Κάθε μέρα για να φτάσω στη δουλειά μου κάνω ένα μικρό ταξίδι. Παίρνω το λεωφορείο, μετά από 9 στάσεις μετρημένες κατεβαίνω για να πάρω το μετρό, όπου περνάω 5 στάσεις για να κατέβω στην έκτη, και που από 'κει θα πάρω το λεωφορείο εξπρές για περίπου 20 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω τελικά στον προορισμό μου. Η ίδια διαδρομή ανεστραμμένη γίνεται φυσικά και για να γυρίσω στο σπίτι μου μετά το τέλος της βάρδιάς μου. Όλο αυτό το ταξίδι διαρκεί από μία ώρα και ένα τέταρτο περίπου μέχρι και 2 ώρες ανάλογα την ώρα και την κίνηση που θα βρω στο δρόμο. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής διάφοροι επιβάτες ανεβαίνουν και κατεβαίνουν από το λεωφορείο και εγώ φύσει περίεργη και μην έχοντας τί άλλο να κάνω τους παρατηρώ και προσπαθώ να φανταστώ τί σκέφτεται καθένας από αυτούς, τί δουλειά μπορεί να κάνει, αν δω κανένα ζευγάρι προσπαθώ να καταλάβω πόσο καιρό είναι μαζί, σε πόσο καιρό θα χωρίσουν, αν είναι πιστοί ο ένας στον άλλον κλπ. Επίσης παρατηρώ και άλλες συμπεριφορές, πώς κοιτάζουν ο ένας επιβάτης τον άλλον, αν όσοι κοιτάνε εμένα κάνουν άραγε τις ίδιες σκέψεις με 'μένα, πού κάθεται ο καθένας, πώς στέκεται, από ποιά πόρτα μπαίνει κλπ. Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση μέχρι τώρα είναι ότι οι περισσότεροι επιβάτες επιλέγουν τη μεσαία πόρτα για την επιβίβασή τους στο λεωφορείο και αφού ανέβουν παραμένουν εκεί στο κέντρο του οχήματος στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, δυσανασχετώντας, βρίζοντας καμιά φορά αλλά κανείς από αυτούς δεν κάνει τον κόπο να προχωρήσει προς το πίσω μέρος του λεωφορείου που υπάρχει ελεύθερος χώρος και που εκεί θα ήταν πιο άνετος, χωρίς να τον πιέζουν, να τον πατάνε, να τον σπρώχνουν.... Κάνοντας αυτά τα λίγα βήματα, οι "επιβάτες της μεσαίας πόρτας" θα μπορούσαν να αναπνεύσουν πιο ελεύθερα, να κάνουν τη διαδρομή τους πιο άνετη και να πάνε στη δουλειά ή στο σπίτι τους πολύ πιο ήρεμοι και με λιγότερα νεύρα! Τους βλέπω λοιπόν να μην κάνουν αυτά τα δυο βήματα και αναρωτιέμαι γιατί;;; Γιατί κάθονται εκεί και "πνίγονται" και δεν φεύγουν προς τα πίσω αφού υπάρχει χώρος;
Και αμέσως μετά σκέφτομαι πόσοι από εμάς είμαστε στη ζωή μας "επιβάτες της μεσαίας πόρτας" και μένουμε σε σχέσεις, σε δουλειές, σε καταστάσεις που μας πνίγουν, που μας κάνουν να ασφυκτιούμε, που μας πληγώνουν... και που ενώ υπάρχει χώρος λίγο πιο πίσω δεν κάνουμε αυτά τα δυο βήματα που θα μας κάνουν να πούμε το μεγάλο ΟΥΦ! Που θα μας οδηγήσουν στην πίσω πόρτα του λεωφορείου, εκεί που το παράθυρο είναι ανοιχτό και μπαίνει καθαρός αέρας. Εκεί που υπάρχει λίγο παραπάνω χώρος για τον καθένα, εκεί που δεν θα μας πατήσει ο άλλος ούτε θα πέσει πάνω μας με το πρώτο φρενάρισμα. Εκεί που οι χειρολαβές είναι ελεύθερες για να πιαστείς αν το θελήσεις.
Και τρομάζω σχεδόν καθώς συνειδητοποιώ ότι αυτό που μου φαίνεται παράλογο να συμβαίνει στη μικρή κοινωνία του λεωφορείου συμβαίνει καθημερινά σχεδόν στην ζωή... στην πραγματική ζωή! Και όχι μόνο τη δική μου, αλλά σε πολλές ζωές! Είμαι κι εγώ "επιβάτης της μεσαίας πόρτας" μπορεί όχι μέσα στο λεωφορείο αλλά στη ζωή μου! Και ενώ έχω χώρο για να κάνω τα δυο παραπάνω βήματα που θα με οδηγήσουν στον πιο άνετο χώρο της γαλαρείας δεν τα κάνω... και ξέρεις γιατί; Για τον ίδιο λόγο που δεν τα κάνουν και οι άλλοι .. αυτοί του πραγματικού λεωφορείου.....
Δεν τα κάνουν αυτά τα βήματα προς τη λύτρωση γιατί έχουν την εντύπωση ότι αν μείνουν εκεί στριμωγμένοι όλοι μαζί στη μέση, ο ελεγκτής δεν θα μπορέσει ή θα το διπλοσκεφτεί τουλάχιστον να ανέβει να τους ζητήσει την κάρτα ή το εισιτήριο τους κι έτσι θα γλιτώσουν το πρόστιμο. Γιατί κι αυτοί όπως κι εγώ είναι παράνομοι.. είναι λαθρεπιβάτες.
Αυτοί "κλέβουν" διαδρομές, εγώ "κλέβω" στιγμές....
Υπάρχουν και οι άλλοι όμως αυτοί που δεν κάνουν τα δυο βήματα προς τη λύτρωση επειδή φοβούνται μην πέσουν... Και με αυτούς μοιάζω εγώ. Δεν βρίσκω το κουράγιο να κάνω αυτά τα δυο ρημάδια βήματα γιατί είμαι κουρασμένη και φοβάμαι να μην πέσω....
Υπάρχουν και οι τρίτοι που δεν φεύγουν από τη μέση γιατί ανάμεσα στους πολλούς νοιώθουν ασφάλεια... και αυτοί είναι σαν κι εμένα που έμεινα μόνη μου για πολύ καιρό και φοβάμαι να ξαναμείνω...
Και είναι κάποιες διαδρομές που διαρκούν πολύ περισσότερο από μιάμιση ώρα...
15 σχόλια:
Κι είναι και μερικοί ακόμη...
Λιγότεροι...
Που ξέρουν πως ή στη μέση ή στη γαλαρία, το λεωφορείο θα μείνει τέτοιο. Δεν θα γίνει λιμουζίνα. :)
Μου έλειψες.....
Smoutssssssssssss
Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι η μεσαία πόρτα θεωρείται ως η πιο ασφαλέστερη κατά την έξοδο διαφυγής -μιας και για να σπάσεις το παράθυρο κινδύνου, κινδυνεύεις περισσότερο!-. Άλλοι πάλι την θεωρούν ως ασφαλέστερη έξοδο όταν μπει ελεγκτής. Εξάλλου, κατά 75% οι ελεγκτές προτιμούν την μπροστινή πόρτα για την είσοδό τους. Ακολουθεί η πίσω πόρτα με 20% και η μεσαία με 5%. Γι' αυτό άλλωστε η μεσαία πόρτα έχει περισσότερες πιθανότητες να βγει off από το άνοιξε-κλείσε, απ' ότι οι άλλες 2.
Τώρα αν είσαι άτυχος κ πέσεις πάνω σε λεωφορείο-φυσαρμόνικα, τότε κάτσε στη μέση (εκεί που ενώνονται τα 2 τμήματα του bus) και την κατάλληλη ώρα, διάλεξε πόρτα και κάνε το σταυρό σου!
Η μεσαία έχει περισσότερο χώρο και τον πνίγουμε.
Οπως με τις ζωές μας.
τις στριμώχνουμε, με ανάσες που βρωμάνε αντί να πάμε πιο πέρα.
Kανε αυτα τα λιγα βηματα κοπελα μου και μη φοβασαι τη μοναξια! Ποτε δεν θα εισαι μονη!
P.s. Θα σηκωσεις κανα τηλέφωνο;
@ ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ' ΑΛΩΝΙ
Νομίζω ότι όλοι ξέρουν ότι το λεωφορεία θα μένει πάντα λεωφορείο, μόνο που παραβλέπουν και τον τρόπο να κάνουν την διαδρομή λίγο πιο άνετη!
Πολλά φιλιά!
@Gi Gaga Kouni Beli
Το έχεις κάνει επιστήμη ε; Μπράβο, πολύ χρήσιμες οι πληροφορίες σου, θα τις έχω υπόψη μου σήμερα το μεσημέρι που θα πηγαίνω στη δουλεια και μόλις φτάσω θα σε πάρω τηλέφωνο να σου πω τα αποτελέσματα!
Φιλιά καλό μου!
@Γιαγιά Αντιγόνη
Αυτό ακριβώς κάνουμ εκαι είναι κρίμα! Ειδικά όταν το κάνουμε συνειδητά!
@Romain
Εσύ ειδικά ξερεις ότι δεν είναι τόσο απλό! Και επίσης ξέρεις ότι το τηλέφωνο θα το σηκώσω όταν θα είμαι καλά! (και όταν θα ξέρω ότι από την άλλη άκρη της γραμμής δεν θα ακούσω κατσάδα)
Φιλιά και στους τρείς σας!!
Ποδηλάτρης ελάλησε:
"Υπάρχουν και οι τρίτοι που δεν φεύγουν από τη μέση γιατί ανάμεσα στους πολλούς νοιώθουν ασφάλεια... και αυτοί είναι σαν κι εμένα που έμεινα μόνη μου για πολύ καιρό και φοβάμαι να ξαναμείνω..."
Αυτοί λοιπόν οι τρίτοι, εφόσον είναι συνειδητοποιημένοι, να μην κλαψομουνιάζουν, γιατί από την ανέχεια τους πολλαπλασιάζουν τα προβλήματα τους.
(ΥΓ: Καλά, δεν μπορείς 2-3 βηματάκια, πως θα τρέξεις μαραθώνιο?)
@ Kanivallos
Δεν κλαψομουνιάζουν ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΥΝ!
Μπορεί και να μην τρέξω Μαραθώνιο τελικά....
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Κανίβαλο.
Τόσο κλάψα που έχω δει σε αυτό το blog δεν είχε η Μάρθα Βούρτση σε ολόκληρη την κινηματογραφική της καριέρα.
BΡΕ ΑΓΟΡΙΑ... ΑΝ ΔΕ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ!!!!!
ΚΑΙ ΜΗΝ ΜΕ ΚΑΝΕΤΕ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΩ ΠΑΝΩ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΚΛΑΨΟΜΟΥΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΝΕΥΡΙΚΗ!!!
11880
Για ψυχιάτρους, ψυχολόγους & ψυχοθεραπευτές!!
Επ, τι γίνεται εδώ; Πλακωνόμαστε;
Γουστάρετε να φέρω και τα μαστίγια;
Δεν την παρεξηγώ, κρίση είναι θα περάσει:
http://www.youtube.com/watch?v=2hD9r2Op0gM
Φέρε τα μαστίγια, αλλά μην ξεχάσεις το φίμωτρο :)
Από όλα έχει το κατάστημα...
Και φίμωτρο έχουμε και αλυσίδες και ότι βάζει ο νους σας σχετικό με βασανιστήρια...
> MpinelikoMistress
Αυτά είναι!!!
Μα πού είναι το ζαβό και δεν απαντάει;;; εεεε; Που είσαι μικρή και τριανταφυλλένια μου;
Να υποθέσω ότι συνεχίζεται η εβδομάδα των παθών;
@ Kanivallos
Αν αρχίσω το spanking δεν σου το χω να γουσταρεις.. γι αυτό πρόσεχε τί εύχεσαι!
@ ΜpinelikoMistress
Εσένα δε σε φοβάμαι...είσαι σε καλό δρόμο (Ό,τι χρειαστώ θα σε έχω υπ όψη μου!)
@Romain
H εβδομαδα των παθών τείνει να γίνει ΜΗΝΑΣ γλυκέ μου....
Δημοσίευση σχολίου