Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Για να είναι καλά....


-Δεν προσπαθείς να είσαι καλά!

-Έτσι λές; Κι όμως προσπαθώ... αλλά μόνη μου!

Τί πάει να πει "ειμαι καλά;"

Για κάποιον μπορεί να σημαίνει... "βγαίνω κάθε βράδυ, έχω γαμάτο αυτοκίνητο, μου την πέφτουν τα γκομενάκια, και τα ρούχα που φοράω απόψε ξεπερνάνε σε αξία τους μισθούς 2 μηνών"

Για κάποιον άλλον το "είμαι καλά" μεταφράζεται σε: "Δόξα τω Θεώ! Έχω τη δουλίτσα μου, έχω το σπιτάκι μου, από υγεία πάω καλά, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου με αγαπάνε και τους αγαπώ τί άλλο να ζητήσω;"

Για εκείνη όμως το είμαι καλά είναι διαφορετικό, πολυδιάστατο και δύσκολο. Γιατί όπως λέει και η ίδια... "τα δύσκολα είναι που δίνουν αξία στη ζωή"..

Είναι καλά όταν έχει τον έλεγχο της ζωής της, είναι καλά όταν αυτοί που αγαπά είναι ευτυχισμένοι, είναι καλά όταν εσύ γελάς, είναι καλά όταν σε βλέπει, είναι καλά όταν το φεγγάρι είναι ψηλά στον ουρανό και μπορεί να το δει, είναι κάλά όταν την αφήνεις να σου μιλήσει...

Τώρα δεν είναι καλά, την είδα χτες και μου το είπε.. Δεν είναι καλά γιατί δεν έχει τον έλεγχο, δεν είναι καλά γιατί νοιώθει τύψεις, δεν είναι καλά γιατί δεν σε βλέπει, δεν είναι καλά γιατί δεν την ακούς...

Προσπαθεί όμως... προσπαθεί μόνη της να είναι καλά, το ξέρω γιατί την βλέπω να το κάνει. Δυσκολεύεται είναι γεγονός, αλλά προσπαθεί να αλλάξει τις παραμέτρους που την κάνουν να είναι καλά! Προσπαθεί, αλλά κατά βάθος δεν θέλει (ίσως) να αλλάξει αυτές τις παραμέτρους γιατί αν τις αλλάξει τελικά.... Θα είναι πράγματι καλά; Μπορεί να είναι, μπορεί και όχι!

Εκείνη όμως μου είπε ότι θέλει να είναι καλά, να είναι ευτυχισμένη, αλλά με τον δικό της τρόπο! Δεν είναι απαραίτητα αυτός ο τρόπος που τις επιβάλλουμε εγώ κι εσύ και όλοι μας.. Είναι ο δικός της τρόπος! Αν αυτή χαμογελάει όταν σε σκέφτεται, αστη να το κάνει... Αν δακρύζει όταν σε σκέφτεται άστη να το κάνει.... Αν θέλει να κάθεται με τις ωρες κοιτώντας τα αστέρια ψάχνοντας να σε βρει αναμεσά τους άστη να το κάνει... Μην την αφήσεις να χάσει την αξιοπρέπειά της όμως... ούτε κι εγω θα την αφήσω, εσύ όμως εχεις μεγαλύτερη δύναμη πάνω της από μενα...

Η σχέση που έχω εγώ μαζί της είναι συμβουλευτική κυρίως, την αγαπάω και με αγαπάει αλλά έχουμε και κάποια όρια θέσει έτσι ώστε να μην πολυμπλεκόμαστε η μία στα πόδια της άλλης γιατί στο τέλος θα τσακωθούμε!

Με σενα όμως είναι αλλιώς... Σε ακούει, λαμβάνει σοβαρά υπ όψη της όσα της λές και το κυριότερο εσένα δεν σε παρεξηγεί! Και να σου πω την αλήθεια... Εσένα θέλει να ακούσει... κι ας λέει τα δικά της...

Κρύβεται! Κρύβεται, από τον εαυτό της, από μενα και πιο πολύ από σενα!

Χτες το βράδυ αργά την συνάντησα σε ένα παρκάκι, είχε στα χέρια της ένα πακέτο τσιγάρα, και ένα μικρό σημειωματάριο, δεν με άφησε να δω τί έγραφε αλλά είδα καθαρά το όνομά σου... Όταν φύγαμε από 'κει έσκισε τη σελίδα και την πέταξε. Τη ρώτησα αλλά δεν απάντησε απλά χαμογέλασε.

Μιλήσαμε όμως λίγο.. Μου είπε ότι "όλα θα γίνουν" ακόμη δεν έχει βρει τον τρόπο, αλλά θα τα καταφέρει! (Δυσκολεύομαι να την πιστέψω αλλά της έχω ακόμη εμπιστοσύνη)

Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα βρει τον τρόπο να διώξει τα φαντάσματα, θα καταφέρει να βγεί από τον λαβύρινθο των σκέψεων της αλλά ξέρεις τί φοβάμαι; Εσένα δεν θα σε αφήσει να βγεις απο το μυαλό της... θα σε κρατάει εκεί με νύχια και με δόντια! Κι ας την κάνει αυτό να χάνει την ηρεμία της και τον ορθολογισμό της! Είναι απίστευτο το πόσο πολύ έχει συνδεθεί το χαμόγελό της με το δικό σου... Την μάλωσα γι αυτό... με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απαξίωση! Δεν της ξαναμίλησα για σενα... δεν με παίρνει!

Εγώ τώρα πιά της μιλάω για όλους τους άλλους και για όλα τα άλλα.. ΕΣΥ είσαι απαγορευμένο θέμα συζήτησης!

Για σενα, θα μιλήσει μόνο στον εαυτό της και σε σένα... (κι αν)

Μή σε κουράζω άλλο....

ό,τι είχα να πώ (ό,τι μου επιτρέπει δηλαδή) το είπα... τα υπόλοιπα, όσα είναι κι αν υπάρχουν, θα στα πει εκείνη, αρκεί να την αφήσεις!

Και πού είσαι; Στα λέω όλα αυτά γιατί εγώ σας αγαπάω και τους δύο...

Εκείνη μόνο εσένα!





Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Πάσχα στο "Εξπρές του Μεσονυχτίου"

Αυτό το Πάσχα, κάποιος πολύ δικός μου άνθρωπος το πέρασε σε έναν από τους θαλάμους νοσοκομείου της Αθήνας που φιλοξενεί καρκινοπαθείς. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ήδη βεβαρυμένη ψυχολογία και πολλοί από αυτούς ζουν τις τελευταίες τους μέρες ή και ώρες ακόμη σε αυτά τα δωμάτια. Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι το περιβάλλον στο οποίο ζουν τον δικό τους Γολγοθά, παλεύοντας με αφόρητους πόνους και με τον ίδιο το θάνατο, θα ήταν τουλάχιστον αξιοπρεπές και ευχάριστο, έτσι ώστε και οι άνθρωποι αυτοί, να πάρουν κουράγιο και δύναμη και να παλέψουν ακόμη περισσότερο για την ζωή τους.
Δείτε όμως τί αντικρύζει ο επισκέπτης, και που ζουν οι καρκινοπαθείς που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο ΑΓ. ΣΑΒΒΑΣ







Οι κατσαρίδες ήταν πολύ γρήγορες και δεν προλάβαινα να "ζουμάρω" για να της απαθανατίσω!!!!

Μετά από αυτό ας μου πεί κάποιος το ρημάδι το Ε.Σ.Υ. πότε θα αναστηθεί επιτέλους;










Τρίτη 14 Απριλίου 2009

O "Vigor" έφυγε.......


O "Vigor" κατά κόσμον Γιώργος, ήταν ένα παιδί χαμογελαστό, με χιούμορ, πρόσχαρο που αγαπούσε τη ζωή και τον αθλητισμό... Πάντα ευγενής και πρόθυμος.
Γεννήθηκε στις 02-10-1977
μας "άφησε" στις 11-04-2009 πάνω στο αγαπημένο του ποδήλατο...
Από τα 5 του και για 13 και πλέον χρόνια ήταν κολυμβητής στον Ποσειδώνα Ιλισσίων, μετά τον κέρδισε το ποδήλατο, και ο δρόμος.. Του άρεσε πολύ η περιπέτεια, ήθελε πάντα να προσπαθεί για το καλύτερο και αυτό έκανε με επιτυχία, δοκίμασε την τύχη του και τις δυνάμεις του σε διάφορους αγώνες, ποδηλάτου, διάθλου, δρόμου, ακόμη και σε Μαραθώνιο, πάντα τα κατάφερνε και γύριζε πίσω στο σπίτι του με χαμόγελο....
Το Σάββατο που μας πέρασε κάποιος ή κάτι ζήλεψε αυτό του το χαμόγελο και είπε να μας το στερήσει!!!
Τον Γιώργο τον ήξερα "φατσικά" όπως λέμε εδώ και πολλά χρόνια, πρίν λίγους μήνες σε έναν ποδηλατικό αγώνα ένας κοινός φίλος μας σύστησε, και από τότε τα λέγαμε πού και πού. Μου έδινε συμβουλές για το ποδήλατο, πώς να το συντηρώ, τί να κάνω για να έχω καλύτερη απόδοση, πώς να ξεπερνάω τις όποιες δυσκολίες.. πάντα με χαμόγελο και προθυμία...
Δεν έχω πολλά να σας πώ για τον Γιώργο... αυτό που θυμάμαι και θα το θυμάμαι πάντα από αυτόν είναι το ζεστό του χαμόγελο και το πείσμα του, το πάθος του για τη ζωή και για το κάθε τί που έβαζε στο μυαλό του... μέχρι να το καταφέρει...!






αυτός ήταν ο Γιώργος.... αυτός θα είναι ο Γιώργος πάντα για όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.....
και τέλος ένα βίντεο που έφτιαξαν κάποιοι καλοί του φίλοι.....για να του πουν αντίο.....



Δεν έχω να πώ τίποτα παραπάνω... και ήδη είπα πολλά...
Αντίο Vigor... καλές πεταλιές εκεί που πάς...

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Tί; Γιατί;.....Επειδή!


-Μαμά, τί είναι ο θάνατος΄;
-Ένας μεγάλος, ατελείωτος, αιώνιος ύπνος μωρό μου.
-Όταν πεθαίνει κάποιος πονάει;
-Όχι! νοιώθει ωραία, λυτρώνεται, και το κορμί του τρέμει από ηδονή
-Γιατί όταν πεθάνει κάποιος κλαίμε;
-Επειδή όσοι μένουμε πίσω, πονάμε.
-Γιατί πονάμε;
-Επειδή ο θάνατος είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να διορθώσεις...
-Γιατί πονάει ο χωρισμός;
-Επειδή είναι και αυτός ένας μικρός θάνατος!
-Γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι;
-Επειδή πεθαίνει η αγάπη τους.
-Πού πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν;
-Στον ουρανό, και γίνονται αστέρια.
-Πού πάει η αγάπη όταν πεθάνει;
-Μένει στην καρδιά μας, μπαίνει σε ένα μικρό μπαουλάκι στο πίσω μέρος της καρδιάς μας κρύβεται καλά και μένει εκεί για πάντα.
-Τί είναι ο οργασμός;
-Μια στιγμή θανάτου.
-Τί είναι ο Έρωτας;
-Μια άλλου είδους αγάπη.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή όταν ερωτεύεσαι δεν αγαπάς μόνο μετην καρδιά σου, αγαπάς και με το μυαλό και κυρίως και με το κορμί σου.
-Πεθαίνει και ο έρωτας;
-Ναι, αλλά αφού πρώτα σε σκοτώσει.
-Γιατί ερωτευόμαστε;
-Επειδή είμαστε άνθρωποι!
-Τα κουνούπια δεν ερωτεύονται;
-'Οχι.
-Ποιον ερωτευόμαστε;
-Συνήθως τους λάθος ανθρώπους.
-Εγώ θα ερωτευτώ;
-Στο εύχομαι!
-Γιατί τη μέρα δεν φαίνονται τα αστέρια;
-Επειδή τα κρύβει ο Ήλιος με τη λάμψη του!
-Γιατί τη νύχτα δεν έχει Ήλιο;
-Επειδή τα αστέρια ζητούν δικαίωση!
-Γιατί άλλα αστέρια λάμπουν και άλλα τρεμοπαίζουν;
-Επειδή όπως και οι άνθρωποι, έτσι και κάθε αστέρι είναι διαφορετικό από τα άλλα!
-Γιατί αγαπάς τη νύχτα πιο πολύ από τη μέρα;
-Επειδή μπορώ να βλέπω τα αστέρια.
-Τί αστέρι θα γίνεις όταν πεθάνεις;
-Ελπίζω λαμπερό...
-Γιατί με αγαπάς;
-Επειδή είσαι η ζωή μου!


Για τη Μιχαέλα μου...

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Το τσιγάρο ή εγω...


Είναι απόγευμα, εγώ για άλλη μια φορά τον τελευταίο καιρό είμαι στο σπίτι, με ένα φλυτζάνι καφέ και ένα πακέτο τσιγάρα δίπλα μου. (Για διάφορους προσωπικόυς μου λόγους, για πολλές δικές μου στεναχώριες και αδυναμίες, τα έριξα όλα στον γνωστό "κόκορα". Αποχή από κάθε είδους αθλητική δραστηριότητα για πολύ καιρό, ξενύχτι, αλκοόλ, και τσιγάρο, πολύ μα πάρα πολύ τσιγάρο!) Καθώς χάζευα ένα βιβλίο, και λέω χάζευα γιατί μέσα σε όλα τα άλλα ήρθε και η έλλειψη και αδυναμία συγκέντρωσης, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ένας φίλος μου με τον οποίο συνηθίζαμε να βγαίνουμε για ποδήλατο κυρίως και πολύ πιο σπάνια για κανένα χαλαρό τρεξιματακι.

-Πού είσαι εσύ που χάθηκες; μου λέει.

-Άσε με ρε Άρη πού χάθηκα; εδώ είμαι!

-Ωχ! Τί έγινε; Πολύ απότομη είσαι...

-Τα δικά μου...

-Τα δικά σου και δικά μου... έρχομαι να σε πάρω σε μισή ωρα για ποδήλατο και μου τα λες εκεί

-Ρε μαλάκα σου έχω πει... εδώ και μήνες δεν έχω ποδήλατο, μου το έκλεψαν.. παράτα με!

-Οκ, τα πόδια σου τα έχεις όμως ναι; Σε μισή ωρα για τρεξιματάκι και δεν θελω δικαιολογίες, ηλίθια τεμπέλα!

-Δεν έχω όρεξη, άστο.

-Θα σου έρθει! Σε 30 να είσαι έτοιμη. Ακούς;

-Καλά έλα και βλέπουμε...

Πράγματι σε μισή ωρίτσα ίσως και λιγότερο ήρθε ο Άρης, εγώ ήμουν ακόμη στην καρέκλα χωρίς να έχω κουνήσει ρούπι. Χτυπάει το κουδούνι, ούτε που σηκώθηκα να ανοίξω, στις μαύρες μου εγω... Άνοιξε η συγκάτοικός μου, ανοιγει η πόρτα της κουζίνας και μπαίνει μέσα ο Άρης.

-Ρε πάς καλά; τί χαλια είναι αυτά; Γαμώ το κερατό μου δηλαδή.. Τί σκατά; Πέθανε κανείς;

-Καλώς τον, με την καλή κουβέντα πάντα! Τί θες ρε συ; Σου είπα δεν είμαι καλά και δεν έχω όρεξη, υπογράψαμε κανένα συμβόλαιο;

-Σήκω ρε κούκλα, ένα τρεξιματάκι χαλαρό, η βραδυά είναι πολύ ωραία, θα γελάσουμε, θα μιλήσουμε, θα ξεκουνήσεις και από τη ρημάδα την καρέκλα. Έλα, να! θα έρθει και η Μάρα μαζί.

Μη στα πολυλογώ, μέχρι να το αποφασίσω είχε πάει ήδη 10 η ώρα...!
Σηκώθηκα, έβαλα την αθλητική μου περιβολή και μαζί με τους φίλους μου, πήγαμε στο κοντινό σταδιάκι, να κατακτήσουμε τον κόσμο τρέχοντας.
Φτάσαμε εκεί, κάναμε λίγες διατάσεις, (μην αφήσουμε και κανα σκέλος αμανάτι στο σταδιάκι νυχτιάτικα) και ξεκινάμε πάρα πολύ χαλαρά το τρεξιματάκι μας... Μαζί ξεκίνησε και ο κλαυσίγελος! Κρίμα που ήταν αργά και ήμασταν σχεδόν μόνοι μας... αλλιώς θα είχαμε βγάλει τρελό μεροκάματο με τα εισητήρια που θα κόβαμε για την κωμωδία που προσέφερα!!!

Πρώτος γύρος: χαλαρά και άνετα, με γελάκια, με κουβεντούλα και με την διαπίστωση ότι πράγματι η όρεξη μου έιχε επιστρέψει!!! Χαρές και πανηγύρια! Όλε!

Δεύτερος γύρος: μια χαρούλα, πλακίτσα, μουσικούλα από το κινητό της Μάρας(!) και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο...

Τρίτος γύρος: Βήχας!!!! Τσιγαρόβηχας!!! Όχι συχνός, αλλά εκεί υπαρκτός! Ε ρε γαμώτο λέω...
-Οι μαλακίες πληρώνονται λέει ο Άρης! Μωρή ηλίθια κοίτα πως κατάντησες με το κωλοτσίγαρο και το ηλίθιο το μυαλό σου! 10-15 λεπτά τρεχουμε χαλαρά και βήχεις! ΓΙΔΙ έ ΓΙΔΙ!!!
-Παράτα με ρε Άρη... θα μου περάσει...

Στους επόμενους γύρους ο βήχας γινόταν πιο συχνός και πιο έντονος, η καημένη η καρδούλα μου είχε ανεβάσει σφυγμούς λές και γω δεν ξερω τί είχα κάνει!
Σε κάποια στιγμή, άρχισα να αυτοσαρκάζομαι, λέγοντας για παράδειγμα ότι την επόμενη φορά που θα βήξω, θα βγεί ολόκληρο το πακέτο μαζί με τη ζελατινίτσα του! Δεν τα παράτησα, συνέχισα απλά ρίχνοντας ακόμη περισσότερο το ρυθμό, πράγμα που χαροποίησε τη Μάρα για την οποία ήταν η πρώτη της, η παρθενική της φορά!

-Γαμώ το τσιγάρο μου μέσα! Είπα, Δεν θα ξανακαπνίσω τέλος!

-Μμμμμμ........ ναι σίγουρα! είπε η Μάρα

-Καλά, μην ορκίζεσαι! είπε ο Άρης

-Γκουχ, ναι ρε, γκουχ, σας λέ-γκουχ-ω, τσιγ-γκουχ-άρο γκουχ ΤΕΛΟΣ! γκουχ γκουχ γκουχ...γαμ-γκουχ.... Απάντησα! (με μεγάλη δυσκολία).

Τέλος πάντων, με αυτό τον ωραιότατο βρυχηθμό, να με ακολουθεί σε κάθε διασκελισμό μου, κατάφερα να συμπληρώσω 1μιση ωρίτσα τρεξίματος ή/και βαδίσματος κάποιες φορές. Οι φίλοι μου εννοείται πως δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να με πειράζουν και να με μαλώνουν για την κατάντια μου. Όταν τελειώσαμε ,με το καλό που λένε, τον άθλο μας (μου δηλαδή) πήραμε το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι. Στα λίγα αυτά μέτρα της διαδρομής του γυρισμού μου ήρθε η ιδέα!

-Λοιπόν παιδιά, η βραδυά είναι εξαιρετική! Ούτε κρύο κάνει, και επιτέλους μυρίζει άνοιξη. Πάμε σπίτι, κάνουμε ένα γρήγορο ντουζάκι και φύγαμε για Πνύκα!

Κι έτσι κι έγινε... λίγο μετά τα μεσάνυχτα ήμασταν εκεί, στον βράχο πάνω καθισμένοι και οι τρεις και ακούγαμε την κιθάρα που κελαηδούσε στα χέρια ενός παιδιού από τη διπλανή παρέα. Ήταν μια βραδυά σαν όλες τις άλλες που έχω περάσει εκεί πάνω απολαμβάνοντας την πόλη από ψηλά, μόνο που υπήρχαν και μερικές διαφορές...

Από το περίπτερο στην πλατεία αυτή τη φορά, αντί για τσιγάρα και μπύρες, αγόρασα χυμό και τσίχλες, και αντί να είμαι μόνη μου και να κλαίω αγκαλιάζοντας τον εαυτό μου όπως συνήθως κάνω, αυτή τη φορά ήμουν με φίλους που με κρατούσαν αγκαλιά και χαμογελούσα ακούγοντας το νεαρό της διπλανής παρέας να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει.

Όταν τελείωσε το τραγούδι του, τον χειροκρότησα απαλά, και του είπα:

-Μπράβο ρε φιλαράκι, μας έφτιαξες!

-Να ΄σαι καλά κοπελιά, ελάτε αν θέλετε κι εσεις να κάτσουμε όλοι μαζί.. δέχομαι και παραγγελιές!

Πήγαμε συστηθήκαμε και η παρέα μεγάλωσε... και μεγάλωνε συνέχεια, σχεδόν όποιος ανέβαινε στο βράχο με κάποιο τρόπο κατέληγε να έρχεται και να κάθεται μαζί μας...

Ο Δαναός (έτσι έλεγαν τον καλλιτέχνη) ξεκίνησε να παίζει και πάλι... και τραγουδούσαμε όλοι μαζί... "Οι φίλοι μου, μου το ΄χαν πειιιι.... ξέχνα ρε Μπίλλυ τη Φανήηηη... όσο και αν το θέλεις πιααα..."

-Τσιγαράκι; λέει μια κοπέλα και μου πρότυνε το πακέτο της...

-Μπά όχι μωρε ευχαριστώ... το έκοψα!

-Μπράβο! Πόσο καιρό;

-Ε! δεν θά ΄ναι κανα τρίωρο -τετράωρο τώρα;

...."δεν πρόκειται να ξαναρθείιιιι....."