Κομπρεσέρ αγάπη μου!

Μια άκρως κουραστική μέρα έφτασε στο τέλος της και λές εσύ αθώα σκεπτόμενη: Επιτέλους! θα πέσω στο κρεβατάκι μου, θα ισιώσω το κορμάκι μου και αυτό ήταν! Θα κλείσω τα μάτια μου και θα αφεθώ στην αγκαλιά του Μορφέα! Ναι αλλά λογάριαζες χωρίς τον ξενοδόχο που λέει κι ο σοφός λαός! Γιατί ο καλός σου, αφού εξαντλήσατε το θέμα, τσιγάρο δωμάτιο, μυρωδιές ύπνος και λοιπά έχει σκοπό, άθελα του βεβαίως, να σου στερήσει τη μοναδική ευκαιρία ξεκούρασης που σου έχει απομείνει. Τον ύπνο! Πως; Με το μεγαλειώδες ροχαλητό του (για το οποίο και επιμένει πως το κάπνισμα δεν το επιβαρύνει)!! Ξέρεις τί είναι να προσπαθείς να ηρεμήσεις και πάνω που πας να κλείσεις τη "ματοφλάδα" που λένε και στο χωριό μου να τραντάζεται το σύμπαν και εσύ να νομίζεις πως ο μετροπόντικας πήρε σβάρνα το κρεβάτι σου; ΜΑΡΤΥΡΙΟ! Και στην τελική τί φταίει και ο ασθενής; Το διάφραγμα φταίει.. αλλά εκεί που πας να τα διακαιολογήσεις όλα θυμάσαι ότι πριν πέσει για ύπνο άναψε κι ένα τσιγαράκι.. το 17ο της ημέρας! Εεεε έλεος! Ναι οκ το διάφραγμα μπλα μπλα μπλααα... αλλά μη το προκαλείς κι εσύ καλέ μου! Και αρχίζουν τα σκουντήγματα..
-...μμμ...
-Γύρνα!
-...μμμ;;;
-Ροχαλίζεις!!!!!
-σ..ώμη..
Και με το που γυρίζει πλευρό.. πιο δυνατό, σε πιο ενοχλητική συχνότητα ροχαλητό.. και να το νιώθεις να σου τρυπάει το κεφάλι, να το ακούς και μέσα από το μαξιλάρι σου.. και τα νεύρα σου τσατάλια!
Σηκώνεσαι μες τη μαύρη νύχτα, τραβιέσαι στον καναπέ, δε χωράς κιόλας, πιάνεσαι και ΝΑΙ γαμώτο ακούγεται μέχρι εκεί! Δεν είναι ίδια η ένταση όμως, μπορείς να κοιμηθείς, ναι αλλά πονάνε τα πόδια σου που δε μπορείς να τα τεντώσεις στον καναπέ..και πάλι δεν κοιμάσαι! Σηκώνεσαι και κόβεις βόλτες μες το σπίτι.. το βλέφαρο έχει φτάσει στο πηγούνι από τη νύστα.. πλησιάζεις στο υπνοδωμάτιο.. αφουγκράζεσαι.. σχετική ηρεμία! Ήπιο ροχαλητό.. ανεκτό! Ζυγίζεις τις εναλλακτικές: καναπές που δε σε χωράει ή κρεββάτι με ήπιο ροχαλητό που μπορείς να απλωθείς (και στο συρτάρι του κομοδίνου έχει ωτοασπίδες) Κρεβάτι!
Μπαίνεις στο δωμάτιο σαν τη γάτα, μην κάνεις θόρυβο, μην τον ενοχλήσεις και αλλάξει θέση και σε ταράξει πάλι.. πιάνεις μια γωνίτσα στο κρεβάτι, δεν έχεις και με τί να σκεπαστείς γιατί έχει τυλιχτεί όλο το πάπλωμα. Δε πειράζει μια γωνίτσα αρκεί.. και κλείνεις τα μάτια σου!
Αλλά το "κομπρεσέρ" δίπλα σου λειτουργεί μάλλον με φωτοκύταρρο και με το που το πανω βλέφαρο συναντά το κάτω στα δικά σου μάτια.. το ντεσιμπελόμετρο βαράει κόκκινο δίπλα σου! Γαμώτο! Δεν το βάζεις κάτω.. ανοίγεις το συρτάρι παίρνεις τις ωτοασπίδες (δεν είναι και ότι καλύτερο να κοιμάσαι με δαύτες αλλά τουλέχιστον κοιμάσαι!) Τις φοράς και... όχιιιι! Μπορεί να μειώσαν κατά πολύ την ένταση αλλά με τους κραδασμούς τί γίνεται; Που αυτός ο βρυχυθμός μεταφέρεται από τα ελατήρια του στρώματος; Σηκώνεσαι πάλι, πας στο σαλόνι, βλέπεις ό,τι κυκλοφορεί σε τηλεμάρκετινγκ, πρήζεις, φίλους και γνωστους που είναι ξύπνιοι τέτοια ώρα στα τηλέφωνα. Είσαι τόσο κουρασμένη που λές ότι όοο,τι κι αν γίνει ΤΩΡΑ θα κοιμηθείς!
Πας πάλι στο κρεβάτι σκουντάς πάλι λίγο τον καλό σου όχι για να σταματήσει να ροχαλίζει, αυτό δεν γίνεται το ξέρεις πια, αλλά για να πάρεις το μερίδιο που σου αναλογεί από το πάπλωμα, έχει σχεδόν ξημερώσει σκέφτεσαι ότι έχεις μία ώρα γεμάτη για να κοιμηθείς τόσο βαθιά που δεν θα σε ξυπνήσει τίποτα.. Κλείνεις τα μάτια, το ροχαλητό εκεί.. αλλά δε σε πτοεί, η κούρασή σου και η ανάγκη του οργανισμού σου για ύπνο είναι πιο δυνατή. Και ναι κοιμάσαι.. και εκεί πού δεν καταλαβαίνεις ούτε τη μυρωδιά του τσιγάρου στα μαλλιά του διπλανού σου και δε σε ενοχλεί ούτε κι αυτό πια.. τότε γίνεται κάτι μαγικό! Αυτη η ρημάδα η μια ωρα που είχες να κοιμηθείς έχει συρικνωθεί μάλλον, και έχει ήδη εξαντληθεί.. και ακούς το γνώριμο ήχο του ξυπνητηριού που σε ενημερώνει ότι πρέπει να σηκωθείς, να ετοιμάσεις το παιδί για το σχολείο, και να ξεκινήσεις την επόμενη κουραστική μέρα!
Τότε ξυπνάει και ο καλός σου που σε κοιτάει φρέσκος-φρέσκος, σου χαμογελάει και σου λέει:
"Καλημέρα κούκλα μου! Κοιμήθηκες καλά;"