Περασμένα μεγαλεία...

Πριν πολλά χρόνια είχα και γω την τιμή να ανήκω στους αθλητές.. αυτούς που θυσιάζουν πράγματα, στιγμές, απολαύσεις για το άθλημα που αγαπούν.. για να πάνε ένα βήμα παραπέρα, να ξεπεράσουν τον εαυτό τους (και κακά τα ψέμματα.. και τους άλλους) Το άθλημα που με κέρδισε.. και στο οποίο ήμουν καλή.. έως πολύ καλή κάποιες φορές ήταν το Tae Kwon Do.
To Tkd είναι ένα άθλημα "ζωντανό", γεμάτο συγκινήσεις γι αυτόν που το αγαπά. Ναι μεν ανταγωνίζεσαι τον αντίπαλλό σου αλλά παράλληλα τον σέβεσαι.. από τις πιο όμορφες στιγμές στους αγώνες και κυρίως στους σημαντικούς αγώνες ήταν η αγκαλιά στο τέλος.. η σφικτή αγκαλιά και τα ειλικρινά συγχαρητήρια με την "αντιπαλλό" μου είτε έιχα χάσει είτε είχα κερδίσει.. και αυτό γιατί και οι δύο ξέραμε τί είχε θυσιάσει η καθεμιά μας για να σταθεί εκεί, σε εκείνον τον αγώνα φορώντας το τόμποκ της... και ήταν πολλά!
Tότε δε με ένοιαζε τίποτα άλλο.. παρά να τα παω καλά σε κάθε μου αγώνα, ζούσα για το χαμόγελο του προπονητή μου μετά από κάθε μου νίκη.. (και το παγωτό).. για τους πανηγυρισμούς με τους συναθλητές μου.. αυτή ήταν οι οικογένεια μου.. παραπονό μου τότε..που κανείς δικός μου δε με έιχε συνοδεύσει ούτε μια φορά σε αγώνα μου.. όσο σημαντικός κι αν ήταν. Αλλά είχα πάντα την άλλη μου οικογένεια.. το Σταύρο, την Κατερίνα, τη Δάφνη, τον Παναγιώτη, το Νικο... συναθλητές όλοι.. εκεί μαζί μου. Εκτός το συναισθηματικό του πράγματος όμως αυτό είχε και έναν άλλον αντίκτυπο.. δεν έχω ενθύμια από τότε.. δεν έχω φωτογραφίες.. γιατί κανείς δεν ήταν εκεί να τις τραβήξει.. τότε δε με ένοιαζε.. τωρα με στενοχωρεί το γεγονός ότι εκτός από τις αφηγήσεις δεν έχω εικόνες να νοιραστώ με την κόρη μου.. Πρόσφατα είχε ξεθάψει η μητέρα μου τις 3 μοναδικές φωτογραφίες που είχα από το ΤΚD...και τις είχε εκεί κάπου στο σπίτι της μέχρι που χτες ο 3χρονος ανηψιός μου τις έκανε βούτημα για την κρέμα του και χάθηκαν κι αυτές..
Κάτι άλλο που με στονοχωρεί είναι οτι ο τότε σύλλογος μου.. κράτησε σχεδόν όλα μου τα έπαθλα και δεν μου τα έδωσε ποτέ.. μέχρι που χάθηκαν τα μισά και τα άλλα μισά τα έφαγαν τα ποντίκια μέσα σε κούτες σε μια αποθήκη μετά την τελευταία μετακόμιση των γραφείων του συλλόγου.. Πες με ματαιόδοξη.. αλλά τα ήθελα αυτά τα έπαθλα, τα διπλώματα, τα κύπελλα, τα μετάλλια.. όχι για να κάνω το κομμάτι μου.. (ίσως και γι αυτό) αλλά κυρίως γιατί για μένα κάθε ένα από αυτά τα κομματάκια μέταλλο είναι μια σειρά δυνατών αναμνήσεων.. κάθε δίπλωμα μου θυμίζει πόνους, αγωνίες, δάκρυα χαράς ή λύπης που τα συνόδευσαν.. Γιατί για μένα αυτά τα έπαθλα ήταν θησαυρός που απέκτησα με κόπο και που τώρα θα ήταν η οπτική επένδυση στις αφηγήσεις μου στο παιδί μου..
Με αναμεικτα συναισθήματα ανακάλυψα σήμερα ότι από τις μέρες τις "δόξας" μου μου έχουν απομείνει μονάχα 4 μετάλλια, 2 διπλώματα, μια τιμητική πλακέτα.. κι ευτυχώς χιλιάδες όμορφες αναμνήσεις..!