρακούνησε τόσο δυνατά, τόσο πολύ, που έχασα τη Γη κάτω από τα πόδια μου! Αρχικά αυτό, γιατί μετά, αυτό το ταρακούνημα με έκανε να δω ότι έχει δίκιο! Έχω δύναμη, έχω κουράγιο, και πρέπει να τα χρησιμοποιήσω! απλά.. έπρεπε να το πιστέψω!
Χτες λοιπόν, με μιά του λέξη αυτός ο άνθρωπος με έκανε να καταλάβω πώς καταστρέφω τον εαυτό μου, πόσο "μικρή" και αξιολύπητη έχω γίνει στα μάτια του-και όχι μόνο στα δικά του φαντάζομαι, αλλά η γνώμη των ανθρώπων που αγαπώ είναι που με ενδιαφέρει- και αν ένα πράγμα δεν θέλω είναι να με λυπούνται.. έτσι όταν είπε τη λέξη "εγκέλαδο" για ΄μενα, όταν είπε.. "είσαι ΚΟΡΟΪΔΟ" αποκλείεται να κατάλαβε τί μου έκανε! Ούτε κι εγώ το είχα καταλάβει μέχρι...
Στην αρχή δάκρυσα, στενοχωρήθηκα .. μετά έκλαψα σκέφτηκα ότι αν όχι ο ΠΙΟ σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου (μετά την κόρη μου), αλλά σίγουρα ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, που αγαπώ, που εκτιμώ και σέβομαι και που η γνώμη του για μένα είναι πολύ σημαντική έχει αυτή την εικόνα για μένα.. τότε έχω αποτύχει σε όλα! Ξαφνικά το σπίτι δεν με χωρούσε.. ήθελα αέρα, χρόνο να σκεφτώ.. Πήγα τη μικρή στη γιαγιά της και ξεκίνησα έναν περίπατο από το σπίτι μου μέχρι τον αγαπημένο μου ιερό βράχο! Εκεί κοιτώντας από ψηλά σα να έψαχνα να τον βρω μέσα στην πόλη να του πω: "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΟΡΟΙΔΟ.. ΚΑΝΕΝΟΣ!" ή ίσως και να του κλαφτώ λέγοντάς του "Ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει..και εγώ αυτό αξίζω αυτό παίρνω" καθώς τον "έψαχνα" λοιπόν.. στα ξαφνικά τον βρήκα! Ήταν εκεί μπροστά μου, δίπλα μου, μέσα μου.. μα τί χαζή που είμαι αφού πάντα είναι εκεί.. μαζί μου, δίπλα μου μέσα μου.. τον κουβαλάω εγώ μαζί μου, δεν πάω πουθενά χωρίς αυτόν και τότε το είδα!
Είδα τα μάτια του.. το χαμογελό του, είδα τη φλεβίτσα στο μέτωπο που φούσκωνε.. και του είπα:" 'Εχεις δίκιο! Είμαι κορόιδο και μάλιστα μεγάλο! και όχι! εγώ δεν παίρνω αυτά που αξίζω! Αξίζω πολλά περισσότερα και ήρθε η ώρα να τα διεκδικήσω!"..
Και κατέβηκα γρήγορα- γρήγορα από 'κει.. και έφτασα στο σπίτι μου σχεδόν τρέχοντας!
έπρεπε τα πράγματα να μπουν σε νέες βάσεις.. έπρεπε κάποιοι να καταλάβουν ότι είμαι αποφασισμένη να διεκδικήσω τη ζωή μου πίσω με κάθε κόστος!
Και το έκανα και όταν πήγαινα να δειλιάσω κοίταζα λίγο μέσα μου και τότε έβλεπα τα δυο πανέμορφα ματάκια να με κοιτάνε και άκουγα τη σταθερή σίγουρη φωνή να μου λέει.. "Μη σταματάς τώρα.. έχεις δύναμη!" Και έπαιρνα κουράγιο και συνέχισα να λέω, να διεκδικώ, να εξηγώ, "να χτυπάω το χέρι στο τραπέζι".. μέχρι που οι αποδέκτες των όσων έλεγα ξαφνιάστηκαν, και επιτέλους με πήραν στα σοβαρά.. και εγώ επιτέλους μετά από καιρό κοιμήθηκα το βράδυ! Και το πρωί ξύπνησα με χαμόγελο, με σιγουριά και κοίταξα πάλι λίγο μέσα μου και είδα τα ίδια όμορφα ματάκια, και αντίκρισα το ίδιο φωτεινό χαμόγελο.. και "έβγαλα" την αγαπημένη μορφή έξω και είπα.. "Καλημέρα, τί θα έκανα χωρίς εσένα.. ε; Σ'αγαπώ!"


Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Ανασυγκρότηση


Εδώ ένα παλιο-πισί έχουμε και του κάνουμε μια ανασυγκρότηση για να μην "κρασάρει" το σύστημα κι ας έχει όλα τα "απ-ντέιτς" για να εξελίσσεται.. Φαντάσου τί έχει να πάθει ο άνθρωπος αν δεν του "ανασυγκροτήσεις" το σύστημα.. κι άμα κρασάρει..άστα!! Το φορμάτ είναι δύσκολη υπόθεση αν όχι ακατόρθωτη.. γι αυτό.. ανασυγκρότηση λοιπόν!

Έτσι κι εγώ! έχω "χαθεί" και θα "χαθώ" για λίγο ακόμη καιρό, να ανασυγκροτήσω τα μέσα μου! Γιατί είναι διαλυμένα! Γιατί αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι! Δύσκολο πράγμα η ανασυγκρότηση των "μέσα" μου.. ίσως γιατί τελικά δεν ήταν ποτέ συγκροτημένα για να ΑΝΑ-συγκροτηθούν! Ποιός ξέρει.. Μπορεί να με δυσκολεύουν όλα αυτά που γυρνάνε μέσα στο κεφάλι μου, αλλά και στην καρδιά μου. Ή που προσπαθώ να ταιριάξω τα "θέλω", με τα "πρέπει" - λες και γίνεται-..ή που συγχωρώ τους πάντες και τα πάντα εκτός από τον εαυτό μου.. Δεν ξέρω τί.. αν το είχα βρει θα είχε τελειώσει και η ανασυγκρότηση μάλλον..

Ήθελα όμως να σας πώ κάτι και να το ξέρετε: Τα μπλόγκς σας πολύ με βοηθούν όλον αυτόν τον καιρό.. Περνάω, σας διαβαζω και "ξεκουράζομαι". Άλλοτε με κάνετε να γελάω, άλλοι πάλι με συγκινούν, είστε και μερικοί που μου προσθέτετε σκέψεις, προβληματισμούς. Αλλά όλοι αγαπημένοι και το ξέρετε.. απλά να! Μέσα στην ανασυγκρότησή μου σκέφτηκα ότι δεν σας έχω πει ποτέ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την τόσο καλή παρέα μου μου κάνετε.. για τα πράγματα που μου έχετε μάθει, για τα χαμόγελα αλλά και τα δάκρυα που μου έχετε χαρίσει και αυτό είναι αχαριστία! Μπορεί να έιμαι πολλά πράγματα αλλά όχι αχάριστη -έτσι νομίζω τουλάχιστον- επομένως ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όλους.

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Στιγμές

Ακόμη θυμάμαι το κεφάλι μου ακουμπισμένο στα γόνατα της μανούλας μου, τα ματια μου καρφωμένα στο πανέμορφο πρόσωπό της, το χέρι της να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και την γλυκιά φωνή της να μου αφηγείται: "Στο πρώτο γέλιο ενός μωρού μια νεράιδα γεννιέται και σε κάθε δάκρυ του ένα λουλούδι χάνει τα πέταλά του.." Φαίνεται το έχουμε στα γονίδια μας εμείς.. παραμύθια από τα γνωστά θα πούμε αλλά και τα άλλα αυτά που "φτιάχνουμε" εμείς.. αυτά είναι που αγαπάμε πιο πολύ...
Από το παραμύθι της Περσεφόνης (έτσι λένε τη μαμά μου) η παραπάνω φράση είναι αυτή που μου έκανε εντύπωση τότε και ακόμη και τώρα μου κάνει.. Σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι.. μια όμορφη νεράιδα γεννιέται ΜΟΝΟ μια φορά γιατί ΠΡΩΤΟ γέλιο του κάθε μωρού συμβαίνει μονάχα μια φορά... Όμως η ασχήμια, το κακό να ΄χασει ένα λουλούδι τα πέταλά του συμβαίνει με ΚΑΘΕ δάκρυ του.. και είναι τόσα πολλά..
Όπως και η μάνα μου έτσι κι εγώ στην κόρη μου εκτός από τα πολλά, όμορφα και γνωστά παραμύθια διηγούμαι και τα άλλα, αυτά που φτιάχνω εγώ, που πρωταγωνίστριες είμαστε εμείς και που ταιριάζουν με αυτά που θέλω να της πω κάθε φορά, να της εκμυστηρευτώ, να την προτοιμάσω, να την κανακέψω... έτσι από όταν ήταν μωρό! Τα "αστραγγελούδια" της γεννήθηκαν σχεδόν μαζί της.. Εκείνη τη γέννησε το σώμα μου, τα "αστραγγελούδια" της τα γέννησε η φαντασία μου.
Τα αστραγγελούδια λοιπόν είναι μικρά όμορφα αγγελάκια που για σπίτι τους έχουν ένα αστέρι το καθένα, σαν τον μικρό πρίγκηπα πες.. κάπως έτσι. Κάθε παιδί έχει τα δικά του αστραγγελούδια που τοαγαπούν, το φροντίζουν, το συντροφεύουν και το προσέχουν νυχθημερόν! Γελούσε το βρέφος στον ύπνο του; ήταν επειδή, μιλούσε με τα αστραγγελούδια του! Κοιτούσε ψηλά το ταβάνι κάρφωνε το βλέμμα του εκεί και "μιλούσε" στο κενό; Τα αστραγγελούδια πάλι.. Όταν εκεί που έπαιζε "μιλούσε" σε ένα αντικείμενο, ξαφνικά θύμωνε το μάλωνε και στο τέλος έκλαιγε με νεύρο.. τότε ήταν που έφευγε το αστραγγελούδι να πάει να ξεκουραστεί και να δώσει τη θέση του στο επόμενο αγγελάκι.. Πες πες πες... το πίστεψα κι εγω! Κι ακόμη το πιστεύω.. Τί ιστορίες της έλεγα για να κοιμηθεί.. ότι μόλις κλείσει τα ματάκια της και έρθει ο γλυκός παππούλης του ύπνου. Μορφέα τον λένε, εκείνη θα βρεθεί σε λίκνο μαγικό, και οι νεράιδες με πέπλα χρυσά θα χορεύουν γύρω της και με τον μαγικό χωρό θα την πάρουν μαζί τους να ταξιδέψει στη μαγική χώρα των λουλουδιών που ζουν οι νεράιδες και που μόνο τα πολύ τυχερά παιδάκια μπορούν να πάνε εκεί και μόνο για όση ώρα κοιμούνται... Άλλες φορές πάλι της έλεγα πώς ο δικός της ύπνος δίνει δύναμη στα παιχνίδα της να ζωντανέψουν τη νύχτα και να ζήσουν για λίγο κι αυτά ζωές αληθινές κι ευτυχισμένες. Της έλεγα πώς ο μικρός "Τιτίκος" έφευγε από το ράφι που τονέβαζε η μικρούλα μου και πήγαινε να κοιμηθεί με τον ξάδερφό του τον Τρύφωνα στο παρακάτω ράφι γιατί μονάχος του φοβόταν.. και για να γίνει πιστευτό καμμιά φορά κάποια παιχνίδια το πρωί δεν ήταν ακριβώς στη θέση που τα είχαμε βάλει εμείς το βράδυ πριν κοιμηθούμε... (ξέρεις εσύ..) Όπως ο Αλλαντίν που ένα πρωί δεν ήταν στη γωνιά με τα υπόλοιπα αρσενικά παιχνίδια, αλλά είχε πάρει την όμορφη Γιασμίν μαζί με το μαγικό χαλί και τον παπαγάλο και το Τζίνι και ήταν όλοι μαζί πάνω στο γραφείο της Μιχαέλας! Μα.. πώς να έγινε αυτό; Μάλλον θα ξεχάστηκαν και τους βρήκε η αυγή σε λάθος θέση.. και ξέρετε ε; Η αυγη, το πρώτο φως του Ήλιου είναι που τα παιχνίδια τα "μαρμαρώνει" μέχρι την επόμενη φορά που η μικρή τους ιδιοκτήτρια θα ξανακοιμηθεί...
Από όταν ήταν μωρό, από την πρώτη φορά που την έπιασα στα χέρια μου ήξερα ότι αυτό το παιδί έχει κάτι μαγικό, όπως όλα τα μωρά, όλα τα παιδιά του κόσμου. Είναι απίστευτο το πόσο σε ξεκουράζει ένα μωρό.. Κι ας ξενυχτάς για χάρη του, κι ας αλλάζεις τις συνηθειές σου γι αυτό... σου δίνει πίσω πιο πολλά! Και τώρα που μεγάλωσε; Τώρα είναι ακόμη πιο όμορφα, τώρα εκτός από παιδί, είναι και "παρεούλα", είναι φιλενάδα, είναι συντροφιά! Πάμε μαζί στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στη θάλασσα, για τρέξιμο όπως εχτές.... Πάμε για ποδήλατο, βόλτες στο πάρκο, στον ζωολογικό κήπο.. συνομωτούμε κρυφά για να κάνουμε μια έκπληξη στον μπαμπά που τόσο αγαπάει.. Στα παραμύθια τα δικά μας αυτά που γεννάει η φαντασία μου η Μιχαέλα τα δέχεται όλα εκτός από πρίγκηπες! Δεν θέλει λέει άλλον πρίγκηπα στην ιστορία της.. ένας πρίγκηπας υπάρχει για αυτήν κι αυτός είναι ο μπαμπάς της!! Καμμιά φορά, αν μιλήσω λίγο απότομα στον πατέρα της και με ακούσει παίρνει το ύφος το αυστηρό και με μαλώνει! Μετά τον παίνει αγκαλιά, τον χαϊδεύει και του λέει ότι είναι πρίγκηπας μοναδικός και ότι τον αγαπάει " όσο δεν μπορείς να φανταστείς" και ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τους χωρίσει.. και "μην την ακούς τη μαμα είναι χαζούλα και δεν ξέρει.. σε αγαπάει όμως και αυτή απλά δεν είναι η πριγκήπισσά σου.. εγώ όμως που είμαι..."
Τις προάλλες, ήμουν μόνη μου σε μια γωνιά και τους έβλεπα που έπαιζαν και γελούσαν και χαμογελούσα κι εγώ.. και τους καμάρωνα που ήταν τόσο χαρούμενοι, τόσο ευτυχισμένοι και ίσως λίγο να ζήλεψα αυτό που έβλεπα και σκέφτηκα ότι αν έφευγα μακρυά δεν θα τους έλειπα ποτέ γιατί εχουν ο ένας τον άλλον.. Πες με εγωίστρια, ήταν εγωιστικό το ξέρω, αλλά το σκέφτηκα και είπα να ρωτήσω: "Με θέλετε κι εμένα στην παρέα σας;" δεν μου απάντησε κανείς.. είπα να ξαναρωτήσω.. πιο δυνατά "ΜΕ ΘΕΛΕΤΕ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΣΑΣ;" σταμάτησαν το παιχνίδι με κοίταξαν και οι δυο μετά κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και μου είπαν ΟΧΙ! "αυτό είναι παιχνίδι για πρίγκηπες κι εσύ είσαι μια απλή μαγείρισσα του παλατιού.. άντε να φτιάξεις κάτι να φάμε!" και έπεσαν πάλι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.. όταν μετά από ώρες τελείωσε το φαγητό, τότε πήρα κι εγώ το κοπλιμέντο μου... "μπραβο μανούλα, είσαι η καλύτερη μαγείρισσα!" Και όταν ήρθε η ώρα του ύπνου, πήγα στο δωμάτιό της, της χάιδεψα τα μαλλιά, τη φίλησα, τη σκέπασα και της ευχήθηκα" καληνύχτα, να ονειρευτείς αγγελούδια" Της είπα ένα παραμύθι ακόμη από αυτά τα δικά μας τα μαγικά.. της είπα πόσο την αγαπώ.. μου είπε ότι με λατρεύει...

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Αγάπη σε κλουβί...


Κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται στην ζωή μας, μας αγαπούν τόσο πολύ που τελικά μας διώχνουν από κοντά τους γιατί μας πνίγουν! Μας καταπιέζουν, μας κάνουν δυστυχισμένους με τον τρόπο που μας δείχνουν την αγάπη τους! Εθίζονται σε εμάς, και αυτή τους η εξάρτηση "βγαίνει" σε καταπίεση, προσβολές και καυγάδες! Ομηρικούς καυγάδες! Το χειρότερο κομμάτι όμως, είναι ότι μας αγαπούν τόσο πολύ και τόσο εγωιστικά που οτιδήποτε μας κάνει χαρούμενους χωρίς να περιλαμβάνει κι αυτούς μέσα, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο! Για παράδειγμα: Μου αρέσει να βγαίνω για τρέξιμο, είτε μόνη μου , είτε με παρέα. Για να το κάνω αυτό χωρίς να επιβαρύνω την οικογένειά μου, ψάχνω και βρίσκω χρόνο ανάμεσα, σε δουλειά, μαγείρεμα, "γράφω και μαθαίνω", μαθηματικά Α' Δημοτικού, σιδέρωμα, πλύσιμο, σκούπισμα, ύπνο, οικογενειακές στιγμές, σύντροφο, παιδί, φίλους... και πάντα εις βάρος των δικών μου στιγμών (π.χ ύπνος) συνειδητά, για να είμαι πάντα συνεπής προς την οικογενειά μου... Αλλά και πάλι.. κατηγορούμαι ότι τους παραμελώ, ότι κάνω κάτι κακό, ότι είναι πολυτέλεια αν όχι αμαρτία να κάνω κάτι που αφενός μεν με ευχαριστεί και με ξεκουράζει και αφετέρου κάνει και καλό στην υγεία μου! Το τελευταίο δίμηνο πήγα για τρέξιμο μόνο 3 φορές κι αυτές μετά κόπων και βασάνων! Μέχρι χτες!
Τί έγινε χτες; Είχε έρθει η φίλη μου η Ματίνα από το Βόλο, και αποφασίσαμε να τα πούμε κάνοντας ένα τρεξιματάκι παρέα. Έτσι κι έγινε! Ήρθε η Ματίνα, και πήγαμε για τρέξιμο, και γελάσαμε, και τα λέγαμε, και ξέσκασα και ξαναγέλασα με την ψυχή μου, και όμορφα ένοιωθα.. μέχρι που απάντησα σε ένα τηλεφώνημα! Ήταν ο άνθρωπος που λέει (και που το εννοεί) ότι με αγαπάει πιο πολύ και από τη ζωή του! Μόνο που το κάνει με λάθος τρόπο.. Δεν μπορεί, (δεν μπορούσε τουλάχιστον) να καταλάβει ότι όταν αγαπάμε κάποιον θέλουμε να είναι καλά! Να είναι χαρούμενος, να κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν κι εμείς άλλοτε κοντά κι άλλοτε πιο μακρυά να τον καμαρώνουμε, και να τον αγαπάμε ακόμη πιο πολύ, και να χαιρόμαστε με τη χαρά του, και να τον καταλαβαίνουμε, και να του δίνουμε το χώρο του, το χρόνο του, να τα βρει με τον εαυτό του, γιατί μόνο έτσι θα τα βρούμε και μαζί! Ο άνθρωπος που αγαπάμε δεν γεννιέται τη μέρα που τον γνωρίζουμε, έχει ζωή και από πριν, και συνήθειες, και κουσούρια, και αποθημένα, και αρετές, και όλα αυτά που μας έκαναν να τον αγαπήσουμε και δεν είναι σωστό, ούτε και υγειές να προσπαθούμε να τον αλλάξουμε και να τον φέρουμε στα μέτρα μας, γιατί τότε ..
α) ΔΕΝ θα είναι ο ίδιος άνθρωπος που αγαπήσαμε
β) ΔΕΝ θα είναι ευτυχισμένος, άρα ούτε κι εμείς αφού τον αγαπάμε..
Στο τηλεφώνημα λοιπόν αντέδρασε "κάπως" με το ότι ήμουν για τρέξιμο... χάλασε και η διαθεσή μου, χάλασε λίγο και το τρέξιμο και η χαρά μου...
Στο σπίτι χάλασαν όλα! Η ζαχαρένια μου αλλά και του συντρόφου μου, η ηρεμία μας, η βραδιά μας,τα παπόύτσια μου.... Όλα τα πάντα!
Γενικά προσπαθώ όταν ο συνομιλιτής μου είναι εν εξάλω εγώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου γιατί αν αρχίσουμε όλοι να φωνάζουμε άκρη δεν θα βρούμε... Δεν είναι πάντα εύκολο, ούτε και συνέχεια εφικτό. Αλλά τις περισσότερες φορές το καταφέρνω. Μόλις ηρέμησε λοιπόν ο "Καλός" μου, του εξήγησα ότι με τον τρόπο του με απομακρύνει, ότι η αγπάπη δεν ζει σε κλουβιά, ότι κι αν ακόμη η αγάπη ζούσε σε κλουβί, εγώ δεν μπορώ να τα καταφέρω. Ότι ακόμη κι αν σκιστούν όλα τα παπούτσια και όλα τα αθλητικά μου ρούχα εξαφανιστούν, εγώ θα βγω να τρέξω με βραδυνή τουαλέτα και δωδεκάποντη γόβα, ακόμη και ξυπόλυτη, κι αν μου έκοβαν τα πόδια από πείσμα και μόνο θα έτρεχα με τα χέρια... Και ότι αν με αγαπάει πραγματικά (που ξέρω ότι το κάνει) θα πρέπει να με αγαπάει και σωστά! Και αν θέλει να με βλέπει χαρούμενη θα πρέπει στα πράγματα που αγαπώ να είναι δίπλα μου και όχι απέναντί μου... Όπως κι εγώ για εκείνον...
Και εγεννετω φως!!!
Σήμερα, επιτέλους βγήκα για τρέξιμο χωρίς γκρίνια!
Και έτρεξα όχι πολύ.. για μια ωρίτσα σχεδόν. αλλά πόσο το χάρηκα!
έβγαλα και τα ακουστικά από τα αυτιά μου, ήθελα να το ζήσω όλο.. να ακούσω την ανάσα μου, το βαρύ και άτσαλο πάτημά μου, να ακούσω το χαλίκι κάτω από τα πόδια μου... να μυρίσω τον αέρα, να νοιώσω το μικρό ριάκι ιδρώτα να κυλάει από τον αυχένα μου ακολουθώντας τη γραμμή της σπονδυλικής μου στήλης και να χάνεται στο λάστιχο του κολάν μου.. Να γευτώ κάθε στιγμή... τώρα που μπορώ ελεύθερη να τρέξω, και για όσο αυτό κρατήσει, Θέλω να το ΧΑΡΩ!
Η επιστροφή στο σπίτι ήρεμη, όμορφη.. καλύτερη από καλή! Μπαμπάς και κόρη, ήταν εκεί, είχαν κάνει και όλα τα μαθήματα της ημέρας, για μένα αυτό ήταν μια μεγάλη ξεκούραση... έκανε η μαμά ένα μπανάκι και κάτσαμε όλοι μαζί να δούμε ταινια
και το κλουβί σα να φάρδυνε λιγάκι...

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Η ψυχή πίσω από τα μάτια..

Στο διεθνές αεροδρόμιο αθηνών, σε αυτή την πολύ όμορφη βιτρίνα όσο κι αν σου φανεί παράξενο υπήρχε ένας άνθρωπος που ζούσε εκεί. Ένας πρακτικός άστεγος που μέσα στην δυστυχία του είχε τη διαύγεια να σκεφτεί ότι σε αυτό το μέρος, σε αυτή την μικρή πόλη των 17 χιλιάδων εργαζομένων, των δεκάδων επιχειρήσεων, και των εκατομυρίων περαστικών, μπορεί να βρει ζεστασιά επί 24ώρου βάσεως, ένα μέρος να ξεκουραστεί και πολλές πιθανότητες να βρει τροφή, είτε από τον οίκτο των εργαζομένων στα καταστήματα εστίασης, είτε εξαργυρώνοντας τα όποια κέρματα του δίνουν οι περαστικοί. Αυτός ο άνθρωπος μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση από την πρώτη φορά που τον είδα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο τραβούσε το βλέμμα μου, όχι "κουτσομπολίστικα", διαφορετικά! Ανεξήγητα διαφορετικά, επεδίωκα να τον συναντήσω κάθε φορά που έμπαινα ή έφευγα από τις εγκαταστάσεις του αερολιμένα. Δεν μιλήσαμε ποτέ, δεν ξέρουμε κάν ο ένας το όνομα του άλλου. Εκείνος ήσυχος στη γωνίτσα του, κι εγώ βιαστική περνούσα από μπροστά του. Μόνο ματιές ανταλάσσαμε. Σε μια τέτοια ματιά διαπίστωσα πόσο δυνατό βλέμα είχε ο άνθρωπος αυτός. Γεμάτο θλίψη μεν, ισχυρότατο δε. Η ηλικία του είναι δύσκολο να διαπιστωθεί. Πίσω από τα μπερδεμένα και κιτρινισμένα από τη νικοτίνη και τη βρωμιά μαλλιά και γένια του, μπορούσες να διακρίνεις δυό άλλοτε έξυπνα, τώρα θλιμμένα και ρυτιδιασμένα μάτια. Ένα βλέμμα γεμάτο κούραση κι αηδία. Θα έλεγα ότι είναι γύρω στα 60. Ούτε γέρος, ούτε νέος... μεσόκοπος. Μια από τις πολλές φορές που συναντηθήκαμε μου χαμογέλασε! Ένοιωσα πολύ αμήχανα. Ντράπηκα, δεν ξέρω γιατί, κοκκίνισα, κι ένοιωσα το βλέμμα του να με διαπερνάει, σα να μου έκανε ακτινογραφία με μια ματιά. Προσπάθησα να του ανταποδώσω το χαμόγελο, αλλά δεν τα κατάφερα. Έμεινα να τον κοιτάζω έντονα μέσα στα μάτια.. Σήκωσε το χέρι του και μου έκανε ένα νεύμα καθυσηχαστικό, σα να μου έλεγε "δεν τρέχει τίποτα", χαμογέλασε ξανα λίγο ίσα που άλλαξε σχήμα το στόμα του, και ταυτόχρονα κατέβασε αργά το κεφάλι του κλείνοντας τα μάτια του. Αυτός ήταν ο πρώτος μας ουσιαστικός χαιρετισμός! Τις ημέρες τις γιορτινές ο "φίλος" μου ήταν όλο και πιο θλιμμένος, ήταν πολύ δύσκολο να τον βρεις και να τον εντωπίσεις, εκτός κι αν πήγαινες στις πιο απόμερες γωνιές του αεροδρομίου, όσο το δυνατόν πιο μακρυά από τα φώτα και τον κόσμο. Όσο το δυνατόν πιο μακρυά από τα στολίδια, τα λαμπάκια και τα χαρούμενα χαμόγελα των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί. Τον συνάντησα τα ξημερώματα της παραμονής των Χριστουγέννων, δεν τον είχα δει ήταν πίσω από μια εσοχή σε ένα μέρος του αεροδρομίου που εκείνη την ώρα δεν είχε σχεδόν κανέναν, καθώς περνούσα από ΄κει βιαστική όπως πάντα ακούω ένα 'ΨΙΤ!" Τρόμαξα για να πώ την αλήθεια. Τον είδα και πλησίασα δειλά, δεν τον φοβόμουν, δεν τον σιχαινόμουν αλλά ένοιωθα ένα δέος, τον σεβόμουν αυτόν τον άνθρωπο! Όταν έφτασα κοντά του, βάζει το χέρι του στην τσέπη κι βγάζει μια σοκολάτα, μου την δίνει και μου λέει : "Χρόνια πολλά!" Δε θυμάμαι να έχω νοιώσει τόσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα άλλη φορά στη ζωή μου... Δάκρυσα από ντροπή, αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα (υλικό), από το "τίποτα" του, βρήκε "κάτι" για μένα! Με κοίταξε κατάματα και μου λέει, "μην κλαις, είσαι καλή εσύ,έχεις ευγένεια στα μάτια, και με κοιτάς, δεν με φοβάσαι. χρόνια πολλά!" και μου έβαλε τη σοκολάτα στο χέρι. Ντράπηκα τόσο πολύ! Σκεφτόμουν συνέχεια πώς να ανταποδώσω αυτή την τόσο μεγάλη τιμή που μου έκανε ο "φίλος" μου. Σκέφτηκα λοιπόν ότι, μπορούσα να του χαρίσω για μια μέρα, αυτό που για όλους εμάς είναι αυτονόητο. Ένα κρεβάτι, ένα πιάτο φαϊ, και ένα ζεστό μπάνιο. Πήγα λοιπόν στο γνωστό ξενοδοχείο που βρίσκεται στο χώρο του αεροδρομίου, (ευτυχώς εργαζόταν η αδερφή μου εκεί για κάποια χρόνια κι έτσι είχα το θάρρος να μιλήσω κατευθείαν με τον προϊστάμενο) και με την βοήθεια του, κανονίσαμε να φιλοξενηθεί ο άστεγος "φίλος" μου σε ένα από τα δωμάτια του προσωπικού για τη νύχτα της πρωτοχρονιάς, να του προσφερθεί εορταστικό δείπνο, και τέλος πάντων να ζήσει κι αυτός για λίγο αυτό που εμείς έχουμε δεδομένο! (Δυστυχώς οικονομικά δεν είχα τη δυνατότητα να καλύψω τίποτα παραπάνω ,αλλά έστω κι αυτό ήταν το δικό μου "κάτι" γι αυτόν τον άνθρωπο μέσα από το δικό μου "τα πάντα")..
Πράγματι, τη "μεγάλη" νύχτα, πήγα νωρίτερα στο αεροδρόμιο, βρήκα τον "φίλο" μου, τον χαιρέτησα και πήγα κοντά του. "Ελάτε μαζί μου, θέλω να σας δείξω κάτι" του είπα. Δεν κουνήθηκεαπό τη θέση του, αλλά βούρκωσε. "Σας παρακαλώ, ελάτε!" του ξαναείπα και τον έπιασα από το μπράτσο να τον τραβήξω. Ξαφνιάστηκε και τράβηξε το χέρι του απότομα. "συγγνώμη", ψιθύρισα, "δεν ήθελα να.." Τότε με διέκοψε πιάνοντας το χέρι μου και λέγοντας μου "εμενα να συγχωρείς κόρη μου, εχω ξεμάθει να με πιάνουν" ... "'Ελάτε" του είπα.
Με ακολούθησε πολύ δειλά, και ίσως ψάχνωντας συνεχώς να βρει τρόπο να ξεφύγει. Φτάσαμε στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου όπου και τον "παρέδωσα" στα χέρια του γνωστού της αδελφής μου. "Καλή Πρωτοχρονιά" του είπα, πρέπει να φύγω, δεν μου απάντησε γιατί έκλαιγε με λυγμούς..
Το πρωί, λίγο πριν τις 7 με περίμενε ένας γοητευτικός, φρεσκοξυρισμένος, κύριος, με καθαρά ρούχα να με ευχαριστήσει. Τον αναγνώρισα από το "ΨΙΤ" και τις βρώμικες σαγιονάρες, (τα παιδιά από το ξενοδοχείο, προνόησαν για καθαρά ρούχα αλλά κανείς μας δεν σκέφτηκε τα παπούτσια!!) "Το ευχαριστώ είναι λίγο" μου είπε, "Καλή χρονιά!" του είπα....
-Να σε ρωτήσω κάτι κοπέλα μου;
-Ορίστε!
-Δεν ξέρω ούτε το όνομά σου...
-Αγγελική
και του έδωσα το χέρι μου
- Άγγελος σωστός! Κώστας ..
μου απάντησε σφίγγοντάς το μου.
-Χαίρω πολύ!
-Να σου δείξω τί ονειρεύτικα;
-Ναι..
-Αυτήν... την εγγονή μου!!!
Και μου έδειξε μια τσαλακωμένη φωτογραφία ενός μικρού κοριτσιού, στην ηλικία της κόρης μου περίπου..
-Και πού;.... σταμάτησα απότομα την ερώτηση μου πριν τον φέρω σε δύσκολη θέση
-Δεν ήμουν καλός σύζυγος, και ακόμη χειρότερος πατέρας, τα παιδιά μου δεν μου μιλάνε πια, και η εγγονή μου έμαθα ότι υπάρχει εντελώς τυχαία, δεν ήξερα καν ότι ο γιος μου είχε παντρευτεί και είχε και παιδί! Τη φωτογραφία μου την έδωσε κρυφά η ανηψιά μου πριν δυο χρόνια που τη συνάντησα τυχαία στο μετρό....
Δεν ήξερα τί να του απαντήσω...
Δεν μιλούσαμε κι εγώ σκεφτόμουν ότι ό,τι κι αν έχει κάνει ένας άνθρωπος, όσο κακός πατέρας κι αν ήταν του αξίζει άραγε αυτή η τιμωρία;...
-Σε ευχαριστώ μου είπε κι έσκυψε και μου φίλησε το χέρι
-Παρακαλώ! Κάλή χρονιά! απάντησα κι έφυγα να πάρω το λεοφωρείο μου.

Σήμερα το πρωί, ξημέρωμα της 9ης Ιανουαρίου 2010, καθώς έφευγα από το αεροδρόμιο άκουσα στο λεοφωρείο ότι ο "Τρελός των αναχωρίσεων" που είχε χαθεί εδώ και 2-3 μέρες βρέθηκε νεκρός κάπου στο κέντρο της Αθήνας....

Καλό ταξίδι κύριε Κώστα....