η πιο ωραία στιγμή της ημέρας με το δικό μου κουνελάκι

Το 2003 η ζωή μου άλλαξε με την έλευση της κόρης μου, τα πράγματα μεμιάς άλλαξαν διάσταση όσα νόμιζα μέχρι τότε σημαντικά έγιναν ασήμαντα κι ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι ήταν ό,τι πιο πολύτιμο , πιο σημαντικό , πιο υπέροχο υπήρχε σ' αυτόν τον κόσμο! Και το ανθρωπάκι μεγάλωνε, μπουσούλησε, περπάτησε, μίλησε, πήγε σχολείο.. κι εγω με τον πατέρα της την καμαρώναμε, λέγαμε "κοίτα τί παιδί φτιάξαμε!" Μια μέρα θυμάμαι πριν 3-4 χρόνια είχα πει στο σύντροφό μου τον Τάσο, απογοητευμένη από μια εγκυμοσύνη που δεν ερχόταν, "καλύτερα Τάσο μου, αν κάνουμε και δεύτερο παιδί, θα το αδικήσουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε να το αγαπήσουμε τόσο όσο αγαπάμε τη Μιχαέλα, θα είναι πάντα, δεύτερο.." και συμφωνήσαμε και οι δύο σε αυτο.. πως κανένα άλλο παιδί δεν θα μπορούσε να ζεστάνει την καρδιά μας τόσο όσο η πανέμορφη κόρη μας.

Πριν λίγους μήνες στη ζωή μας ήρθε και προστέθηκε ένα ακόμη μικροσκοπικό ανθρωπάκι, ο μικρός, υπέροχος, γιος μας, ο οποίος μας απέδειξε περίτρανα οτι κάναμε λάθος!!! Μπορούμε να αγαπήσουμε και το δεύτερο παιδί ακριβώς όσο και τη Μιχαέλα, και μάλιστα από την πρώτη στιγμή! Ανακαλύψαμε οτι η αγάπη μας δε χρειάζεται να μοιραστεί, πολλαπλασιάζεται αυτόματα κι άν όλα μας φαίνονταν  μια φορά όμορφα μέχρι τώρα, με τον ερχομό του μικρού έγιναν δυο φορές όμορφα!

Όπως και η αγαπημένη μου στιγμή των πρωινών στο κρεβάτι. Τους τελευταίους μήνες έχω καθιερώσει μια (και μερικές φορές και δυο) ώρες που τις αφιερώνω σε μένα και στο μικρό μου "πριγκηπιθηκάκι", το μικρό μου κουνελάκι! 

Όταν φεύγουν όλοι από το σπίτι και μένουμε οι δυο μας, ξαπλώνουμε μαζί στο μεγάλο κρεβάτι του μπαμπά και της μαμάς, κι αρχίζουν τα γαργαλητά, τα γελάκια, οι αγάπες και τα χαρούμενα ξεφωνητά. Όμως κάνουμε κι άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα, να του διηγούμαι ιστορίες που δεν τις καταλαβαίνει αλλά από τον τόνο της φωνής μου και τις εκφράσεις μου εντυπωσιάζεται και λές και συμμετέχει, του μιλάω για τα χρόνια που ήμουν εγώ παιδί, για τα μέρη που έχω ταξιδέψει, για τα μέρη που θα ήθελα να πάμε μαζί, του λέω για τους ανθρώπους που αγαπώ, του εξηγώ πόσο περήφανη είμαι που έχω τα δυο πιο υπέροχα παιδιά του κόσμου! Του λέω οτι τον αγαπώ πολύ και καμιά φορά του τραγουδάω... ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια είναι κι αυτό, το "κουνελάκι" του Φ. Δεληβοριά και μερικές φορές εκεί που το τραγούδι λέει, κι εγώ με τη σειρά μου λέω στο γιο  μου ..

 "Κι όταν έρθεις πάλι πίσω το πρωί,

κάτσε λίγο και χουζούρεψε
συγχώρα τη ζωή
που ‘χει κάτι βιαστικό 
που δεν κοιτάει ποτέ της πίσω,
κι όταν θέλεις φώναξέ μου να ξυπνήσω..."

.. έ με πιάνουν τα κλάμματα. 


"Κουνελάκι μου στις κούνιες που θα πας
πες μου πως θα με θυμάσαι 
πες μου πως θα μ' αγαπάς
βάλε μες στο κουβαδάκι σου μια πέτρα και για μένα,
βάλε και δυο λουλουδάκια πατημένα.

Κι όταν θα βρεθείς στην υπεραγορά
μπες μες στο καρότσι κι άπλωσε τα χέρια σου ψηλά
κι ό,τι βρίσκεται στο πάνω πάνω ράφι κράτησέ το
και το βράδυ απ’ το μπαλκόνι πέταξέ το.

Κουνελάκι μου όταν φτάσεις της γιαγιάς
πες μου πως θα με θυμάσαι 
πες μου πως θα μ’ αγαπάς
μπες μες στην παλιά ντουλάπα κρύψου πίσω από τα ρούχα
μύρισε το παιδικό σκοτάδι που ‘χα.

Κι όταν βρεις τα χίλια χάρτινα κουτιά
που 'χουν μέσα κοιμησμένους, υπερήρωες και παπιά
βρες αυτό που πιο πολύ θα με θυμίζει στη φιγούρα
σκίσ' το εξώφυλλο και κάν’ του μια μουντζούρα.

Κουνελάκι μου, στον ύπνο σου όταν πας
πες μου πως θα με θυμάσαι 
πες μου πως θα μ’ αγαπάς
κι αν πετύχεις την αράχνη τ’ ουρανού, τη μαύρη χήρα
χάιδεψέ την, μη φοβάται η κακομοίρα.

Κι όταν έρθεις πάλι πίσω το πρωί,
κάτσε λίγο και χουζούρεψε
συγχώρα τη ζωή
που ‘χει κάτι βιαστικό 
που δεν κοιτάει ποτέ της πίσω,
κι όταν θέλεις φώναξέ μου να ξυπνήσω..."