Για το καλό μου!

Ήμουν λέει, σε ένα σκοτεινό δρόμο, μακρύ και ατελείωτο...! Όσο έφτανε η ματιά μου αυτός ο δρόμος... ευθής και μακρινός, δημιουργούσε αυτό το τρίγωνο που κλείνει σιγά-σιγά μπροστά στα μάτια σου, και όσο κι αν προχωράς μπροστά, αύτο συνεχίζει να να έιναι μακρυά σου, σα να τρέχει κι αυτό μαζί σου!

Κανένα φως πουθενά! Μόνο ένα αρρωστημένο, χλωμό φεγγάρι έφεγγε λίγο, ίσα που να μπορώ να διακρίνω τον ατελείωτο δρόμο που άπλωνόταν μπροστά μου!

Το στομάχι μου σφιγμένο, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, τα χέρια μου είναι μουδιασμένα και τα πόδια μου πονάνε. Πονάνε πολύ αλλά δεν μπορώ να σταματήσω τώρα. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι λίγο... νοιώθω σα να με ακολουθεί κάποιος, κοιτάζω πίσω μου συνεχώς δεν βλέπω κανέναν, κι όμως το νοιώθω ακόμη... κάποιος, κάτι έιναι εκεί, πίσω μου, με ακολουθεί!

Επιταχύνω τον βηματισμό μου, πάω πιο γρήγορα, ακόμη πιο γρήγορα... τώρα πια τρέχω!
Τρέχω και ξαφνικά νοιώθω κάτι να με βαραίνει στην δεξιά μου τσέπη! Το παράξενο είναι ότι δεν φοράω ρούχα, υποτίθεται ότι δεν έχω τσέπες! Βάζω το χέρι μου στην ανύπαρκτη δεξιά μου "τσέπη" και βγάζω από μέσα ένα ξωτικό! Είναι μικρό ίσα που γεμίζει την παλάμη μου. Φοράει ένα πράσινο μυτερό καπέλο, είναι πολύ άσχημο και έχει ένα χαιρέκακο χαμόγελο.

-Τί διάολο είσαι εσύ;

-Το παρελθόν σου.

-Να πάς στο διάολο! είπα και το πέταξα στο δρόμο.

Τώρα πια τρέχω πιο γρήγορα γιατί το γαμημένο το ξωτικό-παρελθόν μου με τα μικροσκοπικά αλλά γρήγορα βήματά του με ακολουθεί...

Τρέχω, τρέχω, τρέχω.... δίψασα, κοιτάω δεξιά και βλέπω ένα μπουκάλι πεσμένο στο δρόμο. Πάω προς τα κει, το σηκώνω, έχει μέσα ένα πράσινο υγρό που φωσφορίζει. Είναι σα να βράζει. Διψάω πολύ όμως... ότι σκατά κι αν είναι θα το πιω. Ανοίγω το μπουκάλι, βρωμάει απίστευτα το περιεχόμενό του, αλλά αν δεν το πιω δεν θα μπορώ να συνεχίσω! Κλείνω τη μύτη μου σαν τα μωρά όταν πίνουν φάρμακο. Μόλις αυτό το περίεργο και μάλλον παχύρευστο υγρό άγγιξε τον ουρανίσκο μου με έκαψε, ήταν κάτι σαν υγρά μπαταρίας, στυφό και οξύ! Το κατάπια με μεγάλη δυσκολία, και πέταξα το μπουκάλι κάτω.. μόλις χύθηκε η πράσινη αηδία κάτω κατάκαψε την άσφαλτο και άνοιξε μια τρύπα ΝΑ! με το συμπάθειο. Γαμώ το στομάχι μου είπα... πάει, εδώ θα ψοφήσω με τη μαλακία που ήπια! Κι όμως αυτό το περίεγο υγρό μου έιχε δώσει τρομερή ενέργεια, ένοιωθα πολύ δυνατή, τα πόδια μου δεν πονούσαν πια, τα χέρια έιχαν ξεμουδιάσει και η καρδιά μου δεν χτυπούσε τόσο δυνατά πια!

Ωραία! σκέφτηκα αυτό είναι μάλλον καλό, εκτός και αν η καρδιά μου ρίχνει σιγά-σιγά τους παλμούς της μέχρι να με εγκαταλείψει τελείως! Λες; Μπααα! Σιγά μωρέ, έχω κάνει και χειρότερα! Ξεκινώντας να φύγω βλέπω από την τρύπα της ασφάλτου να βγαίνουν εκατομμύρια ζωύφια, τρέχουν μανιασμένα... Τα κοιτάζω, πού στο διάτανο πάνε μωρέ; Τα μικροσκοπικά τους πόδια βγάζουν ένα μεταλλικό ήχο καθώς χτυπάνε με βιασύνη την άσφαλτο. Πώ πω φασαρία! Πάω να φύγω! Φεύγω τρέχοντας πάλι, γιατί ο θόρυβος που κάνουν τα σκασμένα είναι ανυπόφορος! Άσε που και το ξωτικό-παρελθόν έχει πλησιάσει επικίνδυνα και ακούω πια καθαρά την τσιριχτή απαίσια φωνή του να μου φωνάζει!

-Στάσου, δεν μπορείς να μου ξεφύγεις, όπου κι αν πάς θα σε προλάβω... Ηλίθιαααα!!!!

-Ξεκουμπίσου γαμώτο!!!!!!! ΞΕ-ΚΟΥ-ΜΠΙ-ΣΟΟΥΟΟΥΟΥΟΥ!

Δεν μου έφτανε το κωλοξωτικό, έχω και μια στρατιά μεταλλικές κατσαρίδες να με κηνυγάνε...!

Τρέχω πιο γρήγορα... κι αυτός ο δρόμος.. ατελείωτος, δεν βλέπω και καμμιά διασταύρωση, καμμιά "κοπάνα" μπας και αλλάξω δρόμο. Και τέλος πάντων πού στο καλό, κακό κι ανάποδο οδηγεί αυτός ο δρόμος; Σκασε και τρέχα τώρα! Είπα να γυρίσω πίσω αλλά δεν γινόταν, με κάθε βήμα που έκανα το ξωτικό έκλεινε πίσω μου τον δρόμο σαν με φερμουάρ, κι εξαφανιζόταν... μονο μπροστά μπορούσα να πάω κι όπου με βγάλει! Ξαφνικά ακούω από την αριστερή μου τσέπη μια υστερική ψιλή φωνή να τραγουδάει.. "Τράαααβα μπρος! Κι όσα έρθουν κι όοοσα πάνε....!" Τί διάολο πάλι; Βάζω το χέρι μου και βγάζω τον δίδυμο αδερφό του προηγούμενου ξωτικού. Είναι ολόιδιοι, μόνο που αυτός φοράει ξανθιά περούκα και την έχει δει Βουγιουκλάκη στο "Η Αλίκη στο ναυτικό".

-Ποιος είσαι εσύ πάλι;

-Ο Τζάκ!

-Ντάνιελς;

-Όχι! Είμαι η μαλακία που σε δέρνει! χα χα χα....

-Αποκλείεται, δεν μου αρέσει η Βουγιουκλάκη.

-Γι αυτό σου λέω...

-Καλά! Αντε τώρα στον αγύριστο κι εσυ!

Τον γκρεμοτσάκισα κι αυτόν στην άσφαλτο, πήγα να τον πατήσω κιόλας αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα, ήρθε ο ηλίθιος ο αδερφός του και τον τράβηξε.. Τώρα έχω και το κακέκτυπο της Αλίκης ξωπίσω μου! Το κέρατό μου μέσα!!!!!

Συνεχίζω, τώρα πια τρέχω τόσο γρήγορα που τα πόδια μου νομίζω δεν αγγίζουν καν το έδαφος! Ξανά η αριστερή τσέπη με βαραίνει... Τί σκατά πάλι;

Αυτή τη φορά έβγαλα ένα πράγμα σαν τον κύβο του Ρούμπικ μόνο που αντί για πολύχρωμα κυβάκια έιχε μάτια, και στόματα! Τα μάτια ήταν άλλα δακρυσμένα, άλλα μισόκλειστα και άλλα γουρλωμένα. Τα στόματα... άλλα ούρλιαζαν, άλλα τραγουδούσαν, άλλα έβριζαν και άλλα γελούσαν υστερικά!

Τί είστε εσείς πάλι;

-Είμαστε το παρόν σου. λέει ένα από τα στόματα που γελούσαν!

-Ωραίο παρόν έχω!

-Άσε μπέρδεμα...

-Τί πρέπει να σε κάνω εσένα τώρα;

-Να με ξεμπερδέψεις!

-Καλά τα λέμε μιαν άλλη φορά...

-Εσύ θα χάσεις...

-Σκάσε!

Τελικά το παρόν δεν το πέταξα, αλλά το έβαλα στο σακίδιο μου. Πού βρέθηκε το σακίδιο ξαφνικά θα σε γελάσω! Αλλά αφού το έχω ας το εκμεταλλευτώ!

Άντε πάλι στην τρεχάλα και ξωπίσω, το παρελθόν, το "Αλικάκι",οι μεταλλικές κατσαρίδες και μες τα αυτιά μου το γαμημένο το παρόν που ουρλιαζει, γελάει, κλαιει και τραγουδάει!

Στο τέλος του δρόμου σα να βλέπω μια λάμψη, κάτι σαν φάρος με μπλέ φως που μια ανάβει και μια σβήνει! Ωπ! Να! Τώρα που άναψε για μια στιγμή νομίζω είδα κάποιον... Ανθρωπος επιτέλους! Και τώρα πια τρέχω με άλλον "αέρα" έχω ένα στόχο! Τον μπλέ φάρο και τον όποιον άνθρωπο είναι εκεί!
Τα πόδια μου άρχισαν πάλι να με πονάνε... δε βαριέσαι, αστα να πονάνε.. τρέχα μωρήήή τρέχα! Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που νομίζω ότι σε λίγο θα σταματήσει και αυτή! Μην κάνεις καμμιά μαλακία τώρα... την έβαψες κωλοκαρδιά, ένας γαμημένος μυς είσαι τί νομίζεις; Θα κάνεις ότι σου λέω εγώ και ο κυρ-Εγκέφαλος! Χτύπα! Χτύύύπα!!!

Πλησιάζω... να το μπλέ φως το βλέπω πιο καθαρά, και ο άνθρωπος φαινεται καλύτερα τώρα, είναι άντρας φοράει.....τί φοράει ρε ο μαλάκας; Γαλάζια ρόμπα; Δεν πειράζει, γούστα είναι αυτά... αχ ο γλυκός μου κάτι κρατάει στα χέρια του για μένα... μάλλον πετσέτα! Ναι μια ολόλευκη πετσέτα! Να ναι καλά το παιδί... κι έχω ιδρώσει!

Χτύπα ρουφιάνα, χτύπα, μή σταματάς τώρα... άντε και κοντεύουμε, μην βαρεθεί να περιμένει και φύγει.! Έστω και με τη γαλαζουλί ρομπίτσα του, δεν παύει να είναι άνθρωπος...
-χαχαχαχαχαααα!!!!!!!!

-Τί είναι πάλι; Γαμώ τις τσέπες μου μέσα...

Βάζω το χέρι στη δεξιά τσέπη και βλέπω μια μικρογραφία του άντρα με την γαλάζια ρόμπα!

-Ποιός είσαι εσύ ρε;

-Το μέλλον σου.

-Έεελα! Σοβαρά;

-Αμέ!

-Τί θες τώρα μωρέ; άσε με τρέχω!

-Σε μένα θα έρθεις να το ξέρεις, μην πεις δεν στο είπα!

-Ναι όκ, τα λέμε όταν φτάσω! Τρελέ!

Να λοιπόν, έφτασα... περίπου 28 βήματα μακρυά από τον ορίτζιναλ άντρα με τη γαλάζια ρόμπα... 1,2,3,4,......16,17,18,19.......26,27,28,και μισό.

-Ουπς! Συγγνώμη έπεσα πάνω σας!

-Δεν πειράζει! Σε περίμενα! Αυτό για 'σένα!

-Ευχαριστώ δεν ήταν ανάγκη! Tί είναι;

-Πουκαμισάκι!

-Λευκό;

-Ναι!

-Δεν είχε σε λιλά που είναι και της μόδας; Δεν είμαι αχάριστη αλλά να, αν κρίνω από το ενδυματολόγικό σας γουστο! Πάντως ευχαριστώ!

-Παρακαλώ, φόρεσε το!

-Αααα πίσω κουμπώνει;

-Ναι.

-Τα μανικάκια όμως έιναι λίγο μακρυά ε;

-Θα στα τυλίξω ωραιότατα γύρω-γύρω και εσύ θα αγκαλιάσεις τον εαυτό σου! Ε; τί λες;

-Μέσα! επ, κύριος!

-Λέγε...

-και τσιγάρο πώς θα κάνω;

-Δεν θα κάνεις!

-Μα θα τρελαθώ αν δεν καπνίσω!

-Έχεις πολύ καιρό να καπνίσεις φαίνεται! χα χα χα χα χα χα χα χααααααα!

-επ πονάω...

τζζιιιιιζζζζζ μια λάμψη... το κενό!

-Αυτό λέγεται ηλεκτροσόκ κοπελιά!!!χαχαχαχα

-Μμμμμ ναι... νυστάζω!

Από κάπου ακούω το παρόν που έχει γίνει πια ξωτικό-παρελθον να μου λέει...

-Σου είπα να με ξεμπερδέψεις δεν ήθελες! Ορίστε τώρα, καπιτονέ τοίχος, πουκαμισάκι τρέντυ, ηλεκτροσόκ και χαπάκωμα!

-Πες μου ένα τραγουδάκι...

-Για το καλό σου.... για το καλό σου, ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό σου.......