Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Aνάποδα Χριστούγεννα, αληθινές ευχές!



Τα Χριστούγεννα είναι μια κατ΄εξοχήν "οικογενειακή" γιορτή, με πολλά "τραπεζώματα", φιλιά και αγκαλιές, και καλά να ήταν μόνο οι άνθρωποι που πραγματικά αγαπάς.... Μαζεύονται συνήθως και κάτι τριτοξάδερφα και θειάδες και θείτσοι που ΄χεις να τους δεις απ΄τον τελευταίο γάμο ή/και κηδεία του σογιού! Και δώστου οι αβρότητες και οι ψεύτικες φιλοφρονήσεις.... "Αχ, γλυκιά μου, πώς ομόρφυνες..... κούκλα, κούκλα... φτου σου!" και μόλις γυρίσεις την πλάτη σου..... " πω πώ την καημένη.... 30 είναι και σαν 50 φαίνεται.... άσε και το μαλλί..... χάθηκε ο κόσμος να πάει σ' ένα κομμωτήριο; Χριστούγεννα είναι... τσ, τσ, τσ....!"


Τέλος πάντων αυτές τις οικογενειακές "μαζώξεις" τις σιχαινόμουν από μικρή!!!! Τα Χριστούγεννα τα λάτρευα ΠΑΝΤΑ, αλλά ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε αυτή η αγαπημένη γιορτή του Χρόνου , να συνοδεύεται απαραιτήτως από όλο μου το σόι στιβαγμένο στους καναπέδες του σπιτιού μου,και την καημένη τη μανούλα μου να μαγειρεύει επί τρία μερόνυχτα για να ικανοποιήσει τα πολλά και διαφορετικά γούστα του κάθε ξαδερφο-θειο-συμπέθερου.... ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΟΪ ΜΟΥ!!!!


Ενι γουέι , που λέμε και στο χωριό μου, πάντα φορούσαμε το καλυτερο μας χαμόγελο, και "τα γιορτινά" μας ρούχα (και μιλάω για τα παιδικά εφηβικά μου χρόνια) και περιμέναμε το πολυπληθές σόι μας να καταλάβει κάθε σπιθαμή του υπέροχα στολισμένου σπιτιού μας!!!!


Κατέφθαναν όλες οι χοντροκώλες θείτσες, με τα φανταχτερά τους ταγεράκια, που 'χαν πάνω την Άρτα, τα Γιάννενα και κάνα-δυο παρακείμενα χωριά....ακόμα!


Θυμάμαι τη μητέρα μου να τρέχει πάνω-κάτω σαν τον Βέγγο για να τους ικανοποιήσει όλους και σχεδόν καμμία από τις παραπάνω σημαιοστολισμένες θείτσες δεν προσφέρθηκε ποτέ να βοηθήσει....


Μην με παρεξηγείτε, δεν είμαι ούτε απόγονος του Σκρούτζ, ούτε ο γρουσούζης των Χριστουγέννων.... Τα Χριστούγεννα μου αρέσουν πολύ, τα οικογενειακά τραπεζώματα σιχαίνομαι......!


Τέλος πάντων, κάποτε ήρθε η ώρα να απογαλακτιστώ, να αυτονομηθώ και πήγα και νοίκιασα το πρώτο μου σπίτι.... Έλεγα λοιπόν η αθώα νεαρά τότε... "Χα! φέτος τα Χριστούγεννα θα τα γιορτάσω στο δικό μου σπίτι και μόνο με τους ανθρώπους που πραγματικά αγαπάω...." Ναι καλά! Τί ώρα; που λέμε....Με το που έφτασαν οι "Άγιες" εκείνες μέρες... άρχισε η μανούλα.... "Έλα κοριτσάκι μου, πού να κάνεις Χριστούγεννα μόνη σου, εκεί στην τρύπα που μένεις, και τί θα φας; Έλα να φάμε όλοι μαζί, θα φτιάξω και γαλοπούλα γεμιστή, και μπλα, μπλά, μπλά....." -Αλήθεια σε όλο τον κόσμο την γαλοπούλα την λένε "Τουρκάλα" εμείς και μόνο εμείς την λέμε "γαλοπούλα"-


Να μην στα πολυλογώ... υπέκυψα... και Χριστούγεννα έκανα πάλι στο πατρικό μου... και πάλι με όλους τους κομπάρσους της ζωής μου.... ΦΤΟΥ ΣΟΥ !!!!!


Μετά από κάποια χρόνια παντρεύτηκα..... ΕΕΕΕ ΤΩΡΑ λέω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗ ΓΛΙΤΩΣΑ!


Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι..... τελικά το έργο επαναλήφθηκε, αλλά με κάποιες διαφορές....! Και εξηγούμαι...: Οι πρωταγωνιστές ήταν οι ίδιοι, αλλά οι κομπάρσοι διαφορετικοί και χειρότεροι!!! Άσε που τώρα δεν έτρεχε η Μανούλα μου αλλά εγώ η καψερή!!!! Όταν δε, ήρθε και το παιδί.... ποιός είδε τα σόγια και δεν τα φοβήθηκε!!!! Κανονική παρέλαση γινόταν στο σπίτι μου.... παρέλαση από θειάδες, κουμπάρους, πεθεροπεθερές, και όλα τα λοιπά μπατζανακοσυμπέθερα.... ΕΛΕΟΣ!!!!


Φέτος λοιπόν όλα άλλαξαν! Όρθωσα το ανάστημά και είπα: "Ααααα, όλα κι όλα! Αν θέλετε να φάμε μαζί θα είμαστε μόνοι μας.... αλλιώς εγώ προσωπικά θα τιμήσω το εορταστικό μενού κοντινού ταχυφαγείου!!!! Έτσι κι έγινε! Μόνο η άμεση οικογένεια! Και εκεί που τρώγαμε τα υπέροχα εδέσματα από τα χεράκια της Περσεφόνης... (η μανούλα) η οποία λόγω συνήθειας ειχε μαγειρέψει για ένα ολόκληρο στρατόπεδο... ο "μπαμπάς" μου πετάχτηκε και είπε.... "ΑΝΑΠΟΔΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ" κάνουμε φέτος!


Ναί μωρέ σιγά!!!! Επειδή δεν μαζεύτηκε η Σάρα η Μάρα και το κακό συναπάντημα, ήταν τα Χριστούγεννα ΑΝΑΠΟΔΑ! (η Μάρα ήταν εδώ μαζί μας) Η σάρα και το κακό συναπάντημα έλειπαν ευτυχώς!!!!!!


Μπορεί τα Χριστούγεννα να ήταν "Αναποδα" αλλά οι ευχές που ανταλλάξαμε ήταν αληθινές


Με αγάπη πραγματική, ουσιαστική, και ειλικρινή συναισθήματα!


Όταν λέγαμε ο ένας στον άλλον "χρόνια πολλά" το εννοούσαμε, όταν λέγαμε "ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ" ήταν αλήθεια.. και όταν κοιτούσαμε τον άλλον ήταν με αγάπη και οχι για να δούμε αν λεκιάστηκε το μπούστο του από τη γέμιση της γαλοπούλας!!!! Όυτε να δούμε αν κόλλησε μαρούλι στο δόντι του, έτσι ώστε να μην του το πουμε, να χαζογελάσουμε εμείς και να το σχολιάσουμε μεταξύ μας!


ΖΗΤΩ ΤΑ ΑΝΑΠΟΔΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΕΥΧΕΣ!


Από μένα για όλους εσάς.... αληθινές ευχές, με αληθινή αγάπη .... για υγεία , ευτυχία και πολλές πολλές επιτυχίες σε κάθε τομέα της ζωή σας!!!




Ποδηλάτρης (και ίσως για μερικούς ο γρουσούζης των Χριστουγέννων!)






Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

TAE KWON DO με την πεντάχρονη κόρη μου!


Εδώ και λίγο καιρό, και για μια δυο φορές την εβδομάδα έχουμε καθιερώσει με την κόρη μου "προπονησούλα" Tae Kwon Do μαζί!

Αυτή η εμπειρία λοιπόν είναι πολύ σημαντική για εμένα... Είναι απίστευτο το πόσο πολύ δενόμαστε με αυτή την κοινή μας δραστηριότητα. Πολύ περισσότερο δε, όταν κατάλαβα ότι η δική της αγάπη για αυτό το άθλημα έχει αρχίσει να γίνεται το ίδιο μεγάλη με τη δική μου!

Το περιμένει πώς και πώς, με ρωτάει "μαμά, σήμερα θα πάμε μαζί για Tae Kwon Do;" Προσπαθεί πολύ να "βγάλει" τα λακτίσματα, με κοιτάει με μάτια που λάμπουν όταν τα καταφέρνει, ξεπερνάει τον εαυτό της, ιδρώνει, κοκκινίζουν τα μαγουλάκια της.... Είναι απλά υπέροχη! Ξέρω, ξέρω θα πεις... "χαζομαμά" Ναι!!!! Είμαι χαζομαμά, και μ' αρέσει! Είναι πολύ σημαντικό για μένα να δέιχνω στη μικρή μου πόσο πολύ ευχαριστιέμαι την ώρα που περνάμε μαζί, πόσο χαίρομαι με τη χαρά της και πόσο περήφανη είμαι για εκείνη.!

Ναι, είναι μπελάς, το κοριτσάκι μου, ναι μερικές φορές με κουράζει και με κάνει να ξεπερνάω κάθε όριό μου, αλλά δεν την αλλάζω με τίποτα!!!!!

Στην τελευταία μας "προπόνηση" λοιπόν, η κοράκλα μου κατάφερε, μετά από πολύ μεγάλη προσπάθεια, να "βγάλει" ένα δύσκολο λάκτισμα! Με το που την είδα να το καταφέρνει και να χτυπάει επιτυχώς με το μικρό της ποδαράκι το στόχο που εγώ της κρατούσα (!) σχεδόν ούρλιαξα από τη χαρά μου!!! Την πήρα αγκαλιά τη σήκωσα ψηλά και κάναμε σβούρες!!! Το μικρό μου κοριτσάκι είχε καταφέρει ένα δυνατό λάκτισμα, με μεγάλο βαθμό δυσκολίας και με σχεδόν άριστη τεχνική.!!! Τότε ήρθε και ο προπονητής μου με τον οποίο, παλιότερα όταν εγώ ασχολιόμουν με το αγωνιστικό Tae Kwon Do, έχουμε ζήσει απίστευτες στιγμές, εντάσεις, χαρές, λύπες, τα πάντα! Πήρε τη μικρή στα χέρια του, με κοίταξε και είπε: "τα γονίδια, δεν κρύβονται! Ελπίζω μόνο η μικρή να είναι πιό έξυπνη από σένα...!" "και εγώ το ελπίζω" του απάντησα! Εκείνη τη στιγμή ήμουν τόσο μα τόσο περήφανη.... Ψήλωσα δέκα πόντους που λένε! Η μικρή λοιπόν, ετοιμόλογη και θρασυτάτη, όπως πάντα μας έπιασε από το χέρι και τους δύο και μας πήγε σε ένα τοίχο της σχολής που υπάρχουν φωτογραφίες από αγώνες..., κάπου εκει μέσα και κάποιες δικές μου, και μας είπε.... "Όταν θα μεγαλώσω λιγάκι ακόμα, και θα μπορώ να κάνω το "μπαντα τόλιο τσάκι" σωστά, τότε θα πάρω κι εγώ πολλά μετάλλια και κύπελα και θα τα δίνω στη μανούλα μου που δεν έχει και τόοοοοοοσα πολλάααα!"

Γελάσαμε, και μετά προσπαθούσαμε για αρκετή ώρα με τον προπονητή μου να εξηγήσουμε στη μικρή ότι ο στόχος μας δεν πρέπει να είναι απαραίτητα το μετάλλιο, ότι πρέπει πρώτα να καταλάβουμε το σώμα μας, να ξέρουμε πότε πρέπει να σταματάμε, να ξέρουμε να σεβόμαστε τον συναθλητή μας, ότι το Tae Kwon Do, δεν είναι μάχη, είναι χαρά, είναι τέχνη, είναι άθλημα και ότι μετά από έναν αγώνα θα κάτσουμε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι, και εμείς και οι "αντιπαλλοί" μας και ότι θα είμαστε φίλοι.
Τώρα βέβαια θα μου πεις: "άντε να τα εξηγήσεις όλα αυτά σε ένα ενθουσιασμένο πεντάχρονο και να τα καταλάβει..."
Έχεις δίκιο, δεν θα τα καταλάβει αμέσως, αλλά αν τα ακούει συχνά και με αγάπη, από ανθρώπους που αγαπάει και εμπιστεύεται, αργά ή γρήγορα και θα τα καταλάβει και θα τα εφαρμόσει!
Και αυτό κάνουμε με τον προπονητή μου, όχι μόνο για την κόρη μου, αλλά και για κάθεμικρό ή μεγαλύτερο παιδάκι που έρχεται να γυμναστεί.
Γιατί ο αθλητής πρέπει πρώτα να είναι άνθρωπος, να σέβεται κυρίως τον εαυτό του και τους άλλους. Πρέπει να είναι ταπεινός και χαμηλών τόνων, γιατί μόνο έτσι, θα μπορέσει να εκτιμίσει και να χαρεί τις όποιες επιτυχίες του, αλλά και τις αποτυχίες του! Πρέπει στα παιδιά μας να δίνουμε την ιδέα του αθλητισμού και όχι του πρωταθλητισμού. Μόνο άν ισχύσουν όλα τα παραπάνω στους χαρακτήρες των μικρών αθλητών θα μπορέσουν αν έρθει η ώρα να αντισταθούν στις χημικές βοήθειες για την καλύτερη επίδοση! Ο αθλητής που σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους ειλικρινά, δεν πρόκειται να ντοπαριστεί ποτέ!!!! Δεν το χρειάζεται, έχει τη φυσική του "ντόπα". Τον ενθουσιασμό και την αγάπη του, γι' αυτό που κάνει! Έχει την ψυχή του! Αυτό είναι το καλύτερο ντοπάρισμα, και είναι και απολύτως νόμιμο, υγιεινό και υπέροχο!!!!!

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

ΠΗΡΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ...(και μ΄αρέσει)


Πόσες φορές δεν έχουμε πεί όλοι μας "θα πάρω τα βουνά!!" σε κάποια δύσκολη φάση της ζωής μας; Ε, λοιπόν το είπα και εγώ... και το έκανα!!!!

Δεν θυμάμαι άν σας ανέφερα την "τραγική" απώλεια που είχα... ΜΟΥ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΑΚΙ ΜΟΥ! πριν λίγο καιρό... ευτυχώς όμως οι φίλοι μου ποδηλάτες μου δανείζουν τα ποδηλατάκια τους και πάμε όλοι μαζί κάποιες βόλτες!!!

Έχοντας λοιπόν αρκετό καιρό, που είμαι χωρίς ποδήλατο η μόνη άσκησή μου ήταν το αγαπημένο μου TAE KWON DO και πού και πού άντε και λίγο τρεξιματάκι... πολύ χαλαρό και πολύ αργό ... σε σημείο ντροπής! Με αποτέλεσμα να μου έχει λέιψει αυτό που λέμε στα ελληνικά "outdoor" άσκηση....!

Χτες όμως, μια καλή μου φίλη μου έδωσε το δικό της ποδήλατο (το οποίο είναι και πολύ καλύτερο και ελαφρύτερο από το "πρώην" δικό μου) και μαζί με κάποιους άλλους φίλους ποδηλάτ(ρ)ες πήραμε τα βουνα!!!!!!!!

Ξεκινήσαμε πολύ νωρίς το πρωί και πήραμε το δρόμο για το κοντινό μας και αγαπημένο μας βουνό τον Υμηττό! Είμασταν όλοι αποφασισμένοι ότι αυτή τη φορά θα φτάναμε όλοι στην κορυφή με κάθε τρόπο και όποιο κόστος (και ας μας έπιανε και το βράδυ βρε αδερφέ!!!)

Έτσι κι έγινε.... αρχίσαμε την ανάβασή μας και ελπίζαμε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.. (να φτάσουμε όλοι σώοι και αβλαβείς ως την κορυφή του βουνού! -ματαιόδοξα πλάσματα)

"Άντε και λίγο ακόμη," " όχι από ΄δω, να πάμε από το μονοπάτι καλύτερα," "Ρε σεις θα μας πιάσει βροχή," " ώχ άρχισαν οι κράμπες" και άλλα τέτοια ωραία και χαρούμενα ήταν τα όσα ανταλλάζαμε μεταξύ μας καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής.

Και στάσεις κάναμε, και ισοτονικά πίναμε, και κουράγιο ο ένας στον άλλον δίναμε... μέχρι και μασάζ σε "λαβωμένο" φίλο-συναθλητή-συνοδοιπόρο κάναμε... Μεγαλεία σας λέω!!!

Σε κάποια φάση της διαδρομής νομίζω ότι το μότο που θα μας ταίριαζε καλύτερα είναι το γνωστό "Που πα ρε Καραμήτρο;;;" Αλλά εμείς εκεί... ο επιμένων νικά!!! Να φανταστείτε δε, ότι την είχαμε οργανώσει την "αποστολή" άψογα! Τί τζι πι ες με παλμογράφους και μετρητές πεταλιάς,(Νίκος), Τί έξτρα ντίζες και αλενόκλειδα, και κατσαβίδια,(σχεδόν όλοι μας), τί ισοτονικά, τι τζελάκια, τί κρέμες και βαζελίνες, τί ένερτζυ μπάρς, και φυσικά και ένα αυτοκίνητο συνοδός με όλα τα συμπράγκαλα φορτωμένα (συν τα έξτρα ρούχα) έτοιμο με τον οδηγό του να μας παρασταθεί σε κάθε δύσκολη στιγμή!!!

Ο Υμηττός δεν είναι και κανένα ιδιαίτερα ψηλό βουνό, μέχρι τα μισά του το έχουμε "καταφέρει" κάνα δυο φορές ματά βασάνων και κόπων ομολλογουμένως, αλλά τώρα ο στόχος ήταν το ρανταρ, η κορυφή!!!

Φτάσαμε μετά από πολλές στάσεις λίγο μετά την "Καλοπούλα" για όσους ξέρουν, και ξαφνικά τα ποδήλατα, μάλλον επηρρεασμένα και από το γενικότερο κλίμα των ημερών, έκαναν την δική τους επανάσταση... Δεν πήγεναν πουθενά! Ρε δώστου να κάνουμε πετάλι, δε δώστου να βάζουμε τα δυνατά μας... τίποτα! Καμμία ανταπόκριση, πλήρης ανυπακοή! Το παλέψαμε λίγο ακόμη... κάτι καταφέραμε αλλά τα πράγματα ήταν πολύ σκούρα! Τότε η υπεραισιόδοξη και νεαρά Χριστίνα ρίχνει την ιδέα! Μή σταματάτε παιδιά τώρα που έχουμε ζεσταθεί, αφήστε τα ποδήλατα, θα τα φορτώσουμε στο αυτοκίνητο και θα συνεχίσουμε τρέχοντας, και λίγο παρακάτω τα ξαναπέρνουμε και συνεχίζουμε! Εεε ρεεε τρέλααα! Ναι, λοιπόν αυτό κάναμε...! Αφήσαμε τα ποδήλατα και το πλήρωμα του αυτοκινήτου-συνοδού, τα φόρτωσε και μας άφησε εμάς να συνεχίσουμε το μεγαλόπονοο σχέδιό μας.... Να πατήσουμε την κορυφή του Βουνού!

Ξεκινήσαμε να ... ας πούμε ¨τρέχουμε" πιό πολύ σαν χοροπηδηχτό δυναμικό βάδισμα ήταν αυτό που κάναμε παρά τρέξιμο... αλλά η προσπάθεια μετράει!!!

Το πόσες φορές αναθεματίσαμε, το τσιγάρο, το ποτό, τις κρεπάλες, το κακό στρώμα του κρεβατιού, την άτιμη κοινωνία και ό,τι άλλο μας ερχόταν στο μυαλό να κατηγορίσουμε για την δική μας απαράδεκτη φυσική κατάσταση, δεν λέγεται!

Παρ΄όλα αυτά, δεν το βάλαμε κάτω, συνεχίσαμε... κυρίως τρέχοντας και κάποιες φορές (χμμ αρκετές θα έλεγα) περπατώντας! Και νααααα κατά τη μία το μεσημέρι, ο ουρανός μαύρισε πολύ και απειλητικά και είπε να μας δροσίσει με μια καταρρακτώδη βροχή! Εμείς όμως... όλα κι όλα είχαμε ένα στόχο... και η αλήθεια είναι ότι έιμασταν πολύ-πολύ κοντά στον στόχο μας! Κοντεύαμε στην κορυφή! Πήραμε τα αδιάβροχα-αντιανεμικά πανωφόρια μας από το αυτοκίνητο και συνεχισαμε την πορεία μας! Ήταν απλά ΥΠΕΡΟΧΑ! Να τρέχεις μέσα στη βροχή, με καλούς φίλους, μέσα στη φύση, με τις υπέροχες μυρωδιές του βουνού είναι κάτι που λατρεύω! (Γενικά εγώ επηρρεάζομαι πολύ από τη βροχή και τη μουντάδα και κατά ένα περίεργο τρόπο θετικά!)

Συνεχίσαμε όλοι μαζί, δίνοντας ο ένας κουράγιο στον άλλο.. πιαστίκαμε χέρι -χέρι, μοιραστήκαμε κομμένες ανάσες, κράμπες, πονάκια, ισοτονικά, τζελάκια και πολύ όμορφες στιγμές! Κάποια στιγμή ένας φίλος πήρε στα χέρια του μια κοπέλα από την παρέα και την ανέβασε λίγα μέτρα πιο πάνω γιατί εκείνη είχε κουραστεί πολύ, σταματούσαμε , πέρναμε μιαν ανάσα και συνεχίζαμε, και κάποια στιγμή και η βροχη σταμάτησε, και ο Ήλιος ξαναβγήκε στον Αττικό ουρανό! Και με ταπολλά.... (τα πάρα πολλά μπορώ να πώ!) φτάσαμε επιτέλους στην πολυπόθητη κορυφή του βουνού!!!

"ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ!!!!" αναφωνήσαμε όλοι μαζί!!!!

Και πραγματικά νοιώσαμε πολύ περήφανοι που καταφέραμε να φτάσουμε τον στόχο μας!

Αμέσως μετά ακολούθησε κρασοκατάνυξη σε κουτουκάκι της περιοχής...

και σήμερα όλοι μα όλοι όσοι συμμετείχαμε σε αυτό το "εγχείρημα" έχουμε την ίδια απορρία: "Μαα πώς είναι δυνατόν να έχουν πιαστεί σημεία του κορμιού μας που ούτε να φανταστούμε δεν μπορούσαμε , ότι και εκεί υπάρχει κάποιος μυς και ενοχλήθηκε από εμάς τους αφθάδεις!"


Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Tο όνειρο που με στοίχειωσε....


Ήταν λέει σούρουπο, ο ουρανός είχε αυτο το κόκκινο-ροζ χρώμα στην ακρη του ορίζοντα και σιγά -σιγά σκούραινε καθώς ανέβαινε το βλέμμα προς τα πάνω... ψηλότερα, ξεκινώντας από το απαλό γαλάζιο και φτάνοντας σταδιακά μέχρι το βαθύ μπλέ, αυτό που όταν το κοιτάς σε μπερδεύει και σε κάνει να το νομίζεις για μαύρο. Σε ξεγελάει όμως... δεν είναι μαύρο..!

καθόμουν σε ένα βραχάκι εκεί δίπλα στο γκρεμό... κάτω από τα πόδια μου ο κόσμος όλος, νόμιζες πως άν ανοίξεις τα χέρια σου θα έπερνες αγκαλιά όλη την πόλη, όλη τη χώρα, όλη τη Γη.!! Σηκώθηκα όρθια, πήγα στην άκρη, στο χείλος του γκρεμού και καθώς πάτησα το πόδι μου εκει, ένα-δυο πετραδάκια κύλησαν και έπεσαν στο κενό... τα ακολούθησα με το βλέμμα μου.... ένοιωσα έναν ίλιγγο, μιά ζάλη... (όπως όταν είμαι στην αγκαλιά σου) πισωπάτησα, και μόλις ένοιωσα πιο ασφαλής άνοιξα τα χέρια μου για να αγκαλιάσω όλο τον κόσμο... (και μαζί του και εσένα!) Έμεινα εκεί όρθια με τα χέρια ανοιχτά και άφηνα το βραδυνό αεράκι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, το πρόσωπο, μπήκε από το ανοιχτο μου πουκάμισο και με φίλισε φευγαλέα στο στέρνο, μόνο για μια στιγμή (όπως κάνεις και εσύ) και γώ ανατρίχιασα στο αγγιγμά του (όπως και στο δικό σου)... 'Ηξερα οτι δεν ήσουν εσύ εκεί, ήξερα πως ήταν ο αγέρας.... άλλωστε του μοιάζεις τόσο πολύ....! το ίδιο φευγαλέος ,το ίδιο αόρατος αλλά ταυτόχρονα τόσο ζωντανός, τόσο δυνατός, το ίδιο άπιαστος....

Άκουσα μια φωνή, πολλές φωνές, χαρούμενες, νομίζω τραγουδούσαν... γύρισα και κοίταξα πίσω μου... κανείς! Αλλά το τραγούδι και τα γέλια όλο και δυνάμωναν όλο και γινόντουσαν πιο καθαρά, ναι τώρα ήμουν σίγουρη! Άκουγα τραγούδια, φωνές γέλια... και κιθάρες... ναι , ναι και κιθάρες! Ξανακοίταξα... να! τώρα τους είδα .... ένα καραβάνι Τσιγγάνων με πλησίαζε... νεαρές Τσιγγάνες με πολύχρωμα φανταχτερά μακρυά φουστάνια και λουλούδια στα μαλλιά χόρευαν και γελούσαν... κάποιες μεγαλύτερες σε ηλικία χτυπούσαν παλαμάκια και δίναν το ρυθμό... ένας άλλος Τσιγγάνος έπαιζε εκστατικά στην κιθάρα του ένα υπέροχο κομμάτι... νεαροί Τσιγγάνοι κοιτούσαν τις γοητευτικές χορεύτριες με βλέμματα γεμάτα πόθο.. ήταν όλοι χαρούμενοι... κι ας ήταν το τραγούδι μελαγχολικό...! Έφτασαν μπροστά μου... σταμάτησαν, με χαιρέτισαν, από μια άμαξα στολισμένη με όλων των ειδών τα μπιχλιμπίδια κατέβηκαν δυο μικρά κοριτσάκια πανέμορφα, μαλαχροινά με μάτια που έλαμπαν. Το ένα ήρθε και με έπιασε από το χέρι χαμογελόντας! Με τράβηξε προς την άμαξα, την ακολούθησα, μου άνοιξε την πόρτα που έκανε έναν αστείο αλλά και μαγικό θόρυβο από τα πάμπολα κουδουνάκια και στολίδια που είχε πάνω της. Μπήκα μέσα...

Μια γριά Τσιγγάνα καθόταν σκυφτή δεν έβλεπα το πρόσωπό της, ένοιωθα όμως τα μάτια της πάνω μου. Χτύπησε την παλάμη της απαλά στο κάθισμα δίπλα της κάνοντας μου νόημα να καθίσω. Υπάκουσα! Τότε γύρισε προς το μέρος μου και τράβηξε το μαντήλι από τα μαλλιά της. Φάνηκαν δυο μικρά ματάκια ανάμεσα σε χιλιάδες ρυτίδες, χαμογέλασε και ένα χρυσό δόντι , το μοναδικό ίσως που είχε στο στόμα της, έλαμψε εκτυφλωτικά...!

-Γεια σου μικρή ! Μου είπε

-Γεια σας. Απάντησα εγώ.

Παρόλο που η εμφάνισή της πρόδιδε ότι πλησίαζε στο να συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής, η φωνή της, ήταν μπάσα και βραχνή (από το πολύ κάπνισμα υποθέτω) αλλά σταθερή και δυνατή σαν αυστηρής δασκάλας.

-Μην περιμένεις! μου είπε, δεν θα έρθει...

-Ποιος; ρώτησα εγώ με μεγάλη αφέλεια, δεν περίμενα κανέναν και τα λόγια της μου έκαναν μεγάλη εντύπωση (γιατί κατά βάθος ήξερα ότι κάποιον περίμενα να έρθει)

-Αυτός που περιμένεις δεν θα έρθει, άδικα στέκεσαι εδώ και έχει πέσει η νύχτα! έλα μαζί μας και αν αυτός θέλει να σε βρει και στου βοδιού το κέρατο να κρυφτείς θα σε βρει. Μη σκας!

-Που να έρθω; Πού θα πάτε;

-Οπου μας βγάλει ο δρόμος κορίτσι μου! Εμείς δεν έχουμε προορισμό.....Έλα μαζί μας!

-'Ερχομαι! της είπα χωρίς να το σκεφτώ καθόλου.....


Και πήγα μαζί τους... και σε κάθε στάση που κάναμε στηνότανε γιορτή... fiesta flamenca λέγανε οι Φίλοι μου....όλοι γιόρταζαν εγώ όχι.... η γριά Τσιγγάνα μου είχε πεί ότι αν θέλεις να με βρεις θα με βρεις ακομη κι αν ήμουν στου βοδιού το κέρατο... Εγώ δεν ήμουν εκεί, ήμουν δίπλα σου κοντά σου.... μιαν ανάσα από σένα... κι όμως δεν ερχόσουν να με βρεις... μου είπε η Τσιγγάνα ψέμματα, ή εσύ δεν θέλεις να με βρεις;

Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι η γριά Τσιγγάνα δεν λεει ποτέ ψέμματα... άρα εσύ δεν θέλεις να με βρεις.... Τότε ήταν που έκλαψα με όλη μου την ψυχή, τότε ήταν που αποφάσισα να γίνω κι εγω Τσιγγάνα... τότε ήταν που μπήκα κι εγώ στο χορό, και χόρευα εκστατικά μέχρι που νόμισα ότι σε είδα μπροστά μου... και τινάχτικα!

Άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα γύρω μου, δεν ήμουν με το καραβάνι, ήμουν στο σπίτι μας, στο κρεβάτι μας γύρισα να σε αγκαλιάσω, να σε δω, να σε αγκαλιάσω, αλλά εσύ δεν ήσουν εκεί... είχες φύγει... Τελικά ο καθένας μας ακολούθησε κι από ένα καραβάνι, με διαφορετική κατεύθυνση, που όμως κάποιες φορές συναντιούνται τυχαία.... και τότε καθόμαστε όλοι μαζί και απολλαμβάνουμε μια fiesta flamenca, και εκεινες τις ελάχιστες φορές γιορτάζουν όλοι, κι εγώ γιορτάζω.... γιατί είσαι κι εσύ εκεί με το δικό σου το καραβάνι, αλλά εκεί, δίπλα μου, μαζί μου, μπορώ να σε δώ και να σε αγγίξω...έστω και για λιγο... μπορώ να δω τη φωτιά να αντανακλαται στα μάτια σου...και τότε είναι εκείνες οι στιγμές που παρακαλώ το Θεό να πάρει την Τσιγγάνα ψυχή μου, γιατί μέσα σε τόση ευτυχία θα ήθελα να πεθάνω... κοιτώντας τα μάτια σου, αγγίζοντας το κορμί σου σε μια fiesta flamenca...... www.youtube.com/watch?v=Spz1LS6ZqTY&feature=related

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Ζεστή σοκολάτα...


Στην κόρη μου αρέσει πολύ η ζεστή σοκολάτα σε ρόφημα. Μόλις δεί το φλυτζάνι μπροστά της, τα ματάκια της λάμπουν! Χαμογελάει και με τα μικρά της χεράκια πρσπαθεί να πιάσει τις λεπτές κορδέλες αχνού που ανεβαίνουν από το φλυτζανάκι της και ανεβαίνουν ψηλά.... μέχρι που χάνονται! Φυσάει το ροφημά της κάνοντας μικρά "κυμματάκια" πηχτής, ζεστής σοκολάτας που "σκάνε" στο εσωτερικό της κούπας της.

Η ζεστή σοκολάτα είναι η μικρή απόλαυση, η μικρή πολυτέλεια, που γευόμαστε εγώ και η κόρη μου μαζί. Για κάποια άλλα παιδιά, η ζεστή σοκολάτα δεν υπάρχει, δεν την έχουν γευτεί ποτέ, δεν έχουν κανένα να τους την φτιάξει.....

Υπάρχουν παιδιά που ο αγώνας για τη ζωή είναι η μόνη πολυτέλεια που έχουν! Κάποια από αυτά δεν έχουν γονείς, ή θα τους χάσουν σύντομα... Κάποια άλλα, δεν θα προλάβουν να γευτούν ένα φλυτζάνι ζεστή σοκολάτα γιατί το AIDS θα τα έχει σκοτώσει! Υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται με τη νόσο γιατί η μαμά τους ήταν ήδη ασθενής όταν τα συνέλαβε. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν καν τί είναι το AIDS, υπάρχουν παιδιά που το μαθαίνουν άκομψα!!!! Υπάρχουν παντού, αλλά τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έχουν και εκείνα το ίδιο χρώμα με τη ζεστή σοκολάτα.... Στις χώρες της Αφρικής, χιλιάδες παιδιά χάνουν τη ζωή τους από το AIDS, λόγω της άγνοιας των οικείων τους και της αδιαφορίας της δική μας... Αυτά τα πανέμορφα παιδάκια με το σοκολατένιο χρώμα και τα θλιμμένα μάτια, ζητάνε και πρέπει να σωθούν.! Όλοι εμείς οι "πολιτισμένοι" και "αναπτυγμένοι" λαοί, μπορούμε να τα σώσουμε ή έστω να τα βοηθήσουμε να σωθούν! Μπορούμε να ενημερώσουμε τους μεγάλους, να τους εκπαιδεύσουμε, να τους βοηθήσυμε., και να επαναφέρουμε το χαμόγελο στους μικρούς!!!!

Από τα χρήματα που σκορπάμε είτε σαν χώρες , είτε σαν μεμονωμένα άτομα -και μην βγάζεις την ουρά σου απ΄έξω- για όπλα, για εξοπλισμούς, για τζόγο, για "γκάτζετ", για πολυτελή αυτοκίνητα, για τα ελικόπτερα του Εφραίμ, για την τελευταία TFT 42άρα τηλεόραση στο σαλόνι, για τα "prada" παπούτσια -και για όλα αυτά που ξέρεις και ξέρω- αν λοιπόν από αυτά τα χρήματα ένα μέρος μόνο το ξοδευαμε για να ενημερωθούν αυτοί οι άνθρωποι, για να σταλλούν φάρμακα και ειδικευμένο προσωπικό υγείας και εκπαίδευσης, για να φτιαχτούν σχολεία ώστε να μορφωθούν και να μπορούν να κατανοήσουν τους κινδύνους, τότε.... κάποιες χιλιάδες ακόμη παιδιά, θα μπορούσαν να γευτούν μια γλυκιά ζεστή σοκολάτα... σαν αυτή που πίνει η κόρη μου... και όλη η Γή θα γέμιζε από αυτό το γλυκό άρωμα της ζεστής σοκολάτας και τα χαμόγελα των παιδιών θα ήταν υπερδιπλάσια και έτσι οι μέρες όλων μας θα ήταν πιο φωτεινές και οι νύχτες μας πιο γαλήνιες... γιατί και η συνείδησή μας θα έπινε μια ζεστή σοκολάτα και θα κοιμόταν ήσυχη με ένα χαμόγελο " στολισμένο" με υπολείμματα ροφήματος στο πάνω χείλος....



Η 1η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως "Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS"