μια ιστορία

-ήρθες; καλώς την! Πέρνα μέσα.(χαμόγελο ζεστό, εγκάρδιο)
-Καλησπέρα κύριε Γιάννη τί κάνετε; όλα καλά;
-Μια χαρά κορίτσι μου! Ομόρφυνες πολύ εσύ! Κούκλα έγινες!(βλεμμα ευθύ, κατευθείαν μες τα μάτια)
-Ευχαριστώ... (αμηχανία, και ανεξήγητος φόβος, δυσφορία).. εε, πάω μέσα να δω τα παιδιά να φύγετε κι εσείς..
-Λέω να μην φυγω απόψε..
-.......(απορρία) Δηλαδή δε με χρειάζεστε, να φύγω;
-'Οχι κάτσε μαζί μου να με βοηθήσεις μέχρι να έρθει η γυναίκα μου.. δε τα πάω καλά με τα αλαγματα και τα ταϊσματα!
-Εντάξει, όπως θελετε...
Η έφηβη μπέιμπι σίτερ σηκώθηκε και πήγε προς το δωματιο των παιδιών, ο πατέρας των μικρών την παρακολουθούσε καθώς βάδιζε στον διάδρομο.. εκείνη για κάποιον λόγο ενοιωθε άβολα, ανατρίχιασε..της έκανε εντύπωση σε αυτό το σπίτι είχε σχεδόν μεγαλώσει, ήταν το δεύτερο σπίτι της, ο Κύριος Γιάννης και η γυναίκα του είναι αδελφικοί φίλοι του πατέρα της.. κάτι σαν θείοι της...
Επαιξε λίγο με τον μεγαλο γιο της οικογένειας κι έβαλε τη μικρή για ύπνο.. όταν βγήκε από το παιδικό δωμάτιο, αναζήτησε τον μικρό.. πουθενά.. ξαφνικά ακούει θόρυβο από το μπάνιο.. κλαμματα.. ο μικρός είχε κλειδωθεί μέσα.. πάει να τον βγάλει, τότε εμφανίζεται μπροστά της ο κύριος Γιάννης..
-άστον εκεί!!!!!!!
-Τί λετε; Ό,τι κι αν έκανε, δεν είναι τιμωρία αυτή για ένα τρίχρονο αγοράκι.. έλεος! Δώστε μου το κλειδί σας παρακαλώ!
-Δεν είναι τιμωρία! Είναι εκεί για να μη μας ενοχλεί!!! (χαμόγελο απαίσιο.. σαδιστικό)
-Σας παρακαλώ, κλαίει, αφηστε τον να βγει.. σπαραζει η καρδιά μου..
-Κι εμενα η δικιά μου που σε βλέπω καθε μερα να μεγαλώνεις, να ανθίζεις κι εγω να χάνω τον ύπνο μου!
-Ορίστε;
Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της, ο "θείος" την είχε ήδη πιάσει σφιχτά στα χέρια του.. και προσπαθούσε να τη φιλήσει ερωτικά με το απαίσιο στόμα του.. εκείνη χτυπιόταν σαν τρελή.. κουνούσε το κεφάλι της δυνατά δεξιά-αριστερά.. τον χτύπησε.. εκείνος θύμωσε.. τη χαστούκισε δυνατά και την έριξε με δύναμη στο πάτωμα. Επέσε πάνω της, με τα βρώμικα χέρια του άγγιζε το εφηβικό της κορμί.. της ήρθε αηδία.. ούρλιαξε "ΦΥΓΕΕΕΕ" αυτός της έκλεισε το στόμα και την ίδια στιγμή ακούστηκε ο μικρός φυλακισμένος του μπάνιου να κλαίει και να φωνάζει το όνομά της.. δεν έπρεπε να τον ανησυχήσει πιο πολύ. Τα παιδιά δε φταίνε σε τίποτα. Έκλαιγε βουβά, παρακαλώντας να πεθάνει εκείνη τη στιγμή, όσο ο γέρος σάτυρος έσβηνε τη δίψα του για παρθένες εμπειριες..Σκέφτηκε χίλιους τρόπους για να τον σκοτώσει όσο εκείνος βόγγαγε σαν τρενο πάνω της.... από τη μια η ζεστή απάισια βρωμερή ανάσα κι από την άλλη το γοερό κλάμμα του μικρού στο μπάνιο. Ποιο πολύ λυπόταν αυτά τα παιδιά παρά τον εαυτό της! Κουράγιο έκανε για αυτα τα αγγελούδια, να μην καταλάβουν τίποτα και καταστραφει η ζωούλα τους για πάντα.
Όταν πια τελειωσε το μαρτύριο της.. σηκώθηκε γρήγορα πάνω σκούπισε τα μάτια της.. τον κοίταξε βαθιά μεσα στα μάτια με βλέμμα σκοτεινό, γεμάτο μίσος του έτεινε την παλάμη της και είπε αποφασιστικά με σφιγμένα δόντια!
-Το κλειδί να μη σε σκοτώσω! Το κλειδί ΤΩΡΑ !!!!!!!
Πήρε το κλειδί και πήγε να "ελευθερώσει" το μικρό αγόρι!
-Γιατί άργησες τόσο; Είναι φοβιστικά στο μπάνιο!
-Δεν έβρισκα το κλειδί αγάπη μου.. γι αυτό! Τωρα όμως μη φοβάσαι όλα τελειώσανε.. είμαι εγω εδώ και σε έχω αγκαλίτσα!
-Εκλαιγες; Γιατι;
-Ε... από το νευρα μου που δεν έβρισκα το κλειδί... τωρα είμαι καλά! Θα προσέχουμε ο ένας τον άλλον έτσι;
Καθώς έφευγε ο βιαστής της πρόλαβε να της πεί:
-Και μή το πεις πουθενά! Κανείς δεν θα σε πιστέψει και θα βγεις τρελή! ξεσπώντας σε γέλια βροντερά!
Και τελικά είχε δίκιο.. δεν τη πίστεψε κανείς..ούτε καν ο ίδιος της ο πατερας........

(αληθινή παλιά ιστορία, ας μας γίνει μάθημα και Α) Να έχουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά μας και να τα πιστεύουμε χωρίς αμφιβολίες και Β) Να μην έχουμε εμπιστοσύνη σε ότι έχει ν ακάνει με την ασφάλεια του παιδιού μας ούτε στον ίδιο μας τον αδελφό, ας έχουμε πάντα μια επιφύλαξη και αχρείαστη νά 'ναι)