Tο σαλιγκάρι αφηγείται: Τρέχοντας στη λίμνη

Τους τελευταίους μήνες έχει μπει στη ζωή μου το τρέξιμο. Όχι μεταφορικά, (αυτό το "τρέξιμο", τα "τρεχάματα" κλπ τα έχω χρόνια τη ζωή μου όπως όλοι μας) το άλλο το τρέξιμο, το κυριολεκτικό, αυτό που βάζεις τα αθλητικά σου, παίρνεις το mp3 σου και μια πετσέτα και βγαίνεις έξω στο κοντινό σου, σταδιάκι, παρκάκι, ή και δρόμο και αρχίζεις "τσι πλαλιές" που λένε στη Λέσβο. Σκέφτηκα λοιπόν -και κυρίως λόγω ταχύτητας και ιδιοσυγκρασίας- τις αναρτήσεις που αφορούν στο τρέξιμο να τις έχουμε σε μια ξεχωριστή κατηγορία... την κατηγορία "Το σαλιγκάρι αφηγείται" ...

Το λόγο έχει το σαλιγκάρι λοιπόν, από μένα "γειά σας"!

Την Κυριακή που μας πέρασε στα Ιωάννινα περίπου 650 άνθρωποι και σαλιγκάρια αποφάσισαν να λάβουν μέρος στον "3ο γύρο λίμνης Ιωαννίνων" άλλοι τρέχοντας, άλλοι περπατώντας. Μέσα σε αυτούς κι εγώ. Μέσα από όλη αυτή την εμπειρία θα έχω να θυμάμαι πολλά πράγματα και κυρίως συναισθήματα, μέσα από αυτό το ταξίδι γνώρισα καινούριους ανθρώπους και κάποιοι από αυτούς είναι ήδη στη λίστα "αξιόλογα-άτομα-που-περνάμε-καλά-μαζί" και κρατήσαμε επαφές, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και κάναμε κι ένα τρεξιματάκι μαζί μέσα στην εβδομάδα. Ως εδώ καλά, αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να τα δούμε ένα-ένα.. γιατί είναι πολλά τα όμορφα αλλά υπάρχουν και κάνα-δυο άσχημα που έχω να θυμάμαι..

To ταξίδι

Σάββατο πρωί-πρωί ξεκίνησε το λεωφορείο από το λιμάνι του Πειραιά με προορισμό τα Γιάννενα. Μόλις έφτασα εκεί, είδα πρώτα κανα-δυό γνωστές φάτσες που βλεπόμαστε κάθε απόγευμα στα γνωστά λημέρια του τρεξίματος. Είδα όμως και πολλούς-ες άλλους-ες που δεν τους είχα ξαναδεί. Με τις πρώτες καλημέρες "έδεσε το γλυκό" και κατάλαβα ποιοί από αυτούς θα αποτελούσαν την ευχάριστη όπως αποδείχθηκε τελικά παρέα μου για το Σαββατοκύριακο. Στη διαδρομή μιλούσαμε πολύ κυρίως για μουσική, και τον καιρό!!!. Ναι είχαμε μια αγωνία για τό τί καιρό επρόκειτο να κάνει την Κυριακή μιας και τα διάφορα μετεωρολογικά σάιτ είχαν δώσει κάθε πιθανή εκδοχή. "Έντονες βροχοπτώσεις-καταιγίδες" το ένα, "αραιή συννεφιά με πιθανότητα βροχής" το άλλο, "Ηλιοφάνεια με έντονη υγρασία" το τρίτο και πάει λέγοντας..

Στην πρώτη στάση για καφέ δημιουργήθηκαν τα πρώτα πηγαδάκια-κλίκες και αμέσως βρήκα τη θέση μου... "Σε αυτούς που γελούσαν πιο πολύ και που μιλούσαν για τον αυριανόι αγώνα λιγότερο" Μόλις μπήκαμε ξανά στο λεωφορείο, αλλάξανε αυτομάτως και οι θέσεις μας και βρεθήκαμε όλοι όσοι είχαμε "δέσει" σαν παρέα να καθόμαστε όλοι μαζί πίσω-πίσω "γαλαρία" για να είμαστε κοντά στον Τ. που ταξίδευε με τη γυναίκα του και τα παιδιά του μαζί.. και που ήταν η "ψυχή" της παρέας... Οι επόμενες ώρες πέρασαν "νερό" με πολλά γέλια, πειράγματα, και ευχάριστη παρέα.

Το δωμάτιο, η παρέα και μια βόλτα στην πόλη το βράδυ.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο που θα μέναμε, και καθώς περιμέναμε στο lobby τον υπεύθυνο της ρεσεψιόν ή τον αρχηγό της εκδρομής να μας φέρουν τις κάρτες και να μοιραστούμε στα δωμάτια, βλέπουμε μια αναστάτωση, έναν μικρό χαμό... Τελικά είχε γίνει ένα μπάχαλο με τα δωμάτια, με αποτέλεσμα να ζαχαρώνουμε τους καναπέδες στο σαλόνι για να τους "κλείσουμε" για βραδυνό κατάλημμα... Αλλά είμασταν πολλοί και οι καναπέδες λίγοι! Προτείναμε λοιπόν εμείς τα κοριτσάκια (ξέρω τα σαλιγκάρια δεν έχουν γένος, τα σαλιγκάρια που τρέχουν όμως έχουν κι εγώ είμαι γένους θηλυκού) να κοιμηθούμε όλες μαζί σε ένα δωμάτιο και να μείνει ένα ελεύθερο για τους υπόλοιπους και έτσι να βολευτούμε κάπως... Έτσι κι έγινε.. τελικά κοιμηθήκαμε 4 κοπέλες μαζί σε ένα δωμάτιο περάσαμε πολύ ωραία .. γελάσαμε πολύ το μόνο κακό ήταν ότι θέλαμε καμμιά ωρίτσα για να κάνουμε μπάνιο και οι τέσσερις μας τηρώντας πάντα τη σειρά προτεραιότητας...και επίσης 2 από εμάς κοιμηθήκαμε σε ραντζάκια με αποτέλεσμα να κρέμονται τα πόδια μας και να ξυπνήσουμε με πρησμένα πέλματα. Αλλά ειλικρινά αυτό δεν ήταν κάτι που με πείραξε... Το Σάββατο το βραδάκι πήγαμε στο χώρο όπου θα παραλαμβάναμε από τη γραμματεία της διοργάνωσης τα νούμερά μας, τα τσιπάκια μας και τα αναμνηστικά μπλουζάκια. Στον ίδιο χώρο γινόταν και το "πάστα πάρτυ" Βαβούρα, κόσμος, χαμός... άλλος το κοντό του άλλος το μακρύ του αλλά είχε και την πλάκα του, δεν κάτσαμε πολύ.. χαιρετηθήκαμε και με τους άλλους συμμετέχοντες, που είχαν έρθει με άλλα λεωφορεία, με άλλους συλλόγους, με τα δικά τους αυτοκίνητα και τελικά μου έκανε έκπληξη πόσοι πολλοί γνωστοί μου ήταν εκεί. Μέχρι παλιό συμφοιτητή μου που τώρα ζει μόνιμα στην Πάτρα βρήκα!!!! Τέλος πάντων αφήσαμε το.. πάστα-πάρτυ-νυφοπάζαρο-ευκαιρία-να-σου-πω-τί-αθληταράς-είμαι-εγώ και κάποιοι από εμάς ξεκινήσαμε για μια βόλτα στην πολύ όμορφη πόλη των Ιωαννίνων. Πολύ όμορφος περίπατος, πολύ νόστιμο παγωτό (!) και εξαιρετική παρέα.. μια βραδυά που την ευχαριστήθηκα πολύ! Επιστροφή στο λεωφορείο για να ξεκινήσουμε για το ξενοδοχείο. Πίσω στο δωμάτιο, ντουζάκι, πλύσιμο δοντιών και ξερές για ύπνο και οι 4!!!!!

Η διαδρομή γύρω από τη λίμνη

Μια υπέροχη διαδρομή 30 χιλιομέτρων, κοντά στη φύση ειδικά τα τελευταία 8 χιλιόμετρα που είναι παραλίμνια είναι όαση. Με πολλές εναλλαγές στο τοπίο που σε "κρατάνε" και δεν σε αφήνουν να βαρεθείς, ή ακόμη και να σκεφτείς την κούρασή σου. Εύκολη για να την τρέξεις είναι όλη επίπεδη με μικρή εξαίρεση δυο μικρές ανηφόρες και κατηφόρες στο 10 και στο 14 αν θυμάμαι καλά. Με αρώματα, θυμάρι, ρίγανη, γιασεμί.. με ήχους, πουλιά, πάπιες, γάτες, σκύλοι... Όμορφο μέρος, τόσο όμορφο που ακόμη κι όταν πονούσα πολύ...ακόμη κι εκείνες τις στιγμές είχα κάτι να θαυμάσω από το τοπίο και να πάρω δύναμη και να συνεχίσω..

Η διοργάνωση και οι εθελοντές

Χωρίς να έχω πείρα από διοργανώσεις τέτοιου είδους έχω να πω ότι ήταν εξαιρετική! Και αυτό οφείλεται κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος στους εθελοντές. Οι οποίοι ήταν όλοι τους πρόθυμοι, φιλικοί, χαμογελαστοί και είχαν για όλους μας έναν καλό λόγο. Μας ενθάρυναν, μας χειροκροτούσαν, ακόμη και τα μικρά παιδιά (ναι είχε εθελοντάκια-ποσειδωνάκια) που ήταν η καλύτερη, πιο όμορφη νότα του αγώνα, ευγενέστατα, υπομονετικά και πολύ καλά εκπαιδευμένα... μάλιστα σε έναν σταθμό ανεφοδιασμού όταν έφτασα εγω οι εθελοντές του ερυθρού σταυρού έφερναν ένα κύριο γύρω στα 65+ που είχε λιποθυμήσει λίγο πιο πίσω και καθώς του προσέφεραν τις πρώτες βοήθειες πάει ένα παιδάκι όχι μεγαλύτερο απο 10 ετών τον χειροκροτεί και του λέει: "Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σας σίγουρα τα εγγονάκια σας είναι πολύ περήφανα για εσάς!" Έμεινα κόκαλο, ήθελα να πιάσω τον πιτσιρικά και να του δώσω ένα φιλί! Απλά του χαμογέλασα, και αφού έδεσα το κορδόνι μου που είχε λυθεί έφυγα τρέχοντας στην κυριολεξία! Τα νερά και τα ισοτονικά ήταν δροσερά, γεγονός που αποτέλεσε πολύ ευχάριστη έκπληξη. Οι εθελοντές της διοργάνωσης αλλά και του ΕΕΣ ήταν άξιοι συγχαρητηρίων, κυρίως γιατί ήταν συνέχεια χαμογελαστοί αλλά και γιατί σε πολλές περιπτώσεις χρειάστηκε να έρθουν σε σύγκρουση με τους κατοίκους της περιοχής. Κι εδώ αρχίζουν τα άσχημα που έχω να θυμάμαι....

Η μερίδα των αγενών, ανεγκέφαλων κατοίκων της περιοχής

Εγώ σαν σαλιγκάρι δεν ήμουν από τους πρώτους.. ούτε κάν από τους δεύτερους που πέρασαν, ήμουν μαζί με άλλα σαλιγκαράκια σε ένα γκρουπ... και πηγαίναμε με το ρυθμό μας ο οποίος στην αρχή ειδικά και για τα πρώτα 15 χιλιόμετρα ήταν αξιοπρεπέστατος. Στην σαλιγκαροπαρέα μας ήταν μια κοπέλα από τα Τρίκαλα η οποία είχε κουραστεί από πολύ νωρίς.. και εκεί στην ανηφορίτσα στο 10-11χλμ ήταν έτοιμη να τα παρατήσει.. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι σαλίγκαροι της δίναμε κουράγιο, λέγαμε αστεία, την εμψυχώναμε και καθώς άρχισε η κατηφορίτσα εκεί λίγο πριν το 12χλμ βλέπουμε κόσμο μαζεμένο δεξιά αριστερά... της λέμε.. "έλα κοιτα πόσοι σε περιμένουν να σε χειροκροτήσουν.. μπορεί να είναι και ο φίλος σου εκεί!" Πραγματικά η κοπελίτσα αναθάρρυσε και πήρε λίγο τα πάνω της.. και συνέχισε πιο δυνατά αλλά μόλις φτάσαμε εκεί στο "πλήθος" ανακαλύψαμε το εξής: Όλοι αυτοί εκεί δεν ήταν για να εμψυχώσουν όσους έτρεχαν ή περπατούσαν στη διαδρομή, ήταν εκεί για να διαμαρτυρηθούν στους εθελοντές και στους αστυνομικούς που τους έκλεισαν το δρόμο Κυριακάτικα, και που δεν μπορούν να πάνε για τσίπουρο στο μαγαζάκι που ήταν πιο κάτω στην παραλία!!!!!!! Φώναζαν κι έβριζαν πότε τους εθελοντές και πότε εμάς.. και ξαφνικά βλέποντας ίσως την κοπελίτσα που ήταν φανερά η πιο κουρασμένη από όλους ένας "μάγκας" από αυτούς λέει προσωπικά σε εκείνη δείχνοντάς της κιόλας... "Πού πας μωρή Κυριακάτικα; Δεν είχες κανέναν να σε γαμήσει και τό 'ριξες στο τρέξιμο;" Το κοριτσάκι το οποίο ήταν 23 χρονών έβαλε τα κλάμματα και φυσικά εγκατέλειψε την προσπάθειά του. Ο αστυνομικός που πρσπάθησε να τον συνετίσει έγινε στόχος των υπολοίπων εγώ μαζί με τους υπόλοιπους σαλίγκαρους τον χειροκροτήσαμε και συνεχίσαμε... σκέφτηκα κι εγώ να σταματήσω και να τον αρχίσω σε τίποτα κλωτσιές αλλά σκέφτηκα ότι προτιμώ το αναμνηστικό μεταλλιάκι της διοργάνωσης για τον τερμάτισμό, παρά τις αναμνηστικές φωτογραφίες που θα μου έβγαζαν στην ασφάλεια Ιωαννίνων για τον ξυλοδαρμό..κι από την άλλη δεν ήθελα να του κάνω τη χάρη του ηλίθιου! Στα επόμενα βήματα ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον με τα υπόλοιπα σαλιγκαράκια, "αν εμείς ακούσαμε τόσα... κι αν γίνεται τόση φασαρία τώρα, οι επόμενοι που έρχονται, που κάποιοι από αυτούς ήταν αρκετά πιο πίσω τί έχουν να ακούσουν; Θα τους δείρουν;" Έλεος... Και πάνω που το βάλαμε στην άκρη του μυαλού μας και συνεχίσαμε, ένας οδηγός μπετονιέρας, αψηφά τις κορδέλες, τους εθελοντές κλπ. και μπαίνει μες το δρόμο λίγο πριν το 15 χιλιόμετρο, κορνάροντας στους δρομείς και φλομόνοντάς μας με το απαίσιο καυσαέριο του. Κόντεψε να παρασύρει έναν εθελοντή, έγινε τόσος χαμός για να μην παρακάμψει ο "μπετονιερατζής" 50 μέτρα, τόσα ήταν !!!!!!!!! Αυτά ήταν που μου "μαύρισαν" λίγο έως πολύ την εικόνα και που με έκαναν να σκεφτώ.. "Αί στο διάβολο πια... καλύτερα μόνη μου στο σταδιάκι της γειτονιάς μου, δεν το ξανακάνω!" ..... Ο τερματισμός μου όμως και η υποδοχή των νέων φίλων μου με έκαναν να αλλάξω γνώμη!

Η προσπάθεια και ο τερματισμός

Για τα πρώτα 10 χιλιόμετρα πήγαινα πολύ καλά για τα δικά μου δεδομένα, ένοιωθα πολύ δυνατή, και ότι μου έβγαινε άνετα. "Δεν θα περπατήσω καθόλου" είπα... "το ΄χω γαμώτο μου, το 'χω και το ξέρω" και πράγματι τό ΄χα τελικά, μόνο που στο 18ο χιλιόμετρο άρχισαν να με ενοχλούν οι φουσκάλες που είχαν δημιουργηθεί και σπάσει στο αριστερό μου πέλμα, και επίσης στο ίδιο πόδι το νύχι μου με πονούσε! Συνέχισα λέγοντας στον εαυτό μου ότι 'ήρθα για να τερματίσω και ότι δεν έκανα 500 χιλιόμετρα με το λεωφορείο και άλλα 20 τρέχοντας για να με μαζέψει ο νεαρός με τα κόκκινα" ...... Φυσικά και συνέχισα, και θύμωνα γιατί από "πνευμόνι" το 'χα... εύκολα έκανα άλλα 10-12 χιλιόμετρα αλλά το ρημάδι το πόδι .. έτσουζε! "Πιο σιγά λίγο και πάμε!" Και ναι ... συνέχιζα πατώντας λίγο περίεργα και δίνοντας πολύ βάρος στο πάτημα του δεξιού μου ποδιού για να πονάει λιγότερο το αριστερό μέχρι που το δεξί άρχισε να διαμαρτύρεται.. κερνώντας με κράμπες! Πολλές, δυνατές και στα πιο απίθανα σημεία!!! Κάθε λίγο και λιγάκι βρικόμουν κάτω στην άσφαλτο να τεντώνω και να τρίβω το πόδι μου. Μαλάκωνε λίγο σηκωνόμουν και συνέχιζα... ξανά κράμπα, ξανά κάτω, ξανά πόνος... ξανά πάνω, ξανά τρέξιμο... και πήγε έτσι για 8 ατελείωτα χιλιόμετρα. 800 μέτρα περίπου πριν τον τερματισμό ήταν μαζεμένοι οι νέοι μου φίλοι και με περίμεναν.. Δεν τους είχα δει, ακούω πρώτα τη Ζ. "'Ελα κοπελάρα μου... στό είπα ότι τό χεις..πάμε!" κοιτάω δεξιά μου την βλέπω και της χαμογελάω... ξαφνικά οι πληγές στο πέλμα μου ήταν σα να μην υπήρχαν πια... Λίγο πιο δίπλα της η Ε. και η Α. Με βλέπουν, μου φωνάζουν, αρχίζουν να τρέχουν παράλληλα με μένα πάνω στο πεζοδρόμιο μέχρι την αψίδα του τερματισμού, μόλις τα καταφέρνω τελικά έρχονται και με αγκαλιάζουν και με φιλάνε! η Α. είχε πάγο στο πόδι της.. είχε χτυπήσει, η Ε. χοροπηδούσε σαν τρελή! "Είμαι πολύ περήφανη και για τις 2 σας κοριτσάρες μου" μας λέει... "πώς είσαι εσύ;" Με ρωτάνε... "-Μετάνιωσα για όσες αμαρτίες έχω κάνει στη ζωή μου από τον πόνο!" απάντησα...

Ήρθαν και οι υπόλοιποι.... έρχεται ο Γ. "τα κατάφερες θηριάκι μπράβο.. κερνάς Γιαννιώτικο "
'"Εντάξει εγώ Γιαννιώτικο για τον Τερματισμό, εσύ για την διάκριση; επ.. έρχεται ο Θ. πάμε"..
και πήγαμε όλοι μαζί στον τερματισμό ξανά να περιμένουμε και τους υπόλοιπους! (δεν ήταν και πολλοί)....

Για το νέο "λούκ" του μπλογκ ευχαριστώ τον Gi Gaga Kouni Beli