"Eίχα τ' όνειρό μου, το ποδηλατό μου κι όλα έμοιαζαν σωστά..."

Τετάρτη 24 Σεπτέμβριος 2008

Φυσικά και αναγνωρίσατε τους στίχους από το αγαπημένο τραγούδι "το ποδήλατο"...
Έτσι λοιπόν κι εγώ.. "είχα τ' όνειρο μου, το ποδηλατό μου.." Τί γίνεται όταν το όνειρο "την κάνει", ή ακόμα χειρότερα γίνει εφιάλτης; Σου μένει το ποδήλατο!

Αυτή την περίοδο στη ζωή μου συμβαίνουν πολλά... άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, άλλα πολύ μεγάλα, κάποια πιο σημαντικά, κάποια άλλα πιο ασήμαντα, και πάει λέγοντας! Βέβαια το πόσο σημαντικά είναι αυτά που μας συμβαίνουν είναι υποκειμενικό και πέρνουν το "βάρος" τους ανάλογα με την κρίση του καθενός!

Γενικά σαν άνθρωπος προσπαθώ να το "παλεύω" που λέμε και να βρίσκω κάτι θετικό μέσα στο γενικότερο "μπάχαλο"... έλα ντε όμως που κάποιες φορές ψάχνω- ψάχνω και δεν το βρίσκω.. κάτι τέτοιο ζώ τώρα... Λίγο οι συγκυρίες, λίγο οι χαρακτήρες, λίγο η δουλειά... όλα χάλια.. άστα να πάνε στο διάολο!!! "Είναι και ο Ερμής ανάδρομος..." μου είπε μια φίλη...

Έτσι λοιπόν πάει το όνειρό μου και μου μεινε το ποδήλατό μου!

Τί να σου κάνει κι αυτό... το τραβάω κι αυτό το καημένο σε βουνά και σε λαγκάδια, του λέω τον πόνο μου, δεν μου απαντάει όμως και εκνευρίζομαι και όσο εκνευρίζομαι εγώ η τρελή τόσο πιο πολύ το ζορίζω το καημενούλι μου... μετά αποφασίζει και ΄κείνο να με ζορίσει έτσι για να δώ "τη γλύκα"! Και να το πιάσιμο στα πόδια, να οι παλμοί να χτυπάνε κόκκινο, να η κομμένη ανάσα... και παραδίνομαι! Σταματάμε σε μια άκρη λοιπόν και το συζητάμε... πάλι δεν μου απαντάει όμως... και κάτι το ισοτονικό, κάτι οι παλμοί που επανέρχονται στα κανονικά τους, κάτι που τα νεύρα μου εξακολουθούν να είναι "κρόσια", ξεσπάω πάλι στο ποδηλατάκι μου....!!!
Αυτό το καημενούλι έχει πολύ υπομονή τελικά! Ανέχεται πολλά πριν με ξαναζορίσει τόσο ωστε να το ξανασκεφτώ και να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη από τα άψυχο μεν , αλλά πιστό και υπομονετικό φιλαράκι μου!

Τί τα θες όμως; Αυτό όλα τα κάνει για μένα αλλά δεν μου δίνει το πιο σημαντικό... ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ στα τόσα "γιατι", "πώς" και ξανά μανά "γιατί" που του έχω θέσει όση ώρα κάναμε τη βόλτα-ψυχοθεραπεία μας!
Σήμερα το πρωί λοιπόν του παραπονέθηκα και γι αυτό! Του παραπονέθηκα ήρεμα όμως χωρίς να του βάλω τις φωνες, χωρίς να το απειλήσω με πτώση στο γκρεμό, του μίλησα γλυκά και με δάκρυα στα μάτια. Το ρώτησα γιατί δεν μου απαντάει, να με βοήθήσει λίγο... και τότε ξαφνικά έγινε το ανέλπιστο... το ποδηλατάκι... μου μίλησε και μου είπε: "Ποδηλάτρη μου, εγώ δεν έχω απαντήσεις σε αυτά που με ρωτάς. Τις έχουν όμως οι άνθρωποι που τις έκαναν να γεννηθούν μέσα σου, αυτούς να ρωτήσεις και απ' αυτούς να περιμένεις την απάντηση. Εγώ μπορώ μόνο να σε ακούω!"

Μόλις άκουσα το ποδηλατάκι μου να μου μιλάει ένιωσα μια γαλήνη αλλά και μια απογοήτευση! Γαλήνη γιατί το δίτροχο φιλαράκι μου δεν μου κράτησε κακία, και απογοήτευση γιατί το δίτροχο άψυχο φιλαράκι μου, νοιάζεται τελικά περισσότερο για μένα από ότι τα δίποδα και έμψυχα φιλαράκια μου...

Δε βαριέσαι πρώτη φορά απογοητεύτικα; Δυστυχώς ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία θα'ναι..
Αυτά είπα και πήγα να χαιδέψω το τιμονάκι του φίλου μου, σαν να του πιάνω το χεράκι και τότε ακούω έναν περίεργο ηλακτρονικό ήχο... "Τι τι τι...Τι τι τι" Ωχ το ξυπνητήρι, ώρα για δουλειά..

Τελικά είχα τ' όνειρό μου, το ποδηλατό μου, κι όλα έμοιαζαν σωστά!

Όνειρο ήταν και πάει... τίποτα δεν είναι σωστό για την ώρα, αλλά που θα πάει θα τη βρώ την άκρη ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΦΙΛΟ...!