Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Σχοινοβάτης


Σήμερα θα σας πω για 'μενα ένα μικρό μυστικό.
Εγώ γεννήθηκα μέσα σε μια τέντα, πάνω σε ένα σχοινί. Είμαι εκ γεννετής σχοινοβάτης!

Ο σχοινοβάτης περπατά πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Αυτό δεν ειναι κάτι ευκολο. Κάθε άλλο!! Είναι δύσκολο πολύ! Όταν είναι τα φωτα αναμμένα και τα καθίσματα γεμάτο κόσμο, είναι λίγο πιο εύκολο φυσικά, παιρνεις κουραγιο απο το χειροκρότημα τους, σου δίνει ρυθμό και η μουσική. Καμμιά φορα μου έδινε κάποιος κι ένα κοντάρι να με βοηθά λεει να βρω ισορροπία. Εκεί να δεις τί γίνεται. Ερχονται και κάθονται δεξιά κι αριστερά στις άκρες του κονταριού τα πρέπι και τα θέλω. Ποτε βαραίνει το ένα πότε το άλλο άκρο αλλα σε καθε περίπτωση η κατασταση αυτη σε τραβαει κατω. Δε σε αφηνει να σταθεις και να ισορροπήσεις στο σχοινί. Αλλοτε αντι των πρεπει και των θέλω ερχονται και βαραίνουν το κονταρι το παρελθόν και το παρόν. Επιστρατευεις το μέλλον να ερθει να κατσει στη μεση να σε ισορροπήσει και τα κάνεις χειρότερα. Τοτε ειναι που η πείρα μου (ειπαμε εγω ειμαι εκ γεννετης σχοινοβατης, αυτα τα παιζω στα δαχτυλα) με εχει μαθει να πεταω το κονταρι και να ισορροπώ χωρίς τη βοήθεια του. Ακόμη πιο δύσκολο φυσικά αλλα λιγότερο επικίνδυνο πιστεψε με. Όπως είπα πριν οταν εχει κοινό η δουλεια του σχοινοβατη ειναι πιο εύκολη, έστω και λογω ματαιοδοξίας. Όταν σβηνουν τα φωτα, και φευγει το κοινό και ο σχοινοβατης μενει μόνος πανω στο σχοινι, να παλεύει με τον αέρα, το κρύο, τη μοναξία, το σκοτάδι, την κούραση, την πείνα.. και δεν εχει κανεναν εκεί να τον χειροκροτησει, να τον ενθαρυνει, να του παρασταθεί, να του πει μια καλη κουβεντα, ένα μπραβο! Εκείνες οι ώρες της μοναξίας ειναι που κάνουν τη διαφορα μεταξύ σχοινοβατη και εκ γεννετης σχοινοβατη.
Όμως το κοινό καμμιά φορά δεν ειναι ευκολο και "βολικό" Ο,τι και να κανει ο σχοινοβατης δεν τους αρκεί για να ειναι ικανοποιημενοι. Δεν ειναι αρκετο να τον βλεπουν να ισορροπεί. Καθονται απο κατω με το κεφαλι τους στραμμενο ψηλά και του φωνάζουν "πιο γρηγορα" "πιο δυνατα" "πιο πολύ" "κλεισε τα ματια" "κανε μια φιγούρα".. "κανε μια φιγούρα"!
Ο σχοινοβατης εχει και μια άλλη δυσκολη δουλεια να φερει εις πέρας. Πρεπει να χαμογελα! Να φαινεται ότι διασκεδαζει. Όσο κι αν πονά, αν φοβαται, αν κρυώνει αυτο δεν πρεπει να φανει!! Πρεπει να κοιταζει το κοινό και να χαμογελαει! Κι εκείνοι αποκατω να φωναζουν: "Μπραβο, μπραβο!!! κάνε μια στροφή.. κάνε μια φιγούρα!.... κάνε μια φιγούρα.." Και όταν τρεμουν τα πόδια του στο σχοινι, και όταν το πέλμα του ματωνει, εκείνος πρέπει να χαμογελά, να δειχνει χαρούμενος, και να τους διασκεδαζει. Και όταν όλοι φευγουν κι εκείνος μενει πάνω στο σχοινί τα πόδια του τρεμουν από κούραση, από φόβο, από το κρύο.. εκείνος πάλι πρεπει να προσπαθει κι ας του φευγει και κανα δάκρυ.. και κλαιγοντας εκείνος χαμογελά μονο και μόνο για να μην ξεχασει πώς να το κάνει, όταν το κοινο θα ξαναρθει να μην τους απογοητεύσει...

Είναι φορές που ο αέρας τον ραπίζει δυνατά μεσα στο σκοτάδι, κι εκείνος πάντα ακούει μια φωνή να τον προσταζει: "κι άλλο, κι άλλο πιό γρήγορα, πιο δυνατά, πιο πολύ.. κάνε μια φιγουρα.. κάνε μια φιγουρα!" κι εκείνος παλεύει να σταθεί να μην πέσει απο το σκοινί και χασει τη δουλειά του! Για τον σχοινοβατη, ετσι του εχουν πει, αν τελειωσει η παρασταση θα γκρεμιστεί ο κόσμος!

Κι εκείνος μενει πάνω στο σχοινι που όλο και ψηλώνει και όσο πιο ψηλά τόσο πιο δυνατές ανεμου ριπές χτυπανε το κορμί του. όσο πιο ψηλά τόσο πιο πολλοί προστιθενται στο κοινό και ολο και πιο απαιτητικοί γίνονται απεναντι του. Πιο δυνατά, πιο πολύ.. πιο γρηγορα, κανε μια φιγούρα.. κανε μια φιγούρα. Κι εκείνος όλο και τρεμει πιο πολύ και όλο και φοβαται.. και όλο προσπαθει.. και παντα χαμογελάει.. κι ας ματωσαν τα πέλματα, κι ας παγωσε η καρδιά του.. κάνει μια φιγούρα, το κοινο πρέπει να χαρει, να φυγει ευχαριστημενο κι ακόμη κι αν εκείνος φωναξει "μια στιγμή! δωστε μου μια στιγμη ματωνουν τα πέλματα μου, δωστε μια στιγμή.. φοβαμαι να πάρω μιαν ανασα" οι φωνες των θεατων ειναι πιο δυνατες και παντα καλύπτουν τη δική του "πιο δυνατα, πιο πολύ πιο γρηγορα.. κανε μια φιγούρα.. κανε μια φιγούρα!!"
Τοτε σφιγγει τα δοντια πιο πολύ και την κάνει τη φιγούρα.. πιο δύσκολη, πιο δυνατη, πιο εντυπωσιακή και καμμια φορα σκέφτεται πως ισως πρέπει να ροκανίσει το σχοινί, ετσι ωστε σε ενα βημα δυνατο σπάσει, να πέσει κατω να τσακιστεί και η παρασταση να τελειωσει. Δεν το κάνει όμως ποτε και ξερεις γιατι; για δυο, τέσσερα, άντε έξι ματια στο κοινό που τον κοιτανε σιωπηλά, χωρίς να του φωναζουν, για εκείνα τα ζευγαρια ματια στο κοινό που αν εκείνος δεν τα δει δεν θα μπορει να κανει ουτε βημα! Για εκείνα τα ματια που δεν του ζητανε τη φιγούρα, που τον βλεπουν και τον κοιτούν! Αυτα τα ζευγαρια ματια που καμμια φορα ριχνουν και μια ματια στο σχοινι να σιγουρευτουν οτι δεν ειναι φθαρμενο.

Και ο σχοινοβατης συνεχιζει.. οσο κι αν πονά, όσο κι αν κρυώνει.. ακόμη και όταν φοβαται..

Κι εγω ο εκ γεννετης χοινοβατης για το δικο μου το κοινο φθανω στην άκρη του σχοινιού για να ψαξω τα "δικα" μου ζευγαρια ματια αυτα που για χαρη τους δεν θα ροκανισω το σχοινι και η παρασταση θα συνεχίσει..

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Αγκαλιά

Όπως όλοι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο έχω κι εγώ τα άγχη μου. Κάτι τα οικονομικά, κάτι το άγχος στη δουλειά, λίγο η αβεβαιότητα, λίγο το σπίτι και η φροντίδα του παιδιού. Λίγο οι τύψεις που λείπω πολλές ώρες λόγω δουλειάς.. έχω φτάσει στο σημείο "κλαταρίσματος". Χρόνος για εμένα δεν υπάρχει πλέον.. χρόνος για να δω φίλους μου ούτε με το κιάλι! Στενοχώριες, ευθύνες.. και μερικές παραπάνω ευθύνες έτσι για να μην ξεχνιόμαστε! Μέσα σε όλα πρέπει και θέλω να είμαι σύντροφος, να φροντίζω τον σύζυγό μου, να τον καθησυχάζω, να απαλύνω τα δικά του άγχη, να τον στηρίζω να τον ακούω, να τον κάνω να νιώθει δυνατός, ασφαλής, ευτυχισμένος. Πρέπει και θέλω να είμαι μητέρα. Να ακούω το παιδί μου, να παίζω μαζί της, να τη φροντίζω, να την κάνω να νιώθει ασφάλεια. Να παρακολουθώ την πρόοδό της, να την κάνω ευτυχισμένη. Να της δίνω παραδείγματα. Να τις μεταδίδω αξίες, να είμαι δίπλα της.
Ισως και λόγω χαρακτήρα δεν θελω να με βλεπουν οσοι αγαπω να λυγίζω. Νιώθω χρέος μου να παρέχω ασφάλεια και δύναμη στην οικογένειά μου, από όπου κι αν χρειάζεται να την αντλώ εγώ για να τους την δώσω. Κάνοντας λοιπόν όλα αυτά, έρχονται στιγμές που εξαντλούμαι που "αδειάζω" που απογοητεύομαι.. είναι φορές που φοβάμαι. τρομοκρατούμαι και τότε είναι που χρειάζομαι μια αγκαλιά να μου δώσει κι εμένα αισθηση ασφάλειας, να μου δώσει δύναμη, κουράγιο και αγάπη. Τότε έρχεται ο Τάσος, ο οποίος δείχνει κατανόηση στα ξεσπάσματα μου , αλλά κυρίως με αγαπάει, με αγαπά πολύ. Τη μισή μας ζωή την έχουμε περάσει μαζί..17 χρόνια, νεανικός έρωτας, που πέρασε τις μπόρες του αλλά νίκησε όπως δείχνει η ιστορία  τα εμπόδια που βρέθηκαν μπροστά του. Αυτός ο Τάσος λοιπόν, ο φίλος μου, ο σύντροφός μου, ο άνθρωπός μου είναι που στη δύσκολη στιγμή έρχεται, ανοίγει τα χέρια του και με βάζει μες την αγκαλιά του, με  χαϊδεύει τρυφερά, φιλάει τα μαλλιά μου και μου λέει: "Μη στενοχωριέσαι κούκλα μου, εγώ ειμαι εδώ". Αυτό μου αρκεί, αυτό θέλω να ξέρω, ότι είναι εκεί δίπλα μου, ότι δεν είμαι μόνη μου, ότι όταν πισωπατώ είναι κάποιος εκεί  να με συγκρατήσει.
Τον Τάσο όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε μαζί, εχουν έρθει φορές που τον έχω πληγώσει πολύ! Τόσο που αν ήμουν στη θέση του ίσως και να είχα φύγει. Εγώ δεν είμαι τόσο δυνατή όσο εκείνος! Μέσα απο την αγάπη του γίνομαι κι εγώ δυνατή! για μένα, για εκείνον για την κορούλα μας...
Δύναμη μου δίνει αυτή η αγκαλιά.. αυτή που χώνομαι μέσα της κι αφήνω να βγουν τα δάκρυα μου, καυτά. Αυτή η αγκαλιά που με κρατάει τόσο κοντά του ώστε οι χτύποι της καρδιάς μου να μπερδεύονται με αυτούς της δικής του καρδιάς... και τότε ξέρω ότι αξίζει κάθε δυσκολία που συναντώ, κάθε βάρος που κουβαλάω. Αξίζουν όλα για τους ανθρώπους που αγαπώ, και πάλι είναι λίγα..
Κάποιες φορές θέλω να του ζητήσω συγγνώμη, εκεί έτσι όπως με κρατάει στην αγκαλιά του. Να του ζητήσω συγγνώμη που δεν είμαι εντάξει καμμιά φορά, που δεν είμαι πάντα δυνατή, που ξεσπάω σε εκείνον καμμια φορά, το άγχος και τις στενοχώριες άσχετες με εκείνον και την οικογένειά μας.. και όταν πάω να απολογηθώ, τότε με σφίγγει πιο δυνατά στην αγκαλιά του και μου ψιθυρίζει: "σσσσς, σε αγαπώ" και τότε ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά!
Μια τέτοια αγκαλιά απόψε πάνω στον καναπέ στο σαλόνι μας.. μια τέτοια αγκαλιά κι ένα γλυκό, τρυφερό φιλί στα μαλλιά μου έγιναν η αιτία να κλάψω από τύψεις, από χαρά, από αγάπη.. και τελικά να "ξελαφρώσω", να είμαι τώρα εδώ και να κάνω τα εν οίκω, εν δήμω μονο και μόνο επειδή είμαι περήφανη για τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.(κι επειδή κάποια από όσα έγραψα εδώ, θέλω να τα διαβάσει, γιατί δεν είμαι αρκετά δυνατή να του τα πω κοιτώντας τον στα μάτια) 

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Female lives- Λίλα

Ήταν σχεδόν έτοιμη. Κοιτάχθηκε στον καθρέπτη, διόρθωσε λίγο το περίγραμμα των χειλιών της, τακτοποίησε μια ατίθαση τούφα μαλλιών που έπεφτε στο μέτωπό της, πήρα βαθιά ανάσα κι έφυγε. Κλείνοντας την πόρτα πίσω της άκουσε τον μαλλιαρό της γάτο να κλαψουρίζει παραπονιάρικα σα να ήξερε...
Έφτασε στο ραντεβού όπως πάντα 5 λεπτά νωρίτερα. Είχε μιαν ανησυχία σήμερα, περίεργο συναίσθημα, κρύφτηκε πίσω από την πικροδάφνη όπως πάντα και περίμενε. Σε λίγο τον είδε.. νέος όχι πάνω από 35, μελαχροινός, φαινόταν όμορφος, (σπάνιο φαινόμενο η ομορφιά στα ραντεβού της), κι όμως η ανησυχία ήταν εκεί βολεμένη στο στομάχι της και δεν έλεγε να ξεσφίξει τον κόμπο.
Ήρθε η ώρα να εμφανιστεί, πλησιάζει το νεαρό και χαμογελώντας του λέει: "Καλησπέρα, συγγνώμη που άργησα, είχε λίγο κίνηση". Εκείνος της χαμογέλασε χωρίς να μιλήσει, ένα νεύμα έκανε μόνο σα να έλεγε "όλα καλά". Τα πόδια της έτρεμαν ξαφνικά, και κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να σταθεί αξιοπρεπώς στα ψηλοτάκουνα γοβάκια της. Ο νεαρός της πρότεινε το μπράτσο του να τη στηρίξει εκείνη δέχθηκε και αφέθηκε να την οδηγήσει στο αυτοκίνητό του. Εκείνος γύρισε την κοίταξε κατάματα και της είπε: "είσαι πολύ όμορφη Λίλα, τα μάτια σου λάμπουν." Εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα της και με τρομερή δεξιοτεχνία σκούπισε ένα μικρό διαμαντένιο δάκρυ που κύλησε στο μάγουλό της. χωρίς ο όμορφος συνοδός της να καταλάβει το παραμικρό. Μπήκαν στο αυτοκίνητο, εκείνη έβγαλε από την τσάντα της μια ασημένια ταμπακιέρα που έλαμψε στο φως του λαμπτήρα του δρόμου φωτίζοντας το όμορφο πρόσωπό της και το κατάλευκο ζουμερό ντεκολτέ της για μια τόση δα μικρή, φευγαλέα στιγμή, που όμως ήταν αρκετή για να κάνει το νεαρό που καθόταν στη θέση του οδηγού να νιώσει λίγο άβολα με τα όσα συνέβαιναν μέσα στο παντελόνι του..
Ξεκίνησε τη μηχανή του αυτοκινήτου του την ίδια στιγμή που ο αναπτήρας άναβε το τσιγάρο της, κοιτάχτηκαν για μια στιγμή και χαμογέλασαν αμήχανα, ξεκίνησε να οδηγεί, εκείνη δεν τον ρώτησε ποτέ που θα πήγαιναν, κι εκείνος ποτέ δεν της είπε. Στο ραδιόφωνο έπαιζε το "ακολουθώ" εκείνη σκεφτόταν την υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό της καθώς κοιταζόταν στον καθρέπτη της. "Τελευταία φορά! Απόψε θα είναι η τελευταία φορά!" Φτάσανε σε ένα όμορφο ερημικό μέρος μέσα στα δέντρα που είχε σαν θέα μια θάλασσα με την πιο όμορφη, την πιο μαγευτική φεγγαρόστρατα. Ο νεαρός αφού "τράβηξε" το χειρόφρενο "άρπαξε" την όμορφη κοπέλα την τράβηξε στο μέρος του, την ανασήκωσε με δύναμη αλλά προσεκτικά, την έβαλε να κάτσει πάνω του, ενώ με το αριστερό του χέρι κατέβασε το φερμουάρ του παντελονιού του. Μπήκε μέσα της κοιτάζοντας την στα μάτια βαθιά και το βλέμμα του σκοτείνιασε.. εκείνη για πρώτη φορά ένιωσε "κάτι".. για πρώτη φορά σε ένα τετοιο ραντεβού ένιωσε να δίνει και κάτι άλλο εκτός από το κορμί της.. ίσως λίγο ψυχή.. έσκυψε και τον φίλησε καθώς ένιωθε ρίγη στην πλάτη της κι εκείνον να σπαρταράει μέσα της.. αυτός της δάγκωσε δυνατά τα χείλη, την έσφιξε ακόμη πιο δυνατά επάνω του και την ώρα που έσπερνε ζωή μέσα της, της κάρφωσε ένα μαχαίρι στην πλάτη βαθιά.. και πήρε τη δική της.. "Τα φιλιά απαγορεύονται" είπε πάνω από το άψυχο σώμα της.. "και η γη πρέπει να "καθαρίσει" από 'σας τις πουτάνες!" Τράβηξε το μαχαίρι από την πλάτη της κοπέλας, καθάρισε τη λάμα του με ένα πανί, και μια σταγόνα αίμα που έμεινε την άφησε να στάξει πάνω στη γλώσσα του.. Καθάρισε προσεκτικά και τη λαβή.. έσπρωξε την άψυχη Λίλα στον γκρεμό κι έμεινε να κοιτάζει την πτώση του άψυχου κορμιού μέχρι που αυτό έπεσε στη θάλασσα.. Σήκωσε ψηλά στο το μαχαίρι και το πέταξε κι αυτό.. καθώς στριφογύριζε στην πορεία του προς τη θάλασσα, το φως του φεγγαριού έλαμψε πάνω στην κοφτερή λάμα και φώτισε στιγμιαία το πρόσωπό του.. ένα παγωμενο χαμόγελο στα χείλη κι ένα δακρυ στο μάγουλο...

{Η Λίλα φεύγοντας από το σπίτι της είχε ορκιστεί οτι αυτό ήταν το τελευταίο ραντεβού της σε αυτή τη δουλειά.. ειχε ήδη βρει δουλειά σε ενα κατάστημα και σε 2 μερες θα ξεκινούσε τη νέα της ζωη....
  Ο νεαρός Δημήτρης (έτσι τον έλεγαν) είχε ορκιστεί οτι θα αφανίσει απο προσώπου γης τη "φάρα της πουτάνας" οπως ελεγε, η Λίλα ήταν το πρώτο του θύμα, το δεύτερο ήταν ο ίδιος του ο εαυτός λίγες ώρες αργότερα την ίδια νύχτα..}



Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Τζάμπα Μάγκας!

Πριν 2 εβδομάδες περίπου, καθώς έκανα μια όμορφη βόλτα στο άλσος της περιοχής μου, μαζί με τη σκυλίτσα μου, μου "την έπεσε" ένας τοξικομανής (σε άσχημη κατάσταση, "τελειωμένος" που λέμε) με μια σύριγγα στο χέρι, απειλώντας με ότι αν δεν του δώσω χρήματα θα με "τρυπήσει" με τη σύριγγα η οποία υποτίθεται ήταν μολυσμένη με AIDS. Φυσικά αιφνιδιάστηκα, αλλά δεν τρόμαξα, προσπάθησα να τον αγνοήσω και τελικά καταλήξαμε να πιαστούμε στα χέρια.. με αποτέλεσμα να του ρίξω και μια στο κεφάλι με το λουρί του σκυλιού που είχα στο χέρι μου και να φύγει κακήν κακώς! Λίγα λεπτά μετά, ένιωσα πολύ άσχημα που τον χτύπησα γιατί ΞΕΡΩ ότι αν ήταν νηφάλιος, ή οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του, αντί του αδύναμου τοξικομανή εκείνη την ώρα θα ήμουν ΚΟΤΑ!, Κατά πάσα πιθανότητα θα του έδινα ό,τι είχα επάνω μου, και θα τον παρακαλούσα να μη με πειράξει ίσως και να έκλαιγα. Τώρα όμως, τον είδα που ήταν "κομμάτια" και "την είδα" παλικάρι! Ντράπηκα! Μετά σκέφτηκα ότι μπορούσα να τον τραυματίσω πολύ σοβαρά έτσι όπως τον χτύπησα με το λουρί με τον μεταλλικό κρίκο να τον βρίσκει στο κεφάλι. Σιχάθηκα τον εαυτό μου! Τηλεφώνησα στην αστυνομία, όχι για να καταγγείλω την "επίθεση", αλλά για να τους πω ότι κάποιον χτύπησα, ο οποίος δεν ήταν και σε καλή κατάσταση και που χώθηκε μέσα στο δάσος στο βουνό και ανησυχώ μήπως τον έχω χτυπήσει περισσότερο από όσο νομίζω και πάθει τίποτα σοβαρό ο άνθρωπος. Μου είπαν να μη φύγω από το σημείο και σε λίγα λεπτά ήρθαν 2 μηχανές και ένα περιπολικό, σύνολο 6 αστυνομικοί για κάτι  τόσο απλό! Έμεινα άφωνη! ..Τους είπα τί έγινε, μου ζήτησαν να τους περιγράψω τον τύπο, το έκανα, αλλά συνέχεια τους τόνιζα ότι τον έχω χτυπήσει στο κεφάλι και φοβάμαι μήπως του έχω κάνει κάποια ζημιά... η απάντηση του ενός αστυνομικού αποστομωτική! "Ε, και; Τί φοβάσαι, θα σου πει κανείς τίποτα; καλά του έκανες" Έπεσα από τα σύννεφα! Πώς μπορεί να το λέει αυτό αυτός ο οποίος πληρώνεται απο εμένα αλλά και από τους γονείς αυτού του νεαρού για να μας προστατεύουν;; Του απάντησα ότι αν εμένα με χτυπούσε κάποιος στο κεφάλι θα ήθελα να "να του πει κάποιος κάτι" για να μη το ξανακάνει.. Δεν είμαστε ζούγκλα έχουμε κανόνες... και καθώς τα έλεγα αυτά, έρχεται κοντά μου  ο μεγαλύτερος σε ηλικία αστυνομικός και μου λέει. "Κορίτσι μου, κατέβα από το ροζ συννεφάκι σου και πάτα στην πραγματικότητα... κανείς δε νοιάζεται γα τα πρεζάκια!"...  έφυγα απογοητευμένη και γεμάτη σκέψεις από εκεί..Κυρίως τρομαγμένη απο τη συμπεριφορά μου, πώς εκμεταλλεύτηκα την αδυναμία του άλλου για να το  "παίξω μαγκάκι".. πώς αυτό που έκανα εγώ το κάνουν τόσοι άλλοι σε εμένα.. Πώς τελικά βρίσκει τέλεια εφαρμογή το "δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται " σε κάθε μορφή ανθρώπινης σχέσης στις ήμερες μας.. Φυσικά και δεν έπρεπε κι εκείνος να κυκλοφορεί με μια σύριγγα και να απειλεί, θα μπορούσε αντί για εμένα να απειλήσει μια γιαγιούλα, μια έγκυο, ένα παιδί.. δε δικαιολογώ τον "δράστη",  ούτε όμως και τη δική μου συμπεριφορά, κι εγώ παρανόμησα χτυπώντας τον και δεν ήμουν σε άμυνα, αφού σου λέω, τον καημένο "φου" του έκανες και έπεφτε...
Είμαι κι εγώ σαν τους άλλους, αυτούς που κοροϊδεύω, που δείχνω με το δάχτυλο σαν παραδείγματα προς αποφυγή. Είμαι κι εγώ σαν κι εσένα που όταν βρεις ευκαιρία και "πρόσφορο" έδαφος, θα δείξεις τη δύναμή σου έναντι κάποιου άλλου πιο αδύναμου από εσένα.. ίσως έναντι εμού.. και μετά θα κλαίγομαι και θα παραπονιέμαι που με εκμεταλλεύτηκες, που με αδίκησες, που ήσουν κακός απέναντί μου.. πόσο κακός είσαι! Και μετά όταν θα βρω ευκαιρία σε κάποιον πιο αδύναμο από εμένα θα κάνω επίδειξη της δικής μου δύναμης, θα εκμεταλλευτώ εγώ κάποιον άλλον, θα αδικήσω έναν τρίτο, όπου με παίρνει πάντα.. όπως κι εσύ. Σε εσένα θα κάνω την κότα, και  μετά θα κλαφτω μπας και κερδίσω καμιά συμπάθεια, κι εσύ σε μένα θα βγάλεις τη δύναμή σου σε κάποιον άλλον όμως θα είσαι κότα.. Μαλάκες είμαστε όλοι.. κι εγώ κι εσύ... κωλόπαιδα, καθίκια που κανιβαλίζουμε στην πρώτη ευκαιρία..
Τζάμπα Μάγκες!

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Α beautiful day!

Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα! Το πρωί με την οικογένεια βόλτα σε κοντινό πάρκο, παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσης με αποκορύφωμα το σκαρφάλωμα και των τριών μας σε ένα δεντρόσπιτο όπου κάναμε ένα μίνι πικ νικ και καταστρώσαμε τα σχέδια για το υπόλοιπο της ημέρας. Το απόγευμα και ώς το βράδυ μια πολύ καλή παρέα ήρθε να μονιμοποιήσει το χαμόγελο στα χείλη μου!
Θυμάστε πριν 2-3 χρόνια που με μια πολύ καλή και χαρούμενη παρέα έπαιρνα τα βουνά; Ε κάποιοι και κάποιες από αυτή την παρέα με επισκέφθηκαν και κάναμε μια μεγάλη τρεχαλοβόλτα στο δικό μου το βουνό.. τον Υμηττό! Πέρασα καταπληκτικά! Γέλια, πειράγματα, ατάκες..αναμνήσεις, κουτσομπολιά! Ήταν απίστευτο! Στη διαδρομή μας συναντήσαμε και ό,τι μπορείς να φανταστείς! Πέρδικες, κότσυφες, χελώνες σε μέγεθος βράχου, αλεπούδες μέχρι και τσακάλι! (εκεί είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει κιόλας και το τσακαλάκι μας έδωσε μια επιπλέον ώθηση να επιστρέψουμε στον πολιτισμό!) Εντυπωσιάστηκα πολύ με τις πέρδικες.. έχουν εξημερωθεί πλήρως θαρρώ! Περάσαμε από δίπλα τους κάνοντας και αρκετό θόρυβο μπορώ ναπώ.. και ούτε που μετακινήθηκαν! Γύρισα στο σπίτι γεμάτη όμορφα συναισθήματα (και πολύ σκόνη, χαρακτηριστικό είναι ότι τα πόδια μου είχαν άλλο χρώμα από το λάστιχο της κάλτσας και πάνω, για να μην αναφέρω το χρώμα του νερού στη μπανιέρα που έτρεχε από πάνω μου κάνοντας ντους γιατί για μια αξιοπρέπεια ζούμε) αλλά και όμορφες εικόνες! Η Αθήνα από ψηλά είναι όμορφη.. πολύ όμορφη.. μόνη παραφωνία κατά το σούρουπο ήταν κάποιες σειρήνες "ο ήχος του κακού"...
Γενικά είχαμε πολύ πλάκα.. ειδικά σε κάτι ανηφόρες όπου στην πραγματικότητα προσποιούμασταν ότι τρέχουμε.. Ή μετά σε κάτι κατηφόρες που άρχισαν οι γλίστρες και στο τσακ κάποιοι απέφυγαν το φαινόμενο "ντόμινο" .  Το σίγουρο είναι ότι με τα γέλια μας και τις φωνές μας ανησυχήσαμε τους μόνιμους και νόμιμους κατοίκους του βουνού.. ίσως γι αυτό μας έστειλαν τον τσάκαλο να μας συνετίσει.. αλλά τελικά πιο αποτελεσματικά ήταν τα κουνούπια.. αφού αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές το σώμα μου σε πολλά σημεία είναι "πουά" από τα τσιμπήματα!
Οκ, ναι, το κείμενο είναι λίγο ασυνάρτητο.. όπως είμαι κι εγώ γενικά αλλά τον τελευταίο καιρό λίγο παραπάνω. Αλλά το νόημα βγαίνει ε; Επίσης σημειώνω ότι η φωτογραφία με τη διαδρομή των που ακολουθήσαμε "ανέβηκε" μόνο και μόνο επειδή προσπαθώ εδώ και ώρα να τη στείλω με μέιλ στον Γιάννη να δει πού τραβήχτηκε η αδελφή του, σε ποια κατσάβραχα, αλλά δε πάει με τίποτα και πρέπει να κοιμηθώ κάποια στιγμή η καημένη ε; Συγχωρέστε με λοιπόν οι λοιποί! Ευχαριστώ !
Πέρα από την πλάκα όμως και του ασυνάρτητου της αναρτήσεως αυτής.. θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω όλους αυτούς που σήμερα με έκαναν τόσο χαρούμενη.. Είχα ξεχάσει πόσο ανάλαφρος νιώθει ο άνθρωπος  όταν γελά!

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Diamonds and rust

Μου είπαν "φταίει" το φεγγάρι...η πανσέληνος. Εγώ ξέρω όμως ότι φταίει μόνο η καρδιά μου, η αγάπη μου, και το γεγονός ότι ακόμη δεν το "έβγαλα" από μέσα μου. Έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος κι όμως είναι σα να ήταν χθες. Ακόμη έχω "νωπά" τα αρώματα τους... Αψύ κι αλμυρό, αντρίκιο του Ρομάν, γλυκό, καλοκαιρινό και φρουτενιο της Κατερίνας, μα πιο πολύ θυμάμαι αυτό το άρωμα της μικρής.. το κεφαλάκι της "μύριζε μωρό".. μυρωδιά των αγγέλων.. έτσι όπως μονό τα μωρά μυρίζουν.. παράδεισο! έρχονται στο μυαλό μου εικόνες, φωνές, γέλια, στιγμές. Όλες με αρώματα αγάπης, φιλίας, ζεστασιάς. Όταν τους έχασα, έχασα ένα κομμάτι μου, έχασα λίγο από τον εαυτό μου, έχασα τη δύναμή μου. Ακόμη και τώρα, πάνω από ένα χρόνο μετά η απορίες μου δεν έχουν φύγει. Πόνεσαν; τρόμαξαν, υπέφεραν; γιατί; γιατί.. γιατί; Κλείνω τα μάτια μου και ερχονται εικόνες.. οι τελευταιες τους στιγμές, σα να θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου που δεν ήμουν εκεί.. που δεν ήμουν δίπλα τους, που θύμωσα που δεν απαντούσαν στο τηλέφωνο.
Θυμάμαι την πρώτη στιγμή της μικρούλας μας στον κόσμο, ήμουν εκεί! Την πρώτη της ανάσα, το κλάμα της που έγινε δάκρυ χαράς για εμάς! Τα όνειρα που κάναμε για τη ζωή της, πώς αναρωτιόμασταν και φανταζόμασταν την πρώτη της λεξούλα, τα πρώτα της βήματα, που δεν πρόλαβε ποτέ να κάνει..., πώς μου υπόσχονταν όταν έφυγαν για τη Γαλλία ότι "καμιά απόσταση δεν είναι αρκετή για να μας χωρίσει!"
Κι όμως μια απόσταση δεν την είχαμε υπολογίσει.. και τελικά μας χώρισε...

Μου είπαν πως φταίει το φεγγάρι που πονάω τόσο πολύ απόψε και βγήκα να το κοιτάξω κατάματα να του ζητήσω το λόγο. Και καθώς κοίταξα εκεί ψηλά σα να τους είδα και τους τρεις να μου χαμογελούν, ανάμεσα στα άστρα και το φωτεινό φεγγάρι όπως τους αξίζει! Για μια στιγμή πίστεψα ότι μπορώ να πετάξω ψηλά και να φτάσω εκεί, να τους πάρω και να τους φέρω πίσω.. κοντά μου.. για μια στιγμή μονάχα, γιατί αμέσως μετά κατάλαβα ότι είμαι ανύμπορη,  Μπήκα μεσα κι έβαλα το cd, αμεσως το αγαπημενο μας τραγούδι, το τραγούδι που αγκαλιασμενοι σφικτά και οι τρεις κλάψαμε απο ευτυχία όταν μαθαμε ότι το μωράκι είχε "γαντζωθει" για τα καλα μέσα στη μανούλα Κατερίνα κι έδινε το δικό του αγωνα να μεγαλώσει και να ειναι γερό και δυνατό για να έρθει να μας συναντήσει σε λίγους μήνες. Αυτού του τραγουδιού τους στίχους καναμε ύμνο μας, και αυτούς στους στιχους ψιθυρίζω καθε φορά που τους σκέφτομαι, όπως και τωρα που κόμπος στο λαιμό δε λεει να φύγει, που τα δάκρυά μου δίνουν γευση αλμυρή στο κόκκινο κρασί, πο υ τα ματια μου θολώνουν και μετα βίας μπορω να δω τα γραμματα να χοροπηδάνε στην οθόνη του υπολογιστή.. αυτούς τους στίχους που είναι η αλήθεια μου, η αλήθεια μας...

"It's all come back too clearly, Yes!!! I loved you dearly....."
 

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Τοίχοι


Από τη μέρα που παντρεύτηκαν οι γονείς μου πριν 38 χρόνια και μέχρι σήμερα το απόγευμα έμεναν στο ίδιο σπίτι. Όχι δεν ήταν δικό τους το νοίκιαζαν, επί 38 ολόκληρα χρόνια. Εκεί γέλασαν, έκλαψαν, γέννησαν τα παιδιά τους θρήνησαν τους γονείς τους, έντυσαν τις κόρες τους "νυφούλες" όλα εκεί!
Γιατί τώρα στα ξαφνικά μετά από τόσα χρόνια το άφησαν; τί να σου πώ.. εν μέρει θύματα της "κρίσης"! Κάτι που ο ιδιοκτήτης μετά από 40 χρόνια αποφάσισε ότι θέλει να το ανακαινίσει και να το πουλήσει, κάτι που οι γονείς μου μόνο με την αναπηρική σύνταξη του πατέρα μου (η μητέρα μου βλέπεις είναι ακόμη νέα, μπορεί να έχει συμπληρώσει τα "ένσημα" αφού δούλευε από τα 16 της αλλά όχι το όριο ηλικίας), δύσκολα μπορούσαν να νοικιάσουν άλλο σπίτι, λίγο που του "καρφώθηκε" στο μυαλό του ξεροκέφαλου πατέρα μου να πάει να μείνει μόνιμα στο νησί αδιαφορώντας για τα προβλήματα υγείας που έχει και τις δυσκολίες που θα προκύψουν, παρακάμπτοντας την επιθυμία της μητέρας μου να μείνουν εδώ "κοντά στα εγγόνια τους" .. αποφασίστηκε να αφήσουν την πόλη και να ζήσουν στο χωριό.
Ίσως να μην είμαι αντικειμενική με τον πατέρα μου, αφού από την εφηβεία μου είχε σημειωθεί μεγάλη ρήξη στη σχέση μας σε τέτοιο βαθμό που πιστεύω ότι και οι δυο ανεχόμασταν ο ένας τον άλλον για χάρη της μητέρας μου και όχι πάντα με επιτυχία. Νοιαζόμαστε ο ένας  για τον άλλον.. αλλά δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλον.. περίεργη σχέση.. Όμως εξακολουθώ να του "χρεώνω" ότι μου στερεί, αυτή τη στιγμή που τη χρειάζομαι πολύ, τη μαμά μου.. και κακά τα ψέμματα όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο πολύ νοιώθουμε οτι "στενεύουν" τα περιθώρια και φοβόμαστε ότι δε θα μας φτάσει ο χρόνος να καλύψουμε τα κενά που άφησαν τα προηγούμενα χρόνια.. τότε που η μαμά δούλευε και μετά το απόγευμα φρόντιζε το σπίτι και  και ποτέ δεν είχε χρόνο να βγει μια βόλτα να ξεσκάσει, ή αργότερα που εκείνη είχε περισσότερο χρόνο για εκείνη και για εμάς αλλά εμείς είχαμε μεγαλώσει και προτιμούσαμε να περνάμε το χρόνο μας με τους φίλους μας παρά με εκείνη.. και τώρα που πήγαμε να αναπληρώσουμε τα κενά.. "τσούπ" μου την άρπαξε μέσα από τα χέρια ο εγωιστής πατέρας μου..
Η απώλεια που νοιώθω είναι μεγάλη.. κι αυτό γιατί δεν πάνε σε ένα μέρος κοντινό να πεις θα πάω ενα σαββατοκύριακο να τους δω και θα έρχονται κι εκείνοι.. οχι! Πάνε στο νησί.. 12 ώρες με το καράβι, άντε 8-9 ώρες με το "γρήγορο".. δύσκολες οι μετακινήσεις και το κόστος υψηλό... δεν είναι όμως μόνο ότι αποχωρίζομαι τους γονείς μου.. είναι ότι αποχωρίστηκα κάθε τι "απτό" από την μέχρι τώρα ζωή μου, αφού σήμερα το απόγευμα πάτησα το πόδι μου για τελευταία φορά στο σπίτι που γεννήθηκα, μπουσούλησα, περπάτησα για πρώτη φορά.. Στο σπίτι που έμαθα να γράφω τα πρώτα μου γραμματάκια, που ειδα όνειρα όμορφα και γλυκά τις νύχτες και που κάποιες άλλες με ξύπναγαν τρομαγμένα άσχημοι εφιάλτες. Σα να έκλεισε ένας τόμος βαρύς και να μπήκε στο ψηλότερο ράφι της βιβλιοθήκης..
Η στιγμή που "αποχαιρέτισα" το σπίτι ΜΟΥ,  το πατρικό μου, ήταν για μενα τόσο δυνατή σα να κήδευα κάποιον που αγαπώ πολύ..
Πόσο απίστευτα μουντό και αποπνικτικό μου φάνηκε έτσι άδειο όπως ήταν.. πόσο θλιμμένοι ήταν οι τοίχοι, λες και δάκρυσαν.. Αυτοί οι τοίχοι πόσα έχουν δει και πόσα έχουν ακούσει.. πόσα πράγματα έχουν κρατήσει μέσα τους, για πόσα χρόνια μας προστάτευαν από κρύα, χιόνια και βροχές, αλλά και από καύσωνες και δυνατούς νοτιάδες... Πόσα μυστικά έχουν κρατήσει.. πόσες πόζες δεν χουν φιλοξενήσει πάνω τους.. και τώρα... άδειοι και βουβοί! Βρώμικοι και θλιμμένοι λές και ήθελαν να με καταπιούν όταν πήγα να αφήσω το κλειδί για τον ιδιοκτήτη...Έμοιαζε το σπίτι εγκαταλειμμένο κι ας ήταν μόνο 2 ώρες που είχαν φυγει για πάντα από εκεί οι τελευταίοι του ενοικιαστές..
Λες και άκουσα το πρώτο μου κλάμα, σα να είδα τη μικρή μου αδερφή να μπουσουλάει στην κόκκινη φλοκάτη, ειδα τη γιαγιά μου να μας λέει παραμύθια στην πολυθρόνα του σαλονιού, τη μητέρα μου να κεντάει στον καναπέ έχοντας μια μεγάλη κούπα μοσχομυριστό ελληνικό καφέ δίπλα της στο τραπεζάκι.. Είδα τους πρώτους μου έρωτες που τους "έμπασα" λαθραία όταν οι γονείς έλειπαν για Σαββατοκύριακο, είδα τις μερες και τις νυχτες που ξενυχτούσαστο γραφείο μου προσπαθώντας να καταλάβω αυτά τα ρημάδια τα ολοκληρώματα, είδα τις φίλες μου να με "ντύνουν νυφούλα", είδα την κόρη μου και τον ανιψιό μου να μπουσουλάν εκεί που μπουσουλούσαμε εγώ και η αδερφή μου.. έγινα πάλι μωρό, παιδί, έφηβη, γυναίκα μέσα  σε λίγες στιγμές που μπήκα στο άδειο διαμέρισμα..
Ήθελα να αγκαλιάσω τους τοίχους που με μεγάλωσαν.. και που δε θα τους ξαναδώ..
μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να αγαπώ τόσο πολύ μια χούφτα τοίχους;...

Εύχομαι  αυτοί οι τοίχοι, τώρα που θα ανακαινιστούν να δώσουν τόση χαρά, όση έδωσαν και σε έμενα  όλα αυτά τα χρόνια,  στον επόμενο που θα βρει ζεστασιά στην αγκαλιά τους!

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Παράσιτο ή ξενιστής;


"Γενικά παράσιτο στη Βιολογία χαρακτηρίζεται ο οργανισμός (ζωικός ή φυτικός) που ζει και αναπτύσσεται μαζί και σε βάρος άλλου οργανισμού, που χαρακτηρίζεται ξενιστής, από τον οποίο και τρέφεται με τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες"... μπλα.. μπλα.. μπλα.... ωπ! Να κάτι πραγματικά ενδιαφέρον.." Μεταξύ ξενιστή και παρασίτου μπορεί να υπάρξει συνεξέλιξη...
Τί είναι η συνεξέλιξη; " Στην επιστήμη της Βιολογίας ο όρος συνεξέλιξη (coevolution) αποδίδει την ταυτόχρονη εξέλιξη μη συγγενών οργανισμών λόγω ιδιαίτερου δεσμού που συμβαίνει μεταξύ τους. Για παράδειγμα άνθη και έντομα, που τα πρώτα γονιμοποιούνται από τα δεύτερα και τα δεύτερα τρέφονται από τα πρώτα, παρασιτα και ξενιστές, στις περιπτώσεις εκείνες της αναγκαίας συμβίωσης, καθώς και οποιαδήποτε άτομα (οργανισμοί) μιας συμβιωτικής σχέσης."
Ω ρε μάνα.. αυτό το τελευταίο με τσάκισε...
"ιδιαίτερου δεσμού" σου λέει..πιθανοί τέτοιοι είναι οι παρακάτω:
γονέας- παιδί
αδελφός/η- αδελφή/ος
συναδελφος-συνάδελφος
σύζυγος-σύζυγος
και μετά σου πετάει και ένα "αναγκαίας συβίωσης" και σε αποτελειώνει..
πότε ειναι αναγκαία η συμβίωση;
εισαι ακόμη ανηλικος και υποχρεωτικά ζεις στο σπίτι των γονιων σου, εσυ νιωθεις ότι "πνιγεσαι" και οτι δε σε καταλαβαίνει κανείς, θέλεις να ζησεις και να γευτείς τη ζωή που απλώνεται μπροστά σου και οι γονείς σου δε σε αφήνουν, από την άλλη οι γονείς, καταλαβαίνουν αυτη σου τη δίψα, χαίρονται που δεν εισαι "μωροχαυλο" αλλα φοβούνται ότι ο υπερβολικός σου ενθουσιαμός η αγνοια κινδύνου, και η
δικαιολογημένη λόγω ηλικίας επιπολαιότητα σου θα σε οδηγήσουν σε μονοπάτια επικίνδυνα και θα βλάψεις τον εαυτό σου! Εσύ λες: "Δε θα κλείσω τα 18; την ίδια μερα θα φυγω απο εδω μέσα!!"
οι γονείς σου λένε: "Πού θα παει; θα μεγαλώσει και θα με καταλάβει, θα ανοιξει τα φτερα του θα φυγει απο εδω και τοτε θα δει ότι ειχα δικιο.."
Αναγκάια συμβίωση είναι και με τα αδελφια αφού βρισκόμαστε κάτω από την ίδια στεγη αυτή των γονιών μας..Και ναι, υπάρχουν αδέλφια που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, αυτό δε σημαίνει οτι δεν αγαπαν ο ένας τον άλλον.. απλά ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ, ειναι διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικές νοοτροπίες, διαφορετικοί άνθρωποι...
Εξίσου αναγκαία ειναι η συμβίωση στον χωρο εργασίας με τον μαλάκα συνάδελφο που δε μπορούμε να συννενοηθούμε (κι αυτός μαλάκα σε λέει μην αγχώνεσαι) μπορείς να τον αποφύγεις; όχι! Υπομονή κάνεις, καταπιέζεσαι, συσωρεύεται αυτή η ένταση και πας σπίτι σου και ξεσπάς σε όποιον αναγκαστικά συμβιώνει μαζί σου.. π.χ. ο/η σύζυγος σου. Ναι είναι φορές που ακόμη και τα πιο ειδιλιακά και πετυχημένα ζευγάρια νιωθουν ότι αναγκαστηκά βρισκονται κάτω απο την ίδια στέγη με τον/την άχρηστο/η που έχουν δίπλα τους. Σε κάποιους ειναι "στιγμιαίο και παροδικό", και μετά απο λίγες ώρες, μέρες, άντε βδομάδες το πολύ τους περνάει και ευγωνομούν την καλή τους τύχη που εχουν τέτοιον άνθωπο δίπλα τους, κουρνιασμένοι στην αγκαλιά του συντρόφου. Για κάποιους άλλους ειναι είτε μόνιμο, έιτε τόσο συχνό που μοιάζει μόνιμο. Γιατι δεν "τα σπάνε;" και επιμένουν στην "αναγκαία συμβίωση"; λόγοι και δικαιολογίες πολλές.. πχ παιδιά.. όλοι εξω απο το χορό λεμε ένα "για το παιδί ειναι καλύτερο να ζει με δυο ήρεμους κι ευτυχισμένους γονείς κι ας είναι χώρια, παρα με δυστυχησμένους γονείς και μέσα σε μια οικογένεια" Θεωρητικά ναι! έτσι ειναι.. ή θα έπρεπε να είναι.. στην πράξη όμως;; ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ, γιατί ακόμη κι αν το παιδί το αποδεχτεί το γεγονός και βρει τους ρυθμούς του, οι γονείς όσο και να θελουν να το αποφύγουν γίνονται ενοχικοί, και κάνουν πράγματα που δνε πρέπει, λειτουργούν σπασμοδικά και αποσυντονίζεται το ίδιο το παιδί.. να μη σου πώ τί γίνεται όταν το παιδί σου, το σπλάχνο σου, βρεθει να μεγαλώνει με την πρώην σου αλλά πια και με το νυν της πρώην.. που αποφασισαν να  μεινουν και μαζί.. ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ, εσύ να το βλέπεις κάθε Τεταρτη και κάθε δευτερο Σαββατοκύριακο κι αυτός ο χλεχλές να είναι μαζί του κάθε μέρα και νύχτα και να έχει και λόγο στην ανατροφή του.. (και μη μου λετε εμενα τωρα για πολιτισμένα διαζυγια κλπ.. γιατι όσο και να το παλέψουμε "Σουηδοί" δε γινόμαστε) ας μην αναφερω πώς γινεται το στομάχι κόμπος όταν εσύ η μαμά του παδιού σου το έχεις πάει στο πάρκο για παιχνίδι ας πούμε και μες την τρελή χαρά, προτείνεις να πάτε για φαγητό και μετά για παγωτό και παιρνεις την αποστομοτική απάντηση: "Λυπάμαι μανούλα δε μπορώ, η μαμα-Τίνα θα φτιάξει κανελόνια το βραδυ και δε θέλω να χασω το δέιπνο" Η μαμά-Τινα!!! ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΕΓΩΩΩ θελεις να ουρλιάξεις, αλλά λόγω πολιτισμού, αντ αυτού χαμογελάς και χαιρετας ευγενικά τη μαμα-Τινα όταν έρχεται να πάρει το παιδί σου με το αυτοκίνητο του πρώην σου που δυο χρόνια πριν διαλλέγατε μαζί χρωμα στην αντιπροσωπεία!
Αλλος λόγος της "αναγκαίας συμβίωσης" είναι οικονομικός.. πού να πας να συντηρίσεις σπίτι μόνος σου με 800 ευρώ; "Και τόσα δάνεια που πήραμε μαζί; δε βγαίνω μάνα μου δε βγαίνω θα κάτσω εδώ και όταν μου κάτσει η προαγωγή την έκανα με ελαφρά!" μαλακίες εκεί θα μείνεις.. το ξέρεις κι εσύ, το ξέρουμε όλοι!

Ετσι λοιπόν καταλήγουμε ότι όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε ζήσει εις βάρος κάποιου άλλου (παρασιτα) ή έιχαμε ανεχθεί κάποιον άλλον να ζει εις βάρος μας (ξενιστές) αλλά αυτό που μας τρομάζει να παραδεχτούμε είναι η συνεξελιξη..ότι κατα βάθος δηλαδή είμαστε αρκετά κλαψομούνιδες ωστε να χρειαζόμαστε ένα παρασιτο να ζει εις βάρος μας για να ειμαστε καλά και όχι μόνοι, ή ότι είμαστε αρκετά κάφροι, ώστε να γουσταρουμε να κανουμε τη ζωή ποδήλατο του άλλου, να τον ξεζουμίζουμε για να αποδέιξουμε ότι είμαστε "κελεπούρια" και σαφώς καλύτεροι του... όπως και να το δέις κι ακόμη κι αν εναλάσσονται οι ρόλοι.... ένα ειναι σίγουρο... "DDT που μας χρειάζεται!"

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος..

Θυμάστε που έλεγα πάλι από εδώ για έναν αγώνα στον οποίο ήθελα να μπω για να ξεπεράσω τον εγωισμό μου ξέροντας από την εκκίνηση ότι είμαι η χειρότερη όλων;  Ο ίδιος αγώνας για τον οποίο είχα αμφιβολίες για το αν θα έπρεπε να το τολμήσω τελικά, απροετοίμαστη ούσα και τις οποίες αμφιβολίες υπερκάλυψε η υπόσχεση στη Μιχαέλα ότι θα της φέρω πίσω το μετάλλιο του τερματισμού. Αυτός ο "μυστικός" (το "μυστικός" γιατι ήταν ελάχιστοι οι άνθρωποι που ήξεραν ότι σκόπευα να συμμετέχω) αγώνας, ήταν ο 6ος Μαραθώνιος "Μεγας Αλέξανδρος" που έγινε την Κυριακή που μας πέρασε.. συνδέοντας τα 2 αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αυτό στη γενέτειρά του την Πέλλα, με εκείνο στην παραλία της Θεσσαλονίκης δίπλα από το Λευκό πύργο. Και τελικά ήμουν εκεί.. στη γραμμή εκκίνησης και μετά από πολλά βάσανα (δεν ειναι υπερβολή) και στη γραμμή του τερματισμού.
Ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν είναι μια εμπειρία που θέλω να θυμάμαι ή να την ξεχάσω και να μην ξανασχοληθώ ποτέ μαζί της...ειλικρινά δεν είμαι σίγουρη αν τελειώνοντας την ανάρτηση θα πατήσω το πλήκτρο "δημοσίευση" ή "αποθήκευση", αν όχι διαγραφή...
Ξεκίνησα από εδώ για τη Θεσσαλονίκη χωρίς ιδιαίτερη πίστη ότι θα τα καταφέρω και όχι γιατι μεμψιμοιρώ ή πάσχω απο αυτοπεποίθηση.. δεν είχα πίστη γιατί ήξερα ότι ΔΕΝ είχα προετοιμαστεί σχεδόν καθόλου. Διάφοροι λόγοι και παράγοντες με κράτησαν μακρυά  απο προπονήσεις, και μου "αφαίρεσαν" τον ενθουσιασμό και τη διάθεση για κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτα όμως ειχα και λόγους να το προσπαθήσω και να το παλέψω, λόγους προσωπικούς και ανομολόγητους ακόμη και σε πολύ δικούς μου ανθρώπους.
Ξεκίνησα το πρωί της Κυριακής από το ξενοδοχείο (χωρίς να έχω κοιμηθεί σχεδόν καθόλου ομολογώ) για το σημείο του τερματισμού από όπου τα λεωφορεία της διοργάνωσης θα μας μετέφεραν στην Πέλλα για την εκκίνηση. Στη διαδρομή κοιτούσα έξω απο το παράθυρο και προσπαθούσα να με φανταστώ μετά από λίγες ώρες να περνάω από εκεί τρέχοντας. Όμως πιο έντονο ήταν το "δεν θα τα καταφέρω" παρά το "σε λίγο θα καταπιώ την άσφαλτο". Έφτασα στην εκκίνηση φοβισμένη και ανασφαλής. Εκεί κοιτάζοντας τα λεωφορεία που θα επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη μεταφέροντας τα πράγματα μας μπήκα στον πειρασμό να ζητήσω να με πάρουν κι εμενα μαζί.. μέχρι την τελευταία στιγμή που ειπα στη φωνούλα μεσα στο κεφάλι μου "όποιος εχει αντίρρηση για αυτή τη διαδρομή ας μιλήσει τωρα, αλλιώς να σιωπήσει για πάντα!" και σιώπησε.. κι εγω "χάθηκα" λίγο σε σκέψεις δικές μου μέχρι τη πιστολιά του αφέτη.. "πάμε κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει!" Έτσι ξεκίνησα.. η διαδρομή ξεκινούσε με ένα πολύ κατηφορικό κομμάτι περίπου ενός χιλιομέτρου. Ειχα πει πως πρέπει να ειμαι πολύ πολύ προσεκτική και να κανω οικονομία δυνάμεων κι ετσι δεν αφησα την κατηφόρα να με παρασύρει.. με αποτέλεσμα να με προσπερνάνε ο ένας μετα τον άλλον σχεδόν όλοι απο τους ελάχιστους δρομεις που ειχα πίσω μου, αφού παντα ξεκινώ προς το τελος της "ουρας". Η μοναξια άρχισε νωρίς, σκέφτηκα. Aλλά δε με πτόησε ιδιαίτερα.. έξαλλου μόλις μπήκα στην ευθεία και "κλείδωσα" στο ρυθμό μου μπήκα πάλι στο γκρούπ των αργών. Όλα πήγαιναν καλά σχετικά, και εκεί λίγο πριν το 17ο χιλιόμετρο "πηρα αέρα" και πίστεψα ότι θα κατάφερνα να τερματίσω αλλα και ίσως  να το έκανα αυτο σε λιγότερο από 5 ώρες.. Σε όλη τη διαδρομή φυσούσε αέρας δαιμονισμένος, που με έκανε να μπερδεύω τα πόδια μου, σε κάποια σημεία ήταν τόσο δυνατός που ενώ ήταν ευθεία ένιωθες ότι ανέβαινε μια μεγάλη ανηφόρα, με κούρασε και σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να "κόψω" λίγο ακόμη.. και ας πάει στο καλό το 5ωρο, εδω μεχρι πριν δυο ώρες δεν ήθελα να ξεκινήσω κάν, μην είμαι κι αχαριστη. Εδω και ώρα ειχα μπροστά μου σταθερα μια κοπέλα. Την πρόλαβα και αποφάσισα να "κολλήσω" δίπλα της κι έτσι κι έγινε.. χαιρετηθήκαμε.. συστηθήκαμε και συνεχίσαμε.. δίνοντας κουράγιο η μία στην άλλη όποτε το χρειαζόμασταν, περάσαμε τον ημιμαραθώνιο μαζί, με άνεση σχετικά αν εξαιρέσεις τον αέρα ο οποίος μας παιδευε αλλα μάλλον μας έκανε και καλό αφού δεν άφηνε τον ηλιο να μας δείξει για τα καλα τα δόντια του. Γύρω στο 25ο χλμ χωριστήκαμε..η Μαρία, έτσι την έλεγαν τη νεαρά, εμεινε λίγο πιο πίσω.. σταμάτησα να μεινω μαζί της.. μου λεει "θα περπατήσω λίγο κουράστηκα, φυγε και θα σε προλάβω παρακάτω". Συνέχισα, λίγο πιο κάτω όμως στο 28ο χλμ.. αρχισα να νοιωθω πολύ απότομες αλλαγες στο σωμα μου, στις δυνάμεις μου στη διάθεση σε όλα μου.. το μυαλό μου άρχισε να μου φωνάζει "παρατα τα!" πονάς, δεν θα τα καταφέρεις εχεις σχεδόν 15 χιλιόμετρα μπροστά σου.. καταφερα να του αντισταθώ, έβγαλα κι ένα τζελάκι από το τσεπάκι του κολάν μου και το έφαγα, ήπια νερακι και συνέχισα. Δε ξερω αν στην πραγματικότητα τα τζελάκια αυτά δίνουν το "boost" ενέργειας που χρειαζόμουν εκείνη την ώρα ή αν ήταν απλά placebo, αλλά αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι το 30 το πέρασα σχεδόν πετώντας.. με το κορμί μου ευθυτενές και όχι σκυφτό, με άνεση, με δύναμη.. και με αιδιοδοξία για το υπόλοιπο της διαδρομής. Βέβαια αυτό το "energy boost" όπως ήρθε έτσι κι έφυγε.. και όπως με "ανέβασε" έτσι "έπεσα" πάλι κάπου εκεί κοντά στο 33ο χλμ. Τα πόδια μου είχαν αρχίσει να βαραίνουν, τα νύχια από τις μεγάλες κατηφόρες και το πρήξιμο των ποδιών μου χτυπούσαν στο μπροστινό μέρος των παπουτσιών μου και είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται έντονα. Άρχισα να μου μιλάω.. φωναχτά.. με παρότρυνα, με έβριζα.. μου ΄πδινα κουράγιο.. "ελα πάμε.. το'χεις γαμώ την τρέλα μου! Το 'χεις λέμε!" Με πολύ πόνο έφτασα στο 38ο χλμ της διαδρομής.. εκεί καταλαβα από τη μεταλλική γευση στο στόμα ότι είχα ματώσει τα χείλη μου από το σφίξιμο..έβαλα το δάχτυλό μου, ναι ήταν όντως αίμα. (όχι πλημμύρα μη φανταστείς.. λίγο αιματάκι). Το 38ο ήταν το "μεγαλύτερο" για μενα χιλιόμετρο.. δεν τελείωνε με τίποτα..έψαχνα να δω το ταμπελάκι με το μαγικό 39 γραμμένο, αλλα μάταια. Είχα αρχίσει να νοιώθω "άδεια", το κορμί δε στεκόταν έυκολα όρθιο.. καμπούριαζα, πονούσα παντού μέχρι και τα μαλλιά μου νομίζω ότι πονούσαν εκείνη την ώρα... σερνόμουν στην κυριολεξία.. έφτασα στο 39 άρχισα να κλαίω... 3 μόνο χιλιόμετρα έμεναν και δεν μπορούσα να τα βγάλω.. ήταν άδικο!! Σταμάτησα κι έσκυψα στηρίζοντας τα χερια μου στα πόδια μου.. τα μάτια μου έκλειναν.. άρχισα να περπατάω ψιλοτρεκλίζοντας σα να ειχα κατεβάσει μια νταμιτζάνα κρασί, προσπάθεια να τρεξω πάλι.. ΑΔΥΝΑΤΟ! σύρθηκα μέχρι τη στροφή που με ευθυγράμιζε με τον τερματισμό, ε.ιχα μπει στην παραλιακή οδό και στο 40 χιλιόμετρο κι έμεινα εκεί! Εκλαιγα σα μωρό παιδί.. με αναφυλητά, έβλεπα τον πύργο κι έκλαιγα.. ήταν κρίμα να μη τα καταφέρω..ήθελα αλλα δε μπορούσα.. σε όλο αυτό το δια΄στημα με προσπερνούσαν όλοι οι υπόλοιποι.. ήρθε και η Μαρία που ειχαμε χωριστεί νωρίτερα... δε μπορεσα να της μιλήσω της έκανα νόημα να φύγει.. κοίταξα το ρολόι μου τα τελευταια 2 χιλιόμετρα τα είχα καλύψει σε 37 λεπτα!!!!! Απογοητεύτηκα, δε θα προλάβαινα με τίποτα τα χρονικά όρια.. τόσος κόπος κι δε θα τα καταφερνα.. πήγα να σωριαστώ στο πεζοδρόμιο όταμ είδα και τον τελευταίο δρομέα να με προσπερνάει.. ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ και η "σκούπα" δίπλα μου με τα αλαρμ αναμένα... με ρωτάει ο οδηγός "όλα καλά;" Κοίταξα μια αυτόν, μια τον τυπο που με προσπερασε περπατώντας και τον τερματισμό μπροστά και του λέω.. "ναι μια χαρά, συνεχίζω"  και εχω στο μυαλό μου.. ότι πρέπει να παλέψω κυριολεκτικά για να προλάβω να τερματίσω έγκαιρα.. εντός ορίου.. και αρχιζω να περπατάω.. και σιγά σιγά να τρέχω .. μέχρι που έφτασα το τελευταίο χιλιόμετρο να πεταω.. ενοιωθα σα να μην αγγιζαν τα πόδια μου το έδαφος.. δεν άκουγα τίποτα δεν έβλεπα τίποτα.. ειχα στο μυαλό μου μόνο 2-3 αγαπημένους, δικούς μου ανθρώπους που ήξερα ότι θα με καταλάβαιναν και θα χαιρόντουσαν ακόμη και με αυτή την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ θέση στη γενική καταταξη, και τον φίλο μου τον Πανο που μου είχε πει" αν δεν τερματίσεις θα φας φάπες!".. ετσι λοιπόν έφτασα στη γραμμή του τερματισμού "κλεινοντας την αυλαία" όπως πολύ εύστοχα μου είπε κάποιος.
Mόλις τερμάτισα η καλή μου φίλη η Ελευθερία που σε όλα τα καλά μου και τα άσχημα είναι πάντα δίπλα μου ήρθε και με αγκάλιασε.. κάθισα σε μια καρέκλα μου έφερε νερό, ήρθε ο Πανος.. ήταν κι αυτός εκεί μες το λιοπύρι και περίμενε, η Ελένη που είχε τερματίσει μιαμιση ώρα σχεδόν νωρίτερα, και προς έκπληξή μου η Αμαλία.. τί κανεις εσύ εδώ; της λέω.. "σου είπα ότι θα σε περιμένω. Αντε μπραβο ρε κοριτσούδι.."

Τί σκέφτεσαι με ρώτησε κάποιος από όλους.. "είναι πολύς ο δρόμος, είναι πολύς χρονος, έιναι πολύς ο πόνος να τον μετράς..."

Ο απολογισμός; Δε ξερω ειλικρινά.. σίγουρα έμαθα κάποια πράγματα.. και όσο περνάνε οι ώρες τα αφομοιώνω καλύτερα.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι σε όλη τη διαδρομή και ειδικά στα δύσκολα δεν ήμουν ποτέ μονη μου... πάντα κάποιος ήταν εκεί να με σηκώσει όταν έπεφτα, να με σπρώξει, να μου δωσει δύναμη, κουράγιο, να με πιάσει από το χέρι και να με τραβήξει λίγο πιο μακρυά, τί κι αν ήταν 500τόσα χιλιόμετρα μακρυά;...
Γι αυτούς τους μοναδικούς μου συνοδοιπόρους αξίζει να σπάσω τον εγωισμό μου και να πανηγυρίσω περήφανα την τελευταία θέση της γενικής κατάταξης!

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

magnetism (ή αλλιως.. "στήσε πόλο")


Μαγνήτες.. θυμάμαι πόσο με είχαν εντυπωσιάσει όταν άρχισα να τους γνωρίζω λίγο πιο.. "επιστημονικά". Πώς από "φυσικού" τους μπορούσαν να ελκύουν τα μέταλλα.. τα μέταλλα! Τα πιο βαριά στοιχεία της φύσης.. δεν μπορούσαν να αντισταθούν στη γοητεία του μαγνήτη! Ζήλευα λίγο αυτή την αόρατη, κρυφή τους δύναμη.. βλέποντας ένα μαγνήτη τίποτα δεν προδίδει τη δύναμή του.. ούτε μούσκουλα, ούτε περίτεχνη εμφάνιση, ούτε γραμμωμένα μπράτσα.. τίποτα.. ένα ασήμαντο, άσχημο, μαύρο σαν βρώμικο (συνήθως) αντικείμενο. Αυτό είναι ο μαγνήτης. Οι μαγνήτες όμως αν προσανατολιστούν σωστά έλκονται και μεταξύ τους, αρκεί να αντικρίσει ο κάθε πόλος το αντίθετό του.. μόλις γίνεται αυτό η έλξη είναι ακαριαία και ισχυρότατη και σε πολλές περιπτώσεις η "αποκόλληση" των δύο μαγνητών είναι τόσο δύσκολη που μοιάζει ακατόρθωτη. Το άλλο εντυπωσιακό με τους μαγνήτες είναι πώς ενώ όταν "κοιταχτούν" με το σωστό τρόπο, όπως είπαμε μόλις, γίνονται "ένα".. αν αντικρίσουν ο ένας την όμοια πλευρά του άλλου, τον ίδιο πόλο πιο "επιστημονικά" η προσέγγιση τους είναι αδύνατη! Μια μυστήρια δύναμη, απαγορεύει το άγγιγμα μεταξύ τους, τους απωθεί, ορθώνεται ένα αδιαπέραστο τείχος ανάμεσά τους και οι δυο μαγνήτες μένουν για πάντα χωριστά! (εκτός αν αλλάξουν και πάλι θέση.. και κανείς από τους δυο πόλους δεν βλέπει τον όμοιο του)...όλα αυτά σαν σχολιαρόπαιδο μου προκαλούσαν δέος! Σχετικά πρόσφατα ανακάλυψα πόσο σπουδαίο μάθημα ήταν για τη ζωή μου-μας εκείνο το μάθημα της  φυσικής που μιλούσε για τους μαγνήτες..
Αν κατανοήσουμε τη συμπεριφορά των μαγνητών, τότε κατανοούμε κι άλλα πολλά για τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Κατ' αρχήν κατανοείς ότι οι άνθρωποι όπως και οι μαγνήτες έχουν τα "συν" και τα "πλην" τους.. και είναι εξίσου χρήσιμα και τα δυο...
Οι άνθρωποι μπορούμε να συνυπάρχουμε αρμονικά και πάντα ενωμένοι μόνο με το αντίθετό μας.. νόμος!
Είσαι δειλός; θέλεις κάποιον γενναίο δίπλα σου.. να σε "τραβάει" μαζί τους και να σε κάνει να τολμάς εκεί που εσύ θα δέιλιαζες, είσαι γενναίος; χρειάζεσαι κάποιον δειλό, να σου δείχνει την παράμετρο κίνδυνος και να σε συγκρατεί όταν εσύ το παρακάνεις.
Είσαι αδύναμος; Χρειάζεσαι κάποιον δυνατό, να τον βλέπεις και να παίρνεις παράδειγμα, να "κλέβεις" λίγο από τη δύναμη του και να τα καταφέρεις να ξεπερνάς εμπόδια μαζί του που μόνος σου δε θα είχες τη δύναμη να υπερπηδήσεις.
Είσαι δυνατός; χρειάζεσαι κάποιον αδύναμο δίπλα σου, να διοχετεύσεις όλη αυτή την ενέργεια που σου περισσεύει και που σου τρώει το μέσα σου.. γιατί ο δυνατός χωρίς τον αδύναμο δίπλα του θα έμενε πάντα μόνος..
Κάτι άλλο που έμαθα από τους μαγνήτες είναι ότι όταν είναι στη φάση "αυτοκόλλητοι" αρκεί ο ένας να γυρίσει πλευρό και να φτάσουμε στο άλλο άκρο.. σε αυτή την κατάσταση που όσο κι αν το πιέζεις οι δυο μαγνήτες όχι μόνο δεν αγγίζουν, αλλά δεν πλησιάζουν καν ο ένας τον άλλο..
Και το αντίθετο.. όταν οι δυο μαγνήτες είναι σε "face to face" κατάσταση με το όμοιο τους κομμάτι.. αρκεί ο ένας από τους δυο μαγνήτες να γυρίσει πλευρό και τότε πάλι αγκαλιάζονται σφικτά και δεν τους χωρίζει τίποτα!
Πόσο απίστευτα εφαρμόσιμο είναι και αυτό στις ανθρώπινες σχέσεις, κάθε είδους.. ερωτική, φιλική, σχέση γονέα-παιδιού, επαγγελματική.. παντού!
Αρκεί ο ένας από τους δυο να βρει το κουράγιο να κάνει τη "στροφή" για να "φτιάξουν" ή να καταστραφούν τα πάντα.... όμως επειδή η δουλειά του μαγνήτη είναι να έλκει και όχι να απωθεί είναι και λίγο εξαρτημένος από αυτό.. τι εννοώ; Ότι στην προσπάθεια του να κρατήσει την μαγνητική του ιδιότητα.. μπορεί να τρελαθεί στη σβούρα.. και να στριφογυρίζει συνέχεια σαν τρελός για να "στήνει τον σωστό πόλο", ανάλογα με τις ορέξεις του απέναντι μαγνήτη κάθε φορά χάνοντας τριγύρω του άλλα πολύτιμα μέταλλα που θα μπορούσε να μαγνητίσει..
Είναι δύσκολο πράγμα να είσαι μαγνήτης... αλλά και εντυπωσιακό.. και μπορεί να σου ζητάνε να "στήνεις πόλο" καθημερινά, αλλά εσύ αποφασίζεις πότε θα κάνεις τη στροφή και θα φέρεις τον άλλον κοντά σου ή θα τον απομακρύνεις. Αν θα μείνεις να στριφογυρίζεις κυνηγώντας τον ατίθασο μαγνήτη απέναντί σου ή αν θα αρκεστείς στην έλξη που ασκείς στα διάφορα άλλα τριγύρω σου μέταλλα.. ρινίσματα, κομμάτια, πολύτιμα και μή. Επίσης κανείς δε σου απαγορεύει να στολιστείς με περίτεχνα σχέδια και χρώματα και να μείνεις σε ένα ψυγείο κολλημένος κρατώντας γερά τους λογαριασμούς του μήνα..  κερδίζοντας σε όψη και "ασφάλεια" και χάνοντας την ομορφιά της  περιπέτειας, της προσπάθειας του στριφογυρίσματος για χάρη του αγαπημένου σου μαγνήτη.. και τέλος πάντων υπάρχουν τόσα ήδη μαγνήτη για να διαλέξεις..
Το πείραμα με τους μαγνήτες το ζώ καθημερινά κι εγώ.. είναι φορές που με μια του κουβέντα ο Τάσος, ένα βλέμμα, μου θυμίζει όλους τους λόγους για τους οποίους διάλεξα να ζήσω τη ζωή μου μαζί του, να κάνουμε παιδιά, οικογένεια.. είναι τότε που βλέπω το αντίθετό μου σε εκείνον... όλα όσα δεν έχω εγώ και τα έχει εκείνος και με συμπληρώνει, και είναι φορές που με μιά του κουβέντα, ένα του βλέμμα, μια έκφραση..με κάνει να  απορώ τί δουλειά έχω εγώ εδώ.. γιατί είμαι μαζί του, είναι τότε που βλέπω τον όμοιό μου Τάσο.. αυτόν που έχει τα ίδια συν αλλά και κυρίως "πλην" με εμένα.. και που αυτά τα "πλην" δε θέλω να τα δω.. και τα απωθώ... "στήνω πόλο" ομώνυμο και όποιον πάρει ο χάρος....
Είμαι μαγνήτης το ξέρω.. όπως είσαι κι εσύ.. κάποιοι λένε ότι είναι και μαλακομαγνήτες, (αυτό όμως είναι θέμα για άλλη ανάρτηση), και είναι δύσκολο να στήνεις πόλο.. αλλά τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά αρκεί να θυμάσαι ότι η δουλειά σου σαν μαγνήτης είναι να έλκεις και όχι να απωθείς και ότι πάντα μπορείς να αντιστρέψεις μια κατάσταση αρκεί να.... στήσεις πόλο!

πηγη φωτό: www.deviantart.com

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Αρχέλαος το λαχανιασμένο λάχανο!

Ο Αρχέλαος το λαχανιασμένο λάχανο ήταν ένας από τους ήρωες της "φρουτοπίας", ένα χοντρούλικο, λαχανιασμένο λάχανο που,(πού ακούστηκε) ήθελε να γίνει πρωταθλητής στο τρέξιμο! Για να δούμε τώρα πώς εμπλέκεται ο Αρχέλαος στη δική μου ιστορία.
Όπως σας έχω κάνει ήδη γνωστό, μέσα σε όλα τα άλλα, προσπαθώ να βρίσκω χρόνο ώστε να φορέσω τα αθλητικά μου και να βγω στους δρόμους για λίγο τρέξιμο. Μέσα σε όλες τις υποχρεώσεις που έχω στριμώχνω και αυτό κυρίως γιατί με κάνει να νιώθω όμορφα για τον εαυτό μου. Μέσα από αυτό που και πού.. για να έχω "ζωντανή" τη σπίθα και να προκαλώ τον εαυτό μου θέτω κάποιους στόχους..άλλοτε "κρυφούς" και " ανεπίσημους" (π.χ. να τρέξω λίγο παραπάνω ή λίγο πιο γρήγορα σε μια "προπόνηση" μου) κι άλλοτε πιο "επίσημους" και έχουν να κάνουν με τη συμμετοχή μου σε κάποιους λαϊκούς αγώνες δρόμου με στόχο άλλοτε τον τερματισμό και άλλοτε το λίγο πιο γρήγορα από την προηγούμενη φορά ή και το "με λιγότερους πόνους από την προηγούμενη φορά" στόχοι καθαρά προσωπικοί και στις δύο περιπτώσεις, αφού οι "επιδόσεις" μου αντικειμενικά είναι κατά πολύ κάτω του μετρίου. Χωρίς όμως αυτό να μειώνει τη δική μου χαρά και περηφάνια όταν επιτυγχάνω τους δικούς μου στόχους!
Τώρα λοιπόν έχω θέσει έναν άλλον στόχο στον εαυτό μου, που έχει να κάνει με τη συμμετοχή μου σε έναν αγώνα τον επόμενο μήνα. Για διάφορους λόγους κυρίως λόγω διάθεσης, δεν έχω τρέξει αρκετά αυτόν τον καιρό, τους τελευταίους δυο μήνες, με το ζόρι καταφέρνω να βγω για τρέξιμο 2 ή το πολύ 3 φορές την εβδομάδα, με αποτέλεσμα όσο πλησιάζει ο καιρός να με πιάνουν οι ανασφάλειες μου και οι φόβοι μου γι αυτή μου τη συμμετοχή.
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο ο μόνος άνθρωπος,  του οικογενειακού μου περιβάλλοντος, που εκμυστηρεύομαι τις ανησυχίες μου και μιλάω σοβαρά για το τρέξιμο μου και τα άγχη μου γύρω από αυτό, είναι η 7χρονη κόρη μου!
Έτσι λοιπόν και χθες, το μεσημέρι που τρώγαμε παρεούλα της είπα ότι το απόγευμα θα την πάω λίγο στη γιαγιά για να πάω για τρέξιμο. Με ρώτησε λοιπόν με απόλυτη σοβαρότητα.. "Πώς πάνε οι προπονήσεις σου μαμά;"
Και από αυτή της την ερώτηση βρήκα την ευκαιρία να πώ τον πόνο μου...
"Τί να σου πω βρε Μιχαέλα μου.. δεν πάνε καλά! Δεν τρέχω αρκετά και ακόμη και όταν έχω χρόνο να το κάνω είναι φορές που δε μου "βγαίνει", όπως χθες που έφυγα και γύρισα μέσα σε μισή ώρα; έτσι.. είναι κάποιες φορές που φοβάμαι πώς δεν πρέπει να πάω σε αυτόν τον αγώνα. Είμαι σαν τον Αρχέλαο, το λαχανιασμένο λάχανο.. που ήθελε να γίνει πρωταθλητής στο τρέξιμο και όλοι τον κορόιδευαν!"
Τότε η μικρή μου νεραιδούλα με αφόπλισε και με συγκίνησε για άλλη μια φορά με την έξυπνη και τρυφερή απάντησή της.
"Ναι αλλά ο Αρχέλαος δεν το έβαλε κάτω! Δεν τον ένοιαζε τί λένε οι άλλοι γι αυτόν.. και συνέχιζε να τρέχει και να προσπαθεί να γίνει πρωταθλητής! Φαντάσου εσύ που δεν είσαι λάχανο! Το απόγευμα δε θα πάω στη γιαγιά, θα έρθω μαζί σου να σε δω να τρέχεις!" και συνέχισε να τρώει σα να μου έλεγε. "ΕΛΗΞΕ! Το απόγευμα μαζί!"
Πράγματι χθες το απόγευμα αργά πήγαμε μαζί για τρέξιμο, και για να έχουμε φως επέλεξα ένα μικρό χωμάτινο γηπεδάκι ποδοσφαίρου στο άλσος, αντί για το συνηθισμένο σκοτεινό, τσιμεντένιο "στίβο" που τρέχω συνήθως. Ξεκίνησα το τρέξιμο μου και η μικρή μου καθόταν με ένα παιχνιδάκι της και τη σκυλίτσα μας σε μια γωνιά και μου φώναζε κάθε φορά που περνούσα από μπροστά της: "Μανουλίδι μου  ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ!".. Και εγώ καμάρωνα και χαιρόμουν... και η χαρά μου ακόμη μεγαλύτερη όταν στο τέλος του τρεξίματός μου.. έρχεται η κορούλα μου και μου λέει "Θα τρέξω μαζί σου!" και τρέξαμε 2 χιλιόμετρα γύρω-γύρω στο γηπεδάκι.. μαζί! Με γέλια και χαρές! Και το σκυλάκι μας μαζί να μας ακολουθεί και να χοροπηδάει κι αυτό χαρούμενο! Όταν φτάσαμε στο σπίτι, μετά τα μπάνια μας, όταν ήρθε η ώρα του ύπνου.. ξαπλώσαμε μαζί , μου ζήτησε να της διαβάσω λίγο "ΦΡΟΥΤΟΠΙΑ", (πώς να της αρνηθώ; ) και λίγο πριν την πάρει για τα καλά ο ύπνος μου είπε: "Μαμά, το μετάλλιο (τερματισμού) που θα φέρεις από τον αγώνα.. θα μου το χαρίσεις;"
"Ναι αγάπη μου! Εννοείται!"
"Σε αγαπώ μανούλα.." με κλειστά ματάκια.. "Κι εγώ καρδιά μου.. και εγώ!" της απάντησα αλλά την είχε ήδη πάρει ο ύπνος!

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

(ξε)ΜΠΕΡΔΕΜΑ(τα)

Μπέρδεμα, μπέρδεμα, μπέρδεμα! Όχι σαν κι αυτό της φωτογραφίας από τα "άλλα" τα όχι και τόσο ευχάριστα! Ναι μωρέ.. αν εξαιρέσεις το πιθανό λουμπάγκο και τις κράμπες αυτό το μπέρδεμα είναι ευχάριστο. Εγώ μιλάω για τα άλλα μπερδέματα ή/και ξεμπερδέματα, αυτά που σε κάνουν να χάνεις τον ύπνο σου και νυχτιάτικα με ένα ποτήρι κρασί να κάθεσαι να ξεσπας στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή σου φερ' ειπείν!
Όσο τα σκέφτομαι, τόσο πιο πολλά μου φαίνονται τα μπερδέματα.. είναι αυτά που ξεκινάνε από ένα τέτοιο "ευχάριστο" μπέρδεμα και τελικά εξελίσσονται σε άλλου είδους μπέρδεμα όπου οι κράμπες και το λουμπάγκο φαντάζουν χάδια τρυφερά!
Μετά υπάρχει κι άλλο ένα πολύ σοβαρό είδος μπερδέματος αυτό που απορρέει από την έλλειψη του παραπάνω μπερδέματος. Που κάθεσαι και κοιτάς αυτη τη φωτό γέρνοντας το κεφάλι και αναπολείς στιγμές ερωτικού μεγαλείου, τότε που για να προσανατολιστείς που ήταν το ταβάνι και πού το πάτωμα κοιτούσες  να βρεις το λαμπάκι της τηλεόρασης μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο!
Άλλο μεγάλο μπέρδεμα.. όταν "μπερδεύεσαι" παντοιοτρόπως και μονίμως με το λάθος άτομο. Θες γκόμενος, θες εργοδότης, συνεργάτης, δάσκαλος, γείτονας... αν σου "κάτσει" τέτοιο μπέρδεμα.. μνημονεύεις το Μεγαλέξανδρο (sic) και τη λύση του στον γόρδιο δεσμό.
Είναι και το άλλο το μπέρδεμα.. αυτό που μπερδεύεις τη φαντασία με την πραγματικότητα.. τα όνειρα με την πραγματική ζωή, τον ύπνο με τον "ξύπνιο". Και πάνω που πάς να βρεις την άκρη, να την πιάσεις, να την τραβήξεις και να ξεμπερδέψεις το κουβάρι, "ντριιιιν" χτυπάει το ξυπνητήρι (άλλοι το λένε  και συνείδηση, άλλοι  πάλι μαλακία) και εσύ μένεις με το κουβάρι στο χέρι που είναι πιο μπερδεμένο από πριν και ξαφνικά μισείς την αγαπημένη ειδυλλιακή εικόνα κάθε νηπίου.. "γιαγιά+κουνιστή πολυθρόνα+πλεκτό+κουβάρι στο πάτωμα+γατούλα+(προαιρετικά)τζάκι"
Κοίτα τώρα.. πάνω που νόμισα ότι τα εξάντλησα όλα τα μπερδέματα.. είναι και το άλλο.. μεγάλο μπέρδεμα.. εκεί που μπερδεύεις τα "πρέπει" με τα "θέλω", τα "μου" με τα "σου" χωρίς να υπάρχει "μας". Το σωστό με το λάθος, το καλό με το κακό.. εν ολίγοις όταν μπερδεύεις αυτό που είσαι με αυτό που νομίζεις ότι είσαι... όταν μπερδέψεις τη σύνεση με την παράνοια, εκεί, εκεί γίνεται το μπάχαλο. Άλλα θέλεις, άλλα κάνεις, άλλα εννοείς, άλλα λες,,, και άντε εσύ ξεμπέρδευε...

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Παραξενη μερα!

Η χθεσινή ήταν πράγματι μια παράξενη μέρα, από αυτές που τα έχουν όλα και που στο τέλος τους αναρωτιέσαι πώς γίνεται να χωράνε τόσο πολλά πράγματα και συναισθήματα σε μία μόνο μέρα!
Ξεκίνησε το πρωί ως συνήθως.. ξύπνημα λίγο πριν τις 7, ετοιμασία πρωινού, φιλί στην "ωραία κοιμωμένη" για να ξυπνήσει και να ετοιμαστεί για το σχολείο, βόλτα το σκύλο και επιστροφή στο σπίτι. Έτσι ξεκινάει κάθε μα κάθε μου μέρα. Χτες λοιπόν, αφού τελείωσα με τα "καθημερινά" έβαλα σε μια τσάντα μια αλλαξιά ρούχα, πήρα τον λογαριασμό που "κρεμόταν" με ένα μαγνητάκι στην πόρτα του ψυγείου, το πορτοφόλι μου κι έφυγα..
Ο καιρός περίεργος, μια ήλιος, μια σύννεφα, ξαφνικά βροχή.. (η πρώτη από τις πολλές φορές που έγινα μούσκεμα χτες), βγαίνοντας από το κτίριο της ΔΕΗ και πηγαίνοντας προς το μετρό ο καιρός έφτιαξε πάλι και ο Ήλιος ξαναβγήκε στον Αττικό ουρανό. Στο σύνταγμα βγαίνοντας από το μετρό και πηγαίνοντας προς το τραμ.. (σε 8 λεπτά μέσα από την τελευταία φορά που κοίταξα τον ουρανό και είχε ήλιο) ο καιρός είχε αλλάξει πάλι.. γκρίζα σύννεφα πάνω από το κεφάλι μου! Κοιτάζω το κινητό μου, είχα ένα μήνυμα από τη φίλη μου που με περίμενε να πάω για να τρέξουμε παρέα. "Πριν ξεκινήσεις πάρε με τηλέφωνο, ο καιρός δεν είναι και πολύ καλός, έβρεχε πριν λίγο"  -"Δε πειράζει, τώρα σταμάτησε" απάντησα και το ξαναέβαλα στην τσέπη μου.
Έφτασα μοσχάτο, με περίμενε η φίλη μου στη στάση, πήγαμε μαζί στο σπίτι της, άφησα τα πράγματά μου και ξεκινήσαμε για ένα μεγάααααλο και αργόοοοοο τρέξιμο. Ξεκινήσαμε με ήλιο, αλλά ήλιο δυνατό και που έκαιγε.. σε σημείο να με ενοχλεί κιόλας! Πήραμε το δρόμο δίπλα από τη θάλασσα, αριστερά μας αυτοκίνητα, φορτηγά, κόρνες, φασαρία, κακό, καυσαέρια.. και δεξιά μας θάλασσα, αεράκι, χρώματα, ομορφιά, ηρεμία..
Σε λίγο ο ήλιος κρύφτηκε και συνεχίσαμε με μια όμορφη, όχι απειλητική συννεφιά πάνω από το κεφάλι μας.. και πήγαμε.. και πήγαμε... και πήγαμε.. "γυρίζουμε ή όχι ακόμη;" .. "μέχρι την πινακίδα και πίσω"...(η  εν λόγω πινακίδα δυο ώρες μακρυά από το σπίτι της φίλης μου) και με το που κάνουμε την αναστροφή.... άνοιξαν οι ουρανοί.. στην αρχή ψιχάλα έντονη, μετά βροχή! Και αέρας και κρύοοο κι εμείς πολύ μακρυά από το ζεστό σπιτάκι μας! Συνεχίσαμε..(δεν είχαμε κι άλλη επιλογή) ελπίζοντας ότι θα σταματούσε όπως έκανε όλη μέρα τώρα από το πρωί.. Τζίφος.. όχι μόνο δε σταματούσε άλλα δυνάμωνε κιόλας.. είχαμε βραχεί μέχρι κόκκαλο (η δεύτερη φορά που έγινα μούσκεμα) με τα πολλά και αφού βρεχόμασταν επί μία ώρα τουλάχιστον και αφού είχαμε αρχίσει (εγώ τουλάχιστον) να κρυώνω πολύ.. να χτυπάνε τα δόντια μου και να τρέμω μου ήρθε η ιδέα!  "Θα γυρίσουμε με το τραμ! Δεν αντέχω ούτε μια σταγόνα ακόμη να πέσει πάνω μου ΚΡΥΩΝΩ!!!" Έτσι κι έγινε.. 2 τρελές στη στάση του τραμ που η μία προσπαθεί τρέμοντας να κρυφτεί πίσω από το εκδοτήριο εισιτηρίων για να μη τη "χτυπάει" ο αέρας (εγώ)  και η άλλη να κάνει διατάσεις στο παγκάκι!!!!(η φίλη μου). Σε 14 λεπτά μας ενημέρωνε η πινακίδα θα ερχόταν ο συρμός... αφού τσακώθηκα με το εκδοτήριο που μου "έφαγε" το κέρμα χωρίς να μου βγάλει εισιτήριο, και αφού άκουσα τον ήχο κάθε οστού μου χωριστά από το κρύο ήρθε επιτέλους το τραμ.. ανοίγει τις πόρτες του και μπαίνουν μέσα 2 τύπισσες μούσκεμα (από ιδρώτα και βροχή) με παπούτσια-ενυδρεία από το νερό, χωρίς μπουφάν και "με αστεία ρούχα" όπως είπε ένα πιτσιρικάκι δείχνοντάς μας...Ζεστάθηκε λίγο το κοκαλάκι μου μέχρι να φτάσουμε στη στάση μοσχάτο και από κει κάνα 10λεπτο ακόμη μέχρι το σπίτι της φίλης μου μες τη βροχή πάλι.... Φτάσαμε επιτέλους στο σπίτι και εγώ ορκιζόμουν σε όλη τη διαδρομή ότι είναι η τελευταία φορά που τρέχω. Τουλάχιστον η τελευταία φορά που τρέχω τόσες ώρες και που ταλαιπωρώ έτσι τον εαυτό μου και που ξοδεύω το χρόνο μου... και που είμαι ηλίθια και ... και .... και..... μέχρι τη στιγμή που σηκώνω απότομα το κεφάλι μου (είχα σκύψει και με μια πετσέτα προσπαθούσα να στεγνώσω τα μαλλιά μου..) και κοιτάζομαι στον καθρέπτη του μπάνιου.. αυτό που είδα είχα καιρό να το δω και μου άρεσε!! Είχα καιρό να κάνω ένα τρέξιμο "μεγάλο" με τα όλα του..με τη γλυκιά κούραση και την υπνηλία μετά, με τα αλάτια στο πρόσωπο, με τα μάγουλα ρουφηγμένα, με τις ρυτίδες-σκάματα γύρω από τα μάτια όταν σταματάς... αυτά είχα καιρό να τα δω και τα είδα στον καθρέφτη.. και χαμογέλασα.. και μου άρεσε πολύ!!! Τώρα θα μου πεις ποια λογική γυναίκα της ηλικίας μου θα δει τον εαυτό της αφυδατωμένο, κουρασμένο και όχι όμορφο στον καθρέπτη και θα χαρεί για τις ρυτίδες γύρω από τα μάτια της! Καμία και θα έχεις δίκιο. Έμενα όμως μου άρεσε... όχι αισθητικά δεν είμαι τόσο χαζή! Μου άρεσε.. γιατί προσπάθησα! Γιατί για 3μιση ώρες έκανα κάτι για μένα.. που εγώ το επέλεξα! Μου άρεσε, γιατί αυτές οι ρυτίδες σημαίνουν ότι πήγα ένα βήμα πιο πέρα από την προηγούμενη φορά..μου άρεσε γιατί ξέρω ότι δεν είναι μόνιμες..και τα μαγουλάκια θα ξαναφουσκώσουν και οι ρυτίδες θα εξαφανιστούν μόλις πιω λίγα υγρά και ξεκουραστώ λιγάκι. Αρα εκ του ασφαλούς τις καμάρωσα! (μεταξύ μας ε; )
Ντύθηκα, έβαλα τα στεγνά μου και πήρα το δρόμο για τον ηλεκτρικό.. (ξανά βροχή, ξανά μούσκεμα αλλά όχι τόσο πολύ όσο πριν).. Φτάνω σπίτι, πάω να πάρω τη μικρή από τη γιαγιά της, και αφού λέμε τα νέα μας η μία στην άλλη.. ήρθε η ώρα του διαβάσματος.. και των νέων!!!
Τί μέρα η χθεσινή.. νέα από φίλους και συγγενής.. νέαααα, καταιγισμός νέων, ευχάριστων και μή!
Γέννες, χωρισμοί, βραβεύσεις, μετακομίσεις, επανασυνδέσεις, αρρώστιες... όλα! Κάθε φορά που χτύπαγε το τηλέφωνο ή το msn  κάποιος λιγότερο ή περισσότερο δικός μου άνθρωπος είχε κάτι να μου πει. Με κάποια στεναχωρήθηκα, με άλλα χάρηκα.. με άλλα απόρησα..γέμισε η μέρα μου!
Το βράδυ.. λίγο από όλα.. διαφωνίες με το σύντροφό μου, μετά συγγνώμες, πονόδοντος της μικρής.. (άτιμα γλειφιτζούρια και ξεροκέφαλες γιαγιάδες) τηλέφωνο της τελευταίας στιγμής στην οδοντίατρό μας.. επίσκεψη εκεί.. κλάματα, φωνές κακό και φύγαμε άπραγοι. Μέσα σε όλα η γιαγιά ήθελε να το "τσικνίσουμε"... με μισή καρδιά βρέθηκα στο πατρικό μου, οι γονείς μου κι εμείς οι τρεις.. βαρετά μέχρι αηδίας.. και από φαγητό; Σουβλάκια που πήγα και τα πήρα εγώ από την πλατεία.. γιατί αν περιμέναμε να μας τα φέρουν ντελίβερι.. η μικρή θα κοιμόταν στάνταρ.. Σε απόσταση 500 μέτρων.. έγινα παπί στην κυριολεξία! Άνοιξαν οι ουρανοί και δε σταμάτησαν ποτέ! Έφτασα πίσω στο πατρικό μου.. μούσκεμα.. να κρυώνω, και να τρέμω ΠΑΛΙ.. μες τα νεύρα.. που όμως μου πέρασαν.. κοιτάζοντας γύρω μου και βλέποντας ανθρώπους που αγαπώ να είναι δίπλα μου γελαστοί και χαρούμενοι... Γυρίζουμε επιτέλους στο σπίτι.. βγάζω τα βρεγμένα.. κάνω ένα ντουζάκι ζεστό, ένα ποτό και χώσιμο στον καναπέ... κοιμόντουσαν όλοι.. ησυχία.. κλείνω τον υπολογιστή και απολαμβάνω την ησυχία στο σπίτι..
Έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα πόσα πράγματα που έχω δε μου αξίζουν... χαμογέλασα.. μια γουλιά ακόμη από το ποτό.. ήθελα παρέα,.. και την είχα!  ήταν λίγο πιο πέρα πάνω σε ένα ράφι. Το πρωί ξύπνησα εκεί στον καναπέ με τον "ΤΡΥΠΟΚΑΡΥΔΟ" ακουμπισμένο στο στήθος μου.

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

I won't be your Valentine

Από μικρή ήμουν "αντι-βαλεντίνα".. στο γυμνάσιο μάλιστα έιχα "φαει" αποβολή απο τον ίδιο τον γυμνασιάρχη επειδή εσκισα, μάσησα και τελικά έφτυσα μες το πρόσωπο ενός συμμαθητή μου την απάισια γλυκανάλατη χαζοκάρτα "του Αγίου Βαλεντίνου" που μου χάρισε. Δεν το κάνω απο αντίδραση.. το κάνω επειδή πιστεύω στον έρωτα, επειδή είμαι ένας άνθρωπος ερωτευμένος! Πάντα ήμουν. Από τότε που ανακάλυψα τον  ερωτα είμαι παντα ερωτευμένη. Και τωρα ίσως πιο πολύ από ποτέ! Ακριβώς λοιπόν επειδή σέβομαι τον έρωτα και τους πραγματικά ερωτευμένους.. σιχαίνομαι όλη αυτη την παρωδία! Τί σχέση έχει ο πραγματικός έρωτας με χαζοχαρούμενα τριχωτά αρκουδάκια που φοράνε μποξεράκια με καρδούλες και κρατάνε τριαντάφυλα; Τί σχέση έχει ο έρωτας με τα σοκολατάκια; (Εγώ ξέρω ότι η σοκολάτα είναι ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ του έρωτα) Τί σχέση έχει το σφίξιμο στο στομάχι, η ταχυπαλμία, το μούδιασμα, η έκρηξη συναισθημάτων που νοιώθει ο ερωτευμένος για το "ταίρι" του με τα μπιφτέκια σε σχήμα καρδιάς, την κατεψυγμένη φράουλα κομμένη κι αυτή σε σχήμα καρδιάς που προσφέρουν τα "ενημερωμένα" εστιατόρια λόγω της ημέρας.. και όλα αυτα τα γλυκανάλατα χνουδωτά "δωράκια"; Καμμία απολύτως!
Ερωτας είναι να σε αγκαλιάζει το ταίρι σου και να χάνεις τη γη κάτω απο τα πόδια σου, να τον-ην κοιτας στα ματια και να νομίζεις ότι η καρδιά σου ακούγεται πιο δυνατά κι απο ταμ-ταμ  στη ζούγκλα. Να φιλιέστε και να θες να κλάψεις απο ευτυχία! Να τον-ην αγγίζεις και να καίγεσαι, να ξαπλώνεις δίπλα του-της και να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο διάστημα. Αυτό είναι έρωτας!
Τα μπαλόνια που γράφουν "σ'αγαπώ"! Τί αστοχία! Η πιο σπουδάια λέξη του κόσμου.. γραμμένη πάνω σε μια φούσκα! Που αν δε "πεταξει" μακρυά , θα σκάσει ή το λιγότερο.. θα ξεφουσκώσει! Δεν το δέχμαι! Αρνούμαι να το δεχτώ! Οταν λέω "σ' αγαπώ" σημαίνει ότι εισαι "εγω", είσαι ο εαυτός μου.. και όταν δε μιλάμε για συγγενή..(που κατα κάποιο τρόπο.. η αγάπη είναι και λίγο.. "υποχρεωτική") αλλά μιλάμε για έναν άνθρωπο ξένο.. που γνωρίσαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας και που είδαμε μέσα του, στην ψυχή του στα μάτια του, τον εαυτό μας, τότε αυτή η αγάπη είναι ακόμη πιο σπουδαία, είναι πέρα και πάνω.. απο κάθε ορισμό και σίγουρα πολύ παραπάνω από μια φούσκα!
Αρνούμαι πεισματικά να δεχτώ ότι άνθρωποι που είναι πραγματικά ερωτευμένοι πέφτουν στην παγίδα του Βαλεντίνου.. κάτι τόσο δυνατό δεν το ξεφτυλίζεις τυλιγοντάς το σε ροζ χαρτί με κόκκινο φιόγκο, φορώντας στιγκάκια με κόκκινες φούντες, μποξεράκια με καρδούλες που γραφουν "σ'αγαπώ"(ειναι σα να γραφεις την αγάπη στα @@ σου!!!!) και πίνωντας "strawberry daquiri" επειδή είναι ροζ!
Ουτε με το εγω γιορταζω καθε μερα συμφωνω.. έιναι κι αυτό ψέμμα! Δεν το δέχομαι! Στον έρωτα και στην αγαπη δεν είναι όλα γιορτή! Και θα γελάσεις αλλά και θα κλάψεις.. αυτό το κάνει τόσο σημαντικό..το γεγονός ότι τα ΖΕΙΣ όλα στο έπακρο... αυτό είναι η αγάπη.. ΖΩΗ!

Εμενα αν με ρωτήσεις λοιπον θα σου πω ότι είμαι ερωτευμένη! Με τρέλα.. με κάθε κύτταρο μου.. (με τα μπούνια που θα έλεγε και η γιαγιά μου αν ζούσε), ζω και αναπνέω για ένα φιλί, για ένα ΄χαδι, για μια αγκαλιά! Την ζω αυτή την αγκαλιά, τη γεύομαι, μου δίνει δύναμη και δεν πρόκειται να την κλείσω σε ένα κουτί σοκολατάκια.. και να τη  μειώσω τόσο πολύ.. γιατι απλούστατα η "γλύκα"  της σοκολάτας είναι πολύ λίγη για να συγκριθεί με τη γλύκα αυτής της αγκαλιάς! Ετσί λοιπόν πείτε με "αντιρομαντικιΆ", "αναισθητη", "αντιδραστική" και όσα άλλα εχω ακούσει κατα καιρούς και θα ακούσω ακόμη.. αλλά " sorry, I won't be your Valentine"

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Μαυρο παλτό

Απόγευμα προς βραδάκι.. κάπου γύρω στις 8. Βγαίνω φορτωμένη τσάντες από το σουπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Από 5-6 σακούλες στο κάθε χέρι, και ενα φάκελο που είχα αγορασει νωρίτερα από το βιβλιοπωλείο στο στόμα, αναμεσα στα χείλη για να μη τον χαλάσω μέχρι να βρω να ακουμπήσω κάπου τα ψωνια και να τα βολέψω όλα. Εμφάνιση.. χμμμμ τουλάχιστον αστεία! Τα μαλλιά πιασμένα μια χαλαρή αλογοουρά που έχει χαλαρώσει ακόμη πιο πολύ και "τσουλούφια" πέφτουν  μες τα μάτια μου, κι εγω με το φακελο στο στόμα προσπαθω παράλληλα να φυσήξω προς "τα πάνω", να διώξω το ατίθασο "τσουλούφι". Ρούχα.. τα ρούχα μου υπερπαραγωγή! ένα τζην παντελόνι, ένα ξεχειλωμενό φούτερ και αθλητικά παπούτσια. Με λίγα λόγια.. "δράμα η κατάσταση"! Την τραγική μου εικόνα έρχεται να συμπληρώσει το βαρύ βήμα "μπατάρω-δεξιά-αριστερά-σαν-τη-βαρκα-του-Κακάμπουρα" απο το βαρος του φορτίου και η πεποίθησή μου ότι τα μαλλιά μου (και τα ρούχα μου μάλλον) μυρίζουν "ψητό κατσαρόλας"! Καθώς λοιπόν ανεβαίνω τον "γολγοθά" που μόλις περιέγραψα συμβαίνει και αυτό που δεν έπρεπε να συμβεί! Χτυπάει το κινητό μου! "Γαμωτ' γαμώτ' γαμώτ!!!" σκέφτηκα και κάνοντας μια τρισχαριτωμένη κίνηση που θα ζήλευε και η ίδια η Καταρίνα Βιτ καταφέρνω να σκοντάψω, να μου πέσουν οι μισές τσάντες κάτω κι εγω να "πέσω" πάνω σε ένα μάυρο παλτό που.. μύριζε υπέροχα! Σηκώνω το κεφάλι μου (αρκετά ψηλότερα) και βλεπω τον πιο όμορφο άντρα που έχω δει στη ζωή μου να χαμογελάει (και να με βλεπει στην κατασταση που περιέγραψα λίγο πριν) Ντροπήηηηη!!!
Ο εν λόγω κύριος... καπου γύρω στα 35-40, ψηλός, μελαχροινός με εντονα ζυγωματικά και όμορφα μαύρα ή έστω πολύ σκούρα καφέ μάτια! Κοντοκουρεμένος, χαμογελαστός με τέλεια οδοντοστοιχία! (φυσική ή τεχνητή δε μας απασχολεί.. το αποτέλεσμα μετράει) Την ίδια στιγμή πέρασαν από μπροστάμου όλα όσα ειχα επάνω μου και δεν θα ήθελα να εχει δει ο κύριος "τελεια εμφάνιση" Μαλλιά, ντύσιμο, εικόνα.. πάει ρεζίλι έγινα σκέφτηκα! Και αυτός ο .... "ειμαι-όμορφος-και-μυρίζω-υπέροχα" τύπος με πιάνει από τους ώμους για να μην πέσω και σωριαστω στο πεζοδρόμιο.. γιατι η "σκουντούφλα" ήταν ακόμη σε εξελιξη.. και με ρωτάει χαμογελαστα:
-Χτύπησες; θές βοήθεια;
-Όχι, όχι ευχαριστώ! Σας λέρωσα;
-'Οχι.. θα το σηκώσεις;
-Ε, ναι... (πωωω ξεφτύλα έγινα) αφήνω κάτω τα ψωνια και απαντώ στο τηλέφωνο. "Ναι; ελα, να σε πάρω εγω σε λίγο; είμαι φορτωμενη, σε 5' σε παίρνω από το σπίτι. Οκ!"

Βαζω το κινητό στην τσεπη κι αρχίζω να φορτώνομαι πάλι μία-μία τις τσάντες.. ώσπου το "μάυρο-παλτό-με-το-υπέροχο-άρωμα" ήρθε προς το μέρος μου πάλι για να μου δώσει το φάκελο (ναι, αυτόν που πριν λίγο τον είχα στο στόμα σαν σκύλος Αγ. Βερνάρδου!)
Ευχαριστώ πολύ! Είπα και χαμογέλασα.. αλλα την ίδια στιγμή είδα την αντανάκλασή μου στη τζαμενια πορτα του σούπερ μάρκετ και δεν κρατηθηκα.. ξέσπασα σε γέλια! Μου φάνηκα πολύ αστεία! Αφενός λόγω του φορτίου δεξιά-αριστερά σα γαϊδουράκι, αφετέρου σκέφτηκα ότι πρέπει να ήμουν πολύ αστεία έτσι όπως τον κοίταξα τον άνθρωπο.. σα 15χρονη ρουβίτσα που βλέπει το Ρουβά.. μόνο Σάκηηηηηη δε φώναξα! και μέσα στο "πνίξημο" του γέλιου ψέλισσα κι ένα "συγγνώμη που γελάω"και συνέχισα να χασκογελάω.. φανερά ντροπιασμένη και δέιχνοντας δειλά την άντανάκλαση στην αυτόματη πορτα που ανοιγίοκλεινε και με διαπλασίαζε και με διαιρούσε ανάλογα με το αν έμπαινε ή έβγαινε κάποιος...
"Γιατί συγγνώμη; Το γέλιο είναι καλό.. κι εσύ γελάς όμορφα!" Αυτό ήταν.. μόλις το άκουσα κι αυτό.. έψαχνα να βρω πού ήταν κρυμμένο το συνεργείο.. σίγουρα είχα πέσει θύμα τηλεοπτικής φάρσας τύπου "κάντιτ κάμερα"!!!!  Μου κόπηκε και το γέλιο.. κοκκίνισαν τα μάγουλά μου (το ξερω γιατι τα ένοιωσα" να κάινε) από ντροπή, μάζεψα πάλι τα πράγματα μου όσο πιο γρηγορα μπορούσα για να εξαφανιστω!
"Να σε βοηθήσω;" ρωτάει το μαύρο παλτό..
"Όχι, όχι ευχαριστω.. εδώ πιο κάτω μένω.. δυο βήματα είναι. Δε χρειάζομαι βοήθεια!"
"Ε αφού είναι δυο βήματα.. να τα κάνω μαζί σου δεν είναι πολλά"..
Τότε κάθε ρομαντική εικόνα καταστράφηκεκαι άρχισα να σκέφτομαι πονηρά! "Για να επιμένει αυτός.. ή πορτοφολάς είναι, ή ληστής ή κακοποιός! ας μη κανω σκηνή μες τον δρόμο.. θα τον πάω από την άλλη μεριά, να μη μαθει που μένω και να είμαι πάντα στον κεντρικό δρόμο με τα φώτα κλπ. θα σταματήσω σε μια οποιαδήποτε πολυκατοικία και θα προσποιηθω πως εφτασα στο σπίτι μου".
Ετσι έκανα... αφού το παλτό (που τωρα, καχύποπτη ούσα, δε μύριζε και τόσο υπέροχα) επεμενε και δε με άφηνε να του πάρω την τσάντα με το απορρυπαντικό από το χέρι... ξεκίνησα να προχωρώ προς την αντίθετη κατεύθυνση απο αυτή που ήταν κανονικά το σπίτι μου.. και τωρα πια.. δεν έβλεπα τα όμορφα μάτια του.. αλλά που είχε το χέρι του.. τί εκανε, πού κοιτούσε.. και σκεφτόμουν διάφορους τρόπους αυτοάμυνας σε περίπτωση επίθεσης! Λίγα μετρα πιο κάτω.. σταματώ στην είσοδο μιας πολυκατοικίας και λέω πολύ απότομα! "Εδώ είμαστε! Ευχαριστώ πολύ.. μπορείτε να φύγετε!" Και γυρίζω προς την κλειδαριά ψάχνωντας υποτίθεται να βρω το κλειδί μου... "Καληνύχτα!" είπε το μαύρο παλτό και΄χαμογελασε.. ενώ γυρνωντας την πλάτη του άρχισε να σφυρίζει το "strangers in the night"...

Kαι μένω εγώ "μαλάκας" που λέμε.. στην είσοδο μιας ξένης πολυκατοικίας.. με χιλια δυο πραγματα να   κουβαλήσω.. να περιμένω να απομακρυνθεί το μάυρο παλτό που σφύριζε σινάτρα, και να σκέφτομαι ότι ειμαι των άκρων.. πολύ ηλίθια και ρομαντική, αθώα σε βαθμό κακουργήματος, και την ίδια ώρα τρομερά καχύποπτη, κακοπροαίρετη ίσως κάποιες φορές, πονηρή ή και κουτοπόνηρη.. Χάθηκε ο μέσος όρος; Δε μπορω να έιμαι απλά φυσιολογική;...
Αυτή την περίεργη συνάντηση τη σκεφτόμουν όλο το βραδυ.. ακόμη και σήμερα το πρωί με αυτή τη σκέψη ξύπνησα..
Τελικά το μαύρο παλτό μύριζε υπέροχα και ανήκε σε έναν απο τους τελευταίους ευγενείς; ή μήπως βρωμούσε πατσουλί και κάλυπτε τη σήψη κάποιου παρανοϊκού κακοποιού;

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Κυριακάτικο τραπέζι


Όταν ήμουν μικρή κάθε Κυριακή πηγαίναμε για φαγητό στο πατρικό της μητέρας μου. Εκεί μας περίμεναν ο παππούς Μιχάλης και η γιαγιά Μάρω. Ήταν μεγάλη χαρα για μας τα πιτσιρίκια η κυριακάτικη αυτη επίσκεψη. Και παρόλο που το σπίτι της γιαγιάς ήταν μόνο 5 τετράγωνα μακρυά από το δικό μας.. η επίσκεψη αυτή φάνταζε σαν εκδρομή!
Το σπίτι της γιαγιάς ήταν σε μια ανηφόρα απέναντι από την εκκλησία των Τριων Ιεραρχών και λίγο πριν το τέλος του δρόμου και την αρχή του βουνού, την "αλάνα" όπως τη λέγαμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την τσιμεντένια ανηφόρα με τις βαθειές "χαρακιές" για να μή γλυστράει. Δίπλα από την είσοδο του σπιτιού της γιαγιάς ήταν το μικρό μανάβικο η επιχείρηση του παππού και της γιαγιάς. Εκεί μέσα μεγάλωσα, θυμάμαι ακόμη και κάποιες από τις πελάτισσες της γιαγιάς, την κυρα-Στάσα που με ρωτούσε "τί έχουν τα πορτοκάλια" για να απαντήσω εγώ "μουνί" (έτσι έλεγα το ζουμί)  και να χασκογελάει εκείνη και να τη μαλώνει ο παππούς που με βάζει να λέω "τετοια πράμματα μωρό πράμμα). Κάθε Κυριακή λοιπόν πηγαίναμε εκεί για φαγητό οικογενειακώς, πηγαίναμε από το πρωί και φέυγαμε το βράδυ. Ανεβάιναμε τα 3-4 σκαλάκια και χτυπούσαμε με τις γροθιές μας τη τζαμένια πόρτα με το στριφογυριστό διακοσμητικό καγκελάκι.. κι ερχόταν η γιαγιά και μας άνοιγε.. πάντα με μια ποδιά στη μέση και το ποτηρόπανο στο χέρι.. και μπαίναμε μέσα και γέμιζαν τα πνευμόνια μας τη μυρωδιά του σπιτιού της γιαγιάς μια μίξη χλωρίνης και χοιρινού με σέλινο! Όσο κι αν ακούγεται αηδιαστικό εγω αυτή τη μυρωδιά τη λάτρευα. Μπαίνοντας στο διάδρομο δεξιά ήταν η πόρτα που οδηγούσε στο "σαλόνι" Ενα μπαουλοντίβανο για καναπέ, ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι ροτόντα πάντα με τις προεκτάσεις όμως που του έδιναν σχήμα "οβάλ", με ξύλινες καρέκλες.. Απέναντι από την πόρτα του δωματίου ήταν ένας γυάλινος μπουφές-βιτρίνα με συρόμενα τζαμένια πορτάκια σαν κι αυτά που έχουν οι βιτρίνες των ζαχαροπλαστείων "το σερβάν" όπως έλεγε η γιαγιά, κι εκει μέσα ήταν όλη η προίκα της! Κρυστάλλινα ποτήρια μια δωδεκάδα, και κάτι πορσελάνες...
Πάνω στο "σερβάν" ήταν τοποθετημένη η ασπρόμαυρη τηλεόραση. Θυμάμαι επίσης την ξυλόσομπα που πάνω της ψήναμε κάστανα και φετες φωμί. Αυτή ήταν όπως κοιτούσες το "σερβάν" στα αριστερά, δίπλα από την πόρτα που οδηγούσε στο υπνοδωμάτιο της γιαγιάς και του παππού κι από 'κει στην κουζίνα. Η τουαλέτα ήταν έξω στην αυλή. Έβγαινες από την κουζίνα στην μικρή αυλή του σπιτιού και αριστερά ήταν ένα μικρό καμαράκι, η τουαλέτα! Αυτό το μικρό φτωχικό σπιτάκι που εκεί σε αυτά τα δυο δωμάτια ζούσαν κάποια εποχή 7 άτομα, ο παππούς, η γιαγιά, τα τρία τους παιδιά, η γιαγιά η Φόνη (μητέρα του παππού)  και μπαμπάς της γιαγιάς, ο παππούς ο Γιώργος, στα δικά μου μάτια φάνταζε παλάτι!!!
Το πρόγραμμα της Κυριακής έιχε ως εξής (συνήθως). Αφιξη στο σπίτι της γιαγιάς. Ο παππούς έλειπε, είχε πάει για ψάρεμα από νωρίς το πρωί, κατά τις 12 το μεσημέρι επέστρεφε κι εκείνος. Εφερνε πάντα κανα δυο ψαράκια  και πάντα έλεγε "Μάρω, τηγάνισε τα να φάνε τα μωρα φρέσκο ψάρι" Η γιαγιά έιχε ήδη ετοιμάσει το φαγητό, δε ξέρω αν ήταν όντως έτσι ή αν εγω το θυμάμαι έτσι λόγω της έντονης μυρωδιάς και της υπέροχης γεύσης αλλά νομίζω ότι πάντα, κάθε Κυριακή η γιαγιά έφτιαχνε "χοιρινό με σέλινο"!
Ενα ποτηράκι κρασί για τον παππού κι ένα για τον μπαμπά. Ενα καφεδάκι που το γυρόφερνε από το πρωί η μαμά, και φρεσκοστιμμένη πορτοκαλάδα από το τελάρο με τα καλά, τα ακριβά  πορτοκαλια για μας τα κορίτσια. Τρώγαμε όλοι μαζί .. και μόλις τελειώναμε το φαγητό και μαζεύαμε το τραπέζι μας έπαιρνε η γιαγιά να πάμε  βόλτα στο βουνό (μάλλον για να κοιμηθεί λίγο ο παππούς και αυτό το σκέφτηκα μόλις τωρα) "ψηλά μέχρι το κολωνάκι" της φωνάζαμε! Το κολωνάκι ήταν ένα τσιμεντενιο κολωνάκι που σηματοδοτούσε την κορυφή. Και η καημένη η γιαγιά όσο κουρασμένη κι αν ήταν πάντα μας πήγαινε μεχρι την κορυφή. Γυρίζαμε και  τότε έφτιαχνε το καφεδάκι του παππού και του μπαμπά, και ερχόταν η ώρα του..χαλβά! Εβαζα μια ποδίτσα κι εγω γύρω από τη μέση μου, μου έφτιαχνε η μαμα μια περίτεχνη αλογοουρά και μου βαζε τσιμπίδια για να μην πέσουν τρίχες στο γλυκό, έπαιρνα ένα σκαμνάκι από αυτά με τη φορμάικα , ανέβαινα πάνω του έπιανα και μια  ξύλινη κουτάλα και ετοιμη μαγείρισσα έφτιαχνα με τη γιαγιά χαλβά σιμιγδαλένιο! Θυμάμαι πόση εντύπωση μου έκανε το πώς "ρουφούσε" το σιμιγδάλι το νερό.. και ο θόρυβος που έκανε.. το "τσιτσίρισμα"! Ακόμη και τώρα όταν φτιάχνω εγω χαλβά με την κόρη μου πλέον ανεβασμένη σε σκαμνί για μια στιγμή έχω την εικόνα της μικρής Αγγελικής και της γιαγιάς Μαρως  στην κουζίνα του παππού..
Κι όταν γινόταν ο χαλβάς  και κρύωνε τον βγάζαμε από τη φόρμα, τον πασπαλίζαμε κανέλα και το πρώτο κομμάτι ήταν δικό μου! Το έπαιρνα με καμάρι και πήγαινα στο "σαλόνι" έτρωγα μια κουταλιά και ρωτούσα τον παππού..
- 'Ε, παππού σου αρέσει ο χαλβάς που τρώω;
- Μ΄αρέσει κόρη μου, μ΄αρέσει! Μα βαλε μου κι εμενα μια σταλιά να δοκιμάσω...
Πάντα ο ίδιος διάλογος και πάντα η γιαγιά να ξεκαρδίζεται! ...
Μετά με έπαιρνε ο παππούς στα γόνατα και παίζαμε το "παιχνίδι μας".. Στο ξύλινο αυτό τραπέζι η γιαγιά είχε στρωμένο ένα τραπεζομάντηλο πλαστικό με κάτι λουλούδια πάνω.. και του άρεσε του παππού ν αμε κρατάει αγκαλιά να πιάνει τον δείκτη του χεριού μου  και να τον τοποθετεί πάνω σε κάθε λουλουδάκι και να λέει:
"Παππούς; κοκό μαμ", "Μπαμπάς, κόκο μαμ", "Αγγελικούλα, κοκό μαμ" "Μαμά. γιαγιά.. ΚΑΚΑ μαμ!" και δώστου να γελάω εγω.. και να καμαρώνει ο παππούς.. και να μας κρυφοκοιτάει η κυρα Μαρω και να χαίρεται κι αυτή.
(Τη γιαγιά μου όσο μεγάλωνα τόσο τη θαύμαζα.. μια γυναίκα που από 10 χρονών που πέθανε η μανούλα της. εγινε η ίδια μάνα για τα αλλα 3 αδέλφια αλλά και για τον πατέρα της, η φροντίδα του σπιτιού και των παιδιών όλη πάνω της. Το σχολείο το σταμάτησε όμως κάθε βραδυ με τα λιγοστά γραμματα που ήξερε διάβαζε τους άθλιου του Ουγκώ! Μετά παντρεύτηκε και ανέλαβε τη φροντίδα του άντρα της, της πεθεράς και του πατέρα της.. μέχρι που απέκτησε και 3 παιδιά το ένα μετά το άλλο και προστέθηκαν κι αυτά στην οικογένεια. Κι όλα αυτά τα έκανε αφού ξύπναγε κάθε μέρα στις 2 για να βοηθήσει τον άντρα της να πάνε στη λαχαναγορά να διαλλεξουν τα καλά ζαρζαβατικά, να γυρίσουν, να ξεφορτώσουν το αμάξι, να φτιάξει τα τελάρα, να πάει στο σπίτι να ετοιμασει τα παιδιά για το σχολείο, να μαγειρέψει, και μετά να κατέβει στο μαγαζί για να βοήσει τον άντρα της.. και το απόγευμα, δουλειές, διάβασμα των παιδιών, μαντάρισμα...  κλπ κλπ κλπ.. και το χαμόγελο δεν έφυγε ποτέ από τα χέιλη της.. ΠΟΤΕ!)
Μετά όταν έβγαινε το φεγγάρι ο παππούς με έπαιρνε αγκαλιά και βγαίναμε έξω.. και λέγαμε μαζί το "φεγγαράκι μου λαμπρό..." Σαν μωρό μίλησα και περπατησα πολύ γρήγορα, σε όλα μου βιαστική παρόλα αυτά μια λέξη μου πήρε πολύ καιρό να την πώ σωστά.. το "σύννεφο" Και να με "σταύρωνες"... "ύφαφο" έλεγα μέχρι που πήγα σχεδόν 6 χρονών! Καημό το είχε ο παππούς να με ακούσει να το λέω σωστά.. και ακόμη πιο πολύ να είναι εκείνος που θα με μάθει να το λέω σωστά! (Για το "ζουμί" δεν είχε ένσταση γιατί τον έκανε να διασκεδάζει με τις γειτόνισσες.. μεγάλος πλακατζής αλλά και βρωμόστομος ο παππούς)..
Μεγαλώνοντας προστέθηκαν κι άλλα στις κυριακάτικες επισκέψεις.. όπως η αντιγραφή και η ορθογραφία στα "διαβασματα για την επόμενη μέρα στο σχολείο" το γιαούρτι "βελουτέ, αυτό με την κοπέλα" που πήγαινα και αγόραζα από τον κυρ-Πέτρο τον παντοπώλη της γειτονιάς για να το φάει ο παππούλης με ζάχαρη και μπουκίτσες ψωμάκι... Η μυρωδιά πάντα ίδια! Χλωρίνη και χοιρινό με σέλινο.. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είμαι πολύ συγκινημένη.. η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και δάκρυα φλερτάρουν με τα ζυγωματικά μου. Όμως χαμογελώ.. χαμογελώ και νοιώθω ζεστασιά! Ζεστασιά και ασφάλεια, την τρυφερότητα που νιώθουμε απο την αγάπη των άλλων μόνο όταν είμαστε παιδιά.. γιατί μόνο τότε μας αγαπούν ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητούν τίποτα από εμάς.. μας αγαπούν απλά επειδή υπάρχουμε.. Και μέσα σε όλες τις αγάπες που η κάθε μια έχει τη γλύκα της, η πιο ζεστή, η πιο τρυφερή, η πιο τεράστια είναι αυτή των παππούδων και των γιαγιάδων προς τα εγγόνια τους και το αντίστροφο. Δεν είναι τυχάιο που λέμε "του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου" και εγω το αντιστρεφω και το λέω έστω και τωρα που είναι αργά για να με ακούσουν "του γονιού μου ο γονιός έιναι δυο φορές γονιός μου"....

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Η νεράιδα Μιχαέλα και τα χρώματα του ουράνιου τόξου

"Με το πρώτο γέλιο ενός μωρού μια νεράιδα γεννιέται.." Έτσι μας έλεγε η μαμά μου όταν ήμασταν μικρά! Φαίνεται πως κάποιο πολύ όμορφο και σημαντικό μωρό γέλασε για πρώτη φορά όταν γεννήθηκε η μικρή και πανέμορφη νεράιδα Μιχαέλα! Η μικρούλα αυτή νεράιδα, ήταν όμορφη, με δυο ζωηρά γκριζογάλανα ματάκια που σε κοιτούσαν πονηρά κάθε που ετοιμαζόταν να κάνει ζαβολιά η μικρή νεραιδούλα. Έτσι πονηρά με κοίταξαν κι όταν είδε για πρώτη της φορά ένα αληθινό ουράνιο τόξο! Της έκανε τόση εντύπωση που της καρφώθηκε η ιδέα στο μικρό της μυαλουδάκι ... Να πάει να δει και να γνωρίσει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου από κοντά! Όλα τα φρόνιμα και συνετά παιδάκια ξέρουν ότι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο! Όλα, εκτός από τη μικρή ατίθαση νεράιδα.. που έκανε πως δεν το ήξερε ή πως δεν την ένοιαζε! Μάταια η μαμά της προσπαθούσε να τη μεταπείσει.. εκείνη το είχε αποφασίσει! Αύριο πρωί-πρωί, με το πρώτο φως του ήλιου θα ξεκινούσε να πάει στη βάση του ουράνιου τόξου, να βρει την πολύχρωμη σκάλα που θα την οδηγούσε ψηλά εκεί που ήταν οι χρωματοφύλακες.. αυτοί που ήταν οι φρουροί των χρωμάτων του ουράνιου τόξου και δεν επέτρεπαν σε κανέναν να τα δει από κοντά χωρίς να δώσει πολύτιμο αντάλλαγμα...
Έτσι κι έγινε, μόλις ξημέρωσε σηκώθηκε σιγά-σιγά από το μικρό της νεραϊδοκρεβατάκι και πήρε το δρόμο των χρωμάτων.. Περπάτησε με τα γοργά, μικρά, ζωηρά βηματάκια της κι έφτασε στη βάση του ουράνιου τόξου, εκεί που ήταν η μυστική πολύχρωμη σκάλα που οδηγεί στην "καρδιά" του ουράνιου τόξου και που μόνο τα παιδιά μπορούν να τη δουν..Η νεράιδα Μιχαέλα έβγαλε τα παπουτσάκια της για να μή λερώσει τα όμορφα χρωματιστά σκαλοπατάκια κι ανέβηκε στο πρώτο σκαλί.. το κόκκινο! Μόλις πάτησε πάνω του ένα μικροσκοπικό ξωτικούλι εμφανίστηκε μπροστά της και της είπε:
-Είμαι ο κόκκινος χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;
-Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα...
-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;
-Θέλω να δω από κοντά τα χρώματα του ουράνιου τόξου! Θα με βοηθήσεις;
-Χμμμμ... εγώ μπορω να σε πάω μόνο στο κόκκινο χρώμα και από ΄κει να προχωρήσεις για τα υπόλοιπα.. αλλά θέλω ένα αντάλλαγμα...
-Ό,τι θέλεις καλέ μου χρωματοφύλακα...
-Θα σε πάω στην κόκκινη χωρα του ουράνιου τόξου μόνο αν μου δώσεις τη γεύση σου!
-Χαρά στο πράγμα! Είπε απερίσκεπτα η μικρή νεράιδα.. Πάρτην!
Και με μιά κίνηση μαγική ο κόκκινος χρωματοφύλακας της πήρε την γεύση.. Ανοιξε μια κόκκινη πόρτα πάνω στο κόκκινο σκαλί και βρέθηκε σε μιά κόκκινη πολιτεία... με πολλές παπαρούνες,  ντομάτες, κεράσια, φράουλες, και ό,τι άλλο κόκκινο βάζει ο νούς.
-Δοκίμασε μια φράουλα ! Ξερω ότι είναι το αγαπημένο σου φρούτο! Της ειπε ο χρωματοφύλακας..
-Ωωω, ευχαριστω πολύ! Είπε η νεραϊδούλα και πήρε την πιο μεγάλη, την πιο κόκκινη, την πιο ζουμερή φράουλα της κοκκινοχώρας. Τη δαγκώνει με λαχτάρα, αλλά... πώπώ συμφοράααα! Η φράουλα δεν είχε καμμία γέυση, καμμία νοστιμάδα! Ήταν άνοστη! Παίρνει ένα κεράσι... μεγάλο και τραγανό! Το βάζει στο στόμα της αλλά κι αυτό...ΑΝΟΣΤΟ! Ουτε γλύκα, ούτε ξυνίλα, ούτε πικρό, ούτε γλυκόξυνο.. ΤΙΠΟΤΑ! Η μικρή νεράιδα ήθελε να κλάψει..
-Δωσε μου πίσω τη γεύση μου! Ειπε αυστηρα στο χρωματοφύλακα
-Αααα, λυπάμαι δε μπορώ εγω! Από τη στιγμή που την παρεδωσες δε σου ανήκει πια..και είδες πόσο πολύτιμη είναι; η γευση σου ανήκει πλέον στη Βασιλισσα του Ουράνιου Τόξου. Εκείνη έχει όλα τα ανταλάγματα και μόνο εκείνη μπορει να στην επιστρέψει... ΑΝ θελήσει βέβαια..!
-Και πού θα τη βρω;
-Στο τέλος του δρόμου.. και αφού περάσεις από όλους τους χρωματοφύλακες, που ο καθένας από αυτούς θα παίρνει ένα αντάλαγμα για να σε αφήσει να περάσεις και να γνωρίσεις κάθε χρωμα χωριστά μέχρι να φτάσεις στο πολύχρωμο Παλάτι της βασίλισσας...
Τί να κάνει η μικρή νεράιδα Μιχαέλα; αποφάσισε να συνεχίσει.. ειχε χασει τη γεύση της.. τή χειρότερο μπορούσε να συμβεί;
Ανεβαίνει λοιπόν στο δεύτερο σκαλί.. το πορτοκαλί σκαλοπάτι. Αμέσως πατεχτηκε μπροστά της το πορτοκαλί μικροσκοπικό ξωτικό!
-Είμαι ο πορτοκαλί χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;
-Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα...
-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;
-Θέλω να γνωρίσω όλα τα χρωματα του ουράνιου τόξου και να φτασω στη Βασίλισσα να πάρω πίσω την γεύση μου! Θα με βοηθήσεις;
-Εγω μόνο για το πορτοκαλί χρωμα είμαι υπέυθυνος... Και για να σε αφήσω να περάσεις θέλω να μου δώσεις ένα αντάλαγμα..
-Ότι θέλεις καλό μου ξωτικό...
-Θέλω την αφή σου!
-Την αφή μου; Σιγά! Και γω που νόμιζα ότι θα ζητούσες κάτι σημαντικό κι εσύ.. όπως η γεύση... Την αφή μου θες; Πάρτην! 
Και με μια κίνηση μαγική ο πορτοκαλί χρωματοφύλακας πήρε την αφή της Μιχαέλας και της άνοιξε την πύλη της πορτοκαλί πολιτείας. Σωστά το φαντάστηκες! Εκεί ήταν όλα πορτοκαλί! Χιλιάδες πορτοκάλια, μανταρίνια, λίμνες, ποτάμια και θάλασσες από πορτοκαλάδα, ο ουρανός ήταν πάντα πορτοκαλής.. και ο ήλιος σα να ήταν πάντα καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα!! Ηταν πολύ όμορφα!... 
-Ελα να πάιξουμε ένα παιχνίδι.. ειπε το πορτοκαλί ξωτικό στη Μιχαέλα.
-Θα σου δέσω τα μάτια σα να παίζουμε τυφλόμυγα, θα σου δίνω πραγματα κι εσυ χωρίς να τα δεις.. θα πρεπει να τα αναγνωρίσεις.
-Α, τί ωραία! Ευκολο παιχνίδι και διασκεδαστικό! ειπε η μικρή απερίσκεπτη νεραϊδούλα.. Δένει τα ματάκια της με ενα πορτοκαλί μαντήλι το ξωτικό και της δίνει το πρώτο αντικείμενο ήταν ένα μαλακό λούτρινο μπαλάκι.. Το παίρνει στα χεράκια της η Μιχαέλα αλλά μάταια! Δεν ένοιωθε τίποτα! ήταν μαλακό; σκληρό; ζεστό; κρύο; απαλό; τραχύ; ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορούσε να νοιώσει γιατι ειχε χαρίσει την αφή της σαν αντάλλαγμα στον πορτοκαλή χρωματοφύλακα της Βασίλισσας! "Που να το φανταστώ ότι και η αφή είναι τόσο σημαντική;" σκέφτηκε η νεράιδα λυπημένη και είπε:
-Εντάξει το πήρα και αυτο το μάθημα  καλό μου ξωτικό, δε θέλω να παίξω άλλο... "Και η ΑΦΗ μας είναι πολύ σημαντικό πράγμα!" πάμε παρακάτω... να φτασω  στη Βασίλισσα μήπως αν της εξηγήσω με λυπηθεί και μου δωσει πίσω τη γευση αλλά και την αφή μου!
Ετσι λοιπόν έφτασε στο τρίτο σκαλοπάτι.. το κίτρινο! Ακολούθησε ο ίδιος διάλογος όπως και με τους προηγούμενους χρωματοφύλακες..

-Είμαι ο κίτρινος χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;
-Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα...
-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;
-Θέλω να γνωρίσω όλα τα χρωματα του ουράνιου τόξου και να φτασω στη Βασίλισσα να πάρω πίσω την γεύση μου και την αφή μου ! Θα με βοηθήσεις;
-Γαι την κίτρινη πολιτεία .. ναι! Αλλά θελω κι εγω ένα ανταλλαγμα!...
-Ουφ.. ξεφύσηξε η μικρή.. τί θέλεις εσύ; 
-Εγω θέλω.. την όσφρησή σου! 
-παρτην! 
Και με μιά κίνηση μαγική άνοιξε μπροστά στα πόδια της η πύλη της κίτρινης πολιτείας! Εκεί ήταν όλα κίτρινα! Εκατομμύρια λεμόνια, μαργαρίτες, χρυσάνθεμα, ηλιοτρόπια, μικρά πανέμορφα κίτρινα λουλουδάκια, μέλισσες (χωρίς μαυρες και καφέ ρίγες.. μόνο κίτρινες.. λιγότερο ή περισσότερο έντονες)  Βλέπει ένα όμορφο νυχτολούλουδο..κίτρινο-κίτρινο με δυο μελισσούλε πάνω του να ρουφάνε αχόρταγα την κατακίτρινη γύρη. Το ξωτικό σκύβει και το μυρίζει.. 
-Μμμμμμ! Μοσχοβολάει! Μύρισε το κι εσυ! Είναι υπέροχο το άρωμα του!
Σκύβει και η Μιχαέλα αλλα που! Δεν είχε πια όσφρηση.. δεν μπορούσε να μυρίσει το όμορφο λουλούδι.. ούτε τη μοσχοβολιά από το κίτρινο ζαχαροπλαστείο που ήταν δίπλα, ούτε το σαγηνευτικό άρωμα του κίτρινου γιασεμιού που για το άρωμα του ερχότανε κόσμος από όλα τα ουράνια τόξα της γης!
-Πάμε παρακάτω... είπε λυπημένη. Και έφτασε στο πράσινο σκαλοπάτι. εκεί συνάντησε το π΄ρασινο ξωτικό-χρωματοφύλακα!
-Είμαι ο πράσινος χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;
-Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα...
-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;
-Θέλω να γνωρίσω όλα τα χρωματα του ουράνιου τόξου και να φτασω στη Βασίλισσα να πάρω πίσω την γεύση μου, την αφή μου και την όσφρησή μου! Θα με βοηθήσεις;
-Θα σε βοηθήσω να περάσεις την πράσινη πολιτεία.. αλλά θες στα αλήθεια να συνεχίσεις; Δεν έχεις χάσει ήδη πολλά; Και να ξέρεις όσο πλησιάζεις τη Βασίλισσα, τόσο πιο σημαντικά θα είναι τα ανταλάγματα που θα σου ζητάμε! 
-Ναι! Θέλω να συνεχίσω! Ηρθα να γνωρίσω τα χρωματα από κοντά και θέλω να το κάνω... άσε που είναι αδύνατον να ζήσω έτσι! Θέλω να δω τη Βασίλισσα και να την παρακαλέσω να μου επιστρεψει τις αισθήσεις μου!
-Καλά λοιπόν, αφού επιμένεις.... για να συνεχίσεις θέλω σαν αντάλαγμα την...ΑΚΟΗ σου!
-Την ακοή μου;... ενταξει λοιπόν.. πάρτην! 
Και με μια μαγική κίνηση.. άνοιξε μπρος στα πόδια της η πρασινη πολιτεία.. όλοι οι κάτοικοι ήταν πράσινοι, φασολάκια, μπάμιες, αρακάδες, σπανακομαρουλόφυλλα, μικρές πρασινες ακριδούλες και όλοι χαρούμενοι και γελαστοί.. τραγουδούσαν και χόρευαν η Νεράιδα Μιχαέλα άρχισε να κλαίει... πόσο δυστυχισμένη ένοιωθε.. δε μπορούσε να γευτεί, δε μπορούσε να αγγίξει, να νοιώσει, δε μπορούσε να μυρίσει και τώρα... ούτε καν  ακουγε! "Αχ! γιατί δεν ακουσα τις συμβουλές των γονιών μου που μου έλεγαν ότι ήταν επικίνδυνο να πάω.. και ότι ακόμα και τα όμορφα πράγματα όπως τα ουράνια τόξα κρύβουν κινδύνους... γιατι δεν τους άκουσα;" σκεφτόταν η μικρή και έκλαιγε
-Πάμε παρακάτω και ίσως κάποιο από τα  αδέλφια μου τους χρωματοφύλακες να σου βρουν μια λύση είπε ο πράσινος χρωματοφύλακας και την τραβηξε απαλά προς το μπλέ σκαλοπάτι..
Και εκεί εμφανίστηκε το  μπλε ξωτικό..
-Είμαι ο μπλέ χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;
- Δε σε ακούω.. αλλά ξερω τί μου λές.. τα ίδια όπως και οι προηγούμενοι... Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα...
-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;
-Θέλω να γνωρίσω όλα τα χρωματα του ουράνιου τόξου και να φτασω στη Βασίλισσα να πάρω πίσω την γεύση μου, την αφή, την όσφρηση και την ακοή μου! Θα με βοηθήσεις;
Ειπε η νεραϊδούλα μας δακρυσμένη..
-Κοίτα, εγω θα σε βοηθήσω να περάσεις την μπλέ πολιτεία αλλά θα πρεπει να σου πάρω το χαμόγελό σου! Της είπε σε μια παραξενη γλώσσα νοημάτων....
Κουνησε καταφατικά το κεφαλάκι της.. και με μιας χάθηκε το χαμόγελο από τα χέιλη της και ανοιξε μπροστά της μια γαλάζια πολιτεία.. με  μπλε ωκεανούς, καθαρό γαλάζιο ουρανό, όλα ταιριαζαν τόσο πολύ με τα ματάκια της.. είδε ένα όμορφο μωράκι δροσοσταλίδα, ήταν τόσο όμορφο που θέλησε να χαμογελάσει! Θέλησε αλλά δεν τα κατάφερε... σε αυτή την περιπέτεια μαζί με όλα τα άλλα έχασε και το χαμογελό της..
-θελω να φυγω από εδω.. πάμε παρακάτω να τελειώνει αυτή η περιπέτεια..
Πραγματι αφησαν πίσω τους τη γαλάζια πολιτεία και έφτασαν στο βιολετί σκαλοπάτι.. εκεί εμφανίστηκε το βιολετι ξωτικό.. και ειπε:
-Είμαι ο βιολετί χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;

-Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα...(παλι δεν άκουγε αλλά ήξερα πια τον διάλλογο απ' έξω)
-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;
-Θέλω να γνωρίσω όλα τα χρωματα του ουράνιου τόξου και να φτασω στη Βασίλισσα να πάρω πίσω την γεύση μου, την αφή, την όσφρηση, την ακοή και το χαμόγελό μου! Θα με βοηθήσεις;
-Θα σε βοηθήσω να μπεις στη βιολετί πολιτεία, αλλά για ανταλαγμα θα μου δώσεις το δάκρυ σου! Της είπε πάλι με νοήματα!
-Το δακρυ μου; Πάρτο με μεγάλη μου χαρά! Ποιός θέλει τα δάκρυα; Αστειος είσαι! 
Το βιολετί ξωτικό δε μίλησε.. με μιά κίνηση μαγική της πήρε το δάκρυ και της άνοιξε διάπλατα τις πύλες της βιολετί πολιτείας! Εκεί ήταν όλα ... βιολετί! Σωστά! Όμορφα λουλούδια, όμορφοι άνθρωποι, όλοι και όλα βιολετί, βιολετί ουρανός, και όπως ίσως θα φαντάστηκες ήταν γεμάτος ο τόπος από.... ΒΙΟΛΕΤΕΣ! Καθώς περνούσαν από το λιβάδι με τις βιολέτες ένα σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι της Μιχαέλας.. δεν είχε δάκρυ να το καθαρίσει όμως και την έτσουζε και την πόναγε μέχρι να φτασει στην βιολετί πηγή και να πλύνει το ματάκι της με βιολετι τρεχούμενο νερό.. αλλά δεν ήταν αυτό που την έκανε να καταλάβει πόσο απαραίτητο είναι και το δάκρυ καμμιά φορά... Αυτό το κατάλαβε όταν είδε μια βιολετί οικογένεια να κάνει χαρούμενο πικ νικ.. κι εκείνη θυμήθηκε τη δική της οικογένεια.. και ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό της.. αυτό ο κόμπος που μόνο με τα δάκρυα λύνεται και φέυγει... η νεραϊδούλα μας όμως δεν είχα πια δάκρυα.... ποιος να της το έλεγε ότι θα έφτανε μια μέρα που παρακαλούσε να μπορούσε να δακρύσει...προσπαθησε να χαλαρώσει λίγο τον κόμπο με ένα βαθύ αναστεναγμό.. και να φτάσει επιτέλους στο τελευταίο σκαλοπάτι... το μώβ!
Τοτε το μωβ ξωτικό ήρθε μπροστα της και της είπε.. 
-Είμαι ο μωβ χρωματοφύλακας! Ποιά είσαι εσύ;
 για να του απαντησει εκείνη
-Εγώ ειμαι η νεράιδα Μιχαέλα... και να συνεχιστεί ο γνωστός διάλλογος
-Χαιρω πολύ! Και τί θέλεις εσύ εδώ;
-Θέλω να γνωρίσω όλα τα χρωματα του ουράνιου τόξου και να φτασω στη Βασίλισσα να πάρω πίσω την γεύση μου, την αφή, την όσφρησή μου, την ακοή, το χαμόγελο και το δάκρυ μου! Θα με βοηθήσεις;
-Θα σε βοηθήσω.. αν μου δώσεις τη μιλιά σου!!!
Ετσι κι έγινε.. της πήρε τη μιλιά και της επετρεψε την είσοδο στη μωβ πολιτεία... την τελευταία πριν το πολύχρωμο παλάτι της Βασίλισσας του ουράνιου τόξου.
Όπως το φανταστηκες.. όλα και όλοι ήταν μωβ... και ο τόπος ήταν γεμάτος μωβ βατόμουρα, μωβ φραγκοστάφυλλα, μωβ λουλούδια, ένα πανήψυλο μωβ βουνό, μώβ θάλασσα και μωβ ουρανός... Το μωβ είναι το αγαπημένο χρωμα της μαμάς της Μιχαέλας.. κι εκείνη ήθελε να χαμογελάσει, αλλά δεν μπορεσε, της ήρθε να βάλει τα κλαματα απο τη στενοχώρια αλλά δεν ειχε δάκρυ, είδε έναν μωβ καταρρακτη με μωβ πυγολαμπίδες  να τραγουδουν γυρω του αλλα δεν μπορουσε να ακουσει το τραγούδι τους, της προσέφεραν δροσερό χυμό φραγκοστάφυλο αλλά δεν μπορούσε να τον γευτεί, είδεένα παραξενο λουλούδι που όμως δεν μπορεσε να το μυρίσει, θέλησε τότε να φωνάξει δυνατά να την ακούσει η μανούλα της και να πάει να τη βοηθήσει.. αλλά δεν είχε πια ούτε μιλιά... Τί θα έκανε θέε μου;.... 
Με αυτή τη σκέψη έφτασε στη Βασίλισσα του ουράνιου τόξου.. Μια όμορφη κυρία με λαμπερό δέρμα, και μαλλιά στα χρωματα του ουράνιου τόξου... κρατούσε ένα ραβδάκι κι αυτό με τα ίδια επτά χρώματα πάντα στην ίδια σειρά.. κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλέ, βιολετί και μωβ! 
-Γεια σου! Εσυ πρέπει να έισαι η Μιχαέλα ε; 
Η νεράιδα την κοιτούσε.. 
-Δε με ακούς ε; 
ειπε η βασίλισσα και την ακούμπησε με το ραβδάκι της..
-Τωρα θα ακούς! ...
Η μικρή νεραϊδούλα γούρλωσε τα ματάκια της από χαρά! 
-Γεια σου λοιπόν, Μιχαέλα.. εγω είμαι η Βασίλισσα Ίρις θα έχεις ίσως ακούσει να μιλάνε για μενα και το βασίλειο μου.. θα έχεις ακούσει να λένε.. "τα χρωματα τις Ίριδας" ε;
-Ναι, είπε η Μιχαέλα..
-Ήθελες να γνωρίσεις το βασίλειο και τα χρώματα μου απο κοντά.. και παρακουσες τους γονείς σου και τις συμβουλές τους...με αποτέλεσμα.. να χάσεις τόσα πολλά πολύτιμα πράγματα!..
-Πραγματι είπε η Μιχαέλα κι έσκυψε λυπημένη το κεφαλάκι της.. 
-Ομως.. έφτασα ώς εδώ για να ζητήσω τη βοήθειά σου καλή μου Ίριδα.. το έμαθα το μάθημά μου.. και θέλω να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου.. που θα με περιμένουν οι γονείς μου. Να με πάρουν αγκαλιά και να ζήσουμε όλοι μαζί ευτυχισμένοι. Να τους πω ότι θα τις ακούω τ ις συμβουλές τους από 'δω και μπρος.. και ότι τους πω ότι τους αγαπώ πολύ! Βοήθησέ με καλή μου Ίριδα σε παρακαλώ..
-Λοιπόν. επείδή εκτός από ξεροκέφαλο είσαι και γενναίο κορίτσι.. και επειδή κανένα άλλο παιδί αλλά ούτε και ενήλικας δεν έχει καταφέρει ποτέ να φτάσει ώς εδω... θα σε βοηθήσω.. αν μου υποσχεθείς κι εσύ μερικά πράγματα...και μη βιαστείς πάλι να απαντησεις!
-Μαλιστα είπε η Μιχαέλα..
-Ωραία.. θα στα δώσω όλα πίσω και θα πας στο σπίτι σου αλλά απο εδω και πέρα εσύ θα πρέπει.. να είσαι πάντα ευγενική, να βοηθάς τους άλλους ανθρωπους γιατι όπως κι εσύ τωρα ζητάς βοήθεια από μενα έτσι μπορεί κάποιος να χρειαστεί τη δική σου βοήθεια.. να μην την αρνηθεις! Να τρως όλα τα φαγητά και τα φρούτα κι ας μην έχουν πάντα ωραία γεύση.. να θυμάσαι πάντα πως ηταν σήμερα η μέρα σου χωρίς καθόλου γεύση! Να μη ντρεπεσαι να γελάς αλλά ουτε και να κλαίς είναι και τα δύο εξίσου σημαντικά! Να λες στους ανθρωπους που αγαπάς ότι τους αγαπάς.. είναι ωραίο να το ακούνε, να αγκαλιάζεις και να δείχνεις την αγάπη σου με χάδια και φιλιά.. είναι ωραίο να νιώθεις... Να ακούς τι σου λένε και να μιλάς κι εσύ... έτσι όλα λύνονται... και επίσης να μην ξεχάσεις ποτέ μα ποτέ.. ότι η ζωή μας είναι ένα ουράνιο τόξο.. Όμορφο αλλά δύσκολο να το ανέβεις.. πάντα θα πρέπει να δώσεις για να πάρεις.. και θα πρέπει να "ζυγίζεις" προσεκτικά τί δίνεις και τί  παίρνεις.. να μην είσαι ούτε υπερβολικά γενναιόδωρη αλλά ούτε και τσιγκούνα... Με κατάλαβες; 
-Ναι είπε η Μιχαέλα και τότε η Ίριδα με το ραβδάκι της έφτιαξε ένα πολύχρωμο σύννεφο και την ανέβασε πάνω.. το φύσηξε απαλά.. και εκείνο οδήγησε τη μικρή νεραϊδούλα στο σπίτι της, στο κρεβατάκι της όπου και κοιμήθηκε αποκαμωμένη από την περιπέτεια που έζησε.. όταν πήγε η μαμα της να την ξυπνήσει.. όλα ήταν όπως πρίν... ή σχεδόν..οι αισθήσεις και τα συναισθήματα ήταν πάλι όλα στη θέση τους.. μόνο που το χαμόγελο ήταν πιο.. φωτεινό και πιό μεγάλο..
Και όπως λέν στα παραμύθια.. ζήσαν αυτοί καλά.. κι εμείς καλύτερα!