Θα ήταν λέει κάποιος εδω... εσύ! Θα ήταν λέει εκείνη... εγώ!

Ήταν ξαπλωμένη, κουλουριασμένη, είχε αγκαλιάσει τα γόνατά της. Το βλέμα της σταματημένο σε μια γωνιά του δωματίου. Παγωμένο βλέμα όπως κι αυτή. Ακίνητη, σχεδόν νεκρή, φοβισμένη! Σαν ηλεκτρικό ρεύμα να διαπέρασε τη σπονδυλική της στήλη, ανατρίχιασε, έσφιξε πιο δυνατά τον εαυτό της στην αγκαλιά της. Δεν ήταν μόνη έλεγε, είχε εκείνη. Τα μάτια της καρφωμένα εκεί στην ίδια γωνιά, (χωρίς όμως να βλέπει τίποτα, απλά κάπου έπρεπε να "ακουμπήσει" το βλέμα της) στεγνά πια, σχεδόν πονούσαν. Τα είχε στεγνώσει ο αέρας του δωματίου, δάκρυα δεν άφηνε να βγουν για να τα υγράνουν, να κλείσουν δεν τα άφηνε γιατί φοβόταν.... Φοβόταν αυτά που έβλεπε όταν έκλεινε τα μάτια της. Εικόνες αγαπημένες, χαμόγελα ζεστά, χάδια φευγαλέα, αγγίγματα ερωτικά. Τα φοβόταν πολύ, δεν μπορούσε να τα αντέξει, της θύμιζαν... ΖΩΗ! Δεν ήθελε τίποτα που να της θυμίζει ζωή, εκείνη δεν είχε, δανειζόταν χαρές, λύπες, στιγμές άλλων και ζούσε μέσα απ' αυτές! Έκλεβε! Ναι αυτό ήταν, μια κλέφτρα! Μια σιχαμερή, ποταπή και ύπουλη κλέφτρα....

Δεν μπορούσε να χαρεί το παιδί της.... έκλεβε στιγμές με τα παιδιά των άλλων.

Δεν είχε κάποιον να του λέει ότι τον αγαπά... έκλεβε στιγμές και άκουγε τους άλλους να το λένε.

Δεν είχε κανέναν να ξυπνήσει με ένα φιλί... έκλεβε στιγμές και χαιρόταν με τους άγνωστους που αντάλαζαν φιλιά κάτω από το παραθυρό της.

Δεν είχε κανέναν να του πει πως πέρασε τη μέρα της... έκλεβε στιγμές και καθόταν στο παγκάκι του πάρκου ακούγοντας τις αφηγήσεις των άλλων.

Δεν είχε κανέναν να την ερωτευτεί.... έκλεβε στιγμές και αναμνήσεις.. και προσποιούταν ότι ήταν το παρόν της.

Δεν είχε ζωή και δεν ήθελε τίποτα να της θυμίζει πώς ήταν όταν είχε...

Δεν ήθελε να τη λυπάται κανείς.. και φορούσε το πιο λαμπερό της χαμόγελο, ψεύτικο, πλαστικό και άβολο. Τώρα ήταν μόνη της, δεν χρειαζόταν να το φοράει πια.. Το έβγαλε και το ακούμπησε προσεκτικά πάνω στο κομοδίνο. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, πόσο άσχημη ήταν! Ξαναπήρε το χαμόγελο, το φόρεσε πάλι, κοιτάχτηκε ξανά, τώρα δεν ήταν μόνο άσχημη ήταν και αστεία... πόσο "ξένο" ήταν πάνω της. Το έβγαλε και το πέταξε μακρυά, ούτε που είδε πού προσγειώθηκε, δεν την ένοιαζε, δεν θα το χρειαζόταν πια... ξάπλωσε και αγκάλιασε τα γόνατά της, "κάρφωσε" το βλέμα της σε μια γωνιά και περίμενε. Περίμενε όλες τις σκέψεις της να περάσουν μία-μία, όλες τις αναμνήσεις της να έρθουν και να τη γρονθοκοπήσουν η μία μετά την άλλη. Περίμενε τα δάκρυα να γίνουν κόμπος στο λαιμό και να μην τα αφήσει να φτάσουν στα μάτια, περίμενε ....περίμενε ότι θα ξυπνήσει μια φορά και θα ήταν όλα λέει όνειρο, ένας εφιάλτης, και θα άνοιγε τα μάτια της και όλα θα ήταν αλλιώς.. Θα ήταν λέει κάποιος εκεί, να της χαϊδέψει τα μαλλιά, να τη φιλήσει και να της πεί "όνειρο ήταν... πάει πέρασε". Θα ήταν λέει κάποιος εκεί να την αγκαλιάσει και να της πει ότι την αγαπά. Θα ήταν λέει κάποιος εκεί που θα την είχε ερωτευτεί και θα την έπνιγε με τα φιλιά του... Και τότε λέει θα ομόρφαινε πάλι, και το χαμόγελο θα επέστρεφε στα χείλη της, αλήθινό και όμορφο...

Θα ήταν λέει κάποιος εκεί να το δει και να χαμογελάσει μαζί της... Θα ήταν λέει όλα αλλιώς, τα χρώματα πιο ζωηρά, οι φωνές πιο χαρούμενες, οι μέρες πιο φωτεινές, οι νύχτες γεμάτες έρωτα, τα μάτια δίχως δάκρυα... Θα ήταν, αλλά δεν έιναι! Τίποτα δεν έιναι... εκείνη ακόμη φοβάται τις σκέψεις της, ακόμη πονάει με τις αναμνήσεις της, ακόμη κλέβει στιγμές... ξένες και τις κάνει δικές της! Απ' αυτόν τον εφιάλτη δεν θα ξυπνήσει ποτέ, παρά μόνο............