Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Greece Race for the Cure®

Το Susan G. Komen Race for the Cure Series® είναι ένας αγώνας δρόμου 5χλμ. Ξεκίνησε πριν από 26 χρόνια στο Ντάλας του Τέξας Αμερικής και αναγνωρίζεται ως η μεγαλύτερη και πιο επιτυχημένη διοργάνωση παγκοσμίως με στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τον καρκίνο του μαστού. Όταν η πρέσβειρα Nancy Brinker, ιδρύτρια της Οργάνωσης Susan G. Komen for the Cure®, διοργάνωσε τον πρώτο αγώνα πριν από 26 χρόνια στο Ντάλας, η ίδια δεν γνώριζε ότι η επαναστατική αυτή ιδέα της θα γινόταν τόσο δημοφιλής. Από αυτόν τον πρώτο Αγώνα που συγκέντρωσε μόλις 800 συμμετέχοντες, το Race for the Cure έχει γίνει ετήσιος θεσμός που προσελκύει περισσότερους από 1,5 εκατομμύριο συμμετέχοντες και πάνω από 100.000 εθελοντές παγκοσμίως.Το 2009 περισσότεροι από 130 αγώνες θα λάβουν χώρα σε ολόκληρο τον κόσμο συμπεριλαμβανομένων, και πολλών Ευρωπαϊκών, όπως της Φρανκφούρτης, Ρώμης, Μπολόνια, Μπάρι, Σεράγεβο, Τιφλίδας, Ελβετίας, Βελγίου, Μέπεν & Μούνστερ Γερμανίας και της Αθήνας.Greece Race for the Cure®!

Στις 27 Σεπτεμβρίου 2009, στις 10.00π.μ., στο Ζάππειο, Τρέχουμε μαζί για τη Ζωή!!Τρέχουμε για να τιμήσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, για να γιορτάσουμε τη ζωή, για να συμβάλλουμε στην παγκόσμια μάχη ενάντια στον καρκίνο του μαστού. Και αυτό γιατί ο καρκίνος του μαστού αποτελεί πρώτη αιτία θανάτου παγκοσμίως ανάμεσα στις γυναίκες, ενώ κάθε 68 δευτερόλεπτα πεθαίνει κάπου στον κόσμο μια γυναίκα με καρκίνο μαστού.




Έλα τώρα μήν ακούω υπερβολές... κι εσύ θα έρθεις!!! Θα πάρεις και τη μαμά σου, την κόρη σου, τον αδελφό σου, τους κολλητούς σου και θα έρθετε!
Θα είναι εκεί και γυναίκες οι οποίες πάλεψαν με τον καρκίνο του μαστού και νίκησαν! Αξίζει να έρθεις μόνο για τις θαυμάσεις, να τις χειροκροτήσεις και να πάρεις δύναμη από αυτές... και με την ευκαιρία κάνεις κι έναν περίπατο!
θέλεις περισσότερες πληροφορίες; http://www.breastcancerhellas.gr

Εμείς θα είμαστε εκεί: Εγώ, η Βάσω, η Ελευθερία, η Μαρία, ο Θοδωρής, ο Κώστας... άλλοι θα τρέξουμε, άλλοι θα περπατήσουμε... και μετά βρε αδερφέ πάμε και μια βόλτα στην Πλάκα...

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Όταν κλαίει μια καραμέλα

Ένα από τα πράγματα που μπορεί να κάνει την καρδιά μου να χτυπήσει πολύ δυνατά και να βγάλει όλη μου την τρυφερότητα στην επιφάνεια είναι το δάκρυ των παιδικών ματιών! Όλων των παιδιών, όχι μόνο του δικού μου, αλλά πόσο μάλλον αυτής της μικρής μου νεράιδας!

Τη νύχτα που μας πέρασε λοιπόν, η μικρή μου νεραϊδούλα είχε πολύ ανήσυχο ύπνο και κατά το ξημέρωμα είχε εφιάλτες. Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου και πήγα στο δωμάτιό της, η μικρή έκλαιγε, έκλαιγε βουβά και με αναφιλητά, και κατά διαστήματα φώναζε κάτι ακατάληπτα... Κάθισα στο κρεβάτι της, της χάιδεψα τα μαλλιά και της ψιθύριζα πόσο πολύ την αγαπώ, ότι δεν χρειάζεται να κλαίει και ότι είναι το πιο γενναίο κορίτσι του κόσμου και τίποτα δεν την φοβίζει...
Σταμάτησε να κλαίει, και σιγά-σιγά ξύπνησε.


-Μαμά;

-Ναι αγάπη μου,

-Φοβάμαι!

-Τί φοβάσαι μάτια μου;

-Φοβάμαι ότι θα πας στον ουρανό και εγώ δεν θα σε έχω πια μαμά μου.

-Δεν σε αφήνω εγώ αγάπη μου, ακόμη κι αν είμαστε μακρυά καμιά φορά, εγώ είμαι πάντα κοντά σου με τη σκέψη μου και σε βλέπω με τα μάτια της καρδιάς μου. Και όταν δεν είναι η μαμά εδώ και την θέλει το κοριτσάκι μου , τί κανει;;;;

-Κλείνω τα ματάκια μου σε σκέφτομαι και είμαστε μαζί! Ε, μαμά;

-Ναι μωρό μου.. Θα κοιμηθούμε τώρα; εε;

-Ναι αλλά ξέρεις τί θέλω να κάνουμε πρώτα;

-Τί βρε ξενύχτρω; Πές μου...

-Θέλω να ακούσουμε την Καραμέλα μαζί παρεούλα, και να μου χαϊδεύεις τα μαλάκια μέχρι να κοιμηθώ....

(Η "καραμέλα" είναι ένα από τα "τραγουδάκια γάλακτος", μια όμορφη συλλογή παιδικών τραγουδιών που είναι απόλαυση να τα ακούς....)

-Εντάξει κούκλα μου....αλλά θα κλείσεις τα ματάκια εε;

Στίχοι: Άλκηστις Χαλικιά
Μουσική: Μέλπω Χαλκουτσάκη
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος ( & μαζί του ο γιος του Νίκος)

Όταν κλαίει μια καραμέλα
μην κρατάς ποτέ ομπρέλα,μην κρατάς.
Έχει δάκρυα όλο γλύκα
θα σου πάρουνε την πίκρα,αν πονάς.

Γιατί αντάμωσαν δυο φίλοι
γιατί βγήκε το σταφύλι
γιατί γύρισε το αγόρι
και παντρεύτηκε την κόρη.

Όταν κλαίει μια καραμέλα
είν`τα δάκρυά της δάκρυα χαράς.

Όταν κλαίει μια καραμέλα
μην κρατάς ποτέ ομπρέλα,μην κρατάς.
Είν`τα δάκρυά της γέλια
στάζουν ζάχαρη,κανέλα στην καρδιά.

Γιατί αντάμωσαν δυο φίλοι
γιατί βγήκε το σταφύλι
γιατί άνθισε απόψε
μες στα μάτια η πασχαλιά.


Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Λυπάμαι κύριε Bolt.....


Σήμερα το απόγευμα, καθώς έτρεχα υπό τις στάχτες του Αττικού ουρανού, και έχοντας τρελά νεύρα για τα δεντράκια και τα ζωάκια που κάηκαν και που εξακολουθούν να καίγονται, σκεφτόμουν διάφορα....

Σκεφτόμουν για παράδειγμα πόσοι εργολάβοι θα τρίβουν τα χεράκια τους, πόσες βιλίτσες θα φυτρώσουν άραγε πάνω στα καμμένα με ταχύτητα που θα την ζήλευε ο κύριος Usain Bolt, και μια που τον θημήθηκα σκέφτηκα για ακόμη μια φορά ότι αυτά τα ρεκόρ του δεν είναι καθαρά! Συγγνώμη mister Bolt, αλλά πες με κακόπιστη, πες με καχύποπτη δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι χρόνοι αυτοί ήρθαν μόνο με σκληρή δουλειά και προπόνηση... Φυσικά και έχει ο άνθρωπος κάποια φυσικά προσόντα και πιθανώς και τον κατάλληλο σωματότυπο.. (2 μέτρα είναι ο άτιμος) αλλά.... δεν με πείθει! Πάω στοίχημα (και δεν είμαι και τζογαδόρα) ότι το στομάχι του θα το ζήλευε και το πιο καλό εργαστήριο του "Δημόκριτου" τόση χημεία!!! Όχι ότι οι υπόλοιποι δεν είχαν καταπιεί τα ίδια.. Φυσικά όλοι στο ίδιο καζάνι πόσοι αθλητές έκαναν τα 200 μέτρα κάτω από 20 δεύτερα; Δεν θυμάμαι νομίζω 5, μπορεί και να κάνω λάθος... αυτό που θέλω να πώ είναι ότι από όλους τους ντοπαρισμένους ο Bolt είναι ο καλύτερος, που σημαίνει ότι και χωρίς τη χημεία πάλι πρώτος θα ήταν ... απλά με πιο "ανθρώπινους" χρόνους!
Αλλά όχι.... οι σπρίντερς, είτε δρομείς, είτε ποδηλάτες είναι πολύ ματαιόδοξα άτομα (στην πλειοψηφία τους) σε αντίθεση με τους αθλητές αντοχής που είναι πολύ πιο σεμνοί και συνετοί (στην πλειοψηφία τους) και αυτό γιατί; Διότι τα αθλήματα ταχύτητας είναι τα δημοφιλή! Φέρνουν τα γκομενάκια, τα λεφτά και τις χορηγίες! Οι αθλητικογράφοι με τα σπριντ ασχολούνται και αυτούς τους αθλητές θεοποιούν!
"Τρέχω και τα σκέφτομαι" λοιπόν (ατάκα που δανέιστηκα από τον φίλο μου τον ΤΡΕΧΑΛΑΚΗ), και σκέφτομαι πόσοι από τους φίλους μου που από χτες το βράδυ έχουν πάει εθελοντικά να βοηθήσουν στην κατάσβεση της φωτιάς θα μπορούσαν να είναι σπρίντερς.. ΚΑΝΕΙΣ! Θα ήταν όλοι τους αθλητές αντοχής... μόνο σαν τέτοιοι θα μπορούσαν να πάνε και να παλεύουν με τις φλόγες... έχουν κλείσει 24ώρο εκεί.. αυτό δεν έιναι σίγουρα ταχύτητα.. είναι 100% αντοχή! Και συνεχίζω να τρέχω, γύρω -γύρω στο σταδιάκι, έχει σχεδόν σκοτεινιάσει, ο ουρανός εξακολουθεί να έχει αυτό το μουντό χρώμα, η Αττική συνεχίζει να μυρίζει σαν καπνιστός σολωμός, σαν κι αυτούς που τρώνε οι εργολάβοι που θα αναλάβουν την "ανάπλαση" των καμμένων, νοιώθω μια έντονη ενόχληση στη μύτη μου, κάτι σαν μπούκωμα, πάω στο σάκο μου και βγάζω το πακέτο με τα χαρτομάντηλα, φυσάω και το χαρτομάντηλο γεμίζει στάχτες! Γυρνάω και κοιτάζω προς την μικρή μου που κάνει ποδήλατο εκεί κοντά μου, λίγο πριν στο σπίτι με παρακάλεσε να κλείσω την τηλεόραση γιατί δεν της άρεσε να βλέπει τις φωτιές! Τη φωνάζω έρχεται κοντά κοιτάζω τα ρουθούνια της μαύρα!!!! ΚΑΤΑΜΑΥΡΑ! Της λέω να φυσήξει κι αυτή τη μύτη της, άλλο ένα χαρτομάντηλο γεμάτο στάχτες! Συνεχίζω να τρέχω, όχι για να κάνω ρεκόρ σαν τον κύριο Μπόλτ, αλλά για να ξεχνάω.... να ξεχάσω το άγχος μου για τους φίλους μου που είναι εκεί, και που δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους πια...έχουν κλείσει 24ώρο!
24ώρο; Χμμμμ, ξέρεις τί θυμήθηκα; Κάτι άλλα 24ωρα, και παραπάνω που κάποιοι τρέχουν προσπαθώντας να ξεπεράσουν τον εαυτό τους... σίγουρα όχι σπρίντερς... δρομείς αντοχής, και κάτι παραπάνω, δρομείς μεγάλων αποστάσεων; Όχι... δρομείς υπεραποστάσεων...Ναι υπάρχουν και αυτοί δεν τους ήξερες ε;.. Είναι που αυτοί δεν έχουν σπόνσορες ειδικά στην Ελλάδα! Ναι, βρε... έχουμε και στην Ελλάδα τέτοιους.... και άλλους που απλά τρέχουν για τη χαρά της συμμετοχής, δεν καταπίνουν χημείες, και πάνω από όλα είναι άνθρωποι..Δεν καταλαβαίνεις τί εννοώ ε; για ρίξε μια ματιά εδώ Και αφού δακρύσεις και θαυμάσεις τον αλτρουισμό, άκου και αυτό! Το Μάη που μας πέρασε, τρεις άλλοι έλληνες βρέθηκαν στην Ιταλία για το Πανευρωπαϊκό & Παγκόσμιο πρωτάθλημα 24ωρών (αμέ, γίνονται και τέτοια ) ήταν ο Γιώργος, ο Σπύρος και ο Δημήτρης. Ξεκίνησαν ο καθένας με τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και τους δικούς του στόχους! Ο Σπύρος όμως κατέρρευσε, έχασε τις αισθήσεις του και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, ευτυχώς δεν ήταν κάτι πολύ σοβαρό κι έτσι μετά από κάποιες ώρες επέστρεψε ώς θεατής πια στο χώρο του αγώνα, ο Δημήτρης και κατόπιν ο Γιώργος αποφάσισαν να σταματήσουν την προσπάθειά τους για να συμπαρασταθούν στο φίλο και συναθλητή τους, αγώνες θα γίνουν κι άλλοι πολλοί, θα έχουν κάποια άλλη ευκαιρία, αρκούσε που ο Σπύρος ήταν καλά!
Και συνέχισα το τρέξιμο, και συνέχισα να σκέφτομαι και να κοιτώ τον ουρανό, τί παράξενο χρώμα, δεν μου αρέσει καθόλου, κι αυτή η βροχή από στάχτες.... ας σταματήσει πια!
Περνάει και το τελευταίο πυροσβεστικό αεροσκάφος πάνω από το κεφάλι μου.... κάνει την τελευταία ρίψη της ημέρας! Αυτός ο πιλότος, αυτοί οι πιλότοι τί θα ήταν άραγε; Αντοχής ή ταχύτητας; Σίγουρα θα ήταν γρήγοροι σαν σπρίντερς , αλλά με καρδιά "αντοχατζή"!!!! (λέξη δανεισμένη από τη φίλη μου τη Νινέτα) Και σκέφτομαι: μεγάλος ο άθλος σου αγαπητέ Τζαμαϊκανέ αλλά τί θα προτιμούσα αν ήσουν πυροσβέστης; Να τρέξεις με το "κανονάκι" πολύ γρήγορα τα 100 μέτρα που σε χωρίζουν από το φλεγόμενο δάσος 2-3 φορές και να "κλατάρεις"; ή να σου πάρει και λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω αλλά να αντέχεις να το κάνεις πολλές φορές μέχρι να σβήσεις τη φωτιά; Τί θέλω από 'σένα σαν άνθρωπο; Να τερματίσεις μια κούρσα δρασκελίζοντας τον συναθλητή σου που σκόνταψε στα τελευταία μέτρα; ή να του δώσεις το χέρι να σηκωθεί κι ας χάσεις κάθε ελπίδα για μετάλλιο; Το δεύτερο δεν θα το έκανες ποτέ.. όχι γιατί δεν είσαι καλός άνθρωπος αλλά γιατί η μεγάλη εταιρία που σε σπονσοράρει σου υπαγορεύει να διαλλέξεις την πρώτη οδό, αυτή που στον τερματισμό θα δέιξει ένα νέο ρεκόρ, στις τσέπες της εταιρίας νέα δολάρια και στο αίμα σου νέα βελτιωμένα "τονοτικά" γιατί όλοι έχουμε κάποια όρια και εσύ πρέπει να τα ξεπερνάς για όσο "πουλάς" ακόμα...
Αφού είναι έτσι, λυπάμαι κύριε Bolt, αλλά εγώ προσωπικά θα συνεχίσω να θαυμάζω λίγο παραπάνω, από σένα τους ανώνυμους Γιώργο, Σπύρο, Δημήτρη, Νίκο, Γιάννη... κι ας τρέχουν μόνο επειδή το γουστάρουν, κι ας μην έχουν καμμία εταιρεία να τους πληρώνει, ας μην τους προβάλει κανένας δημοσιογράφος. Εγώ θα συνεχίσω να θαυμάζω αυτούς λίγο παραπάνω από σένα κι ας τρέχουν με ξεχειλωμένα Τί-σέρτς σε στάδια χωρίς φώτα και αποδυτήρια, ή σε πάρκα με επιδειξίες για την προπονησή τους, αμέσως μετά ή πριν τη δουλειά τους και ας μην κάνουν ποτέ κανένα ρεκόρ, κι ας μην τους γράψει καμμιά φυλλάδα, μου αρκεί που ξέρω ότι όλοι αυτοί πάνω στα καμμένα θα έκαναν αναδάσωση, ενώ εσύ θα έχτιζες βίλα! Όχι γιατί το θες εσυ... αλλά γιατί έτσι λέει ο σπόνσορας.

Και σταμάτησα να τρέχω, πήγα να πάρω τη μικρή είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, αυτό το πορτοκαλό καφέ του ουρανού ήταν πια ανηπόφορο... "Εδώ ο κόσμος καίγεται και το.... βλαμμένο τρέχει" σκέφτηκα!
Προσπάθησα να ξαναπάρω τηλέφωνο τα παιδιά που από χτες το βράδυ έχουν πάει εθελοντικά στην "Αττική Κόλαση", επιτέλους βρήκα κάποιον..
-Έλα τί γίνεται;
-Της κακομοίρας! Τρέχουμε...Από χτες δεν έχουμε κάτσει καθόλου, κλείνω θα σας πάρουμε εμείς γεια!

"Έτσι σας θέλω" σκέφτηκα, "να είστε της αντοχής και άσε την ταχύτητα για τον κύριο Bolt..."

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Aθήνα η πόλη που αγαπώ!!!

Eπιτέλους κατέβηκα από τα βουνά! Για διάφορους δικούς μου λόγους, εξ αιτίας δικών μου λανθασμένων αποφάσεων, και λόγω της κακής μου τύχης ώς ένα βαθμό, οι φετινές μου διακοπές δεν ήταν καθόλου όπως θα τις ήθελα!
Δεν πέρασα καθόλου καλά, δεν χάρηκα τη θάλασσα, και μη βιαστείς να μου πεις ότι ήμουν στο βουνό, γιατί ούτε το βουνό χάρηκα! Δεν έτρεξα πολύ, ποδήλατο δεν έκανα σχεδόν καθόλου, υπήρχαν στιγμές που ήθελα να ήμουν εδώ στην όμορφη Αθήνα, στην πόλη που αγαπώ , στην πόλη που λατρεύω, να μπορούσα να κρυφτώ στο ανώνυμο πλήθος της και να γίνω "αόρατη", να μη με ρωτάει κανείς: "τί έχεις;", " τί σκέφτεσαι;" , "με αγαπάς;"..
Να μήν είμαι υποχρεωμένη να χαμογελάω την ώρα που το μόνο που θα ήθελα είναι να κλάψω με όλη μου την ψυχή, να μην πιέζομαι για τίποτα, μου έλειπε η Αθήνα, μου έλειπε η Αθήνα τη νύχτα, μου έλειπε αυτό.....



Ο "Αρειος Πάγος", περισσότερο γνωστός (λανθασμένα) ως βράχος της Πνύκας, το αγαπημένο μου σημείο σε αυτή την πόλη, ένα μέρος μαγικό, το μέρος που έχει ακούσει τα πιο μεγάλα μου μυστικά, που έχει δεχτεί τα πιο καυτά μου δάκρυα, που έχει μεταφέρει μακρυά τα πιο βροντερά μου γέλια... Το μέρος που μου δίνει δύναμη, το μέρος που το χειμώνα το χαίρομαι σχεδόν μόνη μου και το καλοκαίρι το μοιράζομαι με ανθρώπους από όλον τον κόσμο.. (όπως η παρέα των νεαρών Καναδών δεξιά στην φωτογραφία)Αν δεν πάω μόνη μου εκεί, διαλέγω για παρέα μου φίλους που ξέρω ότι μπορούν να νοιώσουν αυτή τη μαγεία που νοιώθω κι εγώ. Mόνο με έναν άνθρωπο δεν έχω καταφέρει να πάμε μαζί εκεί, με κάποιον που θα ήθελα να νοιώσει αυτό που υπάρχει εκεί πάνω και να πάρει όλη αυτή τη δύναμη που σου χαρίζει το μέρος.

Μια κιθάρα, και όλοι γίνονται μια παρέα, με θέα την πιο όμορφη πόλη..... " όταν κοιτάς από ψηλά....."

Και μια άλλη χειμωνιάτικη (Φλεβάρης ήταν) πριν να αρχίσω να κατεβαίνω πιο χαμηλά στην πόλη... Εδώ ο φίλος μου ο Ντίνος με το ποδηλατάκι του...



Ένα Πλακιώτικο σοκάκι....




Δείγμα πολιτισμού......



Κάτι για την πείνα....




Τη νύχτα όλα είναι όμορφα, τη νύχτα όλοι είμαστε "συνομωτικά" μια παρέα, καθένας με τη χαρά του, τη λύπη του, το ζόρι του, την ευτυχία του, το βάσανό του....






Το μετρό δεν ευκολύνει μόνο τις μετακινήσεις μας, σε μερικές περιπτώσεις ομορφαίνει και την πόλη....



Ένας πλανόδιος καλλιτέχνης παίζει σαξόφωνο, ένα όμορφο ζευγάρι χορεύει στην πλατεία...






Πόσα χρώματα, αρώματα, γλώσσες, φάτσες, ιστορίες μαζεμένες σε μια πλατεία!
Αυτό μου έλειψε.. να γίνω ένα με το πλήθος, να μην με ξέρει κανείς, να μην ξέρω κανέναν, κι όμως με μια ματιά να χαιρετάμε ο ένας τον άλλον, να χαμογελάμε με τα ίδια πράγματα κι ας είμαστε άγνωστοι... Νοιώθω μια παράξενη ασφάλεια όταν είμαι ανάμεσα σε αυτό το πλήθος... κανείς δεν θα με ρωτήσει "με αγαπάς;" σε κανέναν δεν θα πω ψέμματα. Κανείς δεν θα με ρωτήσει "πότε;", κανέναν δεν θα ρωτήσω "εσύ;" Κανείς δεν θα μου πει ψέμματα...

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

Man-ιτάρια!


"Μανιτάρι ονομάζεται κοινώς το ορατό μέρος των μυκητών με τη χαρακτηριστική, συνήθως ομπρελoειδή μορφή. Στην ουσία, αυτό που βλέπουμε είναι το σώμα, το "άνθος", δηλαδή το όργανο στο οποίο θα αναπτυχθούν τα σπόρια που θα εξασφαλίσουν τη διαιώνιση του είδους. Το κυρίως μέρος του μύκητα είναι υπόγειο και σχεδόν πάντα αθέατο το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Είναι το μυκήλιο που αναπτύσσεται σαν ιστός στο υπόστρωμα με τη μορφή των μυκηλιακών υφών.
Τα μανιτάρια μπορεί να χτίζουν αρμονικές συμβιωτικές σχέσης αλληλοβοήθειας (μυκόριζα), να αποτελούν
παράσιτο ζωντανών ή ετοιμοθάνατων δέντρων και φυτών, ή να είναι σαπρόφυτα που τρέφονται από νεκρή οργανική ύλη την οποία αποσυνθέτουν παίζοντας το δικό τους σημαντικό ρόλο στο οικοσύστημα
.
Τα μανιτάρια χαρακτηρίζονται από την απότομη ανάπτυξη και εμφάνισή τους, εξού και η έκφραση "φύτρωσε σαν μανιτάρι".

Τα μανιτάρια αποτελούν ένα μυστήριο οργανισμό, που δεν είναι ούτε ζώο, ούτε φυτό. Για το λόγο ότι πολλά μανιτάρια είναι δηλητηριώδη, προκάλεσαν και προκαλούν το φόβο αλλά και το δέος στους ανθρώπους."


Οι άντρες είναι σαν τα μανιτάρια.
Τους βρίσκουμε κυρίως σε ομάδες αλλά ζουν και μόνοι.
Αγαπούν τα ζεστα και υγρά μέρη.
Θα μπορούσαμε να τους κατάξουμε στην κατηγορία των παρασιτικών ειδών.
Αν δεν ξέρεις να ξεχωρίζεις τις διάφορες ποικιλίες και τα χαρακτηριστικά τους, μπορούν να σε σκοτώσουν.
Είναι νόστιμοι αλλά επικίνδυνοι.
Όσο πιο όμορφοι, τόσο πιο δηλητηριώδη είναι. Αυτά τα man-ιτάρια με την εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση, τα έντονα χρώματα και συχνά αρώματά τους προσπαθούν να "ξεγελάσουν" και να πείσουν για την "βρωσιμότητά" τους. Τα ακίνδυνα και καθαρά "βρώσιμα" (ίσως και θρεπτικά) είδη, συνήθως έχουν τελείως αδιάφορη εμφάνιση και μυρωδιά. Παρ όλα αυτά όμως υπάρχουν και κάποια μή δηλητηριώδη είδη που έχουν αρκετά εντυπωσιακή εμφάνιση ή/και θελκτική μυρωδιά (βλ. τρούφα) αλλά δυστυχώς "κοστίζουν" πολλά... και απαντώνται σπάνια. Στην περίπτωση που κάποιο από αυτά τα είδη καλλιεργηθεί για μαζική παραγωγή και κατανάλωση, στην πραγματικότητα χάνει τα αρχικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, οπότε γίνεται αυτομάτως ένα ακόμη αδιάφορο είδος του σωρού.
Η ταχύτητα δράσης του δηλητηρίου ποικίλει. Τα θανατηφόρα αποτελέσματα μπορεί να είναι ακαριαία ή να επέλθουν μετά από ώρες. Το πόσο γρήγορα θα δρασει το δηλητήριο εξαρτάται από:


  • Το είδος του man-ιταριού·

  • Την ποσότητα που έχει "καταναλωθεί"

  • Την αντοχή του οργανισμού της καταναλώτριας και την πιθανή ανοσία που μπορεί να έχει αναπτύξει μετά από πολλές επαναλαμβανόμενες μικρές δόσεις του συγκεκριμένου δηλητηρίου

Εκτός από τα θανατηφόρα είδη υπάρχουν και τα παραισθησιογόνα. Τα δοκιμάζεις και σε κάνουν να νομίζεις ότι όλα είναι όμορφα, εύκολα, και σε κάθε περίπτωση τελείως διαφορετικά από την πραγματικότητα. Είναι εξ ίσου επικίνδυνα με τα θανατηφόρα διότι υπό την επήρεια των παραισθήσεων που προκαλούν το θύμα μπορεί να προβεί σε ενέργειες που θα το οδηγήσουν σε σοβαρό τραυματισμό, αναπηρία ή /και το θάνατο.
Είναι άκρως εθιστικά. Σε εθίζουν είτε με την γεύση τους, είτε με την παραισθησιογόνο δράση τους, είτε με την υπερέκκριση αδρεναλίνης που προκαλεί η όλη διαδικασία από την αναζήτηση μέχρι τη συλλογή και τελικά τη βρώση τους. (Ειδικά όταν πρόκειται για αρχάριο συλλέκτη ή για νέο είδος, ή ακόμη για έιδος που απαντά για πρώτη φορά ένας συλλέκτης ακόμη και έμπειρος)
Τα συναντάμε σε κάθε είδους κουζίνας από "γκουρμέ" συνταγές με δυσνόητα υλικά και τρόπους σερβιρίσματος σε ακριβά εστιατόρια μέχρι τυπικούς κρασομεζέδες σε ταβερνάκια και στους πρόχειρους "σταθμούς σίτισης" που στήνουν οι κηνυγοί στα βουνά. Τα βρίσκουμε ακόμη και σε κονσέρβα (βεβαίως δεν έχουν καμμία θρεπτική αξία, καθόλου ωραία γεύση και αποτελούν μια γρήγορη λύση απελπισίας). Από την άλλη είναι φθηνά, ασφαλή και σου επιτρέπουν στον ελάχιστο βαθμό μεν, να γευτείς κάτι διαφορετικό δε.


Στη ζωή μου έχω δοκιμάσει πολλά "man-ιτάρια" και ναι, όσο πιο όμορφα ήταν τόσο μεγαλύτερη ζημιά προκαλούσαν αλλά και τόσο πιο νόστιμα ήταν..!!

Ακόμη δεν έχω φτάσει ώς το θάνατο...κι αυτό είτε γιατί ακόμη δεν έχω δοκιμάσει "man-ιτάρι" με τόσο ισχυρό δηλητήριο, είτε γιατί προλαβαίνω και τα φτύνω πριν καταπιώ όλη την ποσότητα του δηλητηρίου, (κρατώντας όμως τη γεύση), είτε γιατί απλά είμαι τυχερή..


Πάντως ένα πράγμα είναι σίγουρο και δεν πρόκειται να το αλλάξω ποτέ...

Αν η ζωή μου είναι ριζότο τότε σίγουρα είναι με man-ιτάρια και πολύ μου αρέσει... (αρκεί να εξακολουθήσω να επιβιώνω)

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

Ορισμοί: "ΜΟΝΑΞΙΑ"


Μοναξιά είναι όταν δεν έχεις κανέναν να μοιραστείς μια καλημέρα, μια καληνύχτα (αχ, αυτή η καληνύχτα)
Μοναξιά σημαίνει να μην κοιτάζεσαι στον καθρέφτη από το το φόβο μήπως το είδωλό σου έχει φύγει κι αυτό.
Μοναξιά είναι όταν πονάει η μέση σου και δεν έχεις κάποιον δίπλα σου να σου κάνει μασάζ...
Μοναξιά είναι όταν περπατάς μέσα στο πυκνό δάσος του βουνού και δε σε νοιάζει να χαθείς αφού κανείς δε θα σε αναζητήσει..
Μοναξιά σημαίνει να μπορείς να ακους τους χτύπους της καρδιάς σου, μέσα στην απόλυτη ησυχία
Μοναξιά είναι όταν δε σε νοιάζει να σταματήσουν οι χτύποι αυτής της καρδιάς, αφού δεν συμπληρώνουν καμμιά άλλη...
Μοναξιά είναι όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε 100 ανθρώπους και όμως δε νοιώθεις κανέναν..
Μοναξιά είναι να ξαπλώνεις στο πάτωμα γιατί ακόμα και το ράντσο σου φαίνεται τεράστιο και άδειο..
Μοναξιά σημαίνει να μην μπορείς να κοιμηθείς γιατί κανείς δεν θα είναι δίπλα σου όταν ξυπνήσεις....
Μοναξιά σημαίνει να μιλάς με τις σκέψεις και τις αναμνήσεις σου γιατί δεν έχεις κανέναν άλλο να μιλήσεις...
Μοναξιά είναι να τα γράφεις όλα αυτά σε ένα μπλόγκ γιατ'ι δεν έχεις πού άλλού να τα πείς....

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Ποιός πελαργός ρε γιαγιά;


Έχω μια λίγο περίεργη αντίληψη για το πώς μεγαλώνω το παιδί μου, θεωρώ ότι για να τη μεγαλώσω σωστά και να την προετοιμάσω καλά για τα όσα θα συναντήσει στη ζωή της πρέπει να μην της λέω ψέμματα! Ό,τι και να με ρωτήσει, θέλω να βρίσκω έναν τρόπο κατανοητό για την ηλικία της και να της λέω τα πράγματα όπως είναι! Δεν θέλω ΠΟΤΕ να τις δίνω απαντήσεις του τύπου: "Γιατί έτσι!" "Γιατί το λέω εγώ" "Είσαι μικρή! Θα σου πω όταν μεγαλώσεις!" Δεν είναι καθόλου μικρή! Για να ρωτάει σημαίνει ότι της κάνει εντύπωση αυτό το οποίο ρωτάει και επίσης το επεξεργάζεται και γι αυτό μαζεύει πληροφορίες! Ακόμη δεν θέλω να της δημιουργώ ταμπού! Δεν είναι λίγες οι φορές που με έχει δει γυμνή η μικρή. Ακόμη περισσότερο τώρα που "ανακαλύπτει" τον εαυτό της, και το κορμί της! Τώρα που εξερευνά κάθε γωνιά του κορμιού της και τις απολαύσεις που μπορεί να της δώσει αυτό το κορμί! Δεν την τρόμαξα ποτέ, ειδικά σε αυτό το θέμα, δεν την απέτρεψα ποτέ, απλά της είπα ότι είναι καλύτερα να είναι μόνη της και όχι μπροστά σε άλλους και όχι την ώρα που παίζει με τους φίλους της ή είναι στο σχολείο! Απλά πράγματα δηλαδή! Ευτυχώς συμφωνεί κι ο πατέρας της με αυτή την τακτική κι έτσι είναι ένας λιγότερος να τσακώνομαι! (Οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν φρικάρει γενικά με τη στάση μας και γίνονται Ομηρικοί καυγάδες!)
Έτσι λοιπόν όταν πριν κανα δυο χρόνια, που βλέποντας την αδερφή μου έγκυο άρχισε να έχει απορίες του τύπου; Πώς μπήκε το μωρό στην κοιλιά της Μαρίας; Από που θα βγει κλπ.. της είπα την αλήθεια! Με λόγια απλά και χωρίς τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, σαν παραμυθάκι της εξήγησα πως έρχονται τα παιδιά ! Από τότε δεν με ξαναρώτησε, και δεν ήμουν και σίγουρη ότι έιχε καταλάβει... τέλος πάντων με τον καιρό το ξέχασα κι εγω. Μέχρι χτες που η γιαγιά της ήθελε να της πει για ένα νέο ξαδερφάκι που θα έρθει στον κόσμο σε λίγους μήνες. Η κοιλιά της θείας έχει ήδη αρχίσει να φουσκώνει και η γιαγιά λέει στη μικρή:
-Κοίτα κορίτσι μου! Σε λίγο καιρό ο πελαργός θα μας ΄φέρει ένα ακόμη κοριτσάκι!
-Ποιός πελαργός ρε γιαγιά; (Ρωτάει η μικρή με ψιλοαγανάκτηση..) αφού το μωράκι είναι μέσα στην κοιλίτσα από τώρα!
-Ε ναι ,(επιμένει η γιαγιά) ο πελαργός το έβαλε εκεί μέχρι να μεγαλώσει λίγο και μετά θα το πάρει από κει και θα μας το φέρει!
-χαχαχαχα, Τί λες ρε γιαγιά; Ποιος πελαργός δεν ξέρεις πώς γίνονται τα παιδιά;
-Εσύ ΄ξέρεις;
-Ναι άκου γιαγιά, να στα πώ να τα μάθεις κι εσύ, να μη σε κοροϊδεύουν οι φίλες σου .... Όταν κοιμούνται ο μπαμπας με τη μαμά, αγκαλιάζονται σφιχτά γιατί αγαπιούνται! Τότε ένα "ζουμάκι"(!!!) φεύγει από τον μπαμπά και πάει στην κοιλίτσα της μαμάς! Εκεί βρίσκει ένα άλλο ζουμάκι κάτι σαν αβγό, και η μαμά έχει στην κοιλιά της κάτι σαν μια κατσαρόλα τη "μήτρα" κι εκεί τα δυο ζουμάκια ενώνονται και ας πουμε μαγειρεύονται για 9 μήνες και έτσι τα ζουμάκια σιγά-σιγά γίνονται μωράκι. Όταν είναι έτοιμο το μωράκι σπρώχνει με το κεφαλάκι του να ανοίξει μια πορτούλα στο "πιπί" της μαμάς! Ε, το βοηθάει και ο Μηνάς (Μηνάς είναι ο γυναικολόγος μου!) και βγαίνει!
Η γιαγιά έψαχνε τα υπογλώσσια!...
-Ποιός στα είπε αυτά παιδάκι μου;
-Η μαμά!
-Αααα την παλαβή! Θα το τρελάνετε εσείς το παιδί!
Εγώ ακόμη και τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ τα ακριβή λόγια που είχα χρησιμοποιήσει όταν της εξηγούσα τη διαδικασία έλευσης των βρεφών! Αλλά ό,τι και να της είπα θα ήταν πολύ φτωχό μπροστά στη δική της περιγραφή!
Ε τώρα πές μου εσύ! Είναι δυνατόν να μήν έιμαι περήφανη γι αυτό το παιδί;
Ελπίζω μόνο να είναι κι εκείνη περήφανη για μένα κάποια στιγμή και να μη με μισήσει για τον τρόπο που τη μεγαλώνω και που δημιουργώ τις διάφορες συνθήκες στη ζωή της!