Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Τρέχοντας για τους αγγέλους..

Με τον Ρομάν και την Κατερίνα κανονίζαμε γεμάτοι ενθουσιασμό τωρα τέλος του μήνα να κάνουμε μια τεράστια βόλτα, λίγο τρέχοντας & λίγο ποδηλατώντας ξεκινώντας από την Κινέττα και καταλήγοντας στην Αρχαία Επίδαυρο. Εκεί θα βαφτίζαμε και το μωρό τους τη μικρή Αngelique και ήμουν πολύ χαρούμενη που θα γινόμουν η νονά της!!! Γεματη περηφάνια..Τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα θέλαμε όμως.. Τα έχουμε ήδη πει και δεν έχει νόημα να τα ξαναλέω.
Εγώ όμως δεν μπορούσα να ησυχάσω.. ένοιωθα ότι αυτή τη βόλτα τη χρωστούσα! Σε μένα, στους φίλους μου.. στις ψυχές τους! Η απόσταση πολύ μεγάλη και ανέφικτο να την καλύψω όλη.. περίπου 107 χιλιόμετρα. Ήθελα όμως ένα κομμάτι της.. το πιο όμορφο να το τρέξω.. έτσι σαν μνημόσυνο, σα φόρο τιμής.. σαν ψυχοθεραπεία. Και το προσπάθησα, το έκανα χτες!

Λίγο μετά της 5 και μισή το πρωί η φίλη μου η Ελευθερία ήταν κάτω από το σπίτι μου, φορτώσαμε τα "χρειαζούμενα" στο πορτ μπαγκάζ και ξεκινήσαμε για το σπίτι της Ελένης. Κατά τις 6 ήμασταν στην Εθνική οδό. Είχε πολύ κίνηση και ο Ήλιος ανέβαινε πολύ γρήγορα. Λίγο πριν τη Νέα Πέραμο στο "Νεράκι" αποφάσισα ότι έπρεπε να ξεκινήσουμε σιγά-σιγά γιατί η ζέστη προβλεπόταν έντονη!! Η Ελένη προσφέρθηκε να με συνοδεύσει τρέχοντας μαζί μου..
Έβαλα τα αθλητικά μου παπούτσια, έσφιξα τα κορδόνια και ξεκίνησα.. δίπλα μου η Ελένη, και η Ελευθερία με το αυτοκίνητο που ενώ της είχα πει να με περιμένει ανα 7-10 χιλιόμετρα, κάθε δυό την βρίσκαμε στη δεξιά πλευρά του δρόμου, να μας περιμένει, να μας χαμογελά και να ρωτάει αν θέλουμε κάτι.. Τις ευχαριστώ πολύ και τις δύο! Όμως εγώ ήμουν "μόνη" μου εκεί.. ή καλύτερα ήμουν εκεί με τη δική μου συντροφιά! Στα μάτια μου πολλές φορές είδα την Κατερίνα να μου χαμογελά και να μου λέει: "Έλα ρε Αγγελικάρα!" ("Αγγελικάρα".. έτσι με έλεγε από τότε που είμασταν παιδιά..) και η κούραση έφευγε.. Όσο παράλογο κι αν είναι μπορώ να πάρω όρκο ότι άκουγα το Ρομάν με την αστεία του προφορά να με παροτρύνει.. "Αλέ, κογίτσι μού.. εμείς είμαστε οι δυνατοί.. νεσπά;;;" Και δάκρυζα.. και ήταν η πρώτη φορά που η φανέλα μου μουσκεψε πρώτα από δάκρυα και ύστερα από ιδρώτα.. Και η μικρή.. ήταν συνέχεια εκεί.. άκουγα το γελάκι της όπως το άκουγα κάθε φορά που "μιλούσαμε" στο μσν και ο μπαμπάς της την έβαζε μπροστά στην κάμερα.. έβλεπε τη φατσούλα της, της έκανε τρομερή εντύπωση και ξεκαρδιζόταν! Και συνέχιζα να τρέχω.. με την Ελένη διπλα μου πάντα αλλά χωρίς να της μιλάω.. χωρίς να την ακούω. Και άλλο ένα δάκρυ έτρεξε στο μάγουλό μου.. τότε άκουσα την Κατερίνα να μου λέει: "Τα ματάκια αυτά δεν πρέπει να κλαινε ε;" Και χαμογέλασα.. είχε δίκιο.. δεν ήμουν εκεί για μένα.. για όλους μας ήμουν.. αυτή θα ήταν μια εκδρομή χαράς... Σε ένα κομμάτι της διαδρομής ήταν και κάποιος άλλος στο μυαλό μου, ο μοναδικός άνθρωπος που ήξερε το λόγο της "τρεχάλας" αυτής.. (ακόμη και οι φίλες μου που ήταν εκεί νόμιζαν ότι πρόκειται για μια "τρελή" προπόνηση, αυτό ήταν κάτι πολύ προσωπικό, πολύ δικό μου για να το μοιραστώ με οποιονδήποτε άλλον) και αυτός ο άνθρωπος μου θύμισε πόσο ήθελα να το κάνω.. με ένα μήνυμα του στο κινητό, όταν παραπονέθηκα για την δυσκολία της διαδρομής.. "Ναι, αλλά αξίζει!!" Πόσο δίκιο είχε.. αν άξιζε λέει.. με χίλια! για πολλούς και διαφορετικούς λόγους...
Και συνέχισα τη "βόλτα" μου, έχοντας πάντα τους φίλους μου μαζί.. και στο χέρι μου το "βαφτηστικό" σταυρό της μικρής που δεν θα φορέσει ποτέ.. Ο στόχος ήταν (αν ξεκινούσα από την Κινέττα) να έφτανα στην Ισθμία, στην παλιά γέφυρα του Ισθμού και να τον ρήξω στο νερό.. σαν άλλη "βάπτιση"... Λόγω ζέστης ξεκίνησα από αλλού.. και τελικά δεν έφτασα στον Ισθμό. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα φτάσω εκεί και θα γίνουν όλα όπως θέλω, ο σταυρός εδώ είναι..
Σήμερα, μετά από τη βόλτα αυτή.. είμαι πιο ήρεμη, τώρα μπορώ πραγματικά να συνεχίσω...

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Ο,τι δε σε σκοτωνει...

... σε κανει πιο δυνατο, πιο ζωντανο. Κι έτσι είναι! Αλλά τί γίνεται αν σε έχει ήδη σκοτώσει μέσα σου κι εσύ απλά δεν το ΄χεις καταλάβει; ή αρνήσαι να το δεχτείς; ε; τί γίνεται τότε;

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Ο πυροσβέστης


Η πρόσφατη τραγωδία εκτός από ντροπή και αηδία.. μου "ξύπνησε" και μνήμες και συναισθήματα άλλου είδους.. Δεν στενοχωρήθηκα μόνο για τους νεκρούς της Μαρφίν και το αγέννητο μωράκι.. Δεν βλαστήμισα μόνο το Βγενόπουλο, τους προβοκάτορες, τα τσογλάνια που θέλουν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο.. Τους αλήτες που δε λογαριάζουν ούτε τις ανθρώπινες ζωές. Δεν καταράστηκα μόνο αυτούς που μας έφεραν ως εδώ. Δεν μάλωσα μόνο τον εαυτό μου που είμαι και γω μερος του προβλήματος όπως κι εσύ, και όλοι μας! Ενοιωσα κι άλλα πράγματα..
Ο Ρομάν σαν πυροσβέστης πάντα μου έλεγε ότι ο χειρότερος φόβος του ήταν μήπως δεν προλάβει και κάποια φορά και βρει τους ανθρωπους που χρειάζονταν τη βοηθειά του πολύ αργά.. Μου περιέγραφε πόσο απαίσιο είναι να αντικρίζεις αυτά τα άψυχα κορμιά και ώντας ευαίσθητος ό ίδιος μου περιέγραφε πως ξεφνικά γέμιζαν το μυαλό του οι τελευταίες σκέψεις των νεκρών.. κι ας μην τους ήξερε.
Η Κατερίνα σαν σύντροφος πυροσβέστη είχε πάντα την αγωνία μή πάει κάτι στραβά.. μη συμβεί κάτι και ο καλός της δε γυρίσει πίσω.. 'Εχω γίνει μάρτυρας στιγμής που χτυπάει το τηλέφωνο στο σπίτι των παιδιών λίγο μετά τα μεσάνυχτα και ενώ ο Ρομάν είχε νυχτερινή βάρδια. Και η Κατερίνα είχε παγώσει.. ήταν σιγουρη ότι το τηλεφώνημα δεν ήταν για καλό.. κια δεν μπορούσε να σηκώσει το ακουστικό.. Τελικά ήταν κάποιοι έφηβοι που έκαναν μεταμεσονύχτιες φάρσες.. ήταν όμως ενδεικτική σκηνή της αγάπης και της αγωνίας της κοπέλας για το συντροφό της.. !
Η γαμημένη η ζωή όμως παίζει πολύ ασχημα παιχνίδια και φαίνεται για να μου δώσει να καταλάβω αυτό που εννοούσε ο Ρομάν, και που εγώ αδυνατούσα να καταλάβω, όταν μίλαγε για τις φωνές και τις σκέψεις των νεκρών.. μου το έκανε λιανά!
Ο Ρομάν που σαν πολύ καλός άνθρωπος δε μπορούσε να μην είναι και καλός πυροσβέστης! Ρισκάριζε πάντα, το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν μερόνυχτα στις φλόγες.. εθελοντικά από ένα σημείο και μετά! Και πάντα ευχόταν να μηνν έχουμε ανθρώπινες απώλειες, κανένας πυροσβέστης να μη νοιώσει τόσο κενός και τόσο μικρός όπως όταν "φτάνει αργά" Κι όμως έγινε ο ίδιος και οι οικογένειά του η αιτία κάποιοι άλλοι πυροσβέστες να νοιώσουν μικροί, κενοί, ανήμποροι γιατί δεν πρόλαβαν να τους βγάλουν από το φλεγόμενο όχημά τους. Ο Ρομάν, η Κατερίνα, και η μόλις 6 μηνών Ανζελίκ, γίναν η αιτία να καταλάβω τί ακριβώς εννοούσε ο Ρομάν όταν έλεγε ότι οι τελευταίες σκέψεις των νεκρών έφταναν στο μυαλό του.. Ενα μήνα σχεδόν μετά την δική τους τραγωδία εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ ακόμη καλά.. με βασανίζουν σκέψεις όπως: Πώς ένοιωσαν; Πόνεσαν; Πόσο πολύ υπέφερε η Κατερίνα βλέποντας την καταστροφή και ούσα ανύμπορη ν αβοηθήσει το παιδί και τον άντρα της;
Πόσο πολύ τρόμαξε το γλυκό μου το κοριτσάκι; Γίναν τουλάχιστον όλα αρκετά γρήγαροα ώστε να μην υποφέρουν;
Και οι νεκροί της Μαρφίν.. πόσο υπεφεραν; Πόσο φρικτά ένοιωσε εκείνη η Αγγελική που ένοιωθε ότι πεθαίνει άδικα και ότι μαζί της φεύγει και το αγέννητο μωρό της; Φαινεται πως με το θάνατο του , ο δικος μου πυροσβέστης μου "εδωσε" αυτό που εκείνος ενοιωθε και τον έκανε καλύτερο άνθρωπο.. για να γίνω κι εγώ καλύτερος άνθρωπος! κι ετσι εχω στο μυαλό μου την Αγγελική μέσα στο χωρο της εργασίας της να νιώθει το τελος κρατώντας την κοιλιά της.
Ο Ρομάν ο πυροσβέστης, η Κατερίνα η σύντροφος του, και η μικρή κορούλα τους έφυγαν για παντα μακρυα μας.. Και τωρα άλλοι πυροσβέστες τρεχουν να προλάβουν να σωσουν όσους τους εχουν αναγκη, όπως αυτοί που έτρεξαν να σωσουν τον Ρομαν και την οικογενειά του, αλλα δυστυχώς δεν πρόλαβαν.. Τωρα κι εγω εκτος απο τα φιλαρακια μου , εχω χασει και τους "πυροσβεστες" μου αυτούς που πάντα μου έσβηναν τις φωτιές που καινε την ψυχή μου...
ζητώ συγγνώμη για το κειμενο που δεν εχει λογική σειρά και συνέχεια.. αλλα αντικατοπτριζει αυτα που νοιώθω.. ετσι ειναι όλα μέσα μου κουβάρι!!