Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Beautiful boy





Τρίτη 25 Αυγούστου, το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6:00 το πρωί, σηκώθηκα από το κρεβάτι, έπλυνα τα δόντια μου, χτένισα τα μαλλιά μου, διάλεξα προσεκτικά τα ρούχα που θα φορούσα έλεγξα την τσάντα με τα πράγματά μου και ήμουν πλέον έτοιμη για το μεγάλο ραντεβού!
Πήρα αγκαλιά την κόρη μου, κάθισα μαζί της στο τραπέζι όσο έτρωγε το πρωινό της, φίλησα τον άντρα μου λέγοντας του, "σε λίγες ώρες θα τον έχουμε αγκαλιά", χώθηκα για λίγο στην αγκαλιά της μαμάς μου και αφού σηκώθηκα, όλοι μαζί ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο. Εκεί σε λίγη ώρα θα ερχόταν κι ο αγαπημένος μου φίλος, ο Γιώργος, για να είναι κοντά μας κάθε λεπτό σε αυτή την τόσο μεγάλη χαρά μας. Για εμένα ήταν πολύ σημαντικό να ξέρω ότι θα είναι εκεί όλοι οι δικοί μου άνθρωποι μέσα σε αυτούς και ο Γιώργος.

Στην υποδοχή ασθενών έδωσα τα στοιχεία μου καθώς και του γιατρού μου, άφησα τα πράγματά μου στους δικούς μου, φίλησα την κόρη μου πρώτα (η οποία ανησυχούσε πολύ) κι έπειτα, τον Τάσο και τη μητέρα μου.

Ξεκινά η προετοιμασία, εξετάσεις, αιμοληψίες, καρδιογραφήματα, καρδιοτοκογράφοι, κι αναμονή.. Έτοιμη να μπω στο χειρουργείο, σε λίγα λεπτά θα κρατήσω το αγοράκι μου στην αγκαλιά μου, η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και το χαμόγελο μόνιμο στα χείλη μου!
Μια τελευταία επίσκεψη (με το φορείο) στους συγγενείς πριν το χειρουργείο, βλέπω την κόρη μου και τη μητέρα μου, "οι άλλοι που είναι;" ρωτάω, "έχουν πάει να πάρουν καφέ, έρχονται","δεν τους προλαβαίνω, να μου τους φιλήσεις!"
Ήταν προγραμματισμένο να γεννήσω με καισαρική τομή, λόγω προηγηθείσας καισαρικής και κάνα δυο ακόμη παραγόντων. Περιμένω λοιπόν τον αναισθησιολόγο, να μου κάνει την επισκληρίδιο νάρκωση, ξαφνικά κι ενώ είμαι έτοιμη και περιμένω αυτό άλλαξε, έρχεται ο γιατρός μου η μαία μου και η αναισθησιολόγος με μια μάσκα στο χέρι.. "ξέρεις, δε θα κάνουμε επισκληρίδιο τελικά ο καρδιολόγος ζήτησε να σου κάνουμε ολική νάρκωση" μου έλεγε ενώ ταυτόχρονα μου πίεζε τη μαύρη μάσκα πάνω στη μύτη και το στόμα μου. Έλεγα κι εγώ τα δικά μου, κανείς δε μου έδινε σημασία και ξαφνικά ακούω φωνές, δυνατές πάνω από το κεφάλι μου "Αγγελική! Αγγελική!" και ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, ανοίγω τα μάτια μου, νύσταζα, δεν εστίαζα καλά από τη νύστα, "Έλα κορίτσι μου, τελειώσαμε! Όλα καλά, κι ο κούκλος σου μια χαρά!" η φωνή της Άννας της μαίας μου, εκείνη με χάιδευε, η πρώτη ερώτηση που έκανα ήταν: "η κόρη μου είδε τον αδερφό της;" όμως όπως αποδείχθηκε μόνο εγώ καταλάβαινα τί έλεγα γιατί όσοι ήταν γύρω μου ρωτούσαν ο ένας τον άλλο αν κατάλαβαν τί είπα. Βάζω όλη τη δύναμη μου να συγκεντρωθώ και ξανά ρωτάω: "Η Μιχαέλα, είδε τον αδερφό της;" "Ναι, τον είδε, και τώρα θα σε πάμε να σε δουν κι εσένα"
Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, ζαλιζόμουν, αλληθώριζα, μπέρδευα τα λόγια μου, δεν ήθελα να με δουν έτσι, θα έβαζα τα δυνατά μου να φανώ όσο γίνεται πιο φυσιολογική! Ανοίγει η πόρτα και τους βλέπω, όλους εκεί, χαμογελαστούς, δεν τους έβλεπα καλά αλλά από τη χροιά της φωνής του καθενός καταλάβαινα το χαμόγελό του, η κόρη μου ήταν τρομαγμένη, της είπα ότι είμαι καλά, όμως η εικόνα μου δεν την άφησε να με πιστέψει. Ξανά μέσα, ήρθε η ώρα να συναντήσω το μωρό μου, να τον κρατήσω στα χέρια μου για πρώτη μας φορά, ήμουν ξαπλωμένη στο φορείο, μου φέρνει μια νοσοκόμα ένα μωράκι και το ακουμπάει πάνω μου στο στήθος μου, δεν τον βλέπω καλά όμως ακόμη έχω την υπέροχη μυρωδιά του στα ρουθούνια μου, βγάζει τους πιο γλυκούς ήχους που έχει βγάλει ποτέ μωρό και κατευθείαν "αρπάζει" το στήθος μου, εγώ του φίλησα πολλές φορές το κεφαλάκι και έκλαιγα από χαρά, κλάμα λυτρωτικό που έβγαινε από την ψυχή  μου κατευθείαν.
Θα τον ξανα έβλεπα σε 24 ώρες, μέχρι τότε το τυπικό έλεγε ότι έπρεπε να νοσηλευτώ εκτός θαλάμου για επιπλέον παρακολούθηση κι ως εκ τούτου, δεν μπορούσα να είμαι με το μωρό μου, ούτε και με τους δικούς μου, θα τους έβλεπα για μισή ώρα πάλι το απόγευμα. κοιμήθηκα πολύ, νομίζω περισσότερο από όσο χρειαζόμουν μόνο και μόνο για να κάνω το χρόνο να περάσει πιο γρήγορα.
Ήμουν καλά, τώρα πια μιλούσα κανονικά κι εστίαζα, έβλεπα καθαρά κι όχι σκιές, όμως στενοχωριόμουν, και μάλιστα πολύ, γιατί εγώ αλλιώς το είχα φανταστεί, ήθελα να δω την κόρη μου να κρατάει τον αδερφό της, ήθελα να δω τον Τάσο, να τον κοιτάξω στα μάτια και να του πω οτι τον αγαπώ πολύ, οτι η δική μας αγάπη είναι η αιτία γι αυτά τα δυο πανέμορφα παιδιά μας όσο και οι δυο μαζί θα κρατούσαμε το μωράκι μας, το μωράκι που το περιμέναμε για πάνω από 10 χρόνια.. ήθελα να δω τη μαμά μου, να της πω ότι τώρα έχει έναν ακόμη λόγο να είναι χαρούμενη, να είναι ευτυχισμένη κι έναν επιπλέον λόγο να προσέχει τον εαυτό της. Ήθελα να δω τον Γιώργο που είχε έρθει από τα άγρια χαράματα, διασχίζοντας όλη την Αθήνα για να είναι κοντά μας και που το μεσημέρι έφυγε άρον άρον να ξανακάνει αυτό το δρομολόγιο για να πάει για δουλειά, και που δεν είχα προλάβει να τον δω το πρωί, ήθελα να τον δω και να του πώ "Ευχαριστώ"! ό,τι και να πω σε οποιονδήποτε κανείς δε θα καταλάβει το πόσο καλό μου έκανε να ξέρω πως όλοι αυτοί, οι δικοί μου άνθρωποι ήταν εκεί για μενα, ήταν έξω από την πόρτα και κάθε φορά που εγώ φοβόμουν ή ανησυχούσα ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά γιατί αυτοί οι τρεις ήταν έξω, εκεί μαζί μου. 'Ηθελα να κρατήσω το μωρό μου αγκαλιά και να το θηλάσω από την πρώτη στιγμή, ήθελα... αλλά τελικά κάποια πράγματα όσο και να τα θέλουμε δεν γίνονται πάντα έτσι.
Πέρασε αυτό το 24ωρο επιτέλους κι ας μου φάνηκε αιώνας, πήγα σε θάλαμο και επιτέλους μπόρεσα να κρατήσω και τα δυο παιδιά μου αγκαλιά! Τί ευτυχία!! Απερίγραπτο συναίσθημα, από τη μία να κρατώ την κόρη μου που είναι πια ολόκληρη κοπέλα κι από την άλλη ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι, τον γιο μου! Τόσα χρόνια έλεγα οτι η καρδιά μου δε χωράει άλλη αγάπη οτι την είχε γεμίσει όλη η Μιχαέλα, κοίτα να δεις όμως που έκανα λάθος! Είχε χώρο και για άλλη αγάπη, εξίσου μεγάλη και τρυφερή!
Το πρώτο βράδυ από τη λαχτάρα μου το πέρασα ΟΛΟ με το μωρό ακουμπισμένο πάνω μου, τον χάιδευα, του έλεγα τα σχέδια που έχω για εκείνον όταν θα πάμε σπίτι μας, του μιλούσα για τον μπαμπά του για τον πιο υπέροχο μπαμπά του κόσμου, του μιλούσα για την φοβερή αδερφή του, που τον περίμενε τόσα χρόνια! Του έλεγα για το δωμάτιό του, για τους κανόνες του σπιτιού, του είπα για την Κίρκη και τον Συλβέστρο που θα τον περιμένουν κι εκείνοι με αγωνία. Του τραγουδούσα, του έλεγα παραμύθια, του μιλούσα για τον παππού του που για λίγο δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει κι ας τον περίμενε με ανυπομονησία, του έλεγα για εμένα, του είπα όλα όσα με αφορούν, καλά και κακά, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, εκ του ασφαλούς όμως, αφού τώρα ο πανέμορφος αυτός νεαρός που κοιμόταν στην αγκαλιά μου δεκάρα δεν έδινε για όσα του έλεγα, μόνο στα χάδια αντιδρούσε λιγάκι.

Όσο τον έβλεπα τόσο μου ερχόταν στο μυαλό ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι του John Lennon το "Beautiful Boy" τον είχα αγκαλιά μου να κοιμάται και του σιγοψιθύριζα αυτούς τους στίχους:


Out on the ocean sailing away
I can hardly wait to see you come of age
But I guess, we'll both just have to be patient
'Cause it's a long way to go, a hard row to hoe
Yes, it's a long way to go but in the meantime

Before you cross the street
Take my hand
Life is what happens to you
While you're busy making other plans

Beautiful, beautiful, beautiful
Beautiful boy


(Κι επειδή μάλλον δεν καταλάβαινε τα αγγλικά του έκανα και μια μετάφραση)
Κι έτσι σιγά σιγά η ζωή μας άλλαξε, προς το καλύτερο.. το σπίτι μας ομόρφυνε κι άλλο και εγώ προσωπικά νιώθω πιο ήρεμη (κι ας είμαι εξαντλημένη), πιο σοφή και πολύ πολύ δυνατή! Κι όλα αυτά χάρη στα δυο πανέμορφα παιδιά μου, την αγαπημένη μου φιλεναδίτσα και το νεαρό "beautiful boy" που εδώ και πέντε εβδομάδες ομόρφυνε και τη ζωή μας 



Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

Blind Date

Έχετε ακούσει για τις γυναίκες που επικοινωνούν με άγνωστους άνδρες και μετά από κάποιο καιρό αποφασίζουν να συναντηθούν μαζί τους χωρίς να  έχουν ιδέα πώς είναι ο άλλος (οκ σου έχει στείλει φωτογραφίες  αλλά δεν ξέρεις καν αν είναι οι δικές του ή κάποιου άλλου άσχετου) και παρόλο που δεν τους έχουν δει ποτέ έχουν τις "πεταλούδες" στο στομάχι και την ανυπομονησία μιας ερωτευμένης γυναίκας;  Λοιπόν εγώ δεν έχω μόνο ακούσει γι αυτές τις, αν θέλετε, περιπετειώδεις γυναίκες... εδώ και κάποιους μήνες νομίζω πως ζω κάτι τέτοιο...!!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: ήταν Δεκέμβρης, ο Δεκέμβρης που μας πέρασε κάπου μέσα στις γιορτές όταν έλαβα ένα μήνυμα.. δεν έδωσα πολύ σημασία αλλά κατα βάθος ήθελα να επιβεβαιώσω ότι αυτό το μήνυμα δεν μου ήρθε κατά λάθος, οτι ο πραγματικός παραλήπτης ήμουν εγώ... Η επιβεβαίωση ήρθε λίγες μέρες μετά, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να το πιστέψω, από τη μια χαιρόμουν, από την άλλη φοβόμουν σαν παιδί. Κάποιες μέρες μετά έλαβα μια φωτογραφία, μακρινή, σκοτεινή, πολύ "αρτιστίκ", ασπρόμαυρη, που στην ουσία σε άφηνε μόνο να φανταστείς, εσύ στην πραγματικότητα έβλεπες μόνο σκιές και στο βάθος  μια κουκίδα σαν φουντούκι που ήταν αυτός!
Την κοίταζα κάθε μέρα, την είχα κάτω από το μαξιλάρι μου, προσπαθούσα να φανταστώ πώς είναι, αλλά ακόμη φοβόμουν, μήπως δεν ήταν για μένα; μήπως αν χαρώ και πιστέψω ότι μου συμβαίνει αυτό, αυτός ο (πολύ νεαρότερός μου)  άνδρας με αφήσει και φύγει για πάντα μακρυά; και δεν το έλεγα πουθενά... μόνο οι πολύ δικοί μου άνθρωποι ήξεραν.
Ένα μήνα περίπου μετά, κι άλλη φωτογραφία, λίγο πιό κοντινή, πάλι ασπρόμαυρη, με σκιές και γραμμές, με παιχνιδίσματα του φωτός, με υποψία σιλουέτας... πιο δυνατό το σκίρτιμα στην καρδιά, πιο μεγάλο το χαμόγελο στο πρόσωπό μου κάθε που την κοίταζα.. ο φόβος ομως μην τον χάσω, παρέμενε και κάθε μέρα γινόταν και πιο μεγάλος.. ειδικά που τώρα, μέρα νύχτα, σκεφτόμουν μόνο αυτόν, με όσα ήξερα για εκείνον προσπαθούσα να βρω πληροφορίες, να σχηματίσω μια εικόνα..
Με την τρίτη φωτογραφία, το ίδιο σκοτεινή, με παιχνιδίσματα φωτός, σκιές και ασαφής όσο οι προηγούμενες μόνο που τώρα, φαινόταν κάπως το προφίλ του, μια υπέροχη, κομψή μύτη και δυο χειλη όμορφα ήταν πια τα όνειρά μου,με αυτή λοιπον τη φωτογραφία άρχισαν δειλά δειλά τα "poke" και τα σκουντήγματα.. τα δεχόμουν με μεγάλη χαρά, κάθε σκούντηγμα με έκανε και πιο ευτυχισμένη.. ανταπέδιδα συχνά, σχεδόν ποτέ δεν έπαιρνα άμεση απάντηση, όμως έκανα υπομονή και περίνενα με κομμένη την ανάσα το επόμενο "σκούντηγμά" του. Ο φόβος παρέμενε.. αυτός είναι τόσο όμορφος (έτσι τον φανταζομαι) και τόσο μικρός κι εγώ πια είμαι μεγάλη.. τα έχω ξεχάσει κάπως κι αυτα τα "παιχνίδα" σχεδόν 12 χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που είχα αντίστοιχη εμπειρία, κι άν φύγει ξαφνικά; κι αν με αφήσει; τώρα που τον συνήθισα; τώρα που έχω αρχίσει να τον νιώθω πια κομμάτι δικό μου, να τον κουβαλάω μέσα μου όπου κι αν πάω, νύχτα ή μέρα.. κι αν με αφήσει τώρα; Κι ένα ακόμη σκούντηγμα ήρθε σαν απάντηση. Ο γοητευτικός νεαρός ήταν ακόμη εκεί, κι ασχολιόταν κι εκείνος μαζί μου.
Όλο αυτό το διάστημα άρχισα να προσέχω λίγο παραπάνω τον εαυτό μου, για χάρη του, και περίμενα την επόμενη φωτογραφία.. και τακτικότατα, συνέχισα να λαμβάνω μια περίπου κάθε μήνα.. όλο και πιο κοντινές, αλλά πάντα μυστηριώδεις, ασπρόμαυρες, με σκιές, με ασάφεια, και τα σκουντήγματα, όλο και πιο συχνά, και τώρα πια είχαμε άλλη επικοινωνία, πιο άμεση, έλεγα κάτι εγω; είχα την απάντησή του, τη φωνή του δεν την έχω ακούσει ποτέ, εκείνος τη δική μου, την ακούει κάθε μέρα, το προσωπό του, το σώμα  του, δεν το έχω δει, παρά μόνο μέσα από τις "αρτιστίκ" ασπρόμαυρες, φωτογραφίες, αυτός δεν με έχει δει ποτέ.. κι ο καιρός περνούσε, περνάει..
Πολλοί λένε οτι το καλοκαίρι, κι ο Αύγουστος ειδικά είναι η πιο ρομαντική εποχή, τότε λοιπον αποφασίσαμε να συναντηθούμε για πρώτη φορά. Τον Αύγουστο που μας έρχεται, και η αγωνία μεγαλώνει, προσπαθώ να φανταστώ το πρόσωπό του, τη μυρωδιά του, ανυπομονώ, να τον αγγίξω, να τον φιλήσω να του πώ πως τον αγαπώ, να γύρει πάνω μου, να τον αφήσω να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου.. Τον έχω ήδη ερωτευτεί κι ας μην τον έχω δει ποτέ, και εχω τέτοια αγωνία γι αυτό το πρωτο μας ραντεβου που όμοιά της δεν έχω νοιώσει ποτέ πριν, για κανένα άλλο ραντεβού με κανέναν άλλο άντρα.. Διαλέγω από τώρα τα ρούχα που θα φορώ, το μέρος που θα συναντηθούμε να είναι όπως αξίζει της πρώτης μας φοράς, μετράω τις μέρες τι ώρες και κάνω υπομονή ξέρω ότι θέλει το χρόνο του για να είναι έτοιμος γι αυτή τη συνάντηση.. χρειάζομαι κι εγώ κάποιο χρόνο, για να είναι όλα καλά, όλα όπως πρέπει ώστε να έρθει εκείνη η μέρα που θα γνωρίσω,  θα συναντήσω για πρώτη φορά και θα αγκαλιάσω τον... ΓΙΟ ΜΟΥ!! 

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Να σας γνωρίσω...Από εδώ ο Μπαμπάς μου..ο Μιχάλης!

Εμένα πάνω κάτω με ξέρετε, θέλω τώρα να σας γνωρίσω τον μπαμπά μου.
Ο μπαμπάς μου ο Μιχάλης, όλη μου την παιδική ηλικία και μέχρι την εφηβεία μου ήταν η μεγάλη μου αγάπη! Δεν μπορούσα να φανταστώ άλλον άνθρωπο πιο υπέροχο, πιο μοναδικό, πιο αστείο και στοργικό από τον μπαμπά μου. Ίσως όπως όλες οι κόρες, έτσι κι εγώ του είχα απεριόριστη αγάπη και αδυναμία. Μαζί κοιμόμασταν τα μεσημέρια αγκαλιά.. να μου λέει παραμύθια που τα έβγαζε απο το μυαλό του κι εγώ να ξεκαρδίζομαι μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος, εκεί στην αγκαλιά του ακόμη θυμάμαι την ιδιαίτερη μυρωδιά του, μια ανάμιξη του απορρυπαντικού που χρησιμοποιούσε η μαμά, κολόνιας  "old spice" και τροπικών ξύλων. Τροπικά ξύλα μύριζαν τα ρούχα του, το μπουφάν του και θυμάμαι που από τα πλεκτά χειμωνιάτικα πουλόβερ του, ξεκολλούσα με μανία τις μικρές ακίδες που είχαν καρφωθεί ανάμεσα στις ίνες του ρούχου. Τροπικά ξύλα, ρετσίνι και πριονίδι μύριζαν και τα μαλλιά του, ό,τι σαμπουάν κι αν χρησιμοποιούσε, τροπικά ξύλα μύριζε.. Ο μπαμπάς μου ήταν ξυλέμπορος κι ακόμη πριν ανοίξει το δικό του μαγαζί πάλι για ξυλέμπορους δούλευε. Οδηγός φορτηγού. Μαζί του πήγαινα από τριών χρονών θυμάμαι, ίσως να πήγαινα και νωρίτερα ποιος ξέρει; (θα ρωτήσω τη μάνα μου για σιγουριά). Μαζί του, έφευγε το πρωί για δουλειά και ξύπναγα κι εγω, έπινα το γάλα μου, ζήταγα από τη μανούλα μου να μου φορέσει την τζήν τη σαλοπέτα για να ταιριάζω με τα ρούχα της δουλειάς του μπαμπά κι ανέβαινα μαζί του στο φορτηγό (που μου φαινόταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο) και ξεκινάγαμε. Πηγαίναμε στο λιμάνι να φορτώσουμε ξύλα, σε προμηθευτές όπως ο "Μουρίκης", ο "Τζήλος", η "Ξυλεμπορία" κι όπου πηγαίναμε με είχαν μάθει πια όλοι κι ο μπαμπάς μου καμάρωνε, καμάρωνα κι εγώ! Κρατούσα στα χεράκια μου το μπλοκ με τα δελτία αποστολής και τα τιμολόγια κι ένιωθα τόσο σημαντική!! Κι ο μπαμπάς μου να μου δείχνει, να μου μαθαίνει, κάθε λεπτό πράγματα, διάφορα, στα μάτια μου τόσο σπουδαία και φοβερά!
-Το βλέπεις αυτό το μικρό βαρκάκι Αγγελικούλα; Χωρίς να πάει αυτό να οδηγήσει και να κάνει κουμάντο αυτό το μεγάααλο πλοίο, το κρουαζιερόπλοιο δεν μπορεί να μπει στο λιμάνι! Είδες πόσο σημαντικό είναι τόσο δά μικρό; Σαν κι εσένα! Αν εσύ δεν μου κρατάς τα τιμολόγια στη σωστή σειρά εγώ δεν μπορώ να κάνω σωστά τη δουλειά μου, δε θα ξέρω πού να πάω μετά και θα χασομερήσω! Γι αυτό σε διάλεξα για βοηθό μου!
κι έμενα εγω με το στόμα ανοιχτό, και το πίστευα ότι είμαι τόσο σημαντική για τη δουλειά του κι έμπαινα στο ρόλο, και παρόλη τη μικρή μου ηλικία δεν μου κακοφαινόταν το 8ωρο, ή και παραπάνω μερικές φορές. Τί να με νοιάξει άλλωστε εγώ ήμουν με τον μπαμπά μου!
Και περνούσαν τα χρόνια και όταν πια πήγα νηπιαγωγείο και δεν μπορούσα να πηγαίνω μαζί του στη δουλειά πάντα έβρισκε χρόνο να κάνουμε κάτι άλλο μαζί.
Μια άλλη αγαπημένη μας διασκέδαση ήταν να πηγαίνουμε στο γήπεδο! Ο Πατέρας μου ήταν "Απολλωνιστής" έτσι λοιπόν πολλές Κυριακές μας έβρισκαν τις τσιμεντένιες κερκίδες της Ριζούπολης με τα φελιζολένια μαξιλαράκια φωνάζοντας "και με χιονια και με κρυα ελαφρα ταξιαρχια!!" και χαζέυοντας τις γραμμές του τρένου στο ημίχρονο τρώγωντας σάμαλι από τον κύριο "φαντα_κόλα_μπύρα_ παγωμένα_ έχω_ παιδιά"
Με το ίδιο πάθος και καμάρι ερχόταν στις γυμναστικές μου επιδείξεις στην ενόργανη που πήγαινα. και με την κάμερά του βιντεοσκοπούσε όλη την εκδήλωση και μετά μάζευε όλους τους φίλους και συγγενείς στο σπίτι μας οπου γινόταν η προβολή για να καμαρώσουν τις κόρες του! Και φούσκωνε ο μπαμπάς μου ο Μιχάλης σαν διάνος από καμάρι.


Τα ταξίδια ήταν η μεγάλη του αγάπη, ποτέ δεν καθόμασταν σε μια γωνιά, μας χάρισε στιγμές που πολύ λίγα παιδιά είχαν την τύχη να ζήσουν. Δούλευε σαν το σκυλί για να μπορεί να ταξιδεύει, δεν τον ένοιαζαν ούτε σπίτια ούτε εξοχικά να αποκτήσει, τον ενδιέφερε να επισκεφθούμε όσο πιο πολλά μέρη μπορούσαμε. Μαζί του η οικογένειά μας γύρισε ολόκληρη την Ελλάδα και τη μισή ευρώπη. Η χαρά του ήταν να οδηγάει, αυτή ήταν η ελευθερία του και ας το κρατήσουμε αυτό. Ερχόταν Πέμπτη μεσημέρι γυρίζαμε εμείς από το σχολείο κι εκείνος από τη δουλειά, μετά το φαγητό άνοιγε έναν μεγάλο χάρτη της Ελλάδας, μας έλεγε κλείστε τα μάτια, στριφογύριζε το χάρτη κι όπου έπεφτε το δάχτυλό μας, εκεί θα πηγαίναμε για το Σαββατοκύριακο. Παρασκευή μεσημέρι μετά το φαγητό χειμώνα καλοκαίρι φεύγαμε και γυρίζαμε την Κυριακή όλοι χαρούμενοι, ξεκούραστοι, ευτυχισμένοι.. κάθε βδομάδα σχεδόν και μια περιπέτεια. Στις διακοπές Χριστουγέννων ή Πάσχα το ταξίδι ήταν πιο μεγάλο, συνήθως εξωτερικό. Το καλοκαίρι είχε διάφορες εκδρομές, αλλά ο Αύγουστος ήταν αδιαπραγμάτευτα εξολοκλήρου αφιερωμένος στη Λέσβο. Και πάντα μα πάντα μεσα στο αυτοκίνητο ακούγαμε τσιτσάνη "Απόψε στις Ακρογιαλιές" κι ο πατέρας μου δυνάμωνε την ένταση και χτυπούσε δυνατά παλαμάκια τραγουδώντας κι εμείς του φωνάζαμε γελώντας.. "Μπαμπάααααα το τιμόνιιιιι"

Όταν τέλειωναν τα σχολεία και μέχρι να φύγουμε για διακοπές είτε Χριστούγενα, Πάσχα ή καλοκαίρι, οταν μεγαλώσαμε λίγο, έπρεπε να πηγαίνουμε στο μαγαζί. Γκρινιάζαμε ξεγκρινιάζαμε έπρεπε να πάμε. "Να έρχεστε να σκουπίζετε, να σηκώνετε τηλέφωνα, κάτι να κάνετε κι εγω θα σας πληρώνω, δεν θα το κάνετε τζάμπα, θα πληρώνεστε, αλλά ξεχάστε το να κοιμάστε μέχρι το μεσημέρι. ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟ! Τότε ούτε εγώ ούτε και η αδελφή μου καταλαβαίναμε το καλό που μας έκανε. Μάθαμε να εκτιμάμε τα χρήματα και να μην τα ξοδεύουμε αλόγιστα από εδώ κι από εκεί. Ξαφνικά η τσάντα η naf-naf και το παντελόνι το Levi's δεν ήταν τόσο απαραίτητα όταν πηγαίναμε με τα δικά μας λεφτά στο ταμείο να τα αγοράσουμε. Δεν μετρούσα πια την τιμή σε χιλιάδες δραχμές αλλά σε πόσα φαράσια πριονίδι σκούπισα για να βγάλω αυτά τα λεφτά. Αργήσαμε πολύ με την αδερφή μου να καταλάβουμε πόσο σπουδαίο μάθημα μας έκανε δώρο ο πατέρας μας τότε.

'Ετσι περνούσαν τα χρόνια με τον μπαμπά μου, χαρούμενα, ξέγνοιαστα, όμορφα, Γεμάτα! Μέχρι τα μισά της εφηβείας μου.. εκεί, ίσως και αναμενόμενα, η σχέση μας άλλαξε, έγινε διαφορετική, απομυθοποιήσαμε ο ένας τον άλλο; μπορεί; Μπορεί και να περιμέναμε ο ένας από τον άλλο περισσότερα, ή μπορεί να βλέπαμε ο ένας στον άλλο τον εαυτό του. Τώρα 20 χρόνια μετά αν με ρωτήσεις θα σου πω οτι γι αυτό άλλαξε η σχέση μας, επειδή ήμαστε ίδιοι. Δεν είναι τοσο τα όσα καλά, άσχημα ή αδιάφορα συνέβησαν εκείνη την εποχή, είναι ότι εγώ έβλεπα στον πατέρα μου εμένα κι εκείνος σε έμενα τον εαυτό του. Δεν απομακρυνθήκαμε ποτέ, ό,τι κι αν μας συνέβαινε, ομως η μαγεία της σχέσης μας ειχε χαθεί, τσακωνόμασταν, βριζόμασταν, πληγωναμε ο ένας τον άλλο και μετά πάλι από την αρχή.. 'Όπως μου είπε κάποιος. "Τί περίεργο βρίσκεις σε αυτό; έτσι είναι οι μεγάλες αγάπες γεμάτες ένταση"
 Όμως όσο κι αν του θύμωνα σε εκείνες τις ηλικίες αυτός ο πατέρας, με έκανε αυτό που είμαι, δίνοντας μου παραδείγματα πότε προς μίμηση πότε προς αποφυγή. Με έκανε όσο δυνατή είμαι, σε εκείνον το οφείλω γιατί με τον τρόπο του με ανάγκασε να είμαι δυνατή, με τον δικό του μοναδικό τρόπο μου έδειξε οτι αν εγω δεν μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου κανείς δεν θα με φροντίσει. Με έμαθε να στέκομαι στα πόδια μου με αυτοπεποίθηση και να λέω ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μη μπορώ να καταφέρω. Όπως μου είπε πριν από λίγες μέρες: "Όταν είσαι μπαμπάς τα παιδιά σου τα αγαπάς όπως και να έχει, μερικές φορές όμως πρέπει να θυσιάσεις την "αίγλη" σου στα μάτια τους για να καταλάβουν οτι εσύ δεν θα υπάρχεις για πάντα εκεί να τα προσέχεις"

Ο μπαμπάς μου ο πιο περίεργος άνθρωπος στον κόσμο! Ένας άνθρωπος αντικειμενικά καλός! που βοηθούσε όλο τον κόσμο! Έχω πολλά παραδείγματα να πω περιπτώσεων που δείχνουν το μεγαλείο της ψυχής του, για να μην κουράσω όμως θα σας διηγηθώ ενδεικτικά ένα περιστατικό: Τον έχει τρακάρει ένας άνθρωπος ο οποίος έφταιγε για το τροχαίο αλλά δεν είχε ασφάλεια, για να μην τον μπλέξει παραπάνω ο πατέρας μου συμφώνησε να μη καλέσει την τροχαία και να περάσει από το σπίτι του άλλου κυρίου σε συμφωνημένη στιγμή να πάρει τα χρήματα να καλύψει τη ζημιά στο αυτοκίνητό του. Όταν ήρθε αυτή η μέρα πήγε στο σπίτι του ανθρώπου αυτού, και είδε ότι είχε ένα μικρό παιδάκι, μωρό λιγότερο από ενός έτους που μην έχοντας κάτι άλλο να το ταϊσουν του έδιναν με το δάχτυλο να γλείψει λιωμένη πατάτα γιαχνί. Ο πατέρας μου λοιπόν φυσικά δεν πήρε τα χρήματα που δικαιούταν, άφησε ένα χρηματικό ποσό στο τραπέζι κι έφυγε για να ξαναγυρίσει μετά από λίγο με πολλές σακούλες γεμάτες τρόφιμα για την οικογένεια αλλά και γάλατα για το μωρό.
Άνθρωπος που τον αγάπησα και τον μίσησα κάποιες φορές με το ίδιο ακριβως πάθος.
Με χαρακτήρα ισχυρό, πεισματάρης μέχρι να σε βγάλει από τα ρούχα σου και την ίδια ώρα παραπονιάρης και γλυκός σαν μωρό παιδί. Ισχυρός κι ανήμπορος ταυτόχρονα. Ισχυρός και ικανός για τα πάντα κι ανήμπορος μακρυά από την οικογένειά του και κυρίως μακρυά από την αγαπημένη του Περσούλα, τη μαμά μου.
Ο άνθρωπος που με αγάπησε, με επαίνεσε και με τιμώρησε πολλές φορές. Μάλλον ο πιο σημαντικός άντρας της ζωής μου για χίλιους διαφορετικούς λόγους.
Ο μπαμπάς μου ο Μιχάλης ένας άνθρωπος που έζησε όλα όσα ήθελε να ζήσει, έκανε όλα όσα ήθελε να κάνει χωρίς να αφήνει απωθημένα, εκτός από ένα πράγμα.. ένα "μαράζι" μονο θυμάμαι από μικρή να έχει. Που δεν τον άφησε ο πατέρας του να γίνει καπετάνιος! Αν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη για τον πατέρα μου εκτός της Μαμάς μου, αυτή είναι η θάλασσα!

Κι έτσι διάλεξε να "φύγει" μέσα στην αγκαλιά της μιας μεγάλης του αγάπης και  διπλα στην άλλη μεγάλη του αγάπη. Μέσα σε ένα καράβι της γραμμής έχοντας δίπλα του τη μαμά μου. Ήρεμος, γαλήνιος, μπορεί χαρούμενος που πια δεν είχε κανένα απωθημένο, Τα είχε όλα μελετήσει, θα εκπλήρωνε το ένα του απωθημένο αυτό της θάλασσας, τώρα έγινε καπετάνιος! Δεν ήθελε να αφήσει άλλο απωθημένο, ανέφερα πιο πάνω οτι η ελευθερία του ήταν να οδηγεί, στο ταξίδι αυτο λοιπόν που δεν ολοκλήρωσε, ερχόταν από τη Λέσβο για να νοσηλευθεί και όπως όλα έδειχναν ο διαβήτης που τον ταλαιπωρούσε χρόνια, τρώγοντας τον σιγά - σιγά αυτή τη φορά θα του στερούσε το ένα του πόδι σίγουρα καθώς και τμήμα του άλλου. "Πώς θα οδηγώ χωρίς πόδια; ζωή είναι αυτή;" Τον ακούω να λέει μες τα αυτιά μου και καταλαβαίνω οτι συνειδητά δεν επέτρεψε ποτέ να γίνει αυτό. Κι επειδή όπως είπαμε νωρίτερα σκοπός του ήταν να με κάνει δυνατή αποφάσισε να βάλει τη στολή του καπετάνιου και να φυγει μακρυά σε θάλασσες άγνωστες σε εμάς την ημέρα των γενεθλίων μου. Για να ειναι σίγουρος οτι όχι μόνο θα μαθω να είμαι ακόμη πιο δύνατη αλλά και ότι θα τον θυμάμαι πάντα!


Μετά από όλα οσα σας είπα γι αυτόν θα ήθελα να σας τον γνωρίσω.... Από εδώ ο μπαμπάς μου ο Μιχάλης! (κι αν οι φωτογραφίες με τα χρόνια ξεθώριασαν, οι αναμνήσεις μου παραμένουν έντονα ζωηρές και χρωματιστές)



Στη βάπτισή μου

Στα πρώτα μου γενέθλια

Στη Λέσβο, γυρίζοντας από τους ψαράδες

Στη Λέσβο μαθαίνοντάς μου πως όλα τα ζώα είναι φίλοι μας

Στη Μύκονο Τριήμερο Αγίου Πνεύματος
Στο γάμο μου, περήφανος με "παραδίδει" στον Τάσο.