Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Ευχαριστώ.......

Είναι κάποιοι άνθρωποι, που αξίζουν να τους δώσεις τα πάντα! Που ένα "ευχαριστώ" δεν είναι αρκετό για να εκφράσεις την ευγνωμοσύνη σου προς αυτόυς! Είναι κάποιοι άνθρωποι, που όσή κακοκεφιά, κλαψομουνιά, γκρίνια, και στριμάδα κι άν έχεις εκείνοι θα είναι εκεί, να σε πάρουν μια αγκαλιά, να σου δείξουν με τον τρόπο τους ότι νοιάζονται, ότι σε ακούν, ότι σε αγαπάνε.. κι ας κλείνουν τα μάτια τους από την κούραση, κι ας είναι άσπροι σαν το πανί από την αϋπνία...
Είμαστε και κάποιοι άνθρωποι που είμαστε τόσο τυχεροί να έχουμε στη ζωή μας έναν μπορεί και δυο ανθρώπους σαν τους παραπάνω, που θα τους πρήζουμε με τις ανασφάλειές μας και αυτοί εκεί, με ένα χαμόγελο, με μια αγκαλιά, ένα φιλί θα είναι εκεί να μας ακούσουν κι ας λέμε μαλακίες!

Σε έναν τέτοιο άνθρωπο θέλω να πώ "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ", κι ας είναι λίγο...
Να του πώ ότι είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου κι ας μην φαίνεται με την πρώτη ματιά..
Να πώ ότι είμαι ευγνώμων για όσα μου έχει προσφέρει και συνεχίζει να το κάνει.. ακόμη και όταν δεν το καταλαβαίνει..
Να πω πόσο σημαντικό είναι αυτό που καταφέρνει να πάρει ένα δάκρυ πριν ακόμη γεννηθεί και να το μετατρέψει σε χαμόγελο!
Να του πώ πόσο πολύ τον αγαπάω.. ακόμη και όταν δεν το δείχνω...
Να πω πόσο λυπάμαι που δεν είμαι πάντα καλή παρέα...
Να φωνάξω ότι οι δικές μας στιγμές, ακόμη και αυτές που δεν είναι τόσο "χαμογελαστές" για μενα είναι δύναμη! Είναι δύναμη για να συνεχίσω, για να βρω την άκρη, για να σηκωθώ πάλι. Είναι δύναμη για να χαμογελάσω!

Ψιτ! Εσύ εκεί έξω, που είσαι τόσο σημαντικός, τόσο όμορφος, τόσο καλός, και τόσο υπομονετικός μαζί μου..
Εσύ που είσαι το φιλαράκι μου, εσύ που με ακούς, εσένα που σε αγαπώ πολύ, εσένα που δεν σε άφησα να κοιμηθείς με την γκρίνια μου...
Εσύ που είσαι μοναδικός....να ξέρεις ότι το λιγότερο που μπορώ να σου πω είναι ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.. τα υπόλοιπα.. από κοντά! (και είναι πολλά...)

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Το μεν πνεύμα πρόθυμο...


... η δε σαρξ ασθενής!

Έτσι ακριβώς! Για δεύτερη φορά μέσα σε τρεις ημέρες το κορμί μου αρνήθηκε πεισματικά να υπακούσει στην επιθυμία μου να.... τρέξει! Δεν ξέρω ποιός του έδωσε τέτοιο δικαίωμα και ανέπτυξε τόση αυθάδεια αλλά αυτό το κορμί πλέον δεν το ορίζω!!! Του λέω "κάνε αυτό" και δεν κάνει τίποτα, του λέω "κάνε το άλλο" και κάνει κάτι τρίτο... αλλά όχι αυτό που εγώ έχω ανάγκη να κάνει εκείνη τη στιγμή.. και ειδικά σε ότι έχει να κάνει με το τρέξιμο!
Το κακό ξεκίνησε την Κυριακή.. όταν σηκώθηκα πρωί-πρωί να πάω να τρέξω στον Αγ. Κοσμά. (Με μισή καρδιά είναι η αλήθεια λόγω διάθεσης αλλά πήγα) Φτάνω εκεί, βρίσκω κάποιους γνωστούς, λέμε κανα δυο σαχλαμάρες και η διάθεση έφτιαξε και ήμουν σίγουρη ότι θα ευχαριστιόμουν μια ωρίτσα τρέξιμο, είχα φτιάξει και καινούρια λίστα στο mp3 μου... όλα μια χαρά! Τίποτα από αυτό το κορμί δεν μου είπε "τσάμπα χαίρεσαι κοπελιά... κάτσε αναπαυτικά σε μια καρεκλίτσα και περίμενε τους άλλους.. δεν το 'χεις σήμερα" να με προδιαθέσει βρε αδερφέ να ξέρω τί να περιμένω... Και ξεκινάω κι εγώ η χαζή..χαρωπή-χαρωπή.. και μπλα-μπλά με τη Σ. και τον Δ. στην αρχή και γενικά "απ' έξω άνεση από μέσα εξαφάνιση".. ώσπου ξαφνικά, "κόβονται" τα πόδια μου, με πιάνει ένα τρέμουλο πρωτοφανές, το στομάχι μου γύριζε σαν πλυντήριο, ξαφνικά ο Ήλιος ήταν σα να με χτύπαγε με μαστίγιο. Η καρδιά μου χτυπούσε σα να έπαιζε ταμ-ταμ στα βάθη της Αφρικής... "Αυτό ήταν, ώς εδώ!" Είπα στον εαυτό μου, σταμάτησα, και έκανα μεταβολή... Δεν το κατηγόρησα το καημένο το κορμάκι μου στην αρχή.. έτσι κι αλλιώς και το πνεύμα δεν ήταν ακριβώς πρόθυμο στην αρχή!
Το προσπέρασα λοιπόν, κάθισα σε ένα από τα καθίσματα και χειροκρότησα τις προσπάθειες των υπολοίπων... (Ε, εντάξει των φίλων μου λίγο παραπάνω). Φύγαμε από ΄κει χαρούμενοι όλοι μαζί κι εγώ δεν κράτησα κακία στο ατίθασο κορμί μου για την ανυπακοή του. Το βραδάκι, κι αφού η μικρή κοιμόταν κι εγώ ουσιαστικά ήμουν μόνη μου στο σπίτι, θυμήθηκα έναν άλλο φίλο μου που είχα καιρό να τον χαρώ.. τον "Ιάκωβο" τον ξέρεις κι εσύ, αλλά σαν Jack.. Jack Daniel's! Είναι ο άτιμος... να τον πιεις στο ποτήρι! Τα είπα με τον Ιάκωβο για λίγο.. και είχα κάθε λόγο να είμαι καλά, χαρούμενη.. είχα περάσει ένα όμορφο Σάββατο με την καλύτερη παρέα που θα μπορούσα να ζητήσω! για λίγο μεν αλλά..., "κουόλιτι τάιμ" το λένε στο χωριό μου, λίγο αλλά τόσο καλό που σε κρατάει για πολλές μέρες! Εκτός από όμορφο Σάββατο, και η Κυριακή μου καλή ήταν... είδα και την Α. που είχα μέρες να τη δω... για την απιστία της σαρκός μου όυτε λόγος.. το είχα ξεχάσει ήδη! Μέχρι σήμερα το απόγευμα!!!
Ετοιμάζομαι η καλή σου να βγω για τρέξιμο, κι αυτή τη φορά γεμάτη λαχτάρα για λίγη ώρα τρεξίματος, διαλλογισμού όπως λέω συχνά, αλλά πάλι.. η σαρξ ασθενής!!! Δεν είχα ζεσταθεί καλά-καλά όταν με έπιασε ταχυπαλμία, τρέμουλο, οξύς πόνος στο διάφραγμα και στην πλάτη!! "Παει, αυτό ήταν, έμφραγμα!" σκέφτηκα.. "θα αφήσω τα κοκαλάκια μου στο πεζοδρόμιο!" Σταμάτησα και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Μάζεψα τα πραγματά μου και γύρισα στο σπίτι μου. Τηλεφώνησα στη μητέρα μου να μου φέρει τη μικρή και όταν της εξήγησα γιατί γύρισα νωρίς σαν κλασσική μαμά, μετά το "Θα πάθεις τίποτα βρε παιδάκι μου.." άρχισε τα παρακάλια και το κήρυγμα! Με τα πολλά και χωρίς να το καταλάβω μέσα σε 5 λεπτά έχει πάρει τηλέφωνο τον καρδιολόγο και απλά με ενημέρωσε ότι ο γιατρός με περιμένει σε μισή ώρα στο ιατρείο του και "μην τολμήσεις και δεν πας κακομοίρα μου..."
Πήγα για να άκούσω άλλη μια φορά. "Μια χαρά είναι η καρδιά σου, τρύπια όπως πάντα αλλά γερή!" Ο πόνος είναι μάλλον από το στομάχι σου.. έχεις άγχος; Να το κόψεις! Ψυχοσωματικά είναι όλα αυτά κοπέλα μου.. δεν είναι τίποτα αλλά δεν θα πείραζε να ξεκουραστείς και λίγο. Να κοιμάσαι και να τρέφεσαι σωστά"
Εγώ άγχος; Πώς του πέρασε καλέ κάτι τέτοιο από το μυαλό; Δεν έχω τίποτα να με αγχώσει.. οικονομικά; προσωπικά; επαγγελματικά;
Γυρνώντας σπίτι κάθισα και μίλησα διεξοδικά με την κοπέλα στον καθρέφτη... Τα είπαμε.. άκρη βέβαια δεν βγάλαμε, αλλά μου υποσχέθηκε ότι αυτή η "έξτρα λάρτζ "σάρκα θα είναι πιο πρόθυμη από δω και πέρα!
Άντε να δούμε.. κι άυριο μέρα είναι!

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

The "middle door" passenger


Κάθε μέρα για να φτάσω στη δουλειά μου κάνω ένα μικρό ταξίδι. Παίρνω το λεωφορείο, μετά από 9 στάσεις μετρημένες κατεβαίνω για να πάρω το μετρό, όπου περνάω 5 στάσεις για να κατέβω στην έκτη, και που από 'κει θα πάρω το λεωφορείο εξπρές για περίπου 20 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω τελικά στον προορισμό μου. Η ίδια διαδρομή ανεστραμμένη γίνεται φυσικά και για να γυρίσω στο σπίτι μου μετά το τέλος της βάρδιάς μου. Όλο αυτό το ταξίδι διαρκεί από μία ώρα και ένα τέταρτο περίπου μέχρι και 2 ώρες ανάλογα την ώρα και την κίνηση που θα βρω στο δρόμο. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής διάφοροι επιβάτες ανεβαίνουν και κατεβαίνουν από το λεωφορείο και εγώ φύσει περίεργη και μην έχοντας τί άλλο να κάνω τους παρατηρώ και προσπαθώ να φανταστώ τί σκέφτεται καθένας από αυτούς, τί δουλειά μπορεί να κάνει, αν δω κανένα ζευγάρι προσπαθώ να καταλάβω πόσο καιρό είναι μαζί, σε πόσο καιρό θα χωρίσουν, αν είναι πιστοί ο ένας στον άλλον κλπ. Επίσης παρατηρώ και άλλες συμπεριφορές, πώς κοιτάζουν ο ένας επιβάτης τον άλλον, αν όσοι κοιτάνε εμένα κάνουν άραγε τις ίδιες σκέψεις με 'μένα, πού κάθεται ο καθένας, πώς στέκεται, από ποιά πόρτα μπαίνει κλπ. Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση μέχρι τώρα είναι ότι οι περισσότεροι επιβάτες επιλέγουν τη μεσαία πόρτα για την επιβίβασή τους στο λεωφορείο και αφού ανέβουν παραμένουν εκεί στο κέντρο του οχήματος στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, δυσανασχετώντας, βρίζοντας καμιά φορά αλλά κανείς από αυτούς δεν κάνει τον κόπο να προχωρήσει προς το πίσω μέρος του λεωφορείου που υπάρχει ελεύθερος χώρος και που εκεί θα ήταν πιο άνετος, χωρίς να τον πιέζουν, να τον πατάνε, να τον σπρώχνουν.... Κάνοντας αυτά τα λίγα βήματα, οι "επιβάτες της μεσαίας πόρτας" θα μπορούσαν να αναπνεύσουν πιο ελεύθερα, να κάνουν τη διαδρομή τους πιο άνετη και να πάνε στη δουλειά ή στο σπίτι τους πολύ πιο ήρεμοι και με λιγότερα νεύρα! Τους βλέπω λοιπόν να μην κάνουν αυτά τα δυο βήματα και αναρωτιέμαι γιατί;;; Γιατί κάθονται εκεί και "πνίγονται" και δεν φεύγουν προς τα πίσω αφού υπάρχει χώρος;
Και αμέσως μετά σκέφτομαι πόσοι από εμάς είμαστε στη ζωή μας "επιβάτες της μεσαίας πόρτας" και μένουμε σε σχέσεις, σε δουλειές, σε καταστάσεις που μας πνίγουν, που μας κάνουν να ασφυκτιούμε, που μας πληγώνουν... και που ενώ υπάρχει χώρος λίγο πιο πίσω δεν κάνουμε αυτά τα δυο βήματα που θα μας κάνουν να πούμε το μεγάλο ΟΥΦ! Που θα μας οδηγήσουν στην πίσω πόρτα του λεωφορείου, εκεί που το παράθυρο είναι ανοιχτό και μπαίνει καθαρός αέρας. Εκεί που υπάρχει λίγο παραπάνω χώρος για τον καθένα, εκεί που δεν θα μας πατήσει ο άλλος ούτε θα πέσει πάνω μας με το πρώτο φρενάρισμα. Εκεί που οι χειρολαβές είναι ελεύθερες για να πιαστείς αν το θελήσεις.
Και τρομάζω σχεδόν καθώς συνειδητοποιώ ότι αυτό που μου φαίνεται παράλογο να συμβαίνει στη μικρή κοινωνία του λεωφορείου συμβαίνει καθημερινά σχεδόν στην ζωή... στην πραγματική ζωή! Και όχι μόνο τη δική μου, αλλά σε πολλές ζωές! Είμαι κι εγώ "επιβάτης της μεσαίας πόρτας" μπορεί όχι μέσα στο λεωφορείο αλλά στη ζωή μου! Και ενώ έχω χώρο για να κάνω τα δυο παραπάνω βήματα που θα με οδηγήσουν στον πιο άνετο χώρο της γαλαρείας δεν τα κάνω... και ξέρεις γιατί; Για τον ίδιο λόγο που δεν τα κάνουν και οι άλλοι .. αυτοί του πραγματικού λεωφορείου.....
Δεν τα κάνουν αυτά τα βήματα προς τη λύτρωση γιατί έχουν την εντύπωση ότι αν μείνουν εκεί στριμωγμένοι όλοι μαζί στη μέση, ο ελεγκτής δεν θα μπορέσει ή θα το διπλοσκεφτεί τουλάχιστον να ανέβει να τους ζητήσει την κάρτα ή το εισιτήριο τους κι έτσι θα γλιτώσουν το πρόστιμο. Γιατί κι αυτοί όπως κι εγώ είναι παράνομοι.. είναι λαθρεπιβάτες.
Αυτοί "κλέβουν" διαδρομές, εγώ "κλέβω" στιγμές....

Υπάρχουν και οι άλλοι όμως αυτοί που δεν κάνουν τα δυο βήματα προς τη λύτρωση επειδή φοβούνται μην πέσουν... Και με αυτούς μοιάζω εγώ. Δεν βρίσκω το κουράγιο να κάνω αυτά τα δυο ρημάδια βήματα γιατί είμαι κουρασμένη και φοβάμαι να μην πέσω....
Υπάρχουν και οι τρίτοι που δεν φεύγουν από τη μέση γιατί ανάμεσα στους πολλούς νοιώθουν ασφάλεια... και αυτοί είναι σαν κι εμένα που έμεινα μόνη μου για πολύ καιρό και φοβάμαι να ξαναμείνω...

Και είναι κάποιες διαδρομές που διαρκούν πολύ περισσότερο από μιάμιση ώρα...

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Eκεί στο Καλλιμάρμαρο...


Κάθε χρόνο σχεδόν, βρισκόμουν στον Τερματισμό του Κλασσικού Μαραθωνίου της Αθήνας, συνήθως είχα και κάποιον φίλο να τρέχει στα 5 ή 10 χιλιόμετρα και μετά μέναμε να χειροκροτήσουμε τους μαραθωνοδρόμους. Μέχρι πέρυσι τους θαύμαζα, φέτος δεν τους θαύμαζα μόνο... του ζήλευα κι όλας! Μέχρι πέρυσι δεν ήξερα ποιός είναι ο 10342... φέτος πολλούς τους ήξερα με τα μικρά τους ονόματα. Μέχρι πέρυσι δεν μπορούσα να καταλάβω τη χαρά τους, γιατί δεν είχα μαυρίσει κανένα δικό μου νύχι, δεν είχα σπάσει καμμία φουσκάλα, δεν είχα σηκωθεί από το κρεβάτι μου ένα πρωί και να μην μπορώ να περπατήσω από το πιάσιμο. Αυτό τον γλύκο πόνο δεν τον ήξερα. Άκουγα γι αυτόν αλλά δεν τον είχα νοιώσει....


Φέτος πάτησα το πόδι μου μέσα στο Καλλιμάρμαρο, πρώτα περνώντας μέσα από την αψίδα του τερματισμού των 10 χιλιομέτρων κοιτάζοντας να βρω τους φίλους μου στις κερκίδες και με μια σκέψη στο μυαλό μου.. "Του χρόνου θα με περιμένετε για πολύ περισσότερη ώρα.."

Αυτό το 10αράκι το χάρηκα όσο τίποτα άλλο! Ευχαριστήθηκα τη γιορτή, σταμάτησα να χειροκροτήσω τους πρώτους, έπιασα από το χέρι κόσμο που είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου και που μάλλον δεν θα ξαναδώ και ποτέ μου, αλλά για λίγη ώρα είμασταν μαζί, ουσιαστικά. Θάυμασα πολύ κόσμο, και κυρίως αυτούς και αυτές που έβλεπες, που καταλάβαινες ότι δεν το κάνουν συχνά αυτο, δεν είναι δηλαδή απ' αυτούς που θα βάλουν τα αθλητικά τους να βγουν να τρέξουν καθημερινά, αλλά παρόλα αυτά, μέσα στη βροχή, και παρά την φανερή κουρασή τους δεν το έβαζαν κάτω, συνέχιζαν. Μου άρεσε που είδα κόσμο δεξια αριστερά να περιμένει τους μαραθωνοδρόμους και παράλληλα αφού εμείς περνούσαμε από 'κει είχαν ένα μπράβο για τον καθένα μας, κι εγώ μαζί με μερικούς άλλους τους αντιγυρίζαμε μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, ένα χειροκρότημα. Γέλασα με έναν παππού εκεί στη γέφυρα της κατεχάκη που τον ρώτησε η γιαγιούλα δίπλα του "Τούτοι είναι οι Μαραθώνες;" και απάντησε αυτός.. " όχι αυτοί ζορίζονται, δεν βλέπ'ς;" Δίκιο είχε, τους καλημέρισα κι αυτούς ξεκαρδισμένη από τα γέλια. Κάπου εκεί και ο Ρομάν με το ποδήλατο του, με περίμενε. Τον είχα δει και νωρίτερα όταν έτρεχα μαζί με τον μικρότερο δρομέα των 10 χιλιομέτρων, ένα 10χρονο αμερικανάκι !Γλυκύτατο αγοράκι πραγματικά, τρέξαμε μαζί για αρκετή ώρα. Περασα πραγματικά πολύ όμορφα, ήταν η πρώτη φορά που προσπαθούσα να το κάνω να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, να το χαρώ όσο γινόταν πιο πολύ... τόσα πρόσωπα, τόσα χρώματα, τόσες φωνές!


Φτάνοντας στον τερματισμό, χάρηκα που είδα επιτέλους τον Τάσο για πρώτη φορά να με περιμένει, ήταν εκεί έξω από το στάδιο (στο τσάκ πρόλαβε, αλλά ήταν εκεί). Μέσα στο στάδιο έψαχνα να βρώ την κορούλα μου, δεν ήταν εκεί.. αλλά ήρθε λίγο αργότερα με ένα μπουκέτο λουλούδια! Αυτές ήταν οι δικές μου προσωπικές χαρές. Κανείς δεν μου είχε πει όμως τί θα ένοιωθα μετά από λίγο....


Περίμενα τους φίλους μου να τερματίσουν, με αγωνία πολύ μεγάλη. Φυσικά και θαύμασα τους πρώτους, γούρλωσα τα μάτια μου στο 2:13:44, τους χειροκρότησα όλους αυτούς αλλά δάκρυσα με άλλους...

Χάρηκα το 2:36 του Γ. χοροπηδώντας! Ανατρίχιασα με τον τερματισμό του Κ. που τερμάτισε δέιχνοντας τον ουρανό και κοιτώντας ψηλά, αφιερώνοντας έτσι τον τερματισμό του στην γιαγιά του που την έχασε την προηγούμενη νύχτα! Φούσκωσα σαν διάνος, και καμάρωσα χαμογελώντας τον Γ. που τερμάτισε χαμογελώντας μοιράζοντας φιλιά στην εξέδρα που τον περίμεναν τα κορίτσια του. Έτρεχα πάνω κάτω, από τη χαρά μου για το 3:51 της Ζ. Ούρλιαζα μόλις είδα την Α. να τερματίζει τον πρώτο της Μαραθώνιο σχεδόν μια ώρα νωρίτερα από ότι υπολόγιζε! Την είδα να περνάει την αψίδα, εξαντλημένη αλλά χαμογελαστή, μή σταματάς περπάτα.. ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ της φώναζα όταν την είδα να τρεκλίζει και έτρεχα παράλληλα να πάω κοντά της, η αγκαλιά μας θα μου μείνει αξέχαστη! Θαύμασα τον άγνωστο σε μένα δρομέα που τερμάτισε τρέχοντας κρατώντας αγκαλιά τα δυο παιδιά του. Συγκινήθηκα με τον πατέρα που έβαλε μέσα τον γιο του τρεξανε τα τελευταία μέτρα μαζί και σχεδόν κατέρρευσε την αγκαλιά του λίγο μετά τον τερματισμό. Περίμενα την Ε. Την χειροκρότησα, μου χαμογέλασε λίγο μετά βρεθήκαμε, Σε ευχαριστώ μου λέει, είναι σημαντικό να ξέρω ότι κάποιος με περίμενε.. Πώς να τους πώ εγώ σε όλους αυτούς ότι ΕΓΩ τους ευχαριστώ; Τους ευχαριστώ που με αφήνουν να κλέψω τη χαρά τους; Που είναι φίλοι μου; Ότι εγώ τους ευχαριστώ για όσα μου δίνουν ο καθένας με τον τρόπο του;

Πώς να πώ στον άγνωστο σε μένα δρομέα που τερμάτισε δακρυσμένος, ότι τον ευχαριστώ για τη συγκίνηση που μου χαρισε; Πώς να πώ στους "δικούς" μου ανθρώπους πόσο περήφανη με έκαναν; Πώς να πώ στην κυρία που τερμάτισε κλαίγοντας αφιερώνοντας τον τερματισμό της στο σύζυγό της που πάσχει από καρκίνο ότι την θαύμασα κι ας μην ξέρω καν το όνομά της;

Πώς να πώ στον εαυτό μου να κάνει υπομονή ένα χρόνο μέχρι που να έρθει εκείνη η στιγμή που θα περάσω αυτή την αψίδα έστω κουτρουβαλώντας αλλά έχοντας 42195 λόγους να το κάνω;


Το μόνο που θα κάνω προς το παρόν είναι να πώ ξανά ένα μεγάλο Μπράβο σε όλους όσους στάθηκαν στην εκκίνηση του Μαραθώνα είτε τερμάτισαν είτε όχι, γιατί το να σταθείς εκεί θέλει μεγάλα κότσια...

Να πω Συγχαρητήρια σε όσους κατάφεραν να διασχίσουν τη μισή Αττική και μας έδωσαν τη χαρά να τους χειροκροτήσουμε

και τέλος να πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε εσάς που με κάνατε να κλάψω από τη χαρά μου για τη δική σας χαρα..


(Και την υπόσχεσή μου στην Α. θα την κρατήσω.. του χρόνου ραντεβού το πρωί στα "στρώματα")

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Mια βόλτα με τον.... "Παντελή"


Ο Παντελής είναι ένα παλιό δυσκίνητο ποδήλατο αδιευκρίνιστης ταυτότητας λίγο μάουντεν, λίγο πόλης, βαρύ, αγορασμένο από σούπεμάρκετ, λίγο δουλεμένο το οποίο τελικά κατέληξε παρατημένο σε μια αποθήκη. Μέχρι πρόσφατα που το ξέθαψα το έβαλα κάτω, το έτριψα να φύγει η πολύ σκουριά έτσι ώστε να σουλουπωθεί λιγάκι και να κάνω μια μικρή βόλτα με έναν πολύ αγαπημένο φίλο που είχα καιρό να δω. (Τότε ήταν που σκέφτηκα να το μετονομάσω από Παντελή σε Λάζαρο αλλά αντιστάθηκα) Μετά από εκείνη τη βόλτα, τον άφησα στην πυλωτή με την προοπτική ότι κάποια στιγμή θα ασχοληθώ μαζί του.... κι εκεί έμεινε μέχρι σήμερα...

Κατεβαίνω κάτω, πάω στην πυλωτή να πάρω τον Παντελή που καθόταν λυπημένος δίπλα από τον Σωκράτη (τον σκαραβαίο του Τάσου). Τον πλησίασα, ξεσκόνισα τη σέλα του, τσέκαρα τα φώτα του, τον αέρα στα λάστιχα και ξεκινήσαμε!

-Άντε Παντελούκο μου, πάμε μια βόλτα μακρινή οι δυο μας...
Πρώτη στάση το Ζάππειο, εκεί σταματήσαμε για να πάρουμε το νουμεράκι μας για τη συμμετοχή μας στην αυριανή γιορτή... μια καλημέρα, κάνα -δυο πρόωρα "χρόνια πολλά", και δρόμο... ξεκινάει η βόλτα με τον Παντελή.
Πεταλιές πολλές, αργές απολαυστικές.. (πολλά χρούτσου χρούτσου από τον Παντελή) χαμόγελο από μένα, λίγο σφίξιμο στους τετρακέφαλους ειδικά στις ανηφόρες αφού ο Παντελεήμων είναι και βαρύς και άγαρμπος.. και ξαφνικά όλα αλλάζουν! Τα πόδια είναι ελαφριά και ξεκούραστα, το ποδηλατάκι μου δεν τρίζει, τα χρώματα αλλάζουν, η σέλα είναι πιο μαλακή, κοιτάω κάτω.. ΠΕΤΑΩ! Ναι, ο Παντελής έχει απογειωθεί και πετάμε ψηλά! Είναι όμορφα, νοιώθω ευτυχισμένη....
Κατεβαίνουμε σε ένα μέρος πολύχρωμο, με κόσμο πολύ και ζωντανό! Φασαρία, φωνές, γέλια, και αρώματα πολλά και μπερδεμένα.. μπαχάρια! Μπορώ να ξεχωρίσω τα αγαπημένα μου.. Κανέλα και γλυκάνισο! Επίσης μυρίζει έντονα κάρυ, μοσχοκάρυδο, μπαχάρι... μια πανέμορφη κοπέλα μελαχρινή με ζωηρά μαύρα μάτια με πλησιάζει, μοσχομυρίζει , τα χέρια της είναι γεμάτα με χρυσά βραχιόλια και φοράει ένα πολύ πλούσιο κόκκινο χρυσοποίκιλτο ύφασμα τυλιγμένο γύρω από το όμορφο κορμί της σαν φόρεμα. Μου χαμογελάει...
-Καλημέρα, πού είμαι;
-Καλημέρα Ινδία!!!
-Ω ρε Παντελή; Πώς φτάσαμε ως εδώ?

Κάναμε μια βόλτα στην Ινδία, είδαμε τα μικρά χαμίνια, είδαμε τους πλούσιους Ινδούς αλλά και τα πάμφτωχα παιδάκια, τις μικρές κοπέλες να πλένονται μέσα σε νερόλακους που έπλεναν και τα ρούχα τους. Είδαμε σταρ του Μπόλυγουντ, θαυμάσαμε το Ταζ Μαχάλ βγήκα στο κέντρο της Καλκούτα και φώναζα.... "Σ' αγαπώ!" Και γέλαγα ευτυχισμένη.. με κοίταζε κι ο Παντελής και μού 'κλεισε το μάτι....
Φύγαμε... έκανα πετάλι χαρούμενη ξάφνου βλέπω μπροστά μου ένα ανθρώπινο ποτάμι.. και μια πινακίδα που έγραφε مكة المكرمة
- Τί να λέει εδώ ρε Παντελή;
-Μέκκα, ή αλλιώς Μακά αλ Μουκαραμά!
Γυρνάω και βλέπω έναν πανέμορφο νεαρό. Υπέροχο πρόσωπο με έντονα ζυγωματικά και δυο πανέξυπνα, υγρά ματάκια να με κοιτάνε χαμογελαστα...
-Μέκκα; Η γνωστή;
-Ναι, η Ιερότερη πόλη του Ισλάμ.

Η ατμόσφαιρα είχε το "άρωμα" του Δέους και της κατάνυξης. Όλοι περίμεναν υπομονετικά να βγει ο "Ιμάμης" από την Κάαμπα ένα κτίριο που βρίσκεται μέσα στο τζαμί στη Μέκκα το γνωστό και ώς Μασγιντ αλ Χαράμ. η Κάαμπα όπως μου είπε ο Χασίντ είναι ο Ιερότερος τόπος του Ισλάμ.

Εκεί πήγα κι ανέβηκα, πάνω στο κυβικό οικοδόμημα και φώναξα δυνατά "Σ'αγαπώωω!" και άνοιξα τα χέρια μου έτσι ώστε να πάρω αγκαλιά τον ουρανό, τον κόσμο όλο και χαμογέλασα και φώναξα ακόμη πιο δυνατά "Πολύυυυυ!" και καθώς κατέβαινα σα να μου φάνηκε ότι άκουσα ένα μακρυνό "κι εγωωω"
Ρώτησα τον Παντελή,
-Άκουσες τίποτα;
-Όχι!
-Κι όμως όρκο θά 'παιρνα ....

Φύγαμε για άλλους τόπους μακρινούς αγαπημένους κάτω από τα πόδια μου είδα τις Πυραμίδες... Πόσο αγαπώ τις Πυραμίδες.... παρακάλεσα τον Παντελή να κατεβούμε

Μπήκα μέσα στην Πυραμίδα ένοιωσα τη διαφορά της θερμοκρασίας, μύρισα το θάνατο χιλιάδων εργατών μέχρι την ολοκλήρωσή της περιηγήθηκα στα δωμάτια και τους διαδρόμους σε κάποιο από αυτά είδα μια μισοφαγωμένη γαμήλια τούρτα και μπουκάλια σαμπάνιας. Χαμογέλασα. Ήξερα πολύ καλά ποιοί ήταν πριν λίγο εκεί.. οι ήρωες της πιο αγαπημένης μου ιστορίας. (Να ΄ναι καλά όπου κι αν είναι τώρα.. ξέρω ότι είναι ευτυχισμένοι) ανέβηκα στη κορυφή κοίταξα γύρω μου είδα το ασημένιο φιδίσιο κορμί του Νείλου να με φωνάζει... ο ήλιος με θάμπωσε και γω χαμογέλασα, κοίταξα ψηλά τέντωσα το κορμί μου σα να ήθελα να αγγίξω το μικρό συννεφάκι που έπαιζε με τον ήλιο κρυφτό και φώναξα δυνατά: "Σ' αγαπώωωω!" Φεύγοντας από την πυραμίδα με τον Παντελή είδαμε πολλές γαζέλες, παίξαμε κυνηγητό μαζί τους και όταν φτάσαμε στο Νείλο είδαμε τους περίφημους κροκόδειλους του Νείλου ίσως το μεγαλύτερο ερπετό! "Κι εσένα σ' αγαπώ!" είπα στον έναν από αυτούς για να μου απαντήσει με χαμόγελο: "Κι εγώ!"
Αφήσαμε πίσω μας την όμορφη Αίγυπτο και πήγαμε σε ένα μέρος που μύριζε άνθη κερασιάς, είχε πολύ θάλασσα τριγύρω και οι άνθρωποι ήταν όλοι γελαστοί. Πάνω που ήθελα να ρωτήσω τον Παντελή πού βρισκόμασταν βλέπω μπροστά μου δυο πολύ όμορφες Παγόδες και άκουσα το πιο όμορφο τραγούδι.. ήταν αηδόνι. "Το αηδόνι του Αυτοκράτορα! " Φώναξα, "το αγαπημένο μου παραμύθι! Είμαστε στην Ιαπωνία!"
ο Παντελής με κοίταξε χαμογελαστός και μου είπε. "Ναι είμαστε στην Ιαπωνία, ήταν δυνατόν να λείψει η Ιαπωνία από την βόλτα μας;"
Πόσο το αγαπώ αυτό το ποδηλατάκι, εγώ το έχω παρατήσει έτσι χωρίς ούτε μια στάλα λάδι στις αρθρώσεις του κι αυτό με πάει στα πιο όμορφα μέρη!
Περπατήσαμε στα όμορφα Ιαπωνικά δρομάκια, ήπιαμε τσάι, είδαμε Σουμόκις να παλεύουν, χαζέψαμε τις πανέμορφες γκέισες με τα παραμυθένια τους Κιμονό. Μάθαμε την ιστορία τους, ακούσαμε το θρήνο των ανθρώπων στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, γυρίσαμε πίσω και βρεθήκαμε στις αυλές του Αυτοκράτορα, ελευθέρωσα το αηδόνι του από το ολόχρυσο κλουβί του, χαρίσαμε στον Αυτοκράτορα ένα άλλο αηδόνι κουρδιστό, ήπιαμε σάκε και κόψαμε ένα κλαράκι από μια ανθισμένη κερασιά, κρατήσαμε το άρωμα και το χρώμα, άγγιξα το άγαλμα του Βούδα, ευχήθηκα για όλους όσους αγαπώ, πήγα σε ένα μικρό γραφικό ψαροχώρι, τους παρακάλεσα να σταματήσουν να σκοτώνουν τους καρχαρίες μόνο και μόνο για μια σούπα, δεν με κατάλαβε κανείς, η νεαρή Τακάκο με κέρασε ένα νόστιμο γλυκό και εγώ της ανταπέδωσα με μιά σοκολάτα που είχα στην τσέπη μου. Κοίταξα τον απέραντο Ωκεανό.. μύρισα την αλμύρα της θάλασσας έκλεισα τα μάτια μου και φώναξα χωρίς να βγεί ήχος από τις φωνητικές μου χορδές αλλά με όλη τη δύναμη και τα ντεσιμπέλ που έχει η φωνή της ψυχής μου "Σ' αγαπώωωωωω" και άκουσα και την ηχώ μου... "Σ' αγαπώω ουώω, ουώ.. ουώ...ωώ...." Και τότε ήμουν σίγουρη ότι όποιος κι αν είναι αυτός που αγαπώ τώρα με είχε ακούσει!
Γαλήνεψα, κι ένιωσα πολύ κουρασμένη, ήρθε ο Παντελής στο πλάι μου, με πήρε αγκαλιά με ανέβασε στη σέλα του και φύγαμε...
Ένοιωσα ένα χτύπημα στην πλάτη, άνοιξα τα μάτια μου γυρνάω και βλέπω την Ελένη, ήμουν σε ένα παγκάκι ακουμπισμένη έξω από το Ζάππειο δίπλα μου ο Παντελής, με είχε πάρει ο ύπνος. Κοιτάω δεξιά μου, ο σάκος με το νούμερό μου και τα διαφημιστικά της διοργάνωσης. Κοιτάω την Ελένη,
-Τελείωσες εσύ;
-Ναι, έχεις χαιρετίσματα από το Σάββα.
-Κοιμάμαι πολύ ώρα;
-Μπάα, ούτε 5 λεπτά. Τί θα κάνεις τώρα; Θέλεις να πάμε για φαγητό;
-Χμμμ, όχι θα πάω να βρω έναν καλό ποδηλατά, να μου δώσει μια προσφορά, με τον επόμενο μισθό μου ο Παντελής θα γίνει σαν καινούριος! Το αξίζει!