Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Αν έχεις τύχη διάβαινε...


Σάββατο και η μέρα δεν έχει ξεκινήσει καλά.. "χώσιμο" από παντού.
-Ααα θα πας για ψώνια; Πάρε μου κι εμένα λίγο κιμά, 1 κιλό κρέας και λίγα πορτοκάλια να μη βγαίνω μες τη βροχή.
-Να σας πάρω, ευχαρίστως! (γαμώτ, γαμώτ, γαμώτ..)
Επιστρέφοντας...
-Μμμμμ, δεν είναι ωραίος αυτός ο κιμάς, αμα δεν έχει το λιπάκι του ο κιμάς δεν γίνεται καλός ο κεφτές! Και το κρέας πολύ στεγνό βρε παιδί μου, αμα δεν ξέρει η γυναίκα να ψωνίσει...
-..... ΧΜΡΦΜΜΜΦΦΦΦΦ @# $% ΓΚΡΟΥΜΦ! (Έλα βαθειές ανάσες.. πού θα πάει; θα φύγει!)
-Δεν μιλάς ε; Τί να πεις... αμα η γυναίκα δεν είναι νοικοκυρά...
-.......ΧΡΡΜΜΜΦΦΦΦΜ!!!!!!!! (ΓΑΜΏΤ, ΓΑΜΏΤ, ΓΑΜΩΤ...) ΓΚΡΟΥΜΜΜΦ!
- Το παιδί πού είναι;
-Μέσα στο δωμάτιό της είναι, παίζει.. (πού θες να είναι μωρέ; Με τον γκόμενο για καφέ)
-Όχι η μικρή, για τον άντρα σου λέω.. το παιδί μου!!!
-ΑΑΑΑ! (τί άλλο θα ακούσω Παναγία μου;) Ε, κάπου πήγε, στο συνεργείο νομίζω.. δεν ξέρω!
-Να! Αυτή η αδιαφορία είναι που κλείνει τα σπίτια. Τί Πάει να πει δεν ξέρω; Να μάθεις κυρία μου... αλλά εσένα δεν σε νοιάζει το παιδί μου, τον κώλο σου κοιτάς μόνάχα! (ΠΟΥΤΑΝΑ!!) ψιθυρίζοντας
-Ορίστε; Είπατε κάτι;
-Όχι, λέω.. που δε νοιάζεσαι για το σπίτι σου...
-..........................(μή μιλάς, μή μιλάς, μη μιλάαααας)
- Δεν μιλάς ε; Τί να πεις; παλιοπουτάνα (όχι και τόσο ψυθιριστά )
-Τί να πω...; Δεν έχω να πώ τίποτα...
-ΜΩΡΗΗΗΗ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ ΘΑ ΣΤΑ ΨΑΛΛΩ..
-ΔΕΝ είμαστε οι δυο μας, είναι και το παιδί εδώ! Ως εκ τούτου δεν έχουμε να πουμε τίποτα.. και οι ψαλμωδίες στην εκκλησία ΟΧΙ εδώ!
-ΑΑΑΑΧΟΥΥΥΥ ! Άκου γλώσσα! Μωρή που το παιδί μου δεν λέει να βγει από το βρακί σου, ΠΑΛΙΟΠΟΥΤΑΝΑ που σε έριξε ο Θεος στο δρόμο του παιδιού μου, ΑΧΡΗΣΤΗ, μόνο το πραμα σου σκέφτεσαι... που να σε πάρει ο διάολος κακούργα!
-Σε ποιον μιλάτε; Εγώ είμαι η πουτάνα;
-Ναι μωρή!
-Ωραια, κι εδώ είναι το σπίτι μου;
-Ναι, που να μην ήταν...
-Τότε εσείς τί δουλειά έχετε σε ένα μπουρδέλο;
-Αχουυυυυυ..... άκου γλώσσα! Σα δε ντρέπεσαι που δε σέβεσαι τίποτααααα....
-Συγγνώμη κιόλας αλλά στο σπίτι ΜΟΥ μάλλον εσείς πρέπει να με σέβεστε!
Ανοίγει η πόρτα, μπαίνει "το παιδί" ο Γιοκας, ο εκλεκτός της.... Τί ήταν να τον δει... δώσε κλάμα γοερό!
-Αγόρι μουυυυυυυ
-Τί είναι ρε μάνα;
-Έναν καφέ είπα να πιω.. από τη μύτη μου τον έβγαλε.. μου είπε ότι πάω στα μπουρδέλα!!! Ακούς; Γριά γυναίκα.. ακούς;
-ΟΡΙΣΤΕΕΕΕΕΕΕ; Αυτό είπα εγώ; αυτό είπα; Δεν πρόκειται να λάβω μέρος στο θέατρο του παραλόγου, βρείτε τα μόνοι σας!
-Έλα εδώ!
-Καλύτερα όχι...

...........
Μετά από λίγες ώρες...
-Μα καλά δεν ντρέπεσαι; Πώς της μιλάς έτσι;
-Πλάκα μας κάνεις; Πως της μίλησα;
-Να της λες για μπουρδέλα και μαλακίες! Ντροπή!
-Ρε δεν πάτε καλά! Με βρίζει, με λέει πουτάνα, και θα της πω κι ευχαριστώ; Μέσα στο σπίτι μου; Δεν θα είμαστε καλά!
-ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να σε είπε πουτάνα, αλλά και να το λεγε..........
-????? Και να το ΄λεγε; ΤΙ;;;;
-....τιποτα
-Τί; λέγε;
-όρεξη έχεις..
-Όχι δεν έχω... καμμία απολύτως...

Το βράδυ μόνη στο σπίτι μέχρι τα χαράματα σχεδόν... Σάββατο βράδυ ένα ποτάκι τραβιέται...

Το πρωί τα πόδια βαριά από τον ύπνο στον καναπέ, και την συσσωρευμένη κούραση της εβδομάδας . Να σηκωθείς, να μη σηκωθείς... η Ελένη περίμενε, να σηκωθείς, να πας καλό θα σου κάνει, θα ξεδώσεις. Σάκος στον ώμο, ομπρέλα στο χέρι και δρόμο. Ραντεβού στο Τραμ. Καλημέρες, φιλιά..
-Κουρασμένη σε βλέπω
-Είμαι, δεν έχω κλείσει μάτι.. ήπια και δυο ποτάκια μόνη μου χτες .. σκατά!
-Έλα , τώρα πάμε για την πάρτη μας, θα τρέξουμε να το χαρούμε για πόσο πάς;
-Έλεγα για 1.20 αλλά έτσι όπως είμαι και με 1.30 κάνω πάρτυ!
-Σούπερ, τό 'χεις.
-Ναι.

Στήσιμο στη γραμματεία, (όχι πολύ, λίγα λεπτά) παραλαβή νούμερων (είσαι μεγάλο νούμερο που λέμε; αυτό!!) Στις εξέδρες χαιρετούρες και φιλιά με τους υπόλοιπους, σα να φτιάχνει λίγο η μέρα.. και η διάθεση.!! Ωραία! Μέσα στους πολλούς και ο" ακατανόμαστος! Νο 1"

-Καλημέρα, τί κάνεις κορίτσι μου; Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω!
-Καλημέρα! Καλά εσείς; (γαμώτ, γαμώτ, )
-Είναι πολύ ευχάριστο να σε βλέπω να ασχολείσαι τελικά με το χώρο! Μου αρέσει να βλέπω νέο "αίμα".
-Ναι...
-Θα τρέξεις Μαραθώνιο;
-Όχι, όχι..
-Το 10άρι;
-Ε, ναι, λέω να μπω στο 10αράκι..
-Λάθος, δεν είσαι έτοιμη! Μην μπεις! Εγώ θα σου έλεγα ούτε στο 5άρι..
-......
-Μέχρι να χάσεις όλα τα κιλά που πρέπει να μην τρέξεις τίποτα, και πουθενά!
-(Τί μας λες ρε μεγάλε; Σοβαρά;)
-Ε, καλά δεν κυνηγάω καμιά διάκριση, μια χαρά μπορώ να το βγάλω το 10άρι...
-Για πόσο πας;
-Όσο νά 'ναι, θα μου άρεσε να είναι κάτω από ώρα, αλλά δεν το κυνηγάω κι όλας...
-Εγώ το κάνω σε 47'
-Μια χαρά, μπράβο σας! (ε, υπάρχουν κι άλλοι που το κάνουν σε 29' τί να λέει τώρα;)
-Γι αυτό σου λέω, δεν πρέπει να τρέξεις... θα απογοητευτείς και θα τα παρατήσεις, άσε που είναι κοροϊδία.. τί θα λες μετά ότι έτρεξες; Σε μία ώρα το κάνω περπατώντας!
-Ε, κι εγώ στην ηλικία σας, ελπίζω ότι κάπως έτσι θα πηγαίνω.. χαχα ( γι αυτό είσαι πολύτεκνος με τόσα "α γαμήσου" που ακούγονται για πάρτη σου, πώς να το αποφύγεις;) Σας αφήνω να κάνω και λίγο ζεσταματάκι ε;

Νεύρα τσατάλια! Τρέμουλο στα χέρια, ζαλάδα λόγω χαμηλού αιματοκρίτη (γ@μώ τη γυναικεία φύση και τα καλά της ) κακή διάθεση, και όποια όρεξη υπήρχε το πρωί τώρα είχε πάει περίπατο.

-Ελένη, λέω να μην μπω.. δε νοιώθω καλά, έχω νεύρα! Πολλά νεύρα, δεν έχω διάθεση.
-Θα μπεις, γι αυτό ήρθες, και θα σου έρθει η όρεξη!

Τρέχοντας έρχεται η όρεξη.. και όλα μια χαρά, στα πρώτα χιλιόμετρα ο στόχος φαινόταν παραπάνω από εφικτός! Σα να λειτούργησαν και οι ενδορφίνες και μια ευθυμία φάνηκε.. !
Όχι για πολύ... χιλιόμετρο 4 προς 5 μπουκαλάκια νερού παντού, και μερικά σακουλάκια από τζελάκια... λίγο η κατηφόρα, λίγο που ο από πίσω πίνει μια γουλιά νερό ξαναβάζει το πώμα, και το πετάει όχι στην άκρη.. αλλά μέσα στην μέση... κατρακυλάει αυτό βρίσκει τα ανυποψίαστα πέλματά μου.. και" Ένα διπλό τόλουπ, με τριπλή πιρουέτα και άψογη προσγείωση που θα την ζήλευε η Καταρίνα Βίτ στις δόξες της!" Σα να άκουσα τον Αλέξη Κωστάλα να λέει... τα παραπάνω λόγια.
Το "αεροπλανικό" ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ! (βρε λες επειδή είμασταν μέσα στο αεροδρόμιο; μπορεί!) Η τούμπα ανεπανάληπτη.. και το "κρατς" που έκανε το δεξί ποδαράκι στο ύψος του αστραγάλου Αξέχαστο!
-..... χμρμφφφφφφφφφ..@%$**@@#$ γκρουυμφφφ... γαμώτ, γαμώτ, γαμώτ!!! Την γκαντεμιά μου μέσα!!!! Αυτό είναι που λένε "αν έχεις τύχη διάβαινε..."

Σκέψεις, ανάκατες...
"Τέλος τα παρατάω και θα το ρίξω στο τάβλι.. ποιό τάβλι; εκεί κι αν θέλεις τύχη.. στο κέντημα θα το ρίξω!!!"
"Όχι , που θα του κάνω τη χάρη του μαλάκα ... ακούς εκεί δεν είσαι για το 10αρι .. δεν θα του ανοίξω εγώ το στόμα του γελοίου.. έστω και κουτσή θα τερματίσω!
"Ναι αλλά αν είναι να κάνεις 2 ώρες ... καλύτερα παράτα τα.. πάλι το στόμα του ανοίγεις!"
"Βρε μαλακισμένο.. για τον γελοίο θα το κάνεις ή για πάρτη σου; Ποιος τον γ@μει αυτόν;"
"Όσο μπορείς.. δεν πειράζει και να σταματήσεις! Μην πάθουμε και καμιά ζημιά.."
"Το αποφάσισα, έστω και μπουσουλώντας θα το βγάλω! Ήρθα να το κάνω και κανένα μπουκαλάκι δεν θα με βγάλει εκτός εμένα... Α στο γεροδιάβολο πιά!" Με αυτά και με αυτά ο χρονικός στόχος.. πήρε ένα από τα εκεί αεροπλανάκια και την έκανε για άλλες πολιτείες... μακρυνές!..
Τερματισμός με τα χίλια ζόρια.... λίγο πριν "κλείσει το μαγαζάκι" και με έναν αστράγαλο σαν κιούπι από το πρήξιμο... Βλέμμα στο ρολόι... σχεδόν 1.40.. "Δε βαριέσαι... τί έιχαμε, τί χάσαμε.. το 1.30 ξέρω ότι το έχω χαλαρά, δε με νοιάζει η κατάταξη. Κοίτα να δεις που σα να το χαίρομαι λιγάκι.. κι ας χαλάστηκα πολύ! Δεν θα αφήσω τη ματαιοδοξία μου να με ρίξει!"

Στο δρόμο της επιστροφής οι ουρανοί άνοιξαν... μούσκεμα ως το βρακί! Σταματάει ένα αυτοκίνητο στη στάση που περίμενα, τα τζάμια θολά, κατεβαίνει το παράθυρο του συνοδηγού, ήταν η Άντζυ,
-Έλα μέσα, ρε χαζό μη βρέχεσαι θα σε πάμε εμείς, στο δρόμο μας είσαι..
-Ευχαριστώ πολύ...
Ανοίγει η πίσω πόρτα, σκύψιμο, τίναγμα των μαλλιών βλέμμα στον οδηγό για "ευχαριστώ" και ναι! Είναι ο "ακατανόμαστος Νο1" Ξαφνικά η βροχή έμοιαζε ψιχάλα.. (φτου ρε γκαντεμιάαα!)

Στο ραδιόφωνο κάποιος σταθμός έπαιζε Kylie ... "I should be so lucky..." χαμόγελο "μας πήρανε χαμπάρι"

Πίσω στο σπίτι... μορμουρίζοντας.. "I should be so lucky..." και λίγο μετά ακούγεται η πιο γλυκιά και χαριτωμένη φωνή να τραγουδάει...δυνατά!

"Ασ΄το μπιστολάκι.... Λάκη Λάκη Λάκη.."


Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

I believe I can fly!!!!

Μου πήρε, 2 ζευγάρια παπούτσια, 3 ζευγάρια κάλτσες, άπειρα μπουκαλάκια νερού και ισοτονικού, πολλά και διαφορετικά "τζελάκια", 2 μαύρα νύχια, 6 ώρες 13 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα και περίπου 55 χιλιόμετρα για να το πιστέψω επιτέλους... Ι BELIEVE I CAN FLY!!!

Δανείζομαι στίχους του τραγουδιού.....

"If I can see it, then I can do it
if I just believe it, there's nothing to it..
I believe I can fly, I believe I can touch the sky..."

Όταν το φέρνω πίσω στο μυαλό μου, έρχονται χίλιες δύο δυσκολίες, από τα φορτηγά και τις νταλίκες που ήταν μαζί μου σε κάποια σημεία (και το πώς αποφεύγαμε ο ένας τον άλλον) μέχρι την φωνή του μικρού διαβολάκου πάνω από τον αριστερό μου ώμο που μου έλεγε.. "Έλα εντάξει φτάνει.. παράτα τα" αλλά όσες κι αν ήταν οι δυσκολίες, αυτό που πήρα από αυτόν τον προσωπικό μου άθλο ήταν τόσο πιο μεγάλο και πιο σημαντικό που δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης... κέρδισα αυτοεκτίμηση! Ξεπέρασα τα όριά μου, (κατά πολύ μάλιστα), κατάφερα να κάνω αυτό που δεν πίστευα ότι μπορώ να το φανταστώ καν, ένοιωσα δυνατή και σίγουρη, ένοιωσα περήφανη..... Το πόσα πράγματα, πέρασαν από το μυαλό μου όλες αυτές τις ώρες δεν λέγονται, το πόσο πολύ με βοήθησε η παρέα που είχα μαζί μου επίσης απερίγραπτο, αλλά και το πόσο όμορφα ένοιωσα τελικά από όλο αυτό.... δεν περιγράφεται! Γι αυτό όταν την επόμενη μέρα που περπατούσα σα να είχε περάσει από πάνω μου τρένο, με είδε κάποιος και μου είπε.. "πάω στοίχημα ότι δεν θα ξανατρέξεις! Το έχεις μετανοιώσει ήδη ! " Του είπα ότι όχι μόνο δεν το μετάνοιωσα, αλλά το ξανακάνω ευχαρίστως (ίσως μόνο με καλύτερη χάραξη πορείας έτσι ώστε να αποφύγουμε ακόμη περισσότερο τα φορτηγά... )
Δεν θα ξεχάσω: To πόσο με εκνεύρισε η ζώνη του ηλίθιου παλμογράφου που από ένα σημείο και μετά ανεβοκατέβαινε! (άσε που έβγαζε κι αστείους ήχους). Την αίσθηση ότι οι πνεύμονές μου έχουν διογκωθεί τόσο που δεν χωράνε πια στον θώρακα μου! Το πόσα πολλά υγρά μπορεί να καταναλώσει ένας άνθρωπος ΜΕΤΑ από όλο αυτό! Τον διάλογο που είχα με τη Ματίνα προς το τέλος της διαδρομής που με ακολουθούσε με το ποδήλατό της..
Ματίνα: Τί σκέφτεσαι;
Εγώ: Την επόμενη φορά να μου βάλετε έναν καθετήρα! Δεν είναι κατάσταση αυτή!
Ματίνα: χαχαχα κοντεύεις να σωριαστείς και το χιούμορ χιούμορ! Χαζό, έ χαζό!!!
(Εγώ όμως το εννοούσα!!!)
Δεν θα ξεχάσω πώς ένοιωσα και που δεν μπορούσα να καταλάβω τί με ευχαριστούσε πιο πολύ... η διάρκεια; Ότι δηλαδή κατάφερα να είμαι στο δρόμο τρέχοντας για λίγο περισσότερο από 6 ώρες; Η απόσταση; Ότι δηλαδή κατάφερα να διανύσω σχεδόν 55 χιλιόμετρα (54 και κάτι ψιλά για την ακρίβεια) χωρίς να με μαζέψει το ασθενοφόρο; Ή ο συνδυασμός; Τελικά αυτό που με ευχαριστούσε περισσότερο είναι ότι όλα αυτά τα έκανα ΕΓΩ.!!
Ναι ρε συ... μετά από πολύ καιρό έβγαλα το " εγώ" μου, ξεσπάω εκεί, όπως είπα στον Γιάννη μετά όταν με κοιτούσε με απορία και με ρώτησε με κάθε ειλικρίνεια.. "Και γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;" "Άκου να δεις Γιάννη μου, πώς είναι οι μεσήλικες που για να αυτοεπιβαιβεωθούν και να ξεσκάσουν την πέφτουν στις πιτσιρίκες και μετράνε πιπίνια Vs Viagra; Ε εγώ μετράω χιλιόμετρα, κι αντί να την πέφτω σε πιπίνια (με τον κίνδυνο να φάω και χυλόπιτα) θα τρέχω τόσο ώστε ο Φόρεστ Γκαμπ να φαντάζει ερασιτέχνης μπροστά μου" (γέλια)

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου και τελικά να κερδίζεις!

Ι believe I can Fly..........!

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Tρέχοντας στη βροχή


Δεν το 'χα να βγω για τρεξιμο σήμερα, από τη μία η βροχή, από την άλλη το αυριανό ταξίδι και το μεγάάαααλο τρέξιμο που έχω προγραμματίσει να κάνω εκεί. Βάλε κι ότι είχα φάει αργά και ένοιωθα το στομάχι μου βαρύ.. ¨Θα αράξω στον καναπέ και δεν θα πάω πουθενά!" είπα και ο εαυτός μου συμφώνησε! "Έχεις κουραστεί πολύ αυτές τις μέρες και σου αξίζει το αραλίκι" Μου είπε.. κι έτσι κι έγινεεεε...... Καθώς καθόμουν στον καναπέ χάζευα το σπίτι. Πόσες αναμνήσεις εδω μέσα.. καλές και κακές, όμορφες κι άσχημες... για κάποιο λόγο στο μυαλό μου έρχονται οι άσχημες. Προσπαθώ να διώξω τις άσχημες αναμνήσεις.. πιάνω να σκεφτώ το τί μου είχε λείψει τόσο καιρό που έλειπα.. Μου είχε λείψει η "άπλα" του σπιτιού, το πόσο φωτεινό είναι... Μου είχε λείψει να μου χαϊδεύει κάποιος τα μαλλιά όταν ξαπλώνω, μου είχε λείψει να ξέρω ότι είναι και κάποιος άλλος εκεί μαζί μου να μοιραστούμε το βάρος της ευθύνης ενός παιδιού. Μου είχε λείψει να ξυπνάω το πρωί και να ακούω "Καλημέρα, Σ' αγαπώ". Μου είχε λείψει να βλέπω τη Μιχαέλα να κοιμάται και αντί για εφιάλτες να έχει όνειρα γλυκά και όμορφα, τόσο όμορφα που να την κάνουν να γελάει στον ύπνο της, να ξεκαρδίζεται! Δεν μου είχε λείψει όμως να με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ αργά τη νύχτα περιμένοντας να ακούσω την πόρτα να ανοίγει..., δεν μου είχε λείψει να θέλω να μιλήσω σε κάποιον και ο μόνος που έχω κοντά να είναι η μικρή και κανένα φίλαράκι στο msn. Δεν μου είχε λείψει να νοιώθω σαν οικιακή βοηθός, ή σαν τραπεζάκι που το παίρνεις χαμπάρι ότι βρίσκεται εκεί μόνο αν σκοντάψεις πάνω του. Και πάλι, το μόνο που κάνεις είναι να το σπρώξεις λίγο πιο 'κει για να μη σε ενοχλεί.. Δεν θέλω να είμαι το τραπεζάκι... ξαφνικά άρχισα να "πνίγομαι", η "'απλα" του σπιτιού εξαφανιζόταν σιγά-σιγά, οι τοίχoi έκλειναν και με εγκλώβιζαν, τότε σηκώθηκα, πήγα προς το μπάνιο.. τα αθλητικά μου παπούτσια μου έκλειναν το μάτι πονηρά,.. Τα πήρα πάω στο δωμάτιο, ανοίγω την ντουλάπα το κολάν μου περίμενε.. το πήρα βιαστικά, σειρά έχει το συρτάρι! Κάλτσες, και από το πιό κάτω εσώρουχα. Παίρνω κι ένα μπλουζάκι από το ράφι τα ακουμπάω στο κρεβάτι ευλαβικά! Αρχίζω να βγάζω τα ρούχα που φορούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή, τα πετάω πάνω στο κρεβάτι με την τσαπατσουλιά του μικρού παιδιού όταν πετάει το χαρτί περυτιλίγματος από το Χριστουγεννιάτικο δώρο... δεξιά-αριστερά και όπου νά 'ναι! Έβαλα τα αθλητικά μου ρουχαλάκια με τη λαχτάρα των εραστών που έχουν καιρό να βρεθούν και έφτασε η στιγμή που έβαλα τα παπούτσια μου και έδεσα τα κορδόνια μου.... ΗΔΟΝΗ ανατριχίλα για πρώτη φορά ένοιωσα τόση δύναμη, τόση ελευθερία! Πήρα μια πετσέτα στο χέρι, μια ζακέτα από την κρεμάστρα και έφυγα... έξω ψιχάλιζε, δεν με ένοιαξε καθόλου, 'αρχισα να τρέχω πολύ άργά, πάρα πολύ αργά, βασανιστικά αργά για κάποιους απολαυστικά αργά για 'μένα. Όσο έτρεχα δεν με ένοιαζε τίποτα, ήμουν χαρούμενη, ΕΛΕΥΘΕΡΗ.. και η βροχή δυνάμωσε και σα να ήθελε να μου δείξει ότι συμφωνεί μαζι μου... μου έκανε δώρο λίγο από τη δύναμή της... κι εγώ για να την ευχαριστήσω πήρα το δρόμο για το βασίλειο του αρώματός της.. πήρα το δρόμο για το βουνό... Αργά πολύ αργά, τόσο αργά που ούτε ανηφόρες καταλαβα, ούτε κατηφόρες... Γι αυτό μου αρέσει το τρέξιμο, για αυτή την υπέροχη μοναξιά του. Που σε κάνει να σκεφτείς όλα όσα δεν σκέφτεσαι πουθενά αλλού. Το τρέξιμο σε κάνει να καμαρώσεις τον εαυτό σου, με κάνει να πώ "μπράβο κορίτσι μου!" Για αυτή την τόσο όμορφη μοναξιά που με κάνει καλύτερο άνθρωπο, που με κάνει πιο υπομονετική μητέρα, που μου δίνει την ευκαιρία να χαρώ, να πονέσω, να τα ζήσω όλα στον βαθμό που θέλω εγώ, γι αυτή την μοναξιά προτιμώ το αργό και παρατεταμένο τρέξιμο.. Σήμερα έτρεχα επί δυόμιση ώρες μέσα στη βροχή. Μύρισα το χώμα, τους ευκάλυπτους, τα πεύκα! Πόσο όμορφα μύριζαν... Πήρα δύναμη να αντέξω όλα αυτά που δεν μου είχαν λείψει αλλά τα ζω καθημερινά. Γύρισα σπίτι φίλησα τη Μιχαέλα, φτιάξαμε παζλ, κάναμε μπάνιο.. μετά εγώ μαγείρεψα... και επειδή βαρέθηκα να περιμένω, και για να μην με πάρει πάλι ο ύπνος στον καναπέ περιμένοντας, είπα να σας τα διηγηθώ όλα αυτά.. Να σας πώ (όχι ότι σας νοιάζει δηλαδή ) ότι σήμερα έκανα το καλύτερο τρέξιμο από όσα έχω κάνει μέχρι τώρα... Μακάρι κι άυριο να έχω την ίδια όρεξη και το longest run ever (για μένα πάντα μιλάω) να βγεί τόσο όμορφα και γλυκά όσο το τρέξιμο το σημερινό...
Μακάρι όμως να είναι άλλοι οι λόγοι που θα με ωθούν στο τρέξιμο από δω και πέρα κι όχι ο κόμπος που νοιώθω στο λαιμό όσο βρίσκομαι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι...

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Not forgotten

Θυμάμαι... σχεδόν τα πάντα! Ξεχνάω με μεγάλη δυσκολία, ακόμη κι αν συγχωρέσω κάτι δεν παύω να το θυμάμαι. Μπορώ να θυμηθώ με μεγάλη λεπτομέρεια διαλόγους, καταστάσεις, πρόσωπα και κυρίως αρώματα όσος καιρός κι αν έχει περάσει. Κάποιοι μου λένε ότι είναι καλό αυτό, κάποιοι άλλοι ότι είναι κατάρα. Θα συμφωνήσω και με τους μεν και με τους δε, το αν είναι ευλογία ή κατάρα τελικά, εξαρτάται κυρίως από το τί είναι αυτό που θυμάσαι ή που δεν ξεχνάς και τα συναισθήματα που σου γεννάει αυτή η θύμιση! Όπως η ιστορία που θα σας διηγηθώ, που συνέβη πριν ένα χρόνο ακριβώς σε κάποια που κι εκείνη θυμάται, και που έχει καρφωθεί στη μνήμη μου και που κανένα "ρηφρές" και "φορμάτ" δεν κατάφεραν να τη σβήσουν.


Η Μαρίνα ένοιωθε κουρασμένη, νύσταζε συνεχώς, αυτή η υπνηλία... και μια ανησυχία, ανεξήγητο! Είχε και κάτι ψιλοπονάκια στο στήθος "είναι και αυτή η καθυστέρηση" σκέφτηκε.. "πάλι σκατά ο κύκλος μου κι ας παίρνω τα αντισυλληπτικά μου κανονικά" περνούσαν οι μέρες και μέσα σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί και μια απαίσια "μεταλλική" γεύση "βρε λες;" σκέφτηκε... "μα είναι αδύνατον! αποκλείεται, δεν γίνεται πίνω τα χάπια μου κανονικά!"

Την επόμενη μέρα βρισκόταν να κοιτάει μια το κουτάκι και μια το "στυλό" 2 μικρές μπλε γραμμές.. μία στο μικρό παραθυράκι (ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΤΕΣΤ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ) και μία στο μεγάλο παραθυράκι (ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΓΚΥΟΣ!) ξαφνικά τα χέρια της έτρεμαν, μετά δυσκολίας άνοιξε και το άλλο σακουλάκι, έβγαλε και το δεύτερο "στυλό" πάλι.. 2 μπλε μικρές γραμμές.. μία στο μικρό παραθυράκι και μία στο μεγάλο! Τα δάκρυα γέμισαν τα μάτια της... ακούμπησε την πλάτη της στον τοίχο και χτυπούσε το κεφάλι της ρυθμικά πίσω σε αυτόν.. στην αρχή σιγά μετά όλο και πιο δυνατά, μέχρι που δεν άντεξε άλλο.. λύγισαν τα γονατά της βρέθηκε να κάθεται στο βρεγμένο πάτωμα της τουαλέτας της καφετέριας και να κλαίει, είχε αγκαλιάσει τα γόνατά της, (αγαπημένη της κίνηση όταν νοιώθει άσχημα, αμήχανα ) είχε ακουμπήσει το μέτωπό της σε αυτά και έκλαιγε. Κάποιος χτύπησε την πόρτα, η Μαρίνα δεν απάντησε, ξαναχτύπησαν την πόρτα ήταν μια κοπέλα, και φώναζε, "Είστε καλά; Είστε πολύ ωρα μέσα! Θέλετε βοήθεια;" Η Μαρίνα σκούπισε τα μάτια της φύσηξε τη μύτη της , σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω η κοπέλα την κοίταξε... "Είστε καλά;" "Ναι, ευχαριστώ" απάντησε η Μαρίνα, πήγε στο μπάρ πλήρωσε τον καφέ της κι έφυγε σχεδόν τρέχοντας, μπήκε στο πρώτο φαρμακείο που βρήκε.. "Καλησπέρα 4 τεστ κυήσεως παρακαλώ τα διπλά!" Η φαρμακοποιός την κοιτούσε σα να ήταν φάντασμα! Προτιμάτε το τάδε ή το δείνα;." "Δώστε μου ένα από το καθένα!" "Ξέρετε δεσποινίς και με ένα κάνετε τη δουλειά σας, δεν χρειάζεστε 8 τεστ..." Τέλος πάντων πήρε άλλο ένα πακέτο διπλό.. αυτή τη φορά αυτό με τη ροζ τελίτσα σε κάθε παραθυράκι... κι αυτή τη φορά η ροζ τελίτσα ερχόταν και στρογγυλοκαθόταν θριαμβευτικά και στα δυο παραθυράκια.. και στο μικρό (ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΤΕΣΤ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ) αλλά και στο μεγάλο (ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΓΚΥΟΣ)

4 γραμμούλες και 4 τελίτσες, λές να κάνουν όλα λάθος; Σηκώνει το τηλέφωνο σχηματίζει τον αριθμό του γυναικολόγου της... "Ναι καλησπέρα, έχεις κανένα κενό; για απόψε ναι! Είναι επείγον! Ωραία έρχομαι, σε ευχαριστώ!" Ντύνεται και φεύγει όχι απλώς τρέχοντας, αλλά σε κατάσταση αλοφροσύνης! Φτάνει στο ιατρείο, στην αναμονή έβλεπε διάφορα ζευγάρια, χαρούμενες φάτσες, γυναίκες που χάιδευαν τις μεγάλες ή ακόμη και τις ανύπαρκτες κοιλιές τους, όλες έιχαν και κάποιον μαζί, να μοιραστούν τη χαρά τους! Εκείνη δεν φτάνει που δεν είχε χαρά, δεν είχε και κανέναν άλλον μαζί της...

Ήρθε η σειρά της, μπαίνει στο ιατρείο, και αφού χαιρετιούνται με το γιατρό πάνε μέσα, εκείνος πάει να ετοιμάσει τα "εργαλεία" του στο εξεταστήριο, εκείνη πάει στην τουαλέτα, να βγάλει τα ρούχα της και να φορέσει αυτή τη ρόμπα.. μόλις άλλαξε πήγε στο εξεταστήριο ξάπλωσε έβαλε τα πόδια της στους αναβολείς... "Τί έχουμε;" ρωτάει ο γιατρός "Τί να 'χουμε; Καθυστέρηση έχουμε και 4 τεστ να μας λένε ότι είμαστε έγκυες έχουμε! Πες μου κι εσυ... τελικά... τί έχουμε;" Με αυτόν το διάλλογο (η Μαρίνα είναι γνωστή για τον τρόπο που μπορεί να μετατρέψει το πιο σοβαρό στο πιο αστείο είδικά όταν είναι αμήχανη) η ατμόσφαιρα ελάφρυνε λίγο και αφού γελασαν ήρθε η ώρα της εξέτασης..

Υπέρηχος, κολπικός υπέρηχος, κολπική εξέταση, στο μόνιτορ η Μαρίνα αντίκρυσε αυτές τις εικόνες....



" Σούπερ! Τέλεια όλα μια χαρά! Το φασολάκι σου είναι μια χαρά! Ηλικία κύησης 5 εβδομάδες , Μήκος εμβρύου 3 εκατοστά, Πλακούντας πρόσθιος, πιθανή ημερομηνία τοκετού 17 Ιουνίου!
Μπράβο ρε κούκλα, όλα τέλεια προς το παρόν, αύριο να πας για τον προγεννητικό να τελειώνεις και με αυτό !" ο γιατρός ήταν ενθουσιασμένος κυρίως για δυο λόγους πρώτον γιατί ήξερε πόσο είχε ταλαιπωρηθεί η Μαρίνα να καταφέρει να μείνει έγκυος την πρώτη φορά και πόσες θεραπείες χρειάστηκε και δεύτερον επειδή ήξερε πόσο πολύ η Μαρίνα αγαπάει τα παιδιά και ότι γι αυτήν κάθε παιδί που γεννιέται σε αυτόν τον κόσμο είναι ένα μικρό θαύμα, ένα αγγελούδι που όλοι οφείλουμε να αγαπάμε και να προστατεύουμε είτε είναι δικό μας παιδί είτε κάποιου άλλου, γι αυτήν όλα τα παιδιά είναι παιδιά της!

Όχι αυτή τη φορά όμως... υπήρχαν συνθήκες που δεν της επέτρεπαν να χαρεί αυτό το θαύμα! Αυτό το παιδί ήταν καταδικασμένο σε θάνατο πριν καν γεννηθεί!

"Μα πώς είναι δυνατόν; Αφού πίνω τα χάπια μου κανονικά, πώς γίνεται να είμαι έγκυος;" "Καμμιά φορά αν ξεχάσεις ένα χάπι ακόμη κι αν το πιεις αργότερα η αποτελεσματικότητά του μειώνεται κι αν το μικρό σποράκι έχει αποφασίσει να γεννηθεί (καλή ώρα) τότε τα αποτελέσματα είναι αυτά!" Είπε ο γιατρός κι έδειξε το μόνιτορ, "τη βλέπεις αυτη την κουκίδα που αναβοσβήνει; είναι η καρδούλα του!" Η Μαρίνα έβαλε τα κλάμματα και του φώναξε.. "ΣΤΑΜΑΤΑ!!! σε παρακαλώ ΣΤΑΜΑΤΑ. Tον "πατερα" προσπαθούσε απο το απόγευμα να τον βρει στο τηλέφωνο και δεν το σηκώνει, μπορεί να ήταν στη δουλειά, θα ξαναπροσπαθούσε αργότερα να τον βρει... πάντως σε κάθε περίπτωση ζήτησε από τον γιατρό της να της κλείσει ένα χειρουργείο για την διακοπή της κύησης... "Είναι κρίμα γλυκιά μου, δεν θελεις να το σκεφτείς λίγο; Κοίτα το πως έχει γαντζωθεί μέσα σου, και ξέρω ότι όλη η διαδικασία αυτή είναι ψυχοφθόρα και δεν είναι κάτι που το ξεχνάς έυκολα! Σκέψου το, προσπάθησε να μιλήσεις στον "μπαμπά", είναι και δικό του μωρό, μπορεί να βρείτε μιαν άλλη λύση.."

Η Μαρίνα από την ώρα που έφυγε από το ιατρείο και μέχρι αργά το βράδυ καλούσε συνέχεια τον "μπαμπά" του μωρού, δεν της απαντούσε.. δεν περίμενε κάτι, το μόνο που ήθελε ήταν να του το πει, να μην το περάσει μόνη της αυτο... κάποια στιγμή λίγο πριν τα μεσάνυχτα επιτέλους απαντάει στην κλήση της.. "Έλα Μαρίνα, κλείσε θα σε πάρω εγώ σε λίγο" εκείνη έκλεισε και περίμενε... ξαναμιλήσανε ένα μήνα αργότερα.....

Εκείνη η νύχτα και η επόμενη ήταν οι χειρότερες της ζωής της! Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της την εικόνα



3 εκαστοστά μωρό κι είχε κιόλας εγκέφαλο, καρδούλα, συκώτι και την απαρχή των άκρων του. Ακόμη και ματάκια είχε.. Θα πονούσε 'αραγε; Θα ένοιωθε; στο μυαλό της συνέχεια στριφογύριζαν οι απορίες αυτές. Ζητούσε συγγνώμη από το μικρό χαρτάκι του υπερήχου.. φοβόταν να πιάσει την κοιλιά της μήπως και το μωρό ένοιωθε... μήν τυχόν κι ένοιωθε αγάπη.. Του ζητούσε συγγνωμη και προσπαθούσε να του εξηγήσει γιατί θα το σκοτώσει. Του έλεγε ότι αν γινόταν ένα θαύμα και μπορούσε να το δει να μεγαλώνει θα ήθελε να έχει τα μάτια του... (ποτέ δεν είπε "ΜΠΑΜΠΑΣ" σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχουν μαμά και μπαμπάς..) Κοιτούσε το παιδί της που κοιμόταν κι έλεγε "ήσουν και σύ κάποτε 3 εκατοστά.. και κοίτα πόσο μεγάλο και γερό αγγελούδι έγινες... πές μου όταν ήσουν τόσο.. 5 εβδομάδων έμβρυο και 3 εκατοστά άνθρωπος ένοιωθες τίποτα; ένοιωθες πόνο;" ... κι έκλαιγε.. Σκέφτηκε να στειλει μέιλ ή sms στον "μπαμπά" του μωρού, να του το πει.. αλλά σκέφτηκε ότι ο άνθρωπος δεν θέλει να της μιλήσει κάν, δεν θέλει να την ακούσει, σιγά μην την πιστέψει κιόλας.. φαντάζεσαι; Πώ πωωω καλύτερα να μην το ζούσε ποτέ αυτό! Αυτή την αμφισβήτηση.. εδώ την αμφισβητεί για άλλα πιο ασήμαντα φαντάσου γι αυτό... Δεν ξαναπροσπάθησε να του το πει... κι αυτός δεν ξαναεπικοινώνησε μαζί της όπως έιπαμε για τον επόμενο μήνα..
Πήγε μόνη της στο νοσοκομείο, δεν είχε κανέναν μαζί γιατί πολύ απλά κανείς δεν ήξερε τίποτα... σε ποιον να το έλεγε;
Άνοιξε τα μάτια της και ανακάλυψε ότι ξυπνάει στην ίδια αίθουσα ανάνηψης που την πήγαν μετά τον τοκετό της πριν μερικά χρόνια.. το κοντράστ των συναισθημάτων τεράστιο!

Τότε: χαρά, ευτυχία, ολοκλήρωση...
Τώρα: Πόνος, μοναξιά, ντροπή, απελπισία...

Έκλαιγε σιωπηλά, την είδε ένας νοσηλευτής, πάει κοντά της και της λέει: "Θέλεις να φωνάξω κάποιον δικό σου; Δεν απαντάς.. κατάλαβα μόνη σου είσαι; Καλά για όσο είσαι εδώ πες πως έιμαι αδερφός σου, μίλα σε μένα.. κλάψε μαζί μου.. μην ντρέπεσαι!"

Δεν του είπε τίποτα..αλλά έκλαψε.. έκλαψε τόσο πολύ μέχρι που δεν είχε πια δάκρυα, μέχρι που δεν είχε πια ψυχή για τα βγάλει... Πέρασε η ώρα, ήρθε η ώρα να φύγει, ψιλοζαλιζόταν, ένοιωθε αδύναμη.. πήγε στο σπίτι της με ραδιοταξί, πήρε το παιδάκι της αγκαλιά και έκλαιγε.. μέχρι που αποκοιμήθηκε... όταν ξύπνησε συνειδητοποίησε ότι αφού ακόμη δεν έιχε μισήσει τον άνθρωπο αυτόν, αφού ακόμη δεν τον είχε πάρει τηλέφωνο να τον διαολοστείλει, ότι αφού ακόμη και τώρα τον σκέφτεται και η καρδιά της χτυπάει γρήγορα.. τότε ναι.. αυτόν τον άνθρωπο χωρίς να το έχει καταλάβει κάν ούτε και αυτή είχε προλάβει και τον είχε αγαπήσει... τόσο πολύ και τόσο δυνατά που κανείς δεν θα το μάθαινε ποτέ.. (εκτός από ΄μένα!) Άλλωστε δεν έφταιγε κι αυτός.. ήταν απλά BAD TIMING.....
Η Μαρίνα από τότε δεν έχει ξανακοιμηθεί κανονικά.. σχεδόν κάθε βράδυ έχει εφιάλτες.... αλλά είναι λίγο πιο ανάλαφρη τώρα γιατί τουλάχιστον έστω και αργά.. πολύ αργά μπόρεσε και το μοιράστηκε με κάποιον.. στην αρχή με μένα.. μετά με τον παρόλίγο "μπαμπά" και τώρα επετειακά και μέσω εμού και μαζί σου....

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Run baby run!!!

Το παιδί μου, το σπλαχνάκι μου, το κορίτσι μου! Τα κατάφερε! Είμαι περήφανη! Ναι! Είμαι χαζομαμά και μου αρέσει! Και γιατί να μην είμαι;

Μπερδέυτηκες ε; Άκου λοιπόν να δεις...

Καμμιά φορά που και πού, παίρνω τη μικρή μαζί μου για τρέξιμο. Καλά μην φανταστείς ότι τρέχω.. αλλά η μικρή μου νεραϊδούλα το χαίρεται και όταν χαίρεται εκείνη χάιρομαι κι εγω!

Με αυτά και μ' αυτά λοιπόν, της πρότεινα να τρέξει κι εκείνη σήμερα στον γύρο του Αιγάλω. Είχε αγώνα 2 χιλιομέτρων για τα παιδιά παράλληλα με αυτόν των 8 χιλιομέτρων για τους μεγάλους. Και προς μεγάλη μου έκπληξη η απάντηση ήταν "ΝΑΙ! Αμέ!" Κι έτσι σήμερα το πρωί- πρωί ξεκινούσαμε για το "μπαρουτάδικο" στο Αιγάλεω...


Φτάσαμε εκεί και η μικρούλα μου στάθηκε υπομονετικά στο τραπεζάκι της γραμματείας και περίμενε να πάρει το νούμερό της. Το πήραμε... το βάλαμε....


και περιμέναμε...



Και είχε μεγάλη υπομονή το κορίτσι μου, ακόμη κι όταν της ήταν δύσκολο...

Και επιτέλους ήρθε η ώρα, και το μωρό μου έτρεξε, έτρεχε σαν τον άνεμο.. με χαμόγελο στα χείλη, φανερά ικανοποιημένη, έδειχνε πόσο πολύ το χαιρόταν όλο αυτό,
κι εγώ την περίμενα στον τερματισμό της, και την έπιασα από το χέρι και τερματίσαμε μαζί! Και ήταν πολύ χαρούμενη εκείνη... και ήμουν πολύ συγκινημένη εγώ και πανηγυρίσαμε τον τερματισμό του πρώτου της αγώνα

Και πήρε και τα αναμνηστικά της.. Πόσο χαρούμενη ήταν η γλυκιά μου! Πόσο περήφανη για τον εαυτό της..

Και το κοριτσάκι μου έδειχνε με καμάρι το αναμνηστικό της.. και η μαμα της ψήλωνε 10 πόντους..

Και μια τελευταία αναμνηστική εκεί στο γρασίδι..
.... και η χαζομαμά καθόταν λίγο πιο δίπλα και την καμάρωνε με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, και το δάκρυ που έτρεξε από το μάτι της μαμάς δεν ήταν πόνου.. ήταν περηφάνιας, ήταν χαράς!
Για αυτό το παιδί μπορώ να κάνω τα πάντα! Να θυσιάσω τα πάντα! και κάτι τέτοιες μικρές χαρές είναι που μου το θυμίζουν και που μου δίνουν τελικά τη δύναμη να κάνω γι αυτήν, όλα όσα δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ στη ζωή μου ότι θα κάνω....
Κυρίες και κύριοι... να σας συστήσω τη Μιχαέλα!

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Mαργαριτάρια



Κοτσάνες παντού! Ακούς διάφορα και λές "ωχ το μάτι μου!" Τα γνωστά σε όλους μας μαργαριτάρια! Ε, λοιπόν εγώ τα λατρεύω! Έχω ένα μπλοκάκι (ναι παραδοσιακό και όχι ηλεκτρονικό) και τα γράφω! Τα συλλέγω ώς άλλη συλλέκτρια μαργαριταριών. Πρόσφατα εμπλουτίστηκε η συλλογή μου και με άλλα μαργαριτάρια επωνύμων και μή! Χτες και σήμερα η διάθεσή μου στα καλύτερά της! Ίσως και εξαιτίας δύο πολύ ωραίων τρεξιμάτων που μου βγήκαν. Ένα χτες το απόγευμα στο Τροκαντερό, κι ένα σήμερα το πρωί στον Εθνικό κήπο! Εκεί λοιπόν που έτρεχα μες την καλή χαρά στον Εθνικό κήπο μάζεψα ένα ακόμη μαργαριτάρι που ήρθε και με αποτελείωσε! Μου βγήκε το νερό από τη μύτη απο τα γέλια..Αυτό ήταν! σκέφτηκα. Με το που θα πάω σπίτι κάνω μπάνιο και γράφω για τα μαργαριτάρια!!!

Και να 'μαι λοιπόν!


  • "Μόλις αρχίσουν τις καταλήψεις παρανάλομα του ΠΕΙΡΑΙΩΣ θα γίνει πάλι η Αθήνα!" ανώνυμος παππούς στον εθνικό κήπο

  • "Τί λές βρε Γιάννη, η ινσουλίνη δεν είναι φάρμακο, είναι η ΟΡΜΟΝΑ που σου λείπει!" κυρία Ρένα φίλη της μαμάς μου

  • "Την ώρα του τοκετού κάνει ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ η μήτρα!" (συκώτι, να σου συστήσω το έντερο) Βασίλης Καισαριανή¨

  • " Πολλές ΦΩΤΑΛΑΜΨΙΕΣ έχουν απέναντι, είναι καμμιά γιορτή;" Βαγγελιώ Αργυρούπολη

  • "Μην τρέχεις κάθε μέρα, θα σου ξεκολήσει ο ΣΠΟΝΔΥΛΑΣ και είναι επικίνδυνο!" μαμά Τάσου

  • "Δεν ξερω αν πρέπει να γίνει έτσι, είναι πολύ ΠΑΡΑΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΥΜΕΝΟ!" ανώνυμος στο μετρό

  • "Κρίμα η Αννούλα νέο κορίτσι, έπαθε σκλήρυνση ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑΣ!" θεία Ελένη Λούτσα

  • "Μην βγάλετε έξω το μωρό σήμερα, έχει έρθει σκόνη από την έρημο ΖΑΧΑΡΩ!" Μαμά Τάσου

  • "Θα ήθελα έναν καναπέ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΜΕΝΟ που να γίνεται κρεββάτι!" ανώνυμος πελάτης σε κατάστημα επίπλων

  • " Όχι καλέ, το παιδί θα πηγαίνει με το σχολικό στο σχολείο, ο γιός μου την έγραψε στις ΙΝΣΟΥΛΙΝΕΣ!" ανώνυμη γιαγιά σε παιδική χαρά

  • "Να πιούμε στην ΥΓΕΙΑ του ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ Μανώλη Αγγελόπουλου" Ιφιγένεια Γιαννοπούλου

  • "Ένας από τους άθλους του Ηρακλή ήταν η ΕΝΝΕΑ Ύδρα, (έχει και αιτιολογία) την έλεγαν έτσι γιατί είχε 9 κεφάλια!" Γιαγιά Μπατίραινα, Πύλος

  • "-Ποια η γνωμη σας για τις μειονοτητες; -Α δεν ξερω χρυσο μου, εγω εχω μονο ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ!" Αντζελα Δημητριου

  • "Πρόσεχε στο μπάνιο δεν έχει φως, έγινε ΒΡΑΧΥΚΥΚΛΩΣΗ!" Σταύρος Πειραιάς

  • "Αλήθεια σου λέω, έτσι έγιναν τα πράγματα, μην είσαι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ Θωμάς!" Ανώνυμος στο πάρκο

  • "Έχετε ΚΡΟΚΕΤΑ για να κοιμούνται 3 παιδιά;" ανώνυμος σε κατάστημα επίπλων

  • "-Χριστός Ανέστη! -ΕΠΙΣΗΣ!" Ελένη Πειραιάς

  • "Ε, ο τρόπος του ΛΕΓΩΝΤΟΣ!" Ελένη Μενεγάκη

Έχω ακόμη πολλά μαργαριτάρια, αν συνεχίσω να γράφω σεντόνι θα γίνει η ανάρτηση...

Προς το παρόν σας αφήνω αυτά και για τα υπόλοιπα βλέπουμε! Άντε διώξτε με.. έχω και φασίνα να κάνω...

Η φωτό είναι απαίσια I know αλλά δεν είχα χρόνο να ψάξω παραπάνω, αν βρω κάτι καλύτερο την αλλάζω (αυτό για να προλάβω την γκρίνια μερικών -μερικών)

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Πού είναι η τσάντα.. οέο;


Έκλεισα τον υπολογιστή, έκλεισα τα φώτα, έκλεισα τα μάτια, αλλά μάταια! Ο Μορφέας δεν πέρασε από τη γειτονιά μου απόψε! Σηκώθηκα, σήκωσα λίγο το πατζούρι του παραθύρου μου, χάζευα το σχολείο απέναντι, τα φώτα σε κάποιες αίθουσες ήταν ακόμη αναμμένα, φαντάζομαι ότι τελείωναν και αυτοί την καταμέτρηση και σε λίγο θα έσβηναν τα φώτα να πάνε σπίτια τους να κοιμηθούν.. Αυτοί εκεί καταμετρούσαν ψήφους, σταυρούς, ονόματα. Εγώ τί να μετρήσω; (Τα πρόβατα δεν πιάσανε..) Πώς θα περάσει αυτή η νύχτα; Πόσο καιρό είχα να το πάθω αυτό; Να μην έχω καθόλου ύπνο; Να μην μπορώ να μείνω καν ξαπλωμένη, να στριφογυρνάω, να μην βολεύομαι με τίποτα, να σκέφτομαι συνέχεια και ασταμάτητα όλα όσα δεν θα έπρεπε να σκέφτομαι; Ευτυχώς πολύ καιρό, δυστυχώς απόψε πάλι! Να πάω στην Πνύκα; Δεν ήθελα.. πολλά φώτα, πολλοί περισσότεροι προβολείς από ότι συνήθως.. κάποιοι γιορτάζουν, κάποιοι παραιτούνται κάποιοι άλλοι, μαζί τους κι εγώ, αδιαφορούν! Δεν με νοιάζει πως το γιορτάζει ο γυιος του πατέρα, ούτε πώς κλαίει ο ανηψιός του θείου! Τους έχω αμφότερους χεσμένους! (όπως με έχουν κι αυτοί άλλωστε). Στο μυαλό μου γυρίζει συνέχεια το πόοσο μα πόοσο ηλίθια πιάστηκα απόψε! Πήγα κι εγώ να τρέξω, πήρα το σακίδιο μου, με τα απαραίτητα και πήγα στο γνωστό σταδιάκι της περιοχής, μαζί μου και η Δ. Αφήνουμε τις τσάντες μας και ξεκινάμε ένα χαλαρό τρεξιματάκι για ζέσταμα, σήμερα επιτέλους είχα χρόνο στη διάθεσή μου, και η μέση μου δεν με πονούσε σχεδόν καθόλου. "Θα ευχαριστηθούμε τρέξιμο σήμερα" σκέφτηκα. Για πρώτη φορά, άφησα το i-pod και το κινητό μου μέσα στην τσάντα μου, το μεν i-pod δεν το χρειαζόμουν είχα παρέα, το δε τηλέφωνο με ενοχλούσε στο τσεπάκι του κολάν και εκνευρίστηκα οπότε το έβαλα στην τσάντα. Στο πεντάλεπτο πάνω ακριβώς θέλησα να πάω να πάρω ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά από την τσάντα μου να το δώσω στη Δ. Και τότε.... Πού είναι η τσάντα οέο; Φτερά η τσάντα! Άφαντη... πάνε και τα κλειδιά του σπιτιού, των σπιτιών για να τα λέω πιο σωστά! Βγαίνω έξω από το σταδιάκι, βλέπω δυο νεαρούς να ετοιμάζονται να φύγουν με τις μηχανές τους, του λέω τί έγινε, φεύγουμε με τον έναν, κάνουμε μια γύρα με τη μηχανή μήπως και βρούμε πουθενά πεταμένη την τσάντα, να πάρω τα κλειδιά τουλάχιστον.. Τζίφος! Πουθενά και τίποτα! Εν τω μεταξύ η Δ. "Σκανάριζε" την περιοχή γύρω από την περίφραξη του στίβου. Τίποτα κι εκεί. Δεν ήταν ότι έχασα κάτι τρομερής αξίας, η συσκευή του κινητού δεν με πολυενδιαφέρει που την έχασα.. αλλά κάποιοι αριθμοί τηλεφώνου που είχα εκεί αποθηκευμένους στις επαφές μου, είναι απώλεια. Αυτό όμως που πραγματικά με πείραξε είναι ότι ένοιωσα τόοοοσο μα τόοοοσο ηλίθια! Μα είναι δυνατόν; Μέσα στα μάτια μας; Νωρίς το απόγευμα; 6 ήταν η ώρα! Ο Ήλιος ήταν ακόμη ψηλά! Ακόμη και η κάλπες ήθελαν άλλη μια ώρα για να κλείσουν. Ένοιωσα σα να μου παραβίασαν την προσωπική μου ζωή. Όποιος πήρε αυτή την τσάντα δεν θα βρεί τίποτα αξίας. Λεφτά δεν είχα, ένα παγούρι είχα η έρμη και την πετσέτα μου. Το πιο "ακριβό" πράγμα που έχασα ήταν η ίδια η τσάντα! Μου την είχαν κάνει δώρο η κόρη μου μαζί με τον μπαμπάς της , ήθελα να την έχω αυτή την τσάντα... Τώρα θα μου πεις κι άλλα πράγματα θα ήθελες να έχεις αλλά δεν τα έχεις.. Σωστά! (και όχι μόνο πράγματα), αλλά είναι το "γαμώτο". Το "γιατί σε ΄μένα ρε κερατά; " Είναι που νοιώθεις χαζός! Άρχισα να του ρίχνω κατάρες.. όποιος την πήρε, "να πάθει γαστρεντερίτιδα", " να του καεί το playstation" , "που να του πηδήξει μολωσός το τερριέ του!" " να δει το λογαριασμό της ΔΕΗ και να τού'ρθει κόλπος!" , "Που να μην του ξανασηκωθεί για τα επόμενα 22 χρόνια, 127 ημέρες, 20 ώρες και 38 λεπτά!"... κι άλλα πολλά!
Ξαναπάω προς το κρεβάτι μου, "βγάλτο από το μυαλό σου" σκέφτομαι, άντε και το έβγαλα, δεν έγινε δα και κάτι τρομερό, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα.. όπως για παράδειγμα να είσαι άντρας, να έχεις σιαμαίο αδελφό ο οποίος είναι γκέυ. Περιμένετε τον έρωτα της ζωής του αδελφού σου... έχετε έναν κώλο!"... μωρέ φτηνά τη γλίτωσα.. Πάει αυτό το ξέχασα. Λες να μπορέσω να κοιμηθώ τώρα; Μπαααα... έφυγε η τσάντα και ο "που να μη σώσει" που την πήρε, και μου ήρθαν άλλα πράγματα στο μυαλό.. Σκέψεις-βάσανα, αλήθειες που πονάνε, μαλακίες που έχω κάνει, μαλακίες που μου 'καναν, μαλακίες που θα κάνω και που θα μου κάνουν! Μέσα σε όλα, ευτυχώς έμαθα και μιά ευχάριστη είδηση.. ένα ακόμη μωράκι από όσα περιμέναμε γεννήθηκε σήμερα! (Ψίτ! Να σας ζήσει! ) Ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη μου, έκλεισα τα μάτια, προσπάθησα να φανταστώ τη μικρή πριγκηπέσα.. δε νομίζω ότι τα κατάφερα, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι προσπαθώντας να το κάνω ξέχασα όοοολα τα άσχημα που σκεφτόμουν.. προσωρινά.
Έφυγαν οι τρυφερές εικόνες και σκέψεις από το μυαλό και απρόσκλητα ήρθαν άλλες, άσχημες, βασανιστικές.. σκεφτόμουν έντονα και χωρίς να το θέλω ένα βράδυ πρόσφατο που ένοιωσα "ανάπηρη", ανίκανη, και παράλληλα πολύ άδικη προς κάποιον άλλον! Βάρυνα πάλι, άρχισα να στριφογυρίζω.. άνοιξα τα μάτια, άνοιξα τα φώτα, άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί, άνοιξα και τον υπολογιστή. Δεν προβλέπεται ύπνος για απόψε.. πάει το έχασα το παιχνίδι. Γέμισα ένα ποτήρι με κόκκινο κρασί, το υπόλοιπο το έχυσα στο νεροχύτη! Δεν θέλω άλλον πειρασμό.. ένα ποτήρι αρκεί, και επειδή δεν μου έχω εμπιστοσύνη απόψε, είπα να θυσιάσω στον βωμό του Μορφέα ως άλλη Ιφιγένεια, το κρασί που άπέμεινε μέσα στο μπουκάλι...
Μωρέ ξέρεις τί βλακεία με πιάνει εμένα άμα πιάσω το κρασάκι; Λύνεται η γλώσσα μου και λέω όλα όσα ΔΕΝ πρέπει να πω! Όπως προχτές, που με πιάσαν πρωί πρωί οι ειλικρίνειες και όταν είδα μετά τί μέιλ έστειλα.. ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί!Ένααα μόνο ποτηράαακιιιιιι, να έχουμε και το κεφάλι μας ήσυχο.. Φαντάζεσαι να έπινα και το υπόλοιπο και να έβγαινα νυχτιάτικα στην γύρα μήπως και βρω την τσάντα μου; Ικανή με έχω...
Kαι επειδή ΔΕΝ είμαι καλή, ΔΕΝ είμαι υπεράνω για το κλεφτρόνι μια αφιερωσούλα.....

So Fuck You Anyway
Artist - Archive
Album - Noise

There's a look on your face, I would like to knock out.
See the sin in your grin, and the shape of your mouth.
All I want is to see you in terrible pain,
thought we won't ever meet I remember your name.
Can't believe you were once just like anyone else,
then you grew and became like the devil himself.
Pray to god I think of a nice thing to say,
but I don't think I can, so fuck you anyway.
You are scum, you are scum, and I hope that you know,
that the cracks in your smile, are begining to show.
Now the world needs to see, that its time you should go.
Theres no light in your eyes, and your brain is too slow.
Bet you sleep like a child, with a thumb in your mouth.
I could creep up beside, put a gun in your mouth.
Makes me sick, when I hear all the shit that you say,
So much crap coming out, it must take you all day.
There's a space kept in hell, with your name on the seat.
With a spike in the chair, just to make it complete.
When you look at yourself, do you see what I see?
If you do, why the fuck are you looking at me?
Why the fuck are you looking at me?
Why the fuck... why the fuck are you looking at me?
There's a time for us all, and I think yours must be.
Can you please hurry up, cause I find you obscene.
We can't wait for the day, that you're never around.
When that face isn't here, and you're right underground.
...so fuck you anyway.