Τρέχοντας για τους αγγέλους..

Με τον Ρομάν και την Κατερίνα κανονίζαμε γεμάτοι ενθουσιασμό τωρα τέλος του μήνα να κάνουμε μια τεράστια βόλτα, λίγο τρέχοντας & λίγο ποδηλατώντας ξεκινώντας από την Κινέττα και καταλήγοντας στην Αρχαία Επίδαυρο. Εκεί θα βαφτίζαμε και το μωρό τους τη μικρή Αngelique και ήμουν πολύ χαρούμενη που θα γινόμουν η νονά της!!! Γεματη περηφάνια..Τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα θέλαμε όμως.. Τα έχουμε ήδη πει και δεν έχει νόημα να τα ξαναλέω.
Εγώ όμως δεν μπορούσα να ησυχάσω.. ένοιωθα ότι αυτή τη βόλτα τη χρωστούσα! Σε μένα, στους φίλους μου.. στις ψυχές τους! Η απόσταση πολύ μεγάλη και ανέφικτο να την καλύψω όλη.. περίπου 107 χιλιόμετρα. Ήθελα όμως ένα κομμάτι της.. το πιο όμορφο να το τρέξω.. έτσι σαν μνημόσυνο, σα φόρο τιμής.. σαν ψυχοθεραπεία. Και το προσπάθησα, το έκανα χτες!

Λίγο μετά της 5 και μισή το πρωί η φίλη μου η Ελευθερία ήταν κάτω από το σπίτι μου, φορτώσαμε τα "χρειαζούμενα" στο πορτ μπαγκάζ και ξεκινήσαμε για το σπίτι της Ελένης. Κατά τις 6 ήμασταν στην Εθνική οδό. Είχε πολύ κίνηση και ο Ήλιος ανέβαινε πολύ γρήγορα. Λίγο πριν τη Νέα Πέραμο στο "Νεράκι" αποφάσισα ότι έπρεπε να ξεκινήσουμε σιγά-σιγά γιατί η ζέστη προβλεπόταν έντονη!! Η Ελένη προσφέρθηκε να με συνοδεύσει τρέχοντας μαζί μου..
Έβαλα τα αθλητικά μου παπούτσια, έσφιξα τα κορδόνια και ξεκίνησα.. δίπλα μου η Ελένη, και η Ελευθερία με το αυτοκίνητο που ενώ της είχα πει να με περιμένει ανα 7-10 χιλιόμετρα, κάθε δυό την βρίσκαμε στη δεξιά πλευρά του δρόμου, να μας περιμένει, να μας χαμογελά και να ρωτάει αν θέλουμε κάτι.. Τις ευχαριστώ πολύ και τις δύο! Όμως εγώ ήμουν "μόνη" μου εκεί.. ή καλύτερα ήμουν εκεί με τη δική μου συντροφιά! Στα μάτια μου πολλές φορές είδα την Κατερίνα να μου χαμογελά και να μου λέει: "Έλα ρε Αγγελικάρα!" ("Αγγελικάρα".. έτσι με έλεγε από τότε που είμασταν παιδιά..) και η κούραση έφευγε.. Όσο παράλογο κι αν είναι μπορώ να πάρω όρκο ότι άκουγα το Ρομάν με την αστεία του προφορά να με παροτρύνει.. "Αλέ, κογίτσι μού.. εμείς είμαστε οι δυνατοί.. νεσπά;;;" Και δάκρυζα.. και ήταν η πρώτη φορά που η φανέλα μου μουσκεψε πρώτα από δάκρυα και ύστερα από ιδρώτα.. Και η μικρή.. ήταν συνέχεια εκεί.. άκουγα το γελάκι της όπως το άκουγα κάθε φορά που "μιλούσαμε" στο μσν και ο μπαμπάς της την έβαζε μπροστά στην κάμερα.. έβλεπε τη φατσούλα της, της έκανε τρομερή εντύπωση και ξεκαρδιζόταν! Και συνέχιζα να τρέχω.. με την Ελένη διπλα μου πάντα αλλά χωρίς να της μιλάω.. χωρίς να την ακούω. Και άλλο ένα δάκρυ έτρεξε στο μάγουλό μου.. τότε άκουσα την Κατερίνα να μου λέει: "Τα ματάκια αυτά δεν πρέπει να κλαινε ε;" Και χαμογέλασα.. είχε δίκιο.. δεν ήμουν εκεί για μένα.. για όλους μας ήμουν.. αυτή θα ήταν μια εκδρομή χαράς... Σε ένα κομμάτι της διαδρομής ήταν και κάποιος άλλος στο μυαλό μου, ο μοναδικός άνθρωπος που ήξερε το λόγο της "τρεχάλας" αυτής.. (ακόμη και οι φίλες μου που ήταν εκεί νόμιζαν ότι πρόκειται για μια "τρελή" προπόνηση, αυτό ήταν κάτι πολύ προσωπικό, πολύ δικό μου για να το μοιραστώ με οποιονδήποτε άλλον) και αυτός ο άνθρωπος μου θύμισε πόσο ήθελα να το κάνω.. με ένα μήνυμα του στο κινητό, όταν παραπονέθηκα για την δυσκολία της διαδρομής.. "Ναι, αλλά αξίζει!!" Πόσο δίκιο είχε.. αν άξιζε λέει.. με χίλια! για πολλούς και διαφορετικούς λόγους...
Και συνέχισα τη "βόλτα" μου, έχοντας πάντα τους φίλους μου μαζί.. και στο χέρι μου το "βαφτηστικό" σταυρό της μικρής που δεν θα φορέσει ποτέ.. Ο στόχος ήταν (αν ξεκινούσα από την Κινέττα) να έφτανα στην Ισθμία, στην παλιά γέφυρα του Ισθμού και να τον ρήξω στο νερό.. σαν άλλη "βάπτιση"... Λόγω ζέστης ξεκίνησα από αλλού.. και τελικά δεν έφτασα στον Ισθμό. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα φτάσω εκεί και θα γίνουν όλα όπως θέλω, ο σταυρός εδώ είναι..
Σήμερα, μετά από τη βόλτα αυτή.. είμαι πιο ήρεμη, τώρα μπορώ πραγματικά να συνεχίσω...