ΠΗΡΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ...(και μ΄αρέσει)

Πόσες φορές δεν έχουμε πεί όλοι μας "θα πάρω τα βουνά!!" σε κάποια δύσκολη φάση της ζωής μας; Ε, λοιπόν το είπα και εγώ... και το έκανα!!!!

Δεν θυμάμαι άν σας ανέφερα την "τραγική" απώλεια που είχα... ΜΟΥ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΑΚΙ ΜΟΥ! πριν λίγο καιρό... ευτυχώς όμως οι φίλοι μου ποδηλάτες μου δανείζουν τα ποδηλατάκια τους και πάμε όλοι μαζί κάποιες βόλτες!!!

Έχοντας λοιπόν αρκετό καιρό, που είμαι χωρίς ποδήλατο η μόνη άσκησή μου ήταν το αγαπημένο μου TAE KWON DO και πού και πού άντε και λίγο τρεξιματάκι... πολύ χαλαρό και πολύ αργό ... σε σημείο ντροπής! Με αποτέλεσμα να μου έχει λέιψει αυτό που λέμε στα ελληνικά "outdoor" άσκηση....!

Χτες όμως, μια καλή μου φίλη μου έδωσε το δικό της ποδήλατο (το οποίο είναι και πολύ καλύτερο και ελαφρύτερο από το "πρώην" δικό μου) και μαζί με κάποιους άλλους φίλους ποδηλάτ(ρ)ες πήραμε τα βουνα!!!!!!!!

Ξεκινήσαμε πολύ νωρίς το πρωί και πήραμε το δρόμο για το κοντινό μας και αγαπημένο μας βουνό τον Υμηττό! Είμασταν όλοι αποφασισμένοι ότι αυτή τη φορά θα φτάναμε όλοι στην κορυφή με κάθε τρόπο και όποιο κόστος (και ας μας έπιανε και το βράδυ βρε αδερφέ!!!)

Έτσι κι έγινε.... αρχίσαμε την ανάβασή μας και ελπίζαμε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.. (να φτάσουμε όλοι σώοι και αβλαβείς ως την κορυφή του βουνού! -ματαιόδοξα πλάσματα)

"Άντε και λίγο ακόμη," " όχι από ΄δω, να πάμε από το μονοπάτι καλύτερα," "Ρε σεις θα μας πιάσει βροχή," " ώχ άρχισαν οι κράμπες" και άλλα τέτοια ωραία και χαρούμενα ήταν τα όσα ανταλλάζαμε μεταξύ μας καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής.

Και στάσεις κάναμε, και ισοτονικά πίναμε, και κουράγιο ο ένας στον άλλον δίναμε... μέχρι και μασάζ σε "λαβωμένο" φίλο-συναθλητή-συνοδοιπόρο κάναμε... Μεγαλεία σας λέω!!!

Σε κάποια φάση της διαδρομής νομίζω ότι το μότο που θα μας ταίριαζε καλύτερα είναι το γνωστό "Που πα ρε Καραμήτρο;;;" Αλλά εμείς εκεί... ο επιμένων νικά!!! Να φανταστείτε δε, ότι την είχαμε οργανώσει την "αποστολή" άψογα! Τί τζι πι ες με παλμογράφους και μετρητές πεταλιάς,(Νίκος), Τί έξτρα ντίζες και αλενόκλειδα, και κατσαβίδια,(σχεδόν όλοι μας), τί ισοτονικά, τι τζελάκια, τί κρέμες και βαζελίνες, τί ένερτζυ μπάρς, και φυσικά και ένα αυτοκίνητο συνοδός με όλα τα συμπράγκαλα φορτωμένα (συν τα έξτρα ρούχα) έτοιμο με τον οδηγό του να μας παρασταθεί σε κάθε δύσκολη στιγμή!!!

Ο Υμηττός δεν είναι και κανένα ιδιαίτερα ψηλό βουνό, μέχρι τα μισά του το έχουμε "καταφέρει" κάνα δυο φορές ματά βασάνων και κόπων ομολλογουμένως, αλλά τώρα ο στόχος ήταν το ρανταρ, η κορυφή!!!

Φτάσαμε μετά από πολλές στάσεις λίγο μετά την "Καλοπούλα" για όσους ξέρουν, και ξαφνικά τα ποδήλατα, μάλλον επηρρεασμένα και από το γενικότερο κλίμα των ημερών, έκαναν την δική τους επανάσταση... Δεν πήγεναν πουθενά! Ρε δώστου να κάνουμε πετάλι, δε δώστου να βάζουμε τα δυνατά μας... τίποτα! Καμμία ανταπόκριση, πλήρης ανυπακοή! Το παλέψαμε λίγο ακόμη... κάτι καταφέραμε αλλά τα πράγματα ήταν πολύ σκούρα! Τότε η υπεραισιόδοξη και νεαρά Χριστίνα ρίχνει την ιδέα! Μή σταματάτε παιδιά τώρα που έχουμε ζεσταθεί, αφήστε τα ποδήλατα, θα τα φορτώσουμε στο αυτοκίνητο και θα συνεχίσουμε τρέχοντας, και λίγο παρακάτω τα ξαναπέρνουμε και συνεχίζουμε! Εεε ρεεε τρέλααα! Ναι, λοιπόν αυτό κάναμε...! Αφήσαμε τα ποδήλατα και το πλήρωμα του αυτοκινήτου-συνοδού, τα φόρτωσε και μας άφησε εμάς να συνεχίσουμε το μεγαλόπονοο σχέδιό μας.... Να πατήσουμε την κορυφή του Βουνού!

Ξεκινήσαμε να ... ας πούμε ¨τρέχουμε" πιό πολύ σαν χοροπηδηχτό δυναμικό βάδισμα ήταν αυτό που κάναμε παρά τρέξιμο... αλλά η προσπάθεια μετράει!!!

Το πόσες φορές αναθεματίσαμε, το τσιγάρο, το ποτό, τις κρεπάλες, το κακό στρώμα του κρεβατιού, την άτιμη κοινωνία και ό,τι άλλο μας ερχόταν στο μυαλό να κατηγορίσουμε για την δική μας απαράδεκτη φυσική κατάσταση, δεν λέγεται!

Παρ΄όλα αυτά, δεν το βάλαμε κάτω, συνεχίσαμε... κυρίως τρέχοντας και κάποιες φορές (χμμ αρκετές θα έλεγα) περπατώντας! Και νααααα κατά τη μία το μεσημέρι, ο ουρανός μαύρισε πολύ και απειλητικά και είπε να μας δροσίσει με μια καταρρακτώδη βροχή! Εμείς όμως... όλα κι όλα είχαμε ένα στόχο... και η αλήθεια είναι ότι έιμασταν πολύ-πολύ κοντά στον στόχο μας! Κοντεύαμε στην κορυφή! Πήραμε τα αδιάβροχα-αντιανεμικά πανωφόρια μας από το αυτοκίνητο και συνεχισαμε την πορεία μας! Ήταν απλά ΥΠΕΡΟΧΑ! Να τρέχεις μέσα στη βροχή, με καλούς φίλους, μέσα στη φύση, με τις υπέροχες μυρωδιές του βουνού είναι κάτι που λατρεύω! (Γενικά εγώ επηρρεάζομαι πολύ από τη βροχή και τη μουντάδα και κατά ένα περίεργο τρόπο θετικά!)

Συνεχίσαμε όλοι μαζί, δίνοντας ο ένας κουράγιο στον άλλο.. πιαστίκαμε χέρι -χέρι, μοιραστήκαμε κομμένες ανάσες, κράμπες, πονάκια, ισοτονικά, τζελάκια και πολύ όμορφες στιγμές! Κάποια στιγμή ένας φίλος πήρε στα χέρια του μια κοπέλα από την παρέα και την ανέβασε λίγα μέτρα πιο πάνω γιατί εκείνη είχε κουραστεί πολύ, σταματούσαμε , πέρναμε μιαν ανάσα και συνεχίζαμε, και κάποια στιγμή και η βροχη σταμάτησε, και ο Ήλιος ξαναβγήκε στον Αττικό ουρανό! Και με ταπολλά.... (τα πάρα πολλά μπορώ να πώ!) φτάσαμε επιτέλους στην πολυπόθητη κορυφή του βουνού!!!

"ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ!!!!" αναφωνήσαμε όλοι μαζί!!!!

Και πραγματικά νοιώσαμε πολύ περήφανοι που καταφέραμε να φτάσουμε τον στόχο μας!

Αμέσως μετά ακολούθησε κρασοκατάνυξη σε κουτουκάκι της περιοχής...

και σήμερα όλοι μα όλοι όσοι συμμετείχαμε σε αυτό το "εγχείρημα" έχουμε την ίδια απορρία: "Μαα πώς είναι δυνατόν να έχουν πιαστεί σημεία του κορμιού μας που ούτε να φανταστούμε δεν μπορούσαμε , ότι και εκεί υπάρχει κάποιος μυς και ενοχλήθηκε από εμάς τους αφθάδεις!"