Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Mε χρέωση δική μου



Τους τελευταίους μήνες "έχω χρεωθεί" πολλά πράγματα κάποια ίσως δικαίως, κάποια άλλα τελείως άδικα και μερικά εντελώς παράλογα! Το άσχημο είναι ότι μου τα χρεώνουν οι άνθρωποι που αγαπώ και θα περίμενα σε κάποια πράγματα στη ζωή μου να τους έχω δίπλα μου και όχι απέναντί μου. Ειδικά όταν είναι εμφανές ότι κάποιες επιλογές μου (από αυτές που κατηγορούν και που μου χρεώνουν) έφεραν το χαμόγελο πίσω στα χείλη μου. Και εξηγούμαι!
Μου "χρέωσαν" για παράδειγμα το χωρισμό συγγενικού μου ζευγαριού γιατί λέει χώρισα εγώ, "ζήλεψε" η μικρή τη νέα μου ζωή και έδωσα το κακό παράδειγμα! Τώρα τί ακριβώς μπορεί να "ζηλέψει" κανείς δεν μπορώ να καταλάβω.. Να ζηλέψεις που έφυγα από ένα όμορφο φωτεινό και μεγάλο διαμέρισμα για να πάω να μείνω στην σκοτεινή κατακόμβη που δεν έχω ούτε καν προσωπικό χώρο; Να ζηλέψεις που πολύ σοβαρές ή και λιγότερο σοβαρές καταστάσεις αναγκάστηκα να τις ζήσω μόνη μου, εντελώς μόνη; Που κάποιες στιγμές που θα ήθελα πραγματικά έναν άνθρωπο να με πάρει αγκαλιά έτσι για να νοιώσω λίγο πιο όμορφα, δεν είχα κανέναν; Να ζηλέψεις που η ευθύνη ενός παιδιού είναι όλη δική μου; Που γι αυτόν ακριβώς το λόγο δεν έχω καν το δικαίωμα να καταρρεύσω όταν οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν; Να ζηλέψεις που το σεξ είναι μια μακρινή ανάμνηση; 'Η μήπως είναι άξιο ζήλειας το γεγονός ότι πρέπει μόνη μου να προλάβω να δουλέψω, να περάσω χρόνο με το παιδί, να είμαι δίπλα της στη μελέτη της, να φροντίσω το σπίτι, να μείνει και κάτι για μένα, για τους φίλους μου, για την ψυχή μου...και όλα αυτά μέσα σε 24 ώρες; Μάλλον κάπου έγινε λάθος.. αλλά μου το χρέωσαν κι αυτό.. "Τους ξελόγιασες, τους φούσκωσες τα μυαλά και χωρίσανε" αλλά δεν μίλησα.. "άστους να λένε" σκέφτηκα...
Μου χρέωσαν κυριολεκτικά κάρτες, λογαριασμούς, δάνεια, μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο... πάλι δεν μίλησα γιατί αυτό συνέβη επειδή εγώ ήμουν αφελής! "Καλά να πάθεις!" μου είπα...
Μου "χρέωσαν" ότι έκανα πολλούς ανθρώπους δυστυχισμένους με τις δικές μου επιλογές ανάμεσά τους το παιδί μου και τον πατέρα της.. δεν αναρωτήθηκε κανείς τί με έκανε να πάρω τέτοιες αποφάσεις, δεν με ρώτησε κανείς αν και πότε ήμουν εγώ ευτυχισμένη. Δεν μίλησα πάλι.. "όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει" Σκέφτηκα....
Μου "χρέωσαν" συμπεριφορές άλλων, απειλές και ψευτοαντριλίκια που δεν τα έκανα εγώ.. αλλά τα χρεώθηκα εγώ.. Στεναχωρήθηκα αλλά δεν μίλησα.. "Δεν με έχει καταλάβει καθόλου.." είπα
Μου "χρέωσαν" ότι κατέστρεψα το σπίτι και την οικογένεια μου, ότι σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου, ότι δεν είμαι άξια και ικανή για τίποτα και ότι είμαι ντροπή για εκείνους. Δεν μίλησα πάλι..."μπορεί και να έχουν δίκιο! " Σκέφτηκα....
Μου "χρέωσαν" το τέλος μια πολύχρονης φιλίας, με ονόμασαν "η πέτρα του σκανδάλου" ακόμη και ο πατέρας μου.... "Ψηλά το κεφάλι" μου είπα...
Μου "χρέωσαν" το θάνατο της γιαγιάς μου, γιατί λέει, δεν είναι σίγουροι ότι τη φρόντισα καλά, ούτε ότι κάλεσα τους γιατρούς και τους νοσηλευτές εγκαίρως.. Μπορεί αν ήταν κάποιος άλλος εκεί να είχε κάνει κάτι παραπάνω! Έτσι είπαν, αλλά δεν ήταν κανείς άλλος εκεί.. μόνο εγώ. Δεν έχει σημασία που ήμουν 37 ώρες άυπνη και δεν έφυγα λεπτό από κοντά της.. Πάλι δεν μίλησα... "Η απώλεια, ο πόνος τους έχει καταβάλει.. θα τους περάσει" είπα......
Μου "χρέωσαν" κι άλλα πολλά.. με αποκορύφωμα τη χτεσινή μέρα, που μου χρέωσαν το απίστευτο! Ότι παραμελώ το παιδί μου, το σπίτι μου, την οικογένειά μου για να πάω για τρέξιμο!!! Αυτή η εξωφρενική "χρέωση" ήρθε τη στιγμή που τις τελευταίες 10 μέρες κατάφερα μόνο 3 φορές να πάω για τρέξιμο συμπεριλαμβανομένης και της Κυριακής 27 Σεπτέμβρη που ήταν το Greece Race For The Cure! Που όλοι αυτοί που με αγαπάνε και θέλουν το καλό μου.. κάνουν τα αδύνατα-δυνατά για να μη μου μείνει χρόνος για τρέξιμο! Η μία εκ των τριών δρομικών μου εξορμήσεων ήταν μεταμεσονύχτια για να καταλάβεις! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενοχλεί κάτι που με κάνει χαρούμενη! Γιατί θεωρείται αμέλεια προς το παιδί μου να διαθέτω μια ωρίτσα την ημέρα για εμένα; Μια ώρα κατά την οποία, θα ξεσπάσω, θα ξεδώσω, θα διώξω την ένταση μακριά και θα γυρίσω πίσω κοντά της πιο ήρεμη και με μεγαλύτερη υπομονή; Δεν μίλησα πάλι! Αλλά το νου σας! Εσείς που λέτε ότι με αγαπάτε και θέλετε να είμαι χαρούμενη.. εσείς που υποτίθεται ότι χαίρεστε με τη χαρά μου..Το νου σας γιατί έχω αρχίσει να ζορίζομαι πολύ! Να με ζορίζετε εσείς πολύ.. και το "μπαμ" δεν θα αργήσει να γίνει... και τότε αλίμονό σας!

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Το τρένο

Είδα ένα παράξενο όνειρο, ήμουν λέει ένα τρένο. Ένα τρένο που κυλούσε πάνω στις ράγες του σταθερά, με μια ταχύτητα όχι σταθερή αλλά σίγουρα γρήγορη. Το τρένο είχε ένα τεράστιο ταξίδι μπροστά του χωρίς να ξέρει κανείς τον τελικό προορισμό και ακολουθώντας μια διαδρομή που άλλαζε μετά από κάθε σταθμό. Επιβάτες ανέβαιναν και κατέβαιναν συνέχεια αλλά σε κάθε δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, για κάποιον περίεργο λογο δεν ήταν ποτέ κανείς on board, και εγώ ήμουν πότε ο μοναδικός επιβάτης του τρένου, και πότε το ίδιο το τρένο. Ποτέ μα ποτέ δεν ήμουν εγώ ο σταθμός κανενός όσο κι αν το ήθελα κάποιες φορές. Ήμουν πάντα και μόνο τρένο... ένα τρένο περαστικό. Ξέρεις αυτό που το βλέπουν τα μικρά παιδιά και το θαυμάζουν, αυτό το τρένο που το βλέπουν αργότερα σαν ενήλικες κι θέλουν να το πάρουν και να φύγουν μακρυά, να ξεσκάσουν, να αλλάξουν παραστάσεις, πολλοί θέλουν να κάνουν ένα ταξίδι με το τρένο, αλλά κανείς δεν θέλει να ζήσει μέσα σε αυτό για πάντα!


Ξεκίνησε το ατελείωτο ταξίδι μου.. το ταξίδι του τρένου.


Σταθμός πρώτος "Σχολείο": Ένας πολύ όμορφος σταθμός, με χρώματα, φωνές χαρούμενες και ζωντάνια. Με κόσμο πολύ, με πολλές εξόδους και αφετηρία πολλών διαδρομών... διάλεξα μία και συνέχισα το ταξίδι μου,


Επόμενος σταθμός "Αθλητισμός": Αυτός ο σταθμός είχε πολλές αποβάθρες, αυτές που διάλλεξα εγώ να περάσω ήταν "ενόργανη", βόλλευ", τέννις", "μπάσκετ", "Τae Kwon Do" ,"ποδήλατο" και τέλος τέλος "τρέξιμο". Ο σταθμός "αθλητισμός" εμφανίστηκε πολλές φορές στο ταξίδι μου και κάθε φορά διάλλεγα αποβάθρα. Το μαγικό αυτού του σταθμού ήταν ότι μπορούσες να διαλλέξεις παραπάνω από μία αποβάθρες κάθε φορά και έτσι το ταξίδι σου γινόταν πιό όμορφο και πιο ενδιαφέρον. Σαν σταθμός ο "Αθλητισμός" ήταν από τους πιο λιτούς αλλά και πιο όμορφους σταθμούς που συννάντησα στο μέχρι τώρα ταξίδι μου. Βέβαια μέσα σε αυτόν τον σταθμό είχαν στήσει κάτι πάγκους-μαγαζάκια διάφοροι που ήθελαν να αρπάξουν τους επιβάτες και να τους ξελλογιάσουν με "μαγικά φίλτρα" που θα τους χάριζαν σούπερ ιδιότητες και θα τους έδιναν πάσο για την V.I.P. class και δωρεάν είσοδο στο καζίνο του σταθμού που ήταν γνωστό και ώς "Πρωταθλητισμός". Σε αυτό το καζίνο, Όλα μα όλα ήταν λαμπερά, φωτεινά, αλλά όταν έμπαινες μέσα εκεί, αν δεν είχες πάρει το "πάσο" από τους πάγκους-μαγαζάκια, ερχόντουσαν κάτι "φουσκωτοί" και σε άρπαζαν και σε πετούσαν έξω μια και καλή! Αν πάλι είχες το πάσο που λέγαμε πριν , έμπαινες παντού, για όσο ήθελαν εκείνοι και όταν έληγε ο χρόνος παραμονής σου, ερχόντουσαν οι ίδιοι φουσκωτοί και σε πετούσαν πάλι έξω. Μερικές φορές βέβαια, δεν προλάβαιναν, γιατί τους κατόχους του "πάσου" τους έβγαζαν έξω με φορείο, ή αναπηρικό κροτσάκι και τους πολύ άτυχους ή τους πολύ ματαιόδοξους ακόμη και με φερετρο καμμιά φορά...


Επόμενος σταθμός.. "Έρωτας": Αυτός κι αν ήταν σταθμός!! Ο πιό όμορφος , ο πιο γλυκός, ο πιο επικύνδυνος, ο πιο δύσκολος, ο πιο ανατριχαστικός, ο πιο.... ο πιο....

Ο μοναδικός σταθμός που ενώ καταστρέφει κάθε μηχανικό σύστημα του συρμού, ενώ είναι μια παγίδα στην πραγματικότητα, ενώ κάθε τρένο και κάθε επιβάτης που θα σταματήσει εκεί θα φύγει με πληγές, θα φύγει μισός.. παρόλα αυτά όποιος πατήσει το πόδι του σε αυτόν το σταθμό... Θέλει να ξαναγυρίσει. Να ξαναπεράσει και να ζήσει αυτές τις μαγικές στιγμές που χάριζε το προσωπικό του σταθμού στους επιβάτες και τα τρένα που επέλλεγαν να σταματήσουν εκεί. Εγώ ταξίδευα επί 32 χρόνια στο όνειρό μου, (μετά ξύπνησα να σας το διηγηθώ και θα συνεχίσω το ταξίδι μου αμέσως μετά) και αυτόν το σταθμό τον επισκέφθηκα 2 φορές. Μία εκεί γύρω στα 17 που είναι και φυσικό και άλλη μία κάπου γύρω στα 31 μου, που πέρασα πλέον και ξυστά από την αποβάθρα "γεροντοέρωτας" (και μεταξύ μας δεν έχω φύγει ακόμη από αυτόν το σταθμό ξέρετε πως είναι τα όνειρα.. μπορούν να συμβούν πράγματα παράξενα που μόνο εκεί συμβαίνουν, όπως για παράδειγμα να συνεχίζει μεν το τρένο το ταξίδι του αλλά να μένει και σε ένα σταθμό κολλημένο δε. ) Και είναι μάλλον δίκαιο και σωστό αυτό που λένε "κάθε πράγμα στον καιρό του.." γιατί η στάση σε αυτό το σταθμό, απαιτεί το τρένο να είναι νέο, και καλοσυντηρημένο, να μπορεί να αντέξει τα χτυπήματα του προσωπικού του σταθμού, και να είναι αρκετά παρορμητικό για να σηκωθεί να φύγει γρήγορα όταν πρέπει. Ένα τρένο γέρικο, κουρασμένο από το ταξίδι έστω και λίγο, που έχει ξεχάσει κι ακριβώς τί εστί σταθμός "Ερωτας" δεν έχει τις ίδιες αντοχές και επιπλέον έχει αφήσει λίγο πιο πίσω τον προρμητισμό του και δεν μπορεί να φύγει τρέχοντας. Για να μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι του το νεαρότερο τρένο θα ρίξει ένα ή και δύο μπινελίκια, θα σιχτιρίσει τον σταθμάρχη και θα φύγει, ένα πιο γέρικο τρένο, που έχει πατήσει για τα καλά τις ράγες του "Ερωτα" θα κρατήσει τις γλυκές αναμνήσεις που κάνουν τις βαλβίδες του να χτυπούν δυνατά και γρήγορα, και θα τις σκέφτεται συνεχώς με αγάπη, δεν θα επιτρέπει όμως στον εαυτό του να θυμάται ότι πρόκειται για αναμνήσεις γιατί τότε ανεβαίνει πολύ η θεμοκρασία, ένας κόμπος ατμού κάθεται στο φουγάρο του και σταγόνες νερού βγαίνουν από τα μπροστινά του φανάρια.. (κάποιοι τα λένε και δάκρυα) Επομένως ξεγελάει τον εαυτό του φτιάχνοντας μια εικονική πραγματικότητα που τη χρησιμοποιεί στις δύσκολες στιγμές για να μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι του... Από αυτόν το σταθμό δεν έφυγα ακόμη μετά τη δεύτερη επίσκεψή μου, αλλά συνεχίζω το ταξίδι μου.. γιατί πρίν από το Σταθμό "ΕρωταςΙΙ" υπήρξε ο σταθμός "Μητρότητα".

Σε αυτόν το σταθμό, αποκτάς έναν μόνιμο επιβάτη.. που ακόμη και όταν δεν είναι πάνω στο τρένο, αυτό τον κουβαλάει μέσα του... Για αυτόν τον μονδικό και πολύ ξεχωριστό επιβάτη το τρένο μπορεί να κάνει τα πάντα, μπορεί και να εκτροχιαστεί ακόμη. Μπορεί, να αλλάξει τη ν πορεία του μόνο και μόνο για να βλέπει τον επιβάτη αυτόν ευτυχισμένο, ακόμη και να παρακάμψει σταθμούς που μέχρι τώρα "πέθαινε" για να τους επισκεφτεί. Για αυτόν τον μοναδικό επιβάτη το τρένο μπορεί να καταστραφεί και να το κάνει χαμογελώντας. Όμως στα δύσκολα της διαδρομής αυτός ο ξεχωριστός επιβάτης είναι ο πρώτος που θα τον προστατεύσει το τρένο, αν χρειαστεί μπορεί και να τον "κατεβάσει" προσωρινά μόνο και μόνο για να είναι σίγουρο ότι ο επιβάτης αυτός θα βγει αλόβητος από την δοκιμασία. "Μητρότητα" ένας σταθμός που μένεις πάντα εκεί όσα χιλιόμετρα κι αν διανύσεις μετά από ΄κει.

Στο ταξίδι αυτό, το τρένο συνάντησε πολλούς ανθρώπους, επιβάτες, επισκέπτες, κάποιους από αυτούς τους αγάπησε πολύ, και δεν έχει σημασία αν αυτοί έχουν κατέβει πια από το τρένο, αυτό συνεχίζει να τους έχει μαζί του, στην μηχανή-καρδιά του και κανείς και τίποτα δεν θα μπορέσει να τους βγάλει από εκεί. Mέσα σε αυτούς και οι δύο επισκέπτες από τους σταθμούς "ΕρωταςΙ & ΙΙ" και φυσικά ο μοναδικός, ξεχωριστός επιβάτης του σταθμού "Μητρότητα". Κάποιους άλλους τους θυμάται που και που και χαμογελά, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που αν, λέω άν, τύχει και τους βρει μπροστά του σε κάποιον άλλο σταθμό .... "αλοίμονό τους" (μέσα σε αυτούς και κάποιοι από τους σταθμούς "Συγγενείς", Φίλοι" ) αλλά γι αυτούς ειδικά τους σταθμούς μάλλον θα κάνουμε ξεχωριστή ανάρτηση με πολλά "μπιπ".
Το ταξίδι ήταν κουραστικό αλλά έχω άλλο τόσο μπροστά μου περίπου. Πρέπει λοιπόν να βρω δυνάμεις για να συνεχίσω το ταξίδι μου, και το καλύτερο καύσιμο (όχι άλλο κάρβουνο) είναι τα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπώ. Οι χαρές τους, η ευτυχία τους.. Όταν ξέρω ότι εκείνοι είναι καλά αντλώ δύναμη και συνεχίζω, καμμιά φορά μπορεί να χαμογελάσω κι εγώ μαζί τους και τότε μπορώ να περάσω από κάθε σταθμό, από κάθε σήραγγα όσο σκοτεινή και κρύα κι αν είναι. Όταν όμως αγωνιώ για αυτούς που αγαπώ, όταν νομίζω ότι δεν έιναι όσο καλά θα ήθελα εγώ, η διαδρομή που διανύω ως τρένο μοιάζει περισσότερο με αυτή που είναι γνωστή και ώς "τρενάκι του τρόμου". Μεγάλες ανηφόρες, απότομες κατηφόρες και σκοτεινές σήραγγες...

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Tο σαλιγκάρι αφηγείται: Τρέχοντας στη λίμνη


Τους τελευταίους μήνες έχει μπει στη ζωή μου το τρέξιμο. Όχι μεταφορικά, (αυτό το "τρέξιμο", τα "τρεχάματα" κλπ τα έχω χρόνια τη ζωή μου όπως όλοι μας) το άλλο το τρέξιμο, το κυριολεκτικό, αυτό που βάζεις τα αθλητικά σου, παίρνεις το mp3 σου και μια πετσέτα και βγαίνεις έξω στο κοντινό σου, σταδιάκι, παρκάκι, ή και δρόμο και αρχίζεις "τσι πλαλιές" που λένε στη Λέσβο. Σκέφτηκα λοιπόν -και κυρίως λόγω ταχύτητας και ιδιοσυγκρασίας- τις αναρτήσεις που αφορούν στο τρέξιμο να τις έχουμε σε μια ξεχωριστή κατηγορία... την κατηγορία "Το σαλιγκάρι αφηγείται" ...


Το λόγο έχει το σαλιγκάρι λοιπόν, από μένα "γειά σας"!

Την Κυριακή που μας πέρασε στα Ιωάννινα περίπου 650 άνθρωποι και σαλιγκάρια αποφάσισαν να λάβουν μέρος στον "3ο γύρο λίμνης Ιωαννίνων" άλλοι τρέχοντας, άλλοι περπατώντας. Μέσα σε αυτούς κι εγώ. Μέσα από όλη αυτή την εμπειρία θα έχω να θυμάμαι πολλά πράγματα και κυρίως συναισθήματα, μέσα από αυτό το ταξίδι γνώρισα καινούριους ανθρώπους και κάποιοι από αυτούς είναι ήδη στη λίστα "αξιόλογα-άτομα-που-περνάμε-καλά-μαζί" και κρατήσαμε επαφές, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και κάναμε κι ένα τρεξιματάκι μαζί μέσα στην εβδομάδα. Ως εδώ καλά, αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να τα δούμε ένα-ένα.. γιατί είναι πολλά τα όμορφα αλλά υπάρχουν και κάνα-δυο άσχημα που έχω να θυμάμαι..


To ταξίδι


Σάββατο πρωί-πρωί ξεκίνησε το λεωφορείο από το λιμάνι του Πειραιά με προορισμό τα Γιάννενα. Μόλις έφτασα εκεί, είδα πρώτα κανα-δυό γνωστές φάτσες που βλεπόμαστε κάθε απόγευμα στα γνωστά λημέρια του τρεξίματος. Είδα όμως και πολλούς-ες άλλους-ες που δεν τους είχα ξαναδεί. Με τις πρώτες καλημέρες "έδεσε το γλυκό" και κατάλαβα ποιοί από αυτούς θα αποτελούσαν την ευχάριστη όπως αποδείχθηκε τελικά παρέα μου για το Σαββατοκύριακο. Στη διαδρομή μιλούσαμε πολύ κυρίως για μουσική, και τον καιρό!!!. Ναι είχαμε μια αγωνία για τό τί καιρό επρόκειτο να κάνει την Κυριακή μιας και τα διάφορα μετεωρολογικά σάιτ είχαν δώσει κάθε πιθανή εκδοχή. "Έντονες βροχοπτώσεις-καταιγίδες" το ένα, "αραιή συννεφιά με πιθανότητα βροχής" το άλλο, "Ηλιοφάνεια με έντονη υγρασία" το τρίτο και πάει λέγοντας..

Στην πρώτη στάση για καφέ δημιουργήθηκαν τα πρώτα πηγαδάκια-κλίκες και αμέσως βρήκα τη θέση μου... "Σε αυτούς που γελούσαν πιο πολύ και που μιλούσαν για τον αυριανόι αγώνα λιγότερο" Μόλις μπήκαμε ξανά στο λεωφορείο, αλλάξανε αυτομάτως και οι θέσεις μας και βρεθήκαμε όλοι όσοι είχαμε "δέσει" σαν παρέα να καθόμαστε όλοι μαζί πίσω-πίσω "γαλαρία" για να είμαστε κοντά στον Τ. που ταξίδευε με τη γυναίκα του και τα παιδιά του μαζί.. και που ήταν η "ψυχή" της παρέας... Οι επόμενες ώρες πέρασαν "νερό" με πολλά γέλια, πειράγματα, και ευχάριστη παρέα.


Το δωμάτιο, η παρέα και μια βόλτα στην πόλη το βράδυ.


Φτάσαμε στο ξενοδοχείο που θα μέναμε, και καθώς περιμέναμε στο lobby τον υπεύθυνο της ρεσεψιόν ή τον αρχηγό της εκδρομής να μας φέρουν τις κάρτες και να μοιραστούμε στα δωμάτια, βλέπουμε μια αναστάτωση, έναν μικρό χαμό... Τελικά είχε γίνει ένα μπάχαλο με τα δωμάτια, με αποτέλεσμα να ζαχαρώνουμε τους καναπέδες στο σαλόνι για να τους "κλείσουμε" για βραδυνό κατάλημμα... Αλλά είμασταν πολλοί και οι καναπέδες λίγοι! Προτείναμε λοιπόν εμείς τα κοριτσάκια (ξέρω τα σαλιγκάρια δεν έχουν γένος, τα σαλιγκάρια που τρέχουν όμως έχουν κι εγώ είμαι γένους θηλυκού) να κοιμηθούμε όλες μαζί σε ένα δωμάτιο και να μείνει ένα ελεύθερο για τους υπόλοιπους και έτσι να βολευτούμε κάπως... Έτσι κι έγινε.. τελικά κοιμηθήκαμε 4 κοπέλες μαζί σε ένα δωμάτιο περάσαμε πολύ ωραία .. γελάσαμε πολύ το μόνο κακό ήταν ότι θέλαμε καμμιά ωρίτσα για να κάνουμε μπάνιο και οι τέσσερις μας τηρώντας πάντα τη σειρά προτεραιότητας...και επίσης 2 από εμάς κοιμηθήκαμε σε ραντζάκια με αποτέλεσμα να κρέμονται τα πόδια μας και να ξυπνήσουμε με πρησμένα πέλματα. Αλλά ειλικρινά αυτό δεν ήταν κάτι που με πείραξε... Το Σάββατο το βραδάκι πήγαμε στο χώρο όπου θα παραλαμβάναμε από τη γραμματεία της διοργάνωσης τα νούμερά μας, τα τσιπάκια μας και τα αναμνηστικά μπλουζάκια. Στον ίδιο χώρο γινόταν και το "πάστα πάρτυ" Βαβούρα, κόσμος, χαμός... άλλος το κοντό του άλλος το μακρύ του αλλά είχε και την πλάκα του, δεν κάτσαμε πολύ.. χαιρετηθήκαμε και με τους άλλους συμμετέχοντες, που είχαν έρθει με άλλα λεωφορεία, με άλλους συλλόγους, με τα δικά τους αυτοκίνητα και τελικά μου έκανε έκπληξη πόσοι πολλοί γνωστοί μου ήταν εκεί. Μέχρι παλιό συμφοιτητή μου που τώρα ζει μόνιμα στην Πάτρα βρήκα!!!! Τέλος πάντων αφήσαμε το.. πάστα-πάρτυ-νυφοπάζαρο-ευκαιρία-να-σου-πω-τί-αθληταράς-είμαι-εγώ και κάποιοι από εμάς ξεκινήσαμε για μια βόλτα στην πολύ όμορφη πόλη των Ιωαννίνων. Πολύ όμορφος περίπατος, πολύ νόστιμο παγωτό (!) και εξαιρετική παρέα.. μια βραδυά που την ευχαριστήθηκα πολύ! Επιστροφή στο λεωφορείο για να ξεκινήσουμε για το ξενοδοχείο. Πίσω στο δωμάτιο, ντουζάκι, πλύσιμο δοντιών και ξερές για ύπνο και οι 4!!!!!
Η διαδρομή γύρω από τη λίμνη
Μια υπέροχη διαδρομή 30 χιλιομέτρων, κοντά στη φύση ειδικά τα τελευταία 8 χιλιόμετρα που είναι παραλίμνια είναι όαση. Με πολλές εναλλαγές στο τοπίο που σε "κρατάνε" και δεν σε αφήνουν να βαρεθείς, ή ακόμη και να σκεφτείς την κούρασή σου. Εύκολη για να την τρέξεις είναι όλη επίπεδη με μικρή εξαίρεση δυο μικρές ανηφόρες και κατηφόρες στο 10 και στο 14 αν θυμάμαι καλά. Με αρώματα, θυμάρι, ρίγανη, γιασεμί.. με ήχους, πουλιά, πάπιες, γάτες, σκύλοι... Όμορφο μέρος, τόσο όμορφο που ακόμη κι όταν πονούσα πολύ...ακόμη κι εκείνες τις στιγμές είχα κάτι να θαυμάσω από το τοπίο και να πάρω δύναμη και να συνεχίσω..
Η διοργάνωση και οι εθελοντές
Χωρίς να έχω πείρα από διοργανώσεις τέτοιου είδους έχω να πω ότι ήταν εξαιρετική! Και αυτό οφείλεται κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος στους εθελοντές. Οι οποίοι ήταν όλοι τους πρόθυμοι, φιλικοί, χαμογελαστοί και είχαν για όλους μας έναν καλό λόγο. Μας ενθάρυναν, μας χειροκροτούσαν, ακόμη και τα μικρά παιδιά (ναι είχε εθελοντάκια-ποσειδωνάκια) που ήταν η καλύτερη, πιο όμορφη νότα του αγώνα, ευγενέστατα, υπομονετικά και πολύ καλά εκπαιδευμένα... μάλιστα σε έναν σταθμό ανεφοδιασμού όταν έφτασα εγω οι εθελοντές του ερυθρού σταυρού έφερναν ένα κύριο γύρω στα 65+ που είχε λιποθυμήσει λίγο πιο πίσω και καθώς του προσέφεραν τις πρώτες βοήθειες πάει ένα παιδάκι όχι μεγαλύτερο απο 10 ετών τον χειροκροτεί και του λέει: "Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σας σίγουρα τα εγγονάκια σας είναι πολύ περήφανα για εσάς!" Έμεινα κόκαλο, ήθελα να πιάσω τον πιτσιρικά και να του δώσω ένα φιλί! Απλά του χαμογέλασα, και αφού έδεσα το κορδόνι μου που είχε λυθεί έφυγα τρέχοντας στην κυριολεξία! Τα νερά και τα ισοτονικά ήταν δροσερά, γεγονός που αποτέλεσε πολύ ευχάριστη έκπληξη. Οι εθελοντές της διοργάνωσης αλλά και του ΕΕΣ ήταν άξιοι συγχαρητηρίων, κυρίως γιατί ήταν συνέχεια χαμογελαστοί αλλά και γιατί σε πολλές περιπτώσεις χρειάστηκε να έρθουν σε σύγκρουση με τους κατοίκους της περιοχής. Κι εδώ αρχίζουν τα άσχημα που έχω να θυμάμαι....
Η μερίδα των αγενών, ανεγκέφαλων κατοίκων της περιοχής
Εγώ σαν σαλιγκάρι δεν ήμουν από τους πρώτους.. ούτε κάν από τους δεύτερους που πέρασαν, ήμουν μαζί με άλλα σαλιγκαράκια σε ένα γκρουπ... και πηγαίναμε με το ρυθμό μας ο οποίος στην αρχή ειδικά και για τα πρώτα 15 χιλιόμετρα ήταν αξιοπρεπέστατος. Στην σαλιγκαροπαρέα μας ήταν μια κοπέλα από τα Τρίκαλα η οποία είχε κουραστεί από πολύ νωρίς.. και εκεί στην ανηφορίτσα στο 10-11χλμ ήταν έτοιμη να τα παρατήσει.. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι σαλίγκαροι της δίναμε κουράγιο, λέγαμε αστεία, την εμψυχώναμε και καθώς άρχισε η κατηφορίτσα εκεί λίγο πριν το 12χλμ βλέπουμε κόσμο μαζεμένο δεξιά αριστερά... της λέμε.. "έλα κοιτα πόσοι σε περιμένουν να σε χειροκροτήσουν.. μπορεί να είναι και ο φίλος σου εκεί!" Πραγματικά η κοπελίτσα αναθάρρυσε και πήρε λίγο τα πάνω της.. και συνέχισε πιο δυνατά αλλά μόλις φτάσαμε εκεί στο "πλήθος" ανακαλύψαμε το εξής: Όλοι αυτοί εκεί δεν ήταν για να εμψυχώσουν όσους έτρεχαν ή περπατούσαν στη διαδρομή, ήταν εκεί για να διαμαρτυρηθούν στους εθελοντές και στους αστυνομικούς που τους έκλεισαν το δρόμο Κυριακάτικα, και που δεν μπορούν να πάνε για τσίπουρο στο μαγαζάκι που ήταν πιο κάτω στην παραλία!!!!!!! Φώναζαν κι έβριζαν πότε τους εθελοντές και πότε εμάς.. και ξαφνικά βλέποντας ίσως την κοπελίτσα που ήταν φανερά η πιο κουρασμένη από όλους ένας "μάγκας" από αυτούς λέει προσωπικά σε εκείνη δείχνοντάς της κιόλας... "Πού πας μωρή Κυριακάτικα; Δεν είχες κανέναν να σε γαμήσει και τό 'ριξες στο τρέξιμο;" Το κοριτσάκι το οποίο ήταν 23 χρονών έβαλε τα κλάμματα και φυσικά εγκατέλειψε την προσπάθειά του. Ο αστυνομικός που πρσπάθησε να τον συνετίσει έγινε στόχος των υπολοίπων εγώ μαζί με τους υπόλοιπους σαλίγκαρους τον χειροκροτήσαμε και συνεχίσαμε... σκέφτηκα κι εγώ να σταματήσω και να τον αρχίσω σε τίποτα κλωτσιές αλλά σκέφτηκα ότι προτιμώ το αναμνηστικό μεταλλιάκι της διοργάνωσης για τον τερμάτισμό, παρά τις αναμνηστικές φωτογραφίες που θα μου έβγαζαν στην ασφάλεια Ιωαννίνων για τον ξυλοδαρμό..κι από την άλλη δεν ήθελα να του κάνω τη χάρη του ηλίθιου! Στα επόμενα βήματα ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον με τα υπόλοιπα σαλιγκαράκια, "αν εμείς ακούσαμε τόσα... κι αν γίνεται τόση φασαρία τώρα, οι επόμενοι που έρχονται, που κάποιοι από αυτούς ήταν αρκετά πιο πίσω τί έχουν να ακούσουν; Θα τους δείρουν;" Έλεος... Και πάνω που το βάλαμε στην άκρη του μυαλού μας και συνεχίσαμε, ένας οδηγός μπετονιέρας, αψηφά τις κορδέλες, τους εθελοντές κλπ. και μπαίνει μες το δρόμο λίγο πριν το 15 χιλιόμετρο, κορνάροντας στους δρομείς και φλομόνοντάς μας με το απαίσιο καυσαέριο του. Κόντεψε να παρασύρει έναν εθελοντή, έγινε τόσος χαμός για να μην παρακάμψει ο "μπετονιερατζής" 50 μέτρα, τόσα ήταν !!!!!!!!! Αυτά ήταν που μου "μαύρισαν" λίγο έως πολύ την εικόνα και που με έκαναν να σκεφτώ.. "Αί στο διάβολο πια... καλύτερα μόνη μου στο σταδιάκι της γειτονιάς μου, δεν το ξανακάνω!" ..... Ο τερματισμός μου όμως και η υποδοχή των νέων φίλων μου με έκαναν να αλλάξω γνώμη!
Η προσπάθεια και ο τερματισμός

Για τα πρώτα 10 χιλιόμετρα πήγαινα πολύ καλά για τα δικά μου δεδομένα, ένοιωθα πολύ δυνατή, και ότι μου έβγαινε άνετα. "Δεν θα περπατήσω καθόλου" είπα... "το ΄χω γαμώτο μου, το 'χω και το ξέρω" και πράγματι τό ΄χα τελικά, μόνο που στο 18ο χιλιόμετρο άρχισαν να με ενοχλούν οι φουσκάλες που είχαν δημιουργηθεί και σπάσει στο αριστερό μου πέλμα, και επίσης στο ίδιο πόδι το νύχι μου με πονούσε! Συνέχισα λέγοντας στον εαυτό μου ότι 'ήρθα για να τερματίσω και ότι δεν έκανα 500 χιλιόμετρα με το λεωφορείο και άλλα 20 τρέχοντας για να με μαζέψει ο νεαρός με τα κόκκινα" ...... Φυσικά και συνέχισα, και θύμωνα γιατί από "πνευμόνι" το 'χα... εύκολα έκανα άλλα 10-12 χιλιόμετρα αλλά το ρημάδι το πόδι .. έτσουζε! "Πιο σιγά λίγο και πάμε!" Και ναι ... συνέχιζα πατώντας λίγο περίεργα και δίνοντας πολύ βάρος στο πάτημα του δεξιού μου ποδιού για να πονάει λιγότερο το αριστερό μέχρι που το δεξί άρχισε να διαμαρτύρεται.. κερνώντας με κράμπες! Πολλές, δυνατές και στα πιο απίθανα σημεία!!! Κάθε λίγο και λιγάκι βρικόμουν κάτω στην άσφαλτο να τεντώνω και να τρίβω το πόδι μου. Μαλάκωνε λίγο σηκωνόμουν και συνέχιζα... ξανά κράμπα, ξανά κάτω, ξανά πόνος... ξανά πάνω, ξανά τρέξιμο... και πήγε έτσι για 8 ατελείωτα χιλιόμετρα. 800 μέτρα περίπου πριν τον τερματισμό ήταν μαζεμένοι οι νέοι μου φίλοι και με περίμεναν.. Δεν τους είχα δει, ακούω πρώτα τη Ζ. "'Ελα κοπελάρα μου... στό είπα ότι τό χεις..πάμε!" κοιτάω δεξιά μου την βλέπω και της χαμογελάω... ξαφνικά οι πληγές στο πέλμα μου ήταν σα να μην υπήρχαν πια... Λίγο πιο δίπλα της η Ε. και η Α. Με βλέπουν, μου φωνάζουν, αρχίζουν να τρέχουν παράλληλα με μένα πάνω στο πεζοδρόμιο μέχρι την αψίδα του τερματισμού, μόλις τα καταφέρνω τελικά έρχονται και με αγκαλιάζουν και με φιλάνε! η Α. είχε πάγο στο πόδι της.. είχε χτυπήσει, η Ε. χοροπηδούσε σαν τρελή! "Είμαι πολύ περήφανη και για τις 2 σας κοριτσάρες μου" μας λέει... "πώς είσαι εσύ;" Με ρωτάνε... "-Μετάνιωσα για όσες αμαρτίες έχω κάνει στη ζωή μου από τον πόνο!" απάντησα...

Ήρθαν και οι υπόλοιποι.... έρχεται ο Γ. "τα κατάφερες θηριάκι μπράβο.. κερνάς Γιαννιώτικο "
'"Εντάξει εγώ Γιαννιώτικο για τον Τερματισμό, εσύ για την διάκριση; επ.. έρχεται ο Θ. πάμε"..
και πήγαμε όλοι μαζί στον τερματισμό ξανά να περιμένουμε και τους υπόλοιπους! (δεν ήταν και πολλοί)....

Για το νέο "λούκ" του μπλογκ ευχαριστώ τον Gi Gaga Kouni Beli

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Οδηγός επιβίωσης για νέους και μέλλοντες μπαμπάδες.

Επιτέλους! Η πολυπόθητη στιγμή ήρθε! Δεν είσαι πια άνδρας νέτο σκέτο, τώρα είσαι ΜΠΑΜΠΑΣ! ΠΑΤΕΡΑΣ! Μετά από πολύ αγωνία, άγχος, εξετάσεις, πήγαινε-έλα σε γιατρούς, μαιευτήρες, μαθήματα ανώδυνου τοκετού, Λητώ, Τζάμπο, Ζαχαριά, πρεμαμάν, μάδερκεαρ.. κλπ κλπ κλπ. Αφού διάλεξες, καροτσάκι, μάρσιπο, κούνια, ρηλάξ, προίκα μωρού, καθισματάκι αυτοκινήτου και λοιπά "απαραίτητα" αξεσουάρ, κρατάς στα χέρια σου ένα ανθρωπάκι δυόμιση-τριών κιλών, που φοβάσαι ότι θα σου σπάσει και που δεν ξέρεις τί να το κάνεις, πώς να το πιάσεις και πώς να το κάνεις να σταματήσει να κλαίει.. Συγχαρητήρια! Κρατάς το μωράκι σου! Το δικό σου παιδί! Μια καινούρια ζωή, πολύ διαφορετική και πολύ πιο ουσιαστική ξεκινάει για σένα, τη σύντροφό σου και το μωράκι σας! Για να μή φρικάρεις και για να μπορέσεις να χαρείς τη νέα σου ζωή από τις πρώτες της στιγμές καλό είναι να λάβεις υπόψη σου τα εξής:


  • Το μωρό δεν σπάει! Μπορείς να το κρατήσεις άφοβα. Είναι από τη φύση πολύ ελαστικό και εσύ προικισμένος με ένα ένστικτο που λέγεται σε απλά ελληνικά "parenthood"!
  • Όχι αγάπη μου δεν το τάισε κανείς μουστάρδα το μωρό! Αυτό το κίτρινο κρεμώδες υλικό που βλέπεις στην πάνα του μωρού είναι απολύτως φυσιολογικό! Το εντεράκι του και γενικά το πεπτικό σύστημα του δέν έχει αναπτύξει ακόμη την απαραίτητη χλωρίδα που χρειάζεται και γι αυτό το λόγο πρέπει να τα αποστειρώνεις όλα!
  • Ναι, αυτό που κάνει το μωρό είναι φυσιολογικό! Ναι βρε, αυτό που μαζεύεται, που σφίγγεται, που μαζεύει τα ποδαράκια του στην κοιλίτσα του και ταυτόχρονα ουρλιάζει; Κλαίει με κλάμα σπαρακτικο; Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό και ονομάζεται κολικός! Αντιμετωπίζεται πολύ έυκολα αρκεί να κρατήσεις την ψυχραιμία σου. Η μία λύση είναι να βάλεις το μωρό μπρούμυτα με την κοιλίτσα του να πιέζεται πάνω στο γονατό σου, και παράλληλα του χαϊδεύεις την πλατούλα! Η δεύτερη λύση είναι να σιδερώσεις μια πετσετούλα και όπως είναι ζεστή τη διπλώνεις και τη βάζεις πάνω στην κοιλίτσα του μωρού. Σε ελάχιστο χρόνο όλα θα περάσουν.. το μωρό θα ηρεμήσει, θα σταματήσει να κλαίει κι εσύ θα νοιώσεις πολύ περήφανος ως πατέρας που κατάφερες να ανακουφίσεις το παιδί σου από τον σφοδρότερο πόνο που έχει νοιώσει στην μέχρι τώρα ζωούλα του! Μετά είναι δυνατόν να μην εμπιστεύεται για μια ολόκληρη ζωή τον φανταστικό του μπαμπάκα που κατάφερε να στείλει τον πόνο μακρυά;
  • Το μωρό δεν είναι "τάπερ"! Δεν το παίρνουμε και το περιφέρουμε από σπίτι σε σπίτι επιδεικνύοντάς το! Κρίμα είναι! Φαντάσου εσύ τον εαυτό σου, να είσαι λίγων ημερών, στριμωγμένος σε ένα καρότσι (στην καλύτερη), ή σε μια καλαθούνα (στη χειρότερη) με όλες αυτές τις ξεδοντιάρες θείες των γονιών σου, να σε κοιτάνε και να ουρλιάζουν κάτι ακατάλυπτα του τύπου: "Αααα σα να βλέπω τον (όνομα μπαμπά) μωρό! Ίδιος είναι! Φτυστός καλέ!" ή "Καλέ δεν έχω δει πιό όμορφο μωρό! Κουκλάκι είναι! Αγκού! Κου πε πεεε, κούπε πεεε... κούκου... τσά!" Ε δεν θα το άντεχες θα ήθελες να φωνάξεις δυνατά και να πεις! Βρε... @%$#*@@!..!!!!!!!!!! Γιατί να το κάνεις στο παιδί σου;
  • Το μωρό, είναι μωρό αλλά δεν παύει να έιναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να σε πιάσουν υστερίες και να το ντύνεις το μωρό σαν εσκιμώο όταν έξω έχει 22 βαθμούς θερμοκρασία! Όσο ζεσταίνεσαι εσύ, ζεστάινεται κι αυτό! Αν κρυώνεις θα κρυώνει! Μην το παστώνεις με κουβερτάκια, κόντρα φανελάκια και έξτρα ποδόσακους κλπ χωρίς να χρειάζεται! Θα κλαίει και θα ρωτάς γιατί; και άν ήξερε το καημένο τί πάει να πει "φάσκελο" να ΄σαι σίγουρος ότι θα ήταν η αγαπημένη του χειρονομία και θα στη "σέρβιρε" σαν απάντηση!
  • Καλές και πολύ χρήσιμες οι γιαγιάδες, αλλά στον ρόλο τους! Μην τις αφήσεις να σε τρελάνουν (και πιο πολύ την καημένη τη σύντροφό σου) με τις συμβουλές-εντολές τύπου: "Μην το πιάνεις έτσι το παιδί!" "Ματιασμένο είναι" "Εγώ τρία παιδιά μεγάλωσα, χωρίς ευκολίες, χωρίς πάμπερς, με τα ζυπουνάκια, τί τράβηξα για να σας αναστήσω, αλλά κοίτα 2 μέτρα παλικάρια! Και τώρα λέτε κι εσείς ότι μεγαλώνετε παιδιά!" "Καλέ, θα το τριψω εγώ το μωρό με λάδι και χαμομήλι για τους κολικούς, θα το ποτίσω ούζο για τα δόντια, θα του βάλω 38 φυλακτά, 45 σταυρούς και 62 ματόχαντρα και μη σε νοιάζει τίποτα! Μια χαρά θα περάσουμε!" Μην αφήσεις ποτέ ούτε μάνα ούτε πεθερά να βουτάνε την πιπίλα του παιδιού σε μέλια, ζάχαρες κλπ (εκτός κι αν θες να το δεις να μεγαλώνει με μαύρα δόντια) και ακόμη χειρότερα.... κανείς μα κανείς δεν έχει αποδείξει ποτέ ότι η καλύτερη αποστείρωση για την πιπίλα είναι τα σάλια της μαμάς, του μπαμπά ή της γιαγιάς ΜΠΛΙΑΧ!
  • ΒΑΣΙΚΟ... ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΟ! Δεν πέφτουμε με τα μούτρα στο μωρό μας και ξεχνάμε το "μωρό" μας! Η σύντροφός σου έγινε μαμά! Αλλά εξακολουθεί να έιναι γυναίκα! Μια γυναίκα που θέλει να την κάνεις εσύ να νοιώθει ποθητή! Να της λές πόσο πολύ την αγαπάς! Να έχεις υπομονή μαζί της. Να της δείχνεις ότι την θέλεις πολύ, ότι δε σε νοιάζει που οι γλουτοί και η κοιλίτσα της δεν έχουν επανέλθει ακόμη στην προηγούμενη κατάστασή τους. Άλλωστε μην ξεχνάς πόσο πολύ είχες χαρεί όταν είχαν αρχίσει να φουσκώνουν και η αγαπημένη σου είχε αρχίσει να στρογγυλεύει...! Σε λίγους μήνες όλα θα είναι όπως πριν.. κοιλιά επίπεδη, σμιλεμένοι γλουτοί...
  • Α! Να μην το ξεχάσω.... τα μωρά έχουν μια φυσική τάση να "μπαμπαλίζουν" οι πρώτοι φθόγκοι που βγαίνουν από το στοματάκι τους είναι.. "μπα, μπ... μπά" ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν σε φωνάζει! ΔΕΝ λέει "μπαμπά!" Μην τρελαίνεσαι... θα έρθει η ώρα που θα το ακούσεις και θα το εννοεί κιόλας το παιδί! Μην βιάζεσαι όμως!.....
  • Βοήθησε λίγο τη σύντροφό σου με τις δουλείες που πρέπει να γίνουν. Και αυτή είναι άυπνη, και αυτή νυστάζει , μπορεί να έχει άδεια από τη δουλειά της αλλά είναι συνέχεια με ένα βυζί έξω, προσπαθώντας να ικανοποιήσει την ακόρεστη πείνα του τέκνου σας. Τρέχει όλη μέρα, να προλάβει να πλυθεί, να βάλει λίγο βαζελίνη στις θηλές της, να αποστειρώσει τα 1538 σκεύη του μωρού, να πλύνει τα ρουχαλάκια του ξεχωριστά από τα δικά σας, να τα απλώσει , να τα μαζέψει και να τα σιδερώσει, να μαγειρέψει για να φάτε κάτι, να σε διευκολύνει όσο μπορεί, να μην σε ενοχλεί, όταν γυρίσεις από τη δουλειά να βρεις κάτι να φας, και να σε αφήσει να ξεκουραστείς. Παράλληλα, πρέπει να προσέχει να τους έχει όλους ικανοποιημένους, γονείς, πεθερούς, γείτονες, αδέλφια, ξαδέλφια κλπ. Επίσης έχει χιλιάδες αγωνίες, απορίες και άγχη! Έ νομίζω ότι όσο κουρασμένος κι αν είσαι ένα σφουγγαρισματάκι για παραδειγμα μπορείς να το ρίξεις!
  • Τώρα με τα ήθη και τα έθιμα δεν τα βάζω.. εγώ προσωπικά πάντως θεωρώ τις 40 μέρες και όλες αυτές τις αηδίες μεγάλη μπούρδα! (δεν βρίζω.. ακούει και το μωρό) Τώρα αν εσείς και όταν λέω ΕΣΕΙΣ εννοώ εσένα και την καλή σου ( και όχι γονείς κλπ) θέλετε και νοιώθετε ότι πρέπει να το τηρήσετε κάντε το... αλλά για πάρτη σας και επειδή το γουστάρετε εσείς! Τόσες αλλαγές μαζεμένες αρκούν δεν χρειαζεται να καταπιέζεστε κι άλλο.
Προς το παρόν νομίζω ότι αρκούν αυτά! Μή σε φορτώνω με πολλά! Αυτές είναι οι βασικές συμβουλές που αν τις ακολουθήσεις θα χαρείς το παιδάκι σου και τη νέα σας ζωή με την καλή σου χωρίς πολλά προβλήματα... για οποιαδήποτε άλλη απορία... ξέρεις που θα με βρεις! Κάπου εδώ θα κάνω ορθοπεταλιές!
ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ!

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Θα ήταν λέει κάποιος εδω... εσύ! Θα ήταν λέει εκείνη... εγώ!


Ήταν ξαπλωμένη, κουλουριασμένη, είχε αγκαλιάσει τα γόνατά της. Το βλέμα της σταματημένο σε μια γωνιά του δωματίου. Παγωμένο βλέμα όπως κι αυτή. Ακίνητη, σχεδόν νεκρή, φοβισμένη! Σαν ηλεκτρικό ρεύμα να διαπέρασε τη σπονδυλική της στήλη, ανατρίχιασε, έσφιξε πιο δυνατά τον εαυτό της στην αγκαλιά της. Δεν ήταν μόνη έλεγε, είχε εκείνη. Τα μάτια της καρφωμένα εκεί στην ίδια γωνιά, (χωρίς όμως να βλέπει τίποτα, απλά κάπου έπρεπε να "ακουμπήσει" το βλέμα της) στεγνά πια, σχεδόν πονούσαν. Τα είχε στεγνώσει ο αέρας του δωματίου, δάκρυα δεν άφηνε να βγουν για να τα υγράνουν, να κλείσουν δεν τα άφηνε γιατί φοβόταν.... Φοβόταν αυτά που έβλεπε όταν έκλεινε τα μάτια της. Εικόνες αγαπημένες, χαμόγελα ζεστά, χάδια φευγαλέα, αγγίγματα ερωτικά. Τα φοβόταν πολύ, δεν μπορούσε να τα αντέξει, της θύμιζαν... ΖΩΗ! Δεν ήθελε τίποτα που να της θυμίζει ζωή, εκείνη δεν είχε, δανειζόταν χαρές, λύπες, στιγμές άλλων και ζούσε μέσα απ' αυτές! Έκλεβε! Ναι αυτό ήταν, μια κλέφτρα! Μια σιχαμερή, ποταπή και ύπουλη κλέφτρα....

Δεν μπορούσε να χαρεί το παιδί της.... έκλεβε στιγμές με τα παιδιά των άλλων.

Δεν είχε κάποιον να του λέει ότι τον αγαπά... έκλεβε στιγμές και άκουγε τους άλλους να το λένε.

Δεν είχε κανέναν να ξυπνήσει με ένα φιλί... έκλεβε στιγμές και χαιρόταν με τους άγνωστους που αντάλαζαν φιλιά κάτω από το παραθυρό της.

Δεν είχε κανέναν να του πει πως πέρασε τη μέρα της... έκλεβε στιγμές και καθόταν στο παγκάκι του πάρκου ακούγοντας τις αφηγήσεις των άλλων.

Δεν είχε κανέναν να την ερωτευτεί.... έκλεβε στιγμές και αναμνήσεις.. και προσποιούταν ότι ήταν το παρόν της.

Δεν είχε ζωή και δεν ήθελε τίποτα να της θυμίζει πώς ήταν όταν είχε...

Δεν ήθελε να τη λυπάται κανείς.. και φορούσε το πιο λαμπερό της χαμόγελο, ψεύτικο, πλαστικό και άβολο. Τώρα ήταν μόνη της, δεν χρειαζόταν να το φοράει πια.. Το έβγαλε και το ακούμπησε προσεκτικά πάνω στο κομοδίνο. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, πόσο άσχημη ήταν! Ξαναπήρε το χαμόγελο, το φόρεσε πάλι, κοιτάχτηκε ξανά, τώρα δεν ήταν μόνο άσχημη ήταν και αστεία... πόσο "ξένο" ήταν πάνω της. Το έβγαλε και το πέταξε μακρυά, ούτε που είδε πού προσγειώθηκε, δεν την ένοιαζε, δεν θα το χρειαζόταν πια... ξάπλωσε και αγκάλιασε τα γόνατά της, "κάρφωσε" το βλέμα της σε μια γωνιά και περίμενε. Περίμενε όλες τις σκέψεις της να περάσουν μία-μία, όλες τις αναμνήσεις της να έρθουν και να τη γρονθοκοπήσουν η μία μετά την άλλη. Περίμενε τα δάκρυα να γίνουν κόμπος στο λαιμό και να μην τα αφήσει να φτάσουν στα μάτια, περίμενε ....περίμενε ότι θα ξυπνήσει μια φορά και θα ήταν όλα λέει όνειρο, ένας εφιάλτης, και θα άνοιγε τα μάτια της και όλα θα ήταν αλλιώς.. Θα ήταν λέει κάποιος εκεί, να της χαϊδέψει τα μαλλιά, να τη φιλήσει και να της πεί "όνειρο ήταν... πάει πέρασε". Θα ήταν λέει κάποιος εκεί να την αγκαλιάσει και να της πει ότι την αγαπά. Θα ήταν λέει κάποιος εκεί που θα την είχε ερωτευτεί και θα την έπνιγε με τα φιλιά του... Και τότε λέει θα ομόρφαινε πάλι, και το χαμόγελο θα επέστρεφε στα χείλη της, αλήθινό και όμορφο...

Θα ήταν λέει κάποιος εκεί να το δει και να χαμογελάσει μαζί της... Θα ήταν λέει όλα αλλιώς, τα χρώματα πιο ζωηρά, οι φωνές πιο χαρούμενες, οι μέρες πιο φωτεινές, οι νύχτες γεμάτες έρωτα, τα μάτια δίχως δάκρυα... Θα ήταν, αλλά δεν έιναι! Τίποτα δεν έιναι... εκείνη ακόμη φοβάται τις σκέψεις της, ακόμη πονάει με τις αναμνήσεις της, ακόμη κλέβει στιγμές... ξένες και τις κάνει δικές της! Απ' αυτόν τον εφιάλτη δεν θα ξυπνήσει ποτέ, παρά μόνο............

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

The "schoolbag" classic Marathon...



Ο κλασσικός Μαραθώνιος της σχολικής τσάντας, διεξάγεται κάθε χρόνο την πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη, σημειώνοντας πάντα ρεκόρ συμμετοχών! Η προετοιμασία αρχίζει αμέσως μετά την επιστροφή από τις θερινές διακοπές και η εκκίνηση δίνεται με τις πρώτες τηλεοπτικές διαφημίσεις! Οι συμμετέχοντες διανύουν απόσταση όχι σταθερή αλλά σίγουρα πολλών χιλιομέτρων ακολουθόντας τη διαδρομή:
οικία-"τζαμπο"-διάδρομοι σχολικών ειδών- ταμείο-οικία
Υπάρχουν πολλοί σταθμοί ανεφοδιασμού, διενέξεων (γονέα-τέκνου) μερικοί από τους οποίους είναι:
  • "Μπάρμπυ Πήγασος", σε φούξια ή μωβ απόχρωση, με παγουρίνο ή χωρίς. Με γκλίτερ ή με διαμαντάκια και "μαγική θήκη" για τα ραβασάκια σου!
  • "Σκούμπυ ντου" σε καφέ, κίτρινή ή μπλέ απόχρωση με φωτογραφίες του θρυλικού σκύλου ή ολόκληρης της "ομάδας μυστηρίου". Με παγουρίνο ή χωρίς και δώρο ένα πακέτο "γλυκά μπισκοτάκια"!
  • "Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια" με μεγεθυντικό φακό, χάρτη, παγουρίνο, σε μορφή "τρόλεϋ" ή απλή κλασσική μορφή.
  • "Μομπ Σφουγγαράκης Τετραγωνοπαντελόνης" σε κίτρινη συνήθως απόχρωση με παγουρίνο, απόχη για ψάρεμα μεδουσών και δώρο η χρυσή σπάτουλα καβουροπάτυ!
  • "Χάρρυ Πότερ" σε σκούρες αποχρώσεις, με μαγικό ραβδάκι, παγουρίνο(κλασσικά) το εγχειρίδιο του καλού μάγου και κατόπιν κληρώσεως ένας τυχερός θα κερδίσει τη μοναδική μαγική-αγωνιστική σκούπα R-3012 για "κουίντις".

Αφού περάσει από όλους αυτούς τους σταθμούς ο συμμετέχοντας και είναι σε θέση να διατηρεί ακόμη επαφή με το περιβάλλον, και τα νεύρα του είναι σε φυσιολογική κατάσταση, (φυσιολογική θεωρρείται κάθε κατάσταση που σε περίπτωση που βρισκόταν ένας ψυχίατρος μπροστά στον συμμετέχοντα θα του επέτρεπε να κυκλοφορεί ελεύθερος και εκτός ψυχιατρικού ιδρύματος , ίσως μόνο με κάποια μικρή βοήθεια αγχολυτικών..) και διανύοντας τα τελευταία μέτρα μέχρι τον τερματισμό θα πρέπει να περάσει από το δυσκολότερο σημείο της διαδρομής γνωστό και ως "ταμείο"! Εκεί είναι και η κύρια παράλειψη του διοργανωτή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΝΤΑ ΓΙΑΤΡΟΣ! Στο σημείο αυτό ο συμμετέχοντας και έχοντας φτάσει πια στο σημείο "μου βγαίνει η κούραση" μπορεί να έχει ακραίες αντιδράσεις στο άκουσμα της τιμής όπως για παράδειγμα:

  1. Να ψάχνει απεγνωσμένα στο εσωτερικό της σχολικής τσάντας να βρει την κρυμμένη ράβδο χρυσού (κάπου θα πρέπει να υπάρχει διαφορετικά δεν εξηγείται αυτή η τιμή!!)
  2. Να νοιώσει μια σφοδρή επιθυμία να πιάσει την-τον υπάλληλο ταμεία από τον λαιμό! (άδικος κόπος, αυτός-η δεν ευθύνονται για τίποτα! Είναι εκεί μόνο για να εξυπηρετήσουν τον συμμετέχοντα και να τον βοηθήσουν να κάνει καλύτερο χρόνο)
  3. Να εγκαταλείψουν την προσπάθεια τους! Αίσχος, ντροπή! Δεν εγκαταλείπουμε ποτέ! Έτσι κι αλλιώς τις περισσότερες φορές η συμμετοχή είναι υποχρεωτική και ο τερματισμός επίσης!

Όποια κι αν είναι η αντιδρασή σας σε αυτό το στάδιο της διαδρομής μήν παρασυρθείτε, σκεφτείτε πόσο κοντά είστε στον τερματισμό και τελικά στο έπαθλο!

Αφού περάσετε και το στάδιο ταμείο και φτάσετε τελικά στον τερματισμό θα αποθεωθείτε από τους μικρούς σας προπονητές οι οποίοι σας πίεσαν να ξεπεράσετε τα όριά σας και τελικά σας έκανε να τερματίσετε τον πιο δύσκολο Μαραθώνιο του κόσμου... τον "Schoolbag Classic Marathon" και στην απονομή πέρνετε το καλύτερο, το μεγαλύτερο, το ωραιότερο έπαθλο:

ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΓΛΥΚΑ ΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΣΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥ!

Τελικά με τέτοια επιβράβευση θα πείτε στο τέλος "ΑΞΙΖΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ! ΧΑΛΑΛΙ!" και εσείς θα κρατήσετε με μεγάλη περηφάνια καλά φυλαγμένο στην καρδιά το έπαθλό σας , αλλά και το μικρό σας "βασανάκι" θα είναι το πιο περήφανο παιδάκι την πρώτη μέρα στο σχολείο γιατί θα έχει την "καλύτερη και πιο όμορφη τσάντα από όλους"! Κι ας έχουν την ίδια ακριβώς τσάντα άλλα τριανταπέντε παιδάκια, για το αγγελούδι σας η δική του είναι η πιο όμορφη γιατί του την πήραν η μαμά και ο μπαμπάς!..

Καλή Πρόοδο, και καλό "τερματισμό" σε όλους......

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Σκούπισε τα μάτια σου μωρή!!!!



Αυτό ακριβώς μου είπε η κοπέλα στον καθρέφτη. Την κοίταξα σαστισμένη,
-Εσύ δεν θα έπρεπε να κάνεις ό,τι κι εγω;
-Γιατί; Σου μοιάζω για το ίδιο μαλάκας με σένα;
-Η αντανάκλασή μου δεν είσαι;
-Μπα; και γιατί να μην είσαι εσύ η δική μου;
(μωρέ ένα δίκιο τό 'χει...)
-Γιατί εγώ υπάρχω ακόμη κι αν φυγω μπροστά από τον καθρέφτη, ενώ εσύ...
-Υπάρχεις; χαχαχαΧΑχαχαΧΑΧΑχαχαχααα.. ας γελάσω φωναχτά.. τί υπάρχεις ρε ζώο! Φυτοζωείς γαμώ το κερατό σου και τη μιζέρια σου μέσα ηλίθια! Κάθεσαι και κλαψομουνιάζεις και μας έχεις πρήξει με τη μαυρίλα σου ακόμη και στα πόστ σου... Μια βαρετή, κλαψομούνα, αγάμητη είσαι και τίποτα άλλο. ΣΚΟΥΠΙΣΕ ΤΑ ΤΑ ΡΗΜΑΔΙΑ πιααα!
-Μααα,
-Σκάσε πια, σήμερα θα με ακούσεις! Κλαις! Δε βαρέθηκες να κλαις; τα μάτια σου είναι μονίμως κόκκινα, αν ήσουν υποψήφια για "Μις Καρπάθια 2009" δε λέω γαμώ τα εφέ! Θα τις έτρωγες όλες... αλλά δεν είσαι! Και γιατί κλαις; Κανείς δε σου φταίει για τίποτα, δικές σου επιλογές, δικά σου λάθη, δικές σου αποφάσεις, δικά σου σκατά! Να τα λουστείς μωρή! Αλλά με αξιοπρέπεια! Τί κλαις;
-Μα δεν...
-ΣΚΑΣΕ! Η ζωή σου δεν σταμάτησε και ούτε πρόκειται να σταματήσει! Όσο και να κλαις αύριο θα έχεις να αντιμετωπίσεις ακριβώς τα ίδια πράγματα, τις ίδιες καταστάσεις, τα ίδια πρόσωπα! Ο ίδιος άνθρωπος που δεν αγαπάς, θα σου λέει ότι σε λατρεύει! Ο ίδιος άνθρωπος που λατρεύεις, δεν θα σου μιλάει καν. Οι ίδιοι λογαριασμοί, θα είναι πάνω στο τραπέζι και το ίδιο άδειο θα έιναι το πορτοφόλι σου. Όπως σήμερα και χτες έτσι κι αύριο!
-Γαμώτο άκουσε με..
-Όχι! Εσύ θα με ακούσεις για μια φορά! Τί σε έπιασε; Δεν είπαμε; Τέλος όλοι και όλα, μόνο την πάρτη σου δεν είπαμε; Το είπαμε! Αλλά εσύ δεν το κάνεις! Μη σκάς για όλους ρε βλήμα! Στα τέτοια σου, τί κάνει ο ένας, αν είναι καλά ο άλλος, αν τάισε το σκύλο του ο τρίτος κ.ο.κ. Φτάνει μωρή Μαρία Τερέζα! Έλεος πια! Κι αυτός ο "πολιτισμός" σου, δεν κάνει καλό τόση "Σουηδία" βρε κορίτσι μου! Βρίσε! Ξέσπασε, ρίξε κανα μπινελίκι ξεγυρισμένο! Μην βρίσκεις δικαιολογίες για όλους, και μην ΚΛΑΙΣ! Δεν είπαμε; από δω και πέρα ένα πράγμα θα λέμε για όλους, με διαφορετική ερμηνεία για τον καθένα "ΚΟΙΤΑ ΛΙΓΟ ΠΙΣΩ ΣΟΥ και ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ!"
  • Για το τρέξιμο και το ποδήλατο σημαίνει: "μπορεί να έιμαι αργή, αλλά δεν το βάζω κάτω, θα είμαι πίσω αλλά θα συνεχίζω....."

  • Για όσους αγαπάς σημαίνει: "Ό,τι και να γίνει, όπου και να είσαι, εγώ θα έιμαι πάντα ένα βήμα πίσω σου να σε προσέχω, αν με χρειαστείς κοίτα λίγο πίσω σου και θα βρεθώ εκεί μπροστά σου, στη διάθεσή σου!"
  • Για όσους σε έχουν βλάψει σημαίνει: " Όσος καιρός και να περάσει, δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο κακό μου έκανες, κάθε φορά που θα κοιτάς το παρελθόν σου, θα με βρίσκεις μπροστά σου, Τιμωρό!" (με λίγα λόγια τη γάμησες!)
-Ναι βρε πουλάκι μου, τα είπαμε και τα τηρώ κιόλας αλλά δεν...
-Τί δεν, και μή και Μάκη Τάκη Σούλα; Κλαις, σε βλέπω! τα μάτια σου έχουν δάκρυα, είπαμε θα είσαι πάντα ένα βήμα πίσω, κανείς δεν θα σε ενοχλεί, θα τους βλέπεις όλους, άλλον για να τον προλάβεις να μη σου κάνει καμμιά μαλακία, άλλον για να τον βλέπεις και να τον χαίρεσαι χωρίς να τον ενοχλείς, αλλά πάντα πίσω! διακριτικά και σε ετοιμότητα, ανάλογα την περίσταση. Και δεν χωράνε κλάματα σε αυτό! Γκέγκε;
-Ναι ρε συ...αλλά δεν κλαίω!
-Τί δεν κλαίς γαμώτο σου; Τα μάτια σου είναι κατακόκκινα, κι αυτό που τρέχει τί είναι; Δάκρυα δεν είναι;
-Ναι γαμώτο μου, δάκρυα είναι, αλλά δεν κλαίω!!! Μπήκε το γαμημένο το σαμπουάν στα μάτια μου!
-Α! ναι ε;.....
-Ναι μωρή κάργια! Ναι! Τσούζει το ρημάδι και φυσική αντίδραση είναι τα δάκρυα. Αλλά δεν αφήνεις και κανέναν να μιλήσει!
-Χμμμμ, συγγνώμη! Να μωρέ, είναι που νοιάζομαι για σένα, και που δεν θέλω να σε βλέπω στεναχωρημένη!
-Καλά, σε συγχωρώ, επειδή δεν μου έχει μείνει και κανένας άλλος! (τέλος πάντων) Α! και να σου πω κι ένα "κουτσομπολιό"; Αυτό με το "κοίτα πίσω σου" κλπ...
-Ναι;
-Με ρώτησε κάποιος σήμερα, αλλά δεν άκουσε την απάντηση...
-Και σε ποιά κατηγορία ανήκε αυτός;
-Στη δεύτερη γαμώτο, στη δεύτερη!
-Ε, να του το πεις!
-Το ξέρει ήδη.... Θύμισέ μου να αλλάξω σαμπουάν!
-Καλά, αλλά είναι και κάτι άλλο που ξεχνάς
-Τί;
-Σε αυτή τη δέυτερη κατηγορία, δεν υπάρχουν μοντέλα "όχι πια δάκρυα"
-Για το σαμπουάν μιλάω!..........
-Καλά, τραγούδα!