Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Τα πάνω -κάτω!


Εκεί που συνηθίζεις κάτι, που το αποδέχεσαι και που μαθαίνεις να ζεις με αυτό.. Τσουπ! Έρχεται κάποιος, γίνεται κάτι και σου "φέρνουν τα πάνω -κάτω"..
Έτσι κι εγώ η έρμη η ποδηλάτρισσα, την πάτησα, έχασα τα στάνταρντς μου.. ξαφνικά και με κάθε τρόπο και επί παντός θέματος...
Είχα την ομορφούλα ξανθούλα τόσες μέρες να ορκίζεται ότι έπεσε θύμα και ότι το τρικάμερο ήταν καθαρά προσωπικές της στιγμές. Τό πε μια τό πε δυο.. την πίστεψα.. άαα όλα κι όλα είμαι και καλός άνθρωπος εγώ και άμα δω τον 'άλλο να επιμένει σθεναρά στην άποψή του.. δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω.. όλα κι όλα! Και η κοπέλα επέμενε.. το ΦΩΝΑΖΕ καλέ!
Ο υποτίθεται καλός της, αυτός ντεεεε που την εκμεταλεύτηκε κι έβγαλε τα σώψυχά της και τα ξέκωλά της στο κλαρί; Α να γεια σου.. αυτός με το τατού στο μπράτσο! στην αρχή Γιώργος.. μετά έρχεται η πρώτη ανατροπή! Ο Γιώργος ο Έλληνας, το καμάρι και ο φθόνος κάθε αρσενικού εν Ελλάδι.. ξάφνου και χωρίς καμμιά απολύτως προειδοποίηση γίνεται Ίαν εκ Παρισσίων, με ξενέρωτη Γαλλόφατσα, (συγγνώμη Ρομάν αλλά εσύ δεν πιάνεσαι στους ξενέρωτους έτσι κι αλλιώς, εσύ είσαι μυγάς!) και άποψη για όλες τις Ελληνίδες (ακούς εκεί φίλε μου.. μία σου έκατσε όλες στο ίδιο καζάνι; Ντροπή Ευρω-πέος άνθρωπος!).
Ακούς; Ακούω να λες! Και πάνω που προσπαθώ να χωνεψω την Γαλλοποίηση του Γιωργάκη μου σκάει και το παραμύθι.. "Ποιές προσωπικές στιγμές καλέ; Τσόντα ήταν και μάλιστα με κορόιδεψαν μου δώκανε λιγα ενώ η ατάλαντη πήρε 150.000 ευρώ"!!! Τάδε έφη ο Ίαν επαγγελματίας τσοντογαμήκουλας σου λέει.. Μπράβο το παλικάρι..
Αλλά σκατά επαγγελματίας είσαι ρε Γαλλάκι άμα σε έπιασε κώτσο το Τζουλάκι μας (προσέχεις ε; με "Ζ" όχι με "Σ" .. τΖουλάκι είπα.. ά!) και σε κορόιδεψε στη μοιρασιά!
Κι εγώ εξακολουθω να πιστεύω ότι ήρθε το Γαλλάκι διακοπές , το Τζουλάκι (πάλι "ζ") του έριξε ένα "καμ γουιθ μι για να τη βρεις.." λίγο το κρασί, λίγο το Ηλιοβασίλεμα δεν ήθελε και πολύ το νέο το αγόρι.. κουκλάρα και το Τζουλάκι μας...("ζ" μη τα ξαναλέω) και παίξανε το γιατροοο! Αλλά ατακτούλικο και άφραγκο το Γαλλάκι, σκέφτηκε να πουλήσει τις προσωπικές τους στιγμές! Το δέχομαι! ΑΑΑ είπα εγώ την πιστεύω την κοπέλα!
Και έρχεται τώρα και η άλλη ανατροπή.. Βγαίνει το Τζουλάκι... και λέει:
- Ναι λοιπόν... Τσόντα ήταν!
εγώ: 'Εεεεελααα! Α ΠΟ ΚΛΕΙ Ε ΤΑΙ!!
-Ναι τσόντα ήταν και είμαι σίγουρη ότι κάθε κοπέλα για αυτά τα ποσά θα την έκανε τη συμφωνία. Εμένα μου πήρε 5 λεπτά για να το αποφασίσω. Και στο κάτω-κάτω δεν έκανα κάτι κακό.. ΣΕΞ έκανα. Όλοι το κάνουν!
-Όχι ρε Τσουλάκι! (με "σ" καλά έιδες..) σεξ μπορεί να κάνουν όλοι.. αλλά τσόντες δεν κάνουν όλοι... Μη με πληγώνεις έτσι...Και ποιός σου είπε μαρή αλόγα ότι θα συμφωνούσαμε όλες να κάνουμε την τσόντα για τα λεφτά που πήρες; Εγώ μπορεί να το παζάρευα και να έβγαζα τα διπλάσια .. ποιά είσαι εσύ που μας χαλάς την πιάτσα; Κι επίσης ΑΝ έκανα εγώ το τρικάμερο θα έβαζα άλλα παπούτσια μαρήηη χάλια ήταν αυτά, και κυρίως θα έλεγα.. "Γύρισα ΤΣΟΝΤΑ παιδιά!" και όχι με εκμεταλεύτηκε ο Γιώργος που έγινε Ιαν που ήταν γκόμενος και ξαφνικά έγινε συπρωταγωνιστής... Μεταξύ μας ειλικρίνεια!
Τέλος πάντων.. αφού έκανα μερικές ψυχοθεραπείες.. το κατάπια και αυτό.. το ξεπέρασα το σοκ.. Και συμβιβάστηκα με το γεγονός ότι δεν την εκμεταλεύτηκαν την κοπελιά και ότι το έβγαλε το διαμερισματάκι της με ένα πήδημα! Μαγκιά της! Προνοητική..τη λες! Καλά στερνά.. αμέεε! Και είπα στον εαυτό μου: "Εντάξει μην κάνεις έτσι.. πίστεψες τα λόγια της κοπέλας.. δεν φαντάστηκες ότι το Τζουλάκι μας το εθνικό μας το Τσουλάκι.. είπε ψέμματα. Ωραία δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου!"

Αμάν! Τό 'χα ξεχασει αυτό.. 2 χρονάκια μας μείνανε.. το Δεκέμβρη του 2012 σου λέει.. ΤΟ ΤΕΛΟΣ! THE END! LE FIN!.. Έτσι ήξερα κι εγώ, έτσι έλεγαν και στις τηλεοράσεις, έτσι λέγαν και στις ταινίες.. ολόκληρο Χόλυγουντ σιγά μην κάνει λέθος! Και πήγα και γω και πηρα δάνεια, και πήρα και τηλεοράσεις μέχρι και αυτοκίνητο πήρα, απ' αυτά που είναι σαν το πλοίο της αγάπης ΤΕΡΑΣΤΙΑ! και όλα αυτά με δόσεις φυσικά, με πρώτη δόση 01-01-2013! Αμέεε! Τους έπιασα κορόιδο λέω! όλα τσάμπα!! Και πάνω που πάω να χαρώ τα 2 τελέυταία χρόνια της ζωής μου και του κόσμου μας.. ανέμελη και ξέγνοιαστη.. χωρίς σκοτούρες και μες την υλιστική χλίδα.. έρχεται η άλλη η ανέραστη που δεν την πηδάει ούτε πληρωμένος κασκαντέρ (οχι σαν το Τζουλάκι μας.. τη Τζουλάρα μας!) και πάει να πνίξει την αγαμία της στα αρχεία του Βατικανό! (πούστη Νταν Μπράουν εσύ φταις για όλα)
Και πάει που λέτε η ασχημομούρα και κάνει μελέτες επί μελετών στα έργα του Ντα βίντσι και αποκρυπτογραφεί λέει, η ανέραστη ένα κωδικό σε ένα από τα έργα του που λέει ότι... το τέλος του κόσμου θα έρθει την... 1η Νοεμβρίου του... 4006!!!!
Τί λες μωρή παναθεμάσεεεε; Και ποός θα πληρώσει τα δάνεια μου; ΕΕΕΕΕ; Αμα το 'ξερα μωρή αραχνιασμένη θα χρεωνόμουνα;; ΟΧΙ βέβαια! Και τέλςο πάντων ποιά είσαι εσύ που έρχεσαι να μας φέρεις τα πάνω -κάτω για το πιό σοβαρό θέμα της χρονιάς; Το τέλος του κόσμου! Τόσα βιβλία ο Λιακόπουλος τί θα τα κάνει; ε; Όχι σε ρωτάω και θέλω απάντηση! Τόσες ταινίες, τόσα σκηνικά, τί θα απογίνουν μωρή; Τίποτα δεν σκέφτεσαι τέλος πάντων; Κι εμείς; Εμείς που είπαμε 2 χρονάκια μας μείνανε ας το ρίξουμε λίγο έξω τί θα κάνουμε μωρή κακούργαα;
άχου Παναγίτσα μου... πόσα να αντέξει η ψυχή της γυναικός πια; Τί άλλο θα ακούσω; Πώς θα πορευθώ;.. Τόσες ανατροπές μέσα σε λίγες μέρες... στο τσάκ αντέχω ακόμη... το μόνο που μου μένει να ακούσω ακόμη είναι ότι τον Παρθενώνα τον έχτισε ο Βωβός!!!

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Ταρακούνημα

Εδώ και πολύ καιρό ένας άνθρωπος που αγαπώ επιμένει πως έχω πολύ δύναμη μέσα μου και με μαλώνει και με προτρέπει να τη βρω, να την ξανα-βρω όπως λέει εκείνος. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει πουθενα αυτή η δύναμη ο τρόπος του, η χροιά της φωνής του, τα μάτια του που κοιτάν βαθιά μες τα δικά μου όταν το λέει, με έκαναν να το πιστέψω.. Χτες ο ίδιος άνθρωπος με ταρακούνησε τόσο δυνατά, τόσο πολύ, που έχασα τη Γη κάτω από τα πόδια μου! Αρχικά αυτό, γιατί μετά, αυτό το ταρακούνημα με έκανε να δω ότι έχει δίκιο! Έχω δύναμη, έχω κουράγιο, και πρέπει να τα χρησιμοποιήσω! απλά.. έπρεπε να το πιστέψω!
Χτες λοιπόν, με μιά του λέξη αυτός ο άνθρωπος με έκανε να καταλάβω πώς καταστρέφω τον εαυτό μου, πόσο "μικρή" και αξιολύπητη έχω γίνει στα μάτια του-και όχι μόνο στα δικά του φαντάζομαι, αλλά η γνώμη των ανθρώπων που αγαπώ είναι που με ενδιαφέρει- και αν ένα πράγμα δεν θέλω είναι να με λυπούνται.. έτσι όταν είπε τη λέξη "εγκέλαδο" για ΄μενα, όταν είπε.. "είσαι ΚΟΡΟΪΔΟ" αποκλείεται να κατάλαβε τί μου έκανε! Ούτε κι εγώ το είχα καταλάβει μέχρι...
Στην αρχή δάκρυσα, στενοχωρήθηκα .. μετά έκλαψα σκέφτηκα ότι αν όχι ο ΠΙΟ σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου (μετά την κόρη μου), αλλά σίγουρα ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, που αγαπώ, που εκτιμώ και σέβομαι και που η γνώμη του για μένα είναι πολύ σημαντική έχει αυτή την εικόνα για μένα.. τότε έχω αποτύχει σε όλα! Ξαφνικά το σπίτι δεν με χωρούσε.. ήθελα αέρα, χρόνο να σκεφτώ.. Πήγα τη μικρή στη γιαγιά της και ξεκίνησα έναν περίπατο από το σπίτι μου μέχρι τον αγαπημένο μου ιερό βράχο! Εκεί κοιτώντας από ψηλά σα να έψαχνα να τον βρω μέσα στην πόλη να του πω: "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΟΡΟΙΔΟ.. ΚΑΝΕΝΟΣ!" ή ίσως και να του κλαφτώ λέγοντάς του "Ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει..και εγώ αυτό αξίζω αυτό παίρνω" καθώς τον "έψαχνα" λοιπόν.. στα ξαφνικά τον βρήκα! Ήταν εκεί μπροστά μου, δίπλα μου, μέσα μου.. μα τί χαζή που είμαι αφού πάντα είναι εκεί.. μαζί μου, δίπλα μου μέσα μου.. τον κουβαλάω εγώ μαζί μου, δεν πάω πουθενά χωρίς αυτόν και τότε το είδα!
Είδα τα μάτια του.. το χαμογελό του, είδα τη φλεβίτσα στο μέτωπο που φούσκωνε.. και του είπα:" 'Εχεις δίκιο! Είμαι κορόιδο και μάλιστα μεγάλο! και όχι! εγώ δεν παίρνω αυτά που αξίζω! Αξίζω πολλά περισσότερα και ήρθε η ώρα να τα διεκδικήσω!"..
Και κατέβηκα γρήγορα- γρήγορα από 'κει.. και έφτασα στο σπίτι μου σχεδόν τρέχοντας!
έπρεπε τα πράγματα να μπουν σε νέες βάσεις.. έπρεπε κάποιοι να καταλάβουν ότι είμαι αποφασισμένη να διεκδικήσω τη ζωή μου πίσω με κάθε κόστος!
Και το έκανα και όταν πήγαινα να δειλιάσω κοίταζα λίγο μέσα μου και τότε έβλεπα τα δυο πανέμορφα ματάκια να με κοιτάνε και άκουγα τη σταθερή σίγουρη φωνή να μου λέει.. "Μη σταματάς τώρα.. έχεις δύναμη!" Και έπαιρνα κουράγιο και συνέχισα να λέω, να διεκδικώ, να εξηγώ, "να χτυπάω το χέρι στο τραπέζι".. μέχρι που οι αποδέκτες των όσων έλεγα ξαφνιάστηκαν, και επιτέλους με πήραν στα σοβαρά.. και εγώ επιτέλους μετά από καιρό κοιμήθηκα το βράδυ! Και το πρωί ξύπνησα με χαμόγελο, με σιγουριά και κοίταξα πάλι λίγο μέσα μου και είδα τα ίδια όμορφα ματάκια, και αντίκρισα το ίδιο φωτεινό χαμόγελο.. και "έβγαλα" την αγαπημένη μορφή έξω και είπα.. "Καλημέρα, τί θα έκανα χωρίς εσένα.. ε; Σ'αγαπώ!"