Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Eκεί στο Καλλιμάρμαρο...


Κάθε χρόνο σχεδόν, βρισκόμουν στον Τερματισμό του Κλασσικού Μαραθωνίου της Αθήνας, συνήθως είχα και κάποιον φίλο να τρέχει στα 5 ή 10 χιλιόμετρα και μετά μέναμε να χειροκροτήσουμε τους μαραθωνοδρόμους. Μέχρι πέρυσι τους θαύμαζα, φέτος δεν τους θαύμαζα μόνο... του ζήλευα κι όλας! Μέχρι πέρυσι δεν ήξερα ποιός είναι ο 10342... φέτος πολλούς τους ήξερα με τα μικρά τους ονόματα. Μέχρι πέρυσι δεν μπορούσα να καταλάβω τη χαρά τους, γιατί δεν είχα μαυρίσει κανένα δικό μου νύχι, δεν είχα σπάσει καμμία φουσκάλα, δεν είχα σηκωθεί από το κρεβάτι μου ένα πρωί και να μην μπορώ να περπατήσω από το πιάσιμο. Αυτό τον γλύκο πόνο δεν τον ήξερα. Άκουγα γι αυτόν αλλά δεν τον είχα νοιώσει....


Φέτος πάτησα το πόδι μου μέσα στο Καλλιμάρμαρο, πρώτα περνώντας μέσα από την αψίδα του τερματισμού των 10 χιλιομέτρων κοιτάζοντας να βρω τους φίλους μου στις κερκίδες και με μια σκέψη στο μυαλό μου.. "Του χρόνου θα με περιμένετε για πολύ περισσότερη ώρα.."

Αυτό το 10αράκι το χάρηκα όσο τίποτα άλλο! Ευχαριστήθηκα τη γιορτή, σταμάτησα να χειροκροτήσω τους πρώτους, έπιασα από το χέρι κόσμο που είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου και που μάλλον δεν θα ξαναδώ και ποτέ μου, αλλά για λίγη ώρα είμασταν μαζί, ουσιαστικά. Θάυμασα πολύ κόσμο, και κυρίως αυτούς και αυτές που έβλεπες, που καταλάβαινες ότι δεν το κάνουν συχνά αυτο, δεν είναι δηλαδή απ' αυτούς που θα βάλουν τα αθλητικά τους να βγουν να τρέξουν καθημερινά, αλλά παρόλα αυτά, μέσα στη βροχή, και παρά την φανερή κουρασή τους δεν το έβαζαν κάτω, συνέχιζαν. Μου άρεσε που είδα κόσμο δεξια αριστερά να περιμένει τους μαραθωνοδρόμους και παράλληλα αφού εμείς περνούσαμε από 'κει είχαν ένα μπράβο για τον καθένα μας, κι εγώ μαζί με μερικούς άλλους τους αντιγυρίζαμε μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, ένα χειροκρότημα. Γέλασα με έναν παππού εκεί στη γέφυρα της κατεχάκη που τον ρώτησε η γιαγιούλα δίπλα του "Τούτοι είναι οι Μαραθώνες;" και απάντησε αυτός.. " όχι αυτοί ζορίζονται, δεν βλέπ'ς;" Δίκιο είχε, τους καλημέρισα κι αυτούς ξεκαρδισμένη από τα γέλια. Κάπου εκεί και ο Ρομάν με το ποδήλατο του, με περίμενε. Τον είχα δει και νωρίτερα όταν έτρεχα μαζί με τον μικρότερο δρομέα των 10 χιλιομέτρων, ένα 10χρονο αμερικανάκι !Γλυκύτατο αγοράκι πραγματικά, τρέξαμε μαζί για αρκετή ώρα. Περασα πραγματικά πολύ όμορφα, ήταν η πρώτη φορά που προσπαθούσα να το κάνω να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, να το χαρώ όσο γινόταν πιο πολύ... τόσα πρόσωπα, τόσα χρώματα, τόσες φωνές!


Φτάνοντας στον τερματισμό, χάρηκα που είδα επιτέλους τον Τάσο για πρώτη φορά να με περιμένει, ήταν εκεί έξω από το στάδιο (στο τσάκ πρόλαβε, αλλά ήταν εκεί). Μέσα στο στάδιο έψαχνα να βρώ την κορούλα μου, δεν ήταν εκεί.. αλλά ήρθε λίγο αργότερα με ένα μπουκέτο λουλούδια! Αυτές ήταν οι δικές μου προσωπικές χαρές. Κανείς δεν μου είχε πει όμως τί θα ένοιωθα μετά από λίγο....


Περίμενα τους φίλους μου να τερματίσουν, με αγωνία πολύ μεγάλη. Φυσικά και θαύμασα τους πρώτους, γούρλωσα τα μάτια μου στο 2:13:44, τους χειροκρότησα όλους αυτούς αλλά δάκρυσα με άλλους...

Χάρηκα το 2:36 του Γ. χοροπηδώντας! Ανατρίχιασα με τον τερματισμό του Κ. που τερμάτισε δέιχνοντας τον ουρανό και κοιτώντας ψηλά, αφιερώνοντας έτσι τον τερματισμό του στην γιαγιά του που την έχασε την προηγούμενη νύχτα! Φούσκωσα σαν διάνος, και καμάρωσα χαμογελώντας τον Γ. που τερμάτισε χαμογελώντας μοιράζοντας φιλιά στην εξέδρα που τον περίμεναν τα κορίτσια του. Έτρεχα πάνω κάτω, από τη χαρά μου για το 3:51 της Ζ. Ούρλιαζα μόλις είδα την Α. να τερματίζει τον πρώτο της Μαραθώνιο σχεδόν μια ώρα νωρίτερα από ότι υπολόγιζε! Την είδα να περνάει την αψίδα, εξαντλημένη αλλά χαμογελαστή, μή σταματάς περπάτα.. ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ της φώναζα όταν την είδα να τρεκλίζει και έτρεχα παράλληλα να πάω κοντά της, η αγκαλιά μας θα μου μείνει αξέχαστη! Θαύμασα τον άγνωστο σε μένα δρομέα που τερμάτισε τρέχοντας κρατώντας αγκαλιά τα δυο παιδιά του. Συγκινήθηκα με τον πατέρα που έβαλε μέσα τον γιο του τρεξανε τα τελευταία μέτρα μαζί και σχεδόν κατέρρευσε την αγκαλιά του λίγο μετά τον τερματισμό. Περίμενα την Ε. Την χειροκρότησα, μου χαμογέλασε λίγο μετά βρεθήκαμε, Σε ευχαριστώ μου λέει, είναι σημαντικό να ξέρω ότι κάποιος με περίμενε.. Πώς να τους πώ εγώ σε όλους αυτούς ότι ΕΓΩ τους ευχαριστώ; Τους ευχαριστώ που με αφήνουν να κλέψω τη χαρά τους; Που είναι φίλοι μου; Ότι εγώ τους ευχαριστώ για όσα μου δίνουν ο καθένας με τον τρόπο του;

Πώς να πώ στον άγνωστο σε μένα δρομέα που τερμάτισε δακρυσμένος, ότι τον ευχαριστώ για τη συγκίνηση που μου χαρισε; Πώς να πώ στους "δικούς" μου ανθρώπους πόσο περήφανη με έκαναν; Πώς να πώ στην κυρία που τερμάτισε κλαίγοντας αφιερώνοντας τον τερματισμό της στο σύζυγό της που πάσχει από καρκίνο ότι την θαύμασα κι ας μην ξέρω καν το όνομά της;

Πώς να πώ στον εαυτό μου να κάνει υπομονή ένα χρόνο μέχρι που να έρθει εκείνη η στιγμή που θα περάσω αυτή την αψίδα έστω κουτρουβαλώντας αλλά έχοντας 42195 λόγους να το κάνω;


Το μόνο που θα κάνω προς το παρόν είναι να πώ ξανά ένα μεγάλο Μπράβο σε όλους όσους στάθηκαν στην εκκίνηση του Μαραθώνα είτε τερμάτισαν είτε όχι, γιατί το να σταθείς εκεί θέλει μεγάλα κότσια...

Να πω Συγχαρητήρια σε όσους κατάφεραν να διασχίσουν τη μισή Αττική και μας έδωσαν τη χαρά να τους χειροκροτήσουμε

και τέλος να πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε εσάς που με κάνατε να κλάψω από τη χαρά μου για τη δική σας χαρα..


(Και την υπόσχεσή μου στην Α. θα την κρατήσω.. του χρόνου ραντεβού το πρωί στα "στρώματα")

12 σχόλια:

Romain είπε...

ε όχι δεν είναι δίκαιο! Πες μας και τα δικά σου, πες όλη την ιστορία της Κυριακής! Πες πόσο κόσμο βοήθησες, πόσοι σου είπαν εσένα ευχαριστώ!!! Και επειδή ξέρω ότι δεν θα πεις τίποτα ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΕΓΩ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ γιατί σου αξίζει!

Του χρόνου θα έχεις ολόκληρη εξεδρα δική σου που θα σε περιμένουμε όλοι οι ΦΑΝΣ σου και ας αργήσεις όσο θέλεις! (Αν και ξέρω ότι δεν θα περιμένουμε πολύ)

kanivallos είπε...

Μπράβο σου.
Που δε φοβάσαι να εκδηλώνεσαι.
Ελεύθερος είναι αυτός που δε φυλακίζει τα συναισθήματα του.

Gi Gaga Kouni Beli είπε...

@Romain: το είδαμε κι αυτό!

Κοπελιά μπράβο, του χρόνου και στους Ολυμπιακούς (γραία γυναίκα, πού να τρέχεις τώρα....)

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@ Romain

............................
Είσαι απίστευτος! (και πολύ υπερβολικός!) Σε ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!!


@Kanivallos

Συνήθως δεν κρύβω όσα νοιώθω, αλλά τελικά δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό αυτό...
Είναι δεν είναι καλό, έτσι είμαι και τώρα στα γεράματα δεν πρόκειται να αλλάξω.... (κι ας με παρεξηγούν)

@Gi Gaga Kouni Beli

Θού κύριε.... μήν το ανοίξω τώρα!
Και κοπελιά και Γραία;... Τί συνδυασμός κι αυτός!!!

Gi Gaga Kouni Beli είπε...

Συνδιασμός που σκοτώνει!

Ανώνυμος είπε...

ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!
Μπράβο κοριτσάρα μου!
Μόνο αυτό!

kanivallos είπε...

Ποδηλάτρης είπε:
"Συνήθως δεν κρύβω όσα νοιώθω, αλλά τελικά δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό αυτό...
Είναι δεν είναι καλό, έτσι είμαι και τώρα στα γεράματα δεν πρόκειται να αλλάξω.... (κι ας με παρεξηγούν)"

Kanivallos:
Παρακαλούνται οι διανύοντες τα πρώτα άντα, μη χρησιμοποιούν λέξεις ταμπού (γεράματα και λοιπές συνώνυμες, διότι προκαλούν συναισθηματική & ψυχική σύγχιση στους δευτερο-άντες)
Ευχαριστώ.
Με λένε κανίβαλο και είμαι καλά?

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@ Gi Gaga Kouni Beli
Καλώς είσαι και του λόγου σου... :)

@ MpinelikoMistress
Σε ευχαριστώ πολύ!
Και σε σένα μπράβο για πολλούς λόγους!
Φιλιά!

@Κanivallos
Αν ήσουν καλά δεν θα περναγες αυτό το κατώφλι....

koptoraptou είπε...

Χαρά στο κουράγιο σου, καρδιά μου. Είδες για να 'μαι τεμπέλα και καπνίστρια τι χαρές χάνω; Όταν με το καλό γίνω και χοντρή, μπορεί να ξεκουνηθώ! Τα φιλιά μου τα πολλά!

Ανώνυμος είπε...

!!!!!!!!!!!!!!

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

@koptoraptou
Tεμπέλα και χοντρή είμαι κι εγώ! Καπνίστρια ήμουν μέχρι πρόσφατα...
Μήπως να το ξανασκεφτείς;

@ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ' ΑΛΩΝΙ
Κι όμως....

Panos είπε...

Η γιαγιά μου άρχισε να περπατάει πέντε χιλιόμετρα την ημέρα όταν ήταν 60.
Σήμερα είναι 97 και δεν ξέρουμε πού στο διάολο έχει πάει...