Το τρένο

Είδα ένα παράξενο όνειρο, ήμουν λέει ένα τρένο. Ένα τρένο που κυλούσε πάνω στις ράγες του σταθερά, με μια ταχύτητα όχι σταθερή αλλά σίγουρα γρήγορη. Το τρένο είχε ένα τεράστιο ταξίδι μπροστά του χωρίς να ξέρει κανείς τον τελικό προορισμό και ακολουθώντας μια διαδρομή που άλλαζε μετά από κάθε σταθμό. Επιβάτες ανέβαιναν και κατέβαιναν συνέχεια αλλά σε κάθε δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, για κάποιον περίεργο λογο δεν ήταν ποτέ κανείς on board, και εγώ ήμουν πότε ο μοναδικός επιβάτης του τρένου, και πότε το ίδιο το τρένο. Ποτέ μα ποτέ δεν ήμουν εγώ ο σταθμός κανενός όσο κι αν το ήθελα κάποιες φορές. Ήμουν πάντα και μόνο τρένο... ένα τρένο περαστικό. Ξέρεις αυτό που το βλέπουν τα μικρά παιδιά και το θαυμάζουν, αυτό το τρένο που το βλέπουν αργότερα σαν ενήλικες κι θέλουν να το πάρουν και να φύγουν μακρυά, να ξεσκάσουν, να αλλάξουν παραστάσεις, πολλοί θέλουν να κάνουν ένα ταξίδι με το τρένο, αλλά κανείς δεν θέλει να ζήσει μέσα σε αυτό για πάντα!


Ξεκίνησε το ατελείωτο ταξίδι μου.. το ταξίδι του τρένου.


Σταθμός πρώτος "Σχολείο": Ένας πολύ όμορφος σταθμός, με χρώματα, φωνές χαρούμενες και ζωντάνια. Με κόσμο πολύ, με πολλές εξόδους και αφετηρία πολλών διαδρομών... διάλεξα μία και συνέχισα το ταξίδι μου,


Επόμενος σταθμός "Αθλητισμός": Αυτός ο σταθμός είχε πολλές αποβάθρες, αυτές που διάλλεξα εγώ να περάσω ήταν "ενόργανη", βόλλευ", τέννις", "μπάσκετ", "Τae Kwon Do" ,"ποδήλατο" και τέλος τέλος "τρέξιμο". Ο σταθμός "αθλητισμός" εμφανίστηκε πολλές φορές στο ταξίδι μου και κάθε φορά διάλλεγα αποβάθρα. Το μαγικό αυτού του σταθμού ήταν ότι μπορούσες να διαλλέξεις παραπάνω από μία αποβάθρες κάθε φορά και έτσι το ταξίδι σου γινόταν πιό όμορφο και πιο ενδιαφέρον. Σαν σταθμός ο "Αθλητισμός" ήταν από τους πιο λιτούς αλλά και πιο όμορφους σταθμούς που συννάντησα στο μέχρι τώρα ταξίδι μου. Βέβαια μέσα σε αυτόν τον σταθμό είχαν στήσει κάτι πάγκους-μαγαζάκια διάφοροι που ήθελαν να αρπάξουν τους επιβάτες και να τους ξελλογιάσουν με "μαγικά φίλτρα" που θα τους χάριζαν σούπερ ιδιότητες και θα τους έδιναν πάσο για την V.I.P. class και δωρεάν είσοδο στο καζίνο του σταθμού που ήταν γνωστό και ώς "Πρωταθλητισμός". Σε αυτό το καζίνο, Όλα μα όλα ήταν λαμπερά, φωτεινά, αλλά όταν έμπαινες μέσα εκεί, αν δεν είχες πάρει το "πάσο" από τους πάγκους-μαγαζάκια, ερχόντουσαν κάτι "φουσκωτοί" και σε άρπαζαν και σε πετούσαν έξω μια και καλή! Αν πάλι είχες το πάσο που λέγαμε πριν , έμπαινες παντού, για όσο ήθελαν εκείνοι και όταν έληγε ο χρόνος παραμονής σου, ερχόντουσαν οι ίδιοι φουσκωτοί και σε πετούσαν πάλι έξω. Μερικές φορές βέβαια, δεν προλάβαιναν, γιατί τους κατόχους του "πάσου" τους έβγαζαν έξω με φορείο, ή αναπηρικό κροτσάκι και τους πολύ άτυχους ή τους πολύ ματαιόδοξους ακόμη και με φερετρο καμμιά φορά...


Επόμενος σταθμός.. "Έρωτας": Αυτός κι αν ήταν σταθμός!! Ο πιό όμορφος , ο πιο γλυκός, ο πιο επικύνδυνος, ο πιο δύσκολος, ο πιο ανατριχαστικός, ο πιο.... ο πιο....

Ο μοναδικός σταθμός που ενώ καταστρέφει κάθε μηχανικό σύστημα του συρμού, ενώ είναι μια παγίδα στην πραγματικότητα, ενώ κάθε τρένο και κάθε επιβάτης που θα σταματήσει εκεί θα φύγει με πληγές, θα φύγει μισός.. παρόλα αυτά όποιος πατήσει το πόδι του σε αυτόν το σταθμό... Θέλει να ξαναγυρίσει. Να ξαναπεράσει και να ζήσει αυτές τις μαγικές στιγμές που χάριζε το προσωπικό του σταθμού στους επιβάτες και τα τρένα που επέλλεγαν να σταματήσουν εκεί. Εγώ ταξίδευα επί 32 χρόνια στο όνειρό μου, (μετά ξύπνησα να σας το διηγηθώ και θα συνεχίσω το ταξίδι μου αμέσως μετά) και αυτόν το σταθμό τον επισκέφθηκα 2 φορές. Μία εκεί γύρω στα 17 που είναι και φυσικό και άλλη μία κάπου γύρω στα 31 μου, που πέρασα πλέον και ξυστά από την αποβάθρα "γεροντοέρωτας" (και μεταξύ μας δεν έχω φύγει ακόμη από αυτόν το σταθμό ξέρετε πως είναι τα όνειρα.. μπορούν να συμβούν πράγματα παράξενα που μόνο εκεί συμβαίνουν, όπως για παράδειγμα να συνεχίζει μεν το τρένο το ταξίδι του αλλά να μένει και σε ένα σταθμό κολλημένο δε. ) Και είναι μάλλον δίκαιο και σωστό αυτό που λένε "κάθε πράγμα στον καιρό του.." γιατί η στάση σε αυτό το σταθμό, απαιτεί το τρένο να είναι νέο, και καλοσυντηρημένο, να μπορεί να αντέξει τα χτυπήματα του προσωπικού του σταθμού, και να είναι αρκετά παρορμητικό για να σηκωθεί να φύγει γρήγορα όταν πρέπει. Ένα τρένο γέρικο, κουρασμένο από το ταξίδι έστω και λίγο, που έχει ξεχάσει κι ακριβώς τί εστί σταθμός "Ερωτας" δεν έχει τις ίδιες αντοχές και επιπλέον έχει αφήσει λίγο πιο πίσω τον προρμητισμό του και δεν μπορεί να φύγει τρέχοντας. Για να μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι του το νεαρότερο τρένο θα ρίξει ένα ή και δύο μπινελίκια, θα σιχτιρίσει τον σταθμάρχη και θα φύγει, ένα πιο γέρικο τρένο, που έχει πατήσει για τα καλά τις ράγες του "Ερωτα" θα κρατήσει τις γλυκές αναμνήσεις που κάνουν τις βαλβίδες του να χτυπούν δυνατά και γρήγορα, και θα τις σκέφτεται συνεχώς με αγάπη, δεν θα επιτρέπει όμως στον εαυτό του να θυμάται ότι πρόκειται για αναμνήσεις γιατί τότε ανεβαίνει πολύ η θεμοκρασία, ένας κόμπος ατμού κάθεται στο φουγάρο του και σταγόνες νερού βγαίνουν από τα μπροστινά του φανάρια.. (κάποιοι τα λένε και δάκρυα) Επομένως ξεγελάει τον εαυτό του φτιάχνοντας μια εικονική πραγματικότητα που τη χρησιμοποιεί στις δύσκολες στιγμές για να μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι του... Από αυτόν το σταθμό δεν έφυγα ακόμη μετά τη δεύτερη επίσκεψή μου, αλλά συνεχίζω το ταξίδι μου.. γιατί πρίν από το Σταθμό "ΕρωταςΙΙ" υπήρξε ο σταθμός "Μητρότητα".

Σε αυτόν το σταθμό, αποκτάς έναν μόνιμο επιβάτη.. που ακόμη και όταν δεν είναι πάνω στο τρένο, αυτό τον κουβαλάει μέσα του... Για αυτόν τον μονδικό και πολύ ξεχωριστό επιβάτη το τρένο μπορεί να κάνει τα πάντα, μπορεί και να εκτροχιαστεί ακόμη. Μπορεί, να αλλάξει τη ν πορεία του μόνο και μόνο για να βλέπει τον επιβάτη αυτόν ευτυχισμένο, ακόμη και να παρακάμψει σταθμούς που μέχρι τώρα "πέθαινε" για να τους επισκεφτεί. Για αυτόν τον μοναδικό επιβάτη το τρένο μπορεί να καταστραφεί και να το κάνει χαμογελώντας. Όμως στα δύσκολα της διαδρομής αυτός ο ξεχωριστός επιβάτης είναι ο πρώτος που θα τον προστατεύσει το τρένο, αν χρειαστεί μπορεί και να τον "κατεβάσει" προσωρινά μόνο και μόνο για να είναι σίγουρο ότι ο επιβάτης αυτός θα βγει αλόβητος από την δοκιμασία. "Μητρότητα" ένας σταθμός που μένεις πάντα εκεί όσα χιλιόμετρα κι αν διανύσεις μετά από ΄κει.

Στο ταξίδι αυτό, το τρένο συνάντησε πολλούς ανθρώπους, επιβάτες, επισκέπτες, κάποιους από αυτούς τους αγάπησε πολύ, και δεν έχει σημασία αν αυτοί έχουν κατέβει πια από το τρένο, αυτό συνεχίζει να τους έχει μαζί του, στην μηχανή-καρδιά του και κανείς και τίποτα δεν θα μπορέσει να τους βγάλει από εκεί. Mέσα σε αυτούς και οι δύο επισκέπτες από τους σταθμούς "ΕρωταςΙ & ΙΙ" και φυσικά ο μοναδικός, ξεχωριστός επιβάτης του σταθμού "Μητρότητα". Κάποιους άλλους τους θυμάται που και που και χαμογελά, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που αν, λέω άν, τύχει και τους βρει μπροστά του σε κάποιον άλλο σταθμό .... "αλοίμονό τους" (μέσα σε αυτούς και κάποιοι από τους σταθμούς "Συγγενείς", Φίλοι" ) αλλά γι αυτούς ειδικά τους σταθμούς μάλλον θα κάνουμε ξεχωριστή ανάρτηση με πολλά "μπιπ".
Το ταξίδι ήταν κουραστικό αλλά έχω άλλο τόσο μπροστά μου περίπου. Πρέπει λοιπόν να βρω δυνάμεις για να συνεχίσω το ταξίδι μου, και το καλύτερο καύσιμο (όχι άλλο κάρβουνο) είναι τα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπώ. Οι χαρές τους, η ευτυχία τους.. Όταν ξέρω ότι εκείνοι είναι καλά αντλώ δύναμη και συνεχίζω, καμμιά φορά μπορεί να χαμογελάσω κι εγώ μαζί τους και τότε μπορώ να περάσω από κάθε σταθμό, από κάθε σήραγγα όσο σκοτεινή και κρύα κι αν είναι. Όταν όμως αγωνιώ για αυτούς που αγαπώ, όταν νομίζω ότι δεν έιναι όσο καλά θα ήθελα εγώ, η διαδρομή που διανύω ως τρένο μοιάζει περισσότερο με αυτή που είναι γνωστή και ώς "τρενάκι του τρόμου". Μεγάλες ανηφόρες, απότομες κατηφόρες και σκοτεινές σήραγγες...