Κανέλα και γλυκάνισο....

Υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους με την όσφρηση. Σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων ανήκω κι εγώ. Συνδέω πρόσωπα και καταστάσεις με κάποια μυρωδιά.

Ένα άρωμα μπορεί να μου φέρει χιλιάδες αναμνήσεις, αγαπημένα πρόσωπα, παλιούς φίλους που έχω να δω καιρό, ένα ταξίδι που είχα κάνει παλιά, ή ακόμη κι ένα μέρος που μπορεί να μην έχω επισκεφθεί, αλλά διαβάζοντας ένα βιβλίο γι αυτό να το έχω συνδέσει στο μυαλό μου με κάποια μυρωδιά.

Κάπου διάβασα ότι οι άνθρωποι που έχουν την όσφρηση σαν την "δυνατή" τους αίσθηση είναι ρομαντικοί και ευαίσθητοι, δεν ξέρω αν είμαι κάτι από τα δύο, αλλά σίγουρα η όσφρηση είναι η "δυνατή" μου αίσθηση.

Μία από τις αγαπημένες μου μυρωδιές είναι αυτή της κανέλας. Η κανέλα με ταξιδεύει σε τόπους μακρινούς, μαγικούς, ονειρεμένους, Ανατολίτικους, ζεστούς, ερωτικούς. Επίσης η κανέλα μου θυμίζει πολύ έντονα τη γιαγιά μου, πάντα το σπίτι της μύριζε κανέλα. Τσάι με κανέλα, χαλβάς σιμιγδαλένιος με κανέλα, κανέλα, κανέλα, κανέλα... παντού κανέλα! Η γιαγιά μου είχε σχεδόν πάντα ένα ξυλαράκι κανέλας στο στόμα της για να έχει δροσερή αναπνοή, δεμένα μασουράκια κανέλας μέσα στα συρτάρια της για να μυρίζουν όμορφα τα ρούχα της... ακόμη και μια σκυλίτσα που είχε κάποτε στην αυλή της για συντροφιά Κανέλα την έλεγαν...

Εκτός από την κανέλα με τη γλυκιά της μυρωδιά, μου αρέσει πολύ και το γλυκάνισο, όχι μόνο η μυρωδιά του αλλά και το σχήμα του. Αυτό το μικρό αστεράκι, με τα κρυμένα σπόρια μέσα του. Είναι τόσο όμορφο, να το βλέπεις και να το μυρίζεις. Στη γειτονιά μου υπάρχει ένας φούρνος, τώρα βρίσκεις εκεί κάθε λογής μοντέρνο ή μη είδος ψωμιού, γλυκού και γενικά αρτοσκευάσματος. Παλιότερα όμως, όταν εγώ είχα την ηλικία της κόρης μου, ο κος Κώστας (ο τότε φούρναρης) έφτιαχνε μόνο το απλό χωριάτικο ψωμάκι, τσουρέκι πολίτικο που όταν το έψηνε, η γειτονιά μοσχοβολούσε μαστίχα και μαχλέπι, και ένα υπέροχο ψωμί με γλυκάνισο. Αυτό όταν το έψηνε και η μυρωδιά του γλυκάνισου έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο μέσα στο σπίτι μας... ήταν πραγματική απόλαυση! Ποτέ δεν με ένοιαζε να το γευτώ, αλλά πάντα μα πάντα τρελαινόμουν να το μυρίζω...

Τώρα βέβαια μεγάλωσα, κι ακόμη κι αν κάποιος ψήσει το "μαγικό" ψωμί του κυρ Κώστα με το γλυκάνισο μπορεί να είμαι τόσο απασχολημένη και να μην χαρώ την μυρωδιά του.

Συνεχίζω όμως να "ταξιδεύω" με τις μυρωδιές, να ερωτεύομαι μια μυρωδιά, και να θέλω να μυρίζω τον Έρωτα, να παίρνω αγκαλιά την κόρη μου και να μυρίζω το δέρμα της και με μιας να μου φέυγει όλη η κούραση! Είναι απίστευτο το πόσο όμορφα μυρίζουν τα παιδιά και ακόμη περισσότερο τα μωρά.

Μου αρέσει να εισπνέω αυτό το υπέροχο άρωμα που αναδύουν το χώμα και τα δέντρα μετά από τη βροχή. Έχω κλάψει περνόντας έξω από ένα σπίτι στο χωριό μου, που η νοικοκυρά του έβραζε κανέλα για να φτιάξει το σιρόπι για ένα γλυκό. (ήταν λίγες μέρες μετά το θάνατο της γιαγιάς μου).

Καμμιά φορά, όταν έχω κάτι που θα ήθελα να το συζητήσω με τη γιαγιά μου, παίρνω ένα ξυλαράκι κανέλας και το βάζω στο στόμα μου, σαν τσιγάρο, και έιναι σα να την έχω εκεί δίπλα μου, να βράζει τσάι με κανέλα, να το βάζει στις κούπες και να καθόμαστε μαζί, να με ακούσει, να με συμβουλεύσει και να γελάσουμε στο τέλος, γιατί με λίγα μπαχαρικά η γιαγιά μου με έκανε να καταλάβω πάντα, ότι το μόνο που μας αξίζει είναι η χαρά, το γέλιο, το χαμόγελο... Θυμάμαι μου έλεγε: "Να! η κανέλα για παράδειγμα, αν την δαγκώσεις είναι στην αρχή λίγο πικρή και θα σε κάψει, αν το αντέξεις αυτό, μετά σου μένει μόνο η γλύκα της! Έτσι και στη ζωή σου κόρη μου, ότι σε καίει και σε πικραίνει στην αρχή, αν επιμείνεις και το αντέξεις μετά θα σε γλυκάνει!"

Κανέλα και γλυκάνισο....!