Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

Ιστορία αγάπης.

Στην περιοχή που βρίσκομαι αυτές τις μέρες, υπάρχει ο θρύλος μιας απίστευτης ιστορίας αγάπης. Ήξερα οτι κάτι υπάρχει αλλά δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με αυτό, εξ άλλου δεν πίστευα οτι είναι αληθινή ιστορία. ήμουν σίγουρη οτι πρόκειται περί "αστικού μύθου" περισσότερο, αν όχι μιας καλοστημένης τουριστικής ατραξιόν. Κι αυτό γιατί όλοι ήξεραν οτι υπήρχε μια ιστορία αγάπης πολλών ετών, αλλά κανείς δεν ήξερε ποιοί ήταν οι πρωταγωνιστές, ούτε ποιά ακριβώς ήταν αυτή η ιστορία. Έτσι λοιπόν εγώ "αντιδρούσα" κι αρνιόμουν να ασχοληθώ με τα κουτσομπολιά που μίλαγαν για δυο ανθρώπους που αγαπιούνται για πολλά χρόνια. Ε και; σιγά τα ωά! παντού υπάρχουν άνθρωποι που αγαπιούνται μια ολόκληρη ζωή. 
Όλα αυτά μέχρι πριν δυο -τρεις μέρες όπου δίπλα μου στην παραλία ήταν μια κοπέλα πολύ νεότερή μου, που ήταν εκστασιασμένη γιατί όπως έλεγε είχε ανακαλύψει τους πρωταγωνιστές ή καλύτερα τον ένα από τους πρωταγωνιστές και μάλιστα τυχαία αφού η γυναίκα της ιστορίας μας ήταν η γιαγιά της! 
Δύσπιστη εγώ, τη ρώτησα να μου πει λεπτομέρειες  όχι τις "πικάντικες" αλλά τουλάχιστον έπρεπε κάποιος να με πείσει οτι αυτή η ιστορία είχε κάτι που την έκανε να ξεχωρίζει από όλες τις άλλες ιστορίες έρωτα κι αγάπης. Τότε η κοπέλα με τα όμορφα λαμπερά μάτια, άρχισε να ξετυλίγει ένα κουβάρι λέξεων, εικόνων και συναισθημάτων που η αρχή του έφτανε 60 χρόνια πίσω. Στην αρχή την άκουγα κάπως αδιάφορα, μετά από λίγο όμως δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω μου που να με απασχολεί παρά μονο η κοπέλα, η ιστορία που μου αφηγούταν και το πώς θα γίνει να γνωρίσω τη γιαγιά της! 
-Είσαι από εδώ; με ρώτησε 
-Όχι έχω έρθει για διακοπές, δεν είμαι από εδω, είμαι από την Αθήνα.
-Θα τη ρωτήσω κι αφού δεν  εισαι από εδώ και αφού θα φυγεις σύντομα ίσως.. ΙΣΩΣ (το τόνισε) να θελήσει να σου μιλήσει. 
Μέχρι να επιστρέψει η νεαρή κοπέλα το απόγευμα είχα άγχος όμοιο με αυτό που έχει ένα κορίτσι που περιμένει το αγόρι της. Σφίξιμο στο στομάχι, εκνευρισμό, χαρά, ανυπομονησία...τελικά ήρθε! Όμορφη με λυτά μαλλιά, φορώντας ένα όμορφο φόρεμα που θύμιζε "αρχαιοελληνικό" και που η κόρη μου με ενημέρωσε οτι το λένε "τόνγκα" ή κάπως έτσι. 
-Γειά σας.. είπε ναι! Η γιαγιά μου είπε ΝΑΙ! 
Και όσο μίλαγε έβλεπα οτι ο δικός της ενθουσιασμός ήταν αν όχι μεγαλύτερος τουλάχιστον ίδιος με τον δικό μου! 
Πήγαμε μαζί στη γιαγιά της, μια γυναίκα, γύρω στα 80 υπολόγισα 86 μου είπε εκείνη, που φαινόταν ξεκάθαρα οτι κάποτε ήταν μια πανέμορφη κοπέλα, σαν την εγγονή της.
Αρχίσαμε να μιλάμε, στην αρχή για το πώς περνάω τις διακοπές μου, για την κόρη μου, για την ανεργία για την οικονομική κρίση κι άλλα "άσχετα" μέχρι που η γιαγιά της όμορφης κοπέλας, σηκώθηκε πήγε στο δίπλα δωμάτιο και επέστρεψε με ένα κουτί σαν μεγάλη μπιζουτιέρα στα χέρια. Το ακούμπησε στο τραπέζι, το χάιδεψε με στοργή, σα να χάιδευε το κεφαλάκι ενός μωρού που κοιμάται και τελικά το άνοιξε αποκαλύπτοντας έναν μικρό θησαυρό! Φωτογραφίες, αποκόμματα, επιστολές, ραβασάκια.. αναμνήσεις! Κι έτσι μπροστά μου άρχισε να ξετυλίγεται ένα παραμύθι! Μια ιστορία που δεν μπορούσα να πιστέψω. Μια ιστορία που μέσα της είδα τον εαυτό μου! Είδα εμένα (δεν τολμώ να πω κι εσένα, διότι δεν μπορώ έτσι αυθαίρετα να σου "χρεώσω" τόσο δυνατά συναισθήματα, όμως με σιγουριά θέλω να μπορούσα να πώ κι εσένα. εμένα κι εσένα.. εμάς!) 
Μια ιστορία που όταν την άκουσα με συνεπήρε.. με τρόμαξε σχεδόν, ήταν σαν γροθιά στο στομάχι. Όταν έφυγα απο εκεί, τα μάτια μου έτσουζαν και στον λαιμό μου είχε "κάτσει" ένας κόμπος που με έπνιγε. Μπήκα τρέχοντας στη θάλασσα, δε ξέρω αν το έκανα για να μπερδέψω την αλμύρα της θάλασσας με το αλμυρό των δακρύων μου ή επειδή χρειαζόμουν μια αγκαλιά που να μη ρωτάει τί και πώς μόνο να με πάρει μέσα της και να μου διώξει τον κόμπο. Και η θάλασσα έχει μεγάλη αγκαλιά...
Κολύμπησα πολύ πάρα πολύ.. μέχρι που ένας τύπος με κανό (ή κατι τέτοιο, εγώ όλα κανό τα λέω) με πλησίασε και μου είπε,
-ειναι επικίνδυνο να είσαι εδώ χωρίς πλωτήρα, περνάνε διάφοροι με τζετ σκί, φουσκωτά, wind surf κι εσύ δε φαίνεσαι, θα σου πάρουν το κεφάλι.
-έχεις δίκιο, συγγνωμη. είπα και ξεκίνησα την επιστροφή μου
Όσο ήμουν στη γιαγιά της είχα πει. "Αυτή η ιστορία είναι μοναδική, πρέπει να τη δώσετε σε κάποιον να τη γραψει να γίνει βιβλίο ίσως ταινία, να μάθει όλος ο κόσμος γι αυτη την αγάπη. Να μή ξεχαστεί ποτέ! Να τη μάθουν όλοι!" επέμενα.. η απάντηση που πήρα ήταν ένα.. "Μπάα"  ένα απλό "μπάα" . 
Εκεί μέσα στην αγκαλιά της θάλασσας  αναρρωτιόμουν γιατί όχι, γιατί να μη μάθουν όλοι γι αυτή την αγάπη;  Και η απάντηση ήρθε από μόνη της. Γιατί πολύ απλά κάποιες αγάπες, μεγάλες, σπουδαίες, ζωντανές, για να συνεχίσουν να υπάρχουν, να μεγαλώνουν, να θεριεύουν και να γεμίζουν τις ζωές των ανθρωπων είναι καλύτερα να μην μαθαίνει κανείς γι αυτές. 

(μια ιστορία λίγο αληθινή, λίγο φανταστική, χωρίς ονόματα)