Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος..

Θυμάστε που έλεγα πάλι από εδώ για έναν αγώνα στον οποίο ήθελα να μπω για να ξεπεράσω τον εγωισμό μου ξέροντας από την εκκίνηση ότι είμαι η χειρότερη όλων;  Ο ίδιος αγώνας για τον οποίο είχα αμφιβολίες για το αν θα έπρεπε να το τολμήσω τελικά, απροετοίμαστη ούσα και τις οποίες αμφιβολίες υπερκάλυψε η υπόσχεση στη Μιχαέλα ότι θα της φέρω πίσω το μετάλλιο του τερματισμού. Αυτός ο "μυστικός" (το "μυστικός" γιατι ήταν ελάχιστοι οι άνθρωποι που ήξεραν ότι σκόπευα να συμμετέχω) αγώνας, ήταν ο 6ος Μαραθώνιος "Μεγας Αλέξανδρος" που έγινε την Κυριακή που μας πέρασε.. συνδέοντας τα 2 αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αυτό στη γενέτειρά του την Πέλλα, με εκείνο στην παραλία της Θεσσαλονίκης δίπλα από το Λευκό πύργο. Και τελικά ήμουν εκεί.. στη γραμμή εκκίνησης και μετά από πολλά βάσανα (δεν ειναι υπερβολή) και στη γραμμή του τερματισμού.
Ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν είναι μια εμπειρία που θέλω να θυμάμαι ή να την ξεχάσω και να μην ξανασχοληθώ ποτέ μαζί της...ειλικρινά δεν είμαι σίγουρη αν τελειώνοντας την ανάρτηση θα πατήσω το πλήκτρο "δημοσίευση" ή "αποθήκευση", αν όχι διαγραφή...
Ξεκίνησα από εδώ για τη Θεσσαλονίκη χωρίς ιδιαίτερη πίστη ότι θα τα καταφέρω και όχι γιατι μεμψιμοιρώ ή πάσχω απο αυτοπεποίθηση.. δεν είχα πίστη γιατί ήξερα ότι ΔΕΝ είχα προετοιμαστεί σχεδόν καθόλου. Διάφοροι λόγοι και παράγοντες με κράτησαν μακρυά  απο προπονήσεις, και μου "αφαίρεσαν" τον ενθουσιασμό και τη διάθεση για κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτα όμως ειχα και λόγους να το προσπαθήσω και να το παλέψω, λόγους προσωπικούς και ανομολόγητους ακόμη και σε πολύ δικούς μου ανθρώπους.
Ξεκίνησα το πρωί της Κυριακής από το ξενοδοχείο (χωρίς να έχω κοιμηθεί σχεδόν καθόλου ομολογώ) για το σημείο του τερματισμού από όπου τα λεωφορεία της διοργάνωσης θα μας μετέφεραν στην Πέλλα για την εκκίνηση. Στη διαδρομή κοιτούσα έξω απο το παράθυρο και προσπαθούσα να με φανταστώ μετά από λίγες ώρες να περνάω από εκεί τρέχοντας. Όμως πιο έντονο ήταν το "δεν θα τα καταφέρω" παρά το "σε λίγο θα καταπιώ την άσφαλτο". Έφτασα στην εκκίνηση φοβισμένη και ανασφαλής. Εκεί κοιτάζοντας τα λεωφορεία που θα επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη μεταφέροντας τα πράγματα μας μπήκα στον πειρασμό να ζητήσω να με πάρουν κι εμενα μαζί.. μέχρι την τελευταία στιγμή που ειπα στη φωνούλα μεσα στο κεφάλι μου "όποιος εχει αντίρρηση για αυτή τη διαδρομή ας μιλήσει τωρα, αλλιώς να σιωπήσει για πάντα!" και σιώπησε.. κι εγω "χάθηκα" λίγο σε σκέψεις δικές μου μέχρι τη πιστολιά του αφέτη.. "πάμε κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει!" Έτσι ξεκίνησα.. η διαδρομή ξεκινούσε με ένα πολύ κατηφορικό κομμάτι περίπου ενός χιλιομέτρου. Ειχα πει πως πρέπει να ειμαι πολύ πολύ προσεκτική και να κανω οικονομία δυνάμεων κι ετσι δεν αφησα την κατηφόρα να με παρασύρει.. με αποτέλεσμα να με προσπερνάνε ο ένας μετα τον άλλον σχεδόν όλοι απο τους ελάχιστους δρομεις που ειχα πίσω μου, αφού παντα ξεκινώ προς το τελος της "ουρας". Η μοναξια άρχισε νωρίς, σκέφτηκα. Aλλά δε με πτόησε ιδιαίτερα.. έξαλλου μόλις μπήκα στην ευθεία και "κλείδωσα" στο ρυθμό μου μπήκα πάλι στο γκρούπ των αργών. Όλα πήγαιναν καλά σχετικά, και εκεί λίγο πριν το 17ο χιλιόμετρο "πηρα αέρα" και πίστεψα ότι θα κατάφερνα να τερματίσω αλλα και ίσως  να το έκανα αυτο σε λιγότερο από 5 ώρες.. Σε όλη τη διαδρομή φυσούσε αέρας δαιμονισμένος, που με έκανε να μπερδεύω τα πόδια μου, σε κάποια σημεία ήταν τόσο δυνατός που ενώ ήταν ευθεία ένιωθες ότι ανέβαινε μια μεγάλη ανηφόρα, με κούρασε και σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να "κόψω" λίγο ακόμη.. και ας πάει στο καλό το 5ωρο, εδω μεχρι πριν δυο ώρες δεν ήθελα να ξεκινήσω κάν, μην είμαι κι αχαριστη. Εδω και ώρα ειχα μπροστά μου σταθερα μια κοπέλα. Την πρόλαβα και αποφάσισα να "κολλήσω" δίπλα της κι έτσι κι έγινε.. χαιρετηθήκαμε.. συστηθήκαμε και συνεχίσαμε.. δίνοντας κουράγιο η μία στην άλλη όποτε το χρειαζόμασταν, περάσαμε τον ημιμαραθώνιο μαζί, με άνεση σχετικά αν εξαιρέσεις τον αέρα ο οποίος μας παιδευε αλλα μάλλον μας έκανε και καλό αφού δεν άφηνε τον ηλιο να μας δείξει για τα καλα τα δόντια του. Γύρω στο 25ο χλμ χωριστήκαμε..η Μαρία, έτσι την έλεγαν τη νεαρά, εμεινε λίγο πιο πίσω.. σταμάτησα να μεινω μαζί της.. μου λεει "θα περπατήσω λίγο κουράστηκα, φυγε και θα σε προλάβω παρακάτω". Συνέχισα, λίγο πιο κάτω όμως στο 28ο χλμ.. αρχισα να νοιωθω πολύ απότομες αλλαγες στο σωμα μου, στις δυνάμεις μου στη διάθεση σε όλα μου.. το μυαλό μου άρχισε να μου φωνάζει "παρατα τα!" πονάς, δεν θα τα καταφέρεις εχεις σχεδόν 15 χιλιόμετρα μπροστά σου.. καταφερα να του αντισταθώ, έβγαλα κι ένα τζελάκι από το τσεπάκι του κολάν μου και το έφαγα, ήπια νερακι και συνέχισα. Δε ξερω αν στην πραγματικότητα τα τζελάκια αυτά δίνουν το "boost" ενέργειας που χρειαζόμουν εκείνη την ώρα ή αν ήταν απλά placebo, αλλά αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι το 30 το πέρασα σχεδόν πετώντας.. με το κορμί μου ευθυτενές και όχι σκυφτό, με άνεση, με δύναμη.. και με αιδιοδοξία για το υπόλοιπο της διαδρομής. Βέβαια αυτό το "energy boost" όπως ήρθε έτσι κι έφυγε.. και όπως με "ανέβασε" έτσι "έπεσα" πάλι κάπου εκεί κοντά στο 33ο χλμ. Τα πόδια μου είχαν αρχίσει να βαραίνουν, τα νύχια από τις μεγάλες κατηφόρες και το πρήξιμο των ποδιών μου χτυπούσαν στο μπροστινό μέρος των παπουτσιών μου και είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται έντονα. Άρχισα να μου μιλάω.. φωναχτά.. με παρότρυνα, με έβριζα.. μου ΄πδινα κουράγιο.. "ελα πάμε.. το'χεις γαμώ την τρέλα μου! Το 'χεις λέμε!" Με πολύ πόνο έφτασα στο 38ο χλμ της διαδρομής.. εκεί καταλαβα από τη μεταλλική γευση στο στόμα ότι είχα ματώσει τα χείλη μου από το σφίξιμο..έβαλα το δάχτυλό μου, ναι ήταν όντως αίμα. (όχι πλημμύρα μη φανταστείς.. λίγο αιματάκι). Το 38ο ήταν το "μεγαλύτερο" για μενα χιλιόμετρο.. δεν τελείωνε με τίποτα..έψαχνα να δω το ταμπελάκι με το μαγικό 39 γραμμένο, αλλα μάταια. Είχα αρχίσει να νοιώθω "άδεια", το κορμί δε στεκόταν έυκολα όρθιο.. καμπούριαζα, πονούσα παντού μέχρι και τα μαλλιά μου νομίζω ότι πονούσαν εκείνη την ώρα... σερνόμουν στην κυριολεξία.. έφτασα στο 39 άρχισα να κλαίω... 3 μόνο χιλιόμετρα έμεναν και δεν μπορούσα να τα βγάλω.. ήταν άδικο!! Σταμάτησα κι έσκυψα στηρίζοντας τα χερια μου στα πόδια μου.. τα μάτια μου έκλειναν.. άρχισα να περπατάω ψιλοτρεκλίζοντας σα να ειχα κατεβάσει μια νταμιτζάνα κρασί, προσπάθεια να τρεξω πάλι.. ΑΔΥΝΑΤΟ! σύρθηκα μέχρι τη στροφή που με ευθυγράμιζε με τον τερματισμό, ε.ιχα μπει στην παραλιακή οδό και στο 40 χιλιόμετρο κι έμεινα εκεί! Εκλαιγα σα μωρό παιδί.. με αναφυλητά, έβλεπα τον πύργο κι έκλαιγα.. ήταν κρίμα να μη τα καταφέρω..ήθελα αλλα δε μπορούσα.. σε όλο αυτό το δια΄στημα με προσπερνούσαν όλοι οι υπόλοιποι.. ήρθε και η Μαρία που ειχαμε χωριστεί νωρίτερα... δε μπορεσα να της μιλήσω της έκανα νόημα να φύγει.. κοίταξα το ρολόι μου τα τελευταια 2 χιλιόμετρα τα είχα καλύψει σε 37 λεπτα!!!!! Απογοητεύτηκα, δε θα προλάβαινα με τίποτα τα χρονικά όρια.. τόσος κόπος κι δε θα τα καταφερνα.. πήγα να σωριαστώ στο πεζοδρόμιο όταμ είδα και τον τελευταίο δρομέα να με προσπερνάει.. ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ και η "σκούπα" δίπλα μου με τα αλαρμ αναμένα... με ρωτάει ο οδηγός "όλα καλά;" Κοίταξα μια αυτόν, μια τον τυπο που με προσπερασε περπατώντας και τον τερματισμό μπροστά και του λέω.. "ναι μια χαρά, συνεχίζω"  και εχω στο μυαλό μου.. ότι πρέπει να παλέψω κυριολεκτικά για να προλάβω να τερματίσω έγκαιρα.. εντός ορίου.. και αρχιζω να περπατάω.. και σιγά σιγά να τρέχω .. μέχρι που έφτασα το τελευταίο χιλιόμετρο να πεταω.. ενοιωθα σα να μην αγγιζαν τα πόδια μου το έδαφος.. δεν άκουγα τίποτα δεν έβλεπα τίποτα.. ειχα στο μυαλό μου μόνο 2-3 αγαπημένους, δικούς μου ανθρώπους που ήξερα ότι θα με καταλάβαιναν και θα χαιρόντουσαν ακόμη και με αυτή την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ θέση στη γενική καταταξη, και τον φίλο μου τον Πανο που μου είχε πει" αν δεν τερματίσεις θα φας φάπες!".. ετσι λοιπόν έφτασα στη γραμμή του τερματισμού "κλεινοντας την αυλαία" όπως πολύ εύστοχα μου είπε κάποιος.
Mόλις τερμάτισα η καλή μου φίλη η Ελευθερία που σε όλα τα καλά μου και τα άσχημα είναι πάντα δίπλα μου ήρθε και με αγκάλιασε.. κάθισα σε μια καρέκλα μου έφερε νερό, ήρθε ο Πανος.. ήταν κι αυτός εκεί μες το λιοπύρι και περίμενε, η Ελένη που είχε τερματίσει μιαμιση ώρα σχεδόν νωρίτερα, και προς έκπληξή μου η Αμαλία.. τί κανεις εσύ εδώ; της λέω.. "σου είπα ότι θα σε περιμένω. Αντε μπραβο ρε κοριτσούδι.."

Τί σκέφτεσαι με ρώτησε κάποιος από όλους.. "είναι πολύς ο δρόμος, είναι πολύς χρονος, έιναι πολύς ο πόνος να τον μετράς..."

Ο απολογισμός; Δε ξερω ειλικρινά.. σίγουρα έμαθα κάποια πράγματα.. και όσο περνάνε οι ώρες τα αφομοιώνω καλύτερα.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι σε όλη τη διαδρομή και ειδικά στα δύσκολα δεν ήμουν ποτέ μονη μου... πάντα κάποιος ήταν εκεί να με σηκώσει όταν έπεφτα, να με σπρώξει, να μου δωσει δύναμη, κουράγιο, να με πιάσει από το χέρι και να με τραβήξει λίγο πιο μακρυά, τί κι αν ήταν 500τόσα χιλιόμετρα μακρυά;...
Γι αυτούς τους μοναδικούς μου συνοδοιπόρους αξίζει να σπάσω τον εγωισμό μου και να πανηγυρίσω περήφανα την τελευταία θέση της γενικής κατάταξης!