Επιστροφή στο Τae Kwon Do...!

Tετάρτη, 1 Οκτώβριος 2008

Kαλό μας μήνα!!!
Θυμάστε που σας έλεγα για τις αθλητικές μου αγάπες;
Η μεγάλη μου αγάπη όπως ήδη έχουμε πει είναι το Τae Kwon Do! To TKD είναι ένα άθλημα γεμάτο ένταση, συγκινήσεις και σε όποιον ασχολείται με αυτό, δίνει μια ικανοποίηση, μια χαρά και τόση ενέργεια που αν δεν το έχεις ζήσει δεν το καταλαβαίνεις... Πριν πολλά χρόνια ασχολιόμουν με το ΤΚD και μάλιστα με το αγωνιστικό TKD, αλλά διάφοροι προσωπικοί λόγοι με έκαναν να αφήσω την μεγάλη μου αθλητική αγάπη. Τώρα, σχεδόν 12 χρόνια μετά, μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναγυρίσω εκεί που καρδιά μου ανήκει... Έτσι πριν λίγες μέρες έκανα την πρώτη μου προπόνηση... εννοείται πως για αγώνες πια ούτε λόγος, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου ούτως ή άλλως. "Κάθε πράγμα στον καιρό του" που λέει και ο σοφός λαός...
Μόλις φόρεσα το "τόμποκ" μου, (το "τόμποκ" είναι η χαρακτηριστική λευκή στολή-φόρμα του ΤΚD) ένιωσα μια μικρή ανατριχίλα, δεν είναι υπερβολή αν χρησιμοποιήσω τη λέξη ΔΕΟΣ! Μου ήρθαν στο μυαλό πολλές αναμνήσεις, άλλες καλές, άλλες άσχημες αλλά όλες αγαπημένες! Θυμήθηκα τον πρώτο μου αγώνα, το πρώτο μου μετάλλιο, τις σκληρές προπονήσεις, τα ξενύχτια από τον πόνο κάποιου τραυματισμού, τα δάκρυα χαράς και ικανοποίησης για κάποιο στόχο που είχα πετύχει τότε... Θυμήθηκα την μυρωδιά της θερμαντικής κρέμας, σα να άκουσα για λίγο πάλι τη φωνή του προπονητή μου και άλλα πολλά, κι όλα αυτά μέσα στις λίγες στιγμές που χρειάστηκα για να δέσω τη ζώνη μου και να βγω από τα αποδυτήρια για να μπω στον χώρο προπόνησης.
Μόλις μπαίνεις στον κυρίως χώρο του προπονητηρίου, είσαι υποχρεωμένος να υποκλιθείς, στον προπονητή-δάσκαλό σου και να πεις "Ντεκόν". Αυτός είναι ένας Κορεάτικος χαιρετισμός που σημαίνει κάτι περίπου σαν ... "τα σέβη μου". Ας μην ξεχνάμε ότι το ΤΚD είναι και αυτό μια πολεμική τέχνη και κρύβει πίσω του μια φιλοσσοφία η οποία σε πολλούς μπορεί και να φανεί αστεία... για μένα δεν είναι! Ξεκίνησα λοιπόν την πρώτη μου προπόνηση μετά από πολλά πολλά χρόνια.. και εγώ αλλά και ο προπονητής μου είμασταν συγκινημένοι αλλά και πολύ χαρούμενοι... και αυτό με συνεπήρε και κάποια στιγμή ξέχασα την ηλικία μου, ξέχασα και τα τόσα χρόνια αποχής μου από το άθλημα, και υπερέβαλα εαυτόν με αποτέλεσμα ένα ωραιότατο και ισχυρότατο θα έλεγα τράβηγμα στον αριστερό προσαγωγό...! Εδώ πρέπει να συνυπολλογιστεί και το γεγονός ότι η ενασχόλησή μου με την άλλη μεγάλη μου αγάπη, το ποδήλατο, μου έχει κοστίσει λίγο σε "ανοίγματα"... Λίγο αυτό, λίγο η βλακεία μου, λίγο η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μου... ( άλλο το λάκτισμα όταν είσαι 18 άλλο το λάκτισμα όταν είσαι 30φεύγα...)δωράκι το τράβηγμα!!!! Δεν πειράζει χαλάλι, εγώ το χάρηκα πάρα πολύ, ένοιωσα πολύ όμορφα και δεν έχω πλέον σκοπό να αφήσω καμμία από τις δύο μεγάλες μου αγάπες... το TKD και το ποδήλατο, η μία θα συμπληρώνει την άλλη... "Οι μεγάλες αγάπες πάνε στον παράδεισο..."
και καμμιά φορά μας πονάνε τόσο που θέλουμε φυσικοθεραπεία!