Το τσιγάρο ή εγω...

Είναι απόγευμα, εγώ για άλλη μια φορά τον τελευταίο καιρό είμαι στο σπίτι, με ένα φλυτζάνι καφέ και ένα πακέτο τσιγάρα δίπλα μου. (Για διάφορους προσωπικόυς μου λόγους, για πολλές δικές μου στεναχώριες και αδυναμίες, τα έριξα όλα στον γνωστό "κόκορα". Αποχή από κάθε είδους αθλητική δραστηριότητα για πολύ καιρό, ξενύχτι, αλκοόλ, και τσιγάρο, πολύ μα πάρα πολύ τσιγάρο!) Καθώς χάζευα ένα βιβλίο, και λέω χάζευα γιατί μέσα σε όλα τα άλλα ήρθε και η έλλειψη και αδυναμία συγκέντρωσης, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ένας φίλος μου με τον οποίο συνηθίζαμε να βγαίνουμε για ποδήλατο κυρίως και πολύ πιο σπάνια για κανένα χαλαρό τρεξιματακι.

-Πού είσαι εσύ που χάθηκες; μου λέει.

-Άσε με ρε Άρη πού χάθηκα; εδώ είμαι!

-Ωχ! Τί έγινε; Πολύ απότομη είσαι...

-Τα δικά μου...

-Τα δικά σου και δικά μου... έρχομαι να σε πάρω σε μισή ωρα για ποδήλατο και μου τα λες εκεί

-Ρε μαλάκα σου έχω πει... εδώ και μήνες δεν έχω ποδήλατο, μου το έκλεψαν.. παράτα με!

-Οκ, τα πόδια σου τα έχεις όμως ναι; Σε μισή ωρα για τρεξιματάκι και δεν θελω δικαιολογίες, ηλίθια τεμπέλα!

-Δεν έχω όρεξη, άστο.

-Θα σου έρθει! Σε 30 να είσαι έτοιμη. Ακούς;

-Καλά έλα και βλέπουμε...

Πράγματι σε μισή ωρίτσα ίσως και λιγότερο ήρθε ο Άρης, εγώ ήμουν ακόμη στην καρέκλα χωρίς να έχω κουνήσει ρούπι. Χτυπάει το κουδούνι, ούτε που σηκώθηκα να ανοίξω, στις μαύρες μου εγω... Άνοιξε η συγκάτοικός μου, ανοιγει η πόρτα της κουζίνας και μπαίνει μέσα ο Άρης.

-Ρε πάς καλά; τί χαλια είναι αυτά; Γαμώ το κερατό μου δηλαδή.. Τί σκατά; Πέθανε κανείς;

-Καλώς τον, με την καλή κουβέντα πάντα! Τί θες ρε συ; Σου είπα δεν είμαι καλά και δεν έχω όρεξη, υπογράψαμε κανένα συμβόλαιο;

-Σήκω ρε κούκλα, ένα τρεξιματάκι χαλαρό, η βραδυά είναι πολύ ωραία, θα γελάσουμε, θα μιλήσουμε, θα ξεκουνήσεις και από τη ρημάδα την καρέκλα. Έλα, να! θα έρθει και η Μάρα μαζί.

Μη στα πολυλογώ, μέχρι να το αποφασίσω είχε πάει ήδη 10 η ώρα...!

Σηκώθηκα, έβαλα την αθλητική μου περιβολή και μαζί με τους φίλους μου, πήγαμε στο κοντινό σταδιάκι, να κατακτήσουμε τον κόσμο τρέχοντας.

Φτάσαμε εκεί, κάναμε λίγες διατάσεις, (μην αφήσουμε και κανα σκέλος αμανάτι στο σταδιάκι νυχτιάτικα) και ξεκινάμε πάρα πολύ χαλαρά το τρεξιματάκι μας... Μαζί ξεκίνησε και ο κλαυσίγελος! Κρίμα που ήταν αργά και ήμασταν σχεδόν μόνοι μας... αλλιώς θα είχαμε βγάλει τρελό μεροκάματο με τα εισητήρια που θα κόβαμε για την κωμωδία που προσέφερα!!!

Πρώτος γύρος: χαλαρά και άνετα, με γελάκια, με κουβεντούλα και με την διαπίστωση ότι πράγματι η όρεξη μου έιχε επιστρέψει!!! Χαρές και πανηγύρια! Όλε!

Δεύτερος γύρος: μια χαρούλα, πλακίτσα, μουσικούλα από το κινητό της Μάρας(!) και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο...

Τρίτος γύρος: Βήχας!!!! Τσιγαρόβηχας!!! Όχι συχνός, αλλά εκεί υπαρκτός! Ε ρε γαμώτο λέω...

-Οι μαλακίες πληρώνονται λέει ο Άρης! Μωρή ηλίθια κοίτα πως κατάντησες με το κωλοτσίγαρο και το ηλίθιο το μυαλό σου! 10-15 λεπτά τρεχουμε χαλαρά και βήχεις! ΓΙΔΙ έ ΓΙΔΙ!!!

-Παράτα με ρε Άρη... θα μου περάσει...

Στους επόμενους γύρους ο βήχας γινόταν πιο συχνός και πιο έντονος, η καημένη η καρδούλα μου είχε ανεβάσει σφυγμούς λές και γω δεν ξερω τί είχα κάνει!

Σε κάποια στιγμή, άρχισα να αυτοσαρκάζομαι, λέγοντας για παράδειγμα ότι την επόμενη φορά που θα βήξω, θα βγεί ολόκληρο το πακέτο μαζί με τη ζελατινίτσα του! Δεν τα παράτησα, συνέχισα απλά ρίχνοντας ακόμη περισσότερο το ρυθμό, πράγμα που χαροποίησε τη Μάρα για την οποία ήταν η πρώτη της, η παρθενική της φορά!

-Γαμώ το τσιγάρο μου μέσα! Είπα, Δεν θα ξανακαπνίσω τέλος!

-Μμμμμμ........ ναι σίγουρα! είπε η Μάρα

-Καλά, μην ορκίζεσαι! είπε ο Άρης

-Γκουχ, ναι ρε, γκουχ, σας λέ-γκουχ-ω, τσιγ-γκουχ-άρο γκουχ ΤΕΛΟΣ! γκουχ γκουχ γκουχ...γαμ-γκουχ.... Απάντησα! (με μεγάλη δυσκολία).

Τέλος πάντων, με αυτό τον ωραιότατο βρυχηθμό, να με ακολουθεί σε κάθε διασκελισμό μου, κατάφερα να συμπληρώσω 1μιση ωρίτσα τρεξίματος ή/και βαδίσματος κάποιες φορές. Οι φίλοι μου εννοείται πως δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να με πειράζουν και να με μαλώνουν για την κατάντια μου. Όταν τελειώσαμε ,με το καλό που λένε, τον άθλο μας (μου δηλαδή) πήραμε το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι. Στα λίγα αυτά μέτρα της διαδρομής του γυρισμού μου ήρθε η ιδέα!

-Λοιπόν παιδιά, η βραδυά είναι εξαιρετική! Ούτε κρύο κάνει, και επιτέλους μυρίζει άνοιξη. Πάμε σπίτι, κάνουμε ένα γρήγορο ντουζάκι και φύγαμε για Πνύκα!

Κι έτσι κι έγινε... λίγο μετά τα μεσάνυχτα ήμασταν εκεί, στον βράχο πάνω καθισμένοι και οι τρεις και ακούγαμε την κιθάρα που κελαηδούσε στα χέρια ενός παιδιού από τη διπλανή παρέα. Ήταν μια βραδυά σαν όλες τις άλλες που έχω περάσει εκεί πάνω απολαμβάνοντας την πόλη από ψηλά, μόνο που υπήρχαν και μερικές διαφορές...

Από το περίπτερο στην πλατεία αυτή τη φορά, αντί για τσιγάρα και μπύρες, αγόρασα χυμό και τσίχλες, και αντί να είμαι μόνη μου και να κλαίω αγκαλιάζοντας τον εαυτό μου όπως συνήθως κάνω, αυτή τη φορά ήμουν με φίλους που με κρατούσαν αγκαλιά και χαμογελούσα ακούγοντας το νεαρό της διπλανής παρέας να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει.

Όταν τελείωσε το τραγούδι του, τον χειροκρότησα απαλά, και του είπα:

-Μπράβο ρε φιλαράκι, μας έφτιαξες!

-Να ΄σαι καλά κοπελιά, ελάτε αν θέλετε κι εσεις να κάτσουμε όλοι μαζί.. δέχομαι και παραγγελιές!

Πήγαμε συστηθήκαμε και η παρέα μεγάλωσε... και μεγάλωνε συνέχεια, σχεδόν όποιος ανέβαινε στο βράχο με κάποιο τρόπο κατέληγε να έρχεται και να κάθεται μαζί μας...

Ο Δαναός (έτσι έλεγαν τον καλλιτέχνη) ξεκίνησε να παίζει και πάλι... και τραγουδούσαμε όλοι μαζί... "Οι φίλοι μου, μου το ΄χαν πειιιι.... ξέχνα ρε Μπίλλυ τη Φανήηηη... όσο και αν το θέλεις πιααα..."

-Τσιγαράκι; λέει μια κοπέλα και μου πρότυνε το πακέτο της...

-Μπά όχι μωρε ευχαριστώ... το έκοψα!

-Μπράβο! Πόσο καιρό;

-Ε! δεν θά ΄ναι κανα τρίωρο -τετράωρο τώρα;

...."δεν πρόκειται να ξαναρθείιιιι....."