Mην τρέχεις κοπέλα μου, Ψέμματα είναι!!!!

Είναι Κυριακή πρωί, νωρίς, λίγο πριν τις 7 . Έχω ξυπνήσει με όρεξη για τρέξιμο, ντύνομαι, ετοιμάζομαι και ξεκινάω.. Θα έκανα τη διαδρομή Πορταριά-Μακρυνίτσα και τούμπαλιν όσες φορές μου έβγαινε, δε μ' ένοιαζε καθόλου, εγώ ήθελα μόνο να χαρώ τη δροσιά και το άρωμα των πλατανιών. Βγαίνω από το σπίτι και κατηφορίζω το όμορφο πλακόστρωτο καλντερίμι που αποτελεί τμήμα του περίφημου μονοπατιού των Κενταύρων, η κυρία Ρούλα η γλυκιά γειτόνισσα έχει βγεί πρωί-πρωί να ποτίσει και να ταϊσει τα οικόσιτα ζωάκια της. Καλημεριζόμαστε, (πάντα χαμογελαστή και γλυκιά η κυρία Ρούλα,)


-Καλώς το κορίτσι μου, πού πας πάλι πρωί-πρωί; Μια τρεχάλα, μια ποδηλατάδα, κώλο δεν βάζεις κάτω... ΄έρημα νειάαταααα!!!
-Καλημέρα κυρά- Ρούλα, έ, τί να κάνω; ό,τι μπορώ!

Συνεχίζω το κατηφορικό μονοπάτι και βγαίνω στην κεντρική πλατεία του χωριού, απόλυτη ησυχία, μόνο ένας νεαρός σερβιτόρος παρακείμενου καταστήματος, που ετοιμάζει τα τραπεζάκια, εγώ, τα πλατανόφυλα, ο ήχος του τρεχούμενου νερού της πηγής και μερικές μικροσκοπικές νυχτερίδες που κοιμούνται... φεύγω κι από κει, και συνεχίζω στο οδικό δίκτυο πλέον... περνάω από την όμορφη "πορτάρα" την "πύλη του νερού" όπως την λένε κάποιοι άλλοι....( το πραγματικό όνομα του μέρους δεν το έχω μάθει ακόμη) λίγο πιο κάτω το διαδημοτικό αθλητικό κέντρο Πορταριάς- Μακρυνίτσας, το προσπερνάω κι αυτό, η Θέα μαγευτική, βρίσκομαι σε υψόμετρο 850 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας την οποία θάλασσα του Παγασητικού την έχω "χαλί" στα πόδια μου, και φόντο στο τρέξιμό μου, το οποίο είναι αργό και απολαυστικό και με εντολή γιατρού! Ομορφιά απερίγραπτη, το πώς αλλάζουν τα χρώματα του τοπίου όσο ανεβαίνει ο ήλιος, μαγευτικό, τα αρώματα της φύσης υπέροχα "σου ανοίγουν το πνευμόνι" που έλεγε κι ο παππούς μου.
Πλησιάζω στην είσοδο της Μακρυνίτσας, σε μια στροφή (η ευθεία είναι άγνωστη λέξη στους συγκοινωνιολόγους που εκπόνησαν το οδικό δίκτυο του Πηλίου) βλέπω μια γιαγιά, γραφική και πολύ γλυκιά, να μου κουνάει από μακρυά το μπαστούνι της. Μόλις την πλησιάζω και πριν προλάβω να πω "καλημέρα" λέει η γιαγιά:

-Μην τρέχεις κοπέλα μου! Ψέμματα είναι! Τίποτα δεν έγινε....
-Καλημέρα γιαγιά!
-Εεε, βρε παναθεμάσε, μην τρέχεις σε λέγω!!! ψιθύρισε καθώς την προσπερνούσα....

Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή, και ειδικά κάθε φορά που περνούσα από τη συγκεκριμένη στροφή του δρόμου στα πηγαινε -έλα που έκανα, γελούσα μόνη μου καθώς σκεφτόμουν την ατάκα της γιαγιάς...
Και χτες το απόγευμα καθώς έτρεχα, και παράλληλα σκεφτόμουν τα διάφορα δικά μου, ένοιωσα πολύ άσχημα, πιεσμένη, εγκλωβισμένη, φοβήθηκα ότι είμαι πάλι στο όριο να αρχίσω να χάνω τον ύπνο μου..., και ένοιωσα τόσο κουρασμένη και αδύναμη!Τότε ξαφνικά μου ήρθε η γιαγιάκα στο μυαλό... "ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ, ΨΕΜΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ!" Ε, ναι λοιπόν έχει δίκιο η γιαγιά σκέφτηκα, απλά θα το αλλάξω λίγο... "μην σκάς κοπέλα μου ψέμματα είναι , τίποτα δεν έγινε!"
Άλλαξα φάκελο στο mp3 μου, έβαλα κάτι πιο χαρούμενο, πιο αστείο, πιο εύθυμο, πιο...... διαφορετικό! Έβαλα the lost fingers και dolapdere Big Gang , οι χαρούμενοι Καναδοί και οι ταλαντούχοι Τούρκοι, με συνόδευσαν για το υπόλοιπο του τρεξίματος μου, μαζί με εικόνες από το όμορφο Πήλιο και την γραφική γιαγιά, κάποιες εικόνες και ήχους μπορώ να μοιραστω μαζί σας, ίσως και κάποια συναισθήματα... θα προσπαθήσω τουλάχιστον!
Μόλις σκέφτηκα τη γιαγιάκα και την ατάκα της, χαμογέλασα. Μόλις την έφερα στα μέτρα μου αυτή την ατάκα, δυνάμωσα. Όταν έκλεισα για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια μου και βρέθηκα "μαγικά" εκεί στο βουνό τον Κενταύρων γαλήνεψα. Όταν για μια στιγμή μου φάνηκε ότι μύρισα τον "μύρτιλλο" το τοπικό πηλιορείτικο βοτάνι, ανατρίχιασα. Με κάποιο μυστήριο τρόπο, έγινα πολύ δυνατή, νόμιζα πως μπορώ να αντέξω τα πάντα, αρκεί "να 'χω την υγειά μου" που λένε. Μίλησα πολύ με τον εαυτό μου, πάλι, τον καλόπιασα, του είπα να μή σκάει για τίποτα!

Δεν πειράζει που οι διακοπές που τόσο περιμέναμε όχι απλά αναβλήθηκαν αλλά κατά πάσα πιθανότητα ακυρώθηκαν. Η Αθήνα έιναι όμορφη τέτοια εποχή.

Δεν πειράζει που κάποιες στιγμές νοιώθει μοναξιά, έχει πάντα εμένα.

Δεν πειράζει που έρχονται τα πάνω -κάτω συνέχεια και μας συμβαίνουν τα πιο απίστευτα πράγματα! Στον καθένα συμβαίνουν τόσα, όσα ακριβώς μπορεί να αντέξει. (Τώρα αν εμεις τελικά αντέχουμε πολλά, καλά να πάθουμε γλυκέ μου εαυτέ!)

Δεν πειράζει που καμμιά φορά δακρύζουμε ή και κλαίμε, τουλάχιστον το κάνουμε μαζί.

Του είπα κι άλλα πολλά τέτοια γλυκανάλατα, και εκεί που περίμενα να μου ανταποδώσει της γλύκες και της αγάπες... ο καλός μου εαυτούλης μου λέει: "'Εχε χάρη που είναι η γιαγιά μπροστά, αλλιώς θα σου έριχνα κανά καντηλάκι βυζαντινό! Έτσι όπως την έχεις κάνει τη ζωή μας μωρή άχρηστη σε λίγο και η σκιά σου θα φύγει μήπως και γλιτώσει, είσαι και γκαντέμω παναθεμά σε!"

Είχα τα κέφια μου όμως και δεν τσακωθήκαμε, απλά του είπα:ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ, ΨΕΜΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ! ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ...και συνέχισα να τρέχω αργά και σταθερά μέχρι που νύχτωσε πια..... με τις εικόνες αυτές στο μυαλό μου:... Το μονοπάτι των Κενταύρων

...... η θέα από το τα 760 μέτρα υψόμετρο,

......η θέα από τα 1100 μέτρα υψόμετρο και προς το Αιγαίο δεν είναι υπέροχο εκεί που το μάτι σου μπερδεύεται και δεν μπορεί να ξεχωρίσει πού τελειώνει η θάλασσα και πού αρχίζει ο ουρανός;
.... η "ΠΟΡΤΑΡΑ" ή η πύλη του νερού. Αν κάποιος ξέρει το πραγματικό official όνομα ας ενημερώσει παρακαλώ!
.... η θέα στα 650 μέτρα υψόμετρο, ο Παγασητικός "πιάτο" και τα άνθη "κορνίζα"...

Δεν συνεχίζω άλλο με τις εικόνες γιατί η ανάρτηση θα γίνει "φωτογραφικό λεύκωμα"

Τις μουσικές και τους ήχους τους ακούτε αλλά ας προσθέσω κι αυτά:

οι χαρούμενοι καναδοί.... THE LOST FINGERS

Oι ταλαντούχοι Τούρκοι Dolapdere Big Gang..

Δυστυχώς δεν έχει εφευρεθεί ακόμη ο τρόπος της ηλεκτρονικής μεταφοράς αρωμάτων, για τα υπέροχα αρώματα αναζητήστε πληροφορίες αποθηκευμένες στον "σκληρό" σας...

για τη συντροφιά σας ευχαριστώ!

Βία, αδικία και μνήμες!

Χτες το βράδυ αργά βρέθηκα στο σπίτι του κολλητού μου σε κάποια γειτονιά του Περιστερίου. Είναι πολύ ωραία τα βράδυα και όχι μόνο που περνάμε οι δυό μας με τον Κώστα. Ακούμε μουσική, μιλάμε, "θάβουμε", και κυρίως γελάμε! Γελάμε πολύ... με την ψυχή μας! Και χτες έτσι ήταν... γελούσαμε, μιλούσαμε, ακούγαμε μουσική, όταν ξαφνικά κάποιοι ήχοι, και φωνές μας έκαναν να πεταχτούμε από τους καναπέδες, να κλείσουμε τη μουσική και να μας σηκωθεί η τρίχα κάγκελο!

Εκείνη: Μηηηη! Σε παρακαλώ μηηηηη! Πονάωωωω!

Εκείνος: Πού ήσουν μωρή πουτάνα; Ε;

<Ήχος υπόκωφος, (μάλλον γροθιά) γυαλιά που σπάνε, κλάματα και ουρλιαχτό!>

Εκείνη: Στην πλατεία ήμουν, με την τάδε.. μήηηηηη , ααααααα,

Εκείνος: Καριόλα, θα σε σκοτώσω! Δεν θα με κάνεις εσύ ρεζίλι!

Εκείνη: Βοήθειαααααααα!

Εκείνος: Τί βοήθεια μωρή πουτάνα; Θα ρθει ο γαμιάς σου να σε βοηθήσει; Θα σας γαμήσω και τους δύο!

Είμαστε ήδη έξω στο μπαλκόνι με το τηλέφωνο στο χέρι, προσπαθούμε να εντοπίσουμε το διαμέρισμα και παράλληλα να πάρουμε την αστυνομία τηλέφωνο. Το διαμέρισμα το εντοπίσαμε και είδαμε τον "άντρα" να χτυπάει τη μικροκαμωνένη γυναίκα αλύπητα! Φωνάξαμε, του πετάξαμε αντικείμενα από το μπαλκόνι μας στο δικό του. Μας έκανε ένα κωλοδάχτυλο, τράβηξε την κουρτίνα και συνέχισε να την χτυπάει. Η "άμεσος δράση" δεν διακρίνεται για την αμεσότητά της.... Μετά από κανένα 5λεπτο αναμονής στη γραμμή επιτέλους κάποιος απάντησε. Τους λέει ο Κώστας τί γίνεται, πού είμαστε, τί βλέπουμε, τί ακούμε... (Εν τω μεταξύ έχει βγεί κι άλλος κόσμος έξω, άλλοι βρίζουν, άλλοι γελάνε!!!, άλλοι προσπαθούν να πάρουν την αστυνομία)

Εκείνος: Μωρή γαμιόλα αυτό ήταν το τελευταίο σου θα σε στείλω να γαμιέσαι στην κόλλαση ΠΟΥΤΑΝΑΑΑ! Και τον βλέπουμε που την πιάνει από το μαλλί, την σέρνει στο πάτωμα και παράλληλα της πατάει το κεφάλι με το πόδι του...

Εκείνη μόνο κινείται... φωνή δεν βγαίνει πια...

Δεν μπορώ άλλο, κλείνω τα μάτια μου και ξαφνικά αλλάζουν οι εικόνες γύρω μου, νοιώθω εγώ το κάψιμο στο μάγουλο από την τριβή, έχω τη γεύση του αίματος ανακατεμένη με χώμα μέσα στο στόμα μου, η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, ακούω τα χαλίκια να τρίβονται και να με γδέρνουν, ακούω τη φωνή του να μου λέει: "ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;" εγώ να μην καταλαβαίνω τίποτα, δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό μόνο παρακαλάω να σταματήσει, να έρθει κάποιος να με βοηθήσει. Νοιώθω τις κλωτσιές στα πλευρά μου, νοιώθω το μάτι μου να πρήζεται, νοιώθω πόνο, ντροπή, ξεφτίλα! Νοίωθω τη μυρωδιά από τα σκουπίδια, νοιώθω το παγωμένο νάυλον των σάκων απορριμάτων πάνω στο ζεστό μου δέρμα. Τον ακούω να μου λέει: "Εκεί που ανήκεις! Ψάξε μπορεί να βρεις κι αυτόν εκεί!" Με ακούω να του λέω κλαίγοντας.. "Αντε γαμήσου!"

Ανοίγω τα μάτια μου πάλι... βλέπω την κοπέλα να σέρνεται στο πάτωμα, βλέπω τον "άντρα" να την τραβολογάει, να τη χτυπάει, να τη βρίζει, εκείνη να κλάιει, βλέπω αίμα στο προσωπό της, περιπολικό δεν βλέπω πουθενά, βλέπω κόσμο να του χτυπάει το κουδούνι, μάταια βέβαια, αστυνομικό δεν βλέπω πουθενά...

Ακούω μια σπασμένη φωνή:

Εκείνη: Σκότωσε με, δεν αντέχω άλλο!

Εκείνος: Σε αγαπάω μωρή καριόλα γαμώ την Παναγία σου!

Και συνεχίζει να την κλωτσάει, να τη χτυπάει ακόμη πιο βίαια!

Κλείνω τα μάτια μου δεν μπορώ να τους βλέπω... και νά πάλι!

Εγώ δέχομαι την επίθεση, εγώ πονάω, πονάει το κορμί αλλά πιο πολύ η ψυχή μου! Ο πόνος στην ψυχή είναι που είναι αβάσταχτος, ο άλλος στο κορμί και αντέχεται και περνάει.

Με χτυπάει με ρωτάει πράγματα που δεν πρόκειται να του απαντήσω, βγάζει συμπεράσματα δικά του, θυμώνει, χτυπάει πιο δυνατά, πιο πολύ, με μίσος. Με ακούω να λέω"Χτύπα ρε πούστη χτύπα, να δω τί θα καταλάβεις!" με σφιγμένα δόντια. Νοιώθω το κορμί μου να τρέμει, ακούω τον ήχο των χτυπημάτων στο κεφάλι έτσι όπως τον μεταφέρουν τα όστά του κρανίου. Είναι τελείως διαφορετικός, δεν είναι όπως τον ακούς εσύ απ' έξω...

Ανοίγω τα μάτια μου πάλι.. το στομάχι μου συσπάται, τρέχω στην τουαλέτα, αφήνω το κορμί μου να αδειάσει, για κάποιο λόγο ο εγκέφαλός μου νόμιζε ότι αν αδειάσω το στομάχι μου, θα αδειάσω και το μυαλό μου και την ψυχή μου...

Ένοιωσα τον Κώστα, που όπως ήμουν σκυμένη ήρθε κι αυτός γονάτισε δίπλα μου και μου χάιδευε τα μαλλιά... Δεν μιλούσε δεν είπε τίποτα εκείνη τη στιγμή, μόνο με χάιδευε...

Όταν σηκώθηκα και βγήκαμε πάλι έξω με κοίταξε και με ρώτησε: "Δεν θα ξεχάσεις ποτέ επιτέλους; Τελικά βρήκατε ποιός ήταν;"

Του απάντησα: "Τί έγινε τελικά; ήρθαν οι μπάτσοι; Θα την σκοτώσει ο μαλάκας!!"

Ήρθε ένα περιπολικό, χτυπήσαν το κουδούνι, δεν τους άνοιξε ο "άντρας" τελικά, δεν επέμειναν πολύ, σταμάτησε και η φασαρία... έφυγαν έχουν κι άλλους κακούς να πιάσουν!

Με δόξα και τιμή!

Το κινητό μου πολλές φορές τώρα τελευταία το έχω τελείως διακοσμητικό! Πεταμένο σε κάποια θήκη της τσάντας μου κι αν τυχει και το ακούσω το άκουσα! Γι' αυτό και οι περισσότεροι φίλοι μου, μου στέλνουν απλά ένα μήνυμα. Θα το δω κάποια στιγμή και θα τους πάρω εγώ, εκτός αν είναι κάτι εξαιρετικά επείγον που θα επιμείνουν, έτσι κι αλλιώς την δεύτερη- τρίτη, άντε τέταρτη φορά, θα το ακούσω και θα απαντήσω κι εγω.. Έτσι λοιπόν και σήμερα το πρωί έλαβα ένα μήνυμα από τη φίλη μου τη Δήμητρα που έλεγε: " Έλα από το σπίτι, σε θέλω για κάτι σοβαρό!"
Τί σοβαρό; σκέφτηκα, αμάν δεν ξεκινάει καλά η εβδομάδα........
Γκλιιιιν γκλοοοον...... ανοίγει η πόρτα και:
-Καλώς τες... τί κανετε κορίτσια; πως περάσατε το Σαββατοκύριακο;
-Μια χαρά! Μιχαέλα άντε μέσα να παίξετε με τη Μαριτίνα και το Γιώργο...
-Να φτιάξω καφέ;
-Και δε φτιάχνεις; Τί σκατά είναι το επείγον παιδί μου; Χωρίς ανάσα ήρθα!
-Κάτσε να βάλω γκαϊφέ και τα λέμε...
-ΟΚ
..................

-Λοιπόν;
-Αποφασίσαμε με τον Κώστα να παντρευτούμε και σκεφτήκαμε να μας παντρέψεις εσυ!
-ΦΤΟΥΟΥΟΥΟΥ!!!! (και ο καφές βγήκε από στόμα, μύτη και αυτιά μη σου πω, ταυτοχρόνως!) Τί λες παιδάκι μου; πώς σας ήρθε να παντρευτείτε; (γούρλωμα ματιών)
-Ε, μας ήρθε.. πού να σου εξηγώ τώρααα, τί λες; είσαι να γίνεις κουμπάρα;
-Ρε είμαι, αλλά ακόμη δεν καταλαβαίνω πώς σας ήρθε! Ρε κοίτα να δεις που η Δήμητρα θα γίνει κυρία Κοκοβίκου με δόξα και τιμή! (γελια)
-Οκ γελάμε αλλά ειλικρινά θα σκάσω....

• Μένετε μαζί τα τελευταία 10 χρόνια, (άρα δεν είναι αυτός ο λόγος του παντρολογήματος)
• Σπίτι έχετε δικό σας (άρα δεν παντρεύεστε για να πάρετε δάνειο)
• Παιδάκια έχετε και μάλιστα 2, γραμμένα στα σχολεία τους χωρίς γραφειοκρατικά κολλήματα (άρα ούτε τα παιδιά ο λόγος)

Ιιιιιιιιιιιι μωρήηηηηηηηηηη θες να τον σκοτώσεις και είπες να μη χάσεις και τη σύνταξη! Εεεε; αυτό είναι; Το βρήκα ε; Σατανικό μυαλό!

-Χα χα χα... θα μπορούσε, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος!

-????

-Οι γονείς του Κώστα, που δεν έχουν άλλο παιδί και που δεν θα δουν τον γιόκα τους γαμπρούλη, που αν δεν παντρευτεί ο Κώστας πώς θα ανταποδώσουν την υποχρέωση στα σόγια για τους τόσους γάμους αρρεβώνες και βαφτίσια που τους έχουν καλέσει κλπ.

-πλάκα μου κάνεις!!!!

-Όχι!

-......... Βέβαια θα μου πεις ποιά είμαι εγώ που μιλάω; Εγώ μια χαρά δεν ήμουν με τον Τασούλη στο δώμα μας; Χαλαρά κι ωραία, με την ταρατσάρα μας όλη για πάρτη μας , που βγαίναμε έξω και απλώναμε τις αρίδες μας με θέα την Ακρόπολη , το Λυκαβηττό, τον Πειραιά και όταν ήταν καθαρή η ατμόσφαιρα μέχρι Αίγινα βλέπαμε... Άρχοντες! Μετά άρχισαν τα "άντε και πότε θα παντρευτείτε; Τί δεν θα παντρευτείτε; Α-ΠΟ-ΚΛΕΙ-Ε-ΤΑΙ! Και για πόσο καιρό θα ζείτε εδώ; εεε; Δεν χωράει πάνω από 4 άτομα να κάτσουν όλοι μαζί... Τί παει να πει εσας σας αρέσει; Να μην μπορείς να καλέσεις 2-3 φίλους για φαγητό; Πες πως έρχεται η γιαγιά από την Καλαμάτα με τη θεια τη Ντίνα, δεν θα τις καλέσετε για ένα τραπέζι; Ε; πού θα τις χωρέσεις βρε αγόρι μου; Και η γιαγιά σου.. πώς θα ανέβει τις σκάλες εεε? Τί να την κάνεις την θέα αν δεν μπορείς να το χαρείς με τους συγγενείς σου το σπίτι; κι εσύ αποφάσισε: "ΝΥΦΗ ή ΜΑΚΑΡΙΤΗΣ;"

-ΝΥΦΗ! ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΙ για να γλιτώσω τη μουρμούρα!!!!!!!!! (αναφώνησα)

-Καλά, αυτά τα ξέρουμε, για το δικό μας γάμο με τον Κώστα λέω... δεν σου είπα το καλύτερο! ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ!!!!!!!!

-ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Ρε αθεόφοβοι εσείς κάνατε πολιτική ονοματοδοσία στα παιδιά σας από άποψη και τώρα θα μου δώσετε όρκους αιώνιας αγάπης υπό το βλέμμα του Κυρίου;

-Ρε συ; Θυμάσαι το δικό σου γάμο;

-Αμέ! Νύφη και γαμπρός ψιλότύφλα και οι δύο... χιχιχι.... έρχεται τραγόπαπας με κρασί και από τις αναθυμιάσεις μόνο πνίγηκα! χαχαχα

-Χαχαχαχα... γιατί εκεί που είπε αρραβωνίζεται η δούλη του Θεού... και άκουσες το όνομά σου και είπες: "παρακαλώ;..." σε αγριοκοίταξε ο παπάς και λες εσύ: "εεεε συγγνώμη, συνεχίστε" χαχαχαχαχα Σε καλύτερο γάμο δεν έχω πάει.. στο ορκίζομαι!

-Ούτε κι εγω.... χαχαχα το καλύτερο όμως ήταν που είχαν απ΄έξω τις μαλακίες τις λιμουζίνες στολισμένες να περιμένουν κι εμείς μπουκάραμε στο σκαραβαίο και την κάναμε και μείνανε κόκκαλο οι επιδειξιομανείς γονείς μας! χαχαχα πολύ το είχα ευχαριστηθεί αυτό!!!

-Ακόμη θυμάμαι τις φάτσες τους... (γέλια, πολλά γέλια πάυση...... και σιωπή!)

-Και για πότε λέτε;

-Κατά τον Οκτώβρη....

-Πιο μετά! Δεν βγαίνω μάνα μου... δεν βγαίνω! Πρέπει να μαζέψω λεφτά η έρμη η κουμπάρα!

-Τέλος Νοέμβρη τελευταία προσφορά!

-Οκ έκλεισε!

Ξαφνικά σηκώθηκα όρθια έφτυσα τον κόρφο μου κι έκανα τρεις στροφές....

-Τί έπαθες;

-Τίποτα μωρέ.. νά! κάτι θυμήθηκα.... φτου φτου φτου....!

Η γάτα μου 'φαγε τη γλώσσα...

.....Και ήθελα τόσα να σου πω και τελικά δεν είπα τίποτα! Δε μιλούσες κι εσυ.... φοβήθηκα! Θα στα πεί όλα ένα τραγούδι!

Πέρασε καιρός όλα είναι αλλιώς μα εγώ σε σκέφτομαι.

Στα βράδια μου τα κρύα τ' αστέρια κοιτάω μιλώ για σένανε.

Άρχισα παραμιλάω τους τοίχους χτυπάω σκέφτομαι για 'μάς.

Στης μοναξιάς μου την τρέλα σου φωνάζω έλα μα δεν απαντάς.

Η φλόγα καίει ακόμα το στεγνό μου το στόμα ψάχνει τα χείλη σου

Που τόσο μου έχουν λείψει δεν έχεις εκλείψει βρίσκεσαι παντού

Στη νύχτα στη μέρα στην πιο όμορφη καλημέρα για σενα μονο ζω

με σένανε κοιμάμαι με σένανε ξυπνάω για σένα μόνο ζω εγώ

Φωτεινέ μου ήλιε σύννεφο λευκό μου κι άπιαστο όνειρο

Για σένα τραγουδώ τον ουρανό εκλιπαρώ να σε φέρει εδώ

Λίγο να μ' αγγίξεις ή να με χαιδέψεις με τα μάτια σου μωρό μου

Που τόσο θέλω να δω γι' αυτά που μόνο ζω για τα παλάτια σου

Κι αν μείνει έτσι όπως είναι η κατάσταση κι εσυ αν δε μ' ακούς

Θα κλείσω πάλι τα μάτια μόνο με μια ευχή να βρίσκεσαι παντού

Στη νύχτα στη μέρα στην πιο όμορφη καλημέρα για σένα μόνο ζω

με σένανε κοιμάμαι με σένανε ξυπνάω για σένα μόνο ζω εγώ....

Και οι νεράιδες θα συνεχίσουν να χορεύουν τον χορό των πέπλων μέχρι να σε ξαναδω και αυτή τη φορά να βρω το θάρρος να σου μιλήσω...

Έστω για να πω το "αντίο" που τόσο φοβάμαι να σου πω,

έστω για να πω το "σ΄αγαπώ" που τόσο φοβάσαι να ακούσεις,

έστω για να πω το "να 'σαι πάντα καλά κι ευτυχισμένος" που τόσο ειλικρινά το εννοω...

Ράδιο νταλίκα

Η συνήθεια είναι να ταξιδεύουμε νύχτα συνήθως, ειδικά αν είναι να επιστρέψουμε στην Αθήνα και η ημέρα είναι Κυριακή. Τότε σίγουρα και εκτός εξαιρετικού απροόπτου θα ταξιδέψουμε νύχτα.

Οι λόγοι πολλοί:

α)Τα πιτσιρίκια κοιμούνται και δεν έχεις τις εκατόν τριανταεφτά χιλιάδες στάσεις του τύπου "μαμά, ζαλίστικα" "μαμά θέλω τσίσα", "πιάστηκα μαμά, πότε θα σταματήσουμε λίγο", "εεε , μου είπατε πως θα πάρουμε παγωτό", "μαμά ξαναζαλιστικα και τώρα λέω αλήθεια θα κάνω εμμετό" κλπ. χαριτωμένα "παιδικά"

β) Οι υπόλοιποι βιαστικοί επιστρέφοντες έχουν ήδη επιστρέψει αφού στριμώχθηκαν όλοι μαζί πρώτα στις τεράστιες ουρές των διοδίων στην εθνική οδό, και όταν είμαστε εμείς στο δρόμο, αυτοί είναι στον τρίτο ύπνο.

γ) Δεν έχει ζέστη, ούτε και τον ενοχλητικό ήλιο μια να σε στραβώνει μια να κρύβεται σε κάθε στροφή, και να σε κάνει να βάζεις και να βγάζεις τα γυαλιά ηλίου με συχνότητα 3-4 φορές στο λεπτό.

δ) Ο κυριότερος λόγος όμως (για εμάς που δε νομίζω να είμαστε και τυπικό δείγμα ) είναι οι νταλίκες που παρακολουθούμε στα κρυφά τις συνομιλίες στους από τα walkie-talkies που έχουμε για να επικοινωνούμε μεταξύ μας στο δρόμο όταν είμαστε δύο ή και περισσότερα αυτοκίνητα παρέα, και κρυφακούμε τα uhf των φορτηγατζήδων της εθνικής οδού. Αλλά και οι διάφοροι τοπικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που τη νύχτα παίζουν σχεδόν αποκλειστικά για τους νταλικέρηδες!

Το τί μαθαίνεις "κρυφακούγοντας" τους οδηγούς των φορτηγών είναι απίστευτο!

Πού έχει μπλόκο, πού έχει κίνηση, αν η Σωσώ (η πολύ "φιλόξενη" ιδιοκτήτρια ψητοπωλείου της περιοχής) πηδήχτηκε τελικά με το Μήτσο τον νταλικέρη. Πώς ο Βαγγέλης από την Λάρισσα γύρισε 1 μέρα νωρίτερα από Βουκουρέστι και έκανε τσακωτή την Βαγγέλαινα με τον γιό του φούρναρη. Σε ποιό βενζινάδικο τα καύσιμα είναι "καθαρά" και σε ποιά "νερομένα". Σε ποιό σταθμό κάνουν καλό καφέ και σε ποιόν οι τουαλέτες είναι καθαρές!!!!

Μαθαίνουμε και καινούρια ανέκδοτα, όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, οι άνθρωποι για να μείνουν ξύπνιοι προφανώς και να μήν κοιμηθούν πάνω στο τιμόνι μιλάνε ασταμάτητα μεταξύ τους! Κουτσομπολιά και ανέκδοτα έχουν την τιμητική τους, αλλά και κάποιες χρήσιμες πληροφορίες όπως είπα και πιο πάνω, αλλά και ενημερώσεις για το τί παίζει ο κάθε σταθμός... π.χ. "Έλα συνάδελφε βάλε 108.6 παίζει Διονυσίου" και πάει λέγοντας.

Αυτούς τους σταθμούς ακούμε κι εμείς στα νυχτερινά μας ταξίδια και πολύ το διασκεδάζουμε! Είναι αδύνατο να κουραστείς και να σε πάρει ο ύπνος με τέτοιο ρεπερτόριο!

Έχουμε τα ενδυματολογικά: "Το πουκάμισο το θαλασσί", "Το ριγέ σακάκι το διπλοσταυροκουμπωτό", "Το άσπρο το πουκάμισό μου", "Το κόκκινο φουστάνι" κλπ.

Έχουμε τα αετίσια και λοιπά ορνιθολογικά: " Της Γερακίνας γιος", "Αϊτός, αϊτό μεγάλωνε", "Ο αετός πεθαίνει στον αέρα" "Είμαι αετός χωρίς φτερά" κλπ.

'Εχουμε τα μετεωρολογικά: "Βρέχει φωτιά στη στράτα μου", "Συννεφιασμένη Κυριακή", "Βρέχει στη φτωχογειτονιά" κ.α.

Έχουμε τα λεβεντοτράγουδα: "Του βοτανικού ο μάγκας" "Το παιδί με τα γυαλιά", "Ένα αλάνι από το λιμάνι", "οι μάγκες δεν υπάρχουν πια"

Και φυσικά έχουμε τα αγαπησιαρικα, τα πονεμένα, τα προδομένα και λοιπά ψοφοτράγουδα των απανταχού ερωτευμένων, προδομένων και χτυπημένων από τη ερωτομοίρα: "'Ορκο θά 'παιρνα για σένα", "Παντρεμένοι κι οι δυο", "Αγριολούλουδο", "Παράνομος κι αν είναι ο δεσμός μας", "Ιστορία μου αμαρτία μου", "Ξενάκι", κλπ.

Αλλά δεν είναι μόνο τα τραγούδια από μόνα τους, αξία έχου οι αφιερώσεις που γίνονται και το πώς εκφωνούνται από τον ραδιοφωνικό παραγωγό!!!

"Ο φίλος μας ο Κήτσος από τη Νέα Αρτάκη, που μας ακούει και μαζί του μας ακούει και όλη η γειτονιά αφιερώνει στον κουμπάρο του τον Παντελή που οδηγεί αυτή τη στιγμή το " ο Χάρος βγήκε παγανιά" και του εύχεται καλό δρόμο!!!!" (Ο σουρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο)

ή κάτι άλλο που ακούσαμε και πραγματικά λυθήκαμε στα γέλια ήταν τον εκφωνητή να αποφωνεί την εκπομπή του γύρω στις 5 το πρωί λέγοντας: " Και θα κλείσουμε με τον αγαπημένο μας τον Στελλάρα ( Καζαντζίδης) και το κομμάτι "βραδιάζει". ραντεβού αύριο την ίδια ώρα και καλό μας ξημέρωμα!!!!!!!!!" .......-βραδιάζει πάλι σήμερα βραδιάαααζει!

Αλλά σαν τις καψουρο-αφιερώσεις τίποτα:

"Ο Γιάννης ο Νταλικέρης από τη Λάρισσα, αφιερώνει στη Μαρίτσα από την Αγχίαλο το "παράνομος κι αν είναι ο δεσμός μας" και μετά από 5 λεπτά. γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο : "Καλημέρα, είμαι η Νίκη από τη Λάρισσα, η γυναίκα του Γιάννη που πήρε πριν, Ποιά είναι η Μαρίτσα βρε κερατά που κακό χρόνο να χεις; Ε; Που να μη σώσεις, να... τουουουουτ... - έπεσε η γραμμή και συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας..."

Άλλη αφιέρωση που έμεινε στην ιστορία: "Ναι καλησπέρα, εεε καλημέρα, είμαι ο Γιώργος από Καραβόμυλο και θέλω να αφιερώσω στη Ναταλία το "πάλι θα κλαψω" από τη Μαρινέλα (αυτή δεν το λέει ρε μαλάκα;- ρωτάει το φίλο του) και να της πω ότι την αγαπώ πολύ!"

Γενικά το "ράδιο νταλίκα" είναι ο πιο ευχάριστος τρόπος για να διασχίσεις τα κακοτράχαλα χιλιόμετρα των Ελληνικώ εθνικών οδών, και αν σε κάποια στροφή χαθεί το σήμα του "ράδιο νταλίκα" που άκουγες ψάξε λίγο λίγο πιο πάνω ή πιο κάτω κάποιο άλλο "ράδιο νταλίκα" θα υπάρχει να σε διασκεδάσει!

Ράδιο νταλίκα λοιπόν και καλό σας ταξίδι!

Άι, άι, άαααι, πονάει!!!!!!

-Σαράβαλο!

-Έλα ρε τα παραλές!

-Όχι... είσαι σαράβαλο! Υπό διάλυση, κατεστραμένη τελείως... πού πας ρε Καραμήτρο; χαχαχαχαχαα

-Ρε, δεν πας στο γεροδιάβολο λέω εγώ;

-Ρε βλήμα, σε έχεις δει; Κοίτα πώς περπατάς, σα χεσμένη!

-Ναι βρε ζώο... πονάω σου λέω! ΠΟ-ΝΑ-Ω! κατάλαβες;

-Εμ αυτό λέω κι εγω... πώς κατάντησες έτσι ρεεεε; χαχαχαχα

-Εμ... οι μαλακίες πληρώνονται! Παράτα με!

-Έλα πλάκα σου κάνω, πάντως είσαι αστεία έτσι όπως περπατάς! Χαχαχαχα... Πώς την πάτησες έτσι ε; Μου λές;

-Ε... πώς την πάτησα; Το γαμημένο το πείσμα μου, η ξεροκεφαλιά μου... άσε με...

Γνώριμος διάλογος τις τελευταίες μέρες. Η αφορμή; Τενοντίτιδα και στα 2 γόνατα. Ο λόγος; Η ξεροκεφαλιά μου, το πείσμα μου, και ο κακός μου ο καιρός!!! Στο "πώς τα κατάφερες" υπάρχει απάντηση αλλά ντρέπομαι να την ξεστομίσω..... Σαν πρωτάρα σα χαζό και άσχετο κοριτσάκι έτσι την πάτησα...

Γιατί ενώ ένοιωσα τις πρώτες μικρές ενοχλήσεις την Πέμπτη, το Σάββατο έκανα το γύρω της λίμνης των Ιωαννίνων όπως το είχα κανονίσει, και όταν κατά τη διάρκεια του γύρου της λίμνης όταν τρέχαμε στα κομμάτια με το σκληρό πλακόστρωτο καλντερίμι, και το γόνατο πονούσε σε κάθε διασκελισμό εγώ εκει! Δεν σταμάτησα! Όοοοχι, γιατί θα καταστρεφόταν ο κόσμος αν δεν τον ολοκλήρωνα το γύρο αυτό το Σαββατοκύριακο. Τόοοσο ηλίθια!

Σε κάποια στιγμή στη διαδρομή με ρώτησε ο Απόλλωνας:

-Τί έχεις ρε; Τί γκριμάτσα ήταν αυτή;

-Πονάνε τα γόνατά μου....

-Θες να σταματήσουμε;

-Πας καλά; Ούτε που λαχανιάσαμε ακόμη... θα φταίει το καλντερίμι, όταν βγούμε στον ποδηλατόδρομο που είναι πιο μαλακός θα μου περάσει!

-Οκ.

Βγήκαμε στον ποδηλατόδρομο, βγήκαμε και στο δρόμο, και στο πεζοδρόμιο, αλλά σε κάθε βήμα τα γόνατα πονούσαν όλο και περισσότερο. Όμως και εγώ ήθελα όλο και περισσότερο να κάνω αυτό που είχα βάλει στο μυαλό μου και για το οποίο είχα κάνει 400τόσα χιλιόμετρα όλο στροφές και με την μικρή μου στο πίσω κάθισμα να υποφέρει από ναυτία.

Να τον βγάλω τον ρημαδογύρο.!!

Στα μισά περίπου μας έπιασε και βροχή! Τα χρώματα στη λίμνη και πως άλλαζαν... Τέλεια! Τα αρώματα, υπέροχα! Τα γόνατα.... ΠΟΝΟΥΣΑΝ!!! Εγώ.. ΕΠΕΜΕΝΑ!... Πέρασε η βροχή και ξαναβγήκε ο Ήλιος... και εγώ εκεί... ακάθεκτη... το μόνο που έκανα ήταν να ρήξω λίγο τον ρυθμό μου... και να τρεχω πιο αργά... γιατί πονούσαν τα γόνατά μου!

Σε ένα διάλλειμα που περπατούσα διαπίστωσα ότι και στο απλό βάδισμα εξακολουθούσα να πονάω.... Τί έκανα; απλά δυνάμωσα την ένταση στο mp3 μου, έβαλα πιο γρήγορο κομμάτι και ξεκίνησα να τρέχω... ο Απόλλωνας πια με ακολουθούσε με το αυτοκίνητό του, έτσι κι αλλιώς αυτή ήταν η συμφωνία από την αρχή... θα αφήναμε κάπου το αυτοκίνητο καμμια 15αριά χιλιόμετρα από το μώλο που ήταν και η αφετηρία μας, ως εκεί θα ερχόταν μαζί μου τρέχοντας και από κει και πέρα θα με ακολουθούσε οδηγώντας. Στην επόμενη συνάντησή μας, (που έπρεπε να αλλάξω και ρούχα γιατί είχα γίνει μούσκεμα από τη βροχή... μέχρι κόκκαλο που λέμε; Ετσι ακριβώς!) λέω στον Απόλλωνα...

-Με έχουν πεθάνει τα πόδια μου... ειδικά το αριστερό... δεν αγγίζεται κάν!

-Ε σταμάτα ρε...

-Όχι ρε Απολλωνάκο... 10 χιλιομετράκια μείνανε... γαμώ το κέρατό μου... θα τα βγάλω! Αν δω κι αποειδώ... με μαζέυεις εσυ! Ε; Ε; φανταστηκέ ξάδερφε της κολλητής μου;

-Οκ... εσύ αποφασίζεις!

Και συνέχισα, πιο δυνατά ακόμη η μουσική, και πιο γρήγορα κομμάτια, και κουβεντολόι με τα πόδια μου... "Έλα καλό μου γονατάκι... έλα, κοίτα τί όμορφα που είναι ... αυτή την πλευρά της λίμνης δεν την είχαμε δει... έλα υπομονή! Λίγο ακόμη..." Τώρα πια πονούσα τόσο πολύ που δεν καταλάβαινα πού ακριβώς πονάω.... όλο το πόδι μου πονούσε... από τους γοφούς μέχρι τα πέλματα, αλλά είχα πάθει πια κάτι σαν... αναισθησία; Εκσταση; αδιαφορία; εκτεταμένη ΜΑΛΑΚΙΑ; όπως θες πές το.. και το ηλεκτρικό φορτίο που ξεκινούσε από τον τένοντα πήγαινε στον εγκέφαλο και γυρνούσε πάλι πίσω με μορφή πόνου κάπου χανόταν στην πορεία και εγώ δεν το λάμβανα ποτέ.... ένα μούδιασμα μόνο και ένας έντονος πόνος στο μεγάλο δάχτυλο του αριστερού μου ποδιού... αυτά είχαν την προσοχή μου τώρα πια.!!!

Κι επιτέλους τέλος! Συμπλήρωσα με τα πολλά τα 32 χιλιόμετρα που αποτελούν την περίμετρο της λίμνης! Τα είχα καταφέρει! Δεν με πονούσε πια τίποτα! Δηλαδή με πονούσε αλλά δε με ένοιαζε! Σε μια καφετέρια εκεί στον μώλο, με περίμεναν η φίλη μου με την κορούλα μου. Πήγα εκεί να τις πάρω και να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο! Μόλις με βλέπει η μικρή, ήρθε τρέχοντας στην αγκαλιά μου, μόλις έριξε το βάρος της πάνω μου... τότε κάθε νεύρο στο κορμί μου μετέφερε με μεγάλη επιτυχία κι ένταση το μήνυμά του... "ΠΟΝΟΣ"-"ΠΟΝΟΣ"! Δάκρυσα!! Τόσο πολύ πόνεσα....

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου πήγα κατευθείαν έκανα ένα ντουζάκι, έβαλα το μαγιό μου και κατέβηκα στην πισίνα. Μέσα στο νερό τα γόνατά μου δεν πονούσαν σχεδόν καθόλου πια... έκανα και μια θαλασσοθεραπεία στο σπα του ξενοδοχείου, και ήμουν μια χαρά.!!! Την άλλη μέρα είχα μικροενοχλησούλες και στο περπάτημα και κυρίως στις σκάλες.. "έ λογικό είναι!" είπα..

Τη Δευτέρα είχα κανονίσει με το Νίκο να πάμε για τρέξιμο στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά... Με παίρνει τηλέφωνο.

-Έλα κοπελιά! Τί έγινε; γυρίσατε;

-Ναι.

-Και; πώς περάσατε;

-Σούπερ! Πολύ ωραία! Τέλεια!

-Ωραία! Θα μου τα πεις από κοντά; Θα πάμε;

-Ναι ρε... θα έρθει και η Γυναίκα σου; Αντε κι έχω καιρό να τη δω ρε...

-Ναι θα έρθει πήρε και σουντόκου μαζί, θα κάτσει στην καφετέρια να μας περιμένει...

-Χα,χαχα...οκ

Και πήγαμε... και ξεκινήσαμε να τρέχουμε και πονούσα ! Πονούσα πολύ... ευτυχώς τωρα δεν είχα κανένα τρελό στόχο να με ξεσηκώνει οπότε σταμάτησα... λέγοντας στο φιλαράκι μου...

"Νικολάκη... έχω κάνει μαλακία! Τα γάμησα τα πόδια μου.... κι αυτά τα έρμα φωνάζουν αλλά εγώ η ηλίθια δεν ακούω! Πάω να λύσω κανα σουντόκου και να κάνω παρέα στη Νεκταρία σου, τα λέμε μετά."

Την άλλη μέρα το πρωί... πήγα στον ορθοπεδικό μου...

-"ΤΕΝΟΝΤΙΤΙΔΑ"

-ωχ... και τώρα τί δηλαδη;

-Πάγος, ξεκούραση, και παυσίπονα...

-Πότε ξανατρέχω;

-Όταν περάσουν τελείως τα συμπτώματα!

-Σκατά δηλαδή... ποδήλατο;

-Είσαι τρελή; Ούτε ποδήλατο, ούτε σκάλες ούτε πολύ κι έντονο περπάτημα. Κολύμπι όσο θες... Μα καλά... πώς τα κατάφερες; Πόσο το ζόρισες ρε κορίτσι μου; Τί έκανες;

-Κοίτα Γιάννη έκανα μαλακία το ξέρω... με ξέρεις τόσα χρόνια, είμαι ζώο μερικές φορές... η αλήθεια έιναι ότι έτρεξα 150χλμ και διένυσα άλλα 60-70 με το ποδήλατο στον Υμηττο μέσα σε 2 εβδομάδες. Και όπως σου είπα τα 35 τελευταία τα έτρεξα παρόλο που ήδη πονούσα...

-Τί να σου πω.... πάλι καλά να λες που δεν έπαθες τίποτα χειρότερο...

Πράγματι τώρα που σκέφτομαι ψύχραιμα μπορώ να κατανοήσω πόσο ανόητα φέρθηκα. Επίσης έχω θυμώσει πολύ με τον εαυτό μου...γιατί τώρα εξ αιτίας της απερισκεψίας μου αυτής, θα χάσω το όμορφο καθιερωμένο τρεξιματάκι μου μέσα στα πλατάνια στη διαδρομή Πορταριά-Μακρυνίτσα. Θα είμαι εκεί 4-5 μέρες και δεν θα τρέξω καμμία από αυτές στην αγαπημένη μου διαδρομή. Και για να έιμαι σίγουρη ότι δεν θα κάνω καμμιά απερισκεψία δεν θα πάρω καν τα παπούτσια μου μαζί...

Ελπίζω να το ξεπεράσω γρήγορα, και να είμαι πάλι σε θέση να κάνω βόλτες με το ποδηλατάκι μου, και να ξεφέυγω τρέχοντας μιλώντας με τον εαυτό μου πολύ σύντομα πάλι. Και υπόσχομαι ότι θα είμαι πιο συνετή από δω και πέρα και ότι θα ακούω το έρημο το σωματάκι μου που ουρλιάζει αλλά εγω δεν του δίνω σημασία....

-Ε; Ε; Ε;... ΕΝΤΑΞΕΙ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΓΟΝΑΤΑΚΙ; ΕΔΩΣΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ... ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟ ΤΩΡΑ; ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ.... Σε παρακαλώωωωω !

Τρέχουμε τώρα λέμε....!

Είμαστε 4 φίλοι από το σχολείο, που ακόμη κάνουμε παρέα και βρισκόμαστε συχνά.. Μετράμε 22 χρόνια φιλίας! ( πώς περνάει ο καιρός)
Με το Νίκο λοιπόν βγαίναμε για καμμιά ποδηλατοβόλτα μέσα σε όλες τις άλλες δραστηριότητές μας. Κάποια στιγμή το πανάκριβο ποδήλατο του Νίκου έπεσε θύμα φορτηγού που προσπαθούσε να μανουβράρει στο στενό δρομάκι κάτω από το σπίτι του. Οπότε μην έχοντας τίποτα άλλο νά κάνουμε και θέλοντας να "ξεδώσουμε" κάπου, να εκτονώσουμε την ενέργειά μας, αποφασίσαμε, προσωρινά τουλάχιστον, τη θέση του ποδήλατου να την πάρει το τρέξιμο. Και πράγματι αυτό κάναμε, είχα και σαν κίνητρο την προτροπή του ορθοπεδικού μου να τρέχω σαν μερος της θεραπείας ενός μικροπροβλήματος στο γόνατό μου, οπότε δεν θέλαμε και πολύ... πήραμε φόρα και βουρ!
Πηγαίναμε στο κοντινό σταδιάκι της περιοχής συνήθως. Ξεκινούσαμε μαζί αλλά κάπου στην πορεία το χάναμε... Αν ακολουθούσα εγώ τον ρυθμό του Νικου μου έβγαινε η γλώσσα και τη μάζευα από το πάτωμα, αν ακολουθούσε ο Νικος το ρυθμό μου, είμασταν μαζί κα τρέχαμε αλλά μετά από λίγο ο Νικολάκης δεν άντεχε άλλο, ενώ εγώ συνέχιζα ακάθεκτη. Στην προσπάθειά μας να συγχρονιστούμε και να βρούμε τη χρυσή τομή στο ρυθμό μας, ένα βραδάκι πριν 2 με 2μισι μήνες περίπου, μας είδε ο Κος Γιώργος. Ένας συμπαθέστατος κύριος γύρω στα 50 και κάτι τις, που έκανε κι αυτός το τρεξιματάκι του στον ίδιο χώρο με εμάς. Μας πλησιάζει λοιπόν και μας λέει.
-Παιδιά συγγνώμη αλλά νομίζω ότι κατάλαβα ποιό είναι το προβλημά σας. Εσύ αγόρι μου έχεις ταχύτητα αλλά όχι αντοχή, ενώ η κοπέλα από εδω, είναι της αντοχής και όχι της ταχύτητας.
-Και τί μπορούμε να κάνουμε γι αυτό δηλαδή; ρώτησε ο Νίκος
-Να δουλέψει ο καθένας αυτό που έχει. Αν θέλετε μπορώ να σας βοηθήσω. Μου αρέσει να βλέπω νέα παιδιά να θέλουν να ασχοληθούν με το τρέξιμο, εγώ ξεκίνησα λίγο πριν τα 40 μου και μέχρι τώρα έχω τρέξει σε μερικούς Μαραθωνίους. Όλα γίνοται αρκεί να το βάλεις στο μυαλό σου.
Να μήν σε πολύκουράζω, ο Κος Γιώργος έρχισε να μας εξηγεί πως μπορούμε να ελέγξουμε τον εαυτό μας και την αναπνοή μας, να μας λέει κάτι "κινέζικα" για διαλειμματικές προπονήσεις και το αναερόβιο κατώφλι του καθενός μας, για καρδιοσυχνόμετρα, για παπούτσια, για πατήματα για ρυθμούς τόσα λεπτά ανά χιλιόμετρο, και εμείς τον κοιτούσαμε με το αμήχανο χαμόγελο του ηλίθιου που δεν καταλαβαίνει "γρί" από όσα του λένε. Μας πήρε χαμπάρι ο άνθρωπος, και βρήκε τη λύση. Πήγε στο αυτοκίνητό του, έφερε χαρτί και μολύβι και κάθισε και ασχολήθηκε μαζί μας. Χωρίς να έχει καμμία απολύτως υποχρέωση να το κάνει!!! Σε κάποια στιγμή μου λέει:

-Έλα να τρέξουμε λίγο μαζί, 2-3 γύρους, θέλω να δω κάτι.

Πράγματι τρέξαμε μαζί και καθώς τρέχαμε μου λέει:΅

-Λοιπόν άκου, αυτός ο ρυθμός που έχεις έιναι 7min/km πάμε λίγο πιο γρήγορα, ..... τώρα αυτός ο ρυθμός είναι 6min/km και αν πάμε πιο γρήγορα θα είναι....

-Θα είναι ο ρυθμός με τον οποίο το συκώτι μου θα βγεί στην άσφαλτο κύριε Γίώργο... τον διέκοψα ασθμαίνοτας . Ντράπηκα πάρα πολύ που ένας άνθρωπος με την ηλικία της μαμάς μου μπορούσε να τρέχει τόσο άνετα σε αυτόν το ρυθμό ενώ εγώ.... άστα. (Αυτό ήταν και το πρώτο σοβαρό κίνητρο)

-Μην το σκέφτεσαι έτσι μικρή, αν έχεις τη διάρκεια θα έρθει και η ταχύτητα!

Έτσι είπε ο κος Γιώργος και αφού έτρεξε και λίγο με το Νικόλα, άρχισε να μας γράφει προγράμματα προπόνησης (ας πούμε) για τον καθένα. Μου δίνει τις κόλλες χαρτί που προορίζονταν για μένα και μου λέει:

-αν ακολουθήσεις τα όσα σου λέω σε λίγο καιρό θα τρέχεις για πλάκα 10 χιλιόμετρα και σε λιγότερο από ένα χρόνο αν το θέλεις κι εσύ θα μπορείς να κάνεις αυτό που τώρα σου φαίνεται ακατόρθωτο. Να τρέξεις τα 42 χιλιόμετρα ενός μαραθωνίιου!

Εκεί πραγματικά ξέσπασα σε γέλια!

-Κύριε Γιώργο συγγνώμη που γελάω αλλά δε νομίζω να βγάλω ποτέ ούτε το 10άρι που λέτε ότι θα το έχω για πλάκα όχι ολόκληρο Μαραθώνιο, προς Θεού!

-Αν το πιστέψεις θα το κάνεις, κι ο νεαρός από δω, αν κάνει ότι έίπαμε θα τρέχει πάρα πολύ γρήγορα 5αρια και 10άρια σε εκπληκτικούς χρόνους!!! Αν θέλετε σκεφτείτε το, και αύριο περίπου την ίδια ώρα θα είμαι πάλι εδώ να στο συζητήσουμε.

Μας χαιρέτησε κι έφυγε ο άνθρωπος κι έμεις μέιναμε "μαλάκες" που λέμε, να κοιταζόμαστε και να ξεσπάμε σε γέλια... "Δεν πάει καλά ο κόσμος" είπαμε κι αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε, αλλά τα χαρτιά με το πρόγραμμα του Κου Γιώργου δεν τα πετάξαμε, τα βάλαμε στους σάκους μας και φύγαμε, και την επόμενη μέρα, την ίδια ώρα πήγαμε εκεί και χωρίς να το παραδεχτούμε ψάχναμε τον κο Γιώργο. Τον βρήκαμε, τα είπαμε και ξεκινήσαμε να τρέχουμε μαζί του, 5 λεπτά όλοι μαζί, μετά μας χώρισε και μας έδωσε διαφορετικές οδηγίες στον καθένα...

Μην το τραβάω πολύ, κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα και μπήκε το μικρόβιο "τρέξιμο" στο αίμα μου. Τώρα σχεδόν 3 μήνες μετά, βγαίνω 4-5 φορές την εβδομάδα για τρεξιματάκι. Αν κάτι μου χαλάσει το πρόγραμμα και δεν βγω όταν το έχω προγραμματίσει, εκνευρίζομαι και στεναχωριέμαι. Όταν θέλω να ξεσκάσω, να σκεφτώ ή να ξεκουραστώ βγαίνω για τρέξιμο! Όσο παράξενο κι αν ακούγεται ΝΑΙ το τρέξιμο με ξεκουράζει!!!! Το ίδιο λέει και ο Νίκος!

Τώρα πια έχουμε καταλάβει τί σημαίνει διαλειμματική προπόνηση, κάνουμε κιόλας μερικές "διαλειμματικές". Μπορώ πράγματι να τρέξω 10 χιλιόμετρα(!), τσιγάρο και αλκοόλ, έφυγαν μόνα τους από τη ζωή μου με το που μπήκε συστηματικά το τρέξιμο! Χωρίς κανένα ίχνος στέρησης. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή μετά το φαγητό π.χ. μου ερχόταν η επιθυμία για ένα τσιγάρο, έφευγε αμέσως όταν σκεφτόμουν ότι "αύριο θέλω να τρέξω 5 λεπτά παραπάνω και θα το κάνω"

Προχτές μάλιστα ένοιωσα πολύ περήφανη για τον εαυτό μου όταν έκανα το γύρο της λίμνης των Ιωαννίνων, 32 χλμ. (!!!) τα "έσπασα" σε 3 10άρια με ενδιάμεσα 10λεπτα διαλείμματα περπατήματος. Κατάφερα λοιπόν σε 3 ώρες και 40 περίπου λεπτά, να κάνω αυτά τα 32 χιλιόμετρα! Άθλος φάνταζε και φαντάζει στα μάτια μου! Δεν πιστεύω καν ότι εγώ το έκανα αυτό το πράγμα, έστω και με διαλέιμματα. Μετά πονούσαν τα γονατά μου και το δάχτυλο του αριστερού μου ποδιού ήταν σα να έπεσε πάνω του σίδερο βάρους 50 κιλών. Αλλά ήταν τόσο όμορφος αυτός ο πόνος! Τόσο γλυκός! Βέβαια θα μου πεις: "κοπελίτσα μου σε λιγότερο από 3 ώρες άλλη διανύουν 42195 μέτρα." Ε και; Εγώ είμαι περήφανη για αυτά που μπόρεσα να καταφέρω μόνη μου! Δεν έχω αξιώσεις να συγκριθώ με τους Κενυάτες και τους Αιθίοπες! Μου αρέσει που μπορώ να τρέχω για ώρα (αργά αλλά σταθερά) και να μιλάω με τον εαυτό μου. Και τί ωραία που τα λέμε με τον εαυτό μου στο τρέξιμο... Με ακούει, τον ακούω, γελάμε, βάζουμε στόχους και πάμε παρακάτω, και όπως προσπερνάμε τα δέντρα τρέχοντας αργά αλλά σταθερά, έτσι προσπερνάμε και τις υπόλοιπες δυσκολίες της ζωής μας! Όπως δεν κρατάμε κακία στο γόνατο που πόνεσε και μας χάλασε τα σχέδια, έτσι συγχωρούμε και κάθε άλλο πόνο στη ζωή μας.

Και όπως λέγαμε και στους άλλους δύο της παρέας με το Νίκο, τώρα πια... "η φιλία μας πάει τρέχοντας", και προσπαθούμε να τους πείσουμε να αρχίσουν και αυτοί να έρχονται μαζί μας! Τα προγράμματα του κου Γιώργου είναι φυλαγμένα στο συρτάρι, τον κο Γιώργο έχω καιρό να δω... κανα μήνα τώρα! Μάλλον θα πήγε διακοπές, ποιός ξέρει... κρίμα και ήθελα να του πώ για τον άθλο των Ιωαννίνων, (που ελπίζω σε λίγους μήνες να μπορώ να το ξανακάνω και μάλιστα αυτή τη φορά, χωρίς διαλείμματα κι ας κάνω και 5 ώρες!!!!)

Είμαι σίγουρη ότι θα χαιρόταν πολύ με τη χαρά μου, καθώς και με τη χαρά του Νίκου που έπεσε κάτω από τα 46 λεπτά στα 10 χλμ...