Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!



H ανάρτηση αυτή είναι αποκλειστικά και εξ ολοκλήρου αφιερωμένη σε έναν από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους που έχει τα γενέθλια του!!
Αυτόν τον άνθρωπο είμαι πολύ περήφανη που τον έχω γνωρίσει και ακόμη πιο περήφανη που είναι φίλος μου!
Τα πιο όμορφα ξενύχτια τα έχω κάνει με εκείνον.. Είτε διασκεδάζοντας, είτε μιλώντας ως το πρωί για διάφορα από το πιο σοβαρό μέχρι το πιο αστείο! Είτε κάνοντας διάφορα άλλα πράγματα..
Τα πιο άσχημα ξενύχτια τα έχω κάνει ΓΙΑ εκείνον, είτε αγωνιώντας για την εξέλιξη κάποιας προσπάθειάς του, είτε γιατί ήξερα ότι κάτι τον απασχολεί και ήταν λυπημένος ή αγχωμένος, είτε για να περιμένω ένα τηλεφώνημα του, ακόμη και περιμένοντας τον ίδιο. Άλλες φορές ερχόταν και το ξενύχτι συνεχιζόταν με ευχάριστο τόνο από κει και πέρα, άλλες φορές δεν τα κατάφερνε και το ξενύχτι συνέχιζε να είναι άσχημο και με αγωνία.
Με αυτόν τον άνθρωπο έτσι ήταν …. Όλο εκπλήξεις ευχάριστες ή δυσάρεστες!
Δυστυχώς τώρα πια έχουμε ψιλοχαθεί, λίγο οι δουλειές μας, λίγο οι οικογένειες μας, λίγο οι προτεραιότητες δεν βρισκόμαστε πια εδώ και πολλούς μήνες, μιλάμε που και πού, και πάντα είναι ευχάριστο να τον ακούω! Χαίρομαι πολύ όταν ακούω τα νέα του, όταν μαθαίνω ότι είναι καλά, όταν μου περιγράφει πόσο χάρηκε με κάτι. Λυπάμαι και πονάω πάρα πολύ, όταν καταλαβαίνω ότι κάτι δεν του πήγε καλά, όταν νοιώθει κουρασμένος, όταν είναι αγχωμένος (πράγμα πολύ συχνό) και γενικά όταν μου λέει ή όταν καταλαβαίνω ότι δεν είναι τελείως καλά..
Γιατί το καταλαβαίνω, ακόμη κι αν δεν μου το πει ο ίδιος εγώ το καταλαβαίνω…. Μάλλον αυτή την ιδιότητα μου τη δίνει η αγάπη μου για εκείνον.
Θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσα σήμερα να ήμουν εκεί, να τον πάρω μια αγκαλιά, να τον πειράξω για το μήκος των μαλλιών του, να γελάσουμε μαζί, να του κάνω μια φιλοφρόνηση και να τον δώ να κοιτάζει αλλού ψιλοκοκκινίζοντας, να τον πειράξω για κάτι που του αρέσει και να τον δω να νευριάζει λίγο και ταυτόχρονα η φλεβίτσα στο μέτωπο να φουσκώνει και να νομίζεις ότι θα εκραγεί. Θα ήθελα να του πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ! και να του δώσω το πιο γλυκό από τα φιλιά μου, γιατί αν κάποιος άνθρωπος αξίζει τις πιο ειλικρινείς μου ευχές.. είναι μόνο αυτός!
Θα ήθελα να ήμουν εκεί, μαζί του, να παίξω με τα μαλλιά του και να του κάνω πλάκα για το σημαδάκι που έχει, τον αγαπημένο μου «κερματοδέκτη» όπως συνηθίζω να αποκαλώ το σημάδι αυτό, που για μένα είναι κομμάτι της γοητείας του!
-ΨΙΤ με ακούς; Μην τολμήσεις να το πειράξεις το σημαδάκι μου… Θα γίνω πολύ γκρινιάρα αν το «διορθώσεις»!!!
Θα ήθελα να μπορούσα να είμαι εκεί και να κάνουμε μαζί όλα αυτά και άλλα τόσα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ. Είπαμε, οι δουλειές μας, οι ρυθμοί μας, οι οικογένειές μας, οι υποχρεώσεις μας, οι προτεραιότητες μας… μας κρατούν μακριά. Σωματικά, γιατί ψυχικά είμαι πάντα εκεί, μαζί του και στα καλά και στα άσχημα και στη χαρά του και στα δύσκολά του.. και το ξέρει! Αυτό είναι μια ανακούφιση, μικρή μεν, αλλά ανακούφιση δε! Να ξέρει ότι δεν περνάει μέρα, ώρα, λεπτό που έστω και για μια στιγμή δεν θα τον σκεφτώ, μου αρκεί που το ξέρει.
Είναι αστείο σχεδόν, πόσες φορές βλέπω κάτι, κάποιον και σκέφτομαι, «ααα αυτό θα του άρεσε», ή «αν ήταν τώρα εδώ θα είχαμε πεθάνει στα γέλια», ή ακόμη όταν φτιάχνω την αγαπημένη μου φρουτοσαλάτα τον φαντάζομαι να μου λέει: «Πάλι τη φρουτομαλακία τρώς;» και γελάω μόνη μου…. Αυτά είναι οι δικοί μου δεσμοί μαζί του, και ευτυχώς καμία υποχρέωση, καμία δουλειά, και καμία οικογένεια δεν πρόκειται να μου τα πάρει....!

ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ, ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΣ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ όπως σου αξίζει και όπως θέλω να είσαι… ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ με τον δικό μου μοναδικό και περίεργο τρόπο, και όχι έτσι όπως συνήθως αγαπάνε οι άνθρωποι, έχουμε πει πολλές φορές ότι εγώ έχω έναν δικό μου ορισμό για την αγάπη και σύμφωνα με αυτόν… ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ!

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΚΑΛΑ αγαπημένε μου… Μέσα από την καρδιά μου που μαζί με τις ευχές μου σου στέλνω κι ένα κομμάτι της!




Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Το έθιμο του "κλήδονα" στην Καισαριανή


Εκεί που είχα στεναχωρηθεί που ακυρώθηκε η εκδρομή στην Πορταριά, εκεί στα ξαφνικά αυτό το Σαββατοκύριακο εξελίχθηκε σε ένα από τα καλύτερα των τελευταίων μηνών.!
Ενώ γιορτάζαμε τα γεννέθλια του φίλου μου του Δημήτρη (Να σε χαιρόμαστε Μητσάκο) πέφτει η πρώτη ιδέα!
-Παιδιά όπως είμαστε πάμε όλοι μαζί στο Πέραμα; Έχει Ικαριώτικο πανηγύρι, πάμε να τρίψουμε το πιπέρι "καριώτικα";
-Ρε σύ, να πάμε αλλά είναι μακρυά το Πέραμα και είναι ήδη 3 παρά...
-Ποιό Πέραμα ρε; Πάμε εδώ πιο κάτω, έχει κανονίσει ο Βαγγέλης και φέτος την αναβίωση του Κλήδονα. Είναι πολύ ωραία!
-ΟΚ! Φύγαμεεεε!
Και έτσι κι έγινε... ξεσηκωθήκαμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί, πήραμε όσα κουτάκια μπύρας είχαν απομείνει στο ψυγείο και κατηφορίσαμε προς τη γειτονιά του Βαγγέλη όπου και γινόταν το γλέντι.
Πριν σας περιγράψω το τί έγινε εκεί να σας πω δυο λόγια για το έθιμο του Κλήδονα.
Ο "Κλήδονας" είναι μια λαϊκή μαντική διαδικασία πού έχει τις ρίζες της στην Αρχαιότητα και με την οποία φανερώνεται στης ανύπαντρες κοπέλες η ταυτότητα του μέλλοντα συζύγου τους. Την παραμονή του Αί-Γιαννιού, οι ανύπαντρες κοπέλες αναθέτουν σε μια κοπέλα της γειτονιάς συνήθως σε μια "Μαρία" που ζουν και οι δυο της γονείς να φέρει το "αμίλητο νερό" από την κοντινότερη πηγή ή πηγάδι. Η ονομασία αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι η "αποστολή" της Μαρίας να φέρει το νερό πρέπει να γίνει με απόλυτη σιωπή, δηλαδή δεν πρέπει να απαντήσει σε κανένα από τα πειράγματα που θα δεχθεί, δεν πρέπει να μιλήσει σε κανέναν απολύτως ό,τι κι αν συμβεί! Μόλις φέρει η Μαρία το νερό στο σπίτι που γίνεται ο "Κλήδονας" το χύνουν σε ένα κεραμικό συνήθως δοχείο π.χ. κανάτι, και μέσα σε αυτό το δοχείο με το νερό οι ανύπαντρες κοπέλες ρίχνουν κι από ένα πολύτιμο προσωπικό τους ανυικείμενο, το λεγόμενο "ριζικάρι". Το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο πανί "κλειδώνεται" και αφήνεται σε σε ανοιχτό χώρο να "ξαστρίσει" όλη νύχτα. Η διαδικασία αυτή γίνεται τραγουδώντας διάφορα δίστιχα όπως:

«Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ' Αi-γιαννιού τη χάρη,
κι όποια 'χει καλό ριζικό να δώσει να τον πάρει».

Οι κοπέλες εκείνο το βράδυ θα δουν στον ύπνο τους τον μέλλοντα συζυγό τους! Εκτός από τον "κλείδονα", την ίδια νύχτα σε κάθε γειτονιά ανάβουν φωτιές τις οποίες και πηδάνε όλοι οι κάτοικοι της περιοχής για να εξαγνιστούν από τις αμαρτίες τους.
Φτάνοντας εκεί κατά τις 3 και κάτι το πρωί αντικρύσαμε τη φωτιά τη λεγόμενη και "μπουμπούνα" και πλήθος κόσμου! Προς μεγάλη έκπληξη και χαρά μας ο μέσος όρος ηλικίας ήταν γύρω στα 30! λίγο πάνω λίγο κάτω. (Η Μικρασιατική αλλά και από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου καταγωγή ημών των Καισαριανιωτών είναι γνωστή, αυτό που δεν είναι γνωστό είναι η αγάπη για τους τόπους των προγόνων μας και η τήρηση των εθίμων τους ακόμη και σήμερα και μάλιστα από τους νέους!)
Νταούλια, τουμπερλέκια, γκάιντες, ντέφια, είχε στηθεί ένα ολόκληρο μουσικό συγκρότημα τελείως αυθόρμητα, απλά κάθε ένας που παίζει ένα όργανο το είχε φέρει μαζί του, και όποιος δεν είχε κάποιο όργανο έφτιαχνε αυτοσχέδιο, μπουκάλια, κάδοι, εργαλία, κουζινικά σκεύη ακόμη και ποδήλατα είχαν επιστρατευτεί για την τέχνη!
Όλοι θέλαν να περάσουν πάνω από τη φωτιά, περάσαμε κι εμείς.. τα περάσματα που θα κάνεις λέει το έθιμο πρέπει να είναι μονός αριθμός. 1, 3, ή 7. Τα "Άγια νούμερα"...
Χορέψαμε μικρασιατικούς χορούς, χορέψαμε τον "καριώτικο" κι εμείς που ξέραμε πάνω κάτω τα βήματα, κι αυτοί που δεν είχαν ιδέα τί ήταν αυτό που άκουγαν και που όμως με μεγάλη επιτυχία κατάφεραν να ενσωματωθούν στον τεράστιο κύκλο γύρω από τη φωτιά τ΄Αη-Γιαννιού. Μετά σειρά είχε ο "Μυτηλινιός μπάλος", λίγο αργότερα ο "τσάμικος" και αφού τρίψαμε το "πιπέρι" με "καριώτικο" στυλ (πολύ διονυσιακό και εξαιρετικά διασκεδαστικό) η βραδυά έκλεισε με Κρητικό γλέντι!
Θα παραθέσω κάποιες φωτογραφίες κι ένα μικρό βιντεάκι που αν και είναι από κινητό και δεν έχουν καλή ανάλυση, έστω κι έτσι θα πάρετε μια γεύση από το έθιμο του "Κλήδονα" και το κέφι της βραδυάς!


Ο Βαγγέλης είχε προνοήσει να ενημερώσει τους κατόχους αυτοκινήτων στη γειτονιά για το τί θα συνέβαινε κατά τη διάρκεια της νύχτας.



... και τραγουδήσαμε! (ο νεαρός στο κέντρο εξαιρετική φωνή!)


... και χορέψαμε,




...και ποδηλάτες με πλήρη εξάρτηση είχαμε,


... και κιθάρες και λύρες είχαμε,


...και συνεχίζαμε να χορεύουμε κι ας είχε ξημερώσει η μέρα!




Το τραγούδι της Μάρως...


Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Το "ΚΛΙΚ"


Το "κλικ" το ακούμε συχνά και το χρησιμοποιούμε ακόμη συχνότερα.
Π.χ. "πίεσε το μέχρι να ακουστεί το ΚΛΙΚ", "κάνε δεξί ή αριστερό ΚΛΙΚ", "Είναι ένα ΚΛΙΚ μακρυά", "Κάνε ένα ΚΛΙΚ πιο πέρα να κάτσω κι εγώ" και κυρίως.. "Μόλις τον/την είδα μου έκανε ΚΛΙΚ" Σε αυτό το τελευταίο ΚΛΙΚ θα σταθώ σήμερα. Στο ΚΛΙΚ που μας "κάνει" κάποιος μόλις τον δούμε και πόσο σημαντικό είναι αυτό.
Πολλές φορές, σαν άλλες "θείες από το Σικάγο", οι φίλοι προσπαθούν να αποκαταστήσουν τον "ελεύθερο-η" της παρέας φέρνοντας ώς υποψήφιους γαμπρούς κάθε γνωστό τους που χώρισε, που είναι μόνος κλπ δήθεν τυχαία και έχοντας σαν "όπλο" τους όχι κανάτια αλλά φραπόγαλα και καπουτσίνο φρέντο με κανέλα ή χωρίς. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ακολουθούν στιχομυθίες απείρου κάλους όπως:
-Καλέ, είδες ο Κώστας; Όμορφος, πετυχημένος, νέος και κυρίως.. ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΣ! (με κλείσιμο ματιού και σκούντηγμα με τον αγκώνα στο διαθέσιμος)
-Ναι...
-Τί ναι; Κούκλος είναι και κοίτα πώς σε κοιτάει... και είπαμε.. ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΟΟΟΣ!
-Σκέφτηκες ότι για να τα έχει όλα αυτά και να παραμένει μόνος του μπορεί να έχει κάποιο κουσούρι;
-Ο Κώστας, κουσούρι! Ε δεν πάς καλά! Τί κουσούρι καλέ; Δεν τον βλέπεις; Μπουκιά και συγχώριο...!
-Ξέρω κι εγώ; μπορεί να μήν του σηκώνεται.. τί να πώ;
-Να μην πεις τίποτα, να πας να κάτσεις πιο κοντά του και να του πιάσεις κουβέντα.
-Δεν θελω λέμε...
-Γιατί;
-Δεν μου κάνει ΚΛΙΚ παιδάκι μου... κι αν σου αρέσει τόσο πολύ ο Κωστάκης να του την πέσεις εσύ... Ωχούυυυυ.
-Τί ΚΛΙΚ και βλακείες παιδάκι μου, βγές μαζί του μια φορά κι αν δεν σου κάνει το ΚΛΙΚ μην ξαναβγείς μαζί του.
-Βαριέμαι! Κι αν ήταν να μου κάνει ΚΛΙΚ θα μου το είχε κάνει ήδη.... ΤΕΛΟΣ!
-Πώπωωωω... γεροντοκόρη έχεις γίνει.
-Μαγκιά μου!
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ότι, μπορεί να είσαι μόνη σου από επιλογή κι όχι επειδή είσαι ανίκανη να βρεις γκόμενο. Μωρέ μια χαρά μπορείς να βρεις γκόμενο, αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ! Οι λόγοι για τους οποίους δεν θέλεις μπορεί να είναι πολλοί. Κι εκεί αρχίζει το πραγματικό μαρτύριο.. Αφού ευγενικά έχεις απορρίψει τον Κώστα και μένεις μόνη με τους φίλους σου αρχίζουν το παραλήρημα:
-Μα καλά παιδάκι μου γιατί δεν θέλεις;
-ΔΕΝ ΘΕ-ΛΩ! Τέλος!
-Όχι κοπελιά, δεν είναι τέλος εξήγησέ μας κι εμάς να το καταλάβουμε και τότε κομμένα τα προξενιά.
-Ε ρε πούστη που έμπλεξα... Λοιπόν για να τελειώνουμε, δεν θέλω κανέναν που δεν μου κάνει ΚΛΙΚ, μόλις δω κάποιον που θα μου κάνει το ΚΛΙΚ θα το καταλάβετε αμέσως! Και επίσης προς ενημέρωσή σας δεν με εντυπωσιάζουν ούτε τα πτυχία, ούτε το αυτοκινητάκι που έχει ο τυπάς, ούτε το αν θα πάει διακοπές στο Ντουμπάι. ΧΕΣΤΗΚΑ! Καταλάβατε;
- Ωραία, τότε τί είναι αυτό που θα σου κάνει το ΚΛΙΚ;
-Δεν ξέρω, ένα βλέμα, ένα χαμόγελο, μια κίνηση, κάτι που θα πεί.. ό,τι να ΄ναι...
-Μα εσύ νομίζω ότι δεν αφήνεις κανέναν να σου κάνει ΚΛΙΚ. Υψώνεις τοίχο από μόνη σου...
-Σας περασε ποτέ από το μυαλό ότι πράγματι μπορεί να μήν θέλω να μου κάνει κανείς ΚΛΙΚ ή ακόμη χειρότερα να είναι αδύνατο αυτή τη στιγμή να μου κάνει το ΚΛΙΚ;
-Γιατί;
-Γιατί μπορεί να είμαι ακόμη "κλικαρισμένη" από το τελευταίο ΚΛΙΚ που μου συνέβη, κι αν δεν "ξεκλικάρει" το ΚΛΙΚ δεν γίνεται να κάνεις άλλο ΚΛΙΚ γιατί το σύστημα κολλάει.. κατάλαβες;
-Δηλαδή προτιμάς να είσαι ερωτευμένη με ένα φάντασμα από το να αφήσεις κάποιον να σε κάνει να τον ερωτευτείς και να περάσεις όμορφα;
-Δεν θέλω να ερωτευτώ,
-Μα είσαι ερωτευμένη, τώρα το είπες
-Ε τότε τί σκατά θέλετε;
-Μα είσαι ερωτευμένη με ένα φάντασμα, με κάποιον που δεν βλέπουμε, που δεν τον ξέρουμε καν και αν κρίνω από τις ώρες που είσαι διαθέσιμη δεν τον βλέπεις ούτε κι εσυ! Τα παιδιά έχουν φανταστικούς φίλους κι εσύ έχεις φανταστικό γκόμενο;
-Γαμώ την πουτάνα μου, σας έχω πει δεν θέλω να συζητάμε τί κάνω και τί δεν κάνω... και όχι δεν είμαι ερωτευμένη με ένα φάντασμα, είμαι ερωτευμένη με μια ανάμνηση. Σας αρκεί; Αμέτε μου στον γεροδιάβολο πια... Ζωές δικές σας δεν έχετε να ασχοληθείτε;
.............
Μετά την έκρηξη επικρατεί ησυχία για λίγο, και επιτέλους νοιώθεις ότι νίκησες, ότι κατάλαβαν περίπου και θα ησυχάσεις... Αμ δε!!!!!
Μέσα στα πολλά και άσχετα με το προηγούμενο θέμα που συζητάτε, ξαφνικά κάποιος Φωστήρας θα βρεθεί και θα πετάξει τη μαλακία του...
-ΚΛΙΚ! Ακούς εκεί ΚΛΙΚ!
-Ναι ρε αγόρι μου, το ΚΛΙΚ αυτό το γαμημένο ΚΛΙΚ είναι που κάνει όλη τη δουλειά! Αυτό το ΚΛΙΚ σε φτιάχει και αυτό το ΚΛΙΚ σε χαλάει κάποιες φορές αλλά χωρίς αυτό εγώ δεν κάνω τίποτα!
-Μα τότε "ξεκλίκαρε" γαμώτο για να ξανα "Κλικάρεις'
-Άλλη παράμετρος που δεν σκεφτήκατε αγάπες μου... Αν, λέω άν! Το τελευταίο ΚΛΙΚ σου έπιασε το δάχτυλο ας πούμε και σε μάτωσε και πόνεσες πολύ και φοβάσαι να "ξανακλικάρεις"; Το σκεφτήκατε αυτό;
-Γάμησε μας! Τελικά το ΚΛΙΚ σου είναι ηλεκτρονικό ή μηχανικό; για να καταλάβουμε κι εμείς!
-Είναι συναισθηματικό βρε γίδι! Συναισθηματικό....
-Μια περιγραφή παρακαλώ!
-Λοιπόν στην αρχή στο πρώτο ΚΛΙΚ που σου κάνει βλέπεις κάτι π.χ. δυο πανέμορφα πονηρά ματάκια και δυο λακάκια στο πρόσωπο και τότε σφίγγεται το στομάχι σου, ανεβαίνουν οι παλμοί σου και αυτόματα βλέπεις μπροστά σου σαν επιγραφή ΝΕΟΝ να αναβοσβήνει εν αλλάξ "ΚΛΙΚ" "ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑ" "ΚΛΙΚ" "ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑ".... τότε σχεδόν υπνωτίζεσαι και αυτό ήταν! Έχεις "κλικάρει" για τα καλά!!! Μετά από καιρό καταλαβαίνεις ότι το "ΚΛΙΚ" είναι εκεί και δεν πάει πουθενά όταν βλέποντας μια φωτογραφία ας πούμε στον υπολογιστή σου το στομάχι σου σφίγγεται ακόμη πιο πολύ από την πρώτη φορά, το πρόσωπό σου καίει, ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό και η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή! και τότε η επιγραφή επανέρχεται ανανεωμένη... 'ΚΛΙΚ" "ΓΑΜΗΣΕ ΤΑ" "ΚΛΙΚ" "ΓΑΜΗΣΕ ΤΑ"..... Καταλάβατε αγάπες μου;
-ΦΦΦΦΦΦΦ.............. καταλάβαμε!
Έτσι λοιπόν γλιτώνεις για λίγο καιρό από τις προξενήτρες που έχεις στην παρέα και απολαμβάνεις το ΚΛΙΚάρισμά σου.... αλλά όχι για πολύ... Σύντομα θα ξεχάσουν τα όσα είπατε και πάλι κάποιος Κώστας, Γιάννης ή Μήτσος θα έρθει γεμάτος ελπίδες δήθεν τυχαία για καφέ και τελικά θα φύγει λίγο απογοητευμένος και αντί για φραπόγαλο ή καπουτσίνο φρέντο με κανέλα ή χωρίς θα πιεί τον καφέ της παρηγοριάς με παξιμαδάκι και μεταξά 5στερο (γιατί δεν είμαστε και τσιγκούνηδες! ) Και θα ψάχνει να βρει τί σκατά ήταν αυτό το "ΚΛΙΚ" που άκουγε συνέχεια από την υποψήφια "νύφη" και που δεν κατάλαβε ποτέ....
"ΚΛΙΚ" "ΧΥΛΟΠΙΤΑ", "ΚΛΙΚ" "ΧΥΛΟΠΙΤΑ".......

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Θα τα πώ η βρωμόστομη να ξεσπάσω!



Χτες το βράδυ σε μια συνάντηση που είχα με κάποιες φίλες μου και καθώς συζητούσαμε διάφορα, συνειδητοποίησα πόσο πολύ προσποιούμαστε όλοι στη ζωή μας και μετράμε τα λόγια μας μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε τη "λογοκρισία" και το τί θα πεί ο άλλος για εμάς. Το αποτέλεσμα; άλλα σκεφτόμαστε, άλλα λέμε, άλλα εννοούμε!
Τρανταχτά παραδείγματα τα παρακάτω:
  • Έρχεται ένας συνάδελφος και σου λέει: "Άσε μετά από κοπιαστική δίαιτα έχασα ήδη κάποια κιλά!" Εσύ απαντάς:"Αλήθεια; Μπράβο βρε, και έλεγα, τί άλλαξε πάνω σου, τώρα που το λές όμως... βέβαια είναι φανερό!!!" Ενώ στην πραγματικότητα σκέφτεσαι και ήθελες να πεις.. "Ναι ρε μαλάκα, για ψάξου κάπου πάνω σου θα είναι, πού αδυνάτισες μωρή φακλάνα που πρώτα βγαίνει η κοιλιά σου στη γωνία και μετά στρίβεις κι εσύ.. ε ά-γαμήσου!"
  • Είσαι στο τρένο, στο λεωφορείο, σε μπαράκι και έρχεται η γκόμενα με το 12ποντο τακουνάκι και σε πατάει! Σε κοιτάζει με νάζι και λέει "Συγγνώμη" χωρίς να το εννοεί βέβαια και απλά από συνήθεια (το ίδιο κάνεις κι εσύ άλλωστε όταν βρεθείς στη θέση της). Απαντάς: "Οκ, δεν τρέχει τίποτα" και χαμογελάς χτυπωντας τη φιλικά στον ώμο. Ενώ στην πραγματικότητα σκέφτεσαι και θες να πεις: "Τί συγγνώμη μωρή μαλακισμένη, με τσάκισες , το δάχτυλό μου έχει πολτοποιηθεί γαμώ στο σπίτι σου καριόλα" και αντί για το φιλικό χτύπημα στον ώμο θέλεις να της ρίξεις ένα χαστούκι να γυρίσει το κεφάλι της σβούρα.
  • Μια από τις φίλες μου μας περιέγραφε το εξής σκηνικό: Την πήρε ο πρόσφατα "πρώην" γκόμενος της τηλέφωνο, για να της παραπονεθεί ότι προχτές το βράδυ που κοιμόταν με τη "νυν" γκόμενα του, παραμιλούσε στον ύπνο του και έλεγε το όνομά της (της φίλης μου) με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πρόβλημα με τη "νυν" γκόμενα.. (καλός μαλάκας κι αυτός, έτσι νομίζεις αγόρι μου θα τη ρίξεις την άλλη; αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Η κοπέλα απάντησε: "Κι εγώ τί φταίω αγόρι μου; σε ενόχλησα; σε πήρα τηλέφωνο; έχω να σου μιλήσω 4 μήνες. Αν έχεις πρόβλημα με την κοπέλα σου να πάτε σε σύμβουλο γάμου εμένα τί μου το λές;" Ενώ στην πραγματικότητα σκεφτόταν και ήθελε να του πει πραγματικά: "Τί μας λες ρε μαλάκα; Στην αρχοντομουνάρα μου τί κάνεις εσύ με τη δικιά σου και αν λές το όνομά μου στον ύπνο σου! ΧΕΣΤΗΚΑ! Κι αν δεν μπορείς να το ελέγξεις μήν κοιμάσαι ή βάλε ωτοασπίδες στην ηλίθια να μή σε ακούει. Καλό θα κάνει και στους δυο σας γιατί από ό,τι θυμάμαι ροχαλίζεις σαν τρένο, γελοίε!"
  • Είσαι με παρέα σε εστιατόριο, τρώτε, πίνετε και κάποιος από την παρέα ρεύεται ασυστόλως και λέει ένα "σόρρυ παιδιά η μπύρα φταίει, με πειράζει" Εσύ απαντάς: "Έλα μωρέ, δεν τρέχει τίποτα, παιδιά είμαστε;" Ενώ στην πραγματικότητα σκέφτεσαι και θές να πεις: "Σιγά ρε σιχαμένε, τί σόρρυ; Θα ξεράσω κι εγώ πάνω σου από την αηδία να δούμε θα σου αρέσει; Και ρε μαλάκα αφού ξέρεις ότι η μπύρα σε πειράζει όπως λες, τί την πίνεις γαμώ το κερατό σου; πιες νερό, να φάμε και 'μεις μια μπουκιά με την ησυχία μας!"
  • Τομέας ΣΕΞ! Είσαι με γκόμενο πολλά υποσχόμενο, σε έχει κάνει να πιστέψεις ότι θα ζήσεις στιγμές που θα τις ζήλευε ακόμη και παραγωγός γερμανικής τσόντας, έρχεται η ώρα η ευλογημένη και μια που μπήκε και μια που έπεσε η αυλαία! Σε κοιτάει με ύφος και σου λέει: "Κοίτα τι έκανες! Μαζί σου δεν κρατιέμαι!" (και καλά!!!!) Εσύ απαντάς: "Δεν πειράζει μωρό μου... Συμβαίνουν αυτά!" Ενώ στην πραγματικότητα σκέφτεσαι και θέλεις να πεις: "Χαχαχαχα, Δείτε ρε ένα μαλάκα που ήθελε και να γαμήσει! Φυσικά και πειράζει ρε ηλίθιε, και όχι δεν συμβαίνει σε όλους!"
  • Τομέας ΣΕΞ ξανα! Είσαι με γκόμενα (για να μή λεμε μόνο για τους άντρες καλές είμαστε κι εμείς) Την γδύνεις και μόλις κατεβάζεις το σλιπάκι εμφανίζεται μπροστά σου το Δάσος του Σειχ-σου, το Άλσος Χαϊδαρίου και ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας όλα μαζί! Συνήθως δεν θα πεις τίποτα, ή αν στο αναφέρει εκείνη λέγοντας π.χ. "Σόρρυ μωρέ δεν πρόλαβα να κάνω αποτρίχωση..." Θα πεις: "Δεν πειράζει μωρό μου, Την άλλη φορά" Ενώ στην πραγματικότητα σκέφτεσαι και θέλεις να πεις: "Πόσο καιρό μωρή δεν προλαβαίνεις να κάνεις αποτρίχωση; Καμμιά 30 χρόνια; Η πικροδάφνη στο σπίτι μου δεν είναι τόσο πυκνή! Και μή μου πεις να σε γλείψω γιατί θα φας σφαλιάρα ηλίθια. Θα σου "ρήξω" ένα στα γρήγορα και μετά μπουχός! Δεν πιστεύω να χεις ψείρες μωρή ε;"
  • Σε παίρνει τηλέφωνο κάποιος γνωστός μες τα μαύρα μεσάνυχτα. εσύ πετάγεσαι από το κρεβάτι, βρίσκεις τη συσκευή με τα 1000 ζόρια και πιέζοντας πολύ τον εαυτό σου απαντάς με τη χαρακτηριστική χροιά του αγουροξυπνημένου ανθρώπου. Η φωνή του ηλίθιου από την άλλη ακρη της γραμμής λέει: "Σε ξύπνησα ε; Σόρρυ μωρέ, δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να κοιμάσαι" Εσύ απαντάς: "Δεν πειράζει, δεν κοιμόμουν κανονικά, εδώ στον καναπέ έβλεπα τηλεόραση και τον ψιλοπήρα λίγο. Για πες τί έγινε;" Ενώ στην πραγματικότητα σκέφτεσαι και θέλεις να πεις: " Τί θες τέτοια ώρα ρε μαλάκα; Ναι ρε, με ξύπνησες! Εμ βέβαια πού να σκεφτείς ότι δούλευα ως τις 9, ήρθα σπίτι μου στις 10, μαγείρεψα. έκανα μπάνιο το παιδί, έπλυνα τα πιάτα, σκούπισα, έκανα ένα ντουζάκι και έπεσα ξερή γιατί αύριο ξυπνάω στις 6 και μισή το πρωί, και η ώρα είναι ήδη 2 και τέταρτο ΖΩΟΝ!"

Με λίγα λόγια, όλοι μας έχουμε βρεθεί σε κάποια από τις παραπάνω καταστάσεις είτε άμεσα είτε έμμεσα εμπλεκόμενοι. Σίγουρα έχω βρεθεί στη θέση της χαζογκόμενας που ξενυχιάζει τον άλλον και είπα κι εγω ένα τυπικό συγγνώμη ξερό και άχρωμο και έλαβα την ίδια ξερή και άχρωμη απάντηση: "ΔΕΝ ΤΡΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ" Σίγουρα έχω βρεθεί και στην αντίπερα όχθη, σε αυτή τη θέση που θές να ανοίξεις το στόμα σου και όποιον πάρει ο Χάρος... αλλά απλά το "παίζω" ευγενική. Δεν υποστηρίζω ότι θα ήταν καλύτερα να βρίζουμε ο ένας το άλλον, απλά ξαφνικά μου ήρθε κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης που είχα με τις φίλες μου ότι τελικά είμαστε κατά βάθος όλοι ΚΑΘΙΚΙΑ του κερατά που προσποιούμαστε συνεχώς!

Και σκέφτηκα λοιπόν... "ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΠΩ ΕΔΩ ΜΕΣΑ, ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΧΩΡΟ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑ ΠΩ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΩ;" Και τελικά τα είπα!!!!

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Νεράιδες στον "Κάραβο"....



-Μαμά, μαμά! Ξύπνα!! Σήκω σου λέω!!!!!!!!!!!!!!!!
-Τι έγινε κούκλα μου; Γιατί δεν κοιμάσαι τέτοια ώρα;
-Με ξύπνησαν οι Νεράιδες!
-Ποιες;
-Οι νεράιδες βρε μαμά! Από το παράθυρό μου ακούω τον καταρράκτη. Εκεί στον καταρράκτη είναι και οι νεράιδες. Χορεύουν και τραγουδάνε!
-Αγάπη μου, από το παράθυρο σου ακούς τον καταρράκτη, να τον ακούω κι εγώ, αλλά δε νομίζω να υπάρχουν και νεράιδες εκεί και μάλιστα με καλλιτεχνικές ανησυχίες!
-Ρε μαμάαααα, αλήθεια σου λέω!!! Ντύσου, πάμε να τις δούμε και να τις ακούσουμε, εεελάαα πάαμε σε παρακαλώ!
-Μα είναι αργά ματάκια μου, θα πάμε το πρωί!
-Σε παρακαλώ μαμάκα, πάμε τώρα, το πρωί οι νεράιδες εξαφανίζονται! Σε παρακαλώ, σε παρακαλώωωω….! (χοροπηδώντας)
-Καλά, θα πάμε! Για λίγο όμως ναι;
-Ναι στο υπόσχομαι! Είσαι η καλύτερη μανούλα του κόσμου! ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!
-Να πάρεις και το φακό σου μαζί!
-Ναι μαμά! Αααα μαμά, να βάλω και το «αντιαερικό» μου;
-Ποιο;
-Το μπουφάν που μου πήρε ο μπαμπάς!
-Χα χα χα, το «αντιανεμικό» σου αγάπη μου! Ναι, αυτό θα φορέσουμε έχει υγρασία έξω….


Αφού κλείσαμε τη βαρειά ξύλινη πόρτα του σπιτιού πίσω μας, ανηφορίσαμε το μικρό πλακόστρωτο που οδηγεί στην βορινή αυλόπορτα του κήπου. Ανάψαμε τους φακούς μας και ανεβήκαμε λίγο πιο ψηλά 50 μέτρα περίπου από την μεταλλική μας αυλόπορτα. Και φτάσαμε ο "Κάραβος" ο μικρός καταρράκτης της Πορταριάς ήταν εκεί. Με μικρή ποσότητα νερού και λόγω εποχής, αλλά όμορφος και μελωδικός όπως πάντα!
Φτάνοντας εκεί, η μικρή "νεραιδοκυνηγός" ήταν εκστασιασμένη!
-Κοίτα μαμά, κοίτα! Την βλέπεις; να κι άλλη μία!
-......πού αγάπη μου;
-Νά! Κοίτα εκεί που είναι ο κισσός, μία νεράιδα χορεύει, αυτή με τα χρυσά μαλλιά!
-Α! Ναι αγάπη μου, έχεις δίκιο, και τί όμορφη που είναι....
-Μαμά μαμά, άκου!
-Τί ματάκια μου;
-Άκου μαμά τί όμορφα που τραγουδάνε... άκου... "Ου, ου, ουοουουου...λά, λά, λάααα"
-χμμμ... κάτι σα να ακούω!
-Ωωωωω,! μαμά; την είδες τη Νεραιδόσκονη;
-Ναι καρδούλα μου, την είδα, Να! έχεις και λίγη στα μαλάκια σου...
-Αλήθεια μανούλα;
-Ναι μωρό μου, ορίστε κοίτα πώς λάμπει το χέρι μου τώρα που σε χάιδεψα...
-Ουουουου! Γιούπιιιιιι! Οι νεράιδες με αγαπάνεεεε!
-Όλος ο κόσμος σε αγαπάει μάτια μου... όλος ο κόσμος....
-Κι εσύ μαμά;
-Εγώ πιο πολύ από τον καθένα!
-Κι ο μπαμπάς;
-Κι ο μπαμπάς σε λατρεύει κούκλα μου!
-Γιατί δεν είναι και ο μπαμπάς εδώ να δεί τις νεράιδες;
-Δεν είπαμε ό,τι κάποια πράγματα θα τα κάνουμε οι δυό μας και ότι κάποια άλλα θα τα κάνετε μαζί με τον μπαμπά; Ε! Οι νεράιδες είναι κοριτσίστικη υπόθεση...
-Μαμά σε αγαπάω πολύ...
-Ναι μωρό μου; πόσο;
-Ως τον ουρανό μανούλα μου...
-Κι εγώ καρδιά μου.. κι εγώ...
-Μαμά; κλαις;
-Όχι αγάπη μου, μπήκε νεραιδόσκονη στα μάτια μου και τα έκανε να λάμπουν...
-Μαμάαα! Κοίτα η αρχηγός νεράιδα! Να τη εκεί είναι, πίνει νερό με τα χεράκια της! Πρόσεξε μη βρέξεις τα φτερά σου Νεράιδα, δεν θα μπορείς να πετάξεις μετά!!!
-Πάμε κούκλα, είναι αργά και κάνει κρύο, άσε που πρέπει να κοιμηθούμε, το πρωί θα πάμε να βρούμε τους Κένταυρους...
-Εντάξει μαμά πάμε, αλλά να χαιρετήσω πρώτα τις Νεράιδες...
-Εντάξει χαιρέτα τις να φύγουμε...
-Θα κάνω και μια ευχή...Νεραιδούλες μου, γειά σας, φεύγουμε, σας αγαπάω πάρα πολύ, να μας προσέχετε εντάξει; Το σπίτι μου είναι αυτό εκεί κάτω, με το έλατο που θα το στολίσουμε τα Χριστούγεννα με τη μαμά μου! Και τώρα θα κάνω μια ευχή λίγο μεγάλη... "Ευχομαι το δοντάκι που μου κουνιέται να το πάρεις εσύ νεράιδα του δοντιού χωρίς να πονέσω και να μου φέρεις ένα καινούριο γερό και άσπρο! Και θέλω να είναι οι γονείς μου καλά και να με φροντίζουν"

Εγώ προσωπίκα δεν είδα καμμία Νεράιδα, δεν άκουσα κανένα τραγούδι, αλλά αφού τις είδε εκείνη, τότε σίγουρα υπήρχαν... ήταν σίγουρα εκεί... αλλά μάλλον εγώ δεν είμαι πια τόσο ευλογημένη με το δώρο της αγνής φαντασίας και γι αυτό δεν μπόρεσα να τις δω...
η αλήθεια είναι όμως ότι εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα πολύ διαφορετικά, πολύ πιο ανάλαφρα, πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο γλυκά... ίσως κάποια από τις Νεράιδες να ήρθε στο προσκεφάλι μου και να μου κράτησε συντροφιά......