Μια λίμνη, ένας αγώνας, πολλα δάκρυα..

4ος Γύρος Λίμνης Ιωαννινων, 19.09.2010 Ενας αγώνας που περίμενα να τον ξανατρέξω από τη στιγμή του τερματσιμού μου πέρυσι. Τόσο πολύ μου άρεσε.. η διαδρομή, η διοργάνωση, η παρέα, η πόλη.. τα πάντα! Πλησίαζε ο καιρός για τη φετινή διοργανωση.. πήρα άδεια από τη δουλειά μου για εκείνο το Σαββατοκύριακο κανόνισα τη μεταφορά μου και τη διαμονή μου με το σύλλογο δρομέων που και πέρυσι είχαμε πάει στην ίδια εκδρομή.. και περίμενα να έρθουν οι μέρες... Λίγο καιρό πριν μου αλλάζουν το πρόγραμμα στη δουλειά και δεν θα προλάβαινα το λεωφορείο του συλλόγου.. εκεί ερχεται μια φίλη μου που λέει: Μη στενοχωριέσαι θα πάμε μαζί με το αυτοκίνητό μου! Διπλή η χαρά μου.. και θα πήγαινα αλλά και θα είχα κάποιον δικό μου μαζί! ... Ελα μου όμως που δεν ήταν να πάω ήρεμη στα Γιάννενα φέτος... 4 μερες πριν την αναχώρηση κάποιο σοβαρό πρόβλημα που προέκυψε στη φίλη μου δεν την άφησε να έρθει μαζί.. το προσπάθησε και η ίδια πολύ να έρθει αλλά δυστυχώς δε γινόταν.. και ξαφνικά τελευταία στιγμή μένω παλι χωρίς μεταφορικό μέσο... αρχίζουν οι προσπάθειες και τα παρακάλια για να αλλάξω το πρόγραμμα στη δουλειά μου και να προλάβω το λεωφορείο... και πάνω που έχω υποχρεωθεί σε όλη την εταιρία ... αργά το βραδυ της Τετάρτης (Σαββατο φευγαμε για Ιωαννινα) χτυπάει το τηλέφωνό μου.. είναι κάποιος από το σύλλογο για να με ενημερώσει ότι η εκδρομή ακυρώνεται! Τετάρτη βράδυ, λίγο πριν τα μεσάνυχτα δεν έχω ούτε μέσο, ούτε δωμάτιο και δε ξέρω και τί πρόγραμμα θα έχω στη δουλειά! Με πίάνει πανικός!!! Δεν ήθελα να το χάσω με τίποτα, ειδικά φετος! Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου και σε ανθρωπους πολύ σημαντικούς για εμένα που δυστυχώς δεν τους έχω πια μαζί μου.. ότι θα είμαι εκεί!
Κι εκεί που έχω απελπιστεί έρχεται ένας φίλος αγαπημένος και πολύ σπουδαίος άνθρωπος ως άλλος φύλακας άγγελος μου να με "σώσει"! Μόλις του είπα για το πρόβλημα μου.. έσπευσε να με βοηθήσει... υποχρεώθηκε ο ίδιος σε κάποιον τρίτο που θα πήγαινε στα Ιωάννινα να με πάρει μαζί του με το αυτοκίνητό του.. ήταν πρόθυμος να με βοηθήσει και με τη διαμονή μου αλλά αυτό θα πήγαινε πάρα πολύ.. εξάλλου είχα βρει δωμάτιο.. (το πλήρωσα κάτι τις παραπάνω άλλα άξιζε τον κόπο) .. Ετσι λοιπόν, χάρη σε αυτόν τον φίλο μου πήρα βαθεια ανασα και είπα: "Τελος οι αναποδιές! Τωρα όλα θα πάνε καλά!" και ξεκίνησα χαρούμενη το ταξίδι μου παρέα με δυο καινούριους φίλους για την όμορφη πολη των Ιωαννίνων.. Στη διαδρομή χτυπάει το τηλέφωνό μου.. ήταν ο Κωνσταντίνος φίλος που θα συμμετειχε κι εκείνος στο γύρο της λίμνης. "Ελα είμαι στη γραμματεία, να σου πάρω και το δικό σου νούμερο να μην τρεχεις μετά να προλάβεις;" -Ναι ευχαριστώ! απαντώ.. Σε δυο λεπτά ξανα ο Κωνσταντίνος,
-Ρε συ δε σε βρίσκουν πουθενά γραμμένη.. δεν υπάρχει συμμετοχή με το όνομα σου
-Με τον ΣΔΥΠ είμαι γραμμένη κοιτάξτε στις ομαδικές εγγραφές...
-Οκ.. περίμενε!
.........
-ουτε εδω.. δεν υπάρχει συμμετοχή , με το όνομά σου!
-Θα τρεξω χωρίς νούμερο σκασίλα μου!
-είναι πολλές οι συμμετοχές και είπαν πως δε θα αφήσουν κανέναν χωρίς νούμερο να λάβει μέρος...
-Κοίτα για ακυρώσεις.. τόσοι δεν θα έρθουν τελικά.. ας πάρω το νούμερο κάποιου που δεν θα έρθει...
Να μη στα πολυλογώ... για άλλη μισή ώρα σε αναμμένα κάρβουνα και με το κινητό στο χέρι.. πλησίαζα στην Αμφιλοχία και δεν ήξερα ακόμη αν θα καταφέρω να τρεξω ή όχι... μέχρι ποιυ χτυπάει το τηλέφωνο και είναι πάλι ο Κων/νος..
-Ελα σε έφτιαξα! Σου πήρα νούμερο, θα στο αφήσω στη ρεσεψιόν!
-Είσαι Θεός! σε ευχαριστώ!
και συνεχίζουμε το ταξίδι μας..

Πρωτα μια σταση σε ένα χωριο ορεινο λίγο έξω από τα Γιάννενα τη Μυροδάφνη, εκεί μας περίμεναν οι γονείς του Χρήστου του "οδηγού" μας.. εξαιρετικοί άνθρωποι! Γελαστοί, πρόσχαροι αυθεντικοί, φιλόξενοι. Το τραπέζι μας περίμενε στρωμένο, μακαρόνια με κοτόπουλο, κρασάκι σπιτικό και χορτόπιτα από τη χρυσοχέρα κυρία Ευανθία.. Δεν είχαμε πολύ χρόνο στη διαθεσή μας.. χαιρετίσαμε τους αξιαγάπητους οικοδεσπότες και φύγαμε αμέσως μετά το γεύμα.
Φτασαμε στο ξενοδοχείο μου, κλειδί από τη ρεσεψιόν, τη συμμετοχή μου και βουρ στο δωμάτιο. Καραχλιδα.. δε μπορω να πώ.. όσο είναι το σπίτι που έμενα με την ξαδερφη μου ηταν το δωμάτιο μου.. αλλά άχρηστη πολυτέλεια για τη μια διανυκτέρευση και χωρίς παρέα που το ήθελα εγω. Ενα ντουζάκι και βόλτα έξω με τους υπόλοιπους της παρέας που ήταν ήδη εκεί από την Παρασκευή οι περισσότεροι. Γέλια πειράγματα, δέιπνο και βόλτα στη λίμνη για παγωτό. Εκεί είδαμε κι άλλους πολλούς διαδικτυακούς κυρίως φίλους που έχουμε το ίδιο χόμπυ. Τέλος της βόλτας και επιστροφή στο δωμάτιο..
Ξαφνικά με κυριεύει άγχος.. και με πιάνει παραπονο.. παραπονο που είμαι μόνη μου, παράπονο που όλοι όσοι θα ήθελα να είναι εκεί δεν ήταν. Παραπονο.. παραπονο.. θέλω να μιλήσω σε κάποιον.. το κινητό μου δεν είχε σήμα μέσα στο δωμάτιο και το τηλεφωνικό κέντρο του ξενοδοχείου είχε ένα πρόβλημα και μόνο από τη ρεσεψιον μπορούσα να τηλεφωνήσω.. γύρισα πλευρό λοιπόν πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι κι έκλαψα.. προσπαθώντας έτσι να διώξω το άγχος μου (για κάποιο περίεργο λόγο ήμουν σίγουρη ότι αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρω), ενιωσα πολύ μόνη εκείνες τις στιγμές.. και όσο κι αν προσπαθούσα να μη το σκέφτομαι τα λόγια του Romain από τον περσυνό αγώνα στριφογύριζαν στο κεφάλι μου..
"Ξέρεις πόσο περήφανοι είμαστε για σένα; Πόσο πολύ σε χαιρόμαστε γι αυτή σου τη θέληση; γι αυτό το πείσμα που έχεις; Του χρόνου θα είμαστε κι εμείς εκεί και στον τερματισμό θα σε περιμένει η μικρή συνονόματη σου! Μπράβο σου!" και το σκεφτόμουν και το ξανασκεφτόμουν κι έλεγα "γιατί ήρθα εδώ; τόσο καιρό ήθελα να τρεξω στη λίμνη για τους φίλους μου, μετά τους έχασα.. και τότε ο νονός μου πού ήξερε πόσο αγαπούσα το Ρομαν την Κατερίνα και τη μικρή Ανζελίκ μου υποσχέθηκε ότι θα πηγαίναμε μαζί.. θα ερχόταν μαζί μου.. και με έπιασε ένας πανικός ξαφνικά! Πίστεψα ότι έχω μια κατάρα.. κάτι ότι δεν πρέπει να αγαπώ κανέναν άνθρωπο πια αν θέλω να ζήσει ευτυχισμένος! Φοβήθηκα για τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου και που τους αγαπώ πιο πολύ απ' αυτήν την ίδια μου τη ζωή.. κοιμήθηκα πολύ αργά με άσχημες σκέψεις, έναν ύπνο ανήσυχο και τραχύ..
Το πρωί 7 η ωρα ραντεβού στην άιθουσα του πρωινού με τους υπόλοιπους.. ντύνομαι, βάζω το χαμόγελό μου και κατεβαίνω κάτω.. ένα καφέ στα γρήγορα και φύγαμε για τη λίμνη...
σε όλη τη διαδρομή, 10 λεπτα περίπου περπάτημα, προσπαθούσα να με πείσω ότι "το'χω".. η ανασφάλεια είχε πάρει για τα καλά τη θέση της αυτοπεποίθησης.. Στάθηκα στη γραμμή της εκκίνησης παρέα με κάποιους φίλους πραγματικά με μισή καρδιά.. ξεκινάμε με τον Κωνσταντίνο μαζί.. μόλις ξεκινήσαμε το "υποχρεωτικό" χαμόγελο που φόρεσα το πρωί, έφυγε και τη θέση του πήρε το άλλο.. το πραγματικό! Ήμουν χαρούμενη που ήμουν εκεί.. μου αρέσει αυτό το πολύχρωμο πλήθος .. τα πειράγματα μεταξύ γνωστών και αγνώστων.. ο ήχος των χιλιάδων βημάτων ... και τα χαμόγελα! Ακόμη όμως δεν ήμουν σίγουρη για τον εαυτό μου... λίγη ώρα μετά άρχισε να με ενοχλεί το στομάχι μου... σαν πλυντήριο στριφογύριζε.. και λίγο αργότερα όταν περάσαμε από ένα σημείο της λίμνης που... τα νερά μύριζαν άσχημα "μου ήρθε ο θάνατος" που λένε.. κρυάδες, ανατριχίλα και το στομάχι να συσπάται.. λέω στον Κωνσταντίνο να φύγει.. εγώ συνεχίζω πιο αργά.. πολύ πιο αργά λιγο πιο κάτω ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομά μου γυρίζω πίσω ήταν η Ντέμη.. σταματώ για λίγα δευτερόλεπτα.. έρχεται και συνεχίζουμε για κανα χιλιόμετρο μαζί.. η καταστασή μου χειροτέρευε.. η τρίχα κάγκελο.. κρυάδες και ανακατωσούρα.. μετά από αυτό σταματησα ακόμη και να μιλάω στη Ντεμη.. ενιωθα απαίσια.. την αφήνω να φύγει κάνω δεξια στην άκρη του δρόμου σκύβω και με δυο συσπάσεις του στομάχου μου άδειασα το περιεχόμενό του στην άκρη.. ενιωσα λίγο καλύτερα και συνέχισα.. στην αρχή περπατώντας, μετά τρεχοντας αργά και αργότερα σχεδόν με τον αρχικό μου ρυθμό. Μέχρι που η ιστορία επαναλήφθηκε... Για πρώτη φορα έτρεξα σε αγωνα με το κινητό μαζί μου.. δε ξερω γιατί.. μάλλον γιατί περίμενα τηλεφώνημα από την κόρη μου μόλις ξυπνούσε.. στο 16ο χιλιόμετρο της διαδρομής αποφασίζω ότι θα σταματήσω.. βγάζω το τηλέφωνο και καλώ τον Τάσο.. περπατάω
-Ελα..
-Έλα, πού είσαι; Τερμάτισες κιόλας;
-Όχι, είμαι στο 16.. δεν είμαι καλά, λέω να σταματήσω...
-Τί εχεις; Τι εννοείς δεν είσαι καλά; Να σταματήσεις αν δε νιώθεις καλά να σταματήσεις..
-Το στομάχι μου.. ανακατεύομαι και τρεμω..
-Σταμάτα! Μη ρισκάρεις χωρίς λόγο..
-Θα δουμε.. θα γυρίσω πίσω στο σταθμό στο 15ο χιλιόμετρο να με μαζέψουν.
-Εντάξει αγάπη μου.. μη στενοχωριέσαι σε αγαπάμε πολύ!
-Κι εγώ...
Γυρίζω προς τα πίσω να πάω στο 15 ή αν βρω καποιον από τους ερυθροσταυρίτες στο δρόμο να τους ενημερωσω.. έτσι κι αλλιώς η "σκούπα" δεν πρέπει να είναι πολύ πίσω μου..
Όλη αυτή την ώρα με περνούσαν διαφοροι δρομείς..
-είσαι καλά;
-Ναι, όλα καλά, καλή συνέχεια!
Λίγο πριν φτασω πίσω στο σταθμό κοιτάω ψηλά τον ουρανό.. είχε ήλιο... ήμουν απογοητευμένη από τον εαυτό μου... δεν ήθελα να το βάλω κάτω γαμώτο.. σκέφτηκα ότι αν ήταν εδώ ο Ρομάν.... μα, για μια στιγμή! ΗΤΑΝ εκεί ο Ρομάν, και η Κατερίνα, και η μικρή, και ο Τζον Τζον.. όλοι τους ήταν εκεί.. και περίμεναν να έιμαι όπως με ξερουν πεισματάρα.. και εγω δεν θελω να τους απογοητεύσω.. έπειτα ήταν και ο Γιώργος.. τόσο κόπο είχε κάνει για να φροντίσει να φτάσω εγώ εδω στα Γιάννενα κι εγώ θα τα παρατούσα τόσο εύκολα; Ξεκινάω να τρεχω πάλι.. προς την αντίθετη κατεύθυνση.. ξαναπερνάω το ταμπελάκι που έγραφε "16".. συνεχίζω... ξανα το στομάχι.. ξανα περπατημα.. αλλά τωρα πια το έιχα πάρει απόφαση..θα τερματίσω έστω και μπουσουλώντας κι ας κάνω και 5 ώρες... το ίδιο σκηνικό ένιωθα καλύτερα; έτρεχα.. και έτρεχα δυνατά.. πετούσα! Μετα ξανά στομάχι.. ξανά ανάσες, ξανά περπατημα.. λίγο νερό και ξανά τρέξιμο.. όταν έφτασα στο 20 είπα: Αυτό ήταν βλέπω Γιάννενα.. τελειώσαμε! Από το 25 και μετά το στομάχι "φρονίμεψε" και με άφησε να χαρώ τα τελευταία χιλιόμετρα.. και να τερματίσω δυνατά και χαρούμενη δέιχνοντας ψηλά στον ουρανό και φωνάζοντας "Για 'σενα ρε φιλαράκι... για σένα!" και ξέσπασα σε κλάματα χαράς! Ευτυχίας! Ενιωσα πολύ γεμάτη... έκανα σχεδόν τεσσερις ώρες να κάνω το γύρο της λίμνης δηλαδή 30-40 λεπτα περισσότερο απο αυτό που ήθελα και που μπορούσα να κάνω.. αλλά οι αγκαλιές των φίλων στον τερματισμό, το συναίσθημα χαράς κι ευτυχίας και η έκπληξη των δικών μου όταν τους πήρα ξανα τηλέφωνο για να τους πω: "Δεν τα παρατησα τελικά, ΤΕΡΜΑΤΗΣΑ γαμώ το κερατό μου!!!" το έκαναν.. μακράν τον πιο όμορφο και πιο δυνατό αγώνα και τερματισμό μου!!! Μεχρι τώρα δηλαδή, γιατί έχω σκοπό να νιώσω πολλές φορες ακόμη τόσο γεμάτη κι ας έιμαι η τελευταία που θα περναει τη γραμμή του τερματισμού!!!