Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Αντίο Αθήνα

'Ηταν αρχές του χρόνου, που αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πιο σοβαρά με τον Τάσο την ιδέα που πολύ καιρό πριν μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγαμε συχνά.. το ενδεχόμενο να φύγουμε από την Αθήνα και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά μας κάπου αλλού.. «στην επαρχία». Σε λίγες μέρες από σήμερα η ιδέα αυτή γίνεται πραγματικότητα, κί όσο κι αν όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί μόλις ακούν το νέο μας απαντάνε «πω πωω πόσο σας ζηλεύω! Μακάρι να μπορούσα να έφευγα κι εγώ».. η αλήθεια είναι πως η απόφαση αυτή πονάει!

Είναι πολύ ωραία η εικόνα να φαντάζομαι τα παιδιά μου να μεγαλώνουν κοντά στη φύση, να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα σχεδόν για όλο το χρόνο, να τρώνε ψάρια φρέσκα, από τη βάρκα κατευθείαν ψαρεμένα στις θάλασσες του νησιού. Είναι ωραία η εικόνα να με φαντάζομαι ήρεμη και χαλαρή, χωρίς τη βαβούρα της Πρωτεύουσας, να μή χρειάζεται να αλλάξω 2 λεωφορεία και 2 γραμμές μετρό για να πάω στη δουλειά μου. Είναι πολύ όμορφο που θα ξέρω τους γείτονές μου με τα μικρά τους ονόματα ή/και τα «παρατσούκλια» τους και θα με ξέρουν κι εκείνοι. Που θα ανοίγω το παραθυρό  μου και θα βλέπω ουρανό, ορίζοντα και δε θα χρειάζεται να κοιτάξω ψηλά για να δω ένα κομμάτι του ουρανού ανάμεσα σε μπαλκόνια και μπουγάδες με σώβρακα και σεντόνια.
Είναι πολύ όμορφο να με φαντάζομαι να ανοίγω το παράθυρο και να εισπνέω αρώματα που εδώ τα βρίσκουμε μόνο σε αποσμητικά χώρου, ευκάλυπτο, λεβάντα, λουλούδια του αγρού..
Εξίσου όμορφο όμως είναι κι ένα καφεδάκι με φίλους , με τους φίλους που δυστυχώς δεν μπορώ να πάρω μαζί παρά μόνο στην ψυχή μου. Είναι το ίδιο όμορφη η ανάμνηση μιας βόλτας στην πλάκα, ενός περίπατου στην ερμού. Το ίδιο όμορφη είναι η εικόνα της πόλης να αλλάζει χρώματα κι εγώ να την απολαμβάνω με  μια μπύρα κουτάκι παρέα με τους φίλους μου «στον βράχο» στον άρειο πάγο.
Όσο ανυπομονώ να γίνουν τα νερά του Αιγαίου κομμάτι της γειτονιάς μου, τόσο μου λείπει ήδη ο Υμηττός που είναι η τωρινή μου γειτονιά. Όσο λαχταρώ να έρθει η ώρα που θα ανοίξω την πόρτα του καινούριου μου σπιτιού, τόσο δακρύζω στη σκέψη και μόνο της στιγμής που θα κλείσω για πάντα πίσω μου την πόρτα του σπιτιού που μένω τώρα.

«Τί με κρατάει στην Αθήνα;» σκέφτηκα όσο αμφιταλαντευόμουν για το αν πρέπει να πάρουμε το ρίσκο ή όχι «Τίποτα δεν με κρατάει!» απάντησα, δεν είναι ΤΙ με κρατάει στην Αθήνα.. αυτό ήταν το εύκολο, ΤΙΠΟΤΑ! Το δύσκολο είναι να απαντήσεις στο «ΠΟΙΟΣ με κρατάει στην Αθήνα»... εκεί ανεβαίνει ο κόμπος στο λαιμό και τα μάτια τρέχουν ρυάκια.. Πώς να αφήσεις φίλους που έχετε ζήσει μαζί, όσα άλλοι δεν τα ζουν ποτέ στη ζωή τους; Πώς οι βόλτες στο νησί θα μπορέσουν να συναγωνιστούν τις βιαστικές μεν, αλλά γεμάτες χαμόγελα κι αγάπη αστικές βόλτες με αυτούς τους δυο-τρεις-πέντε-οκτώ φίλους που θα με σκέφτονται και θα τους αγαπώ όπου κι αν βρίσκομαι, αλλά δεν θα μπορώ να τους αγγίξω, να τους αγκαλιάσω, να τους δω;

Όλα αυτά τα σκέφτηκα και τα ξανασκέφτηκα πολλές φορές. Το δίλημμα μεγάλο, τελικά αποφάσισα.
Είτε εδώ , είτε εκεί, πάντα κάποιος ή κάτι θα μου λείπει.. ας είμαι εκεί που θα λείψουν τα λιγότερα στα παιδιά μου.

Σε λίγες μέρες από σήμερα, θα κλείσω για πάντα πίσω μου την πόρτα που μέχρι σήμερα άνοιγα για να καλωσορίσω τους φίλους μου στο σπίτι μας, και θα ανοίξω μιαν άλλη, καινούρια, που εύχομαι να μου δώσει την ηρεμία και τη δύναμη να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν χαμογελαστά, να τα καμαρώσω και ίσως κάποτε να έρθει η μέρα που με ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι, με φίλους που θα έχουν έρθει να μας επισκεφθούν, σε ένα από τα κάστρα του νησιού, θα κοιτάζουμε το αιγαίο να αλλάζει χρώματα στο ηλιοβασίλεμα  και θα μπορώ να πώ «χαλάλι..»