Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Πούστη Δία!




Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η εταιρία που εργάζομαι, διοργανώνει το ετήσιο συνέδριό της. Εκεί μαζευόμαστε όλα τα "παιδιά του marketing", o πρόεδρος-γλάστρα της εταιρίας, ο Διευθύνων σύμβουλος-big boss, τα λοιπά τσιράκια, οι πωλητές, τα γλυφτρόνια, οι γραμματείς (αν-σου-κάτσω-αφεντικό-θα-πάρω-αύξηση;),οι εξωτερικοί συνεργάτες, οι διαφημιστές, οι κομπιουτεράδες, και γενικά κάθε άνθρωπος που πληρώνεται από αυτή την εταιρία για να παρέχει τις υπηρεσίες του (σχεδόν αφιλοκερδώς έτσι όπως καταντήσαμε) και είναι και "περήφανος" γι αυτό.!!!


Φέτος λοιπόν, το ετήσιο συνέδριο της "εταιρίας" έλαβε χώρα υπό το αυστηρό βλέμα των Θεών του Ολύμπου, στην Ελλασόνα. Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο, η υποδοχή ήταν εξαίρετη! Φιλιά, αγκαλιές, χαμόγελα(ψεύτικα εννοείται) καλωσορίσματα και τα λοιπά "γλυψίματα", στην πρώτη γραμμή. Πήραμε τα κλειδιά μας, αφήσαμε τα πράγματά μας... και πήγαμε στην αίθουσα του συνεδρίου. welcome coffee, λακριντί με τα στελέχη, και ξεκινάει το μπλά-μπλά...!


Άρχισε η "φιέστα" με τον Διευθύνοντα σύμβουλο (αφεντικούλι) να μας λέει ότι η οικονομική κρίση δεν μας επηρρεάζει... εμείς είμαστε μεγάλη εταιρία και δεν μας πτοεί τίποτα... Αφού είναι έτσι γιατί εμένα με επηρρεάζει ρε μεγάλε; Γιατί τους τελευταίους τρεις μήνες όλο έναντι μπαίνει στον λογαριασμό μισθοδοσίας και έχουμε χάσει την μπάλα και δεν ξέρουμε και τί μας χρωστάς; "α ρε πούστη Δία!"


Σημείωση στο μπλόκ που έχω μπροστά μου... 1."να θυμηθώ να ρωτήσω τον Διευθύνοντα ή έστω τον λογιστή πότε με το καλό θα πληρωθούμε..."


Το αφεντικούλι συνεχίζει το πρόγραμμά του ακάθεκτος... "μπλά-μπλά-μπλά.... κι εμεις.... που ηγούμεθα στο χώρο... μπλά-μπλά....και ο ανταγωνισμός δεν μας απασχολεί πλέον... το μόνο που κοιτάμε είναι να κρατήσουμε το λήντερσιπ..., γιατί αυτή είναι η θέση μας... ηγετική... μπλα-μπλά-μπλα...." Τα χαμόγελα από κάτω... δίνουν και πέρνουν... εκείνη ακριβώς τη στιγμή κι ενώ κατεβάζω μια γεναία γουλιά καφέ για να αντέξω τις βλακείες που ακούω σκέφτομαι... Καλά, ρωτήστε κι εμάς που βγάζουμε τα στατιστικά και τις προβλέψεις και θα σας πω εγώ για λήντερσιπ και αηδίες....! Από τις σκέψεις μου με βγάζει το δυνατό χειροκρότημα που αντηχεί στην αίθουσα. Ο Διευθύνοντας είχε κλείσει την ομιλία του και τον λόγο τώρα έπερνε ο άνθρωπος (δεν-βγαίνω-από-το-σπίτι-μου-το-πρωί-αν-δεν-έχω-καταπιει-πρώτα-ένα-τελάρο-λεμόνια!) ο "αγαπητός" σε όλους marketing director! O πιο "ξυνός" άνθρωπος που πάτησε ποτέ το πόδι του στην ελληνική Γή! Ανεβαίνει στο βήμα...τότε ακούω τον διπλανό μου να λέει.... "ωχ, ο μαλάκας! Α ρε πούστη Δία!" Γύρισα στα αριστερά μου, τον κοίταξα και του χαμογέλασα! Με τον συγκεκριμένο συνάδελφο έχουμε συναντηθεί 2-3 φορές μόνο και έχουμε μιλήσει και 5-6 στο τηλέφωνο όλα αυτά τα χρόνια, αλλά αυτή η στιγμή, αυτό το βλέμμα και το χαμόγελο.. μας ένωσε για πάντα κάτω από τη σφαίρα μιας μυστικής συνομωσίας ας πούμε!


Ο ξυνός αρχίζει τον χειμαρρώδη λόγο του, και ξαφνικά καταλαβαίνω ότι σχεδόν όλοι οι παρευρισκόμενοι έχουν το ύφος: "Αχ και να σε πιάσω στα χέρια μου ηλίθιε! Γαμώ τα λεφτά που παίρνεις ΖΩΟ!" Ο εκστασιασμένος διευθυντής μάρκετινγκ, λέει, λέει, λέει... και πάει λέγοντας τι λέει.... το δε γλύψιμο προς τον Διευθύνοντα, τον πρόεδρο και τους λοιπούς συγγενείς πάει σύννεφο σε κάποια στιγμή λοιπόν αρχίζει να αναφέρεται στην διαφημιστική καμπάνια για το 2009 και τον καταμερισμό του διαφημιστικού μπάτζετ στα μέσα... 2-3 Θέσεις μετά από μένα κάθονται ο Διευθυντής δημιουργικού και ο account manager της διαφημιστικής, τους κοιτάω και ρωτάω με μεγάλη αφέλεια.. "ρε σεις; Δική σας εισήγηση δεν είναι αυτή κανονικά;" -Ναι! απαντάει ο ακάουντ, και νά ξερε και τί λέει ο Μαλάκας! τότε ο διευθυντής δημιουργικού, φέρνοντας το φλυτζάνι με τον καφέ στα χείλη του ψιθυρίζει! "πούστη Δία! σκατά τα έκανε"


Δεν κρατήθηκα πια... μέσα σε μια- μιαμιση ώρα, είχα ακούσει την ίδια φράση από 3 διαφορετικά άτομα (μαζί με εμένα)... έβαλα τα γέλια!


Όσο μιλάει ο "ξυνός" κανείς δεν δίνει την πρέπουσα σημασία... μάλλον καμμία σημασία! Ξαφνικά ακούμε όλοι με μεγάλη ανακούφιση το "ευχαριστώ πολύ" και το χειροκρότημα είναι θερμότατο... γιατί επιτέλους γλιτώσαμε!!!


Το λόγο πήραν τα παιδιά της Διαφημιστικής και επιτέλους ακούστηκε κάτι με ειρμό και χωρίς φανφάρες. Αλλά κράτησε για λίγο... δυστυχώς.


Γιατί αμέσως μετά αρχίσανε τα χειρότερα!!! "ΕΠΑΙΝΟΙ ΚΑΙ ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΣΤΕΛΕΧΩΝ και ΛΟΙΠΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ"


"Εεεε ρε γλέντια!" σκέφτηκα και πήρα το θερμός με τον καφέ γιατί με τόσο γλύψιμο που είχε να πέσει το επόμενο μισάωρο ένα καφεδάκι θα το χρειαζόμουν. Ο ένας επαινείται από το αφεντικούλι γιατί παρά την υπάρχουσα κρίση, αυτός στον δικό του τομέα πωλήσεων κατάφερε να κρατήσει το τμήμα χωρίς ζημιές!

Σημείωση στο μπλόκ που έχω μπροστά μου: 2."Να θυμηθώ να ρωτήσω: Πώς γίνεται να μην έχουμε κρίση αλλά κάποιος να βραβεύεται επειδή εν μέσω της (ανύπαρκτης κρίσης) κατάφερε να μην έχει ζημιές; Όχι κέρδος απλά δεν έχει ζημιές...Σχήμα οξύμορο;"

Κάποιος άλλος βραβεύθηκε γιατί η οικονομική κρίση που δυανύουμε (αυτή που δεν μας αγγίζει γιατί δεν υπάρχει) αντιμετωπίστηκε ορθά κατά τον ¨ξυνό" και κατάφερε να διατηρήσει το υποκατάστημα της εταιρίας μας που διευθύνει και που βρίσκεται σε κάποια επαρχιακή πολή, σημειώνοντας ζημιές μικρότερες του 5%!!!

Σημείωση στο μπλόκ που έχω μπροστά μου: 3. "Να θυμηθώ να ρωτήσω, γιατί βραβεύεται κάποιος που κατάφερε να δημιουργήσει ζημιές στο κατάστημα που διευθύνει αντιμετωπίζοντας ορθά μια (ανύπαρκτη πάντα) κρίση; Δηλαδή αν δεν την αντιμετώπιζε ορθά τί θα γινόταν; Μάλλον εγώ είμαι ηλίθια!!"

Ακριβώς την ώρα που γινόταν αυτή η τιμητική βράβευση που μόλις περιέγραψα άκουσα από το Τζούνιορ μπος (τον υιο του Διευθύνοντα και διάδοχό του ) να λέει: "Ρε πούστη Δία, τί άλλο θα ακούσουμε σήμερα; Δεν θα βάλει ποτέ μυαλό ο πατέρας μου!" Τον κοίταξα με συμπάθεια, νέο παιδί είναι, νεοτερος από εμένα, και καταλαβαίνει μια χαρά τί γίνεται γύρω μου.

Σημείωση στο μπλόκ που έχω μπροστά μου: 4. "Να θυμηθώ στο επόμενο μήτινγκ με τον αρτ (διευθυντή δημιουργικού) να προτείνω σαν σλογκαν για την επόμενη καμπάνια της εταιρίας το "ΠΟΥΣΤΗ ΔΙΑ!" φοριέται πολύ εδω μέσα... μεγάλη ταύτιση υπάρχει σε κάθε βαθμίδα της ιεραρχίας με αυτή τη φράση!"

Κάποια στιγμή ακούω με μεγάλη μου έκπληξη το όνομά μου! Με επαίνεσε κι εμένα το μπιγκ -μπος για τις μεγάλης ακρίβειας προβλέψεις μου, που βοήθησαν στην προετοιμασία της εταιρίας για την αντιμετώπιση της κρίσης! Ωχ ρε πούστη Δία, πάλι ρεζίλι θα γίνουμε σκέφτηκα και ουπς! Να το... το είχα ξανασκεφτεί! Αυτή η βεβαιότητα όμως για τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Πατέρα όλων των Θεών, άρχισε να με ενοχλεί... Και στο κάτω κάτω... ΄'αλλο γκέυ, ή μπάισεξουαλ και άλλο πούστης! Υπάρχουν στρέιτ που είναι μεγάλοι πούστηδες...!
Τέλος πάντων, μην σε κουράζω κιόλας... αφού παρέλαβα τον έπαινό μου, κατέβηκα στη θέση μου και έπιασα το στυλό.



Σημείωση στο μπλόκ που έχω μπροστά μου: 5. "Να θυμηθώ να αποκαταστήσω την Φήμη του Δία... με στοιχεία παρακαλώ!"

Με τα πολλά-πολλά φτάσαμε στην ώρα του δείπνου που λόγω των ημερών συνοδευόταν και από πάρτυ μασκέ... Εεεε ρε μασκαριλίκιααα! Λες και τα χρειαζόμαστε.. Καραγκιόζηδες είμαστε και το αποδείξαμε καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας! Τέλος πάντων... τί με ενοχλεί εμένα; Μασκέ; μασκέ! Ό,τι θέλει η πλειοψηφία! Βάζω μια ωραιότατη φούστα, με το σακάκι μου, και κοτσάρω κι ένα καπέλο "παπαγάλος" στο κεφάλι. Φτάνω στην άιθουσα που γινόταν το πανηγυράκι. Φάγαμε ήπιαμε.. γελάσαμε με τους εαυτούς μας , και κάποια στιγμή οι νεότεροι της "παρέας" αποφασίσαμε να πάμε σε ένα τοπικό μπαράκι για να συνεχίσουμε το "γλέντι" μας με τον δικό μας τρόπο! Εκεί μίλησα για λίγη ώρα με τον υιο-διάδοχο του διευθύνοντα (με τον οποίο έχουμε πέραν της έπαγγελματικής και φιλική σχέση πια, μετά από τόσα χρόνια..) Μέσα στα πολλά που είπαμε, αναφερθήκαμε και στο πόσες πολλές φορές ακούστηκε το "ΠΟΥΣΤΗ ΔΙΑ!" κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Τότε μου πρότεινε (το πατρικό του είναι εκεί στην Ελασσόνα) την επόμενη μέρα, μετά το τέλος του συνεδρίου να πάμε από το σπίτι του, να δοκιμάσω τον εξοπλισμό του, κι αν βρω ρουχα, παπούτσια κλπ. που να μου κάνουν, να φορτώσουμε τα ποδήλατα (το δικό του & του αδερφού του) στο αυτοκίνητο και να ανέβουμε στον χιονισμένο Όλυμπο και να βρούμε τον Δία να τον ρωτήσουμε! Γέλασα, και δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά! Ποδηλατοβόλτα στον Όλυμπο, στον χιονισμένο Όλυμπο!
Πράγματι, την επόμενη μέρα, μετά το γεύμα, πήγαμε στο σπίτι του, δοκιμάσαμε τον εξοπλισμό, φορτώσαμε τα ποδήλατα, αλλάξαμε λάστιχα στο ποδήλατο του αδερφού του το οποίο και θα δανειζόμουν... και φύγαμε!
Ανεβήκαμε όχι ψηλά λόγω χιονιού, και το ποδήλατο που είχα εγώ δεν είχε καλά λάστιχα. Βρήκαμε ένα μέρος και καθίσαμε, είχαμε πολύ ωραία θέα από 'κει και αρχίσαμε να συζητάμε
-Ρε συ Βαγγελάκη, θυμάσαι πριν μερικούς μήνες που είχαμε έρθει πάλι στον Όλυμπο και είδαμε τον 13ο θρόνο ανάμεσα στους 12 άλλους Θεϊκούς θρόνους και λέγαμε ότι ανήκει στον Έρωτα;
-Ναι ρε συ... πού το θυμήθηκες; Ωραία ήταν ε;
-Ναι πολύ!
-Τελικά λες να ήταν του Έρωτα;
-Μάλλον γι αυτό ήταν άδειος.
-Μπάααα, μάλλον του γκόμενου του Πούστη του Δία είναι...χαχαχα
-Βαγγέλη! Αυτό είναι! Το βρήκα! Δεν είναι ο Δίας πούστης....
-Αλλά;
-Ο Έρωτας είναι ο πούστης! Δεν είναι μόνο ο "ύστατος παράνομος" κατά τον Τομ Ρόμπινς ,είναι και μεγάλος πούστης! κατ' εμε! χαχαχα
-χαχαχα...
-Αντε πάμε κάνει κρύο!
-Ναι κούκλα, έχεις δικιο!
-ΕΕΕ Βαγγελάκη, κάτσε λίγο...
-Τί έγινε;
-Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τον Έρωτα....
Γύρισα προς την πλαγιά..... Εεεερωωταααα!! Συγγνώωωμηηηη! Είσαι ο πιο γλυκός Θεός κι ας μας έχεις ταράξει στην πουστιάααα!!!!

-Βαγγέλη, λες να μου κρατήσει κακία ο Έρωτας;
-Μπάαα, που θα βρει καλύτερο θύμα ρε χαζό!!
-Λες; Δεν πειράζει.... Χαλάλι του!









Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Για το καλό μου!


Ήμουν λέει, σε ένα σκοτεινό δρόμο, μακρύ και ατελείωτο...! Όσο έφτανε η ματιά μου αυτός ο δρόμος... ευθής και μακρινός, δημιουργούσε αυτό το τρίγωνο που κλείνει σιγά-σιγά μπροστά στα μάτια σου, και όσο κι αν προχωράς μπροστά, αύτο συνεχίζει να να έιναι μακρυά σου, σα να τρέχει κι αυτό μαζί σου!

Κανένα φως πουθενά! Μόνο ένα αρρωστημένο, χλωμό φεγγάρι έφεγγε λίγο, ίσα που να μπορώ να διακρίνω τον ατελείωτο δρόμο που άπλωνόταν μπροστά μου!

Το στομάχι μου σφιγμένο, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, τα χέρια μου είναι μουδιασμένα και τα πόδια μου πονάνε. Πονάνε πολύ αλλά δεν μπορώ να σταματήσω τώρα. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι λίγο... νοιώθω σα να με ακολουθεί κάποιος, κοιτάζω πίσω μου συνεχώς δεν βλέπω κανέναν, κι όμως το νοιώθω ακόμη... κάποιος, κάτι έιναι εκεί, πίσω μου, με ακολουθεί!

Επιταχύνω τον βηματισμό μου, πάω πιο γρήγορα, ακόμη πιο γρήγορα... τώρα πια τρέχω!
Τρέχω και ξαφνικά νοιώθω κάτι να με βαραίνει στην δεξιά μου τσέπη! Το παράξενο είναι ότι δεν φοράω ρούχα, υποτίθεται ότι δεν έχω τσέπες! Βάζω το χέρι μου στην ανύπαρκτη δεξιά μου "τσέπη" και βγάζω από μέσα ένα ξωτικό! Είναι μικρό ίσα που γεμίζει την παλάμη μου. Φοράει ένα πράσινο μυτερό καπέλο, είναι πολύ άσχημο και έχει ένα χαιρέκακο χαμόγελο.

-Τί διάολο είσαι εσύ;
-Το παρελθόν σου.
-Να πάς στο διάολο! είπα και το πέταξα στο δρόμο.
Τώρα πια τρέχω πιο γρήγορα γιατί το γαμημένο το ξωτικό-παρελθόν μου με τα μικροσκοπικά αλλά γρήγορα βήματά του με ακολουθεί...
Τρέχω, τρέχω, τρέχω.... δίψασα, κοιτάω δεξιά και βλέπω ένα μπουκάλι πεσμένο στο δρόμο. Πάω προς τα κει, το σηκώνω, έχει μέσα ένα πράσινο υγρό που φωσφορίζει. Είναι σα να βράζει. Διψάω πολύ όμως... ότι σκατά κι αν είναι θα το πιω. Ανοίγω το μπουκάλι, βρωμάει απίστευτα το περιεχόμενό του, αλλά αν δεν το πιω δεν θα μπορώ να συνεχίσω! Κλείνω τη μύτη μου σαν τα μωρά όταν πίνουν φάρμακο. Μόλις αυτό το περίεργο και μάλλον παχύρευστο υγρό άγγιξε τον ουρανίσκο μου με έκαψε, ήταν κάτι σαν υγρά μπαταρίας, στυφό και οξύ! Το κατάπια με μεγάλη δυσκολία, και πέταξα το μπουκάλι κάτω.. μόλις χύθηκε η πράσινη αηδία κάτω κατάκαψε την άσφαλτο και άνοιξε μια τρύπα ΝΑ! με το συμπάθειο. Γαμώ το στομάχι μου είπα... πάει, εδώ θα ψοφήσω με τη μαλακία που ήπια! Κι όμως αυτό το περίεγο υγρό μου έιχε δώσει τρομερή ενέργεια, ένοιωθα πολύ δυνατή, τα πόδια μου δεν πονούσαν πια, τα χέρια έιχαν ξεμουδιάσει και η καρδιά μου δεν χτυπούσε τόσο δυνατά πια!
Ωραία! σκέφτηκα αυτό είναι μάλλον καλό, εκτός και αν η καρδιά μου ρίχνει σιγά-σιγά τους παλμούς της μέχρι να με εγκαταλείψει τελείως! Λες; Μπααα! Σιγά μωρέ, έχω κάνει και χειρότερα! Ξεκινώντας να φύγω βλέπω από την τρύπα της ασφάλτου να βγαίνουν εκατομμύρια ζωύφια, τρέχουν μανιασμένα... Τα κοιτάζω, πού στο διάτανο πάνε μωρέ; Τα μικροσκοπικά τους πόδια βγάζουν ένα μεταλλικό ήχο καθώς χτυπάνε με βιασύνη την άσφαλτο. Πώ πω φασαρία! Πάω να φύγω! Φεύγω τρέχοντας πάλι, γιατί ο θόρυβος που κάνουν τα σκασμένα είναι ανυπόφορος! Άσε που και το ξωτικό-παρελθόν έχει πλησιάσει επικίνδυνα και ακούω πια καθαρά την τσιριχτή απαίσια φωνή του να μου φωνάζει!

-Στάσου, δεν μπορείς να μου ξεφύγεις, όπου κι αν πάς θα σε προλάβω... Ηλίθιαααα!!!!
-Ξεκουμπίσου γαμώτο!!!!!!! ΞΕ-ΚΟΥ-ΜΠΙ-ΣΟΟΥΟΟΥΟΥΟΥ!
Δεν μου έφτανε το κωλοξωτικό, έχω και μια στρατιά μεταλλικές κατσαρίδες να με κηνυγάνε...!
Τρέχω πιο γρήγορα... κι αυτός ο δρόμος.. ατελείωτος, δεν βλέπω και καμμιά διασταύρωση, καμμιά "κοπάνα" μπας και αλλάξω δρόμο. Και τέλος πάντων πού στο καλό, κακό κι ανάποδο οδηγεί αυτός ο δρόμος; Σκασε και τρέχα τώρα! Είπα να γυρίσω πίσω αλλά δεν γινόταν, με κάθε βήμα που έκανα το ξωτικό έκλεινε πίσω μου τον δρόμο σαν με φερμουάρ, κι εξαφανιζόταν... μονο μπροστά μπορούσα να πάω κι όπου με βγάλει! Ξαφνικά ακούω από την αριστερή μου τσέπη μια υστερική ψιλή φωνή να τραγουδάει.. "Τράαααβα μπρος! Κι όσα έρθουν κι όοοσα πάνε....!" Τί διάολο πάλι; Βάζω το χέρι μου και βγάζω τον δίδυμο αδερφό του προηγούμενου ξωτικού. Είναι ολόιδιοι, μόνο που αυτός φοράει ξανθιά περούκα και την έχει δει Βουγιουκλάκη στο "Η Αλίκη στο ναυτικό".

-Ποιος είσαι εσύ πάλι;
-Ο Τζάκ!
-Ντάνιελς;
-Όχι! Είμαι η μαλακία που σε δέρνει! χα χα χα....
-Αποκλείεται, δεν μου αρέσει η Βουγιουκλάκη.
-Γι αυτό σου λέω...
-Καλά! Αντε τώρα στον αγύριστο κι εσυ!

Τον γκρεμοτσάκισα κι αυτόν στην άσφαλτο, πήγα να τον πατήσω κιόλας αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα, ήρθε ο ηλίθιος ο αδερφός του και τον τράβηξε.. Τώρα έχω και το κακέκτυπο της Αλίκης ξωπίσω μου! Το κέρατό μου μέσα!!!!!

Συνεχίζω, τώρα πια τρέχω τόσο γρήγορα που τα πόδια μου νομίζω δεν αγγίζουν καν το έδαφος! Ξανά η αριστερή τσέπη με βαραίνει... Τί σκατά πάλι;
Αυτή τη φορά έβγαλα ένα πράγμα σαν τον κύβο του Ρούμπικ μόνο που αντί για πολύχρωμα κυβάκια έιχε μάτια, και στόματα! Τα μάτια ήταν άλλα δακρυσμένα, άλλα μισόκλειστα και άλλα γουρλωμένα. Τα στόματα... άλλα ούρλιαζαν, άλλα τραγουδούσαν, άλλα έβριζαν και άλλα γελούσαν υστερικά!

Τί είστε εσείς πάλι;
-Είμαστε το παρόν σου. λέει ένα από τα στόματα που γελούσαν!
-Ωραίο παρόν έχω!
-Άσε μπέρδεμα...
-Τί πρέπει να σε κάνω εσένα τώρα;
-Να με ξεμπερδέψεις!
-Καλά τα λέμε μιαν άλλη φορά...
-Εσύ θα χάσεις...
-Σκάσε!

Τελικά το παρόν δεν το πέταξα, αλλά το έβαλα στο σακίδιο μου. Πού βρέθηκε το σακίδιο ξαφνικά θα σε γελάσω! Αλλά αφού το έχω ας το εκμεταλλευτώ!

Άντε πάλι στην τρεχάλα και ξωπίσω, το παρελθόν, το "Αλικάκι",οι μεταλλικές κατσαρίδες και μες τα αυτιά μου το γαμημένο το παρόν που ουρλιαζει, γελάει, κλαιει και τραγουδάει!

Στο τέλος του δρόμου σα να βλέπω μια λάμψη, κάτι σαν φάρος με μπλέ φως που μια ανάβει και μια σβήνει! Ωπ! Να! Τώρα που άναψε για μια στιγμή νομίζω είδα κάποιον... Ανθρωπος επιτέλους! Και τώρα πια τρέχω με άλλον "αέρα" έχω ένα στόχο! Τον μπλέ φάρο και τον όποιον άνθρωπο είναι εκεί!
Τα πόδια μου άρχισαν πάλι να με πονάνε... δε βαριέσαι, αστα να πονάνε.. τρέχα μωρήήή τρέχα! Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που νομίζω ότι σε λίγο θα σταματήσει και αυτή! Μην κάνεις καμμιά μαλακία τώρα... την έβαψες κωλοκαρδιά, ένας γαμημένος μυς είσαι τί νομίζεις; Θα κάνεις ότι σου λέω εγώ και ο κυρ-Εγκέφαλος! Χτύπα! Χτύύύπα!!!

Πλησιάζω... να το μπλέ φως το βλέπω πιο καθαρά, και ο άνθρωπος φαινεται καλύτερα τώρα, είναι άντρας φοράει.....τί φοράει ρε ο μαλάκας; Γαλάζια ρόμπα; Δεν πειράζει, γούστα είναι αυτά... αχ ο γλυκός μου κάτι κρατάει στα χέρια του για μένα... μάλλον πετσέτα! Ναι μια ολόλευκη πετσέτα! Να ναι καλά το παιδί... κι έχω ιδρώσει!

Χτύπα ρουφιάνα, χτύπα, μή σταματάς τώρα... άντε και κοντεύουμε, μην βαρεθεί να περιμένει και φύγει.! Έστω και με τη γαλαζουλί ρομπίτσα του, δεν παύει να είναι άνθρωπος...
-χαχαχαχαχαααα!!!!!!!!

-Τί είναι πάλι; Γαμώ τις τσέπες μου μέσα...

Βάζω το χέρι στη δεξιά τσέπη και βλέπω μια μικρογραφία του άντρα με την γαλάζια ρόμπα!

-Ποιός είσαι εσύ ρε;
-Το μέλλον σου.
-Έεελα! Σοβαρά;
-Αμέ!
-Τί θες τώρα μωρέ; άσε με τρέχω!
-Σε μένα θα έρθεις να το ξέρεις, μην πεις δεν στο είπα!
-Ναι όκ, τα λέμε όταν φτάσω! Τρελέ!

Να λοιπόν, έφτασα... περίπου 28 βήματα μακρυά από τον ορίτζιναλ άντρα με τη γαλάζια ρόμπα... 1,2,3,4,......16,17,18,19.......26,27,28,και μισό.

-Ουπς! Συγγνώμη έπεσα πάνω σας!
-Δεν πειράζει! Σε περίμενα! Αυτό για 'σένα!
-Ευχαριστώ δεν ήταν ανάγκη! Tί είναι;
-Πουκαμισάκι!
-Λευκό;
-Ναι!
-Δεν είχε σε λιλά που είναι και της μόδας; Δεν είμαι αχάριστη αλλά να, αν κρίνω από το ενδυματολόγικό σας γουστο! Πάντως ευχαριστώ!
-Παρακαλώ, φόρεσε το!
-Αααα πίσω κουμπώνει;
-Ναι.
-Τα μανικάκια όμως έιναι λίγο μακρυά ε;
-Θα στα τυλίξω ωραιότατα γύρω-γύρω και εσύ θα αγκαλιάσεις τον εαυτό σου! Ε; τί λες;
-Μέσα! επ, κύριος!
-Λέγε...
-και τσιγάρο πώς θα κάνω;
-Δεν θα κάνεις!
-Μα θα τρελαθώ αν δεν καπνίσω!
-Έχεις πολύ καιρό να καπνίσεις φαίνεται! χα χα χα χα χα χα χα χααααααα!

-επ πονάω...
τζζιιιιιζζζζζ μια λάμψη... το κενό!
-Αυτό λέγεται ηλεκτροσόκ κοπελιά!!!χαχαχαχα
-Μμμμμ ναι... νυστάζω!

Από κάπου ακούω το παρόν που έχει γίνει πια ξωτικό-παρελθον να μου λέει...

-Σου είπα να με ξεμπερδέψεις δεν ήθελες! Ορίστε τώρα, καπιτονέ τοίχος, πουκαμισάκι τρέντυ, ηλεκτροσόκ και χαπάκωμα!
-Πες μου ένα τραγουδάκι...
-Για το καλό σου.... για το καλό σου, ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό σου.......

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Για ένα χαμόγελο.....


Οι άνθρωποι που αγαπώ, εκτιμώ και νοιάζομαι γι αυτούς θέλω να είναι πάντα καλά, υγειείς, χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι! Ποιος δεν θέλει άλλωστε; Τί γίνεται όμως όταν δεν είναι καλά; όταν έχουν προβλήματα που τους απασχολούν και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα; Είτε γιατί δεν ξέρω τί τους απασχολεί, είτε γιατί το θέμα που τους βασανίζει είναι εκτός των δυνατοτήτων μου, είτε γιατί... απλά σε κάποια πράγματα κανείς δεν μπορεί να επέμβει!... Τί γίνεται τότε;.... απλά εγώ σκάω! Σκάω από στεναχώρια και αγωνία, χάνω τον ύπνο μου και σκέφτομαι... σκέφτομαι... σκέφτομαι... Στέλνω όλη την θετική μου ενέργεια σε αυτόν που έχει το πρόβλημα, εύχομαι και σέ κάθε ανώτερη δύναμη που μου έρχεται στο μυαλό, να γίνει ένα θαύμα και όλα να πάρουν το δρόμο τους... να μην σταναχωριούνται πια οι αγαπημένοι μου... κι ας πληρώσω εγώ με κάποιο τρόπο. (Όλες οι υπέρτατες δυνάμεις για να κάνουν κάτι... θέλουν το αντάλλαγμά τους... )
Έτσι λοιπόν χτες το βράδυ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, σκεφτόμουν με δάκρυα στα μάτια κάποια αγαπημένα πρόσωπα που τις τελευταίες μέρες δεν είναι καλά... (Δεν το αντέχω αυτό το πράγμα, με διαλύει... θέλω όλος ο κόσμος να είναι καλά.. πόσο μάλλον οι κοντινοί μου άνθρωποι!)Το πρόβλημα του ενός αγαπημένου προσώπου το γνωρίζω και προσπαθούμε μαζί για να το λύσουμε... το πρόβλημα του άλλου αγαπημένου όμως, ούτε ξέρω ποιο είναι, ούτε αν είναι σοβαρό, ουτε αν μπορώ να βοηθήσω, αυτό που ξέρω εγώ και που με κάνει ράκος είναι ότι ένας άνθρωπος που αγαπώ δεν είναι καλά.... Να η αγωνία, και να τα δάκρυα και νά τα παζάρια με το σύμπαν τους Αγιόυς τους Θεούς και τους Δαιμονες, να πάνε όλα καλά και να δώ πάλι χαμόγελα στα αγαπημένα πρόσωπα....
Και επιστρέφω στο χτες το βράδυ....
Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, έχω δίπλα μου ένα ποτήρι ποτό, και στα χέρια ένα τσιγάρο που μόλις έχω ανάψει... σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι.... τί θα κάνω γαμώ το κερατό μου ε; Είναι δυνατόν να κάτσω με σταυρωμένα χέρια; Εντάξει με την "Χ" κάτι θα κάνουμε... με τον "Ψ" όμως; Δεν μου λέει και τίποτα γαμώ το.... δεν μιλάει... δεν θέλει να μιλήσει... πρέπει όμως να κάνω κάτι εγώ, αλλιώς θα τρελαθώ! Και να τα δάκρυα... μια γουλιά ποτό, μια μεγάλη τζούρα καπνού... και ξεκινάω... Ανασηκώνομαι... σκέφτομαι και αποφασίζω. Όσο γνωρίζω τον χαρακτήρα του αγαπημένου "Ψ" για να τον βοηθήσω μάλλον θα πρέπει να τον αφήσω μόνο του χωρίς να τον πρήζω κι εγώ... τόσοι και τόσοι θα τον πρήζουν καθημερινά, εγώ ας λείπω!
Αυτό όμως δεν μου αρκεί... εγώ συνεχίζω να ανησυχώ, να πονάω και να δακρύζω...
Άλλη μια γουλιά, άλλη μια τζούρα και πάμε παρακάτω...ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ! Τελικά η απάντηση ήρθε μέσα από το σύννεφο καπνού που είχε δημιουργηθεί από το τσιγάρο μου... Πώς; Έτσι:
Ο καπνός που έγβαινε από τη μύτη και το στόμα μου μαζί με τον υπόλοιπο που ανέβαινε σταθερά προς το ταβάνι από το τσιγάρο που κρατούσα στα δαχτυλά μου, με ενοχλούσε, έμπαινε στα ήδη ευαίσθητα μάτια μου από τα δάκρυα και έκανα μια γρήγορη κίνηση με το χέρι μου για να τον απομακρύνω... Τότε μέσα από τον καπνό εμφανίστηκε ένα πρόσωπο!!
Πρόσωπο περίεργο, μυστήριο, δεν μπορούσα να προσδιορίσω φύλο, άντρας; γυναίκα; δεν κατάλαβα...
Αααα καλάαα, και ακόμη δεν έχω τελειώσει το πρώτο ποτό! Σκέφτηκα....
-Άκου , λέει το πρόσωπο
-Έλα για πες; απαντάω...
-Ξέρω ότι θες να λυθούν τα προβλήματα της "Χ" και του "Ψ". Σωστά;
-Ναι!
-Υπάρχει τρόπος....
-Λεγε!
-Θα γίνουν όλα όπως πρέπει... όλοι θα βρούν αυτό που θέλουν, αυτό που χρειάζονται για να είναι καλά... Αλλά!!!!
-Τί αλλά; Λέγε θα με σκάσεις!
Ανάβω κι άλλο τσιγάρο...
-Άκου κοπελιά! Τίποτα δεν γίνεται χωρίς κόστος... και κάποιος πρέπει να πληρώσει...
-Λέγε γαμώ το κερατό μου! Λέγε!!!!
-Εσύ τους αγαπάς πραγματικά αυτούς τους δυο; Χωρίς ιδιοτέλεια; Θες πραγματικά να είναι καλά; Νο μάτερ γουάτ;
(ώπα και το αγγλικό το φάντασμα...!!!!)
-Ναι ρε φίλε... νο ματερ γουάτ! Λέγε όμως! Λέγε!!!!!
-Λοιπόν για να γίνουν όλα καλά, και οι αγαπημένοι σου, να είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι πάλι... εσύ θα πρέπει να.....
Εξαφανίστηκε!
'Οχι τώρα ρε πούστη μου.... όχι τώρα! Πού έισαι ρε Φάντασμα; εεεε!! Φάντασμα! Τσακίσου κι έλα εδώ τώρα! Μην παίζεις με την αγωνία μου.... Γελοίο σαδιστικό φαντασματάκι!!!!! Ανάβω τσιγάρο! Φυσάω τον καπνό και νά το !

-Εδώ είσαι; Λέγε ρε ... πές μου τί πρέπει να κάνω εγώ;
-Εσύ θα πρέπει να κάνεις υπομονή αφ' ενός, και αφ ετέρου... για να πάρεις αυτό που θες πρέπει να μου δώσεις κάτι!
-'Ο, τι θες! Αλλά πες μου.... τί θες να σου δώσω; Ψυχοβγάλτης είσαι ρε!
-Τίποτα σπουδαίο... απλα θα μου δώσεις την γαλήνη σου και τον ύπνο σου!
-Και μετά; Οι αγαπημένοι μου θα χαμογελούν ξανά;
-Ναι!
-Εγγυημένα;
-Ε! Τί παιδιά είμαστε; Σίγουρα! Όχι αμέσως βέβαια, αλλά σε λίγες μέρες....
-Μπέσα έτσι;
Ναι αι αι...........
-Πάρτα ρε... πάρτα! Πάρε και την γαλήνη μου, πάρε και τον ύπνο μου... πάρε και 5 χρόνια απ' τη ζωή μου... μόνο τελείωνε!
-Μόνο την γαλήνη και τον ύπνο σου...
-Πάρτα! Τώρα! Δικά σου... και εγώ απλά θα σε εμπιστευτώ και θα περιμένω....
-Ωραια! Για να σε πείσω... κλείσε τα μάτια σου.
Τα έκλεισα, και τότε είδα δύο από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, χαρούμενα χαμογελαστά και ευτυχισμένα!
-Αυτό θα πάρεις, με αυτά που δίνεις.... είπε το πρόσωπο-φάντασμα
-Αυτό θέλω! Μου αρκεί!.......

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Ξεχάσαμε;.... Κάποιοι, ναι, κάποιοι όχι....!!!!


after the flames... from digaPictures on Vimeo.">



Για την προβολή του βίντεο κάντε "κλικ" στο "after the flames"

Έχει περάσει σχεδόν ενάμιση έτος μετά την ολική καταστροφή... Από τότε που άνθρωποι έχασαν τις ζωές τους και όσοι επέζησαν έχασαν δικούς τους ανθρώπους, έχασαν τα σπίτια τους, το βιος τους, την ευτυχία τους, τα παιδιά έχασαν την ελπίδα τους, την αθωότητά τους και το μέλλον τους. Όλα αυτά χάθηκαν εξ αιτίας της αδιαφορίας και κυρίως της ανικανότητας κάποιων να κάνουν αυτό που πρέπει!



Μιλάω για τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007. Τότε που για όλα έφταιγε ο "Στρατηγός άνεμος"! (Το ακούσαμε κι αυτό, όπως και κάτι άλλες σαχλαμάρες για ασύμμετρες απειλές και αηδίες..) Η συμμετρικότατη και πασιφανής ανικανότητα και αχρηστεία σας έφταιγε αλλά τέλος πάντων!


Τότε μαζί με όλα τα παραπάνω χάθηκε και ένα πολύ μεγάλο μέρος της Ελληνικής Φύσης, χλωρίδα και πανίδα!


Τότε πολλοί υπόσχονταν βοήθεια και αποκατάσταση.... Τώρα κάποιοι ακόμη την περιμένουν!


Τότε πολλοί έλεγαν ότι είναι πρόθημοι να προσφέρουν εθελλοντικά υπηρεσίες ή αγαθά, λίγοι το έκαναν... Τώρα, ακόμη λιγότεροι συνεχίζουν!


Τότε πολλοί έτρεχαν να φωτογραφηθούν δίπλα στους πληγέντες για να "απαθανατίσουν" το κοινωνικό τους πρόσωπο... Τώρα ούτε που θυμούνται τί συνέβη!


Κάποιοι άνθρωποι πολύ που ζούν πολύ μακρυά από εκείνες τις περιοχές που κατακάηκαν τότε και χωρίς να έχουν να κερδίσουν τίποτα, τελείως ανώνυμα, προσφέρθηκαν και βοήθησαν άμεσα και ουσιαστικά τους ανθρώπους που έζησαν την καταστροφή! Πολλοί από αυτούς ακόμη συνεχίζουν να το κάνουν... όχι μόνο για τους "πυρόπληκτους" αλλά και για κάθε έναν που χρειάζεται κάποια βοήθεια ή συμπαράσταση!


Μέσα σε αυτούς και οι κάτοικοι της Λέσβου, η οποίοι με πολύ αγάπη βοήθησαν και συνεχίζουν να βοηθούν... έχουν άλλωστε ζήσει και αυτοί στο "πετσί" τους που λέμε, την αδιαφορία του Ελληνικού κράτους πολλές φορές....!


Το παραπάνω βίντεο απεικονίζει τη συλλογή και μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας από τους κατοίκους της Λέσβου προς τα παιδιά κυρίως που ζούν στις περιοχές του Νομού Ηλείας που καταστράφηκαν από τις φωτιές του 2007, με έναν πολύ όμορφο τρόπο....


Για το βίντεο ευχαριστώ πολύ τον φίλο μου Παύλο Αβαγιανό που πολύ ευγενικά μου έδωσε την άδειά του να το αναπαράγω εδώ σε αυτό το μπλόγκ!

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009

Γιαγιά και εγγονή: Η οδύσσεια ενός περιπάτου....



Σήμερα, μετά τη δουλειά, όπως κάθε Σάββατο, ξεκίνησα να πάω για μια χαλαρή προπονησούλα Tae Kwon Do. Στο δρόμο κάποια στιγμή άκουσα πνιχτές φωνές πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Κοίταξα πίσω μου, δεν είδα τίποτα. Τις φωνές όμως τις άκουγα ακόμη, σε κάποια στιγμή ακούω μια ηλικιωμένη κυρία να λέει: "Ας μας βοηθήσει κάποιος..." κοιτάω πιο προσεκτικά και τί να δω!!! Αριστερά και πίσω μου, σφηνωμένες ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ήταν μια γιαγιά και η εγγονή της, η οποία μικρή βρισκόταν σε αναπηρικό καροτσάκι!

Τί είχε συμβεί; Η γιαγιά οδηγούσε την εγγονούλα της πάνω στο θεόστενο πεζοδρόμιο, που μετά βίας τις χωρούσε. Κάποια στιγμή λοιπόν έπρεπε να κατέβουν από το πεζοδρόμιο και να διασχίσουν το δρόμο. Ράμπα δεν υπήρχε πουθενά! Αλλά και να υπήρχε, τα αυτοκίνητα ήταν τόσο πολλά και τόσο πυκνοπαρκαρισμένα, που θα ήταν αδύνατο να κατεβούν. Με τα πολλά, βρήκαν ένα άνοιγμα, ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα. Η γιαγιά προσπάθησε να κατεβάσει την εγγονούλα της από εκεί. Έλα μου όμως που σε εκείνο ακριβώς το σημείο, και τα πλακάκια του πεζοδρομίου ήταν σπασμένα, αλλά και κενό για τα όμβρυα ύδατα υπήρχε από κάτω ακριβώς, και το πεζοδρόμιο ήταν ψηλο....

Το αποτέλεσμα; Η αδύναμη γιαγιά, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει και να κουμαντάρει το καροτσάκι της εγγονής της, αυτό ντεραπάρισε και εγκλώβισε τη γιαγιά ανάμεσα στο καροτσάκι και ένα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.!!!

Μόλις τις έιδα έτρεξα κοντά τους. Η γιαγιά φαινόταν να πονάει, αλλά παράλληλα να αγωνιά ακόμα περισσότερο για την μικρή εγγονούλα της, η οποία έιχε τρομάξει πολύ και έκλαιγε, σιωπηλά χωρίς να φωνάζει, το μόνο που έλεγε ήταν "γιαγιάκα μου, γιαγιάκα μου". Πήγα εκεί. Πέταξα το σάκο μου στο πεζοδρόμιο και προσπάθησα να τις βοηθήσω. Δεν ήξερα όμως τί να πιάσω, τί να τραβήξω, από πού να πιάσω το καροτσάκι χωρίς να πέσει το κορίτσι και χωρίς να πιέσω περισσότερο τη γιαγιά. Τέλος πάντων ρώτησα την γιαγιά, αν μπορούσε να πιαστεί λίγο από το αυτοκίνητο για να στηριχτεί έτσι ώστε να μπορέσω να σηκώσω τη μικρή. Η γιαγιούλα λοιπόν έγνεψε καταφατικά, πιάνεται από τον προφηλακτήρα του αυτοκινήτου και στηρίζεται εκεί, πιάνω εγώ το καροτσάκι και προσπαθώ να το σηκώσω, το πόδι μου όμως δεν μπορούσε να πατήσει καλά, γιατί υπήρχε ο αγωγός ομβρύων εκεί, και δεν έιχα σταθερό πάτημα. Εκείνη τη στιγμή βλέπω στο απέναντι πεζοδρόμιο ένα νεαρό αγόρι να περνάει ήταν δεν ήταν 20-22 ετών, του φωνάζω και του λέω. "Ε! παλικάρι έρχεσαι λίγο να με βοηθήσεις να σηκώσουμε το καροτσάκι;" και η απάντηση που πήρα ήταν. "Άσε μας μωρέ με τους ανάπηρους!" Ναι το κωλόπαιδο, αυτή την απάντηση έδωσε! "Αααα γαμήσου τσόγλανε!" είπα σιγά σχεδόν από μέσα μου, "θα το κάνω μόνη μου!" Τελικά τα καταφέραμε, και τη γιαγιά ξεσφηνώσαμε και τη μικρή με το καροτσάκι ισιώσαμε. Η γιαγιά η καημένη είχε χτυπήσει το πόδι της λίγο και πονούσε, η μικρή γύρω στα 10-11, ήταν τρομαγμένη και ψιλοκλαψούριζε.. Εκεί πιο κάτω είχε ένα ψιλικατζίδικο, πήγα μέχρι εκεί και αγόρασα δυό μπουκαλάκια νερό και μια σοκολάτα για τη μικρή. Τους έδωσα τα νεράκια και στη μικρή τη σοκολάτα... Την πήρε επιφυλακτικά και μου χαμογέλασε, ήταν ένα πολύ όμορφο κοριτσάκι με πανέμορφα πράσινα μάτια, "Με λένε Στέλλα" μου είπε "εσένα;" Της είπα το όνομά μου και ότι έχει πολύ όμορφα μάτια και πολύ γλυκό χαμόγελο. Και τότε η μικρή είπε αυτό που δεν ήθελα να ακούσω, αυτό που με έκανε να ντραπώ πάρα πολύ για όλους μας.. με κοίταξε με ένα θλιμμένο χαμόγελο και έιπε: Κανείς δεν με κοιτάει στα μάτια, ποτέ δεν με κοιτάνε καθόλου, όλοι γυρίζουν το κεφάλι τους και αυτοί που με κοιτάνε όλο με κοροϊδεύουν".... "Σε ζηλεύουν κούκλα μου" τις είπα, "σε ζηλεύουν γι αυτό σε κοροϊδεύουν, ξέρεις πόσοι θα ήθελαν να έχουν την ομορφιά σου;" "-Ναι καλά, εγώ δεν περπατάω..." μου απάντησε, ΣΠΑΡΑΞΑ! και της είπα: "Άκου κουκλίτσα μου, ξέρεις πόσοι σπουδαίοι άνθρωποι είχαν αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε αναπηρία; Σε τίποτα δεν τους εμπόδισε αυτό... Και κάτι μου λέει ότι κι εσύ είσαι ένα πολύ σπουδαίο κορίτσι.." Τα ματάκια της έλαμψαν και μου είπε ότι αυτό ακριβώς της λένε και οι γονείς της... και τώρα που της το είπα κι εγώ που είμαι μια ξένη, θα αρχίσει να το πιστεύει!

Ρώτησα τη γιαγιά αν μπορούσα να πάρω κάποιον τηλέφωνο να έρθει να τις πάρει, πήραμε το γιο της, αφού βεβαιώθηκα ότι ήταν και οι δυό τους καλύτερα, τις χαιρέτησα και συνέχισα το δρόμο μου για τη σχολή... φεύγοντας άκουσα τη γιαγιά να λέει: "Την ευχή μου νά 'χεις κοπέλα μου... την ευχή μου νά 'χεις!"....


Στο δρόμο σκεφτόμουν μια τη Στελλίτσα και μια τον τσόγλανο που δεν ήρθε να βοηθήσει! Αν ήσουν εσύ ρε μαλακιστήρι....;

Τελικά άργησα για την προπόνηση αλλά δεν πειράζει... δεν χάθηκε κι ο κόσμος!


Την επόμενη φορά που θα παρκάρεις κάπου το πολύτιμο αυτοκινητάκι σου ρίξε μια ματιά να δεις μήπως κλείνεις καμμιά ράμπα; Υπάρχει αρκετός χώρος για να περάσει είτε ένα αναπηρικό είτε ένα βρεφικό καροτσάκι; Δεν θα σου πάρει πολύ, και άντε το πολύ -πολύ να ταλαιπωρηθέις 2-3 λεπτά παραπάνω για να βρεις μια άλλη θέση στάθμευσης... Κάποιος άλλος όμως θα σε ευχαριστεί για το αυτονόητο, το δικαίωμά του να μπορεί να κυκλοφορεί με άνεση στην πόλη που ζει...

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Κανέλα και γλυκάνισο....


Υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους με την όσφρηση. Σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων ανήκω κι εγώ. Συνδέω πρόσωπα και καταστάσεις με κάποια μυρωδιά.
Ένα άρωμα μπορεί να μου φέρει χιλιάδες αναμνήσεις, αγαπημένα πρόσωπα, παλιούς φίλους που έχω να δω καιρό, ένα ταξίδι που είχα κάνει παλιά, ή ακόμη κι ένα μέρος που μπορεί να μην έχω επισκεφθεί, αλλά διαβάζοντας ένα βιβλίο γι αυτό να το έχω συνδέσει στο μυαλό μου με κάποια μυρωδιά.
Κάπου διάβασα ότι οι άνθρωποι που έχουν την όσφρηση σαν την "δυνατή" τους αίσθηση είναι ρομαντικοί και ευαίσθητοι, δεν ξέρω αν είμαι κάτι από τα δύο, αλλά σίγουρα η όσφρηση είναι η "δυνατή" μου αίσθηση.
Μία από τις αγαπημένες μου μυρωδιές είναι αυτή της κανέλας. Η κανέλα με ταξιδεύει σε τόπους μακρινούς, μαγικούς, ονειρεμένους, Ανατολίτικους, ζεστούς, ερωτικούς. Επίσης η κανέλα μου θυμίζει πολύ έντονα τη γιαγιά μου, πάντα το σπίτι της μύριζε κανέλα. Τσάι με κανέλα, χαλβάς σιμιγδαλένιος με κανέλα, κανέλα, κανέλα, κανέλα... παντού κανέλα! Η γιαγιά μου είχε σχεδόν πάντα ένα ξυλαράκι κανέλας στο στόμα της για να έχει δροσερή αναπνοή, δεμένα μασουράκια κανέλας μέσα στα συρτάρια της για να μυρίζουν όμορφα τα ρούχα της... ακόμη και μια σκυλίτσα που είχε κάποτε στην αυλή της για συντροφιά Κανέλα την έλεγαν...
Εκτός από την κανέλα με τη γλυκιά της μυρωδιά, μου αρέσει πολύ και το γλυκάνισο, όχι μόνο η μυρωδιά του αλλά και το σχήμα του. Αυτό το μικρό αστεράκι, με τα κρυμένα σπόρια μέσα του. Είναι τόσο όμορφο, να το βλέπεις και να το μυρίζεις. Στη γειτονιά μου υπάρχει ένας φούρνος, τώρα βρίσκεις εκεί κάθε λογής μοντέρνο ή μη είδος ψωμιού, γλυκού και γενικά αρτοσκευάσματος. Παλιότερα όμως, όταν εγώ είχα την ηλικία της κόρης μου, ο κος Κώστας (ο τότε φούρναρης) έφτιαχνε μόνο το απλό χωριάτικο ψωμάκι, τσουρέκι πολίτικο που όταν το έψηνε, η γειτονιά μοσχοβολούσε μαστίχα και μαχλέπι, και ένα υπέροχο ψωμί με γλυκάνισο. Αυτό όταν το έψηνε και η μυρωδιά του γλυκάνισου έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο μέσα στο σπίτι μας... ήταν πραγματική απόλαυση! Ποτέ δεν με ένοιαζε να το γευτώ, αλλά πάντα μα πάντα τρελαινόμουν να το μυρίζω...
Τώρα βέβαια μεγάλωσα, κι ακόμη κι αν κάποιος ψήσει το "μαγικό" ψωμί του κυρ Κώστα με το γλυκάνισο μπορεί να είμαι τόσο απασχολημένη και να μην χαρώ την μυρωδιά του.
Συνεχίζω όμως να "ταξιδεύω" με τις μυρωδιές, να ερωτεύομαι μια μυρωδιά, και να θέλω να μυρίζω τον Έρωτα, να παίρνω αγκαλιά την κόρη μου και να μυρίζω το δέρμα της και με μιας να μου φέυγει όλη η κούραση! Είναι απίστευτο το πόσο όμορφα μυρίζουν τα παιδιά και ακόμη περισσότερο τα μωρά.
Μου αρέσει να εισπνέω αυτό το υπέροχο άρωμα που αναδύουν το χώμα και τα δέντρα μετά από τη βροχή. Έχω κλάψει περνόντας έξω από ένα σπίτι στο χωριό μου, που η νοικοκυρά του έβραζε κανέλα για να φτιάξει το σιρόπι για ένα γλυκό. (ήταν λίγες μέρες μετά το θάνατο της γιαγιάς μου).
Καμμιά φορά, όταν έχω κάτι που θα ήθελα να το συζητήσω με τη γιαγιά μου, παίρνω ένα ξυλαράκι κανέλας και το βάζω στο στόμα μου, σαν τσιγάρο, και έιναι σα να την έχω εκεί δίπλα μου, να βράζει τσάι με κανέλα, να το βάζει στις κούπες και να καθόμαστε μαζί, να με ακούσει, να με συμβουλεύσει και να γελάσουμε στο τέλος, γιατί με λίγα μπαχαρικά η γιαγιά μου με έκανε να καταλάβω πάντα, ότι το μόνο που μας αξίζει είναι η χαρά, το γέλιο, το χαμόγελο... Θυμάμαι μου έλεγε: "Να! η κανέλα για παράδειγμα, αν την δαγκώσεις είναι στην αρχή λίγο πικρή και θα σε κάψει, αν το αντέξεις αυτό, μετά σου μένει μόνο η γλύκα της! Έτσι και στη ζωή σου κόρη μου, ότι σε καίει και σε πικραίνει στην αρχή, αν επιμείνεις και το αντέξεις μετά θα σε γλυκάνει!"
Κανέλα και γλυκάνισο....!

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Insomnia ή αλλιώς... αϋπνία!



"Αϋπνία είναι η διαταραχή του ύπνου που μπορεί να έχει ποικίλη προέλευση, να είναι διαφορετικού βαθμού και διαφορετικής διάρκειας. Η αϋπνία μπορεί να οφείλεται σε δυσχέρεια κάποιου να αποκοιμηθεί (αρχική αϋπνια), ή σε πρόωρη αφύπνιση (τελική αϋπνία) ή ακόμη είναι δυνατό να διαταράσσεται ο ύπνος από φάσεις εγρήγορσης. Επεισοδειακά η αϋπνία μπορεί να εμφανιστεί σε κάθε άνθρωπο με την επίδραση συγκίνησης, ψυχικής διέγερσης κλπ. που εμποδίζουν την ανάπτυξη στο φλοιό του εγκεφάλου της αναστολής, η οποία αποτελεί τη βάση του ύπνου."
Αυτός είναι ο επιστημονικός ορισμός της αϋπνίας, που τον βρήκα στην παλιά εγκυκλοπαίδεια στην βιβλιοθήκη της μαμάς μου, ψάχνοντας να βρώ πληροφορίες γι αυτό που νοιώθω να μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό... Insomnia, αϋπνία, σα να έχω τσακωθεί με το Μορφέα!
Σήμερα το απόγευμα μιλούσα με ένα φίλο μου και του έλεγα ότι νοιώθω σαν να θέλω κάτι να κάνω αλλά δεν ξέρω τι! Και εκέινος μου είπε ορθά κοφτα: "Γράψε". Σκέφτηκα λοιπόν να ακολουθήσω τη συμβουλή του και να γράψω... αλλά για ποιό πράγμα; ....
Τις μεταμεσονύχτιες ώρες λοιπόν , που πάλι προσπαθούσα να βρώ κάτι είτε για να με κάνει να κοιμηθώ, είτε για να με κάνει να ξεχάσω ότι δεν κοιμάμαι... μου ήρθε η "έμπνευση" θα γράψω για την αϋπνία... όχι όμως για την επιστημονικά οριζόμενη κατάσταση ώς αϋπνία, θα γράψω για την δική μου αϋπνία...τις ομορφιές της και της ασχήμιες της!
Όταν είσαι ξύπνιος την ώρα που οι περισσότεροι άνθρωποι κοιμούνται, κατά έναν περίεργο τρόπο νοιώθεις κάπως ξεχωριστός, και αυτό γιατί μπορείς να ακούσεις και να παρατηρήσεις πράγματα που τις άλλες ώρες είναι αδύνατο να το κάνεις. Αυτές τις ώρες μπορεί να βρείς απαντήσεις σε ερωτήματα που σε τρώνε καιρό (αυτό είναι καλό), αλλά ταυτόχρονα να γεννηθούν άλλα τόσα ερωτήματα πιο δύσκολα και πιο μεγάλα που θα σε βασανίζουν ίσως για ακόμη περισσότερο καιρό (αυτό είναι κακό). Αυτές τις ώρες που είσαι μόνος σου, γιατί όλοι οι άλλοι κοιμούνται, ακούς πραγματικά τον εαυτό σου, μιλάς μαζί του τον συγχαίρεις, τον βρίζεις, τον αποδοκιμάζεις, τον αγαπάς και τον μισείς περισσότερο. Βάζεις σε μια σειρά τα θέλω σου, τα πρέπει σου, τα γιατί και τα πώς που σε απασχολούν.Τελικά κάπου μπερδεύεσαι, δεν ξέρεις αν τα σκέφτεσαι όλα αυτά επειδή δεν κοιμάσαι, ή δεν μπορείς να κοιμηθείς επειδή ακριβώς τα σκέφτεσαι... (κάτι σαν το αβγό και την κότα)
Πολλές φορές μπορεί να σκεφτείς ότι κάτι δεν πάει καλά...δεν γίνεται να είσαι εσύ έτσι, δεν γίνεται να νοιώθεις κούραση και να λες "σήμερα θα κοιμηθώ πριν ακουμπήσω το μαξιλάρι" αλλά τελικά να ξαγρυπνάς, μετρώντας πρόβατα! (που λέει ο λόγος)
Υπάρχουν όμως και οι ωραίες στιγμές... ένας περίπατος σε μια πόλη φάντασμα... έχω την τύχη να ζώ σε μια σχετικά ήσυχη περιοχή με αρκετό πράσινο, και πρόσφατα ανακάλυψα ότι τη νύχτα είναι πολύ πιο όμορφη... βγαίνω και περπατάω! Κάποιοι μου λένε ότι είναι επικίνδυνο... δε συμφωνώ, γιατί είναι επικίνδυνο απόψε που θα βγω από το σπίτι μου και θα γυρίσω σε αυτό, και δεν είναι επικίνδυνο ένα Σάββατο βράδυ ας πούμε που θα γύριζα από διασκέδαση την ίδια ώρα, στον ίδιο δρόμο...; Σαχλαμάρες...
Ένα άλλο βράδυ κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας, και πήρα τον ανήφορο για την Πνύκα, κόντευε να ξημερώσει...κάθισα στον Ιερό βράχο, με ένα κουτάκι μπύρα και έβλεπα τα φώτα της πόλης... στην αρχή έλαμπαν... σιγά - σιγά άρχισαν να σβήνουν... μόλις πέρασε ο πρώτος συρμός του ΗΣΑΠ ξεκίνησα κι εγω τον κατήφορο... ευτυχώς είχα ρεπό εκείνη την ημέρα.
Το πιο εντυπωσιακό όμως δεν είναι ότι γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου.. αυτό ως ένα βαθμό είναι αναμενόμενο. Το πραγματικά εντυπωσιακό είναι ότι καταλαβαίνεις καλύτερα τους γύρω σου.. τους δικούς ανθρώπους, αυτούς που συναναστρέφεσαι... Φέρνεις τους διαλλόγους σας ξανά και ξανά στο μυαλό σου, (ίσως και να έρχονται μόνοι τους) τους αναλύεις, και βλέπεις λεπτομέρειες που σου είχαν ξεφύγει... έτσι συγχωρείς πολύ πιο εύκολα, βλέπεις ότι κάτι το είχες παρεξηγήσει, αναθεωρρείς. Βέβαια συμβαίνει και το αντίθετο, βρίσκεις αυτό το "κάτι" που κρυβόταν πίσω από τα λόγια κάποιου, ακόμη και των δικών σου λόγων προς κάποιον άλλον... σκέφτεσαι, κρίνεις, συγκρίνεις και αποφασίζεις. Κάνεις αυτό που λέμε "ξεσκαρτάρισμα", τα βάζεις όλα σε μια τάξη και προχωράς...Όταν θα έχεις τελειώσει με αυτό το συμμάζεμα, τότε μάλλον είναι και η στιγμή που ο Μορφέας θα επανέλθει, να σε πάρει στην αγκαλιά του, να σου "κλείσει το γενικό" και να σε ταξιδέψει σε τόπους γαλήνης και ηρεμίας.
Εγώ νομίζω ότι κοντεύω να τελειώσω με το δικό μου ξεσκαρτάρισμα, και όπου να 'ναι θα γυρίσω στους φυσιολογικούς μου ρυθμούς και αυτό το κατάλαβα τώρα που τα έφερνα όλα ένα ένα στο μυαλό μου για να τα βάλω σε μια σειρά, να μπορέσω να τα εξηγήσω για να έχει και ένα νόημα αυτή η ανάρτηση και να μην είναι ασυνάρτητη.. τελικά αυτό το "γράψε" που μου είπε ένας φίλος το απόγευμα ήταν η άκρη του νήματος που θα με οδηγήσει στην έξοδο από τον δικό μου λαβύρινθο σκέψεων...