Tρέχοντας στη βροχή

Δεν το 'χα να βγω για τρεξιμο σήμερα, από τη μία η βροχή, από την άλλη το αυριανό ταξίδι και το μεγάάαααλο τρέξιμο που έχω προγραμματίσει να κάνω εκεί. Βάλε κι ότι είχα φάει αργά και ένοιωθα το στομάχι μου βαρύ.. ¨Θα αράξω στον καναπέ και δεν θα πάω πουθενά!" είπα και ο εαυτός μου συμφώνησε! "Έχεις κουραστεί πολύ αυτές τις μέρες και σου αξίζει το αραλίκι" Μου είπε.. κι έτσι κι έγινεεεε...... Καθώς καθόμουν στον καναπέ χάζευα το σπίτι. Πόσες αναμνήσεις εδω μέσα.. καλές και κακές, όμορφες κι άσχημες... για κάποιο λόγο στο μυαλό μου έρχονται οι άσχημες. Προσπαθώ να διώξω τις άσχημες αναμνήσεις.. πιάνω να σκεφτώ το τί μου είχε λείψει τόσο καιρό που έλειπα.. Μου είχε λείψει η "άπλα" του σπιτιού, το πόσο φωτεινό είναι... Μου είχε λείψει να μου χαϊδεύει κάποιος τα μαλλιά όταν ξαπλώνω, μου είχε λείψει να ξέρω ότι είναι και κάποιος άλλος εκεί μαζί μου να μοιραστούμε το βάρος της ευθύνης ενός παιδιού. Μου είχε λείψει να ξυπνάω το πρωί και να ακούω "Καλημέρα, Σ' αγαπώ". Μου είχε λείψει να βλέπω τη Μιχαέλα να κοιμάται και αντί για εφιάλτες να έχει όνειρα γλυκά και όμορφα, τόσο όμορφα που να την κάνουν να γελάει στον ύπνο της, να ξεκαρδίζεται! Δεν μου είχε λείψει όμως να με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ αργά τη νύχτα περιμένοντας να ακούσω την πόρτα να ανοίγει..., δεν μου είχε λείψει να θέλω να μιλήσω σε κάποιον και ο μόνος που έχω κοντά να είναι η μικρή και κανένα φίλαράκι στο msn. Δεν μου είχε λείψει να νοιώθω σαν οικιακή βοηθός, ή σαν τραπεζάκι που το παίρνεις χαμπάρι ότι βρίσκεται εκεί μόνο αν σκοντάψεις πάνω του. Και πάλι, το μόνο που κάνεις είναι να το σπρώξεις λίγο πιο 'κει για να μη σε ενοχλεί.. Δεν θέλω να είμαι το τραπεζάκι... ξαφνικά άρχισα να "πνίγομαι", η "'απλα" του σπιτιού εξαφανιζόταν σιγά-σιγά, οι τοίχoi έκλειναν και με εγκλώβιζαν, τότε σηκώθηκα, πήγα προς το μπάνιο.. τα αθλητικά μου παπούτσια μου έκλειναν το μάτι πονηρά,.. Τα πήρα πάω στο δωμάτιο, ανοίγω την ντουλάπα το κολάν μου περίμενε.. το πήρα βιαστικά, σειρά έχει το συρτάρι! Κάλτσες, και από το πιό κάτω εσώρουχα. Παίρνω κι ένα μπλουζάκι από το ράφι τα ακουμπάω στο κρεβάτι ευλαβικά! Αρχίζω να βγάζω τα ρούχα που φορούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή, τα πετάω πάνω στο κρεβάτι με την τσαπατσουλιά του μικρού παιδιού όταν πετάει το χαρτί περυτιλίγματος από το Χριστουγεννιάτικο δώρο... δεξιά-αριστερά και όπου νά 'ναι! Έβαλα τα αθλητικά μου ρουχαλάκια με τη λαχτάρα των εραστών που έχουν καιρό να βρεθούν και έφτασε η στιγμή που έβαλα τα παπούτσια μου και έδεσα τα κορδόνια μου.... ΗΔΟΝΗ ανατριχίλα για πρώτη φορά ένοιωσα τόση δύναμη, τόση ελευθερία! Πήρα μια πετσέτα στο χέρι, μια ζακέτα από την κρεμάστρα και έφυγα... έξω ψιχάλιζε, δεν με ένοιαξε καθόλου, 'αρχισα να τρέχω πολύ άργά, πάρα πολύ αργά, βασανιστικά αργά για κάποιους απολαυστικά αργά για 'μένα. Όσο έτρεχα δεν με ένοιαζε τίποτα, ήμουν χαρούμενη, ΕΛΕΥΘΕΡΗ.. και η βροχή δυνάμωσε και σα να ήθελε να μου δείξει ότι συμφωνεί μαζι μου... μου έκανε δώρο λίγο από τη δύναμή της... κι εγώ για να την ευχαριστήσω πήρα το δρόμο για το βασίλειο του αρώματός της.. πήρα το δρόμο για το βουνό... Αργά πολύ αργά, τόσο αργά που ούτε ανηφόρες καταλαβα, ούτε κατηφόρες... Γι αυτό μου αρέσει το τρέξιμο, για αυτή την υπέροχη μοναξιά του. Που σε κάνει να σκεφτείς όλα όσα δεν σκέφτεσαι πουθενά αλλού. Το τρέξιμο σε κάνει να καμαρώσεις τον εαυτό σου, με κάνει να πώ "μπράβο κορίτσι μου!" Για αυτή την τόσο όμορφη μοναξιά που με κάνει καλύτερο άνθρωπο, που με κάνει πιο υπομονετική μητέρα, που μου δίνει την ευκαιρία να χαρώ, να πονέσω, να τα ζήσω όλα στον βαθμό που θέλω εγώ, γι αυτή την μοναξιά προτιμώ το αργό και παρατεταμένο τρέξιμο.. Σήμερα έτρεχα επί δυόμιση ώρες μέσα στη βροχή. Μύρισα το χώμα, τους ευκάλυπτους, τα πεύκα! Πόσο όμορφα μύριζαν... Πήρα δύναμη να αντέξω όλα αυτά που δεν μου είχαν λείψει αλλά τα ζω καθημερινά. Γύρισα σπίτι φίλησα τη Μιχαέλα, φτιάξαμε παζλ, κάναμε μπάνιο.. μετά εγώ μαγείρεψα... και επειδή βαρέθηκα να περιμένω, και για να μην με πάρει πάλι ο ύπνος στον καναπέ περιμένοντας, είπα να σας τα διηγηθώ όλα αυτά.. Να σας πώ (όχι ότι σας νοιάζει δηλαδή ) ότι σήμερα έκανα το καλύτερο τρέξιμο από όσα έχω κάνει μέχρι τώρα... Μακάρι κι άυριο να έχω την ίδια όρεξη και το longest run ever (για μένα πάντα μιλάω) να βγεί τόσο όμορφα και γλυκά όσο το τρέξιμο το σημερινό...
Μακάρι όμως να είναι άλλοι οι λόγοι που θα με ωθούν στο τρέξιμο από δω και πέρα κι όχι ο κόμπος που νοιώθω στο λαιμό όσο βρίσκομαι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι...