Τρίτη 25 Αυγούστου, το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6:00 το πρωί, σηκώθηκα από το κρεβάτι, έπλυνα τα δόντια μου, χτένισα τα μαλλιά μου, διάλεξα προσεκτικά τα ρούχα που θα φορούσα έλεγξα την τσάντα με τα πράγματά μου και ήμουν πλέον έτοιμη για το μεγάλο ραντεβού!
Πήρα αγκαλιά την κόρη μου, κάθισα μαζί της στο τραπέζι όσο έτρωγε το πρωινό της, φίλησα τον άντρα μου λέγοντας του, "σε λίγες ώρες θα τον έχουμε αγκαλιά", χώθηκα για λίγο στην αγκαλιά της μαμάς μου και αφού σηκώθηκα, όλοι μαζί ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο. Εκεί σε λίγη ώρα θα ερχόταν κι ο αγαπημένος μου φίλος, ο Γιώργος, για να είναι κοντά μας κάθε λεπτό σε αυτή την τόσο μεγάλη χαρά μας. Για εμένα ήταν πολύ σημαντικό να ξέρω ότι θα είναι εκεί όλοι οι δικοί μου άνθρωποι μέσα σε αυτούς και ο Γιώργος.
Στην υποδοχή ασθενών έδωσα τα στοιχεία μου καθώς και του γιατρού μου, άφησα τα πράγματά μου στους δικούς μου, φίλησα την κόρη μου πρώτα (η οποία ανησυχούσε πολύ) κι έπειτα, τον Τάσο και τη μητέρα μου.
Ξεκινά η προετοιμασία, εξετάσεις, αιμοληψίες, καρδιογραφήματα, καρδιοτοκογράφοι, κι αναμονή.. Έτοιμη να μπω στο χειρουργείο, σε λίγα λεπτά θα κρατήσω το αγοράκι μου στην αγκαλιά μου, η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και το χαμόγελο μόνιμο στα χείλη μου!
Μια τελευταία επίσκεψη (με το φορείο) στους συγγενείς πριν το χειρουργείο, βλέπω την κόρη μου και τη μητέρα μου, "οι άλλοι που είναι;" ρωτάω, "έχουν πάει να πάρουν καφέ, έρχονται","δεν τους προλαβαίνω, να μου τους φιλήσεις!"
Ήταν προγραμματισμένο να γεννήσω με καισαρική τομή, λόγω προηγηθείσας καισαρικής και κάνα δυο ακόμη παραγόντων. Περιμένω λοιπόν τον αναισθησιολόγο, να μου κάνει την επισκληρίδιο νάρκωση, ξαφνικά κι ενώ είμαι έτοιμη και περιμένω αυτό άλλαξε, έρχεται ο γιατρός μου η μαία μου και η αναισθησιολόγος με μια μάσκα στο χέρι.. "ξέρεις, δε θα κάνουμε επισκληρίδιο τελικά ο καρδιολόγος ζήτησε να σου κάνουμε ολική νάρκωση" μου έλεγε ενώ ταυτόχρονα μου πίεζε τη μαύρη μάσκα πάνω στη μύτη και το στόμα μου. Έλεγα κι εγώ τα δικά μου, κανείς δε μου έδινε σημασία και ξαφνικά ακούω φωνές, δυνατές πάνω από το κεφάλι μου "Αγγελική! Αγγελική!" και ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, ανοίγω τα μάτια μου, νύσταζα, δεν εστίαζα καλά από τη νύστα, "Έλα κορίτσι μου, τελειώσαμε! Όλα καλά, κι ο κούκλος σου μια χαρά!" η φωνή της Άννας της μαίας μου, εκείνη με χάιδευε, η πρώτη ερώτηση που έκανα ήταν: "η κόρη μου είδε τον αδερφό της;" όμως όπως αποδείχθηκε μόνο εγώ καταλάβαινα τί έλεγα γιατί όσοι ήταν γύρω μου ρωτούσαν ο ένας τον άλλο αν κατάλαβαν τί είπα. Βάζω όλη τη δύναμη μου να συγκεντρωθώ και ξανά ρωτάω: "Η Μιχαέλα, είδε τον αδερφό της;" "Ναι, τον είδε, και τώρα θα σε πάμε να σε δουν κι εσένα"
Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, ζαλιζόμουν, αλληθώριζα, μπέρδευα τα λόγια μου, δεν ήθελα να με δουν έτσι, θα έβαζα τα δυνατά μου να φανώ όσο γίνεται πιο φυσιολογική! Ανοίγει η πόρτα και τους βλέπω, όλους εκεί, χαμογελαστούς, δεν τους έβλεπα καλά αλλά από τη χροιά της φωνής του καθενός καταλάβαινα το χαμόγελό του, η κόρη μου ήταν τρομαγμένη, της είπα ότι είμαι καλά, όμως η εικόνα μου δεν την άφησε να με πιστέψει. Ξανά μέσα, ήρθε η ώρα να συναντήσω το μωρό μου, να τον κρατήσω στα χέρια μου για πρώτη μας φορά, ήμουν ξαπλωμένη στο φορείο, μου φέρνει μια νοσοκόμα ένα μωράκι και το ακουμπάει πάνω μου στο στήθος μου, δεν τον βλέπω καλά όμως ακόμη έχω την υπέροχη μυρωδιά του στα ρουθούνια μου, βγάζει τους πιο γλυκούς ήχους που έχει βγάλει ποτέ μωρό και κατευθείαν "αρπάζει" το στήθος μου, εγώ του φίλησα πολλές φορές το κεφαλάκι και έκλαιγα από χαρά, κλάμα λυτρωτικό που έβγαινε από την ψυχή μου κατευθείαν.
Θα τον ξανα έβλεπα σε 24 ώρες, μέχρι τότε το τυπικό έλεγε ότι έπρεπε να νοσηλευτώ εκτός θαλάμου για επιπλέον παρακολούθηση κι ως εκ τούτου, δεν μπορούσα να είμαι με το μωρό μου, ούτε και με τους δικούς μου, θα τους έβλεπα για μισή ώρα πάλι το απόγευμα. κοιμήθηκα πολύ, νομίζω περισσότερο από όσο χρειαζόμουν μόνο και μόνο για να κάνω το χρόνο να περάσει πιο γρήγορα.
Ήμουν καλά, τώρα πια μιλούσα κανονικά κι εστίαζα, έβλεπα καθαρά κι όχι σκιές, όμως στενοχωριόμουν, και μάλιστα πολύ, γιατί εγώ αλλιώς το είχα φανταστεί, ήθελα να δω την κόρη μου να κρατάει τον αδερφό της, ήθελα να δω τον Τάσο, να τον κοιτάξω στα μάτια και να του πω οτι τον αγαπώ πολύ, οτι η δική μας αγάπη είναι η αιτία γι αυτά τα δυο πανέμορφα παιδιά μας όσο και οι δυο μαζί θα κρατούσαμε το μωράκι μας, το μωράκι που το περιμέναμε για πάνω από 10 χρόνια.. ήθελα να δω τη μαμά μου, να της πω ότι τώρα έχει έναν ακόμη λόγο να είναι χαρούμενη, να είναι ευτυχισμένη κι έναν επιπλέον λόγο να προσέχει τον εαυτό της. Ήθελα να δω τον Γιώργο που είχε έρθει από τα άγρια χαράματα, διασχίζοντας όλη την Αθήνα για να είναι κοντά μας και που το μεσημέρι έφυγε άρον άρον να ξανακάνει αυτό το δρομολόγιο για να πάει για δουλειά, και που δεν είχα προλάβει να τον δω το πρωί, ήθελα να τον δω και να του πώ "Ευχαριστώ"! ό,τι και να πω σε οποιονδήποτε κανείς δε θα καταλάβει το πόσο καλό μου έκανε να ξέρω πως όλοι αυτοί, οι δικοί μου άνθρωποι ήταν εκεί για μενα, ήταν έξω από την πόρτα και κάθε φορά που εγώ φοβόμουν ή ανησυχούσα ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά γιατί αυτοί οι τρεις ήταν έξω, εκεί μαζί μου. 'Ηθελα να κρατήσω το μωρό μου αγκαλιά και να το θηλάσω από την πρώτη στιγμή, ήθελα... αλλά τελικά κάποια πράγματα όσο και να τα θέλουμε δεν γίνονται πάντα έτσι.
Πέρασε αυτό το 24ωρο επιτέλους κι ας μου φάνηκε αιώνας, πήγα σε θάλαμο και επιτέλους μπόρεσα να κρατήσω και τα δυο παιδιά μου αγκαλιά! Τί ευτυχία!! Απερίγραπτο συναίσθημα, από τη μία να κρατώ την κόρη μου που είναι πια ολόκληρη κοπέλα κι από την άλλη ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι, τον γιο μου! Τόσα χρόνια έλεγα οτι η καρδιά μου δε χωράει άλλη αγάπη οτι την είχε γεμίσει όλη η Μιχαέλα, κοίτα να δεις όμως που έκανα λάθος! Είχε χώρο και για άλλη αγάπη, εξίσου μεγάλη και τρυφερή!
Το πρώτο βράδυ από τη λαχτάρα μου το πέρασα ΟΛΟ με το μωρό ακουμπισμένο πάνω μου, τον χάιδευα, του έλεγα τα σχέδια που έχω για εκείνον όταν θα πάμε σπίτι μας, του μιλούσα για τον μπαμπά του για τον πιο υπέροχο μπαμπά του κόσμου, του μιλούσα για την φοβερή αδερφή του, που τον περίμενε τόσα χρόνια! Του έλεγα για το δωμάτιό του, για τους κανόνες του σπιτιού, του είπα για την Κίρκη και τον Συλβέστρο που θα τον περιμένουν κι εκείνοι με αγωνία. Του τραγουδούσα, του έλεγα παραμύθια, του μιλούσα για τον παππού του που για λίγο δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει κι ας τον περίμενε με ανυπομονησία, του έλεγα για εμένα, του είπα όλα όσα με αφορούν, καλά και κακά, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, εκ του ασφαλούς όμως, αφού τώρα ο πανέμορφος αυτός νεαρός που κοιμόταν στην αγκαλιά μου δεκάρα δεν έδινε για όσα του έλεγα, μόνο στα χάδια αντιδρούσε λιγάκι.
Όσο τον έβλεπα τόσο μου ερχόταν στο μυαλό ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι του John Lennon το "Beautiful Boy" τον είχα αγκαλιά μου να κοιμάται και του σιγοψιθύριζα αυτούς τους στίχους:
Out on the ocean sailing away
I can hardly wait to see you come of age
But I guess, we'll both just have to be patient
'Cause it's a long way to go, a hard row to hoe
Yes, it's a long way to go but in the meantime
Before you cross the street
Take my hand
Life is what happens to you
While you're busy making other plans
Beautiful, beautiful, beautiful
Beautiful boy
(Κι επειδή μάλλον δεν καταλάβαινε τα αγγλικά του έκανα και μια μετάφραση)
Κι έτσι σιγά σιγά η ζωή μας άλλαξε, προς το καλύτερο.. το σπίτι μας ομόρφυνε κι άλλο και εγώ προσωπικά νιώθω πιο ήρεμη (κι ας είμαι εξαντλημένη), πιο σοφή και πολύ πολύ δυνατή! Κι όλα αυτά χάρη στα δυο πανέμορφα παιδιά μου, την αγαπημένη μου φιλεναδίτσα και το νεαρό "beautiful boy" που εδώ και πέντε εβδομάδες ομόρφυνε και τη ζωή μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου